Η συζήτηση για την Παιδεία και δη την τριτοβάθμια στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως εθνικού ή μη διαλόγου, συντηρείται καιρό τώρα μέσα από συνεχή αρθρογραφία στον τύπο, με μόνιμη επωδό την έκκληση για την ανάληψη ευθύνης από όλους τους ενδιαφερομένους, δηλαδή, από όλους μας. Και εδώ φαίνεται να τελειώνουν όλα, με την ρημάδα την ευθύνη να συνεχίζει να υπερίπταται, χωρίς να καταφέρνει να προσγειωθεί και να υλοποιηθεί από συγκεκριμένες πράξεις.
Η αιτία της δυστοκίας αυτής, φαντάζομαι ότι είναι η αδυναμία εξεύρεσης ενός κοινού τόπου συνεννόησης μεταξύ δυο χοντρικά αντιτιθέμενων αντιλήψεων, εκ των οποίων η μια πρεσβεύει έναν τύπο εκσυγχρονισμού, ετεροκαθοριζόμενου από τις εκάστοτε απαιτήσεις της αγοράς, βάσει κριτηρίων οικονομικής κυρίως αποτελεσματικότητας, κατά τα αγγλοσαξονικά πρότυπα, ενώ η άλλη προτάσσει το όραμα μιας αυτόνομης και περισσότερο ουμανιστικής παιδείας που θα εκπαιδεύει εκτός των άλλων και δημοκρατικούς και ελεύθερους πολίτες με γνώση αλλά και κρίση.
Ενώ το πρότυπο του πανεπιστημίου που έχει στο μυαλό της η πρώτη πλευρά είναι υπαρκτό και εύκολο να πραγματοποιηθεί δια της απλής αντιγραφής από άλλες χώρες, το είδος του πανεπιστημίου που πρεσβεύει η δεύτερη, χρειάζεται αρκετή δόση αφαίρεσης, αλλά και πειραματισμό, ώστε να πάρει σάρκα και οστά, χωρίς οι αρχικές καλές προθέσεις να μετουσιωθούν σε δύσμορφα και προβληματικά σχήματα. Επί του δεύτερου αυτού θέματος, δεν έχω αυτή τη στιγμή κάτι πρακτικό να προτείνω, αλλά θα σταθώ λιγάκι σε κάποιες στρεβλώσεις που έχουν παρατηρηθεί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση της Βρετανίας ύστερα από την, για μερικές ήδη, δεκαετίες, εφαρμογή του εκσυγχρονιστικού προτύπου.
Για τον σκοπό αυτό θα στηριχτώ σε μια σειρά άρθρων του Frank Furedi, καθ. Κοινωνιολογίας στο Παν. του Kent, και έμπειρου πανεπιστημιακού δασκάλου με συνεχή παρέμβαση στα δημόσια πράγματα της Αγγλίας, αλλά και σε άλλα δημοσιεύματα του αγγλικού τύπου.
Συγκεκριμένα, θα αναφερθώ στις συνέπειες και τα αποτελέσματα του «ανταγωνισμού» μεταξύ των πανεπιστημίων 1) στην ποιότητα της εκπαίδευσης και 2) τη νοοτροπία των φοιτητών.
Η είσοδος του ανταγωνισμού για την προσέλκυση φοιτητών και τη συνεπακόλουθη χρηματοδότηση των πανεπιστημίων, είχε σαν βασική συνέπεια τη μετατροπή τους, για να χρησιμοποιήσουμε όρους «αγοράς», από πωλητές σε αγοραστές, γεγονός που άλλαξε δραματικά τη συμπεριφορά και τη σχέση μεταξύ φοιτητών και πανεπιστημίου υποσκάπτοντας την ακεραιότητα και τον ηγετικό ρόλο του δεύτερου.
Αν βάλουμε το πανεπιστήμιο στη θέση του «πωλητή», τότε οι φοιτητές είναι εκείνοι οι οποίοι πρέπει να εργαστούν σκληρά για ν’ αποδείξουν ότι αξίζουν κι ότι το πανεπιστήμιο οφείλει να τους πάρει στα σοβαρά.
Σ’ ένα πανεπιστήμιο που κατέχει τη θέση του «αγοραστή», οι σχέσεις πλέον αντιστρέφονται. Τώρα, είναι η σειρά του πανεπιστημίου ν’ αποδείξει ότι έχει εκείνες τις ιδιότητες που θα το κάνουν ελκυστικό στον πελάτη, δηλαδή, στον επίδοξο φοιτητή, με αποτέλεσμα, εκτός από μερικά πανεπιστήμια ελίτ, να βρίσκεται κάτω υπό συνεχή πίεση της αποδοχής, αντίθετα με ότι συμβαίνει με τους φοιτητές.
Όπως έχει αποδειχθεί και στο χώρο της αγοράς, η προώθηση των προϊόντων δεν γίνεται με βάση την ποιότητά τους και μόνον, αν και αυτό σαν στρατηγική πώλησης όλο και φθίνει, αλλά με βάση άλλες ιδιότητες που συνδέονται με το lifestyle ας πούμε, και οι οποίες είναι διαφορετικές από αυτές για τις οποίες το συγκεκριμένο προϊόν έχει σχεδιαστεί. Την ίδια τάση βλέπει κανείς σήμερα και στο επίπεδο όπου διεξάγεται ο ανταγωνισμός των πανεπιστημίων, κύρια μέριμνα των οποίων είναι η εξασφάλιση «φιλικής ατμόσφαιρας», οι καλές εγκαταστάσεις διαμονής, ως προϋποθέσεις μιας αξέχαστης φοιτητικής ζωής, η δημιουργία εξωτικών τμημάτων, ακόμα και οι προσφορές στα δίδακτρα!
Αλλά οι παρεκκλίσεις δεν σταματούν εδώ. Οι απατήσεις των πελατών έχουν άμεση επίπτωση και στο ακαδημαϊκό κομμάτι, διαστρεβλώνοντάς το. Αν η μέριμνα των περισσοτέρων πανεπιστημίων είναι να προσελκύσουν φοιτητές-«αιμοδότες», τότε αυτό δεν θα συμβεί αν το πανεπιστήμιο και οι καθηγητές δεν είναι γενικώς «καλοί» μαζί τους. Η καλοσύνη αυτή έχει μεταφραστεί με τους εξής τρόπους,
Η αιτία της δυστοκίας αυτής, φαντάζομαι ότι είναι η αδυναμία εξεύρεσης ενός κοινού τόπου συνεννόησης μεταξύ δυο χοντρικά αντιτιθέμενων αντιλήψεων, εκ των οποίων η μια πρεσβεύει έναν τύπο εκσυγχρονισμού, ετεροκαθοριζόμενου από τις εκάστοτε απαιτήσεις της αγοράς, βάσει κριτηρίων οικονομικής κυρίως αποτελεσματικότητας, κατά τα αγγλοσαξονικά πρότυπα, ενώ η άλλη προτάσσει το όραμα μιας αυτόνομης και περισσότερο ουμανιστικής παιδείας που θα εκπαιδεύει εκτός των άλλων και δημοκρατικούς και ελεύθερους πολίτες με γνώση αλλά και κρίση.
Ενώ το πρότυπο του πανεπιστημίου που έχει στο μυαλό της η πρώτη πλευρά είναι υπαρκτό και εύκολο να πραγματοποιηθεί δια της απλής αντιγραφής από άλλες χώρες, το είδος του πανεπιστημίου που πρεσβεύει η δεύτερη, χρειάζεται αρκετή δόση αφαίρεσης, αλλά και πειραματισμό, ώστε να πάρει σάρκα και οστά, χωρίς οι αρχικές καλές προθέσεις να μετουσιωθούν σε δύσμορφα και προβληματικά σχήματα. Επί του δεύτερου αυτού θέματος, δεν έχω αυτή τη στιγμή κάτι πρακτικό να προτείνω, αλλά θα σταθώ λιγάκι σε κάποιες στρεβλώσεις που έχουν παρατηρηθεί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση της Βρετανίας ύστερα από την, για μερικές ήδη, δεκαετίες, εφαρμογή του εκσυγχρονιστικού προτύπου.
Για τον σκοπό αυτό θα στηριχτώ σε μια σειρά άρθρων του Frank Furedi, καθ. Κοινωνιολογίας στο Παν. του Kent, και έμπειρου πανεπιστημιακού δασκάλου με συνεχή παρέμβαση στα δημόσια πράγματα της Αγγλίας, αλλά και σε άλλα δημοσιεύματα του αγγλικού τύπου.
Συγκεκριμένα, θα αναφερθώ στις συνέπειες και τα αποτελέσματα του «ανταγωνισμού» μεταξύ των πανεπιστημίων 1) στην ποιότητα της εκπαίδευσης και 2) τη νοοτροπία των φοιτητών.
Η είσοδος του ανταγωνισμού για την προσέλκυση φοιτητών και τη συνεπακόλουθη χρηματοδότηση των πανεπιστημίων, είχε σαν βασική συνέπεια τη μετατροπή τους, για να χρησιμοποιήσουμε όρους «αγοράς», από πωλητές σε αγοραστές, γεγονός που άλλαξε δραματικά τη συμπεριφορά και τη σχέση μεταξύ φοιτητών και πανεπιστημίου υποσκάπτοντας την ακεραιότητα και τον ηγετικό ρόλο του δεύτερου.
Αν βάλουμε το πανεπιστήμιο στη θέση του «πωλητή», τότε οι φοιτητές είναι εκείνοι οι οποίοι πρέπει να εργαστούν σκληρά για ν’ αποδείξουν ότι αξίζουν κι ότι το πανεπιστήμιο οφείλει να τους πάρει στα σοβαρά.
Σ’ ένα πανεπιστήμιο που κατέχει τη θέση του «αγοραστή», οι σχέσεις πλέον αντιστρέφονται. Τώρα, είναι η σειρά του πανεπιστημίου ν’ αποδείξει ότι έχει εκείνες τις ιδιότητες που θα το κάνουν ελκυστικό στον πελάτη, δηλαδή, στον επίδοξο φοιτητή, με αποτέλεσμα, εκτός από μερικά πανεπιστήμια ελίτ, να βρίσκεται κάτω υπό συνεχή πίεση της αποδοχής, αντίθετα με ότι συμβαίνει με τους φοιτητές.
Όπως έχει αποδειχθεί και στο χώρο της αγοράς, η προώθηση των προϊόντων δεν γίνεται με βάση την ποιότητά τους και μόνον, αν και αυτό σαν στρατηγική πώλησης όλο και φθίνει, αλλά με βάση άλλες ιδιότητες που συνδέονται με το lifestyle ας πούμε, και οι οποίες είναι διαφορετικές από αυτές για τις οποίες το συγκεκριμένο προϊόν έχει σχεδιαστεί. Την ίδια τάση βλέπει κανείς σήμερα και στο επίπεδο όπου διεξάγεται ο ανταγωνισμός των πανεπιστημίων, κύρια μέριμνα των οποίων είναι η εξασφάλιση «φιλικής ατμόσφαιρας», οι καλές εγκαταστάσεις διαμονής, ως προϋποθέσεις μιας αξέχαστης φοιτητικής ζωής, η δημιουργία εξωτικών τμημάτων, ακόμα και οι προσφορές στα δίδακτρα!
Αλλά οι παρεκκλίσεις δεν σταματούν εδώ. Οι απατήσεις των πελατών έχουν άμεση επίπτωση και στο ακαδημαϊκό κομμάτι, διαστρεβλώνοντάς το. Αν η μέριμνα των περισσοτέρων πανεπιστημίων είναι να προσελκύσουν φοιτητές-«αιμοδότες», τότε αυτό δεν θα συμβεί αν το πανεπιστήμιο και οι καθηγητές δεν είναι γενικώς «καλοί» μαζί τους. Η καλοσύνη αυτή έχει μεταφραστεί με τους εξής τρόπους,
1) σε πληθωρισμό των καλών βαθμών,
2) σε κολακεία των φοιτητών,
3) σε παραποίηση βαθμολογιών στις εξετάσεις και όχι μόνο σε πανεπιστήμια που καταλαμβάνουν μονίμως τις τελευταίες θέσεις των περιώνυμων League Tables, και
4) σε αύξηση φαινομένων λογοκλοπής στις φοιτητικές εργασίες.
Αν, όπως λέγει ο Furedi, αυτό που μετράει πλέον είναι το brand name, οι αποκαλύψεις για απάτες, όσες φυσικά θα δίνονται στη δημοσιότητα, θα συνεχίζονται. Στην πραγματικότητα, όμως, η διοίκηση δεν είναι και πολύ πρόθυμη να βγάζει τ΄ άπλυτα των ιδρυμάτων τους στη φόρα, για να μην αποθαρρυνθεί η πελατεία. Είτε τα αγνοεί, είτε υποτιμά την έκταση και τη σημασία τους.
Σύμφωνα λοιπόν με μια έρευνα του Times Higher Education Supplement ανάμεσα σε 1022 φοιτητές σε 119 ιδρύματα, βρέθηκε ότι η απάτη είναι ένα αρκετά διαδεδομένο σπορ. Συγκεκριμένα 1 στους 6 φοιτητές παραδέχτηκε ότι αντέγραψε από εργασία φίλου του, ενώ το ίδιο παραδέχονται και οι καθηγητές τους ότι ισχύει, σε ποσοστό γύρω στο 20% με 22%.
Αν, όπως λέγει ο Furedi, αυτό που μετράει πλέον είναι το brand name, οι αποκαλύψεις για απάτες, όσες φυσικά θα δίνονται στη δημοσιότητα, θα συνεχίζονται. Στην πραγματικότητα, όμως, η διοίκηση δεν είναι και πολύ πρόθυμη να βγάζει τ΄ άπλυτα των ιδρυμάτων τους στη φόρα, για να μην αποθαρρυνθεί η πελατεία. Είτε τα αγνοεί, είτε υποτιμά την έκταση και τη σημασία τους.
Σύμφωνα λοιπόν με μια έρευνα του Times Higher Education Supplement ανάμεσα σε 1022 φοιτητές σε 119 ιδρύματα, βρέθηκε ότι η απάτη είναι ένα αρκετά διαδεδομένο σπορ. Συγκεκριμένα 1 στους 6 φοιτητές παραδέχτηκε ότι αντέγραψε από εργασία φίλου του, ενώ το ίδιο παραδέχονται και οι καθηγητές τους ότι ισχύει, σε ποσοστό γύρω στο 20% με 22%.
Το πιο θλιβερό γεγονός όμως είναι ότι αντί να ληφθούν αυστηρά μέτρα, τόσο η λογοκλοπή όσο και η αντιγραφή αντιμετωπίζονται σαν μια παθολογική κατάσταση, σαν μια ψυχολογική δήθεν διαταραχή του φοιτητή ο οποίος αντί να τιμωρηθεί στέλνεται για ...θεραπεία, για ν’ αποκτήσει τα κατάλληλα «skills» ώστε ν’ αποφεύγονται τέτοιου είδους πρακτικές στο μέλλον. Ενδεικτικά, ανάμεσα στο 2004-2005 ο αριθμός των μαθητών που πιάστηκαν να εξαπατούν στα Α-levels αυξήθηκε κατά 27%, δηλαδή στους 4.500 περίπου χιλιάδες.
Σχετικά με το πρόβλημα της λογοκλοπής, ο Observer σε άρθρο του, το αναφέρει σαν απότοκο της πτώσης των ακαδημαϊκών standards, εξ αιτίας της εμπορευματοποίησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Καθώς ο σκοπός των πανεπιστημίων γίνεται ολοένα και πιο νεφελώδης, απομακρυνόμενος από τα εκπαιδευτικά ιδανικά, τόσο η ίδια η ακαδημαϊκή ακεραιότητα θα τείνει να συμβιβάζεται με ανήθικες πρακτικές. Στην εποχή που οι δάσκαλοι ενθαρρύνονται να αντιμετωπίζουν τους μαθητές τους σαν πελάτες, η ακαδημαϊκή ζωή χάνει κάθε νόημα, καθώς αδυνατεί να καλλιεργήσει την αίσθηση του ιδεαλισμού που είναι απαραίτητος για την αναζήτηση της γνώσης.
Βιβλιογραφία
1. Plagiarism stems from a loss of scholarly ideals , Frank Furedi, Times Higher Education Supplement, 6 August 2004
1. Plagiarism stems from a loss of scholarly ideals , Frank Furedi, Times Higher Education Supplement, 6 August 2004
Αναρτήσεις
41 σχόλια:
Καλό ξημέρωμα e-cynical και καλό μήνα,
Τα ολισθήματα του φιλελεύθερου εκσυγχρονισμού στα Βρετανικά Πανεπιστήμια, που τεκμηριωμένα αναφέρεις, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι ξεκινούν από μια αρχική συνθήκη ακαδημαϊκής αριστείας και εσωτερικευμένης «ηθικής». Γι’ αυτό προκαλούν τέτοια καταδίκη και αποστροφή από το εσωτερικό του συστήματος. Η λογοκλοπή στα Α levels και στις πανεπιστημιακές εργασίες αποτελεί σκάνδαλο γιατί είναι έξω από την τρέχουσα ακαδημαϊκή νοοτροπία. Η αντιμετώπιση με τη συμβουλευτική μπορεί εμάς να μας κάνει να υπομειδιούμε αναλογιζόμενοι την πολυμήχανη εξυπνάδα δικών μας μαθητών ή φοιτητών, αλλά πιστεύω ότι δεν πρέπει να γενικεύουμε κρίνοντας ένα μέτρο έξω από το πολιτιστικό του πλαίσιο. (Για να μην ξαναρχίσω το πεπαλαιωμένο οι κουτόφραγκοι δεν αντιγράφουν. Και αυτοί αντιγράφουν κάποια στιγμή και μετά το κριτικάρουν όλο φρίκη για να θυμηθούμε τον Colin Dexter στα αστυνομικά του μυθιστορήματα που διαδραματίζονται στην Οξφόρδη.) Είναι ωστόσο αδιανόητο, και για αυτό όταν συμβαίνει είναι σκάνδαλο. Τα ποσοστά που αναφέρεις είναι βέβαια εντυπωσιακά.
Πριν ακόμα αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε, το εμπόριο πανεπιστημιακών εργασιών με αγγελίες στο διαδίκτυο εδώ στη χώρα μας έχει απασχολήσει τα δελτία ειδήσεων, για να μην αναφέρω τις σημειώσεις των κομματικών νεολαιών – εκ των ουκ άνευ που δεν μας ενοχλεί και πολλά άλλα που όσοι είναι μέσα στο σύστημα γνωρίζουν καλύτερα. Το αυτονόητο που όλοι θα επιθυμούσαμε για την πανεπιστημιακή παιδεία και την έρευνα στη χώρα μας, η ακαδημαϊκή ανεξαρτησία δηλαδή, ήδη έχει υπονομευθεί από την χρηματοδότηση μέσω των ευρωπαϊκών προγραμμάτων. Πώς επιλέγεις τι ερευνάς με ορθή κρίση όταν πρέπει να υποβάλεις το επιτυχημένο προπόζαλ; Τα δίδακτρα δεν αποτελούν τον κύριο πόρο των πανεπιστημίων. Οι χρηματοδοτήσεις είναι άλλου είδους και η έκπτωση που αναφέρεις δια του εκσυγχρονισμού έχει σημάνει για τα καλά.
Συμφωνώ μαζί σου για το ότι η «άλλη» πρόταση είναι δύσκολο να διατυπωθεί αλλά το αντίπαλον δέος που αναφέρεις δεν είναι μόνον προ των πυλών. Έχει στρογγυλοκαθήσει.
Κατ' αρχή να χαιρετήσω μία σπουδαία διατύπωση σου " τη μετατροπή τους,(ΑΕΙ) για να χρησιμοποιήσουμε όρους «αγοράς», από πωλητές σε αγοραστές. Πολύ αξιόλογη διατύπωση πράγματι.
Μου θυμίζει τη ρήση του Κ.Γκαλμπραίϊθ "οι εταιρίες (θεσμοί) έχουν ανάγκη την ευφυϊα των ανθρώπων, όμως αυτή δε θέλγεται απο αυτή (την ανάγκη).
Τη "καλοσύνη" που αναφέρεις ότι χρησιμοποιούν τα ΑΕΙ θα την ονόμαζα Κολακεία (2) και το (4) ως εξαπάτηση ή καλύτερα παγίδευση.
Οι προεκτάσεις αξίζουν της προσοχής και έχουν σημασία και στην τρέχουσα ελληνική εκπαίδευση.
@Cynical καλημέρα. Νομίζω ότι στις σχέσεις προμηθευτή-πελάτη όλα επιτρέπονται, όλα ανεξαιρέτως.
Αγαπητή Cynical,
Προσωπική εμπειρία από τη δική μου σχολή, αλλά και από άλλους φοιτητές
που συναναστρέφομαι:
Η κυρία Χατζημανωλάκη έχει απόλυτο δίκιο.
Προσωπικά, γνωρίζω παιδιά που έχουν πληρώσει για να τους γράψει κάποιος τη διπλωματική τους.
Και γνωρίζω παιδιά που έχουν πληρώσει και τους έχουν φέρει από αγγλικό κολέγιο της Αιγύπτου, έτοιμες διπλωματικές...
Και γιατί να μην το κάνουν; Αφού όλοι οι φοιτητές ξέρουν ότι η μελέτη είναι χαμένος χρόνος.
Άλλα είναι που μετράνε...
τστστσ
Kαλημέρα @Πόλυ και καλό μήνα και σε σενα!
Σχετικά με την αντιμετώπιση της γενικευμένησ λογοκλοπής στα βρετ. πανεπιστημια γινονται μέχρι και διεθνη συνέδρια, και οπως δειχνουν τα πραγματα συμβαινει διότι υπάρχει ως ενα βαθμό ατμόσφαιρα ανοχής, ώστε να μην διαταραχτεί η φημη του πανεπιστημιου. Το φαινόμενο δεν παρατηρειται μονο στους πρωτοετεις, οι οποιοι "δεν ξερουν" αλλα και στα μεγαλυτερα ετη, και εκλαμβάνεται και εκεί όπως και εδώ σαν εξυπνάδα και μαγκιά. (Μεταφερω εδω τις αποψεις του Furedi απ' όπου εχω παρει και τα στοιχεια. Η σχεση μου με τα βρετ. πανεπ. αυτη την εποχη ειναι εξωτερικη).
Το demoralization οπως αναφερεται αγγιζει και πολλες αλλες πτυχες της ακαδημαικης ζωης, οπότε, το αν υπο-ανθυπομειδιούμε ειναι γιατι η θεραπεία που επιχειρειται παρακάμπτει τις αιτιες και παραμενει στο επιφαινομενο, τη συμπεριφορα.
Για το τι γινεται με τα δικα μας, τα εχω αγγιξει σε καποιες παλιες αναρτησεις (17). Για παραδειγμα στο "επιστημονας, ενας manager του καιρου μας" http://e-cynical.blogspot.com/2008/01/blog-post_04.html
που εχει σχεση με το κυνηγι των προγραμματων. Οπως και στο "Ιδιωτικα βιτσια της δημοσιας εκπαιδευσης"
http://e-cynical.blogspot.com/2008/01/blog-post_09.html
Ή για τη δυσπιστια στα αποτελεσματα διατεταγμενων ερευνων σε κρισιμα θεματα.
Σε αυτο το τελευταιο θα επανελθω συντομα.
Η ανάρτηση σου σχετίζεται απευθείας με το ζήτημα της δια βίου εκπαίδευσης
ας μη το παρακάμψουμε.
Kαλημερα @airgood,
Αυτη την "ωραια διατυπωση", (απο αγοραστη σε πωλητη) την προλαβε άλλος δυστχώς και την διατυπωσε, πριν απο μενα! Ειναι παρμενη απο τα κειμενα που επισυναπτω στο τελος της αναρτησης. Παντως αποτυπωνει την πραγματικοτητα.
Τα ελληνικα ΑΕΙ ακολουθουν, ως συνηθως ενα υβριδικο και ασαφες σχημα. Ενθαρρυνεται η ιδιωτικη χρηματοδοτηση των ερευνων, και σε πολλα προγραμματα αποτελει προυποθεση για την εκτελεση του προγραμματος.
Ακομα και πληρης ιδιωτικοποιηση να επελθη, αυτη θα ειναι greek style δηλαδη εξαμβλωμα και αχταρμας!
Καλημέρα @Rider,
υπάρχει μια διαχυτη γκρινια αυτη την εποχη στη βρετανια για την ποιοτητα των πανεπιστημιων της. Η χρηματοδοτηση της τριτοβαθμιας, σε ποοστο ΑΕΠ, ειναι απο τις χαμηλοτερες στην ευρωπη. Αλλα δεν ειναι μονο η χρηματοδοτηση, ειναι και θεμα σκοπου και κατευθυνσης της εκπαιδευσης. Μη νομιζεις και αλλοι αναρωτιουνται, εκτος απο εμας..
Αγαπητε/η Ανωνυμε/η
Μιλας για ελληνικο πανεπιστημιο, για αγγλικο στην ελλαδα ή για βερο βρετανικο στη βρετανια; Θα μ' ενδιεφεραν οι εμπειριες σου.
Γεια σου Σισσυ...
τστστσ, δεν υπάρχει πια τσίπα!
Cynical ακριβώς έτσι είναι τα πράγματα, δυστυχώς για όλους. Στον αγγλοσαξωνικό χώρο ας μην ξεχνάμε και το υδραυλικό πιεστήριο όπου βρίσκονται οι διδάσκοντες. Φίλη καθηγήτρια περιέγραφε ως ζοφερή την εμπειρία της στην Αγγλία, καθώς το πανεπιστήμιο απαιτούσε να δημοσιεύει 4 άρθρα τον χρόνο σε συγκεκριμένα περιοδικά, όταν χρειαζόταν τουλάχιστον 6 μήνες εμπειρικής έρευνας για το καθένα. Αυτό, για να παραμείνει "ανταγωνιστική". Ταυτόχρονα, η δυνατότητα που είχε να "κόβει" φοιητητές λόγω ανεπάρκειας ήταν περιορισμένη στο μίνιμουμ, καθότι δεν μπορείς να δυσαρεστείς τον πελάτη. Σε τέτοιες περιπτώσεις, χαμένοι βγαίνουν όλοι, με πρώτη και καλύτερη την παιδεία.
Cynical
1.-Το αγγλικό συστημα Γ βάθμιας εκπαίδευσης εφάρμοσε ένα σύστημα αξιολόγησης που από παντού προκύπτει ότι έχει ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΑ προβλήματα με γεύση "βαλκανίων"
2.-Ομως η παραμόρφωση αφορά εκείνο το κομμάτι της που οι Εγγλέζοι πονηρά ήξεραν ότι αφορά ,την μεγάλη ποσότητα των ΕΙΣΑΓΩΜΕΝΩΝ φοιτητών.
3.-Η Αγγλία έχει τετοιο βάθος στην Γ.εκπαιδευση ,που δεν έχω δει (ειλικρινά,ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ αποδεκτές) οτι το ανταγωνιστικό πρότυπο έχει διαβρώσει τα πανεπιστήμια 'α βαθμίδας ( LSE,Oxford , Cambridge,Warwick ,etc)
4.-To ΟΞΥΜΩΡΟ είναι οτι η ΠΡΟΦΑΝΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑ σε μια ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ πανεπιστημίων ,αποτελεί το συνήθες υπόδειγμα απο μια μερίδα πανεπιστημιακών που ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ την αξιολόγηση ,σε ένα απο τα ΣΤΑΤΙΚΩΤΕΡΑ συστηματα Γ βαθμιας στην Ευρώπη,το ελληνικό.
Aγαπητη/ε K1 καλημερα (συγνωμη αλλα δεν εχω ξεκαθαρισει το φυλο του/της Κ1).
Η πιεση για δημοσιευσεις ειναι τεραστια, γιατι βασει του αριθμου τους αξιολογειται η ερευνητικη αποδοση των πανεπιστημιων και η χρηματοδοτηση και φημη τους (RAE). Τα αποτελεσματα ειναι προφανη γιατι εχουν αντιστοιχως "εφευρεθει" διαφοροι τροποι για το αυγατισμα των δημοσιευσεων. Ο πιο κοινος ειναι η αποσπασματικοτητα των δημοσιευματων, η πολλαπλη δημοσιευση των ιδιων αποτελεσματων με μικροαλλαγες και προσθηκες, η "συμμετοχή" ως συγγραφεων σε δημοσιευσεις αλλων, κυριων μεταπτυχιακων φοιτητων, οπου ουσιαστκή η συμβολή των περισσοτερων συγγραφεων ειναι μηδαμινη εως ανυπαρκτη, το αναμασημα κ.α.
Το εχω γραψει πολλες φορες οτι στην ερευνα υπαρχει μεγαλη σπαταλη ανθρωπινων πορων και ενεργειας. Πολλα απο τα δημοσιευματα δεν διαβαζονται δε, ποτε και απο κανεναν.
Επισης η μεγαλη χρηματοδοτηση γινεται κεντρικα απο μεγαλα προγραμματα και σε στοχευμενους τομεις που λιγο πολυ υπαγορευονται και απο τα αναλογα lobbies.
Καλημερα @LLS,
μεσα στο κειμενο ήδη βγαζω απ' έξω τα πανεπιστημια ελιτ, οπως τα ονομαζω, και ειναι αυτα που αναφερεις και μερικα αλλα ακόμα. Υπάρχουν ομως περιπου αλλα 100 τα οποία πραγματικα παλευουν να αποσπασουν μεριδιο της αγοράς με τροπους που ξεφευγουν απο το γνωστο ακαδημαικο πνευμα.
Γραφεις οτι το συστημα αξιολογησης έχει σοβαροτατα προβληματα. Μπορεις να αναφερθεις σε καποια παραδειγματα; Η ιστορια αυτη μ' ενδιαφερει αρκετα.
Τα βρετανικα πανεπ. οντως στοχευουν στους internat. φοιτητες οι οποιοι και πληρωνουν υπερογκα δίδακτρα. Θελεις να πεις οτι η στοχευση σε αυτη την κατηγορια των φοιτητων ειναι εν πολλοις υπευθυνη για τν "πτώση";
την αρνηση των ελλην. πανεπιστημιων να αξιολογηθουν δεν την εχω αξιολογησει ακομα...Πιστευω οτι παταει αλλου, στα περι εμπορευματοποιησης, υποβαθμισης και αναλογικης χρηματοδοτησης.
Χαιρετώ σε Cynical, ακόμα δεν χωνέψαμε τα …νηστίσιμα και μας πετάς στα ζόρικα.
