Η Κβαντική Φύση του Κειμένου!

Σ’ αυτό τον κόσμο είναι κάποια πράγματα που δεν ησυχάζουν ποτέ. Η φύση για παράδειγμα. Έτσι λένε. Ο κυματισμός της θάλασσας. Η καρδιά. Μια σταματάει εδώ, μια άλλη κάπου αλλού, παίρνει μπρος και χτυπάει. Το σύμπαν, εκρηκτικό καταπίνει βουλιμικά τον χώρο συντομεύοντας το δρόμο προς το άπειρο. Και άλλα πολλά, που άμα ησυχάσουμε για λίγο θα μας έρθουν εύκολα στο νου.

Ένα από αυτά είναι και τα κείμενα.

Το παρατηρώ σχεδόν πάντα. Εκεί που νομίζω ότι έχω ξεμπερδέψει, εκεί που θεωρώ ότι η τελεία είναι και οριστική, νάσου και κάποια λέξη πιάνω ν’ αργοσαλεύει, να μαζεύεται, να τεντώνεται, να σκουντάει ενοχλητικά τη διπλανή της, να τρυπώνει την ουρά της σε κάποια σειρά από κάτω και να παρενοχλεί, τέλος πάντων να μου κάνει σινιάλο με όλους τους δυνατούς τρόπους ότι εκεί που την έβαλα, απλά αισθάνεται άβολα και δυσανασχετεί. Και μετά κι άλλες λέξεις να παρασύρονται σε άλλα σημεία του κειμένου, μέρη μιας ανταρσίας που εξαπλώνεται γοργά, που απειλεί να μου τινάξει το κείμενο στον αέρα και που πρέπει να καταστείλω πάραυτα πριν γενικευτεί.

Έτσι ώστε, παρά το ατέλειωτο πήγαινε-έλα των διορθώσεων και των διορθώσεων επί των ήδη διορθωμένων, ποτέ να μην μπορώ να ησυχάσω και να νοιώσω ότι κάτι επί τέλους έχει ολοκληρωθεί. Να χαλαρώσω τέλος πάντων και ν’ αφεθώ στη χαρά της συντελεσθείσης δημιουργίας και στο χάζι του νέου μου παιδιού.

Οι διορθώσεις, η ένταση και ο ρυθμός τους μου θυμίζουν τις ολοένα φθίνουσες ταλαντώσεις ενός εκκρεμούς που πάει να ησυχάσει στην ισορροπία, ή την πορεία μιας διαταραχής που πάει να σβήσει. Στην αρχή οι επανακατατάξεις του κειμένου (διαταραχή) είναι τεράστιες. Ολόκληροι παράγραφοι φεύγουν, άλλες έρχονται στη θέση τους και ο κορμός του κειμένου δέχεται σοβαρότατες αλλοιώσεις. Κατόπιν, σε μια δεύτερη επέλαση, οι διορθώσεις χάνουν σε έκταση και ένταση, έως ότου μετά από επανειλημμένα στρώματα παρεμβάσεων το κείμενο να παίρνει την τελική του μορφή.

Είναι όμως έτσι; Όχι φυσικά. Σε μια προσεχτικότερη αποτίμηση, την πράξη της διόρθωσης θα την κατέτασσα σ’ ένα κβαντικό παρά σε ένα κλασσικό σύμπαν, με την έννοια ότι ποτέ το κείμενο δεν ησυχάζει, ότι ποτέ, δηλαδή, δεν βρίσκεται σε κατάσταση ύπνωσης. Και τούτο, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση ο συγγραφέας να τύχει κάποια στιγμή να το διαβάσει χωρίς να προβεί ταυτόχρονα και σε κάποια μικρή, ανεπαίσθητη διόρθωση. Και αυτό μπορεί να συμβαίνει ad-infinitum.

Απ’ όλα όσα προηγήθηκαν, λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ακινησία που νομίσαμε ότι έχει επέλθει δεν είναι παρά φενάκη. Αυτή η αδιάκοπη κίνηση και ανακατάταξη δεν είναι ίδιον παρά ενός κβαντικού μικρόκοσμου και εξ αυτού και ο χαρακτηρισμός.

Τώρα, το πόσο με έχουν επηρεάσει οι παρέες με τους μεταμοντέρνους, ώστε να προβαίνω σε τέτοιου είδους συσχετίσεις, μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει!