Τάσεις και εντάσεις στο εσωτερικό της Γερμανίας

Με το τέλος της τελευταίας συνόδου κορυφής, όταν η Μέρκελ επέστρεψε στο Βερολίνο δεν βρήκε την υποδοχή που περίμενε. Τα πρωτοσέλιδα του τύπου, με τίτλους που έπιαναν ίσαμε το μισό της σελίδας, κραύγαζαν για πρωτοφανή ήττα και για ανιστόρητες παραχωρήσεις στο κλαμπ των υπερχρεωμένων άσωτων χωρών του Νότου. Φυσικά, μέσα σ’ αυτά περιελάμβαναν και την Ισπανία, κυρίως αυτή, η οποία μόνο υπερχρεωμένη δεν μπορεί να θεωρηθεί, μιας και το δημόσιο χρέος της είναι πολύ μικρότερο της Γερμανίας, και θα παρέμενε ως τέτοιο αν δεν της επιβάλλονταν νέα, δυσβάσταχτα μέτρα λιτότητας.

Δεν πέρασαν μέρες και ο σεβαστός, συντηρητικός οικονομολόγος Ζιν, επικεφαλής του Ινστιτούτου Ifo, συνεπικουρούμενος και από άλλους 160 οικονομολόγους, δημοσίευσε ανοιχτή επιστολή προς τη Μέρκελ, στην οποία προειδοποιούσε με έντονο ύφος τους κινδύνους από τη σχεδιαζόμενη τραπεζική ένωση. «Φορολογούμενοι, συνταξιούχοι και αποταμιευτές των οικονομικά υγιών χωρών θα πρέπει στο εξής να αναλαμβάνουν συλλογικά την ευθύνη για ολόκληρο το τραπεζικό χρέος της Ευρωζώνης, το οποίο μόνο για το Νότο ανέρχεται στο ύψος αρκετών τρις ευρώ…Οι τράπεζες θα πρέπει να αφεθούν να χρεοκοπήσουν. Αν οι οφειλέτες δεν μπορούν να πληρώσουν, υπάρχει μόνο μια ομάδα η οποία μπορεί και θα πρέπει να σηκώσει το βάρος: οι πιστωτές, οι ίδιοι…Ούτε το ευρώ, ούτε η Ευρωπαϊκή ιδέα πρόκειται να σωθούν. Αντίθετα αυτό θα βοηθήσει την Wall Street και το City του Λονδίνου, κάποιους επενδυτές στη Γερμανία και έναν αριθμό εγχώριων προβληματικών τραπεζών, οι οποίες θα μεταθέσουν το βάρος τους στους πολίτες άλλων χωρών, οι οποίοι και δεν έχουν καμιά συμμετοχή σ’ αυτά». Εδώ που τα λέμε, δεν έχει και άδικο ο κ. Ζιν, ότι έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα.

Με τις απόψεις Ζιν, συντάχθηκε, με πιο ήπιο τρόπο και ο κ. Weidmann, ο επικεφαλής της Bundesbank, εκφράζοντας τις ανησυχίες του για την προϊούσα αμοιβαιοποίηση των χρεών και τη σταδιακή χαλάρωση των προϋποθέσεων που συνοδεύουν τα πακέτα διάσωσης.

Πόδι πάτησε και ο κ. Ζεεχόφερ, του αδελφού χριστιανοκοινωνικού κόμματος της Βαυαρίας, ο οποίος λίγο-πολύ απείλησε να ρίξει την κυβέρνηση, αποχωρώντας, αν σκόπευε να ψαλιδίσει τις ουρές των όρων που θα συνόδευαν τα νέα πακέτα στήριξης στην Ισπανία και οσονούπω, στην Ιταλία.

Πιο διακριτικός ήταν ο Πρόεδρος Γκάουκ, ο οποίος σε συνέντευξή του στο ZDF ζήτησε από την κ. Μέρκελ περισσότερη καθαρότητα και πληροφόρηση της κοινής γνώμης για την πολιτική που ακολουθεί και τις μελλοντικές της συνέπειες.

Λαμβάνοντας, λοιπόν, υπ’ όψιν τις εντάσεις και αντιδράσεις στο εσωτερικό της Γερμανίας είναι εύκολο να κατανοήσουμε τις νέες βαρβαρότητες που ψηφίστηκαν πρόσφατα στα κοινοβούλια των ανωτέρω χωρών.

Η κ. Μέρκελ στην προσπάθειά της να πουλήσει στο εσωτερικό τα αποτελέσματα της συνόδου, βρήκε, όμως, ανέλπιστη βοήθεια από ένα έτερο κλαμπ οικονομολόγων, με επικεφαλής τους εξ ίσου αξιοσέβαστους κ.κ. Bofinger και Snower, του πανεπιστημίου του Βύρτσμπουργκ και του Ινστιτούτου της Παγκόσμιας Οικονομίας, του Κιέλου, αντιστοίχως.  Οι οποίοι και προσπάθησαν να λειάνουν τον αντίκτυπο των αποφάσεων, υποστηρίζοντας ότι καμιά τέτοια δέσμευση για κοινή ανάληψη χρεών δεν έχει ληφθεί από την Καγκελάριο. 

Πέρα όμως, από τις τριβές μεταξύ των οικονομολόγων, που προσπαθούν να τραβήξουν την κοινή γνώμη, πότε προς τη μια, και πότε προς την άλλη μεριά, το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η Μέρκελ στο εσωτερικό της είναι η επικείμενη απόφαση του Ανώτατου Συνταγματικού Δικαστηρίου, σχετικά με την νομιμότητα του Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης (ESM) και του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας, τα οποία ψηφίστηκαν πρόσφατα στη βουλή τόσο από τον κυβερνητικό συνασπισμό, όσο και από τους πρόθυμους σε όλα Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινους.

Στο Συνταγματικό Δικαστήριο κατέφυγαν με προσφυγή τους, το αριστερό κόμμα Die-Linke, η ομάδα «Περισσότερη Δημοκρατία», η οποία συγκέντρωσε προς τούτο 23,000 υπογραφές, καθώς και μεμονωμένοι πολίτες τόσο από τα δεξιά, όσο και από τα αριστερά του πολιτικού φάσματος, ζητώντας προσωρινή αναστολή της εφαρμογής, με το αιτιολογικό της παραχώρησης εθνικής κυριαρχίας και της υποβάθμισης των αρμοδιοτήτων του κοινοβουλίου να μπορεί να αποφασίζει επί του προϋπολογισμού.

Σίγουρα, το Δικαστήριο έχει να πάρει μια από τις δυσκολότερες αποφάσεις του. Την προηγούμενη φορά, που συνεδρίασε, τον περσινό Σεπτέμβριο, ύστερα πάλι από προσφυγή, γνωμοδότησε ότι καμιά απόφαση για νέα διάσωση δεν μπορεί να λαμβάνεται χωρίς να περνάει πρώτα από το κοινοβούλιο, ενώ εξεδήλωσε ανοιχτά τη δυσφορία του για το γεγονός ότι το τέντωμα του Συντάγματος έχει φτάσει πια στα όριά του. Μια θετική απόφαση, θα ενείχε κινδύνους για τη Γερμανία, μια αρνητική, ίσως για ολόκληρη την Ευρωζώνη. Παρά τις πιέσεις για γρήγορη γνωμοδότηση, ειδικά από τον Σόιμπλε, το Δικαστήριο, δεν αναμένεται να αποφανθεί πριν από το προσεχές φθινόπωρο. Και ως τότε, η Μέρκελ και η κυβέρνησή της θα κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα.

