Πόσο μεγάλο είναι το μεγάλο κράτος; Και πόσο το μικρό;

Πόσο μεγάλο είναι το κράτος; Είναι μεγάλο, είναι υπερμέγεθες, είναι αδηφάγο, είναι, είναι... ακούς να σου έρχεται πολλαπλασιαστικά από παντού η ηχώ του Πάσχου και του Μάνου. Α! και της Μιράντας τελευταία. Τον Χαρίδημο όμως έχω καιρό να τον ακούσω, και όσο να 'ναι ανησυχώ.

Ναι, αλλά από πού συνάγεται αυτό; Ποιο είναι αυτό το x, το optimum δηλαδή του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και πιο το y, το optimum των δημοσίων δαπανών; Υπάρχει κανείς αλγόριθμος που να το εξάγει; Όχι! Κακό τότε γι αυτούς, τους ορθολογιστές και για την αξιοπιστία τους, αν δεν μπορούν να υποστηρίξουν τον εξορθολογισμό, τον οποίο τοποθετούν πέρα και πάνω από κάθε κριτική, με κάποια θεωρία, με κάποια ανάλυση βρε παιδί μου, με κάποια νούμερα τέλος πάντων.

Πώς υποστηρίζεται ότι ένα κράτος με 1,000,000 υπαλλήλους είναι μεγάλο; Και γιατί να μην είναι με 2,000,000 ή με 5,000,000; Και ποιο είναι το ορθολογικά μικρό κράτος; Με τους 100,000, με τους 200,000 υπαλλήλους; Και αν έλεγα ότι το ορθολογικά μικρό κράτος είναι αυτό με τους 1,000 υπαλλήλους, με τι τρόπο θα μπορούσε κάποιος να αντικρούσει τον ισχυρισμό μου;

Γιατί απορείτε; Σας φαίνεται μικρό το νούμερο; Εμένα πάντως κι αυτό το 1,000 μου φαίνεται μεγάλο, αδιανόητα μεγάλο! Τι μπορούν να κάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, που να μην μπορούν να το κάνουν οι εταιρίες; Στρατό; Ας είναι ιδιωτικός, όπως η Βlackwater. Αστυνομία; Οι εταιρίες security. Φυλακές; Ιδιωτικές όπως Αμερική. Εφορία; Εταιρίες συλλογής φόρων, όπως επί Μπους. Σχολεία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια; Αυτό δεν το συζητάω, είναι αυτονόητο. Υπουργεία; Κι αυτό αυτονόητο. Συστήνεις μια επιτροπή από πέντε ας πούμε πρόσωπα υπεράνω κάθε υποψίας, όπως δικαστές, μέλη του ΣΕΒ και του βιομηχανικού επιμελητηρίου οι οποίοι και προκηρύσσουν μειοδοτικό διαγωνισμό για την οργάνωση και στελέχωση του κράτους. Η εταιρία που θα προκριθεί θα προκηρύξει τις θέσεις υπουργών, γραμματέων, και υπαλλήλων, αλλά και του πρωθυπουργού μέσα από κατάθεση των βιογραφικών μέσα σε κάποιο site. Η επιλογή θα γίνεται μέσα από expert systems για να ικανοποιούνται τα δόγματα της διαφάνειας και της αξιοκρατίας. Δηλαδή τι παραπάνω έκανε ο ΓΑΠ; Άσε που ήταν και διαβλητές από πάνω οι επιλογές του. Άσε που και αυτούς που διόρισε ήταν κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν του, δηλαδή άσχετοι, για να μην προσθέσω και ανόητοι. Αν το κράτος διοικείται καλύτερα από τους managers, μιας και η πολιτική σαν έννοια και ουσία έχει πάψει πλέον να υφίσταται, άσε που δεν βρίσκεται και κανείς που να γνωρίζει τι σημαίνει, γιατί να τους πληρώνουμε όλους αυτούς που κάνουν ότι δήθεν κυβερνούν;

Λογικό; Λογικότατο! Κάτω λοιπόν από αυτές τις προϋποθέσεις, ένα κράτος με 1,000 υπαλλήλους θα ήταν μεγάλο, υπερβολικά μεγάλο.

Σε τι από τα προηγούμενα λοιπόν, θα είχε αντίρρηση ο Πάσχος, ο Μάνος και η Μιράντα; Θα ήθελα να άκουγα για μια φορά, καθαρά τη γνώμη τους, για το τι θα έπρεπε να βρίσκεται στη δικαιοδοσία του κράτους, για το τι θα μπορούσε να κάνει το κράτος καλύτερα από μια εταιρία. Δεν το έχω δει όμως ποτέ, και ανησυχώ για το βαθμό ορθολογισμού αυτών των φυλάκων της λογικής.

Όσα εξέθεσα προηγουμένως ισχύουν και για το μέγεθος των κοινωνικών δαπανών. Πότε οι δαπάνες θεωρούνται μεγάλες; Ποιες παροχές πρέπει να λογίζονται ως κοινωνικές; Τι λένε γιαυτό οι ορθολογιστές μας; Πρέπει να είναι η παιδεία και η υγεία; Και ως ποιο βαθμό; Γιατί να είναι ιδιωτική η τριτοβάθμια και όχι η δευτεροβάθμια; Γιατί να πληρώνουμε εξ ίσου τα σχολεία στην Εκάλη και στο Κερατσίνι; Άδικο δεν είναι κε Πάσχο; Και γιατί να μην λογίζεται κοινωνική παροχή και να παρέχεται δωρεάν το ηλεκτρικό ρεύμα και το τηλέφωνο και οι μεταφορές; με ποια λογική τις απορρίπτετε; Κια δω νομίζω ότι μου χρωστάτε μια εξήγηση.

Δεν θέλω να επεκταθώ παραπέρα, μιας και νομίζω ότι κατέστη σαφές ότι η λογική εδώ δεν έχει καμιά θέση. Απλά, σηκώνει τα χέρια ψηλά και παραδίδεται. Γιατί;

Διότι η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι απόρροια της λογικής, αλλά της ταξικής πάλης και του συσχετισμού δυνάμεων στην κοινωνία. Αυτή και αυτός θα καθορίσουν τι θα ονομάζεται δημόσιο αγαθό, τι θα περιέχεται στις κοινωνικές παροχές και τι θα παρέχεται δωρεάν ή θα επιδοτείται. Κανένα από αυτά δεν βρίσκονται γραμμένα σε βιβλία και λυσάρια, παρά εμπεδώνονται και κατακτώνται μέσα από την πάλη των ιδεών, ή αν χρειαστεί και των όπλων

Και μην ακούτε τις σειρήνες δήθεν της λογικής, και τις παγίδες που στήνουν πάνω σε δήθεν αντικειμενικότητες και κανονικότητες. Ιδεολογία πουλάνε και παπάρες σε πολυτελείς συσκευασίες.

Το αντιπαραγωγικό κράτος

Τις προάλλες, ο ορθολογικός Πάγκαλος ξεμπρόστιασε τους αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων για την αντιπαραγωγικότητά τους. Φυσικά επειδή δεν είναι δυνατόν να στιγματίζεται κάποιος ως αντιπαραγωγικός αν δεν έχει έργο να επιτελέσει, διότι τότε θα ονομαζόταν άεργος και όχι αντιπαραγωγικός, αυτό που θα εννοούσε μάλλον ο αντι-πρόεδρος ήταν ότι οι αξιωματικοί αντί να παίζουν bingo στις λέσχες της Αθήνας, ίσως θα έπρεπε να κάνουν το ίδιο σε καμιά λέσχη της Κωνσταντινούπολης, ή των Τιράνων, για να δικαιολογούν και το μισθό τους.

Όταν το καλοσκέφτηκα, διαπίστωσα ότι είχε δίκαιο.

Γιατί λοιπόν το κράτος να συντηρεί στρατό, και αξιωματικούς και επιτελείς, γύρω στους 170,000 αν δεν μ' εξαπατούν τα στοιχεία που διαρρέουν στο διαδίκτυο, αν δεν επρόκειτο ποτέ, ίσως και σ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους να αξιοποιηθούνε καταλλήλως; Κι αυτό ας μείνει μεταξύ μας, δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που θα ήθελε όλο αυτό το δυναμικό να αξιοποιείται καταλλήλως.

Από την άλλη μεριά, γιατί να πληρώνουμε βρε αδελφέ, τόσα ΜΑΤ, αν πρόκειται να αξιοποιηθούν σε μερικές μεμονωμένες περιπτώσεις όταν δηλαδή κάποιοι θα κατεβαίνουν κάπως πιο δυναμικά στο κέντρο; Πόσο παραγωγικοί είναι τελικά; Πόσο είναι το κόστος εργασίας ανά μονάδα έργου που παράγει ένας υπάλληλος των ΜΑΤ; Δέρνουν όλα τα ΜΑΤ; Όχι. Τότε γιατί να πληρώνουμε και όλους τους υπόλοιπους;

Μετά, το ερώτημα απευθύνεται και στους πυροσβέστες. Γιατί δηλαδή να έχουμε κι από μια πυροσβεστική σε κάθε γωνιά κι από δέκα σε κάθε πόλη; Πόσες φορές πιάνει φωτιά ένα σπίτι; Ειδικά στην Ελλάδα, που είναι όλα τσιμεντένια, σπάνια. Άρα, γιατί πρέπει να έχουμε πυροσβεστική; Δεν είναι αντιπαραγωγική σαν υπηρεσία; Είναι!

Αμ τα σχολειά! Εκεί να δεις. Είναι δυνατόν να απασχολεί το κράτος δεκάδες έως εκατοντάδες χιλιάδες δασκάλους και καθηγητές για 1+6+6+4 χρόνια για να μάθει το παιδί να συλλαβίζει και άντε το πολύ-πολύ να διαβάζει καμιά αθλητική; Και άντε, ας πούμε ότι κάποια παιδιά τα φωτίζει ο θεός και γίνονται γιατροί, γιατί εμείς να πρέπει να πληρώνουμε και για τα υπόλοιπα που δεν θα κάνουν τίποτε το παραγωγικό;

Είναι δυνατόν να συντηρούμε εμείς οι φορολογούμενοι αντιπαραγωγικές σχολές όπως φιλοσοφίας, ιστορίας, κοινωνιολογίας, και να μην υπάρχει ούτε μια σχολή επιχειρηματικότητας που να βγάζει επιχειρηματίες, το μόνο παραγωγικό και χρήσιμο κομμάτι της κοινωνίας; Πώς τους διέφυγε αυτή η αντίφαση των ορθολογικών εκσυγχρονιστών;

Γιατί να υπάρχουν ερευνητικά ιδρύματα; Τι είναι η γνώση, αν δεν υλοποιείται σε προϊόν που να πουλιέται πάραυτα σε Malls; Μπαρμπούτσαλα.

Γιατί στο κάτω κάτω να υπάρχει και Βουλή; Τι έργο παράγουν οι βουλευτές; Πόσο μάς στοιχίζει η ανάταση χειρός, αυτό το 'ΝΑΙ" ή "ΟΧΙ" τέλος πάντων που χρειάζεται να πουν σε ψηφοφορίες με προαποφασισμένο αποτέλεσμα; Αφού έτσι κι αλλιώς ό,τι είναι να ψηφιστεί, θα ψηφιστεί. Γιατί να χρειαζόμαστε να συμβαίνει μέσα από μια πανάκριβη τελετουργία;

Εμ, κι ο Πρωθυπουργός! Πόσο παραγωγικός είναι ο άνθρωπος; Δεν θα μπορούσε τη δουλειά αυτή να την κάνει κάποιος πιστοποιημένος μεταφραστής, ο οποίος τουλάχιστον να γνώριζε ελληνικά;

Μ' αυτά και με κείνα θεωρώ ότι ο Πάγκαλος είχε δίκαιο. Και αν με ρωτήσετε αν είναι και ο ίδιος παραγωγικός, θα σας απαντήσω ότι είναι και μάλιστα πολύ. Όχι σαν πολιτευτής φυσικά, αλλά σαν μια πρώτης τάξεως κοπρομηχανή...

Η διεθνής των ελλειμμάτων

Το παραπάνω γράφημα, που δείχνει τη χρονική εξέλιξη του χρέους της γενικής κυβέρνησης της Αμερικής, της Ιαπωνίας, των χωρών της Ευρωζώνης, και του συνόλου των χωρών του ΟΟΣΑ, το είχα δημοσιεύσει πριν από κανένα χρόνο.

Σήμερα το ξαναδημοσιεύω μήπως και εμπεδωθεί επιτέλους η προέλευση των ελλειμμάτων. Τις τελευταίες μέρες, με την προοπτική των απολύσεων στις ΔΕΚΟ, και λόγω της συναίνεσης που η συμμορία θέλει να αποσπάσει, διοχετεύει στα κανάλια ρητά και κατηγορηματικά ότι για τα ελλείμματα φταίνε οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι οι οποίοι και κατέστρεψαν τα ταμεία του κράτους με τους χρυσούς μισθούς. Χθες πρόλαβα και άκουσα τον Χατζηνικολάου να το λέει, σήμερα άκουσα την ίδια ατάκα και από τον Στουρνάρα και από τον Παπαχελά, δηλαδή από σύσσωμη την καναλική πραγματικότητα. Πριν όμως σπεύσουν τα κοπάδια να μασήσουν τον λαχταριστό σανό, ας κάνουν τον κόπο να ρίξουν μια ματιά στο διάγραμμα.

Τι μάς λέει;

Ότι, πολύ απλά όλα τα κράτη του πεπλεγμένου πρώτου και κυρίαρχου κόσμου, από την πρώτη μέρα ξεσπάσματος της κρίσης αρχίζουν να βλέπουν τα ελλείμματά τους να κατρακυλούν. Δεν είναι μόνο η Ελλάδα, δεν είναι μόνο η Βρετανία, δεν είναι μόνο η Ιρλανδία. Είναι όλος ο ΟΟΣΑ, είναι όλη η Ευρωζώνη.

Τι φταίει γι αυτή την κατρακύλα;

Αν αποκλείσουμε το γεγονός ότι γι αυτήν φταίνε όλες οι ΔΕΚΟ του κόσμου, έχουμε δυο επιπλέον επιλογές.

Είτε

α) τα λεφτά τα σαβούρωσαν οι τράπεζες από τον κρατικό κορβανά για να ξελασπώσουν, που δεν ξελασπώνουν,

είτε

β) τα λεφτά έλειψαν από τα μειωμένα φορολογικά έσοδα λόγω της ύφεσης, την οποία όμως ύφεση έφερε το ίδιο το τραπεζικό σύστημα,

είτε και τα δυό.

Αυτά, για να ξεχωρίζουμε σιγά σιγά τους εχθρούς μας, και για να μην σπαταλιόμαστε σε λάθος μεριές, ξεσκίζοντας οι μεν τους δε και οι δε τους μεν.

Λονδίνο Live: 20,000 φοιτητές και μαθητές ξανά στους δρόμους

Πλημμύρισε πάλι το Λονδίνο από διαδηλώσεις μαθητών και φοιτητών ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων. Περί τους 20,000 είναι η εκτίμηση χωρίς την επίσημη συμμετοχή της εθνικής φοιτητικής ένωσης που είχε αναλάβει τη διοργάνωση της πορείας της 10 Νοεμβρίου.

Παράλληλα υπό κατάληψη τελούν τα πανεπιστήμια της Οξφόρδης, του Πλύμουθ, του Έσσεξ, του Μπρίστολ, του Λονδίνου, του Μπέρμιγχαμ κ.α.

Πορείες επίσης γίνονται και στο Μάντσεστερ, Λίβερπουλ, Σέφιλντ, Κάρντιφ, Γλασκώβη, Εδιμβούργο, Λιντς, Νιουκαστλ, Κέιμπριτζ, Σάουθαμπτον και αλλού.

Ο Mark Bergfeld, από τη μεριά του δικτύου ακτιβιστών υπέρ της Παιδείας, (Education Activist Network), που συμμετέχει στη διοργάνωση, δήλωσε:

"Έχουμε το δικαίωμα της διαμαρτυρίας, της ανυπακοής, και της κατάληψης των αμφιθεάτρων".

"Ακολουθούμε το πνεύμα του 1968" , δήλωσαν επίσης πολλοί φοιτητές.

Το ενδιαφέρον σημείο είναι ότι η σημερινή διαδήλωση οργανώθηκε κυρίως μέσα απο τα μέσα ηλεκτρονικής δικτύωσης.

Οι διαδηλωτές κατέλαβαν βαν της αστυνομίας και υπάρχουν συγκρούσεις...

Δείτε την εξέλιξη της διαδήλωσης live ΕΔΩ

Οι φωτογραφίες είναι από τον Guardian

Η αρπαγή του δημόσιου τομέα

Μετά το εκρηκτικό ξεφούσκωμα της χρηματοπιστωτικής φούσκας που αιμοδοτούσε τον καπιταλισμό τις τελευταίες δεκαετίες, και με την άλλη εν δυνάμει φούσκα της πράσινης ανάπτυξης να μην λέει να φουσκώσει, το κεφάλαιο πλέον ασφυκτιά μη βρίσκοντας την ασφαλή και κερδοφόρα γωνιά να επωαστεί. Όπου και να κοιτάξει ανασφάλεια, δυσπιστία και ύφεση. Αμ έτσι, χωρίς το χρήμα να κυκλοφορεί και ν' αυγατίζει, καπιταλισμός δεν γίνεται. Ψοφάει, που να ψοφήσει!

Καιρό τώρα κλωθογύριζε στα μπατζάκια του κράτους και ξερογλειφόταν. Μιζάροντας από δω κι από κει, καλά τα κατάφερνε. Καλοζούσε, μα όσο να ' ναι ένα κομμάτι άρπαζε, η φρατζόλα ολόκληρη ήταν στα χέρια αλλουνού. Ώσπου έφτασε η ώρα να την πάρει κι αυτή.

Σ΄ολόκληρο τον κόσμο, αυτό τον καιρό βγήκαν τα μαχαίρια και θερίζουν. Ουρλιάζουν οι Γκαίμπελς, μικροί και μεγάλοι, λειαίνοντας το έδαφος για τη μεγάλη επίθεση. Μεγάλη αγορά, τεράστια τα κέρδη, τα παράσιτα το βάλανε σκοπό να κυριεύσουν ολόκληρο τον ξενιστή τους.

Για να εκπορθήσεις όμως το κάστρο, θέλει στρατηγική. Θέλει σφουγγοκωλάριους, θέλει και λάσπη. Μπόλικη. Κι όσο πιάσει.

Ξεκίνησαν με το μεγάλο κράτος, και με τον υπερβολικά μεγάλο αριθμό υπαλλήλων. Έπαιξαν σ' αυτό τον σκοπό για αρκετούς μήνες. Δεν τους βγήκε κι άλλαξαν βιολί.

Το 'ριξαν στην ηθική, κι ανακάλυψαν την τεμπελιά, και την ανευθυνότητα. Στα χνάρια πάλι της ηθικής, ποιοι(;), οι ακόλαστοι (!), επικαλέστηκαν το δίκαιο. Πόσο άδικο τάχατες είναι να καλοταΐζονται οι ΔΥ και πόσο άδικο να ψωμολυσσάνε οι ιδιωτικοί. Άσχετο αν αυτό, όπως δείξαμε δεν αληθεύει. Ακόμα, πόσο άδικο είναι να έχουν σταθερή δουλειά οι μεν, και ασταθή οι δεν. Σαν να μην είναι δηλαδή αυτό το ίδιο το σκυλολόι που έκανε την αγορά εργασίας σαν τα δικά του μούτρα.

Κι έρχεται καπάκι ο Δασκαλόπουλος, το πρότυπο του αργόσχολου ραντιέρη, με το νέο του ευφυολόγημα, ότι το κράτος τάχατες δεν αφήνει τον ιδιωτικό τομέα να ορθοποδήσει! Ε, εδώ χρειάζεται πολύ μεγάλη δόση αλητείας για να κάνεις το μαύρο άσπρο και να το ξεστομίσεις. Και μάλιστα την ώρα και τη στιγμή, που οι οικονομίες γονατίζουν από το ξελάσπωμα της χασούρας του ιδιωτικού, με χρήματα των μισθωτών.

Σ' ολόκληρο τον κόσμο, ο δημόσιος τομέας και το κοινωνικό κράτος, με τα ίδια ακριβώς προπαγανδιστικά εργαλεία, και με τον ίδιο ακριβώς αήθη τρόπο που εκδηλώνεται στη χώρα μας, υφίστανται τη μεγαλύτερη ποτέ επίθεση από τότε που συστάθηκαν.

Η καθολική αρπαγή τους είναι το νέο επιχειρηματικό σάλτο του καπιταλισμού, κι η νέα γραμμή αιμοδοσίας του, ώστε να μπορέσει να εξασφαλίσει μερικά χρόνια ζωής ακόμα. Ας μην του κάνουμε τη χάρη. Έτσι που έφτασαν τα πράγματα ή αυτοί ή εμείς...

Charter Schools: Ιδιωτικοποίηση της παιδείας στην Αμερική

Ποσοτικοποίηση, Μέτρηση, Ανταγωνισμός

Το ότι η οποιαδήποτε κρίση, (πολιτική, οικονομική, ή ένεκα φυσικών καταστροφών), αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για ραγδαίες και καταιγιστικές μεταρρυθμίσεις, είχε διατυπωθεί με ενάργεια από τον Φρίντμαν. Ο Ομπάμα, μπορεί να φλέρταρε με τον κεϋνσιανισμό σ’ ότι αφορά τα χρήματα που διοχέτευσε στις τράπεζες, στις ασφαλιστικές εταιρίες και στην αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά ως προς την παιδεία, θα λέγαμε ότι τον Φρίντμαν τον ξεφλούδισε.

Ο λόγος, περί της εκστρατείας που έχει ξεκινήσει για τη μεταρρύθμιση της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπου κάτω από το ιδιαίτερα προσφιλές στους αμερικανούς ιδεολόγημα της «ελεύθερης επιλογής» και τη συνεπικουρία των media, επιχειρηματικών κύκλων (π.χ. Wal-Μart) και διαπλεκόμενων πολιτικών, που με ιδιαίτερη φρενίτιδα δεν χάνουν την ευκαιρία να απαξιώσουν το δημόσιο σχολείο και να στιγματίζουν τους δασκάλους, ειδικά τους συνδικαλισμένους, ως τεμπέληδες και αποκλειστικά υπεύθυνους για την αποτυχία των μαθητών, την σπρώχνει κατευθείαν στο πιάτο των ιδιωτών και των καθαρτηρίων ικανοτήτων της αγοράς και των επιχειρήσεων.

Αυτή την εποχή, όλη η κουβέντα στην Αμερική έχει πολωθεί γύρω από τα λεγόμενα charter schools, (σχολεία με συμβόλαιο), τα οποία και παρουσιάζονται ως η λυδία λίθος για τη θεραπεία της χειμαζόμενης παιδείας. Ποιος φταίει που η οικονομία δεν πάει καλά και η παραγωγή μετακομίζει; Το δημόσιο σχολείο! Ποιος φταίει που οι αμερικανοί φτωχαίνουν; Οι κακοί δάσκαλοι! Ποιος φταίει που τα αμερικανόπουλα δεν ενδιαφέρονται σοβαρά για τα μαθήματά τους; Τα συνδικάτα των δασκάλων! Και πώς θα διορθωθούν όλα αυτά;

Μα, με τις απολύσεις των «κακών δασκάλων», με το κλείσιμο των «κακών» σχολείων και πάνω απ’ όλα με τον πολλαπλασιασμό των charter schools! «Αν μπορούσαμε να απολύουμε κάθε χρόνο το 5% με 10% των δασκάλων με τα χειρότερα αποτελέσματα, τότε θα πρωτεύαμε στα διεθνή τεστ», λέει με περισσή υποκρισία ο Eric Hanushek, οικονομολόγος του Ινστιτούτου Χούβερ του Στάνφορντ, μιας και ήταν δικές του οι μελέτες που είχαν δείξει ότι η ποιότητα του δασκάλου επιδρά μόνο κατά ένα 7%-10% στις επιδόσεις του μαθητή. Το υπόλοιπο, απλά χρεώνεται στο κοινωνικο-οικονομικό του περιβάλλον.

Εν ολίγοις, τα charter schools είναι ένα παράλληλο σύστημα σχολείων, ανταγωνιστικό των δημοσίων, μπορεί να τα συστήσει ο οιοσδήποτε, όπως σύλλογοι γονέων, εκκλησιαστικοί οργανισμοί, πανεπιστήμια, κυρίως όμως ιδιωτικές επιχειρήσεις, χρηματοδοτούνται από το κράτος, αν και με λιγότερα χρήματα απ’ ότι τα δημόσια, χωρίς όμως να υπόκεινται στους ίδιους κανόνες με αυτά, μπορούν να λειτουργούν σαν αυτόνομοι, μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί, με δικό τους πρόγραμμα και μέθοδο διδασκαλίας, και με δασκάλους που οι ίδιοι θα επιλέγουν, μπορούν να δεχτούν χρηματοδότηση απ’ όπου επιθυμούν, π.χ. Gates, (όπως άλλωστε και τα αμιγώς δημόσια σχολεία), διαφέρουν όμως ως προς τη λογοδοσία και αξιολόγηση που υπόκεινται, προκειμένου να συνεχιστεί η κρατική χρηματοδότηση.

Αυτή είναι βέβαια η αγιογραφική εκδοχή των charter schools που ισχύει μονάχα στα χαρτιά, και στα προπαγανδιστικά ντοκιμαντέρ τύπου «Waiting for Superman», που τελευταία σπάνε ταμεία. Οι αλυσίδες επιχειρήσεων που διαχειρίζονται μεγάλα δίκτυα σχολείων, όπως η Green Dot στην Καλιφόρνια, είναι προφανώς κερδοσκοπικές, (συστήνουν πρώτα ένα μη-κερδοσκοπικό οργανισμό ο οποίος στο κατόπι προσλαμβάνει μια κερδοσκοπική εταιρία για το management), οι εκπαιδευτικοί που προσλαμβάνονται δεν είναι οι καλύτεροι, αλλά οι φτηνότεροι και οι ανοργάνωτοι, ενώ τα αποτελέσματα σε καμία περίπτωση δεν είναι καλύτερα από αυτά των γειτονικών δημοσίων σχολείων. Όπως κατέδειξε η έκθεση CREDO η οποία εξέτασε τα μισά από τα 5000 περίπου charter schools της χώρας, μόνο το 17% ξεπερνάει τα δημόσια σε επιδόσεις, ενώ το 37% βρίσκεται σε χειρότερη μοίρα.

Τι σημαίνει όμως καλό σχολείο; Εδώ συναντάει κανείς δυο γραμμές. Την κυρίαρχη αγοραία, που θεωρεί την παιδεία επένδυση και το σχολείο, ακόμα και το δημοτικό, προθάλαμο προετοιμασίας για την αγορά εργασίας και την άλλη, την ουμανιστική, η οποία θεωρεί το σχολείο θεματοφύλακα της κοινής κουλτούρας και των δημοκρατικών αρχών, που οφείλει να μεταβιβάζει τη γνώση, να καλλιεργεί την κριτική σκέψη και να προετοιμάζει ενεργούς και συνειδητούς πολίτες.

Η πρώτη γραμμή εκπορεύεται από κυβερνητικούς και επιχειρηματικούς κύκλους, ενώ η δεύτερη από την κοινότητα των εκπαιδευτικών, οι οποίοι και αντιτίθενται σθεναρά στην πρώτη. Η συνταγή λοιπόν του καλού εμπορευματικού σχολείου (αν και ποτέ δεν ειπώθηκε με το όνομά του), είναι η εφαρμογή του επιχειρηματικού μοντέλου, δηλαδή η πρόσληψη διευθυντών από business schools με ελάχιστη ή μηδενική σχέση με την εκπαίδευση, οι αδιάκοπες αξιολογήσεις των μαθητών μέσα από τεστ στα μαθηματικά, τη γλώσσα και τις φυσικές επιστήμες, (εδώ η Φινλανδία, με διαφορετικό όμως μοντέλο, φαίνεται να τους άναψε για τα καλά τα φιτίλια), και οι συνεχείς αξιολογήσεις των διδασκόντων μέσα από τις βαθμολογικές επιδόσεις των μαθητών τους, το ποσοστό αποφοίτησης και το ποσοστό εισαγωγής τους σε ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Σχολεία που δεν κατορθώνουν να πιάσουν τους δείκτες τιμωρούνται είτε με μείωση της χρηματοδότησης, είτε με οριστικό κλείσιμο.

Το μοντέλο της ποσοτικής αξιολόγησης ενός ποιοτικού αγαθού όπως η παιδεία, και η υιοθέτηση εργαλειακών αξιών στον ορισμό της σχολικής επιτυχίας, όπως άρχισε να εφαρμόζεται το 2001 από την κυβέρνηση Μπους με το πρόγραμμα «No Child Left Behind», δεν απέφερε συνολικά τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Και τούτο γιατί, πώς μπορείς να αξιολογήσεις θετικά τον καθηγητή ας πούμε των μαθηματικών, του οποίου ο μαθητής επιτυγχάνει στα τεστ, χωρίς να αξιολογείς παράλληλα και τον καθηγητή, για παράδειγμα, της μουσικής, το μάθημα του οποίου συνέβαλε αποφασιστικά ώστε ο εν λόγω μαθητής να παραμείνει αφ’ ενός στο σχολείο και αφ’ ετέρου να αγαπήσει τα μαθηματικά; Η εκπαιδευτική διαδικασία, συν τοις άλλοις, είναι ένα συλλογικό εγχείρημα που δεν μπορεί να χρεωθεί αποκλειστικά σε ένα άτομο, όπως το αντιλαμβάνεται το πνεύμα των ατομικών αξιολογήσεων.

Παρ’ όλα αυτά, σχολεία σε μειονοτικές και φτωχές κοινότητες ιδίως στο εσωτερικό των πόλεων συνέχισαν να υπολείπονται του ρόλου τους, τρανταχτή απόδειξη του γεγονότος ότι καλή παιδεία δεν μπορεί να προσφερθεί σε συνθήκες υποβαθμισμένου κοινωνικού και οικογενειακού περιβάλλοντος. Ο Ομπάμα λοιπόν, αντί να πάρει αποστάσεις από τη γραμμή αυτή, κινήθηκε ακόμα πιο επιθετικά, με το να επενδύσει πολιτικά στον ήδη υπάρχοντα από το 1991, κύκλο των charter schools. Αντί να ενισχύσει τη δημόσια εκπαίδευση στην οποία καταφεύγει το 97% των μαθητών, στρέφεται στην αποδόμηση και την ιδιωτικοποίησή της.

Τα charter schools δεν είναι καλύτερα από τα δημόσια με όποιο κριτήριο και να το δεις. Παρουσιάζουν όμως δυο σημαντικά πλεονεκτήματα: αποδεσμεύουν κονδύλια από τον κρατικό προϋπολογισμό και ανοίγουν μια αγορά μισού περίπου τρις δολαρίων σ’ έναν επιθετικό ιδιωτικό τομέα. Επιπλέον, λύνονται και τα χέρια της κυβέρνησης ώστε χωρίς τύψεις και δισταγμό να προβεί σε απολύσεις 300,000 και πλέον δασκάλων που έχει προγραμματιστεί ν’ απολυθούν μέχρι το τέλος τους έτους. Πολλοί από αυτούς δεν θα μείνουν άνεργοι. Θα προσληφθούν από τα charter schools με μικρότερο φυσικά μισθό και με αμφίβολες ασφαλιστικές καλύψεις.

Το παρήγορο είναι ότι το εγχείρημα αυτό συναντά ακόμα αρκετές αντιστάσεις.

Η αφόρητη μονοτονία της καταγγελίας

Εκεί γύρω στον Φεβρουάριο του 2010, ο Ομπάμα ανέθεσε σε ένα πρώην ρεπουμπλικάνο γερουσιαστή και σε ένα πρώην υψηλό αξιωματούχο του Λευκού Οίκου επί Κλίντον, τον σχηματισμό επιτροπής για την εκπόνηση σχεδίου μείωσης του τρομερού δημόσιου ελλείμματος της χώρας.

Μετά από μήνες σκληρής δουλειάς η επιτροπή κατέθεσε πρόσφατα το πόρισμά της προτείνοντας μείωση κατά $200 δις, η οποία και θα προέλθει από το κονδύλι των κοινωνικών δαπανών. Για το τι μπορεί να σημαίνει όμως αυτό σε μια χώρα με 18 εκατ. ανέργους, και άλλα 50 εκατ. υποσιτιζόμενων ενηλίκων και παιδιών δεν χρειάζεται να επεκταθούμε.

Τη Δευτέρα όμως, για το ίδιο πράγμα κατέθεσε σχέδιο και μια άλλη κυρία, βουλευτής των δημοκρατικών, που συμμετείχε μεν στην επιτροπή, αλλά είχε βρει τις προτάσεις του πορίσματος ανάλγητες και ανεδαφικές. Η ίδια επεξεργάστηκε ένα διαφορετικό πρόγραμμα το οποίο περιείχε διπλάσιες μάλιστα περικοπές από αυτές του επίσημου πορίσματος, ανερχόμενες σε $429 δις, οι οποίες όμως δεν θα προέρχονταν από τον κοινωνικό τομέα, αλλά από την υψηλότερη φορολογία κατά κάποιες 3-4 μονάδες των μισθωτών με αποδοχές πέραν ενός ορισμένου ορίου, από την άρση των φοροαπαλλαγών μεγάλων επιχειρήσεων και από τη μείωση κατά $110 δις των κονδυλίων για την άμυνα, βλ. Αφγανιστάν και Ευρώπη.

Το σχέδιο της κ. Schakowsky ήδη προκάλεσε θετικές εντυπώσεις και παρότρυνε και άλλους βουλευτές να συνεργαστούν μαζί της για πιθανές βελτιώσεις. Το αν θα περάσει ή όχι είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Αυτό που όμως ήθελα να πω καταγράφοντας το συγκεκριμένο περιστατικό ήταν να κάνω μια σύγκριση με τα καθ’ ημάς.

Μόλις χθες κατετέθη ο νέος προϋπολογισμός, και η αντίδραση της αντιπολίτευσης ήταν η αναμενόμενη. Προφανώς καταγγελτική, και καλά έκανε, αλλά μόνο καταγγελτική. Και η απορία μου ήταν η εξής. Αμφότερα τα δυο μεγάλα κόμματα της αριστεράς διατηρούν καλά στελεχωμένα γραφεία οικονομικού σχεδιασμού και τεκμηρίωσης.

Αντί λοιπόν να βγαίνουν στα μπαλκόνια και να καταγγέλουν με τον ίδιο μονότονο και εν τέλει ατελέσφορο τρόπο κάθε φορά, μήπως θα έπρεπε να αξιοποιήσουν το δυναμικό τους και να ακολουθήσουν το παράδειγμα της κ. Schakowsky; Δεν θα ήταν μια καλή ευκαιρία ώστε ν' ανακτήσουν μέρος της χαμένης τους αξιοπιστίας και να δουν τα ποσοστά τους ν’ ανεβαίνουν;

Οι επιχειρήσεις σκοτώνουν τις δουλειές

Όλες οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών κινήθηκαν πάνω στον άξονα των φορολογικών απαλλαγών του κεφαλαίου με το σκεπτικό ότι με τον τρόπο αυτό οι επιχειρηματίες θα προέβαιναν σε επενδύσεις, οι οποίες και θα έφερναν δουλειές.

Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, παρ’ ότι η φορολογία επί των κερδών των επιχειρήσεων που επανεπενδύονταν έβαινε ελαττούμενη από το 45% του πατρός Παπανδρέου, στο 20% του υιού, η ανεργία παρέμενε σταθερή, παρ’ ότι το κράτος δια των προσλήψεών του απέσυρε ανέργους από την αγορά. Κάτω από τις συνθήκες αυτές, θα περίμενε λοιπόν κανείς η ανεργία να πέφτει τόσο εξ αιτίας αυτού, όσο και εξ αιτίας των νέων επενδύσεων, λόγω των φορολογικών απαλλαγών.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην Αμερική σήμερα. Παρ’ ότι ο Μπους προσέφερε μεγάλες φορολογικές απαλλαγές στους super-rich, σε όσους δηλαδή κερδίζουν άνω των $200,000, εν τούτοις η ανεργία στην Αμερική έφτασε σε τερατώδη νούμερα. Και παρά την αποτυχία της εν λόγω πολιτικής, και παρά την υπόσχεση Ομπάμα ότι δεν θα ανανεώσει τις απαλλαγές αυτές που λήγουν τώρα, εν τούτοις έσκυψε το κεφάλι και τις παρατείνει για άλλα δυο χρόνια, δηλαδή επ’ αόριστον.

Εδώ λοιπόν έρχεται το ερώτημα, σχετικά με το κατά πόσον το ιδεολόγημα ότι οι επιχειρήσεις αποτελούν apriori μαιευτήρια θέσεων εργασίας ισχύει.

Ε!, όχι. Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει οι επιχειρήσεις δεν δημιουργούν δουλειές. Το αντίθετο μάλιστα. Με τον τρόπο που η οικονομία είναι δομημένη, οι επιχειρήσεις έχουν κάθε κίνητρο να απαλλάσσονται από όσες περισσότερες θέσεις εργασίας μπορούν.

Νομίζω ότι αυτό βρίσκεται πλησιέστερα και στην κοινή εμπειρία. Πρώτον, διότι οι επιχειρήσεις αναγκάζονται τις περισσότερες φορές να προσλάβουν με κίνητρο τα διάφορα μέτρα κρατικών επιδοτήσεων θέσεων εργασίας, και δεύτερον, διότι φροντίζουν με επενδύσεις σε τεχνολογικό εξοπλισμό να ξεφορτώνονται όσους περισσότερους μπορούν.

1. Τι είναι λοιπόν αυτό που δημιουργεί δουλειές;

Η ζήτηση, stupid! Θέσεις εργασίας δημιουργούνται όταν η ζήτηση για αγαθά και υπηρεσίες είναι μεγαλύτερη από την ικανότητα των επιχειρήσεων να τα προσφέρουν. Αναγκάζεται τότε κάποιος είτε να ιδρύσει μια καινούργια επιχείρηση, είτε να επεκτείνει μια υπάρχουσα. Και στις δυο περιπτώσεις λοιπόν, έχουμε δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Αυτό άλλωστε το βλέπουμε και σε μας σήμερα, αλλά από τη ανάποδη. Όσο η ζήτηση πέφτει, τόσο αυξάνεται και η ανεργία.

2. Οι επιχειρήσεις σκοτώνουν τις δουλειές, δεν τις δημιουργούν.

Μια σωστή επιχείρηση δουλεύει πάντα με τον optimum αριθμό υπαλλήλων. Όσες φοροαπαλλαγές και να θεσπίσεις, νέοι υπάλληλοι δεν θα προσληφθούν, παρά μόνο αν έρθουν νέοι πελάτες. Όσο δεν έρχονται, κάποιοι από τους υπάρχοντας υπαλλήλους θα απολυθούν.

