Πόσος Είναι Τέλος Πάντων ο Δημόσιος Τομέας;

Έχω επισημάνει αρκετές φορές, την τάση που έχει ο δημόσιος λόγος να διακινεί και να αναπαράγει στερεότυπα, τα οποία, προτού τα διασπείρει, δεν μπαίνει καν στον κόπο να διασταυρώσει και τα οποία εν πολλοίς βασίζονται σε λανθασμένες αρχικές πληροφορίες από αδήλωτες ή ανύπαρκτες συχνά πηγές.

Συγκεκριμένα, σχετικά με την απαξίωση του εκπαιδευτικού έργου του ελληνικού πανεπιστημίου και την απόδοση της δυσκολίας των νέων αποφοίτων να εισέλθουν στην αγορά εργασίας, στις ελλειμματικές σπουδές, δείξαμε με τη δημοσίευση αποσπασμάτων έκθεσης του ΙΟΒΕ ότι ο κύριος λόγος της παρατηρούμενης ανεργίας είναι η παραγωγική διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας και η έλλειψη χαρακτηριστικών απασχολησιμότητας των αποφοίτων που δεν έχουν να κάνουν με αυτές καθ’ αυτές τις τεχνικές δεξιότητες. Προς την ίδια κατεύθυνση κινούνται και τα συμπεράσματα της έκθεσης της καθ. Μ. Καραμεσίνη.

Ένα άλλο αρκετά διαδεδομένο στερεότυπο, το οποίο σχετίζεται ευθέως με την εργασιακή ηθική του έλληνα και τη ροπή του προς τη «λούφα», είναι και η συνεχής απαξίωσή του αναφορικά με την ιδιοτελή προτίμηση που τάχατες δείχνει προς τον δημόσιο, σε σχέση με τον ευγενή και αγνό, αλλά φευ, απαιτητικό ιδιωτικό τομέα. Πριν όμως συγκρίνουμε τη μέση αμοιβή στον δημόσιο, σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, την εργασιακή ασφάλεια και τα benefits στον ένα, σε σχέση με τον άλλον, σύγκριση που a priori θα δικαιολογούσε μια τέτοια προτίμηση, ας κάνουμε τον κόπο να δούμε από κοντά πόσο είναι το ποσοστό των εργαζομένων στους δυο αυτούς τομείς της οικονομίας.

Τα στοιχεία που παραθέτω είναι από τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας (International Labor Organization).

Για το έτος 2006, το οποίο είναι το τελευταίο για το οποίο υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία για την Ελλάδα, σε συνολικό αριθμό απασχολούμενων (σε χιλιάδες) 4452.8, οι 3447.9 , δηλαδή το 77%, απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα, ενώ οι υπόλοιποι 1004.9, (το 23%) στον Δημόσιο. Σαν Δημόσιο δε, λογίζονται η Κυβέρνηση, οι ΜΚΟ και οι Δημόσιες Επιχειρήσεις.

Παραθέτοντας στοιχεία και από άλλες χώρες της Ευρωζώνης βλέπουμε ότι:

Γαλλία, (2004): Δημόσιος 30% , Ιδιωτικός 70%

Φιλανδία (2006): Δημόσιος 27%, Ιδιωτικός 73%

Γερμανία (2005): Δημόσιος 14%, Ιδιωτικός 86%

Ιταλία (2006): Δημόσιος 15%, Ιδιωτικός 85%

Ολλανδία (2005): Δημόσιος 27%, Ιδιωτικός 73%

Σουηδία (2006): Δημόσιος 34%, Ιδιωτικός 66%

Μ. Βρετανία (2006): Δημόσιος 20%, Ιδιωτικός 80%

ΕΛΛΑΔΑ (2006): Δημόσιος 23%, Ιδιωτικός 77%

Επομένως, αντιλήψεις περί ενός διογκωμένου δημόσιου τομέα, μάλλον δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική πραγματικότητα! Αντ’ αυτού δικαιούμαστε να κατηγορούμε μ' όλη μας τη ψυχή τους τεμπέληδες Σουηδούς , να μην πω και τους Γάλλους!

Επικαιροποιημενο ποστ ΕΔΩ