Παρά ταύτα, η Καγκελάρος στο εσωτερικό έχει δυο δυνατούς συμμάχους: τα media και την κοινή γνώμη, ειδικά της βάσης της. Όλες οι εφημερίδες, ακόμα και αυτές που κατατάσσονται στις σοβαρές, έχουν πάρει, άλλες λίγο, άλλες πολύ, κάτι από το ιδίωμα της Bild, όταν αναφέρονται στο Νότο. Η προπαγάνδα πάει κι έρχεται, παρά τις ελάχιστες φωνές που προσπαθούν να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους και να τοποθετήσουν και τη Γερμανία στο κάδρο ανάμεσα στους υπαίτιους της κρίσης του Ευρώ. «Όλος ο κόσμος θέλει τα λεφτά μας», κράζει ακόμα και η σοβαρή Die Zeit, κάνοντας σιγόντο στην Bild. Με την καλλιέργεια και επικράτηση, λοιπόν, κλίματος «εμείς-εναντίον των άλλων-που θέλουν τα λεφτά μας» είναι δύσκολο για την αντιπολίτευση να προτάξει ένα διαφορετικό λόγο, ακόμα κι αν το ήθελε. Έτσι, αυτή τη στιγμή, ελλείψει αντιπολίτευσης, δεν είναι περίεργο που η Μέρκελ αλωνίζει.

Σχετικά τώρα με τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση του αμερικανικού ερευνητικού ινστιτούτου Pew, η δημοτικότητα της Μέρκελ εμφανίζεται υψηλότερη από ποτέ. 8 στους 10 γερμανούς επικροτούν τη στάση και δέσμευσή της στη διαχείριση της κρίσης, ποσοστό που σχεδόν συμπίπτει, (2 στους 3), με μια άλλη δημοσκόπηση του δικτύου δημόσιας τηλεόρασης ARD .

Αντίθετα, εμφανίζονται διχασμένοι ως προς τη συνέχιση παροχής βοήθειας. 49% τάσσονται υπέρ, και 40% κατά. Δημοσκόπηση του περιοδικού Der Spiegel, δείχνει ότι αντίθεση στα bail outs προβάλει το 52% και 54% των ψηφοφόρων του κυβερνητικού συνασπισμού και των σοσιαδημοκρατών αντιστοίχως, το 68% του Die Linke και το 30% των Πρασίνων.

"...τη συμμορία των ληστών..."

Σε άρθρο του στη χθεσινή γερμανική εφημερίδα Tageszeitung, (αγγλική μετάφραση εδώ), ο αυστριακός συγγραφέας Robert Misik, αναφερόμενος στον κιτρινισμό στον οποίον έχουν υποπέσει τα γερμανικά φύλλα, ακόμα και τα θεωρούμενα σοβαρά, και στην υποστήριξη που μέσω του κιτρινισμού τους παρέχουν στην κ. Μέρκελ, με το να καλλιεργούν το σωβινιστικό μότο: "εμείς οι Γερμανοί, εναντίον όλων των άλλων που μάς θέλουν για τα λεφτά μας", άφησε και λίγο χώρο για ν' ασχοληθεί με μάς.

Συγκεκριμένα, σχολιάζοντας τον τρόπο που τα γερμανικά πρωτοσέλιδα ασχολήθηκαν με το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών της 17ης Ιουνίου, με την ανακούφιση φυσικά να ξεχειλίζει από παντού, για τα "χειρότερα που αποφεύχθησαν", γράφει γεμάτος οργή: 

"Τα χειρότερα; Προφανώς, αυτά θα ήταν μια νίκη για τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος απομακρύνθηκε με την εκλογική νίκη των συντηρητικών, δηλαδή, τη συμμορία των ληστών που έφεραν τη χώρα σ' αυτό το κατάντημα...".

Και να σκεφτείς ότι γιαυτή τη συμμορία των ληστών πανηγύριζε όλη η υφήλιος. Αλλά, έρχονται αποκρατικοποιήσεις, οπότε δικαιολογημένα...

Εξηγώντας μου το Higgs

Λίγο καθυστερημένα, και αφού κόπασε ο θόρυβος και τα χειροκροτήματα για το νέο μέλος της οικογενείας των μποζονίων, που ήρθε στο φως πριν λίγες μέρες στο ακριβότερο μαιευτήριο του κόσμου, το CERN, αξίας περίπου 20 δις, ας αφιερώσουμε λίγες γραμμές για να το γνωρίσουμε καλύτερα.

Το νέο αποτέλεσμα που έδωσαν ταυτόχρονα δυο ανεξάρτητοι ανιχνευτές, έρχεται να επιβεβαιώσει, με πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ότι η μικρή διαταραχή στις μετρήσεις, που είχε εμφανιστεί πριν λίγους μήνες, κάθε άλλο παρά τυχαίος θόρυβος ήταν, αλλά αντιστοιχούσε σε ένα ολοκαίνουργο σωματίδιο, μάρκας μποζόνιο. Το ότι είναι μποζόνιο και όχι τίποτε άλλο, επιβεβαιώνεται, πέραν κάθε αμφιβολίας από το γεγονός ότι το ίχνος του προδόθηκε από την ταυτόχρονη εμφάνιση στον ίδιο χρόνο δυο φωτονίων. Τα φωτόνια, όπως και κάθε σωματίδιο του μικρόκοσμου της κβαντομηχανικής, πέρα από τη γνωστή στροφορμή που συναντάται και στον μακρόκοσμο, έχει και μια ίδια στροφορμή, η οποία ονομάζεται spin. Επειδή το φωτόνιο έχει by default spin 1, το διανυσματικό άθροισμα δυο spin, έκαστον των οποίων ισούται με τη μονάδα, μάς δίνει είτε 0 είτε 2. Επομένως, αυτό καθ’ αυτό το γεγονός της διάσπασης σε δύο φωτόνια, μάς λέει ότι το άγνωστο σωματίδιο είναι όντως μποζόνιο.

Ας κάνουμε μια μικρή παράκαμψη και ας δούμε τι είναι τα μποζόνια για τα οποία γίνεται τόση φασαρία.

Τα γνωστά σωματίδια του μικρόκοσμου χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες, τα φερμιόνια και τα μποζόνια. Στα φερμιόνια ανήκουν τα λεπτόνια, κύριοι εκπρόσωποι των οποίων είναι το ηλεκτρόνιο, το μιόνιο και το tau , με τα αντίσοιχα νετρίνα και αντι-σωματίδιά τους, και τα 6 quarks τα οποία συνθέτουν το πρωτόνιο και το νετρόνιο, που με τη σειρά τους συνθέτουν τον πυρήνα κάθε ατόμου. Τα φερμιόνια διακρίνονται για το ημι-ακέραιο spin και αποτελούν τα βασικά συστατικά της ύλης. Αν εξαιρέσεις το νετρίνο, όλα τα φερμιόνια έχουν μάζα, αλλιώς τι σόι βασικά συστατικά της ύλης θα ήταν.

Τα μποζόνια, από την άλλη δεν έχουν μάζα, εκτος από τα... (θα το δούμε παρακάτω), έχουν ακέραιο spin, και θεωρούνται οι φορείς των 4 θεμελιωδών δυνάμεων της φύσης. Τι σημαίνει αυτό; Στη φύση υπάρχουν 4 δυνάμεις, εκτός κι αν μας προκύψει καμιά πέμπτη στο δρόμο. Αυτές είναι: η ηλεκτρομαγνητική που δρα ανάμεσα σε φορτισμένα σωματίδια, η ασθενής πυρηνική που διαφεντεύει την ραδιενεργό διάσπαση των πυρήνων, η ισχυρή πυρηνική, η οποία κρατάει τα quarks μαζί ώστε να μην διαλύονται οι πυρήνες, και η γνωστή μας βαρυτική, η οποία δρα ανάμεσα σε σώματα που έχουν μάζα.

Στη σωματιδιακή φυσική, όταν λέμε ότι δυο σώματα αλληλεπιδρούν μέσω μιας εκ των 4 δυνάμεων, στην πραγματικότητα εννοούμε ότι τα σώματα αλληλεπιδρούν μέσω ανταλλαγής ενός ειδικού σωματιδίου, φορέα της συγκεκριμένης δύναμης. Όταν, για παράδειγμα, λέμε ότι δυο φορτισμένα σωματίδια αλληλεπιδρούν μέσω της ηλεκτρομαγνητικής δύναμης, αυτό σημαίνει ότι ανταλλάσσουν, (καταπίνουν ή φτύνουν) φωτόνια. Άρα, το φωτόνιο είναι ο φορέας της ηλεκτρομαγνητικής δύναμης. Ομοίως, το γλουόνιο είναι ο φορέας της ισχυρής πυρηνικής, τα σωματίδια W και Ζ είναι οι φορείς της ασθενούς πυρηνικής, και το (υποθετικό, και ακόμα-να-το-δούμε) γκραβιτόνιο, το οποίο, για να είναι κομψή η θεωρία, θα πρέπει να μεσολαβεί στις βαρυτικές έλξεις όσων σωμάτων έχουν μάζα.

Εδώ, κολλάει και το μποζόνιο του Higgs, το οποίο είναι το σωματίδιο φορέας ενός πεδίου, του Higgs, το οποίο, βρίσκεται παντού όπου και να κοιτάξεις και δρα όπως ένα λασπωμένο χωράφι: σχηματικά, όσα σωματίδια πιαστούν στα δίχτυα του, ανάλογα με τον κόπο που κάνουν για να ξεφύγουν, αποκτούν και την ανάλογη μάζα. Σύμφωνα λοιπόν με την εικόνα αυτή, κάθε ένα από τα γνωστά σωματίδια αλληλεπιδρά με διαφορετικό τρόπο, κινείται, δηλαδή, με διαφορετικό τρόπο στο λασπωμένο πεδίο του Higgs, και το γεγονός αυτό του προσδιορίζει και τη μάζα που θα έχει εφ εξής.

Τα μποζόνια, σε αντίθεση με τα φερμιόνια, έχουν by default ακέραιο spin και στερούνται μάζας, εκτός από τα W και Ζ, τα οποία είναι ιδιαζόντως βαριά και, όπως είδαμε μεσολαβούν στις ραδιενεργές διασπάσεις των πυρήνων.

Το μποζόνιο του Higgs, όπως προβλέπει η θεωρία του Καθιερωμένου Μοντέλου (Standard Model), θα πρέπει να έχει συγκεκριμένη μάζα, καθόλου φορτίο και spin ίσο με 0. Όπως είδαμε και στην αρχή, το τελευταίο πείραμα έδειξε μεν ότι το καινούργιο σωματίδιο είναι μποζόνιο, με μάζα στην λίγο-πολύ αναμενόμενη περιοχή, δεν έδωσε όμως καμιά ένδειξη για το spin του. Η διελεύκανση αυτού του μυστηρίου, αν δηλαδή ο άγνωστος Χ έχει spin 0 ή 2 θα γίνει σε μεθεπόμενα πειράματα, και ίσως μια απάντηση βρεθεί πριν από το τέλος αυτής της χρονιάς. Αν το spin βρεθεί ίσο με 0 τότε αυξάνονται οι πιθανότητες να έχουμε βρει το σωστό μποζόνιο, δηλαδή το μποζόνιο που προβλέπει το Standard Model. Αν το spin βρεθεί ίσο με 2, τότε θα πρόκειται για μια άλλη ανακάλυψη, για το μποζόνιο, λ.χ. του Μήτσου, δίχως άλλο όμως, πολύ ενδιαφέρουσα.

STANDARD MODEL

Κι εδώ, ας κάνουμε μια άλλη στάση στις διάφορες θεωρίες της σωματιδικιακής φυσικής και στο γιατί το μποζόνιο του Higgs δεν είναι το μοναδικο, αλλά για διάφορους λόγους κατέστη το πλέον διαφημισμένο και δημοφιλές.

Το Standard Model είναι μια θεωρία-χαλί που βρίσκεται στην πιάτσα από τη δεκαετία του 1960 και για την ύφανση της οποίας πολλοί βάλανε τα χέρια τους και τα μυαλά τους. Θεωρείται επιτυχημένη, και ό,τι καλύτερο έχουμε βρει μέχρι τώρα, γιατί κατόρθωσε να περιγράψει όλες τις γνωστές δυνάμεις, εκτός της βαρυτικής (αυτή είναι άλλου παπά ευαγγέλιο) καθώς και όλα τα γνωστά σωματίδια του μικρόκοσμου. Μεγάλη της επιτυχία θεωρείται η πρόβλεψη των μποζονίων W και Ζ, καθώς  των quarks, τα οποία όταν ανακαλύφτηκαν εκ των υστέρων σε πειράματα, της έδωσαν τα υψηλότερα διαπιστευτήρια.

Το Standard Model, όμως, είχε μια πολύ σοβαρή αδυναμία: πουθενά δεν υπήρχε πρόβλεψη ώστε τα σωματίδια που περιέγραφε να είχαν μάζα. Αυτό φυσικά ήταν λάθος, το οποίο ήρθε να διορθώσει ο κ. Higgs, (αλλά και τρεις τέσσερεις άλλοι, εργαζόμενοι ανεξάρτητα και ταυτόχρονα), προσθέτοντας με το χέρι στο μοντέλο ένα επιπλέον πεδίο (σωματίδιο), το οποίο θα έντυνε με μάζα τα γνωστά γυμνά σωματίδια του μικρόκοσμου.

