Γεωπολιτικές ανακατατάξεις και σενάρια πολέμου

Οι ομοιότητες ανάμεσα στην περίοδο που προηγήθηκε της πρόσφατης οικονομικής κρίσης, και στη δεκαετία του ’20, που οδήγησε στο χρηματιστηριακό κραχ του 1929 και στην μετέπειτα, μέχρι τον πόλεμο, μεγάλη οικονομική ύφεση, είναι αρκετά εντυπωσιακές ώστε να περάσουν απαρατήρητες. Όχι τόσο για το παρόν, που αυτό έτσι κι αλλιώς συμβαίνει, όσο για το μέλλον και την πιθανή κατάληξη που θα μπορούσε να έχει η παρούσα παγκόσμια οικονομική, πολιτική και κοινωνική αναταραχή.

Αν θέλουμε να κωδικοποιήσουμε τα αίτια που οδήγησαν στη μεγάλη ύφεση του ’30, σε Ευρώπη και Αμερική, αυτά θα συνοψίζονταν στην υπερπαραγωγή, στην χρηματιστικοποίηση της οικονομίας, στον υπερδανεισμό και στη μεγάλη ανισότητα στην κατανομή του πλούτου, συστατικά τα οποία συναντάμε σε πλήρη ανάπτυξη και στην παρούσα φάση.

Ενδεικτικά, βλέπουμε ότι το 1930, το 99% των κεφαλαίων στην ηπειρωτική Ευρώπη, με επίκεντρο τη Γερμανία, ήταν ήδη εγκατεστημένο στη χρηματοπιστωτική σφαίρα, ενώ μόνο το 1% παρέμενε στην παραγωγή. Σχετικά με την ανισοκατανομή, αυτή είχε φτάσει σε εκρηκτικά επίπεδα. Για παράδειγμα, μέχρι το 1929, το πλουσιότερο 1% κατείχε το 40% του πλούτου της Αμερικής, κι ενώ η παραγωγικότητα ανάμεσα στο 1919 και 1929 είχε αυξηθεί κατά 43%, τα κέρδη από την αύξηση αυτή κατευθύνονταν σταθερά προς τα υψηλά εισοδήματα, που αυγάτιζαν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Παράλληλα, ο ανώτερος φορολογικός συντελεστής είχε φτάσει στο χαμηλότερο δυνατό σημείο, στο 25%, διευρύνοντας ακόμα περισσότερο το άνοιγμα στα εισοδήματα.

Η παγκόσμια οικονομία ουσιαστικά εξήλθε από τη μεγάλη ύφεση μόνο με το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, το 1945, γεγονός που αυτόματα οδηγεί και στο ερώτημα για το αν ο πόλεμος αυτός, ως η κατάληξη των ταραγμένων χρόνων του ’30, ήταν όντως αναπόδραστος. Αν αναλογιστούμε τις συνθήκες που επικρατούσαν στην προπολεμική Γερμανία τότε μένει να δεχτούμε ότι μια βαθιά και παρατεταμένη οικονομική ύφεση δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε πολιτική και κοινωνική αναταραχή, από την οποία με μια αλληλουχία συμβάντων ενίοτε προκύπτουν και παγκόσμιοι πόλεμοι.

Σήμερα, το σκηνικό μοιράζεται αρκετά χαρακτηριστικά με το ‘30. Η ύφεση με τ’ αποτελέσματά της, που το κυριότερο είναι η υψηλή ανεργία, ταλανίζει σχεδόν όλο τον δυτικό κόσμο, το πολιτικό προσωπικό φαίνεται εντελώς ανίκανο να διαχειριστεί την κρίση, ή μάλλον τη διαχειρίζεται με τρόπο που την επιτείνει, οι ΗΠΑ βρίσκονται σε τροχιά παρακμής εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον, η Ευρώπη διαλύεται και δεν διαλύεται, ενώ οι κοινωνίες είναι ανάστατες, αγριεμένες και στα πρόθυρα εμφυλίου. Εξ αυτού, παρατηρείται όξυνση των ρατσιστικών αισθημάτων και τα ακροδεξιά κόμματα βρίσκονται σε άνοδο σχεδόν παντού. Το ηθικό είναι χαμηλό, όραμα δεν υπάρχει, η κοινωνική συνοχή έχει πάψει από καιρό να υφίσταται, τα εισοδήματα μαζί και η μεσαία τάξη καταρρέουν, και οι κοινωνίες λίγο ακόμα και δεν θα δίσταζαν να ακολουθήσουν τον πρώτο δημαγωγό που θα υποσχόταν δουλειές.

Παράλληλα, έχουμε τις αραβικές εξεγέρσεις, που αλλάζουν το χάρτη και τις ισορροπίες σε Μ. Ανατολή και Β. Αφρική, την «περίπου» εισβολή στη Λιβύη, ενώ στις άλλες μεριές του πλανήτη, νέες δυνάμεις, όπως Κίνα, Ρωσία, Τουρκία, και τα υπόλοιπα μέλη των BRICS ανεβαίνουν με αυτοπεποίθηση στη σκηνή του κόσμου, με την προσδοκία ότι κάποια απ’ αυτές, ουσιαστικά δηλαδή η Κίνα, θα παίξουν σύντομα πρωταγωνιστικό ρόλο στη γεωπολιτική σκακιέρα.

Σ’ ένα σενάριο λοιπόν, όπου η κρίση στη Δύση θα συνέχιζε να πλαταίνει και να βαθαίνει, και οι κοινωνίες να αποψιλώνονται, πόσο ρεαλιστικό θα ήταν το τέλος του να υπογραφόταν από έναν γενικευμένο πόλεμο; Ποιες αιτίες θα μπορούσαν να βρεθούν; Ποιες θα ήταν τότε οι δυνάμεις που θα αντιπαρατίθεντο; Κι αν υποτεθεί ότι οι δυνάμεις αυτές θα ήταν οι ΗΠΑ και Κίνα, πώς θα διαμορφώνονταν τα αντίπαλα στρατόπεδα, κι από ποιες δυνάμεις θα πλαισιώνονταν;

Οι ΗΠΑ, όπως γράψαμε και αλλού, συνεχίζουν να χάνουν σε οικονομική ισχύ, αν και συνεχίζουν να διατηρούν τη στρατιωτική. Αλλά, η Κίνα φαίνεται ν’ απειλεί και σ’ αυτόν τον τομέα, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας την πρόσφατη απόφασή της ν’ αυξήσει κατά 12.7%, τον προϋπολογισμό για στρατιωτικές δαπάνες, στα 65 δις ευρώ, και να εγκρίνει ευρύ πρόγραμμα αναμόρφωσης των ενόπλων δυνάμεων. Παρά το γεγονός ότι προς το παρόν οι αντιπαραθέσεις μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ είναι σε επίπεδο εμπορικό και νομισμάτων, εν τούτοις, έχοντας κατά νου ότι μια σοβαρότερη εμπλοκή θα μπορούσε να τις οδηγήσει και σε στρατιωτική αντιπαράθεση, έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν στρατηγικής σημασίας κινήσεις για καλυτέρευση θέσεων, μια από τις οποίες είναι και η προσπάθεια ελέγχου των ενεργειακών πεδίων και των πρώτων υλών σε Ασία και Αφρική. Η εμπλοκή των ΗΠΑ στη Λιβύη, θα μπορούσε να ειδωθεί και κάτω από αυτό το πρίσμα, να ανακόψουν δηλαδή, μέσω και της απόπειρας εγκατάστασης στρατιωτικών βάσεων της AFRICOM σε αφρικανικό έδαφος, την αυξανόμενη διείσδυση της Κίνας τόσο στα πετρέλαια της Λιβύης όπου απασχολεί γύρω στους 30,000 εργαζόμενους, όσο και στις αφρικανικές αγορές. Οι εμπορικές συναλλαγές μεταξύ Κίνας και Αφρικής, για παράδειγμα, ενώ το 2001 ανέρχονταν στα 10 δις δολάρια, το 2008 είχαν φτάσει στο δεκαπλάσιο.

Η Ρωσία από την άλλη μεριά, με την ενίσχυση του ρόλου του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης, στο οποίο συμμετέχουν η Κίνα και άλλες τέσσερις πετρελαιοπαραγωγές χώρες της Ασίας, επιχειρεί να αποτελέσει αντίβαρο στην αμερικανική επιρροή στην Κεντρική Ασία, αλλά και παγκοσμίως, ιδίως στο βαθμό που θα διευρυνόταν με τις συμμετοχές Ινδίας και Ιράν.

Είναι λοιπόν φανερό ότι τα νέα συμμαχικά στρατόπεδα αρχίζουν ήδη να παίρνουν σάρκα και οστά. Από τη μια μεριά είναι το παρακμάζον αγγλοσαξονικό, το οποίο θα προσπαθήσει να διατηρήσει με νύχια και με δόντια την πρωτοκαθεδρία και τον έλεγχο, και από την άλλη, το μεγάλο μέτωπο Κίνας-Ρωσίας, είτε σαν BRICS είτε σαν Σύμφωνο Σαγκάης.

Κι η Ευρώπη; Όπως δείχνουν τα πράγματα ο συνεκτικός ιστός δεν φαίνεται και πολύ ισχυρός. Αλλά ούτε και υπάρχει ιδιαίτερη διάθεση να ισχυροποιηθεί, παρά μόνο στα λόγια. Πολλοί θα ήθελαν να είχαν ξεφορτωθεί την περιφέρεια και ειδικά το Νότο, και με αυτή την προοπτική η Γερμανία, που δεν θα επιθυμούσε να χάσει ένα ικανό κομμάτι των ευρωπαϊκών αγορών της, έχει αρχίσει ήδη να κοιτάει έντονα προς ανατολάς, προωθώντας διμερείς εμπορικές σχέσεις με την Κίνα. Με τη Ρωσία, έτσι κι αλλιώς διατηρεί μακροχρόνιες εμπορικές σχέσεις, κυρίως στον ενεργειακό τομέα, οπότε σε ενδεχόμενη μελλοντική σύρραξη, θα ήταν αρκετά πιθανό να βρισκόταν στο αντίπαλο, του αγγλοσαξονικού, στρατόπεδο.

