Η Οντολογία του Μπάνιου

Παλιά είναι η αντίληψη, ότι για να υπάρχει κάποιο πράγμα θα πρέπει να μπορεί και να αποδεικνύεται. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο θεός και αυτό που έμεινε από τον Ντεκάρτ είναι και οι μνημειώδεις προσπάθειες που κατέβαλε για να αποδείξει την ύπαρξή του, με όπλα φυσικά το λογικό συλλογισμό.

Αρκετά νεώτερη είναι η αντίληψη ότι η αποδεικτική διαδικασία καθίσταται εγκυρότερη όταν το προς απόδειξη αντικείμενο ή φαινόμενο μπορεί να αποδειχθεί εμπειρικά και δη να μετρηθεί. Έτσι αναπτύχθηκε η πειραματική επιστήμη, με τους φυσικούς να προσπαθούν να επινοήσουν φυσικές ποσότητες που θα καθόριζαν μονοσήμαντα και με ακρίβεια τις ιδιότητες αντικειμένων και φαινομένων, και τους μηχανικούς να προσπαθούν να επινοήσουν εργαλεία και συσκευές που θα μπορούσαν να τις μετρήσουν.

Βέβαια, από νωρίς έγινε αντιληπτό, ότι εκτός της φύσης υπήρχαν και οντότητες που δεν ήταν δυνατόν να ποσοτικοποιηθούν, κυρίως αυτές που είχαν να κάνουν με συναισθήματα και διαθέσεις ή κοινωνικά φαινόμενα. Εν μέρει, το πρόβλημα που εμφανιζόταν στις κοινωνικές επιστήμες λύθηκε με την επιστράτευση στατιστικών εργαλείων, ενώ η μέθοδος αυτή, κυρίως μέσω διάφορων ψυχομετρημάτων, εφαρμόστηκε με μικρότερη επιτυχία στην καταμέτρηση των ποικίλων εκδηλώσεων της ανθρώπινης ψυχής.

Για τις πιο περίπλοκες καταστάσεις, όπως ο έρωτας ας πούμε, εμείς πρώτοι σε αυτό εδώ το blog εφαρμόσαμε τεχνικές από τη θεωρία των κβαντικών πεδίων και κατορθώσαμε να παραδώσουμε ένα αξιόπιστο μετρίδι στους απανταχού ερωτευμένους, ώστε να μπορούν να βαθμολογούν με ακρίβεια την ερωτική διάθεση των συντρόφων τους και να μην εξαπατώνται.

Όπως φάνηκε λοιπόν ως εδώ, η μέτρηση είναι μια πολύ σπουδαία διαδικασία, αλλά καθόλου αυτονόητη, ακόμα και για τις πλέον τετριμμένες καταστάσεις. Ειδικά το καλοκαίρι, δυο είναι τα πράγματα τα οποία με μεγάλο ζήλο μετράνε και ξαναμετράνε τα παιδιά: τα παγωτά και τα μπάνια.

Για μεν τα παγωτά, η απαρίθμηση είναι μια αρκετά ξεκάθαρη δουλειά, για δε τα μπάνια σκοντάφτει στο μείζον φιλοσοφικό ερώτημα, τού πώς ορίζεται το «μπάνιο». Όπως καταλαβαίνετε, χωρίς ξεκάθαρο και γενικά αποδεκτό ορισμό, είναι εύκολο ένα τσούρμο από παιδάκια να καταλήξει να μαλλιοτραβιέται στην ερώτηση για το ποιο έκανε τα περισσότερα μπάνια το καλοκαίρι.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Το μπάνιο στην πισίνα μετριέται σαν «μπάνιο» ξεχωριστό; Μήπως παίζει ρόλο αν το νερό είναι θαλασσινό ή γλυκό;

Το μπάνιο στο ποτάμι; Πόσο μεγάλο πρέπει να είναι το ποτάμι για να λογίζεται το μπάνιο εκεί σαν μπάνιο κανονικό; Πόση πρέπει να είναι η ροή του νερού; Πρέπει να μάς σκεπάζει το νερό; Και μέχρι ποιου σημείου του σώματος;

Το μπάνιο το απογευματινό μετριέται ξεχωριστά από το πρωινό; Και αν όχι, πόση θα πρέπει να είναι η χρονική απόσταση ανάμεσα στα δυο μπάνια για να θεωρηθούν διαφορετικά και να μετρηθούν;

Πόση θα πρέπει να είναι η χρονική διάρκεια ενός κανονικού μπάνιου; Το βρέχω μόνο τα χεράκια και τα ποδαράκια πιάνεται σαν μπάνιο;

Τα μπάνια που κάναμε το χειμώνα θα πρέπει να τα χρεώνουμε στη φετινή ή στην περσινή χρονιά;

Αν πάλι μετακινηθούμε χωρικά σε μια διαφορετική παραλία, το μπάνιο εκεί μπορεί να μετρηθεί σαν ένα άλλο μπάνιο;

Μήπως το νυχτερινό μπάνιο παίρνει διπλό βαθμό, ιδίως αν η νύχτα είναι αφέγγαρη, σκοτεινή και ερεβώδης;

Το μπάνιο εξ αιτίας ναυαγίου πιάνεται;

Θα σταματήσω εδώ χωρίς να έχω εξαντλήσει τις αμφισημίες του μπάνιου. Όπως βλέπετε το θέμα δεν είναι καθόλου απλό και ποντάρω στη συμβολή σας για την τελική οριοθέτηση.