Καλή κίνηση, η οποία όμως, δημιούργησε με τη σειρά της καινούργια προβλήματα. Ενώ οι πειραματικές ενδείξεις ήταν ότι το μποζόνιο Higgs θα έπρεπε να έχει μάζα στην περιοχή 114-180 GeV, η ενισχυμένη με το πεδίο Higgs, θεωρία το έβγαζε δισεκατομμύρια φορές βαρύτερο. Το πρόβλημα αυτό είναι γνωστό με το όνομα Ηierarchy Problem, αν κάποιος πέσει πάνω του και δεν ξέρει τι κρύβεται από πίσω. Τα πάντα όμως διορθώνονταν όταν κάποιος ρύθμιζε απ’ έξω και με το χέρι τις ελεύθερες παραμέτρους της εξίσωσης, όπως για παράδειγμα την ισχύ αλληλεπίδρασης των θεμελιωδών δυνάμεων, που περιγράψαμε πρωτύτερα. Αυτό, όμως, δεν είναι καλό για μα θεωρία, η οποία έχει τη φιλοδοξία να προβλέπει από μόνη της τη γέννεση του κόσμου. Κανονικές οι τιμές των παραμέτρων αυτών θα έπρεπε να προκύπτουν από μόνες τους και να είναι φυσικά οι σωστές.

ΘΕΩΡΙΑ ΥΠΕΡΣΥΜΜΕΤΡΙΑΣ

Για το λόγο αυτό, αναπτύχθηκαν παράλληλες θεωρίες, με σκοπό να απαλλαγούν από τους μπελάδες του Standard Model. Μια τέτοια θεωρία είναι η Υπερσυμμετρία (ή χαϊδευτικά SUSY), η οποία δεν είναι μια, αλλά έρχεται με πολλές παραλλαγές. Η πιο κοινή με τους λιγότερους περιορισμούς, είναι η SUSY με άρωμα βανίλια, ενώ υπάρχουν και SUSYs με άρωμα σοκολάτας, φράουλας, τσίλι, σκόρδου κλπ, ανάλογα με τις προυποθέσεις που βάζουν. H SUSY μπορεί να έφτιαξε μια περισσότερο κομψή και καθαρή θεωρία, με λιγότερους σε σχέση με το Καθιερωμένο Μοντέλο, περιορισμούς, ταυτόχρονα, όμως, έφερε σαν προίκα και μια σειρά από καινούργια  και πολύ βαρύτερα σωματίδια. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τη θεωρία της Υπερσυμμετρίας, κάθε σωματίδιο, φερμιόνιο ή μποζόνιο του ορατού κόσμου θα πρέπει να συνυπάρχει με τον κατά πολύ βαρύτερο, υπερσυμμετρικό του εταίρο. Για κάθε ηλεκτρόνιο θα πρέπει κάπου εκεί έξω να βρίσκεται, για παράδειγμα και ένα s-ηλεκτρόνιο, για κάθε quark, ένα s-quark κ.ο.κ. Κάποια από αυτά, σύμφωνα με τους υπολογισμούς έχουν ενέργειες κατώτερες των δυνατοτήτων του επιταχυντή του CERN και κανονικά θα πρέπει να μπορούν να ανιχνευτούν.

ΑΛΛΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ

Εκτός όμως από την SUSY, πάνω στο υφάδι του Standard Model, αναπτύχθηκαν και άλλες θεωρίες, οι οποίες περιμένουν κάποιο πειραματικό αποτέλεσμα είτε για να απαξιωθούν είτε για να αναβαθμιστούν. Η θεωρία “Technicolor” του Weinberg, για παράδειγμα, θεμελιώθηκε χωρίς την παρουσία του μποζονίου Higgs, ντύνοντας με μάζα τα quarks βάσει κάποιου άλλου μηχανισμού, λ.χ. από την ενέργεια η οποία βρίσκεται παγιδευμένη στο δεσμό αλληλεπίδρασής τους.

Το μοντέλο Randall-Sundrum, στη δεκαετία 1990, προβλέπει κάποιο μποζόνιο, τύπου Higgs, προβλέπει τους εταίρους της SUSY, κατά πολύ όμως ελαφρύτερους, αλλά τους τελευταίους καθισμένους πάνω σε μια πέμπτη διάσταση.

Υπάρχει τέλος, και η θεωρία η οποία προκύπτει από τη σύνθεση των θεωριών Technicolor και Randall-Sundrum, και χωρίς την ανάγκη υιοθέτησης μια επιπλέον διάστασης. Χωρίς να είναι τελείως απαλλαγμένη από το μποζόνιο Higgs, το προσδιορίζει, όχι ως ανεξάρτητο, αλλά ως ένα σύνθετο σωματίδιο, αποτελούμενο από άλλα στοιχειώδη σωματίδια. Η μάζα του σύνθετου αυτού Higgs έχει υπολογιστεί να κυμαίνεται ανάμεσα στα 115 και 145 GeV.

Το μποζόνιο που ανακαλύφτηκε πρόσφατα έχει μάζα στα 125 ή στα 126 GeV, και κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει το παιδί κάποιων από τις ανταγωνιστικές θεωρίες που εν συντομία παρουσιάσαμε. Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, δεν υπάρχει μόνος ο κ. Higgs, αλλά πολλοί πατεράδες που συνωστίζονται, και οι οποίοι θα πρέπει να περιμένουν κάποιο ακόμα καιρό μέχρι να τους αποδωθεί η πατρότητα του νέου Μεσσία....

Βρισκόμαστε, ακόμα στην αρχή.

Μια υπέροχη ιστορία για 4 ανεμοδαρμένα Air-bus

Μια από τις πρώτες κινήσεις του νέου ΥΠΟΙΚ ήταν να υπογράψει την πώληση των τεσσάρων Air-Bus στην εταιρία, με το ελληνοπρεπές, όπως θα ταίριαζε στην περίσταση, όνομα Apollo Aviation Group, αντί του ευτελούς, για τους επαΐοντες, τιμήματος των 40 και κάτι ψιλά εκατ. ευρώ.

Η τιμή μοιάζει σκανδαλώδης, παρ’ όλα αυτά βρέθηκαν οι κατάλληλες δικαιολογίες, ότι τα αεροσκάφη αν και καινούργια παρέμειναν για χρόνια σε υπόστεγα εκτεθειμένα στη βροχή και το ξεροβόρι, και αν και κανένας δεν τις μάσησε, εν τούτοις δεν βρέθηκε και κανένας άλλος να σκαλίσει γιαυτό που όλοι ήταν λίγο-πολύ σίγουροι ότι θα εύρισκαν. Δηλαδή, σκάνδαλο.  