3. Οι επιχειρήσεις έχουν περισσότερα κίνητρα να σκοτώσουν δουλειές.

Οι επιχειρήσεις υπάρχουν για να κάνουν κέρδη, όχι δουλειές. Ή να δημιουργούν δουλειές με το μικρότερο δυνατό κόστος. Ή να ελαττώνουν τον αριθμό των εργαζομένων στο μικρότερο δυνατόν αριθμό, εισάγοντας τεχνολογικό εξοπλισμό. Ή να πληρώνουν το μικρότερο δυνατόν μισθό. Αυτό φυσικά έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα της κοινωνίας που θέλει περισσότερες δουλειές και μεγαλύτερους μισθούς.

4. Το κράτος ως διασώστης.

Εδώ λοιπόν έρχεται το κράτος και δρα εξισορροπιστικά. Καθιερώνει κατώτατο μισθό, αποδέχεται συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ρυθμίζει τις απολύσεις, επιβάλλει ανώτατο όριο ωρών εργασίας, και χτίζει τις υποδομές, δρόμους, γεφύρια και λιμάνια, για να λειτουργούν οι επιχειρήσεις. Δηλαδή εμείς οι φορολογούμενοι. Με τον τρόπο αυτό οι φοροαπαλλαγές των επιχειρήσεων αναπληρώνονται από τα δικά μας χρήματα, των εργαζομένων. Και αυτό δεν είναι καθόλου δίκαιο.

Και παρ’ όλα αυτά, είναι οι ίδιοι επιχειρηματίες οι οποίοι ζητούν ολοένα και λιγότερο το κράτος να επεμβαίνει στη λειτουργία τους. Σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα ότι ο καπιταλισμός είναι το τελειότερο και αποτελεσματικότερο σύστημα στη διανομή του πλούτου αρκεί να παραμένει να λειτουργεί ανεμπόδιστος, χωρίς φόρους και κρατικές παρεμβάσεις, με την αιτιολογία ότι έτσι καταστρέφεται ο ανταγωνισμός, εν τούτοις, ο μόνος λόγος που δεν θέλουν το κράτος είναι για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: να καταργήσουν δηλαδή τον ανταγωνισμός. Όποτε η αγορά λειτουργεί ασύδοτη, οι τομείς της παραγωγής τείνουν να συγκεντρώνονται σε ολιγοπώλια και μονοπώλια.

Όσο λοιπόν οι επιχειρηματίες εναγκαλίζουν τις κυβερνήσεις, αυτό καταλήγει σε λιγότερες ρυθμίσεις, σε λιγότερους φόρους, σε λιγότερες δουλειές, σε περισσότερα κέρδη, περισσότερη επιρροή, που με τη σειρά τους οδηγούν σε λιγότερους φόρους, λιγότερες δουλειές, περισσότερα κέρδη, περισσότερη επιρροή, κ.ο.κ. σε ένα δηλαδή διαρκώς ανελισσόμενο προς τα πάνω σπιράλ κερδών για τους μεν, και σε ένα διαρκώς ανελισσόμενο προς τα κάτω σπιράλ θανάτου για τους δε.

Από το άρθρο του Dave Johnson "Businesses do not create jobs" Truthout

Μια μοναχική πορεία

Ανέβαινα τη Βασ. Σοφίας γύρω στις 6 και μισή. Αν και από απόσταση, έξω ακριβώς από το Χίλτον μπορούσα να διακρίνω ένα σκούρο όγκο. Η πορεία είχε τελειώσει και κόσμος, αραιός πια ερχόταν από την αντίθετη μεριά, κατευθυνόμενος προς το Σύνταγμα. Καθώς πλησίαζα, τα πράγματα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν. Ήταν καμιά τρακοσαριά παιδιά, μπορεί και παραπάνω, συντεταγμένα σε ένα αρκετά μεγάλο μπλοκ. Σημαίες και πανό δεν υπήρχαν. Μόνο ένα μεγάλο στην αρχή του σχηματισμού και τίποτε άλλο. Λίγοι μπάτσοι, στα νώτα τους, αδιάφοροι, έτσι για την τιμή των όπλων. Μου κίνησαν την περιέργεια.

Τάχυνα το βήμα και έκανα να τους προσπεράσω, περίεργη να δω τι ήταν γραμμένο στο πανό. Ποιοι ήταν αυτοί και τι έκαναν. Δεν πρόλαβα να περάσω μπροστά, και το μπλοκ κινήθηκε προς την πρεσβεία. Λίγος κόσμος στο δρόμο, τα απομεινάρια της πορείας, και τα ΜΑΤ σε κάθε γωνιά να φυλάνε τα σκουπίδια.

Μόνο το μπλοκ, μονάχο του, έκανε τη δική του μοναχική πορεία. Μακριά και χώρια από τους άλλους, μες το σκοτάδι, προχωρούσε αμήχανο, μα προχωρούσε.

"Λαϊκή Κυριαρχία, Εθνική ανεξαρτησία", ακούστηκε ξαφνικά και τραντάχτηκε η λεωφόρος. Δεν υπήρχαν και πολλοί να τους ακούσουν, ήταν και τα αυτοκίνητα που έλλειπαν, και το σύνθημα ακουγόταν ακόμα πιο δυνατά. Σαν αγριεμένη κραυγή.

Έφτασα στην κεφαλή και τους είδα. Εν τω μεταξύ συνέχισαν να φωνάζουν το σύνθημα, ένα και μοναδικό, μα με παλμό, και όλοι μαζί, σαν μια φωνή.

Τα λυπήθηκα. Δεν ξέρω πως, μα σφίχτηκε η καρδιά μου. Σαν τους ψωριάρηδες, σαν τους απόβλητους, σαν τους λεπρούς. Όλοι μαζί, κι αυτοί χώρια. Μα αποφασισμένοι να διαδηλώσουν, έστω και στο τέλος, έστω και μόνοι, έστω και μακριά από τα βλέμματα. Μα αποφασισμένοι να τα βρουν με τη συνείδησή τους σ' αυτό το δύσκολο σταυροδρόμι που βρέθηκαν να στέκονται, χαμένοι κι ανήμποροι να καταλάβουν.

Το πανό ήταν της Πασπ...

Οι αλητείες του Δασκαλόπουλου

Χθες η κ. Ξαφά, και σήμερα ο κ. Δασκαλόπουλος. Ποιο το ζόρι; Οι απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων, δικαιολογημένες μάλιστα με τη βαριά επιχειρηματολογία ότι τα δεινά της ανεργίας δεν είναι δίκαιο να τα σηκώνουν εξ ολοκλήρου οι μοχθούντες ιδιωτικοί υπάλληλοι, αλλά κάπως θα πρέπει να τα μοιράζονται και οι ξεκούραστοι δημόσιοι. Πέραν τούτου ουδέν, το επιχείρημα παραμένει μετέωρο και ακατανόητο, παραπέμπει σε αποκρυφισμό στην καλύτερη των περιπτώσεων και στην κατσίκα του γείτονα, στη χειρότερη.

Γιατί ζορίζεται όμως ο κ. Δασκαλόπουλος; Δεν μπορεί να μη γνωρίζει ότι το σώμα του οποίοι προΐσταται δεν έχει να κερδίσει και πολλά αν μειωθούν οι καταναλωτές των προϊόντων του. Μεγαλύτερη ανεργία, λιγότερα εισοδήματα, μικρότερη κατανάλωση. Η εξίσωση δεν επιδέχεται άλλες λύσεις.

