Οι νικητές του ταξικού πολέμου

Ποιος έχει κερδίσει τον μέχρι τώρα ταξικό πόλεμο; Δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη: Οι πλούσιοι! Για δεκαετίες οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Έτσι διατείνεται ο αρθρογράφος Bill Quigley στο Truthout και επειδή το τερατώδες αυτό συμπέρασμα, που αφορά την Αμερική και όχι εμάς, ακόμα δεν έχει χωνευτεί αρκετά, παραθέτει και ένα σκασμό στοιχείων.

Αυτή τη στιγμή στην Αμερική διεξάγεται ένας πολύ βρώμικος πόλεμος, όπου το άμεσο διακύβευμα στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου, είναι η νίκη των ρεπουμπλικανών και η συντριβή των μεταρρυθμίσεων του μπολσεβίκου Ομπάμα. Προς τούτο επιχειρηματικοί όμιλοι, και μεμονωμένοι δισεκατομμυριούχοι έχουν επιδοθεί σε μια μοναδική στα χρονικά των αμερικανικών εκλογών κινητοποίηση. Εξυπακούεται χρηματική. Το σύνθημα: προσοχή η Αμερική γίνεται σοσιαλιστική, οι ελευθερίες, (εννοείται του κεφαλαίου αλλά δεν ομολογείται) καταποντίζονται και η κοινωνία καταστρέφεται. Περί χρηματοδοτήσεων δείτε τις προηγούμενες αναρτήσεις, «Οι χρηματοδότες του Tea Party» και «Ο χορός της Αρκούδας».

Ας τα δούμε λοιπόν. Οι πηγές αναφέρονται στο πρωτότυπο άρθρο στα Αγγλικά.

Θέση: Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι.

Απόδειξη:

Επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι η Αμερική φιλοξενεί τον μεγαλύτερο αριθμό φτωχών στα τελευταία 50 χρόνια, σε ποσοστό 14.3%, δηλαδή 43.6 εκατομμύρια ανθρώπους. Φτωχοί είναι 1 στα 5 παιδιά και ένας στους 10 ηλικιωμένους. Ένας στους 6 εργαζόμενους είναι άνεργος, με το ποσοστό ανεργίας στο 17%, μεταφραζόμενο σε 26.8 εκατομμύρια. Το επίσημο 9.6% δεν περιλαμβάνει μακροχρόνια ανέργους, ή με μερική επισφαλή εργασία. Είπαμε, ακόμα και με μια μέρα εργασίας τη βδομάδα, δεν λογίζεσαι άνεργος.

50 εκατομμύρια αμερικανοί δεν έχουν ιατρική περίθαλψη. Οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν από περιπλοκές στη διάρκεια της κύησης, απ’ ότι γυναίκες σε 40 άλλες χώρες. Ενώ οι αφρο-αμερικάνες, είναι κατά τέσσερις φορές περισσότερο επιρρεπείς απ’ ότι οι λευκές συμπατριώτισσές τους.

Περίπου 3.5 εκατομμύρια δεν έχουν σπίτι να μείνουν. Στην Ατλάντα εμφανίστηκαν 33,000 άτομα ζητώντας επιδότηση κατοικίας. Το ίδιο και στο Ντιτρόιτ. 50,000 εμφανίστηκαν για 3,000 κουπόνια.

49 εκατομμύρια σιτίζονται με κουπόνια. 16 εκατομμύρια είναι τόσο φτωχοί που παραλείπουν γεύματα. Οι αριθμοί, ποτέ από τότε που καταγράφονται στατιστικά στοιχεία δεν υπήρξαν υψηλότεροι.

Θέση: Η Μεσαία τάξη οπισθοχωρεί.

Απόδειξη:

Μια/δυο γενιές πιο πίσω ήταν δυνατόν ένα μέσο νοικοκυριό να ζει από το εισόδημα του ενός. Τώρα χρειάζονται επιεικώς δυο για το ίδιο επίπεδο διαβίωσης. Οι μισθοί, αφαιρώντας τον πληθωρισμό βρίσκονται καθηλωμένοι για δεκαετίες. Το κόστος κατοικίας, υγείας και παιδείας έχει αυξηθεί πολύ περισσότερο από την αύξηση των μισθών. Το 1967 το μέσο 60% των νοικοκυριών ελάμβανε το 52% του συνολικού εισοδήματος. Το 1998, το 47%. Η διαφορά αυτή δεν πήγε στους φτωχούς, αλλά στο πάνω 20%.