Πόσο μεγάλο όμως; Πόσο μικρό; Πόσο βαθύ; Και πόσο πολυπλόκαμο; Δύσκολο να το πεις, ειδικά όταν τα σκάνδαλα είναι πια τόσα πολλά, που στο τέλος, μη ξέροντας κανείς από πού να πρωταρχίσει, σηκώνει τα χέρια ψηλά και τα παρατάει.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Διαβάζοντας σήμερα στο defence net σαν παραμύθι, όλη την προϊστορία της αγοραπωλησίας αυτής, τού τρόπου δηλαδή  και τού χρόνου που έγινε η χρηματοδότηση, των προσώπων που ενεπλάκησαν και των περίεργων συμπτώσεων και συνεργειών, περνάει πλέον σε άλλη σφαίρα. Όχι της οργής και της σιχασιάς, αισθήματα που συνοδεύουν συνήθως την εξιχνίαση ενός σκανδάλου, αλλά περιέργως πως, του θαυμασμού! Ναι θαυμασμού, για κάποιον άσχετο και ψοφοδεή, όπως ελόγου μου, μπροστά στην εφευρετικότητα, την άνεση, τη τόλμη και το μέγεθος της ξετσιπωσιάς με την  οποία κάποιοι μπορούν και στήνουν την επιχείρηση σκάνδαλο, και μάλιστα για κάποια 40 μόνο ψωροεκατομμύρια.

Εν ολίγοις, όπως αναφέρει με λεπτομέρειες ο αρθρογράφος, η Appolo Aviation Group δεν αποτελεί παρά όψιμη επένδυση μιας εταιρίας με το όνομα Sciens, η οποία έχει μια θυγατρική με το όνομα Cyprus Properties and Holdings, που παραθερίζει μονίμως στα Κeyman, η οποία θυγατρική, κοίτα να δεις, παραμονή Χριστουγέννων, ένα χρόνο πριν την αγοροπωλησία, επισκέπτεται την Proton Bank του γνωστού μας κ. Λαυρεντιάδη και ζητάει ένα δανειάκι των 35 εκ. ευρώ και η οποία είναι τόσο καπάτσα, που το παίρνει αυτοστιγμής.  Δηλαδή στις 24 το ζήτησε, στις 29 το πήρε!  Σημειωτέον, η εν λόγω εταιρία είναι ταπί, υπερδανεισμένη, και απ’ ότι φάνηκε, ψύχραιμη. Δικηγόρος της Sciens, είναι μια κυρία η οποία τυγχάνει να είναι σύζυγος του διευθύνοντος συμβούλου της Proton, οπότε τα υπόλοιπα τα καταλαβαίνετε, και δεν χρειάζεται να μακρηγορήσω.

Αν θυμηθούμε ότι η Proton φαλίρισε και ότι διασώθηκε με τη βοήθεια, αν δεν απατώμαι του ΤΕΚΕ και των 100 εκ. του φιλεύσπλαχνου Βενιζέλου, ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι στο τέλος τέλος, τα αεροπλάνα πάλι δικά μας είναι! Αν κινηθούν, βεβαίως οι σωστές διαδικασίες και οι δικαστικοί μηχανισμοί.

Γιατί αναφέρομαι στην εν λόγω ιστορία;

Πρώτα, όπως σας είπα, λόγω θαυμασμού, για τον τρόπο που στήνονται οι δουλειές. Το να γνωρίζεις τις λεπτομέρειες, πέρα από διασκεδαστικό, όπως ας πούμε όταν διαβάζεις ένα μυθιστόρημα με εξαιρετική πλοκή, είναι και χρήσιμο, γιατί μια τέτοια τεχνογνωσία μπορεί να αποβεί χρήσιμη σε κάποιο απώτερο μέλλον στον οποιονδήποτε. 

Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι το concept «offshore» αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο, ένα πασπαρτού για ένα σωρό επικερδείς εργασίες. Κάνε μερικές off-shore, και άστες να βρίσκονται, λέει το ένστικτο. Το να ανοίξει κανείς μια off-shore, απ’ ό,τι έχω πληροφορηθεί δεν είναι και τόσο δύσκολο, αρκεί να πληρώσεις ένα παράβολο 2-3 χιλιάδων ευρώ. Μπορεί τώρα τέτοια ποσά να φαντάζουν υπέρογκα, αλλά σκεφτείτε πόσο μπορεί να αυγατίσουν. Και πόσο σύντομα.

Ο δεύτερος λόγος, που αναφέρομαι στα Air-bus είναι ότι επίκεινται πολύ σημαντικότερες αποκρατικοποιήσεις. Αν μη τι άλλο, περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον να διαβάσω και να μάθω τους τρόπους με τους οποίους θα στηθούν τα νέα σκάνδαλα. Είμαι σίγουρη ότι η ευρηματικότητά τους θα με συναρπάσει. Και επιπλέον, θα συμβάλουν και στον εμπλουτισμό των γνώσεών μου επί του αντικειμένου. Πού ξέρεις καμιά φορά. Μάθε τέχνη κι άστηνε, κι αν πεινάσεις πιάστηνε… Έτσι δε λένε;

Στον κατήφορο κι η Ιταλία

Αν ξεχάσαμε πώς κάναμε τα πρώτα μας βήματα στην ύφεση, υπάρχει μια ευκαιρία να τα ξαναθυμηθούμε. Την ευκαιρία αυτή την παρέχει ολοζώντανη η Ιταλία. Τα ξόρκια με το ξεπάτωμα του Μπερλουσκόνι δεν έπιασαν. Εγκαθίδρυσαν τον Μόντι. Ούτε και τότε ίδρωσε το αυτί των αγορών. Επέβαλαν αυστηρή λιτότητα. Έκοψαν τις δημόσιες επενδύσεις και αύξησαν τους φόρους. Θυσιάστηκαν τόσοι και τόσοι αυτοκτονημένοι στον Μολώχ των επιτοκίων και των σπρεντς. Ούτε και τότε κατάφεραν κάτι. Τουναντίον, τα χειροτέρεψαν. 

Καθώς η ύφεση αρχίζει να δαγκώνει όλο και πιο βαθιά, οι Ιταλοί εμφανίζονται όλο και πιο ανήσυχοι για το μέλλον τους. Τράβηξαν λοιπόν, το φερμουάρ στα πορτοφόλια τους και έπαψαν να ψωνίζουν. Οι πωλήσεις έπεσαν κατά 3.5%, τη χειρότερη πτώση από το 1996, αφ' ότου άρχισαν να τις καταγράφουν. Ο δείκτης καταναλωτικής εμπιστοσύνης βρέθηκε στο χειρότερο βαρομετρικό χαμηλό από το 1982. 

Σε δημοσκοπήσεις, μόνο ένα 5% βρέθηκε να απαντά ότι το περιμένουν καλύτερες μέρες. Οι υπόλοιποι ατενίζουν το μέλλον από ελαφρώς μαύρο, έως μαύρο στο χρώμα της πίσσας.  

Η συνέχεια είναι γνωστή. Όταν καταστρέφεται η ζήτηση, καταστρέφεται και η παραγωγή. Ακολουθούν απολύσεις, οι οποίες συμβάλουν ακόμα παραπέρα στην ελάττωση της ζήτησης, και το σπιράλ του θανάτου αρχίζει να μπαίνει σε επιταχυνόμενη κίνηση. 