Τι παραπάνω άραγε έχει στο μυαλό του ο κ. Δασκαλόπουλος και δεν το ομολογεί;

Μήπως είναι το ίδιο πράγμα που είχαν στο μυαλό τους και οι ένοικοι της Wall Street ένα μήνα πριν, όταν με το άκουσμα της αύξησης της ανεργίας στην Αμερική, πετάγανε τις σκούφιες τους στον αέρα προσβλέποντας σε πτώση των αμοιβών, λόγω μιας φρέσκιας και λαχταριστής φουρνιάς ανέργων;

Μήπως ο κ. Δασκαλόπουλος προσβλέπει στα παλιά τα μπερικέτια και τα ρεγάλα του απλόχερου κράτους προς το σινάφι του, τα οποία όσο να ' ναι πήρανε να λιγοστεύουν;

Δεν μάς το έκανε λιανά ο κ. Δασκαλόπουλος πώς ακριβώς το εννοεί, πώς ακριβώς δηλαδή η επιπρόσθετη ανεργία των δημοσίων υπαλλήλων θα μειώσει την ανεργία των προστατευόμενών του ιδιωτικών. Έφερε κανένα παράδειγμα; Αναφέρθηκε σε κάποιο περισπούδαστο μοντέλο και μού διέφυγε;

Για να είμαι ειλικρινής, δεν το πήρε ούτε το μάτι μου, ούτε το αυτί μου. Το δικό μου όμως το μοντέλο λέει άλλα. 'Οτι κατά τη διάρκεια των παχιών αγελάδων, για παράδειγμα, κάποια δέκα χρόνια πριν και εντεύθεν, η ανεργία στην Ελλάδα έβαινε συνεχώς αυξανόμενη. Και τούτο συνέβαινε κ. Δασκαλόπουλε, παρότι το ελληνικό κράτος, κατά τα λεγόμενα των ψιττακών σας, προσλάμβανε αβέρτα κουβέρτα και σε δεσμίδες των χιλίων μάλιστα, δημοσίους υπαλλήλους, δηλαδή για να το πούμε καθαρά, όλα αυτά τα χρόνια απέσυρε ανέργους το κράτος και δεν δημιουργούσε.

Ποιος λοιπόν έκανε τον εργαζόμενο άνεργο κ. Δασκαλόπουλε; Το κράτος ή εσείς; Και τώρα που τα σούρτα φέρτα με το κράτος λιγόστεψαν, όχι λόγω διάθεσης φυσικά, (οι καλές φιλίες είναι σαν τα διαμάντια και διαρκούν παντοτινά), αλλά λόγω στενότητας, πώς εσείς οι μονίμως μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι ζητιάνοι και οι νταβάδες του κράτους θα φτιάξετε δουλειές;

Μα, το είπα παραπάνω. Βάζοντας στο χέρι και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων!

Οι Σφουγγοκωλάριοι του Φρίντμαν

Σαν αύριο, 16 του Νοέμβρη, πριν από τέσσερα ακριβώς χρόνια, ο πολυαγαπημένος μας Φρίντμαν, πλήρης ημερών, μάς άφησε επιτέλους χρόνους. Πολυβραβευμένος και πολυτιμημένος άφησε πίσω του βαριά κληρονομιά. Και δεν εννοώ μόνο τα πολυάριθμα βιβλία και γραπτά, ούτε τους πολυάριθμους μαθητές-κλώνους που σκόρπισε σ’ ολόκληρο τον κόσμο, όσο το πνεύμα του και τη θεραπευτική του τέχνη. Ο Φρίντμαν δεν ήταν απλώς ένας ιδιοφυής οικονομολόγος, ούτε ένας ακόμα ματαιόδοξος ακαδημαϊκός-ερευνητής, απ’ αυτούς που καβαλάνε το καλάμι πιστεύοντας ότι η επιστήμη αρχίζει και σταματάει σ’ αυτούς. Ήταν κάτι πολύ παραπάνω. Ήταν αποφασισμένος να κάνει κάτι που ουδείς οικονομολόγος πριν από αυτόν είχε σκεφτεί: να δει δηλαδή τη θεωρία του να εφαρμόζεται στην πράξη, υπό πραγματικές συνθήκες, πάνω σε πραγματικές κοινωνίες, πράγμα που κινώντας γη και ουρανό κατόρθωσε να το πετύχει.

Και μάλιστα όχι σε μια κοινωνία, αλλά σε πολλές. Ο Φρίντμαν δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Σικάγου. Ήταν ένας γκουρού, ένας άγιος. Δεν είχε μαθητές, αλλά πιστούς. Φοιτητές έτρεχαν στα σεμινάρια να πάρουν κάτι απ’ την αγιοσύνη του και μετά, με το ζήλο των νεοφώτιστων σκορπίζονταν σε διάφορα μέρη του κόσμου να τη μεταλαμπαδεύσουν. Όχι βέβαια από μόνοι τους, μιας και για τον θεάρεστο αυτό σκοπό έσπευδαν να βοηθήσουν τόσο η CIA όσο και το ίδρυμα Φορντ, παρέχοντας αφειδώς υποτροφίες σε παιδιά απ’ τη Λατινική Αμερική που ήθελαν να σπουδάσουν οικονομικά στο μέγα τέμενος του Σικάγου.

Στη δεκαετία του ’70, στη Λατινική Αμερική, όποια χούντα και να σήκωνες, θα 'βρισκες από κάτω τα παιδιά απ’ το Σικάγο, όπως τα ονόμαζαν, τοποθετημένα μάλιστα σε καίριες θέσεις: υπουργοί, υφυπουργοί, καθηγητές στα πανεπιστήμια κ.λ.π. Η πιο γνωστή συνεισφορά τους ήταν στον Πινοσέτ στη Χιλή, αλλά θα τους αδικούσαμε αν δεν αναφερόμασταν και στις υπηρεσίες που προσέφεραν στις χούντες της Ουρουγουάης, της Αργεντινής, και της Βραζιλίας. Το χρονικό της πλήρους αποδόμησης των κοινωνιών αυτών, του ξεπουλήματος των πόρων, της φτωχοποίησης, της τρομακτικής καταστολής και των βασανιστηρίων έχουν περιγραφεί προσφάτως με κάθε λεπτομέρεια και τεκμηρίωση στο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν «Το δόγμα του Σοκ».

Οι χούντες αυτές δεν εφάρμοσαν απλώς τα οικονομικά προγράμματα του Φρίντμαν, του πιο γυμνού και αμόλυντου καπιταλισμού, αλλά εγκαθιδρύθηκαν ακριβώς για το λόγο αυτό, για να τα εφαρμόσουν. Τα δε φριχτά βασανιστήρια, οι εξαφανίσεις και οι εκτελέσεις χιλιάδων ανθρώπων συνέβησαν για ένα και μόνο σκοπό. Για να μπορέσει μέσα από τη θεωρία Φρίντμαν να λάμψει επιτέλους ο καπιταλισμός σε όλο του το μεγαλείο. Ο ίδιος επισκέφτηκε αρκετές φορές τη Χιλή, τη Βραζιλία και την Αργεντινή, έδωσε διαλέξεις και συναντήθηκε και με τον ίδιο τον Πινοσέτ, πάντα όμως φροντίζοντας σε δημόσιες δηλώσεις του να διαχωρίζει τη θέση του από τη χούντα και τις εκτελέσεις, μη θέλοντας προφανώς να παραδεχτεί ότι αυτά τα δυο συνδέονταν πολύ στενά. Και όχι μόνο αυτός, αλλά και ολόκληρη η Αμερική, που τον επιβράβευε φρόντιζε με επιμέλεια να τα ξεχωρίζει.

Οι χούντες ήρθαν και κάποια στιγμή παρήλθαν. Οι κυβερνώντες ανακάλυψαν ότι δεν χρειάζονταν πια τόσο πολύ αίμα για να περάσουν αυτά που ήθελαν. Μπορούσαν και χωρίς. Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν η Βολιβία. Το 1985, μετά από 18 χρόνια δικτατορικού καθεστώτος, τις προεδρικές εκλογές κέρδισε ένας πρώην πρόεδρος, ο Βίκτορ Πας, ο οποίος στην προηγούμενη θητεία του είχε καταφέρει να εθνικοποιήσει τα ορυχεία κασσίτερου και να αναδιανείμει τη γη. Με τα ίδιο δε πρόγραμμα είχε κατέβη και στις εν λόγω εκλογές. Αμ δε!

