Στον κατήφορο κι η Ιταλία

Αν ξεχάσαμε πώς κάναμε τα πρώτα μας βήματα στην ύφεση, υπάρχει μια ευκαιρία να τα ξαναθυμηθούμε. Την ευκαιρία αυτή την παρέχει ολοζώντανη η Ιταλία. Τα ξόρκια με το ξεπάτωμα του Μπερλουσκόνι δεν έπιασαν. Εγκαθίδρυσαν τον Μόντι. Ούτε και τότε ίδρωσε το αυτί των αγορών. Επέβαλαν αυστηρή λιτότητα. Έκοψαν τις δημόσιες επενδύσεις και αύξησαν τους φόρους. Θυσιάστηκαν τόσοι και τόσοι αυτοκτονημένοι στον Μολώχ των επιτοκίων και των σπρεντς. Ούτε και τότε κατάφεραν κάτι. Τουναντίον, τα χειροτέρεψαν. 

Καθώς η ύφεση αρχίζει να δαγκώνει όλο και πιο βαθιά, οι Ιταλοί εμφανίζονται όλο και πιο ανήσυχοι για το μέλλον τους. Τράβηξαν λοιπόν, το φερμουάρ στα πορτοφόλια τους και έπαψαν να ψωνίζουν. Οι πωλήσεις έπεσαν κατά 3.5%, τη χειρότερη πτώση από το 1996, αφ' ότου άρχισαν να τις καταγράφουν. Ο δείκτης καταναλωτικής εμπιστοσύνης βρέθηκε στο χειρότερο βαρομετρικό χαμηλό από το 1982. 

Σε δημοσκοπήσεις, μόνο ένα 5% βρέθηκε να απαντά ότι το περιμένουν καλύτερες μέρες. Οι υπόλοιποι ατενίζουν το μέλλον από ελαφρώς μαύρο, έως μαύρο στο χρώμα της πίσσας.  

Η συνέχεια είναι γνωστή. Όταν καταστρέφεται η ζήτηση, καταστρέφεται και η παραγωγή. Ακολουθούν απολύσεις, οι οποίες συμβάλουν ακόμα παραπέρα στην ελάττωση της ζήτησης, και το σπιράλ του θανάτου αρχίζει να μπαίνει σε επιταχυνόμενη κίνηση. 

Οι Ιταλοί σφίγγουν κι άλλο το ζωνάρι, τόσο που κάποιοι, ολοένα και περισσότεροι, δεν τ' αντέχουν και ξεψυχούν.

Αλλά το ευρώ, ευρώ, μην τυχόν και το ξεγράψουμε από φετίχ. Και ο πληθωρισμός, το άλλο φετίχ, μην τυχόν και προσπεράσει το 2%.

Η ευρωζώνη δεν έχει κανένα μέλλον. Όχι από τα επιτόκια, αλλά από την οργή, το θυμό και την απελπισία των κοινωνιών. Αλλά και από το μίσος, που φουσκώνει στις φλέβες μέχρι σκασμού. Μίσος προς όλους και προς όλα. Μίσος προς όλο το δυσώδες οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, μίσος και προς τον εαυτό για την αδυναμία να πάρει αμπάριζα τον οικονομικό και πολιτικό συρφετό της ευρωζώνης.