Ο χορός της αρκούδας: αμερικανικές εκλογές

Ήταν πράγματι τεράστιο το πλήγμα που δέχτηκαν τα χρηστά μας ήθη με την αποκάλυψη ότι η διεφθαρμένη Siemens διακινούσε «βρώμικο» πολιτικό χρήμα τόσο με το κεντροδεξί, όσο και με το κεντροαριστερό της χέρι. Φυσικά όλοι γυρίσαμε αλλού το πρόσωπο με αποτροπιασμό, διότι δεν είναι δυνατόν σε μια χρηστή δημοκρατία να μπαίνει ταρίφα σε πολιτικούς και πολιτικές, καθ’ ότι, όπως το έχουμε εμπεδώσει, οι τελευταίες αποτελούν δημόσια και μη διαπραγματεύσιμη υπόθεση.

Έτσι με τον αέρα της διαφάνειας να πνέει από παντού, είμαστε πλέον σίγουροι ότι με το πλαφόν στα έξοδα ανάλογα με το είδος των εκλογών (τοπικές, βουλευτικές) και με τη δημοσιοποίηση αυτών στο διαδίκτυο, η δημοκρατία μας θα είναι οχυρωμένη ώστε τέτοια φαινόμενα να μην επαναληφθούν.

Η Αμερική ως γνωστόν είναι η χώρα που υμνεί την ελευθερία όσο καμιά άλλη στον κόσμο. Κάτω λοιπόν από αυτό το πρίσμα δεν θα ήταν δυνατόν να την στερήσει και από αυτούς που θέλουν να δωροδοκούν πολιτικούς, υπό τον μανδύα φυσικά της χρηματοδότησης της προεκλογικής τους εκστρατείας, αλλά δυστυχώς κωλύονται από ένα αναχρονιστικό νομικό πλαίσιο. Θέλεις να χρυσώσεις τον υποψήφιο που αγαπάς; Θέλεις να τον ράνεις με όσα εκατονταδόλαρα τραβάει η ψυχή σου, αλλά σου φράζει το δρόμο ο Νόμος; Ουδέν πρόβλημα. Αλλάζουμε το Νόμο!

Όπερ και εγένετο. Μέχρι τώρα στην Αμερική μπορούσες να ασκήσεις το κουβαρνταλίκι σου υπέρ ενός υποψηφίου μέχρις ενός ορισμένου χρηματικού ορίου και υπό την προϋπόθεση ότι μαζί με την επιταγή θα έπρεπε για ευνόητους λόγους να καταθέσεις και το ονοματάκι σου. Όχι πλέον. Και τούτο εξ αιτίας δυο πολύ σημαντικών πρόσφατων τροπολογιών οι οποίες επιτρέπουν α) την ανωνυμία, όταν η κατάθεση γίνεται όχι απ’ ευθείας στον υποψήφιο, αλλά σε κάποιον τρέχα-γύρευε μη κερδοσκοπικό οργανισμό και β) το απεριόριστον της επιχορήγησης τόσο από εταιρίες όσο και από εργατικά σωματεία, όταν τα ποσά αυτά δεν κατευθύνονται προς ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά μπορεί να κατευθύνονται, συκοφαντώντας και δυσφημώντας, προς όλα τα άλλα, πλην του συγκεκριμένου.

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι, και γέμισε ο τόπος από οργανισμούς λογής λογής και ΜΚΟ με περίεργα κι ευφάνταστα ονόματα, που άλλο σκοπό δεν είχαν παρά πώς να εκμεταλλευτούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την απρόσμενη αυτή ευεργεσία του νόμου.

Το αποτέλεσμα φαίνεται στα νούμερα που σε σύγκριση με τις προηγούμενες ενδιάμεσες εκλογές του 2006 για τη γερουσία, πήρανε κυριολεκτικά φωτιά φτάνοντας επιεικώς στο πενταπλάσιο: $16 εκατομμύρια μάζεψαν το 2006, $80 εκατομμύρια ως τα τώρα. Κι από αυτά δε, μόνο τα $36 ήρθαν από δυο τέτοιους νεοσύστατους οργανισμούς, τους American Crossroads and Crossroads GPS κατευθυνόμενα προς τους ρεπουμπλικάνους, οι οποίοι σε αναλογία 7:1 σε σχέση με τους δημοκρατικούς, είναι και οι πλέον ευεργετημένοι από την εν λόγω τροπολογία.

Οι εκλογές στην Αμερική είναι μια πολύ ακριβή υπόθεση, η οποία από αναμέτρηση σε αναμέτρηση γίνεται δυσανάλογα ακριβότερη. Μια θέση για παράδειγμα στο Κογκρέσο στοιχίζει σήμερα αρκετά εκατομμύρια δολάρια, οπότε όπως είναι φυσικό στην κούρσα μπορούν να συμμετέχουν είτε οι βαθύπλουτοι, είτε αυτοί που μπορούν να εξασφαλίσουν γενναία υποστήριξη από εταιρίες με νόμιμο αντάλλαγμα φυσικά κάποιο ευνοϊκό νομοθέτημα. Λόγω δε του δικομματισμού που και στην Αμερική καλά κρατεί, οι εταιρίες δεν έχουν να πολυσκοτίζονται σε ποιον απ’ όλους θα μοιράσουν τις χορηγίες τους. Είτε τις μοιράζουν ακριβοδίκαια, είτε σε αναλογία 60:40 ανάλογα με τις προσδοκίες που τρέφουν κάθε φορά.

Τα χρήματα που ξοδεύτηκαν στα media, μόνο για το 2006 ανέρχονταν σε $124 εκατομμύρια, ενώ για τις φετινές ενδιάμεσες εκλογές για τη γερουσία μέχρι στιγμής φτάνουν αισίως τα $210 εκατομμύρια. Το συνολικό δε κόστος των εκλογών του 2006 ανήλθε στα $5 δις, ποσό που σίγουρα θα ξεπεραστεί κατά πολύ στις φετινές. Σαν τελευταίο δε εξωφρενικό παράδειγμα θα αναφέρω το ποσό που ξοδεύτηκε από μια μόνο υποψήφια των ρεπουμπλικάνων για τη θέση του Κυβερνήτη της Καλιφόρνιας, τη διευθύνουσα σύμβουλο του e-bay, Μεγκ Ουίτμαν, και το οποίο έφτανε τα $130 εκατομμύρια!

Μετά απ’ όλο αυτό τον πακτωλό χρημάτων που διατίθεται για την εξαγορά βουλευτών και γερουσιαστών, στην ουσία δηλαδή νομοθετημάτων, και με την εγκαθίδρυση των εταιρικών κολοσσών στα ίδια τα θεμέλια της αμερικανικής δημοκρατίας, είναι ν’ απορεί κανείς πώς τα καταφέρνει και λειτουργεί έστω και στοιχειωδώς. Μια απάντηση είναι από την εξισορρόπηση των συμφερόντων. Η Αμερική, σε αντίθεση με την Ελλάδα, είναι μια μεγάλη χώρα η οποία λόγω του μεγέθους της έχει τη δυνατότητα να εκτρέφει στους κόλπους της όλων των ειδών τα συμφέροντα. Έτσι, μπορεί η μια εταιρία να χρυσώνει τον ένα γερουσιαστή για να ψηφίσει ένα νόμο, υπάρχει όμως και κάποια άλλη ισοδύναμη, η οποία χρυσώνει έναν άλλον, ακριβώς για να μην τον ψηφίσει. Κι επειδή το διακύβευμα κάθε φορά, λόγω του μεγέθους της οικονομίας είναι ιδιαίτερα μεγάλο, ανάλογα μεγάλες είναι και οι χορηγίες και οι εξαγορές των πολιτικών.

Και οι πολίτες; Αυτοί, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, τι άλλο(;) στοιχίζονται πίσω από κάποιο μεγαλοσυμφέρον που έχει άκρες κατά Ουάσιγκτον μεριά, πειθόμενοι τις πιο πολλές φορές ότι αυτό το μεγαλοσυμφέρον είναι ταυτόσημο και με το δικό τους.