Οι Ιταλοί σφίγγουν κι άλλο το ζωνάρι, τόσο που κάποιοι, ολοένα και περισσότεροι, δεν τ' αντέχουν και ξεψυχούν.

Αλλά το ευρώ, ευρώ, μην τυχόν και το ξεγράψουμε από φετίχ. Και ο πληθωρισμός, το άλλο φετίχ, μην τυχόν και προσπεράσει το 2%.

Η ευρωζώνη δεν έχει κανένα μέλλον. Όχι από τα επιτόκια, αλλά από την οργή, το θυμό και την απελπισία των κοινωνιών. Αλλά και από το μίσος, που φουσκώνει στις φλέβες μέχρι σκασμού. Μίσος προς όλους και προς όλα. Μίσος προς όλο το δυσώδες οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, μίσος και προς τον εαυτό για την αδυναμία να πάρει αμπάριζα τον οικονομικό και πολιτικό συρφετό της ευρωζώνης. 

Σχέδια για επανακρατικοποίηση των σιδηροδρόμων στη Βρετανία

Ο λόγος για τη βιασύνη ξεπουλήματος των ελληνικών σιδηροδρόμων, δεν είναι άλλος από το ότι βρέθηκαν αγοραστές, πιο πρόθυμοι να δώσουν τις υψηλότερες μίζες. Αν λάβουμε υπ’ όψιν την προϊστορία λειτουργίας των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων σε περιπτώσεις αγοροπωλησιών, η εξήγηση αυτή μοιάζει σαν η πλέον πειστική. Στο πρώτο πλάνο φυσικά παίζουν τα προσχήματα, όπως, τα ελλείμματα του ΟΣΕ, αποκρύπτοντας, όμως, τον τρόπο που αυτά δημιουργήθηκαν, αναγκάζοντάς τον να λειτουργεί σαν ιδιωτική επιχείρηση ψάχνοντας ο ίδιος τους απαραίτητους πόρους στις αγορές, οι τάχατες υπέρογκοι μισθοί των εργαζομένων, και η διαφθορά των ηγεσιών και αρχι-συνδικαλιστών, ως εάν οι ηγεσίες και οι εγκάθετοί τους συνδικαλιστές να δρούσαν εν κρυπτώ και εν αγνοία των πατρώνων τους. Πιο πολύ προς την κατεύθυνση συνενοχής και μοιράσματος του πλιάτσικου πάει ο εκπαιδευμένος πια στη ρεμούλα νους μας, παρά σε οποιαδήποτε άλλη, δηλαδή στην κυρίαρχη, η οποία σερβίρει το ξεπούλημα σαν την ευκαιρία ν’ απαλλαγεί το κράτος από τις διεφθαρμένες του συνήθειες, στο βαθμό που θα έχει αποστερηθεί της περιουσίας του. Γιατί χωρίς περιουσία, λογικά το μακρύ χέρι, παύει και να είναι μακρύ.    

Όπως είναι ευρέως γνωστό, η Ελλάδα είναι η πλέον ιδιωτικοποιημένη χώρα της Δύσης, πάρτε το λιμάνι Πειραιά, τους κύριους οδικούς άξονες, τη γέφυρα του Ρίου, το  Ελ-Βενιζέλος, την Ολυμπιακή, τον ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΕΥΔΑΠ, Ελληνικά Πετρέλαια, τις τράπεζες, κλπ, για να μείνουμε στα κυριότερα, και, όπως αράδιαζε τα νούμερα ο Μπογιόπουλος στον Ριζοσπάστη(6/7/2012), ούτε μια από αυτές τις αποκρατικοποιήσεις δεν προσέφερε στην ελάφρυνση του δημοσίου χρέους. Επομένως, δεν υπάρχει λόγος να μην συμβεί το ίδιο και τώρα, όταν μάλιστα οι τιμές είναι πολύ πιο κάτω από αυτές που θα μπορούσαν να ονομαστούν «σκοτωμένες».

Αλλά, για να μη μείνουμε μόνο στις εικασίες και τις επικίνδυνες λοξοδρομήσεις του νου, ας πάρουμε το παράδειγμα της ιδιωτικοποίησης των βρετανικών σιδηροδρόμων και ας δούμε πού αυτές έχουν οδηγήσει. Το δείχνει το πρόσφατο δημοσίευμα του Guardian(30-6-2012): στις επανακρατικοποιήσεις!

 Το εργατικό κόμμα καλωσόρισε αναλυτική έκθεση ανεξάρτητου think tank, για την επάνοδο του εθνικού δικτύου κάτω από δημόσιο έλεγχο, με σκοπό τη συγκράτηση των υπέρογκων αυξήσεων και τον τερματισμό της λείας τεράστιων κερδών από τις ιδιωτικές εταιρίες που το ελέγχουν.

Αν οι εργατικοί έρθουν στην κυβέρνηση και συνεχίζουν να έχουν τα ίδια μυαλά, αυτό θα σημαίνει το τέλος της ανανέωσης των συμβάσεων στις πιο κερδοφόρες διαδρομές και το διώξιμο τρωκτικών τύπου Sir(!) Richard Branson (αφεντικού της γνωστής Virgin Air) που ανέξοδα τις εκμεταλλεύονται.

Ως γνωστόν, οι βρετανικοί σιδηρόδρομοι ιδιωτικοποιήθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1990, επί εποχής MaJor, με τις υποδομές να παραμένουν υπό τον έλεγχο του κράτους, και τα τρένα στα χέρια γιαλαντζί, αλλά επιτήδειων επενδυτών σε risk-free επιχειρήσεις.  Και τούτο, γιατί οι συμφωνίες ήταν τέτοιες ώστε το κράτος να εγγυάται ένα ορισμένο επίπεδο κερδών και να τα αναπληρώνει, με χρήματα φυσικά των φορολογουμένων, σε περίπτωση που έπεφταν κάτω από ένα ορισμένο επίπεδο, το οποίο δεν θα επέτρεπε στον κ. Branson για παράδειγμα, να διάγει το επίπεδο ζωής που είχε μάθει τις τελευταίες δεκαετίες να διάγει.

Όπως εκτιμά η εν λόγω μελέτη, «Transport for Quality of Life», 1.2 δις λίρες χάνονται κάθε χρόνο από τα κρατικά ταμεία, εξ αιτίας της ιδιωτικοποίησης και του τεμαχισμού των βρετανικών σιδηροδρόμων, χρήματα τα οποία θα μπορούσαν να επιφέρουν μειώσεις στα εισιτήρια κατά 18%. Επίσης, το υψηλό κόστος διαχείρισης των τρένων από τους ιδιώτες, και η απουσία λογοδοσίας, κοστίζει στους επιβάτες γύρω στα 4 δις λίρες ετησίως, ποσό που αντανακλάται στο υψηλό κόστος μεταφοράς, το δεύτερο στην Ευρώπη.