Φυσικά, όλα τα παραπάνω, δεν αποτελούν παρά σενάρια, ενός μέλλοντος μακρινού και όχι του παρόντος, με τη χρησιμότητά τους να εξαντλείται στην υπόμνηση ότι με την κρίση να σοβεί και με τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς να αλλάζουν δραματικά, τίποτε κατ’ αρχάς δεν θα μπορούσε να αποκλειστεί, ακόμα και ένας πόλεμος.

ΗΠΑ: Απ’ το κακό στο χειρότερο

Πριν από δέκα περίπου μέρες, η S&P, το γνωστό μέλος της οικογένειας των οίκων αξιολόγησης, αφού κουράστηκε να μοιράζει αφειδώς υποτιμητικά ραβασάκια στις γνωστές και μη εξαιρετέες χώρες της περιφέρειας της Ευρώπης, αποφάσισε να κάνει την αποφασιστική κίνηση και να στείλει ακόμα ένα, στην κυβέρνηση της υπερδύναμης, αυτή τη φορά. Τίποτα το σπουδαίο, μόνο ένα ελαφρό τράβηγμα τ’ αυτιού, μια προειδοποίηση μελλοντικής καθόδου από το χρυσό βάθρο του τριπλού ΑΑΑ, που μέχρι τώρα απολάμβανε. Και μάλιστα βρήκε την ώρα και τη στιγμή, εν μέσω του μεγάλου πολέμου που έχει ξεσπάσει τόσο στο κοινοβούλιο, όσο και στην κοινωνία, με αφορμή τη φορολογία των πολύ πλουσίων, και το ύψος και την κατανομή των περικοπών των δημοσίων δαπανών, με τους μεν ρεπουμπλικάνους να απαιτούν όλο και μεγαλύτερες, πέραν των 38 δις δολαρίων που αποφασίστηκε πρόσφατα, - εν όψει κήρυξης στάσης πληρωμών από το αμερικανικό κράτος - , τους δε δημοκρατικούς να προσπαθούν να διατηρήσουν ένα ελάχιστο από το έτσι κι αλλιώς αναιμικό κοινωνικό κράτος.

Εν ολίγοις, οι ΗΠΑ, με έλλειμμα γύρω στα 1.4 τρις δολάρια, (περίπου 10% του ΑΕΠ), με ένα δεκαπλάσιο δημόσιο χρέος, με ένα δολάριο που ολοένα χάνει την αξία του, με σημαντικό εμπορικό έλλειμμα, και με τις χώρες BRICS να αποφασίζουν σε πρόσφατη σύνοδο να ανεξαρτητοποιηθούν από το αμερικάνικο νόμισμα, προφανώς δεν είναι και στα καλύτερα τους.

Ενώ το μαχαίρι αναμένεται να μπει βαθιά στα προγράμματα παιδείας και υγείας, τα πολύ υψηλά εισοδήματα παραμένουν φορολογικώς ανέγγιχτα. Η κοινωνία, από την άλλη, θορυβημένη από την αφαίμαξη των εισοδημάτων της, την ανεργία, και το διογκούμενο δημόσιο χρέος, το οποίο είναι ήδη μια ανάσα κοντά στο νομικά κατοχυρωμένο ανώτατο όριο, δείχνει καθαρά την κατεύθυνση μείωσης των ελλειμμάτων, που είναι η φορολόγηση των εχόντων και κατεχόντων. Πράγματι, η διαφορά των φορολογικών συντελεστών ανάμεσα στα υψηλότερα (~35%) και χαμηλότερα (~20%) εισοδηματικά στρώματα εμφανίζεται ως η χαμηλότερη δυνατή από την εποχή του κραχ. Σε πρόσφατη παν-αμερικανική δημοσκόπηση, ένα 64% των ερωτηθέντων απάντησε θετικά υπέρ της αύξησης των φόρων των μεγάλων εισοδημάτων, με το μεγαλύτερο ποσοστό να προέρχεται από τις τάξεις των δημοκρατικών και των ανένταχτων. Σύμφωνα πάλι με την ίδια δημοσκόπηση, ένα 80% των ψηφοφόρων αντιτίθεται στις περικοπές των προγραμμάτων υγείας Medicare και Medicaid για τους ηλικιωμένους και άπορους αντίστοιχα, ένα ανησυχητικό 54%, στις περικοπές των στρατιωτικών δαπανών, ενώ ένα 69% θεωρεί ότι δεν πρέπει ν’ αυξηθεί, όπως συζητείται σε κυβερνητικούς κύκλους, το όριο για το μέγιστο επιτρεπτό ποσό δανεισμού του κράτους.

Ενώ η τρέχουσα νεοφιλελεύθερη λογική υπαγορεύει ότι η χαμηλότερη φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων θα ενθαρρύνει τις επενδύσεις με συνέπεια τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, εν τούτοις από την εποχή που η εν λόγω πολιτική άρχισε να ισχύει, (δεκαετία του 1980 και μετά), άρχισε ταυτόχρονα ν’ ανεβαίνει σταδιακά και το μερίδιο του εθνικού πλούτου που καρπώνεται το υψηλότερο 1%, 0.1% και 0.01% των εισοδημάτων. Ενδεικτικό είναι ότι στην περίοδο1979-2005, το κατώτερο 5% είδε τα εισοδήματά του ν’ αυξάνονται κατά μέσο όρο, κατά τι λιγότερο του 10%, ενώ το υψηλότερο 1%, κατά 175%!

Από την άλλη μεριά, οι μεγάλες εταιρίες της χώρας συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν ασύστολα. Ένα από τα τελευταία δημοσιεύματα φέρουν την General Electric να έχει αποφύγει να εκπληρώσει το φορολογικό της καθήκον, παρά την υψηλή κερδοφορία της, ανερχόμενη την τελευταία πενταετία σε 26 δις δολάρια. Στον κατάλογο των 10 μεγαλύτερων φοροφυγάδων, που κατάρτισε ο ανεξάρτητος γερουσιαστής του Vermont, Bernie Sanders, περιλαμβάνονται εκτός της προηγούμενης, η Exxon Mobil, η οποία με κέρδη 19 δις δολαρίων, όχι μόνο δεν πλήρωσε δεκάρα, αλλά πήρε και επιστροφές 156 εκατ., η Bank of America, η οποία με κέρδη 4.4 δις, και βοήθεια από τη Fed ενός περίπου τρις, πήρε επιστροφές 2 περίπου δις, η Chevron, η οποία με κέρδη 10 δις, έλαβε πίσω 19 εκατ., η Goldman Sachs, η οποία πλήρωσε φόρο μόνο για το 1% των εσόδων της, η Boeing, με παρόμοιες πρακτικές, η Citigroup, η Conoco Phillips, και πάει λέγοντας...

Παρ’ όλα τα προηγούμενα, οι ίδιες αυτές εταιρίες συνεχίζουν να μεταφέρουν δουλειές από τις ΗΠΑ στο εξωτερικό, και δη στην Ασία. Για παράδειγμα, σύμφωνα με δημοσίευμα της Wall Street Journal, την τελευταία μόνο δεκαετία, μείωσαν το εργατικό τους δυναμικό στις ΗΠΑ κατά 2.9 εκατ., το οποίο και αντικατέστησαν με 2.4 εκατ. στο εξωτερικό. Οι λόγοι; Η μείωση των λειτουργικών εξόδων και τελευταία η κρίση, η οποία και επέτεινε τη μεγάλη φυγή. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς πώς η ανεργία παραμένει σε τόσο υψηλά επίπεδα στις ΗΠΑ. Αλλά ακόμα μεγαλύτερης απορίας άξιον είναι, πώς ακόμα συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η πολιτική της φορολογικής αμνηστίας και ελάφρυνσης, θα τις ξαναφέρει πίσω...

ΥΓ. Υπάρχει κάποιος αντίστοιχος πίνακας με τις δέκα πρώτες σε φοροδιαφυγή εταιρίες επί ελληνικού εδάφους; Ίσως κάποιο κόμμα, κάποιο ινστιτούτο να έκανε τον κόπο να τον συντάξει. Με το φοροκυνηγητό, πραγματικό ή εικονικό, των πέριξ της πλατείας Κολωνακίου, επαγγελματιών, μάς έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι στον τόπο μας η φοροδιαφυγή αφορά μόνο φυσικά πρόσωπα και όχι νομικά...

Η γεωγραφία των πολυκομματικών κυβερνήσεων

Αναλογιζόμενη τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις που συνέβησαν στην Ευρώπη, συγκεκριμένα στην Αγγλία, Σουηδία, Ισλανδία, Ιρλανδία, στη Γερμανία σε κάποια κρατίδια, και τώρα στη Φινλανδία παρατηρώ ότι οι κυβερνήσεις που προέκυψαν είναι στο σύνολό τους πολυκομματικές ή τουλάχιστον δικομματικές. Κι όμως κανέναν δεν άκουσα να παραπονιέται και να οδύρεται για την ακυβερνησία και την παρεπόμενη συντέλεια. Οι συνασπισμοί κομμάτων, είτε αποτελούν μέρος της πολιτικής κουλτούρας των εν λόγω λαών, είτε προέκυψαν συγκυριακά, αντιμετωπίζονται σε γενικές γραμμές σαν ένα φυσιολογικό γεγονός.

