Η Ιδιοκτησία Βλάπτει Σοβαρά την Εργασία!

Ένα από τα βασικά υποστηρίγματα της νέας οικονομίας, όπως είδαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση, "Homo Neoliberdal", είναι η κινητικότητα τόσο των ιδίων των επιχειρήσεων προς περιοχές χαμηλού κόστους του Νότου, όσο και των εργαζομένων, είτε πρόκειται για μετανάστες από το Νότο προς το Βορρά, είτε για ανειδίκευτα ή εξειδικευμένα στελέχη όλων των κατηγοριών.

Η προθυμία των εργαζομένων να μετακινηθούν εκεί όπου υπάρχει δουλειά αποτελεί παραδοσιακό χαρακτηριστικό της αμερικανικής κοινωνίας, ήδη από την εποχή του «Let’s go West!». Υπολογίζεται ότι ο μέσος αμερικανός θα αλλάξει γύρω στις 8-10 φορές τόπο ή είδος εργασίας κατά τη διάρκεια της ζωής του. Η ευκολία με την οποία επιτυγχανόταν η μετακίνηση αυτή, ήταν άμεσα συναρτημένη με την ευκολία με την οποία μπορούσε είτε να βρει ένα καινούργιο σπίτι να νοικιάσει, είτε να πουλήσει το δικό του και με τα χρήματα αυτά να αγοράσει ένα άλλο στο νέο τόπο εργασίας.

Η κατάσταση αυτή έχει αλλάξει άρδην τον τελευταίο καιρό διότι με τους ιδιοκτήτες καταχρεωμένους με οικιστικά δάνεια και με τις αξίες πεσμένες έως και 30% από το 2006, τέτοιες αγοροπωλησίες καθίστανται πλέον ασύμφορες, με αποτέλεσμα ένα καθηλωμένο εργατικό δυναμικό.

Και τώρα ερχόμαστε στο ζουμί! Μπορεί η κατάσταση να έχει ως έχει, αλλά δεν είναι δα και τόσο δραματική, διότι ευτυχώς υπάρχουν και ...οι κατασχέσεις! Με 290,000 σπίτια να τελούν υπό κατάσχεση μόνο τον τελευταίο μήνα, οι γκουρού της νέας οικονομίας ευελπιστούν ότι αυτό και μόνο το ευτυχές γεγονός θα δώσει το ποθούμενο λάκτισμα στο αποκαρδιωμένο και ράθυμο εργατικό δυναμικό να ξαναπάρει τους δρόμους προς τα εκεί που οι καμινάδες ακόμα καπνίζουν.

Και δεν είναι μόνο αυτό! Πρόθυμοι οικονομολόγοι από το περίβλεπτο πανεπιστήμιο Warwick της Αγγλίας έφτασαν να θεωρητικοποιούν την κατάσταση με το να συνάγουν εξ αυτής εξ ίσου περισπούδαστα συμπεράσματα ότι τάχατες η ιδιοκτησία σκοτώνει τις δουλειές! Και προς τεκμηρίωση των ανωτέρω, παρουσίασαν και στατιστικά στοιχεία τα οποία έδειχναν ότι σε χώρες με υψηλή ιδιοκατοίκηση η ανεργία είναι υψηλή, βλ. Ισπανία, ενώ σε χώρες με χαμηλή, όπως Ελβετία, η ανεργία είναι κατ’ αναλογία χαμηλή.

Στο σημείο αυτό, πέρα από τον κυνισμό των οικονομολόγων, θα ήθελα να επισημάνω το στοιχείο που καθιστά την έρευνα αυτή αντιπροσωπευτικό παράδειγμα «κακής επιστήμης», αν δεχτούμε ότι η Οικονομική αποτελεί καν επιστήμη. Είναι το ίδιο στοιχείο που είχαμε επισημάνει και στις αναρτήσεις περί «Θρησκευτικής Πίστης και Καθαρότητας» και περί της «Θεωρίας των Πελαργών», όπου η συσχέτιση δύο γεγονότων ή πρακτικών μετατρέπεται σε σχέση αιτίου και αιτιατού και επομένως αναβαθμίζεται σε εξήγηση.

Το ίδιο ακριβώς στοιχείο εκμεταλλεύονται και οι προηγούμενοι οικονομολόγοι, φυσικά δολίως και εκ του πονηρού για να μετατοπίσουν τις πραγματικές αιτίες της ανεργίας, από τον τρόπο λειτουργίας του συστήματος στα ίδια τα θύματα, τα οποία παρουσιάζονται πλέον σαν θύματα του ίδιου του καταστροφικού μικροαστισμού τους!

Συνεχίζοντας, διευρύνουν μάλιστα τον κύκλο της συνενοχής, με το να περιλαμβάνουν και το κράτος ανάμεσα στους βασικούς υπόπτους για το κατρακύλισμα της οικονομίας με τις πρακτικές του τής επιδότησης των δανείων.

Θέλετε και συνέχεια; Θα την έχετε! Ποιος είναι λοιπόν ο άλλος μεγάλος λόγος που οι εργαζόμενοι δεν ξεκουνιούνται για να πάνε να βρουν δουλειά; Καλά το μαντέψατε! Η περίθαλψη!

Και τούτο, διότι αν περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα περίθαλψης της εταιρίας από την οποία απολύθηκαν και στο οποίο δικαιούνται από το νόμο να παραμείνουν για άλλους 18 μήνες και εάν επιπλέον έχουν και ένα άρρωστο παιδί και σύζυγο άνεργο/η, τότε δύσκολα μετακινούνται οι τεμπέληδες, βλάπτοντας με τη συμπεριφορά τους το κοινωνικό σύνολο και την πατρίδα τους συνάμα!

Ανάμεσα δε στα άλλα δεινά της περίθαλψης που αναφέρουν είναι και ο εγκλωβισμός σε αποτυχημένους γάμους, αν τυχαίνει μόνο ο ένας από τους δύο συζύγους να διαθέτει ασφάλεια υγείας! Η εναλλακτική λύση της επέκτασης της περίθαλψης σε όλους τους εργαζόμενους φαίνεται ότι κρίθηκε άκρως αντιεπιστημονική και απορρίφτηκε από τους επιστήμονες.

Το κατάπτυστο αυτό άρθρο βρίσκεται στο τελευταίο τεύχος του Economist, της 21 Μαρτίου, σ. 47. Και δυστυχώς δεν αντανακλά μόνο τη σκέψη των εν λόγω οικονομολόγων και του αρθρογράφου που αναπαρήγαγε τις σοφίες τους, αλλά κυρίως την τρέχουσα κυρίαρχη διεστραμμένη λογική.