Ποτέ δεν καταλαβα γιατι όσοι μιλούν για την αξιολογηση, την συνδέουν μονίμως με το αποδεδειγμένα κακό Βρετανικό μοντέλο Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, που στηρίζεται στην Θατσερική λογική, το «καλό» το χρηματοδοτώ το «κακό» δεν το βελτιώνω. Και το πόσο κακό και αναποτελεσματικό είναι πια αυτό το συστημα, για τους Βρετανούς εκπαιδευτικούς κοινός τόπος. Αλλωστε ας τους αναγνωρίσουμε ότι το ομολογουν παντού οι ίδιοι. όπου ανοίξεις, όπου κοιτάξεις, αυτό πια καταγγέλεται απο τους ίδιους.
Και δεν καταλαβα ποτέ, γιατί σε μια εκπαιδευτική ...βιομηχανία, σαν την Βρετανική, που χρησιμοποιεί σαν φερετζέ την … «αξιολογηση», για να καλύψει απιστευτες αδυναμίες, εμεις το χρησιμοποιούμε σαν άλλοθι, για να μην αλλάξει το δικό μας χάλι. Ουσιαστικά και εμείς και αυτοί…κάνουμε ακριβώς το ίδιο λάθος.
Η αξιολογηση συνδεεται με την καταγραφή των αδυναμιών και στοχευει στην βελτίωση, όχι στην τιμωρία, την υποβάθμιση και την υποχρηματοδότηση. Υπάρχουν πολλά μοντέλα αξιολογησης, σε πραγματικά επιτυχημενα εκπαιδευτικά μοντέλα, σε μοντέλα που είναι τόσο ευελικτα ώστε όχι μονο να ακολουθούν τις αναγκες αλλά και να προβλέπουν Ας δούμε αυτά.
καλημερα Κατερινα,
τα βρετανικα ειναι ενα απτο παραδειγμα για το πώς μπορει να υποτροπιασει ενα εκπαιδευτικο συστημα που δρα σαν επιχειρηση, ανεξαρτητως αξιολογησης. Στην περιπτωση αυτη η αξιολογηση βοηθησε στο που θα κατευθυνθουν οι ποροι ειτε απο τις ιδιωτικες ή απο τις κρατικες χρηματοδοτησεις, ειτε απο τους φοιτητες, καθώς επίσης και στο πώς θα αναδιαρθρωθουν τα τμηματα ωστε να γινουν φιλικα προς τους χρηματοδοτες.
Για τα ελληνικα πανεπ. τα ερωτηματα που δεν απαντωνται ειναι:
1. ποιος θα κανει την αξιολογηση;
2. με ποια μεθοδο;
3. και τι θα τα κανουμε τα αξιολογημενα πανεπιστημια;
Χρηματα για να γινει αξιολογηση απο "Οίκους" του εξωτερικου που τα παιρνουν χοντρα (σε εκατομμυρια ευρω παρακαλω), δεν υπάρχουν.
Επισης η αξιπιστια του κρατους οτι θα τηρησει τις υποσχεσεις του προς τα αναξιοπαθουντα τμηματα ειναι μηδενικη. Δεν θα τα κλεισει (γιατι δεν εχει τα κοτσια) αλλα και δεν θα κανει τιποτε για να τα βελτιωσει. Διοτι παλι δεν υπαρχουν χρηματα.
Η γνωμη μου ειναι οτι ολη η κουβεντα περι αξιολογησης ειναι μια μεγαλη μπαρουφα. Κυριως για να συνεχιζεται το "σε δουλεια να βρισκομαστε".
Ουτε η κυβερνηση δεν θελει να την αναλαβει. Και να σου πω, τα προβληματα των ελλ. πανεπιστημιων ειναι τοσο φανερα και elementary που να πληρωσεις τα μαλλιοκεφαλα σου για να βρεις αν το πανεπ. ιωαννιων εχει 5 δημοσ ανα ερευνητη ενω της πατρας 8, sorry, αλλά ...χέστηκε η φοραδα στ' αλώνι!
Ναι, η αντιπαραβολή των δύο μοντέλων: ‘ουμανιστικού’ και ‘εκσυγχρονιστικού’ είναι περιεκτική και πλησιάζει την ουσία του προβλήματος. Βέβαια ο τίτλος σου αναφέρεται στα Αγγλικά Πανεπιστήμια αλλά εγώ γράφω κύρια για τα Ελληνικά αφού το φαινόμενο υπάρχει και εδώ.
Η λογοκλοπή εμφανίζεται σε δύο επίπεδα αυτό του Πανεπιστημίου καθ’ εαυτού δηλ. στους διδάσκοντες και στο επίπεδο των φοιτητών.
Τα δομικά στοιχεία του Πανεπιστημίου υποχωρούν στην πίεση των διαδικασιών αξιολόγησης στο προσωπικό (του ίδιου του καθηγητή) και το γενικό (του Πανεπιστημίου) επίπεδο. Οι διαδικασίες αυτές λειτουργούν ως οδοστρωτήρας απαλείφοντας έμμεσα την ποικιλία και την πολυφωνία στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ταυτόχρονα όμως ισοπεδώνουν και το σύστημα των ‘κλασικών αξιών’ στην νοοτροπία και τον τρόπο λειτουργίας των ιδρυμάτων.
Οι φοιτητές έχουν συνδέσει από πολύ νωρίς τις σπουδές τους με την επαγγελματική τους αποκατάσταση και με τίποτα άλλο. Δηλαδή ζητήματα όπως ‘ο σεβασμός στην γνώση’, ‘η γνώση ως αξία’, ‘η γνώση ως δρόμος για την ολοκλήρωση του ατόμου’, ‘η χαρά της επιστημονικής αναζήτησης ως βασικό πολιτιστικό αγαθό’ αντιμετωπίζονται ως ξένα, αντιπαραγωγικά ‘καινά δαιμόνια’, επιζήμια για το επαγγελματικό μέλλον των φοιτητών. Εδώ η διαδικασία της μάθησης έχει – για όλους τους συμμετέχοντες - έναν κύριο σκοπό: το κέρδος ... Η έννοια ‘academic role’ για τα Πανεπιστήμια ξεχάστηκε, παραποιήθηκε ή απλώς ‘κρύφτηκε’ από κάποιους σε ξεχασμένα και σκοτεινά σεντούκια ως μη-ωφέλιμη, μη-απαραίτητη και ενοχλητική πολυτέλεια !
Με δεδομένη την ‘έκπτωση’ που προσπάθησα να σκιαγραφήσω στις προηγούμενες γραμμές, η λογοκλοπή των φοιτητών δεν αποτελεί πλέον εξτρεμιστική σπανιότητα ούτε μου προκαλεί έκπληξη. Είναι απλώς φυσικό επακόλουθο.
Έμεσα ίσως προκύπτει από την ανάρτησή σου και πάλι το ζήτημα της αξιολόγησης των ΑΕΙ. Κάθε απλός και καλής διάθεσης εγκέφαλος θεωρεί την αξιολόγηση ορθή και απαραίτητη. Οι πολέμιοι χωρίζονται χοντρικά στις κατηγορίες: υστερόβουλοι, ανασφαλείς, εκφραστές αρνητισμού κλπ κλπ. Υπάρχει όμως και ένα (μικρό;) ποσοστό των πολέμιων που έχουν ιδιαιτέρως ισχυρά και καθαρά επιχειρήματα. Επιχειρήματα που σχετίζονται με φαινόμενα ‘επιχειρηματικο-ποίησης’ των ΑΕΙ όπως αυτά που θίγονται με κάποιο τρόπο στην ανάρτησή σου. Ποιος είναι άραγε ο ‘ορθός δρόμος’ ;
Το οξύμωρο βεβαίως είναι ότι στα δικά μας Πανεπιστήμια τα φαινόμενα λογοκλοπής κλπ έχουν ήδη εμφανιστεί χωρίς κάποια ιδιαίτερη πίεση ή ένταση από δια-πανεπιστημιακούς ανταγωνισμούς ή μηχανισμούς αξιολόγησης αφού στην ουσία δεν υπάρχει αντίστοιχο θεσμικό πλαίσιο και όπου υπάρχει δεν λειτουργεί !