Απεναντίας, αν πάρουμε τα καθεστώτα του Νότου, Αραβία, Μέση Ανατολή, Β. Αφρική και νοτιότερα, παρατηρούμε με μεγάλη συχνότητα μακρόβιους, ενίοτε και στυγνούς, προέδρους, όπως επίσης και απουσία άλλων κομμάτων εκτός του προσχηματικού ενός, του προέδρου, κι αν...

Στο μέσον του γεωγραφικού αυτού χάρτη, τυχαίνει να βρίσκεται και η Ελλάδα, η οποία όλως τυχαίως τυχαίνει και να κυβερνάται από ένα υβριδικό, εύκρατο θα έλεγα, πολιτικό σύστημα, προερχόμενο από τη μίξη των δύο αυτών διαφορετικών κλιματικών τύπων που παρουσιάσαμε προηγουμένως: δηλαδή, ένα σύστημα στο οποίο οι κυβερνήσεις, παρά τη σωρεία των κομμάτων που εφύοντο, ουδέποτε, πλην σπανίων εξαιρέσεων, υπήρξαν πολυκομματικές, και το οποίο, πλην όχι τόσο σπανίων εξαιρέσεων, υπήρξε λίγο πολύ δημοκρατικό ή τέλος πάντων λιγότερο αυταρχικό από τα νοτίως ευρισκόμενα.

Η Ελλάδα δέσμια, δηλαδή, της γεωγραφίας της, αλλά και της ιστορικής της πορείας στο συγκεκριμένο χώρο, αξιοποίησε και συνδύασε όσα στοιχεία μπορούσε να αρπάξει από το βορρά, και όσα έφτανε ν’ αρπάξει από το νότο.

Οι πολυκομματικές κυβερνήσεις προϋποθέτουν ένα διαφορετικό επίπεδο κοινωνικής όσμωσης και ανοχής, πειθαρχίας, αναγνώρισης, και συνδιαλλαγής. Θα ήταν ενδιαφέρον λοιπόν, να εξετάζαμε την προέλευση της ιδιαίτερης πολιτικής κουλτούρας των νέο-ελλήνων από κοινωνιολογική σκοπιά, και μάλιστα σε μια ιστορική προοπτική…

Συχνές ερωτήσεις που απορρέουν από το "Debtocracy"

