Οι μέσοι όροι των μισθών των δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων δεν λένε την αλήθεια

Τα παρακάτω στοιχεία είναι από τις ετήσιες εκθέσεις της ΙΝΕ/ΓΣΕΕ από τα έτη 2008, (ο πίνακας, σ. 319) και 2010, (τα υπόλοιπα).

Καθαρές αποδοχές σε ευρώ	Αριθμος Δ.Υ.	Αριθμός Ι.Υ.	Συνολο μισθωτών
0-250	4615	18693	23308
251-500	18557	92539	111096
501-750	53362	453231	506593
751-1000	181398	577664	759062
1001-1250	309971	256395	566366
1251-1500	218357	101186	319543
1501-1750	49584	23067	72646
1751-2000	21296	13152	34448
>2000	24605	19230	43835
ΔΓ/ΔΑ	136255	323206	459461
ΣΥΝΟΛΟ	1018000	1878358	2896358

Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, η πλειοψηφία των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ένας στους τρεις εργαζόμενους) αμείβεται με καθαρό μηνιαίο εισόδημα από 1.000 έως 1.250 ευρώ. Αντίστοιχα, το μεγαλύτερο ποσοστό των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα (1/3) έχει μηνιαίες καθαρές αποδοχές από 750 έως 1 000 ευρώ.

Στο παρακάτω γράφημα φαίνονται καθαρά οι δυο κατανομές, καθώς και η μετατόπισή τους κατά 250 ευρώ.

Ας πάμε και παρακάτω.

Στην προηγούμενη ανάρτηση είχα αντιπαραβάλει το μισθολογικό κόστος ενός μέσου μισθωτού των ΔΕΚΟ με αυτό των διοικητών, προέδρων, συμβούλων και παρατρεχάμενων, που εντελώς επιεικώς το εξέλαβα σαν το δεκαπλάσιο. Επειδή η πρώτη ομάδα είναι συντριπτικά πολυπληθέστερη της δεύτερης, θεωρούμε ότι οι μισθοί της δεν επηρεάζουν το μέσο όρο, ο οποίος και χρησιμοποιείται σαν το κύριο προπαγανδιστικό όπλο. Αυτό όμως είναι εντελώς λάθος.

Ένας συγκριτικά μικρός αριθμός πολύ υψηλών μισθών αυξάνει τον μέσο όρο δημιουργώντας την ψευδή εντύπωση ότι έχει επέλθει βελτίωση για όλους τους μισθωτούς. Για τον λόγο αυτό η δημοσίευση του μέσου μισθού θα έπρεπε να συνοδεύεται από την δημοσίευση και του διάμεσου μισθού.

Ο διάμεσος μισθός είναι ο μισθός που παίρνει αυτός που θα τύχει να βρεθεί στο μέσον ενός πίνακα κατάταξης των μισθών όλων των μισθωτών του συνόλου που εξετάζεται, από τον μεγαλύτερο μέχρι τον μικρότερο.

Η Ελλάδα είναι στην τέταρτη θέση από άποψη ανισότητας στην κατανομή του εισοδήματος. Και όταν λέμε ανισότητα εννοούμε το λόγο του 20% με τα υψηλότερα εισοδήματα, προς το 20% με τα χαμηλότερα. Πρώτη είναι η Λετονία με λόγο 7.9, δεύτερη η Πορτογαλία με λόγο 6.8, τρίτη η Λιθουανία με 6.3 και τέταρτη η Ελλάδα με 6.1.

Στην πέμπτη θέση βρίσκεται η Πολωνία με 5.6, στην έκτη η Ουγγαρία με 5.5 κ.ο.κ.

Έτσι λοιπόν, οι ΔΙΑΜΕΣΕΣ ακαθάριστες μηνιαίες αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα και στις επιχειρήσεις άνω των 10 ατόμων, για τους εργαζόμενους που απασχολούνται με πλήρες ωράριο, ανέρχονταν το 2009, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, σε περίπου 1550 ευρώ. Με άλλα λόγια, το 50% των πλήρως απασχολουμέ­νων μισθωτών στην Ελλάδα αμείβονταν το 2009 με ακαθάριστες αποδοχές μικρότε­ρες των 1550 ευρώ. Οι ΜΕΣΕΣ όμως ακαθάριστες αποδοχές ανέρχονταν σε 2060 ευρώ και ήταν κατά πολύ υψηλότερες της διάμεσης αμοιβής (1550 ευρώ), πράγμα που δικαιολογείται από την μεγάλη ανισότητα στην κατανομή των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, έτσι ώστε αυτό το μικρό κομμάτι με τις μεγάλες αμοιβές να ανεβάζει και το μέσο όρο των αποδοχών των μισθωτών.

Πιο συγκεκριμένα, το 1% των μισθωτών του επιχειρηματικού τομέα της οικονομίας είχαν, το 2009, μέσες αποδοχές που υπερέβαιναν τα 7220 ευρώ. Εάν παραλεί­ψουμε την εν λόγω ομάδα μισθωτών από το δείγμα, οι ΜΕΣΕΣ ακαθάριστες αποδοχές του 99% των υπολοίπων μισθωτών, που εργάζονται με πλήρες ωράριο, περιορίζο­νται στα 1790 ευρώ (ενώ η διάμεση αμοιβή παραμένει σχεδόν αμετάβλητη). Εάν παραλείψουμε από τους υπολογισμούς μας το 5% των πλέον υψηλόμισθων, δηλαδή, όσους αμείβονται με ακαθάριστες αποδοχές άνω των 4200 ευρώ, οι ΜΕΣΕΣ ακα­θάριστες αποδοχές του υπόλοιπου 95% των πλήρως απασχολουμένων μισθωτών ανέρχονταν, το 2009, σε 1610 ευρώ (διάμεση τιμή 1470).

Μεγάλη η διαφορά από τα 2060 ευρώ των ΜΕΣΩΝ ακαθάριστων αποδοχών του συνόλου του ιδιωτικού τομέα!

Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιο περισσότερο εύγλωττο παράδειγμα από αυτό.

Δεν υπάρχει λόγος να μην ισχύει το ίδιο και στον δημόσιο τομέα, (αν και δεν έχω ακριβή στοιχεία, παρά μόνο ότι τόσο στον ιδ. τομέα όσο και στον δημ. ο αριθμός των υπαλλήλων με καθαρό εισόδημα άνω των 2000 ευρώ είναι της ιδίας τάξης μεγέθους), μιας και τα πραγματικά ρετιρέ των ΔΕΚΟ, των 200,000-500,000 ευρώ ετησίως, δεν υπολείπονται αυτών του ιδιωτικού τομέα, (κι οι ΔΕΚΟ εν μέρει ιδιωτικοποιημένες είναι,) ανεβάζοντας έτσι σημαντικά το μέσο όρο. Είναι αυτός ο μέσος όρος λοιπόν, που προπαγανδίζεται δεξιά κι αριστερά, παίρνοντας μπάλα το 90%-95% των μισθωτών του δημοσίου και των ΔΕΚΟ επίσης.