Το Μέλλον των Ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η χώρα έχει πάρει πια φόρα και κατρακυλάει. Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να πρωτογράψω! Τα ομόλογα των Ταμείων που εξαερώθηκαν; Τη ζημιά από το Βατοπέδι; Τη δολοφονία του Αλέξη; Την εξέγερση του Δεκέμβρη; Τη ΣΕΧΤΑ; Τις σφαίρες που αμολάει όπου βρει, ο καθ’ ένας διαταραγμένος ένστολος; Τις απανωτές απαγωγές; Τις θεαματικές αποδράσεις από φυλακές υψίστης ασφαλείας;

Α!!, γι αυτό το τελευταίο, μάλιστα, άρχισαν πάλι οι κραυγές και οι οιμωγές για το ανύπαρκτο κράτος, για τη διάλυση των φυλακών, για τη διαφθορά των δεσμοφυλάκων, για το αδιαχώρητο των φυλακών, για την κατάσταση των φυλακισμένων, για τη μάνα του Κίτσου και για το ξέφραγο αμπέλι της Καρδιτσομαγούλας και του Άνω Κορυδαλλού. .

Ειδικοί αναλυτές εκτιμούν ότι το πράγμα δεν πάει παραπέρα και ότι έφτασε πια η ώρα να παρθούν μέτρα σκληρά. Η Κυβέρνηση βέβαια καιρό τώρα, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να παίρνει τα μέτρα της, (για να επανεκλεγεί), αλλά εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι, αυτά είτε δεν είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, είτε ότι δεν είναι πολύ τολμηρά.

Σύμφωνα με τη δική μου εκτίμηση, που είναι και η σωστή, η Κυβέρνηση έπραξε αρκετά ορθά όταν ξεκίνησε ή συνέχισε τις ιδιωτικοποιήσεις. Και οι εταιρίες εξυγιάνθηκαν και κερδοφόρησαν, και το κράτος γέμισε τα ταμεία του με μπόλικο χρήμα να το διαθέσει στους φτωχούς και αναξιοπαθούντες. Όμως, κάπου εκεί η Κυβέρνησε ξέμεινε από μπαταρίες και το πράγμα δεν προχώρησε.

Δεδομένης της αναποτελεσματικότητας της Αστυνομίας και των προβλημάτων των φυλακών, τι πιο εύλογο λοιπόν, από το να απαλλάξει τους δυο αυτούς θεσμούς από την ρυπαρή αγκαλιά του φαύλου κράτους και να τούς παραδώσει στα στιβαρά χέρια των ιδιωτών;

Μην τρομάζετε! Το βήμα που θα έχει να κάνει, δεν θα είναι και πολύ μεγάλο. Ήδη λειτουργούν δεκάδες, να μην πω και εκατοντάδες εταιρίες security, με οργάνωση, management, υλική υποδομή και πειθαρχημένο προσωπικό, το οποίο με μια ταχύρυθμη εκπαίδευση, θα μπορούσε να αντεπεξέλθει με τον καλύτερο τρόπο στις περιστάσεις, μιας και δεν θα χρειαζόταν να λογοδοτεί κάθε φορά σ’ ολόκληρο τον ελληνικό λαό, αλλά στον προϊστάμενό του μόνο.

Εναλλακτικά, το κράτος θα μπορούσε να βγει στη γύρα, για ν’ αναζητήσει θεσμικούς επενδυτές για ολόκληρο το σώμα, όπως ακριβώς έκανε και με τις υπόλοιπες προβληματικές επιχειρήσεις. Κι επειδή θα αναρωτιέστε ποιο θα είναι το κέρδος του επενδυτή από τη συγκεκριμένη εξαγορά, θα σας απαντήσω ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι κερδοφορίας, ένας εκ των οποίων θα μπορούσε να είναι οι συνδρομές ή donations εκ μέρους αυτών που θα ήθελαν να προστατευθούν, όπως περίπου και με τις ασφαλιστικές εταιρίες. Το συγκεκριμένο παράδειγμα δείχνει καθαρά ότι η ιδιωτικοποίηση της Αστυνομίας είναι ένας εφικτός στόχος, και δεν σκοπεύω να καταθέσω τώρα ολόκληρο το business plan.

Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και με τις φυλακές. Στην περίπτωση αυτή δεν θα χρειαζόμασταν να ξαναεφεύρουμε τον τροχό. Θα παίρναμε το know how από τις αμερικανικές ιδιωτικές φυλακές ή θα αγοράζαμε κάποιο franchise από ένα δοκιμασμένο μεγάλο οίκο του εξωτερικού. Μας αρέσει νομίζω, να είμαστε σαν τις θείτσες συνέχεια στη γκρίνια, για το πόσο στριμόκωλα είναι τα πράγματα στις φυλακές, για το πόσες κακοτεχνίες έχουν, για τα βουλωμένα μπάνια και το κακογυαλισμένο παρκέ. Η λύση είναι εδώ και φωνάζει! Ιδιωτικοποιώντας τες, και οι φυλακές θα πληθύνουν, και το σέρβις θα γίνει καλύτερο.

Οι μεγαλοληστές, παραχαράκτες, μιζαδόροι, καταχραστές, προμηθειολήπτες, και άλλες τινές ευγενείς ομάδες, από τις οποίες και σαφώς, δεν λείπει το χρήμα, θα μπορούν ν’ απολαμβάνουν καλύτερη θέση σε φυλακές, ας πούμε 5 αστέρων, με την υποχρέωση όμως να καταβάλουν κάποιο τίμημα για τους λιγότερο εύπορους, αλλά περισσότερο τίμιους συγκρατούμενούς τους. Δηλαδή, οι φυλακές με ιδιωτικό management, θα μπορούσαν να αποτελέσουν φυτώριο μεγαλύτερης κοινωνικής δικαιοσύνης και παράδειγμα προς μίμηση και για την υπόλοιπη κοινωνία.

Αφού θα ακολουθήσουμε το ίδιο μοντέλο και με τον στρατό, νομίζω ότι η Κυβέρνηση θα είναι πια ώριμη να ιδιωτικοποιήσει και τον ίδιο της τον εαυτό, σαν μια ύστατη πράξη αυτοθυσίας! Μα θα μου πείτε γίνεται; Και βέβαια γίνεται και παραγίνεται.

Πρώτα, πρώτα, μπορούμε να το ζητήσουμε εμείς οι ίδιοι. Δεν θα είμαστε άλλωστε οι πρώτοι. Εδώ και καιρό, μια χούφτα λαοί έχουν βγει στο μεϊντάνι και θερμοπαρακαλούν, «καλέ πάρτε μας, καλέ πάρτε μας!». Παλιά ήταν οι Αλβανοί, που τόχανε καημό να γίνουνε προάστιο της Αμερικής. Πιο πρόσφατα είναι οι Λετονοί, οι οποίοι, αφού η έκκλησή τους για αγορά από τους Σουηδούς δεν έτυχε ευμενούς υποδοχής, (είχε σκαλώσει η δουλειά στο πανωπροίκι), συνέταξαν ένα ωραίο γράμμα προς τον εξέχοντα κ. Ρομάν (Αμπράμοβιτς), για να καταχωρήσει κι αυτουνούς στα περιουσιακά του στοιχεία.

Δεδομένων των συνθηκών, ότι δηλαδή, και το ανάλογο ενδιαφέρον για αγοροπωλησίες κρατών υπάρχει, και μεγάλα κεφάλαια κυκλοφορούν για επενδύσεις, η Ελλάδα νομίζω ότι θα μπορέσει να πετύχει καλή τιμή και εμείς έναν καλύτερο ηγέτη.