ΠΗΓΗ: debtocracy Τι κοινό έχει ο Ισημερινός με την Ελλάδα αφού είχε μικρότερο δημόσιο χρέος; Η οικονομία του Ισημερινού, όπως μετριέται με βάση το ΑΕΠ, είναι πολύ μικρότερη από της Ελλάδας. Σε αδρές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι αντιστοιχεί στο ένα έβδομο* . Γι’ αυτό το λόγο το απόλυτο ύψος του δημόσιου χρέους του Ισημερινού δεν μπορεί να συγκριθεί με της Ελλάδας. Κάλλιστα όμως μπορεί να συγκριθεί με το ΑΕΠ της χώρας και αυτή είναι η διεθνής και χρόνια πρακτική. Να εξετάζουμε και να συγκρίνουμε δηλαδή τα ποσοστά του δημόσιου χρέους επί του ΑΕΠ από χώρα σε χώρα. Με αυτό το κριτήριο το εξωτερικό δημόσιο χρέος του Ισημερινού το 2003 ήταν 14 δισ. δολ. Δεδομένου πως το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν εκείνη τη χρονιά ήταν 23 δισ. προκύπτει ένας λόγος της τάξης του 60% κι αναφερόμαστε μόνο στο εξωτερικό κι όχι το εσωτερικό (δηλαδή προς τους κατοίκους της χώρας) δημόσιο χρέος. Ως αποτέλεσμα ο λόγος του δημόσιου χρέους του Ισημερινού με της Ελλάδας κινείται σε απολύτως συγκρίσιμα επίπεδα. Από μια άλλη οπτική γωνία, το γεγονός ότι ο Ισημερινός κήρυξε στάση πληρωμών για ένα πολύ μικρότερο χρέος, όπως και η Αργεντινή (για 97 δισ. δολ.) καθιστούν ακόμη μεγαλύτερη την ανάγκη να πράξει το ίδιο και η Ελλάδα. *= Η σχέση αυτή συνάγεται αν συγκρίνουμε το Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα (49 δισ. δολ. ΗΠΑ στον Ισημερινό έναντι 347 δις. δολ. ΗΠΑ για την Ελλάδα το 2008) και το κατά κεφαλήν εισόδημα (3.640 δολ. ΗΠΑ για τον Ισημερινό και 28.650 ανά κάτοικο για την Ελλάδα) των δύο χωρών. Ο Ισημερινός είχε πετρέλαιο, μπορούσε επομένως να χρηματοδοτήσει την αποπληρωμή του χρέους, αντίθετα με την Ελλάδα. Η Ελλάδα που θα βρει τους πόρους; Ο Ισημερινός μπορεί να εξάγει πετρέλαιο αλλά δεν συγκαταλέγεται σε εκείνες τις χώρες που τα έσοδα από τις σχετικές εξαγωγές αντιπροσωπεύουν το συντριπτικά μεγάλο μέρος των δημόσιων εσόδων τους. Στον Ισημερινό τα έσοδα από τις εξαγωγές πετρελαίου αντιπροσωπεύουν μόνο το 25% των δημοσίων εσόδων. Κατά συνέπεια δεν ήταν τα πετρελαϊκά έσοδα που καθόρισαν τους όρους αποπληρωμής ακόμη κι αυτού του σημαντικά μειωμένου χρέους. Πολλές φορές στην ιστορία η δυνατότητα αποπληρωμής του δημόσιου, εξωτερικού χρέους καθορίσθηκε με βάση το συνολικό ύψος των εξαγωγών μιας χώρας. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για παράδειγμα το ποσοστό των εσόδων από τις γερμανικές εξαγωγές που δεσμευόταν για την αποπληρωμή του χρέους ήταν 3,5%. Αν εφαρμοζόταν και στην Ελλάδα (με τη συνολική αξία των εξαγωγών το 2010 να ανέρχεται στα 16 δις. ευρώ) η ίδια ρύθμιση που εφαρμόστηκε και για τη ναζιστική Γερμανία, η χώρα θα έπρεπε να πληρώνει για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους 0,56 δισ. ευρώ ετησίως! Μπορεί να εφαρμοστεί η έννοια του απεχθούς χρέους σε δημοκρατικά καθεστώτα ή αφορά μόνο τριτοκοσμικά, δικτατορικά καθεστώτα; Το ζητούμενο είναι να πάψει το δημόσιο χρέος να αντιμετωπίζεται ως θέσφατο και να τεθεί στη δημοκρατική συζήτηση. Τα παραδείγματα που αναφέρονται στο ντοκιμαντέρ (και άλλα πολλά που δε χώρεσαν) ενοποιούνται ως παραδείγματα μη νομιμοποιημένου χρέους. Τέτοιο είναι το χρέος των Ολυμπιακών Αγώνων, το χρέος που συνάφθηκε για την αγορά πολεμικού υλικού για λογαριασμό του ΝΑΤΟ, εξοπλισμού της Ζίμενς, κοκ. Εισερχόμενοι στην ουσία λοιπόν το ερώτημα δεν είναι αν η κυβέρνηση που ανέλαβε το χρέος είχε εκλεγεί ή όχι, αλλά αν το ίδιο το χρέος είχε την ουσιαστική έγκριση του λαού που ψήφισε την κυβέρνηση ή συνάφθηκε παρά και ενάντια στη θέλησή του. Αυτό κατά βάθος συνέβη στην Κούβα το 1898, στο Ιράκ επί Σαντάμ Χουσεΐν και στην Ελλάδα κατά κόρον τις τελευταίες δεκαετίες. Και η ίδια η έννοια του απεχθούς χρέους άλλωστε δεν αποτελεί φετίχ. Στον Ισημερινό, το παράδειγμα του οποίου αναπτύσσουμε στο ντοκιμαντέρ, στο τελικό πόρισμα της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (κλικ εδώ) λίγες φορές χρησιμοποιείται η έννοια του «απεχθούς». Αντίθετα πιο συχνά χρησιμοποιείται η έννοια του «παράνομου», του «μη νομιμοποιημένου» και του «αντισυνταγματικού». Μόνο η παγκόσμια κρίση και η δομή της ευρωζώνης ευθύνονται για το ελληνικό χρέος; Το υπέρογκο δημόσιο χρέος στην Ελλάδα προκλήθηκε από τις εξής αιτίες, που παρατίθενται με σειρά σπουδαιότητας: τη θεσμοθετημένη απ’ όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις χαμηλή φορολογία του κεφαλαίου, τους υπέρογκους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, τις άμεσες κεφαλαιακές ενισχύσεις στο κεφάλαιο (προβληματικές τη δεκαετία του ’80, Ολυμπιακοί Αγώνες την δεκαετία του 2000, κ.α.) και τη διαφθορά. Στο μακροοικονομικό επίπεδο όμως η κρίση υπερχρέωσης της Ελλάδας οφείλεται στο συστηματικό έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών λόγω της πτώσης της ανταγωνιστικότητας μέσα στην Ευρωζώνη. Το έλλειμμα καλύφθηκε από ροή δανειστικού κεφαλάιου από το εξωτερικό, δηλαδή τη Γερμανία, τη Γαλλία, κλπ. Ο φτηνός δανεισμός από την ΕΚΤ έδωσε επίσης τη δυνατότητα στις ελληνικές τράπεζες να διευρύνουν το δικό τους δανεισμό. Ακριβώς ίδιες είναι και οι αιτίες της υπερχρέωσης της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας. Το πρόβλημα χρέους δηλαδή αφορά ολόκληρη της περιφέρεια ως προς το κέντρο της ευρωζώνης. Εκεί οφείλεται και η κοινή μοίρα όλων αυτών των χωρών παρά τις επιμέρους διαφορές τους που είναι βεβαίως σημαντικές. Αν κάνει παύση πληρωμών η Ελλάδα στο υπάρχον χρέος, πως θα δανειστεί από τις αγορές για να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες της; Δεν θα τιμωρηθεί με αποτέλεσμα να πεινάσουμε; Με την ακολουθούμενη πολιτική, η οποία αυξάνει αντί να μειώνει το χρέος, είμαστε ήδη εκτός αγορών και μάλλον εκεί θα μείνουμε για πολλά ακόμη χρόνια. Γενικότερα μιλώντας, οι αγορές χρήματος δεν αποτελούν την μοναδική πηγή χρηματοδότησης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων ανεξάρτητων κρατών, δεδομένου ότι όλες οι χώρες είναι φυσιολογικό να δανείζονται και έχουν δημόσιο χρέος. Κάλλιστα μπορούν να βρουν τους επιπλέον πόρους από διμερή, διακρατικό δανεισμό ή τυπώνοντας επιπλέον χρήμα. Είναι εξίσου σημαντικό ότι, ακόμα και με τα υπάρχοντα έσοδα η Ελλάδα θα μπορούσε να ικανοποιήσει η Ελλάδα τις ανάγκες της! Αρκεί μια ματιά στον τρέχοντα κρατικό προϋπολογισμό του 2011 απ’ όπου προέρχονται τα παρακάτω μεγέθη, σε δισ. ευρώ: ΕΞΟΔΑ: Δισ. ευρώ Αποδοχές και συντάξεις: 19,8 Χρηματοδότηση ασφαλιστικών ταμείων: 13,2 Δαπάνες υπ. Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης: 7,3 Δαπάνες υπ. Παιδείας Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων: 6,3 Δαπάνες υπ. Εθνικής Άμυνας: 5 ΣΥΝΟΛΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΝΑΓΚΑΙΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ 51,6 ΕΣΟΔΑ: Τακτικά έσοδα από άμεσους φόρους: 20,9 Τακτικά έσοδα από έμμεσους φόρους: 32 ΣΥΝΟΛΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΩΝ ΕΣΟΔΩΝ: 52,9 Με βάση τα παραπάνω (χωρίς να θιχτεί, για παράδειγμα, το προκλητικά χαμηλό ποσοστό φορολόγησης των ΑΕ, των τραπεζών, της εκκλησίας και των εφοπλιστών και χωρίς να υπολογίζονται οι απολήψεις από την ΕΕ) τα φορολογικά έσοδα της Ελλάδας φθάνουν και περισσεύουν για να καλύψουν τις κοινωνικά αναγκαίες δαπάνες! Υπό έναν όρο φυσικά: Να σταματήσει να πληρώνεται το δημόσιο χρέος, η εξυπηρέτηση του οποίου με βάση τον κρατικό προϋπολογισμό θα απαιτήσει για φέτος 15,9 δισ. ευρώ - σχεδόν τριπλάσια χρήματα απ’ όσα θα δοθούν για την Παιδεία! Εξάλλου, αυτή η παύση της εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους θα θέσει τις προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί η οικονομία, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να αυξηθούν τα εισοδήματα. Το παράδειγμα της Ρωσίας και της Αργεντινής, που έκαναν στάση πληρωμών το 1998 και το 2001 αντίστοιχα, δείχνει επίσης ότι οι χώρες αυτές μετά από δύο χρόνια μπόρεσαν να βγουν ξανά στις διεθνείς αγορές. Το επιχείρημα δηλαδή της «τιμωρίας» όποιων χωρών κάνουν παύση πληρωμών δεν επιβεβαιώνεται στην πράξη. Η διεθνής βιβλιογραφία δείχνει ξεκάθαρα ότι το κόστος σε αυξημένο επιτόκιο ή δυσκολία πρόσβασης σε δανεισμό είναι αμελητέο. Οι αγορές έχουν βραχεία μνήμη και κοιτάνε μπροστά. Δεν θα καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα; Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι ζωντανός νεκρός. Μάρτυρας είναι το γεγονός πως από τις κυβερνήσεις Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου έχει προικοδοτηθεί (υπό τη μορφή ρευστού ή εγγυήσεων) με 108 δις. ευρώ, όταν από την τρόικα πήραμε 110! Με βάση τις κεφαλαιακές ενισχύσεις που έχουν λάβει οι τράπεζες από τα χρήματα των ελλήνων φορολογούμενων, προβάλει ως πέρα για νόμιμο το αίτημα της εθνικοποίησης τους. Να σημειωθεί ότι οι εγγυήσεις που δίνει το ελληνικό κράτιος στις τράπεζες δεν είναι παρά ένας ακόμη τρόπος για να διευρύνεται δυνάμει το δημόσιο χρέος. Ακριβώς με τον τρόπο αυτό κατέρρευσε η Ιρλανδία. Το αίτημα της εθνικοποίησης των τραπεζών δεν είναι μόνο νόμιμο, δηλαδή κοινωνικά δίκαιο, είναι και αναγκαίο, έτσι ώστε να πάψει η φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό που αποσταθεροποιεί την οικονομία. Παράλληλα θα προστατευτούν και οι καταθέσεις των εργαζομένων και άλλων. Στο βαθμό που τα δημόσια έγγραφα τα οποία σχετίζονται με τις εκδόσεις ομολόγων είναι στα χέρια του κράτους, που θα τα βρείτε για να ελέγξετε τη νομιμότητα των σχετικών εκδόσεων; Τα σχετικά έγγραφα (εγκύκλιοι, Circulars) πράγματι είναι δυσεύρετα με αποτέλεσμα να μην είναι εύκολα προσβάσιμα στον δημοκρατικό έλεγχο. Πολλά από αυτά όμως τα έχουμε στα χέρια μας και στο ντοκιμαντέρ ο φακός εστιάζει σε ένα από αυτά. Αρκεί μια ΕΛΕ για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους; Όχι! Όπως εξηγούμε και στα τελευταία λεπτά του Debtocracy, στη δημιουργία της ΕΛΕ θα συμπυκνωθεί ένας αγώνας μακράς διάρκειας για να μην πληρωθεί το δημόσιο χρέος. Προϋπόθεση επομένως είναι να αναπτυχθεί αυτός ο αγώνας και το αίτημα να υποστηριχθεί από την ίδια την κοινωνία. Η έρευνα της ΕΛΕ αφορά μόνο το μέρος που είναι αποτέλεσμα διαφθοράς; Έτσι δεν νομιμοποιείται το υπόλοιπο χρέος; Η πραγματικότητα είναι πως η διαφθορά αποτελεί μοχλό απονομιμοποίησης του χρέους στην λαϊκή συνείδηση και τη δικαιοσύνη. Στον Ισημερινό, πολιτικού χαρακτήρα χειρισμοί της κεντροαριστερής κυβέρνησης οδήγησαν στην διαγραφή πολύ μεγαλύτερου μέρους του χρέους από αυτό που κηρύχθηκε «παράνομο». Ο λογιστικός έλεγχος μήπως αφορά μόνο τριτοκοσμικές χώρες, με δομή κατά βάση διμερούς διακρατικού κι όχι ομολογιακού δανεισμού, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα και τον ανεπτυγμένο κόσμο; Η πραγματικότητα είναι πως στον Ισημερινό διαγράφηκε το 70% του ομολογιακού χρέους, που θεωρείται – και πράγματι είναι – το πιο δύσκολα ελέγξιμο, με τεχνικούς όρους. Φάνηκε ωστόσο ότι δεν είναι αδύνατο να ελεγχθεί. Επίσης μια ΕΛΕ για την Ελλάδα προφανώς δεν θα αποτελεί «καρμπόν» αυτής του Ισημερινού αλλά απλώς θα διδαχθεί από την συσσωρευμένη εμπειρία. Ακριβώς αυτό είναι το ζητούμενο στην περίπτωσή μας, όπως και στην Ιρλανδία και Πορτογαλία που πιθανώς θα ακολουθήσυν τα βήματά μας. Να πάρουμε την πλούσια εμπειρία των αναπτυσσομένων χωρών και να την προσαρμόσουμε στις συνθήκες της Ευρώπης που χειμάζεται από κρίση χρέους. Μήπως χωρίς την πλήρη παραγραφή το πρόβλημα του δανεισμού αργά ή γρήγορα επανέρχεται, όπως συνέβη στην Αργεντινή; Η πραγματικότητα είναι πως η πορεία του δημόσιου δανεισμού αποτελεί συνάρτηση της πορείας των κινημάτων που ασκούν πίεση στις κυβερνήσεις. Όπως δεν μπορεί να ευθύνεται η προγενέστερη μείωση των ωρών εργασίας για την υπάρχουσα ελαστικοποίηση έτσι δεν μπορεί να ευθύνεται και η διαγραφή μέρους του χρέους για την εκ νέου βύθιση στο χρέος, όπως έγινε στην Αργεντινή με την υποχώρηση του Αργεντινάζο. Το παράδειγμα από την άλλη του Ισημερινού δείχνει το αντίθετο. Η ενσωμάτωση στο σύνταγμα της χώρας δύο σαφέστατων άρθρων που σχεδόν απαγορεύουν τον διεθνή δανεισμό δείχνει την δυνατότητα της κοινωνίας να επιβάλλει τους όρους της. Το ίδιο δε, με την ενσωμάτωση στο Σύνταγμα της χώρας άρθρων που στην πράξη απαγορεύουν τον διεθνή δανεισμό του κράτους, συνέβη και στη Βολιβία. Μήπως ο στόχος δημιουργίας ΕΛΕ αναθέτει την επίλυση του προβλήματος σε ειδικούς χωρίς τη δυνατότητα λαϊκής παρέμβασης; Όπου δημιουργήθηκαν επιτροπές λογιστικού η παρέμβαση του λαϊκού στοιχείου ήταν άμεση. Οι ΕΛΕ σε όλο τον κόσμο αναδείχθηκαν σε προνομιακό πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και ταξικής σύγκρουσης. Οι περισσότερες δεν κατάφεραν να φτάσουν τον τελικό σκοπό τους, όπως έγινε στις Φιλιππίνες, την Βραζιλία, κοκ. Το γεγονός ότι αυτές οι προσπάθειες δεν τελεσφόρησαν δεν μειώνει τη σημασία τους ως μέσα αντιμετώπισης των σχεδίων αναδιάρθρωσης του χρέους προς όφελος των πιστωτών. Το αίτημα για δημόσιο, λογιστικό έλεγχο δεν υπονομεύει το αίτημα της παύσης πληρωμών και διαγραφής του χρέους; Στην πραγματικότητα το αίτημα τίθεται παράλληλα: Παύση πληρωμών μέχρι να ανοίξουν τα βιβλία του δημόσιου χρέους. Από κει και πέρα η λαϊκή πίεση στην κατεύθυνση της διαγραφής του χρέους και οι ευρύτεροι συσχετισμοί θα αποφασίσουν μέχρι που θα φτάσει το αίτημα. Πως μπορώ να στηρίξω και εγώ την πρωτοβουλία της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου στην Ελλάδα; Άμεσα μπορείτε να υπογράψετε την έκκληση για σχηματισμό ΕΛΕ την οποία έδωσε στη δημοσιότητα η Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση ΕΛΕ στις 3 Μαρτίου 2011. Θα την βρείτε στη διεύθυνση www.elegr.gr Από κει και πέρα πρέπει κατά τη γνώμη μας να φτιαχτούν σε κάθε γειτονιά, δήμο και χώρο εργασίας επιτροπές που να προωθούν το αίτημα «ανοίξτε τα βιβλία του δημόσιου χρέους». Τελείωσε το Debtocracy; Ό,τι είδαμε είδαμε; Το Debtocracy αποτελεί απλώς τον βασικό κορμό του υλικού που θα δίνεται σταδιακά στη δημοσιότητα. Αρκετά ερωτήματα όπως αυτό για τις αντιδράσεις των αγορών και τις επιπτώσεις στο τραπεζικό σύστημα παρουσιάζονται στο υπόλοιπο των συνεντεύξεων που θα δίνονται στη δημοσιότητα σε αυτό που αποκαλούμε «παράπλευρα ντοκιμαντέρ» από τη διεύθυνση www.debtocracy.gr και www.xreokratia.gr Γιατί σταματήσατε να δέχεστε χρήματα για το Debtocracy; Χάρη στη βοήθειά σας καταφέραμε να συγκεντρώσουμε όχι μόνο το βασικό κόστος παραγωγής, για το οποίο ζητήσαμε τη συμβολή σας, αλλά και το κόστος διανομής και προώθησης. Από εδώ και στο εξής όποιος θέλει να συνεισφέρει μπορεί να το κάνει μέσω Paypal για επόμενα ντοκιμαντέρ της ομάδας του Debtocracy. Αν για τεχνικούς ή άλλους λόγους δεν παρουσιάσουμε προσχέδιο επόμενου ντοκιμαντέρ μέσα σε έξι μήνες, δηλαδή ως το τέλος Οκτώβρη του 2011, τότε τα χρήματα θα επιστραφούν. Λεωνίδας Βατικιώτης Άρης Χατζηστεφάνου Κατερίνα Κιτίδη

