Η Ελλάδα της Πλάκας

Δεν είναι πρωτόγνωρο οι άνθρωποι να αναγκάζονται να καταφεύγουν σε κατηγοριοποιήσεις, προσπαθώντας να βρούνε κάποιο μπούσουλα στην ποικιλότητα και πολυπλοκότητα της κοινωνία. Και όταν οι παλιές δεν λειτουργούν, γιατί ξέφτισαν τα κριτήρια, βρίσκονται νέες. Έτσι στις μέρες μας εφευρέθηκε η κατηγορία της «παράλληλης Ελλάδας», για την οποία μιλήσαμε λίγο καιρό πριν. Από απελπισία για το κακό που φωνάζει γύρω μας, φτιάξαμε στο μυαλό μας ένα κήπο του καλού, έναν κοινωνικό μικροπαράδεισο τελικά, για να βρίσκει καταφύγιο η ελπίδα αυτών, που ακόμα μπορούν κι ανακουφίζονται στη σκέψη των παραδείσων. Κι αν τους χτίζουμε και δίπλα μας, τόσο το καλύτερο.

Εγώ αυτή την Ελλάδα δεν την πολυβλέπω, φαίνεται πως τα γυαλιά μου παραείναι μαύρα. Βλέπω όμως μια άλλη Ελλάδα, την «Ελλάδα της πλάκας», αυτή του «έλα μωρέ, και τι μας πειράζει, δεν βλέπεις που έχει πλάκα;».

Άμα ρωτήσεις κανέναν, αν βλέπει το εναλλακτικό δελτίο του Star, το πιο πιθανό είναι να σου απαντήσει με ένα κατηγορηματικό «Όχι», παλεύοντας φανερά με τον καθωσπρεπισμό και τις αντιστάσεις του. Το «Ναι» πάλι, προέρχεται από τους απελευθερωμένους, απ’ αυτούς δηλαδή που έχουν πάει παραπέρα, που έχουν ξεπεράσει το προηγούμενο στάδιο των αντιστάσεων και το μελλοντικό, των ενοχών. Και ποιο είναι το άλλοθι αυτών των δεύτερων; Μα, το «έχει πλάκα». Η ίδια «πλάκα» γίνεται και με την «Espresso» για παράδειγμα και τα διάφορα ομοειδή με αυτήν περιοδικά, και με τα ποικιλότροπα shows στην τηλεόραση των ατάλαντων και πυροβολημένων, και με τα δελτία ειδήσεων, τα άλλα, εννοώ, τα «σοβαρά», κι αυτά είναι για την «πλάκα», γιατί ποιος λόγος σοβαρός υπάρχει για να τα παρακολουθεί κανείς; Για να σπάσει πλάκα με το κωμικό και γελοίο των ηθοποιών, που ιδρώνουν πασχίζοντας να παίξουν το ρόλο τους, και που τους παρακολουθεί για τη χαρά και μόνο να ανακαλύπτει την παρακμή, και να επισημαίνει τις τρύπες και τις αντιφάσεις τους.

Η πλάκα όμως είναι ότι πολλοί τα παρακολουθούν και ότι πολλοί αγοράζουν τα σχετικά έντυπα και ότι και όσοι ασκούνε κριτική εγκλωβίζονται και αυτοί στη φωλιά της πλάκας.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι όλο και πιο πολύ βυθιζόμαστε στο βολικό χυλό της πλάκας, γιατί η «πλάκα» είναι χαλαρή και ανεύθυνη, δεν απαιτεί ούτε σκέψη, ούτε σοβαρότητα, ούτε προσπάθεια, ούτε λογοδοτήσεις και αιτιολογήσεις, γιατί η «πλάκα» είναι κι από μόνη της μια εξήγηση που φτάνει και περισσεύει, γιατί η «πλάκα» είναι το τελευταίο όπλο της «Ελλάδας της πλάκας».