Ασθενεί ή δεν ασθενεί η Γαλλία;

Η Γαλλία σ’ όλο αυτό το διάστημα της θύελλας που σαρώνει το Νότο παρέμεινε σχεδόν αλώβητη. Μπορεί να έχασε το τριπλό αστέρι, αλλά αυτό δεν φαίνεται να ενόχλησε ιδιαίτερα τις αγορές που συνεχίζουν να τη δανείζουν με προθυμία. 

Παράλληλα, η εκλογή Ολλάντ, επίσης δεν φάνηκε να έχει καμιά σοβαρή επίπτωση στη ψυχολογία των αγορών. Και τούτο διότι πέρα από την κορώνα της επιβολής του 70% στη φορολόγηση εισοδημάτων άνω του 1 εκ., (χωρίς στην πραγματικότητα να έχει τη δυνατότητα να επιφέρει σημαντικές δημοσιονομικές επιπτώσεις), δεν φάνηκε διατεθειμένος να επιβάλει κάποιο βέρο σοσιαλιστικό μέτρο που θα τάραζε το αρμονικό κλίμα ανάμεσα στους ισχυρούς της Ευρώπης. 

Αλλά η μουρμούρα, μουρμούρα. Παρά το γεγονός ότι ανήκει στα δεξιά περιθώρια της σοσιαλδημοκρατίας, εν τούτοις η λέξη αυτή ακόμα συνεχίζει να αναστατώνει. Πού ξέρεις τι μπορεί να σου βγει στο μέλλον, θα σκέφτεται η Μέρκελ και η παρέα της. Μπορεί το λανθάνον σοσιαλδημοκρατικό γονίδιο, κάποια στιγμή να αναζωογονηθεί και να σηκώσει κεφάλι. Και άντε μετά να μαζέψεις τους έξαλλους γείτονες του Νότου, που θα βρουν στο κατώφλι τους έναν ισχυρό συνήγορο.

O Economist στο τελευταίο του τεύχος, (17/11/2012,) αυτό με το εξώφυλλο μπαγκέτα-βόμβα σε περιτύλιγμα γαλλικής σημαίας, καταβάλει 14-σέλιδη προσπάθεια για να ανακατώσει τα νερά της γαλλικής οικονομίας και να διασπείρει την αμφιβολία σχετικά με την υγεία της. Δεν είναι δα και λίγο ένα τόσο μεγάλο περιοδικό, από τα θεωρούμενα σοβαρά, να κάτσει και ν’ ασχοληθεί μαζί σου σε τόση μεγάλη έκταση. Αυτό δεν είναι κουδούνισμα στ’ αυτιά των αγορών, αλλά ολόκληρη η καμπάνα της Φιλαδέλφειας. Ή η Γαλλία συντάσσεται με το δόγμα Βερολίνου, ή οι καμπάνες θα γίνουν δυο. 

Η πειθώ γεννιέται από την εγκυρότητα, και η εγκυρότητα γεννιέται από τα στοιχεία, τις καμπύλες και τα διαγράμματα. Και από τέτοια βρίσκει κανείς πολλά στο εν λόγω αφιέρωμα. Δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε το καθ’ ένα απ’ αυτά. Αρκεί να σταθούμε στο πρώτο εισαγωγικό κείμενο για ν’ αντιληφθούμε τη λαθροχειρία του εγχειρήματος.