[ έχει ενδιαφέρον και το άρθρο του καθηγητή Φώτη Παυλάτου «Ποιός σκότωσε τον Ιπποκράτη» που αφορά σε επιστημονική λογοκλοπή και παραποίηση ερευνητικών συμπερασμάτων στο περιβάλλον της ιατρικής: http://e-epiloges-dionysos.blogspot.com/2009/02/blog-post_08.html ]
Με αφορμή τη λογοκλοπή ή άλλες μηχανοραφίες προς απόκτηση του πτυχίου, το ερώτημα τίθεται κρισίμως άν ανταποκρίνεται σε γνώσεις ή όχι.
Υπάρχουν δύο ζητήματα, άν οι γνώσεις λαμβάνουν γνώση εντός του θεσμού της τυπικής εκπαίδευσης ή εκτός και με μορφή άτυπης εκπαίδευσης.
Οπως και να έχει ο φοιτητής έχει ανάγκη να μην αυτοϊκανοποιηθεί απο τη δήθεν γνησιότητα της μάθησης του. Αξίζει να την αμφισβητήσει, να μη γίνει δέσμιος της ανάλωσης του απο τη καταναλωτικότητα του ΑΕΙ του.
Η δίψα για μάθηση έχει σημασία αν είναι αυξημένη ή όχι μετά το πτυχίο και αυτό έχει γίνει κατανοητό απο τη διαδικασία της μάθησης ανά τον κόσμο.
Καλύτερο πτυχίο είναι αυτό που τούμαθε τη σημασία της συνέχειας των γνώσεων και της εξέλιξης των, της δια βίου εκπαίδευσης,
"του μανθάνειν το μανθάνειν".
Αγαπητή Cynical,
Δυστυχώς, είμαι υποχρεωμένος να ξεκινήσω με μία διόρθωση σε ένα λάθος που έχει εμφιλοχωρήσει στο post σου. Δεν θα έκανα λόγο, ούτε θα το ανέφερα, αν δεν ήταν σημαντικό για την κατανόηση των διαστρεβλώσεων που έχει επιφέρει στα εκπαιδευτικά πράγματα της Γηραιάς Αλβιώνος η σε τελική ανάλυση ανάθεση της αξιολόγησης στην αγορά κι αν δεν είχε σημασία γιά όσα θέλω να πω (θα φανεί παρακάτω).
Δυσκολεύτηκα να καταλάβω το σημείο όπου αναφέρεις ότι ο ρόλος του Πανεπιστημίου έχει αντιστραφεί και από "πωλητής" έχει μετατραπεί σε "αγοραστή". Αυτό είναι φανερά παράλογο. Προσπαθούσα να καταλάβω τι μπορεί να έχει συμβεί. Μήπως ήθελες να πεις το αντίθετο, οπότε έχουμε να κάνουμε με συγγνωστή απροσεξία; Όχι, γιατί και το αντίθετο είναι εξ ίσου παράλογο. Ανέτρεξα στις πηγές μήπως ο κ. καθηγητής έχει καταφέρει να τετραγωνίσει τον κύκλο. Τότε κατάλαβα ότι έχεις πέσει "θύμα" μιάς παρανόησης.
Ο Furedi κάνει λόγο για στροφή "from a sellers' to a buyers' market". Aυτό δεν σημαίνει ότι το Πανεπιστήμιο μετατρέπεται από "πωλητής" σε "αγοραστή". Το Πανεπιστήμιο είναι πάντα ο προμηθευτής γνώσης και συνεπώς είναι πάντα ο "πωλητής", ανεξαρτήτως των εκπαιδευτικών ρυθμίσεων. Ακόμα και το ένδοξο Λομονόσωφ στα πιό χρυσά χρόνια της Σοβιετικής εποχής δεν είχε - από αυτή την άποψη - την παραμικρή διαφορά από το πιό εμπορευματοποιημένο Βρετανικό Πανεπιστήμιο μετά το τελευταίο κύμα ιδιωτικοποίησης των Νέων "Εργατικών". Άλλο λέει ο Furedi.
Ότι πλέον το πάνω χέρι στην εκπαιδευτική "αγορά" δεν το έχει ο "πωλητής" (ο προμηθευτής γνώσης δηλαδή), αλλά ο αγοραστής (δηλαδή οι φοιτητές και οι οικογένειές τους). Και γιατί έχει αυτός το πάνω χέρι πιά; Μα γιατί απλούστατα η τύχη του "πωλητή" εξαρτάται από την προτίμηση που θα του δείξουν οι "αγοραστές"! Άρα; Άρα "ο πελάτης έχει πάντα δίκιο"! Έ, κι αν σπάει και κανένα ποτήρι πάνω στο κέφι του (δηλαδή αν υποβάλλει αγορασμένη διπλωματική), οι "πωλητές" αντιμετωπίζουν το ζήτημα με "κατανόηση". Με την προϋπόθεση βέβαια ότι πληρώνει τα δίδακτρα στην ώρα τους...
Nα λοιπόν τι έχει επιφέρει η εισαγωγή του ανταγωνισμού για "πελάτες" στα Βρετανικά Πανεπιστήμια. Αλλά εδώ ακριβώς αρχίζει και η μεγάλη πλάκα!
Γιατί ακριβώς αυτό το "shift
from a sellers' to a buyers' market", διαφημίζεται από τους φίλους μου τους "φιλελεύθερους", (μετά ή άνευ του επιθετικού προσδιορισμού που τόσο τους ενοχλεί), ως μία ακόμα απόδειξη του εγγενούς φιλελευθερισμού που ενυπάρχει στην καπιταλιστική αγορά!
Ενώ εγώ ας πούμε, που υποστηρίζω ότι το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να καθορίζεται και να επανακαθορίζεται μέσα από τον διάλογο των εμπλεκόμενων τμημάτων της κοινωνίας, να έχει δημόσιο χαρακτήρα και να παρέχεται δωρεάν είμαι θιασώτης και κήρυκας της ανελευθερίας και - προφανώς - ένας από τους "εχθρούς" της περίφημης "ανοιχτής" κοινωνίας...
Χαιρετώ.
Η αγορά όπου υπερισχύουν οι πωλητές, μετατρέπεται σε αγορά όπου υπερισχύουν οι αγοραστές του χρυσού της γνώσεως.
Επειδή μάλλον η γνώση παράγεται παντού σε ψήγματα χρυσού που συλλέγονται βασανιστικά από χρυσοθήρες σταε ποτάμια. Ερασιτέχνες της μάθησης αντί των αυθεντιών που κατείχανε τούβλα χρυσού της γνώσεως που τους παρέδιδε η εκάστοτε νομή της εξουσίας.
Φυσικά υπ' αυτήν την έννοια δεν έχει άμεση σημασία σε ποιόν ανήκουν οι μετοχές στις σπουδές, δημόσιες ή ιδιωτικές.
Ποιοί συγκέντρωναν το χρυσό των χρυσοθήρων; μα φυσικά οι τράπεζες, οι Τράπεζες των Γνώσεων, των Δεδομένων και των Πληροφοριών.
Αγαπητή cynical, οτι θα με κάνατε να υποστηρίξω το Αγγλικό πανεπιστήμιο...δεν το φανταζόμουν ποτέ!! Ειδικά εγώ κιόλας, νομίζω οτι αγγίζει τα όρια του κωμικού αλλά μάλλον κάποια στιγμή θα γράψω μια ανάρτηση για το πόσο μου λείπει το ελληνικό και θα έρθω στα ίσα μου. Μετά την εσωτερική ανασκόπηση ας μπούμε και στο προκείμενο.
