Σχέδια για επανακρατικοποίηση των σιδηροδρόμων στη Βρετανία

Ο λόγος για τη βιασύνη ξεπουλήματος των ελληνικών σιδηροδρόμων, δεν είναι άλλος από το ότι βρέθηκαν αγοραστές, πιο πρόθυμοι να δώσουν τις υψηλότερες μίζες. Αν λάβουμε υπ’ όψιν την προϊστορία λειτουργίας των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων σε περιπτώσεις αγοροπωλησιών, η εξήγηση αυτή μοιάζει σαν η πλέον πειστική. Στο πρώτο πλάνο φυσικά παίζουν τα προσχήματα, όπως, τα ελλείμματα του ΟΣΕ, αποκρύπτοντας, όμως, τον τρόπο που αυτά δημιουργήθηκαν, αναγκάζοντάς τον να λειτουργεί σαν ιδιωτική επιχείρηση ψάχνοντας ο ίδιος τους απαραίτητους πόρους στις αγορές, οι τάχατες υπέρογκοι μισθοί των εργαζομένων, και η διαφθορά των ηγεσιών και αρχι-συνδικαλιστών, ως εάν οι ηγεσίες και οι εγκάθετοί τους συνδικαλιστές να δρούσαν εν κρυπτώ και εν αγνοία των πατρώνων τους. Πιο πολύ προς την κατεύθυνση συνενοχής και μοιράσματος του πλιάτσικου πάει ο εκπαιδευμένος πια στη ρεμούλα νους μας, παρά σε οποιαδήποτε άλλη, δηλαδή στην κυρίαρχη, η οποία σερβίρει το ξεπούλημα σαν την ευκαιρία ν’ απαλλαγεί το κράτος από τις διεφθαρμένες του συνήθειες, στο βαθμό που θα έχει αποστερηθεί της περιουσίας του. Γιατί χωρίς περιουσία, λογικά το μακρύ χέρι, παύει και να είναι μακρύ.    

Όπως είναι ευρέως γνωστό, η Ελλάδα είναι η πλέον ιδιωτικοποιημένη χώρα της Δύσης, πάρτε το λιμάνι Πειραιά, τους κύριους οδικούς άξονες, τη γέφυρα του Ρίου, το  Ελ-Βενιζέλος, την Ολυμπιακή, τον ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΕΥΔΑΠ, Ελληνικά Πετρέλαια, τις τράπεζες, κλπ, για να μείνουμε στα κυριότερα, και, όπως αράδιαζε τα νούμερα ο Μπογιόπουλος στον Ριζοσπάστη(6/7/2012), ούτε μια από αυτές τις αποκρατικοποιήσεις δεν προσέφερε στην ελάφρυνση του δημοσίου χρέους. Επομένως, δεν υπάρχει λόγος να μην συμβεί το ίδιο και τώρα, όταν μάλιστα οι τιμές είναι πολύ πιο κάτω από αυτές που θα μπορούσαν να ονομαστούν «σκοτωμένες».

Αλλά, για να μη μείνουμε μόνο στις εικασίες και τις επικίνδυνες λοξοδρομήσεις του νου, ας πάρουμε το παράδειγμα της ιδιωτικοποίησης των βρετανικών σιδηροδρόμων και ας δούμε πού αυτές έχουν οδηγήσει. Το δείχνει το πρόσφατο δημοσίευμα του Guardian(30-6-2012): στις επανακρατικοποιήσεις!

 Το εργατικό κόμμα καλωσόρισε αναλυτική έκθεση ανεξάρτητου think tank, για την επάνοδο του εθνικού δικτύου κάτω από δημόσιο έλεγχο, με σκοπό τη συγκράτηση των υπέρογκων αυξήσεων και τον τερματισμό της λείας τεράστιων κερδών από τις ιδιωτικές εταιρίες που το ελέγχουν.

Αν οι εργατικοί έρθουν στην κυβέρνηση και συνεχίζουν να έχουν τα ίδια μυαλά, αυτό θα σημαίνει το τέλος της ανανέωσης των συμβάσεων στις πιο κερδοφόρες διαδρομές και το διώξιμο τρωκτικών τύπου Sir(!) Richard Branson (αφεντικού της γνωστής Virgin Air) που ανέξοδα τις εκμεταλλεύονται.

Ως γνωστόν, οι βρετανικοί σιδηρόδρομοι ιδιωτικοποιήθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1990, επί εποχής MaJor, με τις υποδομές να παραμένουν υπό τον έλεγχο του κράτους, και τα τρένα στα χέρια γιαλαντζί, αλλά επιτήδειων επενδυτών σε risk-free επιχειρήσεις.  Και τούτο, γιατί οι συμφωνίες ήταν τέτοιες ώστε το κράτος να εγγυάται ένα ορισμένο επίπεδο κερδών και να τα αναπληρώνει, με χρήματα φυσικά των φορολογουμένων, σε περίπτωση που έπεφταν κάτω από ένα ορισμένο επίπεδο, το οποίο δεν θα επέτρεπε στον κ. Branson για παράδειγμα, να διάγει το επίπεδο ζωής που είχε μάθει τις τελευταίες δεκαετίες να διάγει.

Όπως εκτιμά η εν λόγω μελέτη, «Transport for Quality of Life», 1.2 δις λίρες χάνονται κάθε χρόνο από τα κρατικά ταμεία, εξ αιτίας της ιδιωτικοποίησης και του τεμαχισμού των βρετανικών σιδηροδρόμων, χρήματα τα οποία θα μπορούσαν να επιφέρουν μειώσεις στα εισιτήρια κατά 18%. Επίσης, το υψηλό κόστος διαχείρισης των τρένων από τους ιδιώτες, και η απουσία λογοδοσίας, κοστίζει στους επιβάτες γύρω στα 4 δις λίρες ετησίως, ποσό που αντανακλάται στο υψηλό κόστος μεταφοράς, το δεύτερο στην Ευρώπη.

Αυτό που κατ’ ουσίαν δε, συμβαίνει είναι ότι οι βρετανοί επιβάτες επιδοτούν εμμέσως τους επιβάτες άλλων χωρών, μιας και πολλές εταιρίες που εκμεταλλεύονται τους βρετανικούς σιδηροδρόμους είναι θυγατρικές γαλλικών (SNCF), ολλανδικών και γερμανικών (Deutsche Bahn), Κρατικών εταιριών. Τα κέρδη που αποσπούν από τη Βρετανία τις επιτρέπουν να κρατούν σε χαμηλά επίπεδα τις τιμές των εισιτηρίων στις πατρίδες τους, έως και στο ένα τρίτο των αντίστοιχων βρετανικών τιμών.

Ενώ λοιπόν τέτοια και παρόμοια συμβαίνουν στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, εμείς με χαρά ανακαλύπτουμε το παρελθόν, ως το ζωηφόρο μέλλον!