Ισλανδία ζεις! Εσύ μάς οδηγείς!

Πρέπει να είναι πολύ θυμωμένοι οι Ισλανδοί. Παρ’ όλη την προπαγάνδα που έφαγαν από τα μέσα και παρά τις νουθεσίες και τους ανόητους εκφοβισμούς της νέας τους κυβέρνησης, (συνασπισμός σοσιαλδημοκρατών και πρασίνων), ότι τάχατες θα θέσουν εαυτούς εκτός του παραδείσου της ΟΝΕ, το χέρι τους δεν πήγε τελικά να ψηφίσει «Ναι». Η κάλπη, την περασμένη Κυριακή βρέθηκε σε ποσοστό 58% γιομάτη με «Όχι».

Και δεν είναι τόσο το ποσό που θα έπρεπε να επωμισθούν για να ξεπληρώσουν τις αμαρτίες της Icesave, γύρω στις 4 δις λίρες όλες κι όλες, οφειλές στην Ολλανδία και Βρετανία, (πού τα δικά μας τα μπερικέτια!), όσο το γινάτι για την ανηθικότητα του αιτήματος αποπληρωμής των σπασμένων ενός διεθνούς αλήτικου τραπεζικού συστήματος, αλλά και ντόπιων ανήθικων τραπεζιτών, που εδώ και χρόνια μετά από την προβληματική ιδιωτικοποίηση των μεγαλύτερων τραπεζών της χώρας, που ουσιαστικά παραχωρήθηκαν αντί πινακίου φακής σε διάφορες πολιτικές «παρέες», συνέχιζαν να τις αρμέγουν και κατά μόνας.

Η απόφαση αυτή των Ισλανδών, όπως ήταν φυσικό, δεν άρεσε καθόλου στις κυβερνήσεις της Ισλανδίας, Ολλανδίας και Βρετανίας, η τελευταία εκ των οποίων, ούσα πιο επιθετική, έσπευσε να τους κλείσει ραντεβού στα διεθνή δικαστήρια, για τα περαιτέρω.

Από το πρώτο συντριπτικό δημοψήφισμα ενάντια στην πληρωμή των τραπεζικών χρεών, ακριβώς ένα χρόνο πριν, από την παραπομπή σε δίκη του πρώην πρωθυπουργού της χώρας, Geir Haarde για εγκληματική ανευθυνότητα και αμέλεια, τον περασμένο Σεπτέμβριο, μέχρι και το πρόσφατο δεύτερο δημοψήφισμα, οι μετοχές των Ισλανδών βαίνουν συνεχώς ανατιμούμενες στο χρηματιστήριο των ανθρωπίνων αξιών και αξιοπρεπούς συμπεριφοράς. Παρά την κατάρρευση του 85% των δημοσιονομικών της χώρας, η Ισλανδία, γράφοντας στα παλιά της τα παπούτσια τη νεοφιλελεύθερη οικονομική ορθοδοξία έκανε δυο πολύ αξιοπρόσεκτες κινήσεις: Πρώτα, άφησε τις τράπεζες να καταρρεύσουν, χωρίς να πληρώσει ούτε δεκάρα, δηλαδή κορόνα, και δεύτερον έκλεισε τις πόρτες και τα παράθυρα στα άκρως πτητικά κεφάλαια.

Μοιραία οι συγκρίσεις με τις ομοιοπαθείς χώρες Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ελλάδα είναι αναπόφευκτες. Τι έκανε επ’ αυτού η Ιρλανδία; Το ακριβώς αντίθετο. Προσκολλημένη στον τσελεμεντέ του ΔΝΤ/ΕΚΤ άρχισε να ρίχνει αφειδώς χρήμα στη μαύρη τρύπα των αδηφάγων τραπεζών, μάλιστα, για πέμπτη συνεχή φορά, υπεξαιρώντας το απ’ τους πολίτες της και οδηγώντας τους στη χρεοκοπία. Η Ισλανδία, χωρίς να έχει ξεπεράσει την κρίση, εν τούτοις βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση συγκριτικά. Η ανεργία είναι στο 7.5%, ενώ στην Ιρλανδία διπλάσια, στο 13.6%. Επίσης, παρά το γεγονός ότι το ισλανδικό νόμισμα έχασε το μισό περίπου της ονομαστικής του αξία, εν τούτοις ο πληθωρισμός συνεχίζει να μειώνεται με μεγάλες δρασκελιές. Κυρίως όμως οι Ισλανδοί όχι μόνο μπορούν να περιφέρονται με καθαρό το κούτελο, αλλά αρχίζουν να γίνονται και το καλό παράδειγμα στην Ευρώπη, δείχνοντας στην πράξη, πώς δηλαδή η αμφισβήτηση της παντοκρατορίας των τραπεζών, και η ακύρωση στην πράξη των κυρίαρχων συνταγών της λιτότητας για την ανάκαμψη των οικονομιών, όχι μόνο δεν φέρνουν την καταστροφή, αλλά τουναντίον επιταχύνουν την ευημερία.

Έτσι η Ισλανδία έρχεται να αποτελέσει την πιο πρόσφατη εγγραφή στον κατάλογο των χωρών εκείνων που έκαναν το ίδιο πριν από αυτή, δηλαδή προτίμησαν να προβούν σε στάση πληρωμών των πιστωτών τους, αντί των πολιτών, όπως είναι το Μεξικό, η Αργεντινή, ο Ισημερινός, η Μαλαισία κ.α.

Ήδη το Ισλανδικό παράδειγμα αρχίζει να φαντάζει ελκυστικό και να προσελκύει από πιο κοντά την προσοχή των Ιρλανδών και Πορτογάλων, να γεμίζει τις σελίδες των blogs και του facebook, όπως και τις στήλες των εφημερίδων, και με τους Ισλανδούς πολιτικούς να γίνονται περιζήτητοι στα ΜΜΕ, εξιστορώντας τις επιλογές τους, και προτρέποντας συνάμα τα ξένα ακροατήρια να τολμήσουν και ν’ αμφισβητήσουν!

Κανένα δάκρυ για τους "διασώστες"!