Δεν κατάλαβα αν τα 4 στοιχεία που ανέφερες βασίζονται σε συμπεράσματα που έβγαλες από την ανάγνωση του καθηγητή ή τα λέει ο ίδιος. Σε κάθε περίπτωση είναι τελείως μα τελείως αυθαίρετα. Τελείως μα τελείως εκτός Αγγλικής πραγματικότητας. Και για του λόγου το αληθές:
1) σε πληθωρισμό των καλών βαθμών,
Αυτό δεν ισχύει με τίποτα. Το σύστημα βαθμολόγησης είναι πολύ πιο αυστηρό από ότι το ελληνικό. Μια εργασία μπορεί να βαθμολογηθεί με Β και στην ουσία επι τοις εκατό να είναι μόλις 65%. Το άριστα είναι πάνω από το 70% και για να το αγγίξεις πρέπει κυριολεκτικά να ιδρώσεις τη φανέλα, δηλαδή να αξίζεις το ελληνικό 10αράκι και εδώ να σε τιμήσουν με ένα μεγαλοπρεπές 72% και πολύ σου είναι.
2) σε κολακεία των φοιτητών,
Αυτό δεν το σχολιάζω γιατί ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. Ούτε καραμέλες μας δίνουν, ούτε μας χαϊδεύουν, ούτε αγκαλιά μας πέρνουν που μας λείπει το σπίτι μας μα τον Άγιο.
3) σε παραποίηση βαθμολογιών στις εξετάσεις και όχι μόνο σε πανεπιστήμια που καταλαμβάνουν μονίμως τις τελευταίες θέσεις των περιώνυμων League Tables, και
Αυτό δεν ισχύει σε καμία των περιπτώσεων. Τα γραπτά βαθμολογούνται ανώνυμα από 2 καθηγητές βαθμολογητές του πανεπιστημίου και τον Ιούνιο από ανεξάρτητο εξωτερικό βαθμολογητή. Πολύ δίκαια και πολύ τίμια. Ειδικά αύτό είναι προς τιμήν τους.
4) σε αύξηση φαινομένων λογοκλοπής στις φοιτητικές εργασίες.
Μόνο οι Έλληνες νομίζουν οτι είναι ξύπνιοι και θα ξεγελάσουν το πρόγραμμα του plagiarism. Πέρα από την πλάκα είναι κουτό να αντιγράψεις, την ώρα που καταθέτεις ηλεκτρονικά την εργασία σου ακριβώς για να σκαναριστεί από ένα σύστημα που στην ουσία είναι βάση δεδομένων και έχει τα πάντα μέσα. Ακόμα και μεταφρασμένες εργασίες από κινέζικα πανεπιστήμια.
Και όταν σε πιάνουν για αντιγραφή καλή μου cynical μαζί με το γράμμα σου στέλνουν και ένα εισιτήριο δώρο για επιστροφή στην πατρίδα. Όι άνθρωποι έχουν πληρώσει πάρα πολλά για να αγοράσουν αυτό το πρόγραμμα και στην ουσία για να αναβαθμίσουν την ποιότητά τους.
Εν κατακλείδει, τα αγγλικά πανεπιστήμια είναι επιχειρήσεις. Και όπως κάθε κερδοφόρα επιχείρηση, έτσι και αυτά για να συνεχίσουν να προσελκύουν κόσμο και να μαζεύουν χρήμα, δεν ακολουθούν κανένα από τα παραπάνω 4 βήματα!
Συγγνώμη για το σεντόνι, πρώτη φορά εδώ, αλλά η παιδεία για μένα σε όλες της τις βαθμίδες...είναι πολύ ευαίσθητο και σημαντικό κομμάτι!
καλησπέρα @grsail,
εχουμε εθιστει τοσες δεκαετιες να βλεπουμε τα πραγματα μεσα απο οικονομικους ορους. το ιδιο συμβαινει κι οταν παμε να φανταστουμε ενα πανεπιστημιο που θα υπαγορευει το ιδιο τους ορους του και οχι να ποδηγετειται απο την αγορα. Εγω δυσκολευομαι.
Για το πως βλεπω τις αξιολογησεις γενικα, θα αναφερθω συντομα χωριστα.
καλησπερα @airgood,
τα πανεπιστημια παρεχουν γνωσεις που θα μπορεις να εξασκησεις και ενα επαγγελμα. Φυσικα, και θα πρεπει να σε διδαξει πως να συνεχιζεις και στο μελλον να αναζητας και να επεκτεινεις τις γνωσεις σου. Αυτο δεν γινεται σε καμια βαθμιδα του εκπαιδευτικου μας συστηματος.
Γεια σου @Δ. Δρακονάριε.
ευχαριστω για την επισημανση, αλλα νομιζω οτι αυτο θελω να πω και οτι το εξηγω με σαφηνεια, το τι δηλαδη σημαινει πωλητης και τι αγοραστης και τι πελατης.
Λες να εχει αλλοιωθει το νοημα;
Το ελλην πανεπ. παντως δεν εχει τα ιδια προβληματα με τα βρετανικα. Ειναι πιο απλά. Δεν ειναι τοσο κριση αξιοπισιας, όσο αμοιβαιας εμπιστοσυνης. Εχει διαρραγει το κλιμα εμπιστοσυνης μεταξυ καθηγ./φοιτητων/κρατους. και ουτε το ασυλο, ουτε η αξιολογηση θα λυσουν τιποτα.
γεια σου @cinderella και καλως ορισες.
Δεν αμφιβαλω γι αυτα που περιγραφεις. Ετσι θα ειναι στο πανεπιστημιο σου. Μπορει ομως να μην ειναι ετσι παντου. Απο την αλλη κι εγω στηριχθηκα σε εντυπα που εμπιστευομαι και σε συγγραφεα που χαιρει γενικης εκτιμησης. Ιδωμεν!
@cinderella
δε συμφωνώ ότι "έχουν όλα καλώς" στα Αγγλικά Πανεπιστήμια, αν και το άρθρο τα αδικεί κομμάτι. Είναι λογικό να εξίστανται οι Εγγλέζοι όταν κάτι αρχίζει να χαλάει, επειδή δεν το ήξεραν ως τώρα.
Π.χ αποδοχή υποψηφίων, όλο και κατεβαίνει ο πήχυς για προσέλκυση overseas, πα να πει θα ρίξεις και μέσα τον πήχυ, για να ...τελειώσουν κάποτε.
Το plagiarism ανεβαίνει σαφώς. Έχει και προγράμματα ...plagiarism - shift, όπου αλλάζει το ..στυλ σου. Έπειτα ο διάολος έχει πολλά ποδάρια και οι εργασίες εργαστηρίων κυκλοφορούν για χρόνια, μεταξύ φοιτητών. ΚΛπ κλπ Το γλύψιμο καθηγητών αποδίδει, για πλασάριαμα κοκ
Συνολικά είναι 50 επίπεδα πάνω απ' το Ελληνικό Σύστημα σε όλα και κυρίως: σε δουλειά φοιτητών, διάβασμα, χρήση βιβλιοθηκών, ..sports αντί ταβερνοκοιλιάς, επαγγ προσανατολισμού, πρακτικότητας κλπ κλπ. Και μια ζημιά: πλην humanities και κάποιους επιστήμονες οι άλλοι επιστρέφουν πιστεύοντας ότι η ανθρωπ τους χρωστάει κανα 10ρι χιλ€ /μήνα
Αν υπάκουσε κανείς στο εκπαιδευτικό σύστημα γιατί να μην υπακούσει αμειβόμενος όντας και στο επαγγελματικό σύστημα; Αυτό παρέχουν τα Πανεπιστήμια, υποταγή ή προσαρμογή ή συμμόρφωση συνείδησης, τη πεμπτουσία της γνώσεως. Υπ' αυτή την έννοια έχεις δίκαιο όταν λες:
"τα πανεπιστημια παρεχουν γνωσεις που θα μπορεις να εξασκησεις και ενα επαγγελμα".
