Η εξέγερση, αγαπητοί μου, δεν θέλει business plan...

Από την επομένη της πρωτοχρονιάς του 2011 κανένα πλέον τασάκι δεν θα κοσμεί τα τραπέζια των εστιατορίων και των μπαρ της Ισπανίας. Αυτά λέει ο νόμος. Όχι όμως και οι χρήστες τους, οι οποίοι με σύνθημα «απαγορεύεται το απαγορεύεται» δείχνουν αποφασισμένοι να επιδοθούν σε ένα δυναμικό αγώνα ανυπακοής ενάντια στην πρόθεση ρύθμισης της κοινωνικής τους ζωής από το μακρύ χέρι ενός αφερέγγυου και από χιλιάδες πλευρές, ανάλγητου κράτους.

Το αντάρτικο της γόπας(;), θα μου απαντήσετε ανθυπομειδιώντας. Και ναι και όχι. Τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν και έτσι αν η συγκυρία ήταν διαφορετική. Αν για παράδειγμα η ανεργία δεν έστελνε στα σπίτια τους τουλάχιστον το 20% του ενήλικα πληθυσμού, αν τα κτίρια δεν έχασκαν μισοτελειωμένα σε ολόκληρες περιοχές, αν οι δημόσιες παροχές δεν έβαινα μειούμενες σε κρίσιμους τομείς, και αν το κράτος είχε καλύτερη φήμη ως προς την υπεράσπιση του wellbeing των πολιτών του, την υγεία των οποίων υποτίθεται ότι με τον νόμο αυτό επιθυμεί να προασπίσει.

Μέσα στο ευρύτερο οικονομικό κλίμα λοιπόν και τη συντονισμένη ολομέτωπη επίθεση στους ευρωπαϊκούς λαούς, τα λόγια του δικού μας ακατανόμαστου πρωθυπουργού ότι με τον αντικαπνιστικό νόμο «μεριμνούμε για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών μας», ακούγονται και ξετσίπωτα και γελοία.

Το τι στην ουσία της σημαίνει η νέα αυτή επίθεση, το λέει καλύτερα ο Δανός υπουργός υγείας, « Ένα θετικό αποτέλεσμα της απαγόρευσης του καπνίσματος είναι ότι οι καταναλωτές(;) που περνούν όλη τους τη μέρα περιφερόμενοι άσκοπα από καφέ σε καφέ, θα μπορούσαν να έκαναν άλλα πιο χρήσιμα πράγματα. Η παραμονή σε καφέ δεν είναι μια δραστηριότητα που παράγει αξία!». Εδώ λοιπόν είναι η ουσία, και όλα τα άλλα είναι ηθικολογίες και αντιπερισπασμοί.

Το αντάρτικο της γόπας, που απ’ ότι φαίνεται, μετά την κινητοποίηση των μαγαζατόρων, σημείωσε και την πρώτη του επιτυχία στην Ελλάδα, είναι πάνω απ’ όλα αντάρτικο και δοθείσης της συγκυρίας είναι και καλοδεχούμενο. Η κίνηση αυτή με βάζει σε κάποιες σκέψεις για το πώς και για το από πού θα προέλθει μια μαζική αντίσταση ενάντια στην παρούσα κατάσταση. Σίγουρα δεν είναι οι απεργίες της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ όσες ακόμα και να εξαγγείλει. Σίγουρα δεν φαίνεται να είναι τα κόμματα της Αριστεράς τα οποία μαζί με τη ΓΣΕΕ μοιράζονται την ίδια επίσης αναξιοπιστία και περιφρόνηση. Είναι βέβαια οι διάφορες κινήσεις και πρωτοβουλίες στις γειτονιές, αλλά όσο παραμένουν διάσπαρτες η εμβέλειά τους παραμένει περιορισμένη και προς το παρόν δεν δείχνουν ικανές να συσπειρώσουν το κίνημα κάτω από ένα ενιαίο και αδιαπραγμάτευτο αίτημα. Αίτημα όπως η εκδίωξη της κυβέρνησης και όλων των «δώρων» που δολίως και πιθανόν ιδιοτελώς έφερε μαζί της από την πίσω πόρτα

Βλέποντάς το από μια σκοπιά, αυτό θα μπορούσε όντως να το κάνει το «τσιγάρο». Όχι το κάπνισμα αυτό καθ’ αυτό, αλλά το ακόμα ένα στρίμωγμα που επιβάλλεται σε ένα ήδη σπαταλημένο λαό από μια δοτή και ξεπουλημένη κυβέρνηση. Το τσιγάρο, το τσιγαράκι, η στιγμιαία χαλάρωση και αμεριμνησία που κουβαλάει, θα είχε τη δυνατότητα, μέσα από μια τύποις εκστρατεία υπεράσπισής του να μαζέψει κόσμο, να τον κατεβάσει στο δρόμο, ούσα σίγουρη ότι τα συνθήματα που θα ακούγονταν δεν θα ήταν μόνο γι αυτό. Θα πήγαιναν πολύ παραπέρα, και ότι σύντομα θα τα αντικαθιστούσαν άλλα.

Οι ξεσηκωμοί, απ’ ό,τι θυμάμαι, είχαν πάντα μια αφορμή που λίγο σχετιζόταν με τη βαθύτερη αιτία τους. Πότε μια τυχαία δολοφονία, πότε ένας άτυχος φόρος, ήταν αυτά που έδιναν τη σπίθα για τη μεγάλη φωτιά.

Κι εδώ ερχόμαστε στο μεγάλο ερώτημα που κατά τη γνώμη μου κρατάει τον κόσμο ακόμα μουδιασμένο και κλεισμένο στο σπίτι του. «Και τι θα γίνει μετά; Ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση;»

Λάθος αγαπητοί μου, Λάθος. Κανένας ξεσηκωμός δεν έγινε, έχοντας από τα πριν προδιαγράψει την πορεία του. Οι λαοί ξεσηκώνονται για το δυσβάσταχτο τώρα. Για το μη παρέκει. Όλα τα άλλα έρχονται και βρίσκονται στο δρόμο. Έτσι πορεύτηκαν όλες οι εξεγέρσεις, όλες οι επαναστάσεις, όλοι οι ξεσηκωμοί. Από το ’21 μέχρι το Πολυτεχνείο. Ήξερε κανένας τη 17^η Νοέμβρη του ’73 για το τι θα ξημέρωνε η άλλη μέρα. Φυσικά και δεν το ήξερε. Κι όμως το έκαναν. Αυτή είναι η πορεία. Οι εξεγέρσεις αποτελούν το πρότυπο των δυναμικών καταστάσεων. Όλα παίζονται και όλα είναι δυνατά. Παλιές δυνάμεις χαντακώνονται και νέες ξεπηδούν από το πουθενά. Οι επαναστάσεις αγαπητοί μου δεν έχουν business plan και ούτε το χρειάζονται. Δεν έχουν χρονοδιαγράμματα, ασφυχτικά οργανογράμματα, deliverables και αυστηρούς και εκ των προτέρων κανονισμούς. Οι επαναστάσεις είναι δυναμικές ανοιχτές διαδικασίες και το κυριότερο έχουν απρόβλεπτα αποτελέσματα. Όπως οι επιστήμες, έτσι και οι κοινωνίες, μόνο με μια ξαφνική και θεμελιακή ανατροπή μπορούν ν’ αλλάξουν.