Αυτό που κατ’ ουσίαν δε, συμβαίνει είναι ότι οι βρετανοί επιβάτες επιδοτούν εμμέσως τους επιβάτες άλλων χωρών, μιας και πολλές εταιρίες που εκμεταλλεύονται τους βρετανικούς σιδηροδρόμους είναι θυγατρικές γαλλικών (SNCF), ολλανδικών και γερμανικών (Deutsche Bahn), Κρατικών εταιριών. Τα κέρδη που αποσπούν από τη Βρετανία τις επιτρέπουν να κρατούν σε χαμηλά επίπεδα τις τιμές των εισιτηρίων στις πατρίδες τους, έως και στο ένα τρίτο των αντίστοιχων βρετανικών τιμών.

Ενώ λοιπόν τέτοια και παρόμοια συμβαίνουν στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, εμείς με χαρά ανακαλύπτουμε το παρελθόν, ως το ζωηφόρο μέλλον!

Εκλογές στη Λιβύη μετά από 40 χρόνια

Με τη Συρία στο κέντρο του κυκλώνα, κοντέψαμε να ξεχάσουμε τη Λιβύη. Όταν ανάβει αλλού φωτιά, λογικό είναι να στρέφεται το βλέμμα της επικαιρότητας προς τα κει και να μειώνεται το ενδιαφέρον για τ’ αποκαΐδια, που μια άλλη εξ ίσου δυνατή φωτιά είχε αφήσει σε πρότερο χρόνο, σε κάποια άλλη μεριά. Όσο όμως δύσκολο είναι να παλεύεις με τη φωτιά, άλλο τόσο είναι να παλεύεις και με τ’ αποκαΐδια, προσπαθώντας να τα ξαναστήσεις όλα απ’ την αρχή και σε μια άλλη βάση,  διαφορετική. Κι η Λιβύη βρίσκεται σε μια παρόμοια αβέβαιη κατάσταση, σχετικά ήρεμη σε σχέση με την κόλαση της προηγούμενης χρονιάς, αλλά ακόμα με ισχυρά ένοπλα καπετανάτα, κυρίως στις πόλεις κοντά στα σύνορα με την Τυνησία και στο Νότο, που αρνούνται να υπακούσουν στην κεντρική εξουσία, που ανακηρύσσουν αυτόνομες περιοχές, για παράδειγμα στη Μισράτα, όπου απαιτούν από τους επισκέπτες βίζα για να εισέλθουν στην πόλη, που καταλαμβάνουν το αεροδρόμιο της Τρίπολης, ζητώντας την απελευθέρωση δικών τους μαχητών, που αποκλείουν τον κεντρικό βόρειο οδικό άξονα απαιτώντας περισσότερες έδρες για τις ανατολικές επαρχίες στο νέο Κογκρέσο, που εμπλέκονται σε σφοδρές μάχες με τους υποστηρικτές ακόμα του παλαιού καθεστώτος, αφήνοντας πίσω τους δεκάδες νεκρούς, κλπ, κλπ. 

Παρ’ όλα αυτά, όμως, τα πράγματα προχωρούν και όπως έγινε με την Αίγυπτο, έτσι και η Λιβύη μπαίνει σε σειρά εκλογών. Και μάλιστα σύντομα, δηλαδή σήμερα. 

Έτσι, σήμερα Σάββατο, στις 7 Ιουλίου, περίπου 2.9 εκατ. Λίβυοι, το 80% απ’ όσους έχουν δικαίωμα ψήφου θα προσέλθουν στις κάλπες για πρώτη φορά εδώ και 42 χρόνια, για να εκλέξουν τα 200 μέλη του Γενικού Εθνικού Κογκρέσου, το οποίο είναι επιφορτισμένο με τα εξής καθήκοντα: 1) να εκλέξει πρωθυπουργό και κυβέρνηση, 2) να ορίσει την 60-μελή επιτροπή, η οποία εντός 120 ημερών θα πρέπει να έχει ετοιμάσει σχέδιο του νέου συντάγματος, 3) να το θέσει σε δημοψήφισμα εντός 30 ημερών, όπου η έγκριση θα απαιτήσει πλειοψηφία δύο-τρίτων, και 4) να ορίσει το χρόνο νέων εκλογών, σε ένα περίπου εξάμηνο από τότε. Το Κογκρέσο έρχεται να αντικαταστήσει την αυτόκλητη κυβέρνηση, η οποία αντιπροσωπεύεται από το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο.  

Οι εκλογές αποτελούσαν ανέκαθεν σπαζοκεφαλιά για τους ψηφοφόρους σχετικά με το ποιο κόμμα θα ψηφίσουν. Αν, για παράδειγμα, βαθμολογήσουμε με ένα το βαθμό δυσκολίας για τους ψηφοφόρους των συνήθων δυτικών δημοκρατιών, με μια ντουζίνα κόμματα το πολύ, πόσο θα πρέπει να βαθμολογήσουμε τη δυσκολία απόφασης των Λίβυων, όταν καλούνται να διαλέξουν ανάμεσα σε 142 κόμματα (το «κόμμα», εδώ θα πρέπει να εκλαμβάνεται με μια ευρεία έννοια, μιας και δεν υπάρχει ανάλογη εμπειρία, ούτε νομοθεσία που να το ορίζει), και ανάμεσα σε 3,706 υποψηφίους; Στην εποχή Καντάφι, δεν υπήρχαν τέτοια προβλήματα, θα μπορούσαν ν’ αναπολήσουν οι νοσταλγοί. Ο υποψήφιος ήταν πάντοτε ένας και η αβεβαιότητα για το αποτέλεσμα μηδενική. Αλλά από τον έναν, στους 3706, υπάρχει μεγάλη απόσταση και το άλμα τεράστιο. Θα μπορέσουν, οι Λίβυοι να το καλύψουν χωρίς να βγουν στη φόρα ξανά τα γιαταγάνια; 

Στις εκλογές αυτές, οι περισσότεροι υποψήφιοι, οι 2,501, είναι ανεξάρτητοι, τοπικής κυρίως εμβέλειας, στην πόλη, στη γειτονιά, στο χωριό, ενώ αυτοί που κατέρχονται με κάποιον πολιτικό σχηματισμό ανέρχονται στους 1,206. Το ενδιαφέρον εστιάζεται στη συμμετοχή των γυναικών. Ενώ, ανάμεσα στους ανεξάρτητους υποψηφίους, οι γυναίκες είναι μόνο 85, ανάμεσα στους κομματικούς υποψηφίους καταλαμβάνουν τις μισές σχεδόν θέσεις, κι αυτό, λόγω της νομοθεσίας η οποία επιβάλει την εναλλαγή ανδρών και γυναικών στις λίστες. Στη σύνθεση δε του Εθνικού Κογκρέσου έχει προβλεφτεί οι 120 έδρες να καταληφθούν από ανεξάρτητους και οι 80 από τα κόμματα. Και για να εξασφαλιστεί μια κάποια δίκαιη εκπροσώπηση των επαρχιών, μην και πάρουν φωτιά οι τοπικοί  πολέμαρχοι, από τις 200 θέσεις, οι 100 θα πάνε στην περιφέρεια της Τριπολιτάνιας, οι 60 στην Κυρηναϊκή και οι 40 στη Φαζάνια, στα νοτιοδυτικά της χώρας.