Mάλλον όμως δεν υπάρχει κατάλληλο πρόγραμμα να σκαναριστεί η αποτελεσματικότητα διότι πρόκειται για Οδύσεια.
Το πρόβλημα είναι με την γενικότερη αντίληψη που βλέπει τους πολίτες σαν πελάτες κατα την απόληψη δημόσιων υπηρεσιών, περιστέλει τα όρια του δημόσιου χαρακτήρα αυτών στο όνομα της αυξημένης αποδοτικότητας και αγνοεί θέματα αποτελεσματικότητας.
Αυτή η αντίληψη θέλει το άτομο να είναι αποκλειστικά υπεύθυνο για τις "αποτυχίες" του και τα δημόσια ιδρύμα να ανταγωνίζονται μεταξύ τους αλλά και με ιδιωτικά με όρους ιδιωτικής οικονομίας. Αποσιωπόντας βέβαια τα προβλήμα με τις "εξωτερικότητες" που η δράση αυτών προκαλεί.
Καλησπέρα @Roulis,
Το μαντρα των καιρων ειναι ακριβως ο "ανταγωνισμός" στον οποιο αποδιδουν μαγικες ιδιοτητες για να λειτουργησει η κοινωνια και το κρατος παντού και πάντα. Σαν συνταγη ειναι πολυ απλουστευτικη, αν το σκεφτεις και πρωτόγονη.
Αγαπητή Cynical,
πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση.
Και παρακολουθώ τα σχόλια με "ευλάβεια".
Και δεν δικαιούμαι καν να έχω άποψη,
καταθέτω μόνο σε εντελώς πρακτικό επίπεδο, τις άμεσες-προσωπικές μου εμπειρίες:
Σπουδάζω σε ελληνικό πανεπιστήμιο,
πενταετούς φοίτησης (που και αυτό είναι ένα θέμα σε σχέση με τα ευρωπαϊκά)
Η αλήθεια είναι ότι ναι, και στο εξάμηνο που μόλις πέρασε παρουσιάστηκε διπλωματική
από αγγλικό κολέγιο ή από Κάιρο ή από Αλεξάνδρεια, δεν είμαι σίγουρη...
Ευτυχώς, η επιμέλεια της επιβλέπουσας καθηγήτριας, ανάγκασε
τη φίλη μου να την τροποποιήσει.
Όσο για τις πληρωμένες διπλωματικές, νομίζω ότι είναι κοινό μυστικό.
Νομίζω, όμως, ότι η πρώτη περίπτωση που ανέφερα αποτελεί
αισχρή λογοκλοπή...
Από την άλλη, έχω ένα παράπονο.
Μέχρι στιγμής, έχω μέσο όρο μαθημάτων (και βρίσκομαι στο τελευταίο έτος) 9,3.
Αυτό που δε μου αρέσει, είναι η λίγη ύλη.
Προσωπικά, δεν αρκούμαι σε αυτήν και διαβάζω κυρίως πράγματα που ούτε καν μας τα ζητάνε.
Αυτό που εννοώ είναι ότι υπήρχαν μαθήματα που με λίγο διάβασμα,
πήρα απίστευτους βαθμούς, επειδή
ήξερα -εκ των προτέρων- καλά το έργο των καθηγητών,
τι προτιμούν, ποιες είναι οι απόψεις τους... και προσάρμοσα πάνω σε αυτές τη δική μου απόδοση, χωρίς να κοπιάσω ιδιαίτερα...
Εν ολίγοις, μου αρέσει να διαβάζω,
και θα ήθελα μεγαλύτερες προκλήσεις...
Αγαπητή Ανώνυμη,
αναρωτιεμαι πόσο μεγαλη να ειναι η αγορα των ετοιμων διπλωματικών.
Επισης δεν καταλαβα την αντιδραση της επιβλεπουσας καθηγητριας με την κλεμμενη εργασια. Αντι να τη μηδενισει, δεχτηκε να την τροποποιήσει;
Με τετοιους βαθμους που εχεις, μπορεις να φυγεις για μεταπτυχιακά σε μεγαλο πανεπιστημιο στην αμερικη, με υποτροφια. Το εχεις ψαξει;
Η αξιολόγηση έχει δύο λειτουργίες. Η πρώτη: να επισημάνει αδυναμίες ενός συστήματος και να προτείνει βελτιώσεις. Η δεύτερη: να χρησιμεύσει ως άλλοθι - είτε για μέτρα που έχουν ληφθεί είτε για την εξωθεν καλή μαρτυρία του αξιολογούμενου (accountability)
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι κάποιος που παραγγέλλει αξιολόγηση ενός εκπαιδευτικού συστήματος, έχει στο μυαλό του τη λειτουργία της βελτίωσης.
@herrkstories καλησπέρα και καλωςόρισες,
την αξιολογηση, κατω απο νεοφιλ. συνθήκες, την παρομοιάζω με τη διαδικασία του liquidation μιας εταιριας, τότε που αρχίζει η λεπτομερης καταμετρηση και καταγραφή των περιουσιακων της στοιχειων.
Δεν βρισκω καμια αλλη καλή πρόθεση σ' αυτους..
Αγαπητή Cynical,
αν όλα πάνε καλά, αυτό σκέφτομαι.
Το ψάχνω από το πρώτο έτος.
Αναγκαστικά, διότι δεν έχω την
οικογενειακή κατάσταση που έχουν
οι περισσότεροι.
Σας ευχαριστώ που το σκεφτήκατε :)
Ακόμα να βρω χρόνο, να οργανώσω
το υλικό που θέλω να σας στείλω
για τον αντι-σημιτισμό
στις ΗΠΑ του 1930...
Aγαπητη Ανωνυμη, αν θελησεις να συνεχισεις για διδακτορικο δεν υπαρχει περιπτωση να μην βρεις υποτροφια που να σου καλυπτει τα εξοδα διαβιωσης. Δεν ειναι καθολου δυσκολο!
Οσο για το υλικο, δωσε μου διευθυνση στο ιντερνετ, αν σου ειναι ευκολο, να το κοιταξω. Παντως δεν βιαζομαι.
καλώς σε βρήκα.
post mortem αξιολόγηση... Αλλά κι όσο είναι ζωντανός ο ασθενής, σπάνια μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρή διάγνωση
@herrkstories,
βαζω και ξαναβάζω κατω τα χαρτια, να δω ποιος εχει δικαιο, και ποιος λεει την αληθεια. Sorry, για την εκφραση, αλλα ολοι εχουν χεσμενη τη φωλια τους. Νομιζω πεφτει τοση λασπη, που για να δει καποιος τι συμβαινει, πρεπει να παρει πρωτα ενα φτυαρι για να την καθαρισει.
είναι όμως πολύ μπροστά σε σχέση βέβαια με τα εγχώρια πανεπιστήμια που είναι άγνωστη λέξη το plagiarism...
σημειώνω όμως μια άλλη, τελείως διαφοερική συνέπεια: τα πανεπιστήμια εκεί στην Αγγλία γίνονται καθαρά ταξικά... οι πιθανότητες να σπουδάσεις αυξάνουν εάν οι γονείς σου σπούδασαν... το Κέιμπριτζ και η Οξφόρδη δέχονται φοιτητές μόνο από μερικές δεκάδες σχολεία, από τα υπόλοιπα όχι...
τα πράγματα δυστυχώς εξελίσσονται ακόμα χειρότερα...
@geokalp
και στην ελλαδα το ιδιο συμβαινει. Ιδιως στις υψηλης ζητησης σχολες, εισαγονται παιδια απο τα ανωτερα μεσαια στρωματα.
Δημοσίευση σχολίου