Τι μάς λέει αυτό το ωραίο γράφημα;

Απλά, ότι δεν χρειάζεται να χύσουμε ούτε ένα δάκρυ για τη Γερμανία.

Και τούτο, διότι ενώ η συμβολή της Γερμανίας στις "διασώσεις" των τριών μωρών παρθένων, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ελλάδα ανέρχεται στα 52 δις ευρώ, ήτοι στο 20% του συνολικού ποσού του bail-out, η έκθεση που έχει ο δημόσιος και ιδιωτικός της τομέας στο εν λόγω αμαρτωλό τρίο, ανέρχεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, στα 230 δις.

Ουσιαστικά, δηλαδή με ένα πεντηνάρι καθαρίζει για τα πενταπλάσια!

Η Αμερική, για παράδειγμα, έχει συνεισφέρει στο bail-out δια μέσου του ΔΝΤ 14 δις, ενώ το άνοιγμα των τραπεζών της είναι στα 144 δις. Δλδ, ακόμα πιο έξυπνη η Αμερική. Με ένα 14-αράκι καθαρίζει για τα δεκαπλάσια!

Κάθε οριζόντια μπάρα δείχνει την συνολική έκθεση των τραπεζών κάθε χώρας στην οικονομία της τριάδας. Πρώτη και καλύτερη φιγουράρει η Γερμανία, ακολουθεί η Βρετανία, μετά η Γαλλία, ύστερα οι ΗΠΑ κ.ο.κ. Το μπλε-γκρι κομμάτι της πάνω μπάρας αντιστοιχεί στην έκθεση σε δις ευρώ του δημόσιου τομέα της εκτεθειμένης χώρας, το σκούρο μπλε στην έκθεση των τραπεζών των ιδίων, το γαλάζιο κομμάτι, στην έκθεση του ιδιωτικού της τομέα (πλην τραπεζών) και το τελευταίο γκρι κομμάτι στα υπόλοιπα (δλδ μπορεί και παράγωγα). H μικρότερη καφέ μπάρα από κάτω δείχνει τη συνεισφορά στο bail-out.

Ο λόγος της χρηματικής αυτής συνεισφοράς προς το συνολικό διακύβευμα ισούται με το λόγο της μικρής καφέ μπάρας προς τη μεγάλη μπάρα από πάνω της.

Η πιο χαμένη φαίνεται να είναι η Ιταλία, διότι η καφέ μπάρα ξεπερνάει σε μήκος την άλλη από πάνω, ενώ σαν πιο κερδισμένη μοστράρει η Βρετανία, γιαυτό και το παίζει άνετη!

Το γράφημα είναι από τον Economist

Πώς μοιράστηκε ο πλούτος

Τα μάθατε τι έγινε την προηγούμενη βδομάδα στις ΗΠΑ. Οι δημοκρατικοί δεν μπόρεσαν να τα βρουν με τους τρελαμένους ρεπουμπλικάνους, που ελέγχουν τη βουλή, όσον αφορά τις περικοπές στον προϋπολογισμό. Τέλος πάντων στο παρά πέντε, κι ενώ ήταν έτοιμος να προβεί σε στάση πληρωμών, ο «καημένος» ο Ομπάμα έσκυψε το κεφάλι, και συμφώνησε (για μια βδομάδα δηλαδή) σ’ ένα πενιχρό κόψιμο 38 δις δολαρίων, τα οποία θα αφαιρεθούν από μισθούς συντάξεις, επιδόματα ανεργίας, κοινωνικές παροχές, και τα λοιπά γνωστά.

Εν τω μεταξύ αν θυμόσαστε εκεί γύρω στο Νοέμβριο, ο και πάλι καημένος Ομπάμα αναγκάστηκε να επεκτείνει για άλλα δυο χρόνια τη χαμηλή φορολογία των super-rich, που ίσχυε από την εποχή του αείμνηστου Μπους του νεότερου. Υπολογίζεται ότι το δημόσιο από αυτή τη «γενναία πράξη» χάνει ετησίως γύρω στο 1 τρις, της ιδίας περίπου τάξης όσο και ο ομοσπονδιακός προϋπολογισμός, ($3.8 τρις) και 100 περίπου φορές περισσότερο από όσο έχει προγραμματίσει να περικόψει από τα φτωχά στρώματα.

Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς πώς σε αυτόν τον αντεστραμμένο κόσμο είναι οι φτωχοί εκείνοι που έρχονται για να ελεήσουν τους πλούσιους.

Ας δούμε λοιπόν πώς εξελίσσεται διαχρονικά, συγκεκριμένα από το 1913 μέχρι σήμερα ο συντελεστής φορολόγησης των υψηλότερων (κόκκινη καμπύλη) και χαμηλότερων (μπλε καμπύλη) εισοδημάτων. Αυτό φαίνεται πολύ παραστατικά στο επόμενο γράφημα. Παρατηρούμε ότι η μεγαλύτερη διαφορά εμφανίζεται μεταπολεμικά, στα λεγόμενα golden years, που έδωσαν και τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης και ευημερίας και τη μικρότερη ανεργία, ενώ από τη δεκαετία του ’70 και εντεύθεν βαίνει συνεχώς μειούμενη, και προσέξτε, στα ίδια επίπεδα με την περίοδο 1925-1930, δηλαδή, λίγο πριν από το μεγάλο κραχ. Σε απόλυτα νούμερα ο φορολογικός συντελεστής έφτανε τότε το 90%, ενώ σήμερα χτυπάει ταβάνι στο 35%.

Και τι έγινε αυτό το χρήμα που κερδήθηκε επειδή δεν φορολογήθηκε; Επενδύθηκε, στην παραγωγή για ν’ αυγατίσει και να δώσει δουλειές; Ούτε γι αστείο! Το χρήμα αυτό πήγε κατευθείαν στις τσέπες των ευεργετημένων οι οποίοι το μετέτρεψαν σε εισόδημα. Δείτε το παρακάτω γράφημα, το οποίο δείχνει καθαρά τη σταδιακή άνοδο του μεριδίου του εθνικού εισοδήματος που καρπώθηκε το 1%, το 0.1% και το 0.01% των περισσότερο πλουσίων, άνοδος η οποία παρατηρείται να συμβαίνει από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, τότε δηλαδή που άρχισε και η φορολογία να παίρνει την κατηφόρα.

Στο επόμενο γράφημα φαίνεται ακόμα πιο καθαρά πόση ήταν αυτή η αύξηση του εισοδήματος αθροιστικά από το 1979 μέχρι το 2005. Για παράδειγμα το κατώτερο 5% είδε τα εισοδήματά του ν’ αυξάνουν κατά τι λιγότερο του 10%, ενώ το υψηλότερο 1% κατά 175%.

Πολλοί θιασώτες της παγκοσμιοποίησης, κατ’ ουσίαν της ασυδοσίας των κεφαλαίων, επαίρονταν ότι τα χρόνια μετά το ’80, ήταν χρόνια μεγάλης ανάπτυξης και πλούτου. Αν και τώρα έχουμε μάθει από πρώτο χέρι τι σόι πράγμα ήταν τα χρόνια αυτά, αλλά και πριν που δεν τα είχαμε ακόμα γνωρίσει, με μόνο αυτό το γράφημα, θα μπορούσαμε να πούμε με ασφάλεια ποιους και πόσο ωφέλησε η παγκοσμιοποίηση.

Τώρα γιατί αυτή η ιδιαίτερη περιποίηση προς τα μεγάλα πορτοφόλια… Ε! δεν χρειάζεται να μπούμε καν στον κόπο ν’ απαντήσουμε. Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα ποιος θα βρισκόταν να χρηματοδοτεί τις εκλογικές εκστρατείες των φιλόδοξων πολιτικών, και ποιος θα προθυμοποιείτο να αγοράζει κρατικά χρέη, που όλως παραδόξως είναι ο ίδιος που τα δημιουργεί;

Και φυσικά, το σενάριο που περιγράψαμε προηγουμένως βρίσκει τέλεια εφαρμογή και στη δική μας πατρίδα. Οι περικοπές που υφιστάμεθα είναι άμεση απόρροια της φορολογικής ελάφρυνσης, φοροαπαλλαγής και φοροδιαφυγής του υψηλότερου εισοδηματικού στρώματος. Έτσι εξηγείται το παράδοξο, τα φτωχομάγαζα στις συνοικίες να κλείνουν και το Golden Hall σε χρονιές κρίσης να εκτοξεύει τα κέρδη του.

Υ.Γ1. Το παρόν βασίστηκε σε άρθρο του R. Wolff στον Guardian 1/3/2011

Άρμεγμα των σχολείων στις ΗΠΑ

Στα χνάρια της αμέσως προηγούμενης ανάρτησης για το ποιος είναι τελικά αυτός που αρμέγει το κράτος, επανερχόμαστε με την παρουσίαση ενός άλλου επεισοδίου από το αμερικανικό πάνθεον των ιδιωτικοποιήσεων βασικών τομέων που για αιώνες παρείχαν αφιλοκερδώς και προς όλους τα δημόσια αγαθά.

Στην προσπάθειά της η κυβέρνηση Ομπάμα να ξεφορτωθεί το κόστος της προπανεπιστημιακής εκπαίδευσης, και να αποδυναμώσει τα ισχυρά συνδικάτα των δασκάλων, με το πρόσχημα της εξοικονόμησης πόρων, και της βελτίωσης των παρεχόμενων εκπαιδευτικών υπηρεσιών, εισήγαγε/επέκτεινε το θεσμό των «charter schools», για το ποιόν των οποίων αναφερθήκαμε εκτενώς σε προηγούμενο ποστ με τον τίτλο «Charter schools: Η ιδιωτικοποίηση της παιδείας στην Αμερική».