Ο αρθρογράφος ξεκινάει απαριθμώντας αυτά τα οποία εντάσσει στα αρνητικά της οικονομίας, και τα οποία είναι: 

το ύψος των δημοσίων επενδύσεων, στο 57% ΑΕΠ, 

το μάλλον επίμονο δημοσιονομικό έλλειμμα, 

το δημόσιο χρέος της, στο 90% ΑΕΠ,

η υψηλή φορολόγηση του πλούτου, των κερδών και των μερισμάτων,

η χαμηλή αποδοχή από τον πληθυσμό του καπιταλιστικού μοντέλου,

η ρύθμιση της εργασίας και …των φαρμακείων. (δεν μπορεί, κάποιος λόγος θα υπάρχει που τα φαρμακεία έχουν μπει στο μάτι των Ευρωπαίων),

η μεγάλη συχνότητα προσφυγών στα δικαστήρια για ανεξέλεγκτες απολύσεις,

οι συχνές διαδηλώσεις του κόσμου και των συνδικάτων, και 

η απουσία, εδώ και 25 χρόνια, νέων εταιριών από τον χρηματιστηριακό δείκτη CAC-40.

Στα θετικά τώρα, ως έγκυρο περιοδικό που είναι ταμένο στην παρουσίαση της αλήθειας, όσο πικρή και να είναι αυτή, περιλαμβάνει τα εξής:

Το μέγεθος της γαλλικής οικονομίας, (5η στον κόσμο),

Το μέγεθος των εξαγωγών της (6η εξαγωγική δύναμη),

Το μέγεθος της εισροής άμεσων ξένων επενδύσεων, (4η θέση παγκοσμίως),

Την παρουσία των περισσότερων πολυεθνικών στο δείκτη Fortune-500, ξεπερνώντας ακόμα και τη Βρετανία,

Τις αξεπέραστες υποδομές της στις μεταφορές και την ενέργεια,

Τις παγκοσμίου φήμης grandes ecoles,

Το θαυμαστό της σύστημα υγείας, και 

Το καλύτερο δημογραφικό αποτέλεσμα στην Ευρώπη, με το ποσοστό γεννήσεων να ξεπερνά αυτό των θανάτων.

Τι παρατηρεί κανείς από την προηγούμενη σύγκριση; Ποια είναι η θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στα αρνητικά και θετικά στοιχεία; Πολύ απλά, τα αρνητικά εντάσσονται στην Ιδεολογία, ενώ τα θετικά, σε απτά Επιτεύγματα. Τα αρνητικά, εκλαμβάνονται ως de facto αρνητικά, για το λόγο ότι δεν εκπληρώνουν κάποια προαπαιτούμενα, τα οποία θέτει αυθαίρετα ο αρθρογράφος, ενώ τα θετικά διαμορφώνουν μια πραγματικότητα για την οποία υπάρχει καθολική συναίνεση ότι είναι σπουδαία.  

Εξετάζοντάς ένα προς ένα τα στοιχεία στα οποία η Γαλλία έχει "φτωχές" επιδόσεις παρατηρούμε ότι  όλα αυτά, στο σύνολό τους συνθέτουν τον κορμό του νεοφιλελεύθερου οικονομικού υποδείγματος: μεγάλο, πάνω του 60% χρέος, ρυθμισμένη εργασία, υψηλή φορολογία του πλούτου, κλπ. Άλλωστε, ο αρθρογράφος, καθόλου δεν το κρύβει, όταν αποδίδει τις κακές πλευρές της γαλλικής οικονομίας, ανάμεσα στα άλλα και στη μικρή αποδοχή που έχει από τους Γάλλους το καπιταλιστικό μοντέλο.

Χωρίς πιθανόν να το αντιλαμβάνεται, ο Economist μέσα από αυτή την αντιπαράθεση, φτάνει να  ακυρώνει εκ του αποτελέσματος τις προϋποθέσεις που θέτει για μια καλή οικονομία, καθ’ ότι, παρόλο που οι προϋποθέσεις, όπως διαπιστώνει, δεν εκπληρώνονται η οικονομία κάνει όντως θαύματα. Αν ήταν συνεπής με την ιδεολογία του, δεν θα έπρεπε να βρει τίποτε το θετικό. 

  

Το προηγούμενο αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο μακριά από την πραγματικότητα μπορεί να κινηθεί ο νεοφιλελεύθερος νους.