Μισόλογα...

Τα καλοκαίρια στα νησιά, κάποιες φορές που τυχαίνει να παρευρίσκομαι σε κουβέντες ανάμεσα σε ντόπιους, φτάνουν στ’ αυτιά μου διάφορα μισόλογα για την ποιότητα των νερών της τάδε ή της δείνα παραλίας.

«Ακούγονται πολλά για τις Λεύκες», λέει ο ένας. «Δεν είναι αυτό που νομίζουν» συμπληρώνει ο άλλος. Και η κουβέντα προχωράει με γρίφους και αινίγματα για το τι εννοούν, για το αν υπάρχει πρόβλημα, ή για το πόσο μεγάλο είναι. Το κρατούμενο είναι ότι ποτέ κανείς δεν θα μιλήσει ανοιχτά και ποτέ κανείς δεν θα μάθει.

Τα μισόλογα και τα υπονοούμενα είναι μια πολύ διαδεδομένη πρακτική τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο λόγο, η οποία όμως δεν τιμάει αυτούς που την εξασκούν, διότι από τα πρώτα που φυσιολογικά θα τους καταλογιστούν είναι η ανανδρία να μιλήσουν ανοιχτά, η εγκεφαλική ατροφία να συλλάβουν ένα γεγονός στην ολότητά του, ίσως και η σκοπιμότητα για τη δημιουργία κλίματος σύγχυσης.

Ο αγαπητός Περικλής προχθές, μίλησε κι αυτός με μισόλογα. Δεν τον τιμάει όμως η στάση αυτή και δεν συνάδει με το ανάστημα που επιθυμεί να του αναγνωρίζει η κοινωνία. Διότι είτε μιλάς ανοιχτά για το πώς, πόσα και από πού της Αριστεράς, είτε το βουλώνεις. Ο Περικλής απεδείχθη κατώτερος των περιστάσεων και την πάτησε. Τα μισόλογα είναι σαφώς πιο φονικά από τις καθαρές και σταράτες κουβέντες.