Ενώ λοιπόν τα charter schools προβλεπόταν να συστήνονται από διάφορους κοινωνικούς φορείς και συλλογικότητες, κατέληξαν, τουλάχιστον το 1/3 αυτών, να περάσουν στην κυριότητα διαφόρων αλυσίδων και να λειτουργούν με καθαρά επιχειρηματικά κριτήρια. Η διαδικασία σχηματικά είναι η εξής: Το κράτος παρέχει τους πόρους για τη σύσταση και τη λειτουργία του σχολείου στον ενδιαφερόμενο κοινωνικό φορέα, ο οποίος στη συνέχεια τους μεταβιβάζει σε εταιρίες management οι οποίες και αναλαμβάνουν την ευθύνη λειτουργίας του σχολείου, δηλαδή να προσλαμβάνουν προσωπικό και να καθορίζουν τη διδακτέα ύλη.

Το σκάνδαλο ξέσπασε στην πολιτεία του Ohio, όπου 10 σχολεία, μαζί με το πολιτειακό υπουργείο παιδείας κατέθεσαν αγωγή εναντίον της εταιρίας management White Hat για την κακή λειτουργία των σχολείων, δηλαδή μεγάλα ποσοστά αποτυχίας των μαθητών, αλλά και για την άρνηση παροχής οικονομικών στοιχείων για τη διαχείριση των 230 εκατ. δολαρίων με τα οποία προικοδοτήθηκε από το κράτος. Η εν λόγω εταιρία με το κόλπο των charter schools έχει εξελιχθεί σε παναμερικανική αλυσίδα, διαχειριζόμενη εκατοντάδες σχολεία με πάνω από 20,000 μαθητές. Και φυσικά δεν είναι η μόνη.

Ενδιαφέρουσα είναι η δικαιολογία των δικηγόρων της εταιρίας για την άρνηση παροχής οικονομικών στοιχείων। Το σκεπτικό τους είναι ότι η εταιρία αγοράζει μια υπηρεσία από το κράτος και ότι οι δημόσιοι πόροι άπαξ και εισέλθουν στα ταμεία της καθίστανται ιδιωτικοί, για τη διαχείριση των οποίων δεν οφείλει να δώσει καμιά επιπλέον εξήγηση.

Το περιστατικό αυτό δεν είναι φυσικά το μόνο. Πολλές παρόμοιες υποθέσεις βρίσκονται στα δικαστήρια και σε άλλες πολιτείες των ΗΠΑ.

Δεν ξέρω για πόσο ακόμα καιρό θα σέρνεται αυτό το ιδεολόγημα περί του καλού, αγνού, και του καλύτερου υπερασπιστή του δημοσίου συμφέροντος, ιδιωτικού τομέα. Είναι τόσα τα περί του αντιθέτου παραδείγματα, βρε διάολε...

Ποιος αρμέγει το κράτος;

Τα μεγάλα ελλείμματα, το τεράστιο χρέος, η χρεοκοπία της χώρας και άλλα πολλά αμαρτωλά αποδίδονταν για μήνες και συνεχίζουν να αποδίδονται, μέσω συντονισμένων και συνεχών επιθέσεων, στους υψηλούς μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, στις πρόωρες συντάξεις, στα υπερβολικά επιδόματα, στα δώρα, στις υπερωρίες, στις γκόμενες τις προηγούμενες και τις επόμενες και σε άλλα παρόμοια, για να μην μακρηγορώ. Αν οι δημόσιοι υπάλληλοι ανακηρύχτηκαν σε βαμπίρ του κράτους και κατά συνέπεια της κοινωνίας των ιδιωτών, για τα ΣΔΙΤ και τον ρόλο τους στην αφαίμαξη των οικονομικού αίματος του δημοσίου, κουβέντα δεν βρέθηκε να πει κανείς.

Η πιο συνηθισμένη μέθοδος αφαίμαξης των δημόσιων οικονομικών μέσω των ΣΔΙΤ, είναι η υπερτιμολόγηση, μέθοδος ιδιαίτερα εκτεταμένη και επικερδής, όπως και οι συνεχείς προς τα πάνω ανακοστολογήσεις.

Σαν τέτοια ζωντανά και διαρκή παραδείγματα αναφέρουμε την καθ’ έξιν υπέρβαση του προϋπολογισμού των έργων οδοποιίας, την ιλιγγιώδη υπέρβαση του προϋπολογισμού των Ολυμπιακών Αγώνων, τις αναθέσεις έργων σε ιδιωτικές εταιρίες για τη μηχανογράφηση των δημοσίων υπηρεσιών, για την πιστοποίηση υπηρεσιών, για τη συλλογή των φόρων, και για να μην σας κουράσω απαριθμώντας ένα σωρό περιπτώσεις, για ο,τιδήποτε μέχρι πρότινος παρείχε το κράτος. Κι όλα αυτά με ένα και μοναδικό στόχο: την εξοικονόμηση πόρων από τους δημοσίους υπαλλήλους βαμπίρ και τους συμβασιούχους, αναπληρωτές και ωρομίσθιους δράκουλες.

Έχοντας λοιπόν στο μυαλό τόσο τις ΣΔΙΤ που ήδη τρέχουν, όσο και αυτές που θα ανθίσουν στο μέλλον, και οι οποίες θα είναι πολλαπλάσιες των σημερινών, θα ήθελα να ρωτήσω το αυτονόητο, αν δηλαδή κάθισε ποτέ κανείς να τις μετρήσει, κι αν κάθισε ποτέ κανείς να βάλει στο χαρτί τους αρχικούς και τελικούς λογαριασμούς. Να τους συγκρίνει απλά μεταξύ τους, και όχι να κάνει το πιο επίπονο, να συγκρίνει δηλαδή τα κόστη τους με αυτά του δημοσίου, και μετά απ’ όλα αυτά να έρθει και να ζητήσει το λόγο για τη διαφορά.

Απ’ όσο ξέρω κανείς, στο βαθμό που ο σάκος του μποξ των μισθωτών συνέχιζε να κάνει τη δουλειά του. Πόσα λοιπόν φαγώθηκαν μ’ αυτό τον τρόπο απ’ το δημόσιο όλα τα χρόνια, απ’ το ’74 και μετά; Πόσα τρώγονται ακόμα και σήμερα, μέσα στην τόση δυσπραγία και αγανάκτηση; Αν πάρουμε τα δυο γνωστά παραδείγματα του Μεγάρου του Λαμπράκη και τους «άμισθους» συμβούλους του Γερουλάνου, που μόνο άμισθοι δεν ήταν, όπως αποδείχτηκε με έγγραφο που έβγαλε στο φως η Ελευθεροτυπία, κι αν υποθέσουμε ότι η ίδια φάμπρικα συνεχίζεται και με τους τόνους των «άμισθων» συμβούλων της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού προσωπικά, τότε έχουμε κάθε λόγο να υποπτευόμαστε ότι η αρπαγή του δημοσίου χρήματος συνεχίζεται ακάθεκτη.

Και δεν είναι μόνο ελληνική η αρρώστια. Διάβαζα σήμερα για τον δημοσιογράφο του Democracy Now και New York Daily News, Juan Gonzalez, o οποίος τιμήθηκε με το βραβείο Polk στην Αμερική για την αποκάλυψη σκανδάλου του δημάρχου της Ν. Υόρκης Bloomberg, της γνωστής οικογενείας, σχετικά με την εξωφρενική υπερτιμολόγηση από εξωτερική εταιρία, του συστήματος μηχανογράφησης για τη μισθοδοσία των υπαλλήλων, το οποίο από $60 εκατ. που είχε κοστολογηθεί αρχικά, έφτασε στο τέλος στα $700 εκατ. Στην πορεία ο δημοσιογράφος βρέθηκε αντιμέτωπος με στρατιές συμβούλων, γύρω στους 300(!), οι οποίοι αμείβονταν με ένα μέσο μισθό $400,000, και με εταιρίες-φαντάσματα που έστηναν οι σύμβουλοι για να ξεπλένουν τα χρήματα στη Ρωσία.

Κι αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, απεφάνθη ο Juan ...

Δημοκρατικά ή Αδιέξοδα;

Εδώ και μήνες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την ίδια πάνω κάτω εικόνα για τις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος. Ποσοστά για τα δυο κόμματα εξουσίας σε ιστορικά χαμηλά, μικρή μετακίνηση προς τα αριστερά, καμιά ουσιαστική προτίμηση για τα δυο νέα κόμματα, που αν, εν τω μεταξύ, δεν διαλυθούν στο χρόνο, θα παραμείνουν σερνόμενα κομματίδια, καμιά ιδιαίτερη προτίμηση για κάποιο νέο πρόσωπο, καμιά ελπίδα, και επιπλέον καμιά διάθεση για εκλογές, το μόνο, εν ολίγοις, μέσον που απομένει στα χέρια των πολιτών για αλλαγή του πολιτικού σκηνικού.

Κι όμως οι πάντες δεξια κι αριστερά διαλαλούν ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Το πιστεύουν στ’ αλήθεια αυτό ή απλώς το μηρυκάζουν; Γιατί, έτσι όπως παρουσιάζεται αναλλοίωτη η εικόνα, ένα φαίνεται να είναι το συμπέρασμα. Ή στη δημοκρατία υπάρχουν αδιέξοδα, ή απλά δεν έχουμε δημοκρατία.

Διεθνές συνέδριο για την αντίσταση στο χρέος: 6-7-8 Μαΐου

Η πρωτοβουλία για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) του δημόσιου χρέους, διοργανώνει διεθνές συνέδριο που θα λάβει χώρα στο κτήριο της Νομικής Σχολής Αθηνών, το τριήμερο 6-7-8 Μαΐου με θέμα την αντίσταση στην κρίση χρέους των χωρών του Βορρά και του Νότου.