Παρ’ όλο το εντυπωσιακό πλήθος κομμάτων, ελάχιστα είναι αυτά που έχουν εθνική εμβέλεια, και το όλο πράγμα θα παιχτεί ανάμεσα σε πέντε. Σε γενικές γραμμές, τα κόμματα συσπειρώνουν τρεις τάσεις. Η μια τάση είναι των κοσμικών-εκσυγχρονιστών, που εκπροσωπείται από το «Εθνικό-Κεντρώο κόμμα» του Ali Terhouni, πρώην καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Σηάτλ και πρώην αναπληρωτή Πρωθυπουργού στη μεταβατική κυβέρνηση, και από τη «Συμμαχία Εθνικών Δυνάμεων» υπό την ηγεσία του Mahmoud Jibril, πρώην Πρωθυπουργού της μεταβατικής και πρώην υπουργού οικονομικών του Καντάφι, προτού στραφεί εναντίον του.  

Η δεύτερη τάση εκπροσωπείται από το «Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας», με ηγέτη τον Muhamad Yousef al-Magariaf, πρώην πρεσβευτή στην Ινδία. Συστάθηκε το 1984, με το αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον του Καντάφι. Όσα μέλη του επιβίωσαν των εκτελέσεων, για ευνόητους λόγους, διέφυγαν στο εξωτερικό, απ’ όπου και ασκούσαν αντιπολίτευση μέχρι πρότινος. Το κόμμα παρουσιάζεται ως φιλελεύθερο και υποστηρίζει πλατιά πλατφόρμα θεμάτων που άπτονται της οικονομίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της αποκέντρωσης και της εθνικής συμφιλίωσης και ασφάλειας. 

Η τρίτη τάση είναι το πολυπληθές και πολύχρωμο Ισλάμ. Κύριος εκπρόσωπος είναι το κόμμα της «Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης», που πατάει στα χνάρια των Αιγυπτίων Αδελφών Μουσουλμάνων. Δημιουργήθηκε μόλις πριν λίγους μήνες, και ο αρχηγός του Mohamed Sowan, διετέλεσε στο παρελθόν φιλοξενούμενος των φυλακών Καντάφι, ως πολιτικός κρατούμενος. Είναι η πλέον καλά οργανωμένη πολιτική δύναμη και αναμένεται να πάει καλά στις εκλογές. Στην ίδια κατηγορία πέφτει και το «Κόμμα της Πατρίδας» υπό τον Abdel Hakim Belhaj, ομοίως φυλακισθέντα και βασανισθέντα από το προηγούμενο καθεστώς. Διετέλεσε αρχηγός των Λίβυων ισλαμιστών μαχητών, και θεωρείται ότι διατηρεί διασυνδέσεις με την Αλ-Κάιντα, παρ’ όλο που το αρνείται σφοδρά. Έχει την υποστήριξη των ακραίων σαλαφιστών και η ατζέντα του περιλαμβάνει την ίδρυση ισλαμικής δημοκρατίας βασισμένης στο νόμο της Σαρία.  

Πριν όμως από το αποτέλεσμα, η αγωνία όλων και η ευχή είναι οι πρώτες αυτές πολύτιμες εκλογές να διεξαχθούν ομαλά και χωρίς αιματοχυσίες.

Το βραβείο για τον καλύτερο τρόπο διάλυσης της ΕΖ

Ανακοινώθηκε χθες ο νικητής των 250,000 λιρών του βραβείου Wolfson, σχετικά με την καλύτερη έκθεση για τον καλύτερο τρόπο διάλυσης της ευρωζώνης, (δείτε προηγούμενη ανάρτησή μας ΕΔΩ). Η βράβευση ήρθε στην πιο κατάλληλη στιγμή, τώρα που το ευρώ βρίσκεται πολύ κοντά στο να γίνει παρελθόν. Ενώ, οι χορηγοί του βραβείου, όταν προκήρυτταν το διαγωνισμό, τον Νοέμβριο του 2011, είχαν στο νου τους κατά κύριο λόγο την Ελλάδα, στην πορεία προέκυψαν και άλλες δυνατότητες, όχι μόνο από τις failed ή nearly failed states, όπως η Ελλάδα και Πορτογαλία, αλλά και από τις κραταιές δυνάμεις του βορρά, όπως Γερμανία και εσχάτως Φινλανδία, η οποία δια της υπουργού της των Οικονομικών με το περίεργο όνομα, ανακοίνωσε εχθές ότι θα ήταν έτοιμη να πάρει το καπελάκι της και να φύγει, προτιμώντας να αποχωριστεί τα πολύτιμά της 3 ΑΑΑ, παρά να χαρίσει τα χρέη στους άσωτους και τους ανίκανους του νότου. 

«Η μεγαλύτερη απειλή για το μέλλον της ΕΖ θα ήταν, η Ελλάδα  με την αποχώρησή της να ευημερούσε τόσο, ώστε τα υπόλοιπα κράτη να ήθελαν να φύγουν κι αυτά», δήλωσε ο κ. Roger Bootle, ιδρυτής και επικεφαλής της « Capital Economics», ο οποίος ήταν και ο μεγάλος νικητής. Θαρρείς και είχε μαντέψει η Φινλανδή τα λόγια του κ. Bootle και έσπευδε πρώτη αυτή να δρέψει τους καρπούς της αποχώρησης, μην τυχόν και τους μαζέψει πρώτη η Ελλάς. 

Σύμφωνα λοιπόν με τη βραβευθείσα μελέτη, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι του προς αποχώρηση κράτους θα πρέπει να συναντηθούν εν κρυπτώ ένα μήνα πριν από την προγραμματισμένη ημερομηνία για να κάνουν τις απαραίτητες προετοιμασίες, και χωρίς να ενημερώσουν κανένα από την τρόικα παρά μονάχα 3 μέρες πριν. Μετά την ανακοίνωση ή ταυτόχρονα με αυτήν θα πρέπει να εισάγουν ένα καινούργιο νόμισμα, να επιβάλουν συνοριακούς ελέγχους και να ανακοινώσουν την πρόθεσή τους να αναδιαρθρώσουν το χρέος. 

Αν όλα γίνουν σύμφωνα με το πρόγραμμα της έκθεσης, την έξοδο γρήγορα θα ακολουθήσει ανάπτυξη και όλα τα καλά. Όσον αφορά το οικονομικό και διατροφικό χάος που θα ακολουθήσει, ο κ Bootle ήταν αισιόδοξος, λέγοντας πως όλα αυτά τα προβλήματα θα μπορέσουν να αντιμετωπισθούν. 

Τώρα, το ερώτημα γιατί η έκθεση αυτή, η οποία περιγράφει αυτά τα οποία γνωρίζει ο οποιοσδήποτε στην Ελλάδα, εδώ και δυο χρόνια, εισέπραξε το τεράστιο αυτό ποσό, μένει να απαντηθεί.