Η Ανταρσία των Νερών

Πέρασα τη νύχτα παλεύοντας με τo νερό. Όλα άρχισαν με τις δυο σταγόνες που έπεσαν απ’ το ταβάνι αφήνοντας ένα μικρό λεκέ στο τραπέζι. Γύρισα το κεφάλι κατά πάνω μα δεν είδα κάτι. Μετά ακούστηκε κι άλλο ένα πλαφ, απαλό σα χνούδι, λίγα εκατοστά παρά δίπλα. Και μετά άλλο ένα, απαλό σα νιφάδα. Δεν πέρασε ώρα, όταν μια μεγάλη σταγόνα έσκασε στο πάτωμα με κρότο. Σα μολύβι ήρθε και κάθισε. Έκανα να σηκωθώ να δω καλύτερα, μα δεν χρειάστηκε, το πάτωμα είχε μαζέψει κιαυτό νερό, κοντά στον πόντο. Κοίταξα πάλι ψηλά. Το ταβάνι ήτανε σαν νάχε δακρύσει. Νερό έσταζε απ’ τις άκρες, απ’ τη μέση, από παντού.

Έξω είχε καθαρό ουρανό. Αστροφεγγιά κι ένα φεγγάρι ολόγιομο, να το πιεις στο ποτήρι. Όσοι αυτή τη νύχτα ταξίδευαν καταμεσής στο πέλαγος, θα πρέπει να έκαναν ήσυχο ύπνο. Έφερα όσους κουβάδες και λεκάνες είχα και τους αράδιασα στη σειρά. Να μαζέψω ό,τι προφτάσω.

Δεν πρόφτασα όμως. Στο μπάνιο γινόταν πανδαιμόνιο. Οι βρύσες θαρρείς και είχαν συνεννοηθεί όλες μαζί και έκαναν του κεφαλιού τους. Είχαν ανοίξει τα γκάζια τέρμα, έτρεχαν με ορμή, γέλαγαν, έκαναν σκέρτσα, πιτσιλούσαν η μια την άλλη, πιτσιλούσαν τον τοίχο, το πάτωμα, το ταβάνι, με χλεύαζαν, κι ούτε που μ’ άφηναν να τις αγγίξω. Πήγαινα να τις κλείσω κι αυτές έκλειναν από μόνες τους. Όταν απομακρυνόμουν, αφήνιαζαν κι έτρεχαν με ακόμα μεγαλύτερη ορμή. Ήταν φανερό πια, ποιος έκανε το κουμάντο σ’ αυτό το σπίτι. Η μπανιέρα είχε γεμίσει την κοιλιά της κι από στιγμή σε στιγμή απειλούσε ν΄ αδειάσει το φορτίο στο πάτωμα. Το καζανάκι άδειαζε και γέμιζε στη στιγμή, πατώντας πάνω στο ρυθμό της μουσικής που παίζανε οι βρύσες. Έκανε μάλιστα και φιγούρες, γυρίζοντας ακανόνιστα το στρόβιλο μια απ’ τη μια μεριά, μια απ’ την άλλη.

Ίδια κατάσταση επικρατούσε και στη κουζίνα. Ο νεροχύτης είχε ξεχειλίσει από ώρα, τα νερά είχανε καταλάβει το πάτωμα και τα πιάτα μαζί με τα ποτήρια πλέανε βαρκούλες γύρω από τις κατσαρόλες, που έκαναν τάχατες πως ήτανε νησιά. Το πλυντήριο, σαν πιο δυσκίνητο άργησε να μπει στο χορό. Άμα όμως μπόρεσε να ξεκουνηθεί, τούδωσε και κατάλαβε. Έβαλε τη μηχανή μπροστά, καταβρόχθισε μπόλικο απορρυπαντικό, γύρισε τη μανιβέλα, και όταν έφτασε στις σωστές στροφές άρχισε να πετάει κι αυτό νερά, μπουρμπουλήθρες και σαπούνια. Μη τυχόν και χάσει το πανηγύρι.

Κάθισα στην άκρη και χάζευα, μη μπορώντας να επιβάλλω κανενός είδους πειθαρχία. Ούτε που ποτέ μου μπορούσα να φανταστώ πόσο νερό έκρυβε αυτό το σπίτι στα σωθικά του. Αποκαμωμένη έσυρα στο κρεβάτι να ξαποστάσω. Σφάλισα γερά την πόρτα και έβαλα στη χαραμάδα από κάτω όσες πετσέτες είχα στα συρτάρια. Και σεντόνια και κουβέρτες, και ρούχα, το βιός μου όλο.

Ξύπνησα από έναν ήλιο εκτυφλωτικό που μου έκαιγε τα βλέφαρα. Έκανα έτσι το χέρι να πιάσω το ρολόι και έπιασα κάτι γλιστερό. Γύρισα να κοιτάξω. Ήταν ένα ψάρι απορημένο κι αυτό, όπως κι εγώ. Πέρα στον ορίζοντα ζύγιαζε τα φτερά του ένας γλάρος. Ενώ ο ήλιος είχε ανάψει φωτιές στις κορυφές των κυμάτων. Τα σεντόνια ανέμιζαν στο κατάρτι και γω έπλεα καταμεσής του ωκεανού.

Είχαν, δεν είχαν, τα είχαν καταφέρει να με πετάξουν έξω. Το σπίτι, ούτε που μπορούσα πια να το διακρίνω.