Η Καλοσύνη της «Παράλληλης Ελλάδας»

Ένα σύστημα πολλών σωμάτων, όπως είναι για παράδειγμα μια κοινωνία, δεν μπορεί όπως είναι φυσικό να προσδιοριστεί από τα χαρακτηριστικά καθενός εκ των μελών του. Κανείς δεν πρόκειται να συγκρατήσει τόσες πολλές πληροφορίες, οι οποίες για το λόγο αυτό καταντούν και άχρηστες. Αντίθετα, ένα πολύπλοκο σύστημα προσδιορίζεται καλύτερα βάσει ενός μικρού σχετικά αριθμού διακριτών κατηγοριών στις οποίες και διαμοιράζονται τα μέλη του.

Χοντρικά, τέτοιες μεγάλες και περιεκτικές κατηγορίες μπορεί να προκύψουν αν λάβουμε υπ’ όψιν μας είτε το φύλο, είτε τον πλούτο, είτε την πολιτική κλίση, είτε τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, είτε την επαγγελματική ενασχόληση των μελών της ομάδας. Συνήθως, μέσα σε μια κοινωνία μιλάμε για άνδρες ή γυναίκες, για πλούσιους ή φτωχούς, για συντηρητικούς ή προοδευτικούς, για δεξιούς ή αριστερούς, για τάξεις, για στρώματα, ή παπλώματα, για χριστιανούς, για μουσουλμάνους, για εργάτες, για αγρότες, κ.λ.π. Παλιότερα σε άλλες εποχές μιλούσαμε επίσης για δούλους ή ελεύθερους, για αριστοκράτες ή μουζίκους, αλλά όλοι αυτοί οι διαχωρισμοί δεν αποτελούσαν ξέχωρη κατηγορία, αλλά ενέπιπταν σε μια από αυτές που περιγράψαμε παραπάνω.

Από την εποχή Μπους του νεώτερου και εντεύθεν, είχαμε το προνόμιο να γνωρίσουμε και μια νέα κατηγορία, μαζί με την αντίθετή της φυσικά, οι οποίες ήταν ποιοτικά εντελώς διαφορετικές από αυτές που ξέραμε μέχρι τώρα για να κατατάσσουμε μεγάλες ομάδες ανθρώπων. Έτσι, μέσα από ένα ξαναμοίρασμα χαρτιών και ανθρώπων, γεννήθηκε απ’ τη μια μεριά η κατηγορία των «καλών» και από την άλλη, η κατηγορία των «κακών». Για πρώτη φορά, δηλαδή, η κοινωνία έσπασε σε ομάδες βάσει αποκλειστικά ηθικών κριτηρίων τα οποία ανήκαν επιπλέον και στον αξιακό κώδικα της γνωστής θρησκευόμενης, νεο-συντηρητικής δεξιάς. Οι ηθικές κρίσεις ξέραμε επίσης ότι εφαρμόζονται κυρίως σε άτομα και συμπεριφορές και όχι σε ολόκληρα κοινωνικά στρώματα. Κάνοντας επίσης, από κεκτημένη ταχύτητα, και μια παράλληλη μεταφορά προς την πολιτική, αρχίσαμε να την αξιολογούμε κι αυτή με δανεικούς ηθικούς όρους, και να συζητάμε για ηθικές ή ανήθικες πολιτικές, λησμονώντας ότι η ηθική αποτιμά συμπεριφορές ατόμων και όχι πολιτικές πράξεις. Ο πολιτικός ο ίδιος μπορεί σαν υποκείμενο να χαρακτηρίζεται ηθικός ή ανήθικος, αλλά δεν ισχύει το ίδιο και με μια πολιτική ενέργεια. Αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί με όρους αποτελεσματικότητας ή συμφέροντος για το κοινωνικό σύνολο ή αλλιώς. Κλείνει η παρένθεση.

Τα τελευταία χρόνια λοιπόν, μαζί με τις τόσες αλλαγές που συνέβησαν στην ελληνική κοινωνία, μάς προέκυψε και μια πρωτόφαντη κατηγορία, δημιούργημα κυρίως μιας ναρκισσευόμενης πνευματικής ελίτ, που μοίρασε αλλιώτικα τα χαρτιά, η μεγαλοκατηγορία της «παράλληλης Ελλάδας», που εισχώρησε και στο δημόσιο λεξιλόγιο για να περιγράψει μια άλλη, «καλή» αυτή τη φορά Ελλάδα, αυτή δηλαδή, που πασχίζει και δουλεύει, αυτή που είναι ευσυνείδητη και φιλότιμη, αυτή που μάχεται για το «καλό» και την προκοπή τη δικής της και του τόπου, που δεν κλέβει, δεν σφάζει, δεν μαχαιρώνει, που δρα με «σύνεση» και ορθολογισμό, που δεν φωνάζει, που δεν διαμαρτύρεται, που δημιουργεί απρόσκοπτα και συνεχώς, που πράττει το «σωστό», που έχει ήθος, που πορεύεται με ευθύνη, που έχει τα μάτια στραμμένα στο μέλλον και όχι στο παρελθόν, που, που, που..., σε αντίθεση προφανώς με την «αντι-παράλληλη» καθώς φαίνεται Ελλάδα, που πράττει ακριβώς τα αντίθετα και μας οδηγεί εις τον αφανισμόν και το διεθνές ρεζίλι!

Μια Ελλάδα δηλαδή, που εμφανίζεται να έχει απολέσει όλα της τα ταξικά χαρακτηριστικά, και η οποία δεν κατοικείται παρά από μια φάρα «καλών» από τη μια μεριά και μια φάρα «κακών» από την άλλη, βάσει ενός αποκλειστικά ηθικού διαχωρισμού, με στοιχεία που θαρρείς και έχουν ξεπηδήσει από το οπλοστάσιο της προτεσταντικής ηθικής και δη της εργασιακής. Οι Έλληνες δηλαδή της περίφημης «παράλληλης Ελλάδας» δεν είναι πολιτικοί δρώντες, αλλά ηθικά υποκείμενα, δεν ζούνε σε μια κοινωνία κι ένα κράτος με συγκεκριμένες δομές και πολιτικές που επιφέρουν τις όποιες λειτουργίες ή δυσλειτουργίες, αλλά προσλαμβάνονται ως άτομα μεμονωμένα και αποκομμένα από το σύμπαν μέσα στο οποίο αναγκάζονται να υπάρξουν και το οποίο εν πολλοίς είναι και η γενεσιουργός αιτία των στρεβλώσεων και της κοινωνικής παθολογίας.

Δεν ξέρω, αλλά αυτή η ιστορία κάπως μου κάθεται βαριά στο στομάχι , μιας και εξ ορισμού τα παράλληλα ούτε επικοινωνούν, ούτε ποτέ συναντιούνται. Και αυτό δεν είναι καλή δουλειά...