Σκοπός του συνεδρίου είναι 1) να διερευνήσει τα διαφορετικά πρόσωπα με τα οποία εμφανίζεται η κρίση στις διάφορες χώρες που πλήττονται από αυτή, 2) να φέρει κοντά εργατικά και κοινωνικά κινήματα που δραστηριοποιούνται ενάντια στο χρέος στις δικές τους χώρες, 3) να διευκολύνει στη μεταφορά και ανταλλαγή εμπειριών στη συγκρότηση κινημάτων αντίστασης, 4) να συμβάλλει στην ανάπτυξη δεσμών αλληλεγγύης, 5) να διερευνήσει τρόπους συντονισμού για μια κοινή πανευρωπαϊκή αντίσταση ενάντια στις απάνθρωπες και αδιέξοδες για τους λαούς πολιτικές λιτότητας, 6) να προωθήσει την ιδέα του λογιστικού ελέγχου τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε άλλες ομοιοπαθείς χώρες, όπως για παράδειγμα Ιρλανδία και Πορτογαλία, και ειδικότερα 7) να μεταφέρει την απαραίτητη τεχνογνωσία για τη διενέργεια λογιστικών ελέγχων.

Οι προσκεκλημένοι ομιλητές, βουλευτές, νομικοί, οικονομολόγοι, τεχνικοί λογιστικών ελέγχων, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, ακτιβιστές, αντιπρόσωποι εργατικών ενώσεων και κινημάτων πολιτών προέρχονται από μια πλειάδα χωρών της Ευρώπης, Β. Αφρικής και Λατ. Αμερικής, με σημαντική δράση στις χώρες προέλευσής τους.

Το συνέδριο θα πλαισιωθεί επιπλέον από παράλληλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.

Nτοκιμαντέρ Χρεοκρατία / Debtocracy

DEBTOCRACY from ThePressProject on Vimeo.

Στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας για τη συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) του ελληνικού δημόσιου χρέους γυρίστηκε το ντοκιμαντέρ Χρεοκρατία/ Debtocracy, το οποίο μπορούν όλοι να δουν στο Ίντερνετ, στις διευθύνσεις xreokratia.gr και debtocracy.gr

(πρώτη προβολή σήμερα 6 Aπριλίου στις 8 μμ)

Απ' αυτό θα πληροφορηθείτε όσα δεν λέγονται για το χρέος από τα επίσημα χείλη.

Στο Debtocracy, μιλούν, μεταξύ άλλων, οι πανεπιστημιακοί Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Σαμίρ Αμίν, Κώστας Λαπαβίτσας και Ζεράρ Ντιμενίλ, ο φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, ο επικεφαλής της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του Ισημερινού Ούγκο Αρίας, ο πρόεδρος του CADTM Ερίκ Τουσέν, δημοσιογράφοι όπως o Άβι Λιούις (συγγραφέας/σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ The Take – Η Κατάληψη) και ο Ζαν Κατρμέρ (Liberation). Ακόμη προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος και η αντιπρόεδρος του γερμανικού κόμματος Die Linke, Ζάρα Βάγκενκνεχτ।

Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί την εξέλιξη της παγκόσμιας οικονομίας τα τελευταία 40 χρόνια, εξηγώντας τι σημαίνει παράνομο, μη νομιμοποιημένο και απεχθές χρέος. Παρουσιάζει εναλλακτικές ερμηνείες και προτάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης δημόσιου χρέους της Ελλάδας, στηρίζοντας κατ' αυτό τον τρόπο την αναγκαιότητα για τη συγκρότηση της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του χρέους, ως δημοκρατικό δικαίωμα του ελληνικού λαού να γνωρίζει ποιες είναι οι αιτίες, οι όροι και η χρήση των δανείων και αν είναι νομιμοποιημένο το χρέος στο όνομα του οποίου η κυβέρνηση και η Ε।Ε. επιβάλλουν μακροχρόνια λιτότητα και καταστροφή κοινωνικών κατακτήσεων πολλών δεκαετιών.

Το Deptocracy είναι το πρώτο ελληνικό ντοκιμαντέρ που στηρίχθηκε οικονομικά στους θεατές και διατίθεται χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης. Στηρίχθηκε επίσης στην αφιλοκερδή εργασία των δημοσιογράφων Άρη Χατζηστεφάνου και Κατερίνας Κιτίδη, που έγραψαν και το σενάριο. Η μουσική είναι του Γιάννη Αγγελάκα, το μοντάζ υπογράφει ο Άρης Τριανταφύλλου, η επιστημονική επιμέλεια είναι του οικονομολόγου Λεωνίδα Βατικιώτη. Την παραγωγή υπογράφει η εταιρεία BitsnBytes.

Η Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση ΕΛΕ καλεί τις λαϊκές επιτροπές κάθε γειτονιάς, τα συνδικάτα, τους δήμους, κάθε συλλογικότητα να προβάλουν μαζικά το ντοκιμαντέρ, να συζητήσουν σε κάθε γειτονιά και χωριό και να συμβάλουν στη συγκέντρωση υπογραφών με αίτημα τη συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του ελληνικού δημόσιου χρέους.

EUROSTAT: Η τσατσά στο μπουρδέλο του ΔΝΤ

Τα greek statistics έχουν πια περάσει στο παγκόσμιο λεξιλόγιο ως η επιτομή της πλαστογραφίας, της παραχάραξης, της ματσαραγκιάς και της έκπτωσης μιας κυβέρνησης και μιας ολόκληρης χώρας. Μας λοιδόρησαν, μάς έφτυσαν, μας μούντζωσαν για την αγυρτεία μας, τόσο που μάς έκαναν να πιστέψουμε πως η κρίση που μας έπληξε, λίγο πολύ οφειλόταν στα επιδέξια χέρια αυτών που εδώ και τόσα χρόνια, πριν αποστείλουν τα στοιχεία στην αξιόπιστη μητέρα Eurostat, τα περνούσαν πρώτα από την κλίνη του μασάζ.

Για το λόγο αυτό, μόλις ανέλαβε τα πόστα η καινούργια και υπεύθυνη κυβέρνηση φρόντισε να καταστήσει την ελληνική στατιστική υπηρεσία ανεξάρτητη αρχή και να θέσει επκεφαλής αυτής, άνθρωπο αξιόπιστο και αδέκαστο, πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, όλως τυχαίως.

Προφανώς, κανείς δεν διανοήθηκε να θέσει εν αμφιβάλω την ίδια την Eurostat, (παρά τα όσα είχαμε δείξει στο "Στατιστικές υπηρεσίες στη δούλεψη του ΔΝΤ και των αγορών", και παρά την κατοχυρωμένη γνώση ότι με τη στατιστική μπορείς να αποδείξεις οτιδήποτε έχεις προαποφασίσει ότι θέλεις να αποδείξεις), μιας και στην περίπτωση αυτή, θα ήταν σαν να αμφισβητείτο ολόκληρο το ευρωπαϊκό μαγαζί, η διακυβέρνηση του οποίου, ως γνωστόν βασίζεται σε ακροβασίες πάνω σε απόκρημνα πεδία αριθμών και δεικτών.

Αν η αναθεώρηση από το πουθενά, του ελληνικού ελλείμματος κάποιους μήνες πριν, από την Eurostat, μάς έβαλε ψύλλους στ’ αυτιά, η προχθεσινή αναθεώρηση προς τα πάνω προφανώς, και του πορτογαλικού ελλείμματος, πάλι στα ξαφνικά, και μάλιστα τη στιγμή που οι γνωστοί οίκοι ανοχής βάζουν όση δύναμη έχουν για να την σπρώξουν στο μεγάλο μπουρδέλο του ΔΝΤ, μάς έκανε να εμπεδώσουμε ότι η Eurostat δεν είναι παρά η τσατσά…

Αφού έβγαλε στο κλαρί την Ελλάδα, είναι φως φανάρι ότι με την πράξη της αυτή θα βγάλει μια ώρα αρχύτερα στο καλντερίμι και την Πορτογαλία, προς τέρψιν φυσικά των αγορών και των νταβάδων αυτών.

Ποιο είναι τελικά το επιμύθιο; Ότι, και τότε με τα greek statistics, όπως και τώρα, η Eurostat εξυπηρετεί πολιτικές των νταβατζήδων και μόνο πολιτικές. Όταν ήταν προς το συμφέρον των νταβάδων να μπούμε στην ΟΝΕ, τα στατιστικά ήταν όχι μόνο καλά, αλλά πάνκαλα. Όταν τώρα πρέπει να φορτωθούμε ατελεύτητα δάνεια, τα στατιστικά βρωμάνε. Κι όποιος πιστεύει στην αγνότητα των αριθμών, πλανάται πλάνην οικτρά. Η δε διαφορά ανάμεσα στα greek statistics και τα eurostat statistics είναι ότι τα πρώτα έκαναν μασάζ στους αριθμούς, ενώ τα δεύτερα κάνουν μασάζ στους κανόνες.

YΓ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε στις 4/4. Στις 26/4, δλδ 22 μέρες μετά, έγραφε η "Κ" σχετικά με την ανακοίνωση από την Eurostat του αναθεωρημένου ελλείμματος:

"...Κομισιόν: Οι νέοι κανόνες της Eurostat «αύξησαν» το ελληνικό έλλειμμα

Στην αναθεώρηση των κανόνων της Εurostat αποδίδει το υψηλότερο δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας η Ευρωπαϊκή Επιτροπή..."

Στοιχηματίζω δε, ότι η Eurostat ποτέ δεν θα τολμήσει να προβεί σε αναθεώρηση του ελλείμματος της ΙΣΠΑΝΙΑΣ!