2.8 εκατομμύρια σπίτια πήραν ειδοποίηση κατάσχεσης το 2009. (Φαντάζομαι να πήρατε χαμπάρι το σκάνδαλο με τις κατασχέσεις, που τις έστελναν αβέρτα κουβέρτα χωρίς να εξετάζουν καν τα στοιχεία).

11 εκατομμύρια ιδιοκτήτες σπιτιών, δηλαδή ένας στις τέσσερις χρωστάει σε οικιστικά δάνεια περισσότερα απ’ ότι η αξία του σπιτιού του.

Παρά το γεγονός ότι οι αμερικανοί εργάζονται σκληρότερα και περισσότερο από ποτέ, τους επιστρέφονται λιγότερα από το 1940 και εντεύθεν.

Θέση: Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι.

Απόδειξη:

Ο πλούτος των 400 πλουσιοτέρων στις ΗΠΑ μεγάλωσε κατά 8% τον τελευταίο χρόνο. Σε $1.37 τρισεκατομμύρια.

Ο ισχυρότερος manager hedge funds, David Τepper, μόνο πέρσι κέρδισε $4 δις. Οι υπόλοιποι 10 στη λίστα κέρδισαν από $3.3 δις μέχρι το ταπεινό $800 εκατομμύρια.

Η ανισότητα στην κατανομή εισοδημάτων είναι τόση όση και στη μεγάλη ύφεση του 1929. Από το 1979 στο 2006, το πλουσιότερο 1% τουλάχιστον διπλασίασε το μερίδιό του στο συνολικό εισόδημα, από 10% στο 23%. Το μέσο εισόδημα του πλουσιότερου 1% είναι στο $1.3 εκατομμύρια. Ενώ για τα τελευταία 25 χρόνια το 90% της συνολικής αύξησης του αμερικάνικου εισοδήματος πήγε στο πάνω 10%. Ενώ το 10% πήγε στο υπόλοιπο 90% του πληθυσμού!

Το 1973 , ο μέσος CEO πληρωνόταν 27 φορές περισσότερο απ’ ότι ένας μέσος εργάτης. Το 2007, ο πολλαπλασιαστής ανέβηκε μια ολόκληρη τάξη μεγέθους, στο 275.

Από το 1992, η μέση φορολογική επιβάρυνση των 400 πλουσιοτέρων έπεσε από το 26.8% στο 16.6%.

Η Αμερική έχει τη μεγαλύτερη ανισότητα ανάμεσα στις χώρες του δυτικού κόσμου, η οποία και χειροτερεύσει εδώ και 40 χρόνια.. Η θέση της χώρας (45^η) είναι στην ίδια κατηγορία με την Αργεντινή, το Καμερούν, και την Ακτή Ελεφαντοστού. Πληροφοριακά, η Ελλάδα είναι στην 33^η η Γερμανία στην 27^Η και η Σουηδία στην 23^η.

Οι πλούσιοι στην Αμερική ζούνε κατά μέσο όρο πέντε περισσότερα χρόνια απ’ ότι οι φτωχοί. (Δείτε παλιότερη ανάρτηση, "Οικονομικές ανισότητες και προσδόκιμο ζωής"). Το 1980 η διαφορά αυτή ήταν στα 2.8 έτη. Το 1990 η απόσταση ήταν κάτι λιγότερο από 4 χρόνια.

Ποιο είναι το συμπέρασμα;

Αντεπίθεση!

Bill Quigley is legal director at the Center for Constitutional Rights and a law professor at Loyola University New Orleans. He is a Katrina survivor and has been active in human rights in Haiti for years with the Institute for Justice and Democracy in Haiti. He can be reached at quigley77@gmail.com.

Υ.Γ. Για περισσότερη εμπέδωση, Please, δείτε και αυτό:

In Class Warfare, Guess Which Class Is Winning