Το Avatar και η Περιέργεια της Π.

Πήρα χθες μήνυμα απ’ τη γειτόνισσα την Πεντανόστιμη να καταθέσω εδώ και τώρα από πού το βρήκα το avatar μου, γιατί διάλεξα αυτό και όχι άλλο, αν πλήρωσα το copyright στον δικαιούχο, αν υπέβαλα αίτηση για έγκριση στην ΕΣΗΕΑ, στη google και στον παπά της ενορίας, αν πήρα χαρτί ορθοφρένειας από τον ψυχίατρο του τοπικού υποκαταστήματος του ΙΚΑ, αν το σκέφτηκα σοβαρά αυτό που έκανα, αν το μετάνιωσα, αν εξομολογήθηκα για την κλοπή, (γι αυτό ήταν ήδη σίγουρη και προκατειλημμένη), και άλλα πολλά που θα της τα ψάλλω αν την δω από κοντά. Βρε περιέργεια αυτές οι γειτόνισσες τέλος πάντων! Παντού χώνουν τη μύτη τους! Οι κουτσομπόλες!

Λοιπόν κυρία γειτόνισσα, ως γνωστόν, όπως τυχαία και πάνω στην τούρλα του Σαββάτου προέκυψε το παρόν βλογ, έτσι προέκυψε και το avatar της κτήτορος. Ζήταγε ο blogger, να συμπληρώσω το ένα πεδίο μετά το άλλο, συμπλήρωνε και η υποφαινόμενη ό,τι της κατέβαινε, ζήτησε και μια φωτογραφία για avatar, τι είναι αυτό το τέρας, θεέ των βλογς;, αναρωτήθηκε η αφεντομουτσουνάρα μου, έτρεξα έντρομη στο ψαχτήρι της google να με φωτίσει, άρχισε να κατεβάζει κάτι ακαταλαβίστικα, σαν τα παραμιλητά ενός που ψήνεται στον πυρετό, στην δεύτερη προσπάθεια τα παράτησα σε ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση, δεν πάτε στα τσακίδια εσείς και το avatar σας, ορέ καρντάσια, θα βάλω ό,τι μου βρεθεί και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.

Εκείνη την εποχή περνούσα την παιδική αρρώστεια της ταβανοθεραπείας. Χτύπαγα κάτι 8ωρα, (άνευ ασφάλειας και ενσήμων), ξάπλα στο κρεβάτι, ανάσκελα με καμιά δεκαριά βιβλία στα πόδια, στα σεντόνια, στα μαξιλάρια και διάβαζα, διάβαζα, για να προλάβω την καινούργια γνώση που η πάντα ανήσυχη και παραγωγική διανόηση δεν σταματούσε να γεννάει. Αλλά πιάνονται, ρε παιδί μου αυτοί; Δεν προλάβαινα να διαβάσω το ένα, άλλα δέκα καινούργια ξεπετάγονταν στα βιβλιοπωλεία. Ώσπου, απηύδησα με δαύτους και τα παράτησα. Μα, δεν κάνουν κι άλλη δουλειά;, σκέφτηκα με αγανάκτηση. Έτσι πέταξα τα βιβλία και είπα ν’ ανοίξω ένα βλογ για να γλιτώσω. Το αν γλίτωσα ή όχι, είναι μια άλλη κουβέντα, και σεις συνάδελφοι συν-βλογερς, με καταλαβαίνετε και μου συμπαρίστασθε.

Έτσι, η πρώτη φωτό που τσάκωσα στην οθόνη, με μια αξιοσέβαστη κυρία που βαστάει με προσήλωση ένα βιβλίο, την υιοθέτησα πάραυτα, χωρίς να γνωρίζω ότι αυτή θα με συνόδευε σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής αυτού του βλογ.

«Τι είναι αυτό το τέρας, με την καμπούρα;», μού 'βαλε τις φωνές η Ζήνα. «Εγώ, είμαι», της απάντησα. «Δεν έχω τώρα καμπούρα, αλλά θ’ αποκτήσω, από το τόσο σκύψιμο στο πληκτρολόγιο. Σε βάθος χρόνου, θα είναι πλήρως αντιπροσωπευτική της μυοσκελετικής μου στρέβλωσης», της αντιγύρισα με σιγουριά.

Κάθε προσπάθεια να μεταπειστώ, έπεσε στο κενό. Όχι, ότι η φωτό αυτή δεν με αδικεί, δεν αδικεί, δηλαδή, την κορμοστασιά και το ζωηρόν του βλέμματός μου, αλλά, τι να κάνουμε, έπαιξα κι έχασα. Να την αλλάξω τώρα, ούτε λόγος. Η παγκόσμια κοινότης θα μπερδευτεί και δεν θέλω να την υποβάλω σε μια άδικη ταλαιπωρία, να πληρώσει δηλαδή για μια δική μου απερισκεψία.

Ικανοποιήσατε τώρα την περιέργειά σας κ. Πεντανόστιμη;