Εκείνη την εποχή ο πληθωρισμός στη Βολιβία έτρεχε με ένα δυσάρεστο πενταψήφιο νούμερο, για την τιθάσευση του οποίου εκλήθη ένας νεαρός και φιλόδοξος οικονομολόγος από το Χάρβαρντ, ο Σακς. Αν και κεϋνσιανός όπως διατεινόταν ότι ήταν, ο Σακς διαποτισμένος μέχρι το κόκκαλο από το πνεύμα Φρίντμαν και το δόγμα του σοκ, αύξησε δραστικά σε μια μόνο νύχτα την τιμή του πετρελαίου, μείωσε εξ ίσου δραστικά τους μισθούς και απέλυσε αρκετές χιλιάδες εργαζομένων. Το αποτέλεσμα ήταν η μεν εγχείρηση να επιτύχει, ο δε ασθενής να αποθάνει από το σοκ.

Η ανεργία είχε σκαρφαλώσει στο 30%, οι μισθοί είχαν μικρύνει κατά 40% και οι εργαζόμενοι στα ορυχεία κασσίτερου που εν τω μεταξύ είχαν πουληθεί, από 28,000 που ήταν προ της θεραπείας, έφτασαν να είναι μόνο 6,000. Καταργήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις πλήρους απασχόλησης με πλήρη συνταξιοδοτικά δικαιώματα και αντικαταστάθηκαν με θέσεις ανασφάλιστες και μερικής απασχόλησης. Μέσα σε πέντε μόνο χρόνια ο αριθμός των Βολιβιανών με πλήρη σύνταξη μειώθηκε κατά 60%.

Ο πρόεδρος Πας, ο οποίος άλλα είχε υποσχεθεί προεκλογικά, και άλλα εφάρμοζε από την επομένη κιόλας μέρα, προσβλέποντας σε κάποια υποσχεθείσα οικονομική βοήθεια από την Ουάσινγκτον, βγήκε στην τηλεόραση και απεύθυνε από κάποια μικρά και μακρινή νήσον της Βολιβίας, ονόματι Καστελλόριζο, ένα δραματικό διάγγελμα προς τον Βολιβιανό λαό με το οποίο του εξηγούσε την αλλαγή πλεύσης και την αναγκαιότητα λήψης των συγκεκριμένων μέτρων. Δεν ήταν μόνο ο λαός που σοκαρίστηκε, αλλά λέγεται ότι ήταν και κάποιοι απ’ το υπουργικό συμβούλιο, οι οποίοι στο άκουσμα και μόνο ταβλιάστηκαν και εισήχθησαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο με καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια.

Η Βολιβία, παρ’ όλα αυτά δεν γονάτισε εντελώς. Γι αυτό, καλά ας είναι η κόκα. Πολλοί απελπισμένοι επέστρεψαν πίσω στα χωράφια και άρχισαν να καλλιεργούν μετά μανίας το πολύτιμο και επικερδές αυτό φυτό. Ανάμεσά τους ήταν και η οικογένεια του Έβο Μοράλες, ο ίδιος δε πριν γίνει Πρόεδρος, απετέλεσε ηγέτης της μαχητικής οργάνωσης των καλλιεργητών κόκας.

Αναφέρθηκα στην περιπέτεια της φίλης Βολιβίας, επειδή συγκινήθηκα από την ομοιότητα των ενεργειών του δικού μας προέδρου με αυτές του προέδρου Πας, με την ομοιότητα της προεκλογικής εξαπάτησης και στις δυο χώρες, όπως επίσης και με την σύμπτωση του ονόματος της βολιβιανής νήσου με την δική μας. Πιο πολύ όμως θα συγκινηθώ αν στο μέλλον συμπέσουμε και στις λύσεις που έδωσαν οι βολιβιάνοι για να ξεφύγουν από τις συνέπειες των οικονομικών συνταγών των μεγαλοσχημόνων που τις επινόησαν.

Ο Φρίντμαν διέπρεψε σε πολλές χούντες της Λατινικής Αμερικής. Όχι σε μια, αλλά σε πολλές μαζί, και μάλιστα γύρω στην ίδια εποχή. Μετά από 25 περίπου χρόνια απουσίας, είναι και πάλι παρών. Σε άλλη ήπειρο αυτή τη φορά, στην Ευρώπη και αν δεν το εννοήσατε, και στη δική μας χώρα.

Η Κλάιν δεν πρόφτασε να περιλάβει αυτή την εξέλιξη στο βιβλίο της. Είτε ασχοληθεί με τα τρέχοντα γεγονότα, είτε όχι, οι αναλύσεις της αποδείχτηκαν πολύ ακριβείς, ώστε να μπορούν να εφαρμοστούν με ακρίβεια και σε όσα συμβαίνουν σήμερα στο σπίτι μας.

Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω και μια τελευταία παρατήρηση. Έχοντας μάθει όλα αυτά τα χρόνια, ότι ο σοσιαλισμός σε μια χώρα δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί, βλέποντας την ταυτόχρονη επικράτηση του φριντμανικής εκδοχής του καπιταλισμού σε μια πλειάδα χωρών στη Λατινική Αμερική, όπως επίσης και την ταυτόχρονη επιβολή μέτρων λιτότητας, δεκαετίες μετά, σε μια επίσης πλειάδα χωρών της Ευρώπης, καταλήγω στο συμπέρασμα, ότι και ο νεοφιλελευθερισμός είναι δύσκολο να εφαρμοστεί αποτελεσματικά σε μια μόνο χώρα.

Γιατί; Καμιά ιδέα! Μπορεί άλλωστε να είναι και τυχαίο...

Κουρελόχαρτο η ψήφος!

Είστε ακόμα χαμένοι στη μετάφραση, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσετε το μήνυμα των εκλογών;

Μάταιος κόπος. Το έχει ήδη αποκωδικοποιήσει για σας και πριν από σας ο απόλυτα εύκαμπτος αθληταράς. Ό,τι και να ψηφίζατε το μήνυμα ήταν ένα και μοναδικό: ο λαός κατανοεί και συναινεί στην απόλυτη πολιτική της κυβέρνησης και του μνημονίου.

Αλλά και χωρίς αυτή την ερμηνεία, ακόμα και με οποιοδήποτε αποτέλεσμα της κάλπης, είτε ρίχνατε την ψήφο στην κάλπη, είτε την βάζατε εκεί που ξέρατε, η πραγματικότητα είναι αυτό που μάς βρίσκει σήμερα το πρωί. Η τρόικα είναι εδώ, οι οδηγίες θα παραδοθούν καθαρογραμμένες και τα εγχώρια ανδρείκελα έχουν προγραμματιστεί να τις εκτελέσουν κατά γράμμα.

Η δημοκρατία είναι "μούφα" και η γιορτή της, "όπερα μπούφα". Η μόνη ψήφος που μάς ανήκει είναι η φωνή και η μόνη κάλπη ο δρόμος.

5 το απόγευμα πορεία των πρωτοβάθμιων σωματείων και της συνδικαλιστικής παράταξης του Συριζα από το Πολυτεχνείο.

6 το απόγευμα συλλαλητήριο του ΚΚΕ στο Σύνταγμα.

Και όποιοι άλλοι που δεν τους εντόπισα...

Ηνωμένο Βασίλειο: αντεπίθεση στην επίθεση

Ήδη από τον Μάρτιο του 2009, η τράπεζα της Αγγλίας κάνει αυτό που άρχισε να κάνει πρώτο το ξαδερφάκι της στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, δηλαδή να τυπώνει χρήμα. Μέχρι τώρα «τυπώθηκαν» (ηλεκτρονικώς βεβαίως) ούτε λίγο ούτε πολύ £200 δισεκατομμύρια, ως ευγενική χορηγία της κεντρικής τράπεζας προς την κυβέρνηση για τη χρηματοδότηση από την πίσω πόρτα μέρους των ελλειμμάτων της, έτσι ώστε να μην αναγκαστεί να προχωρήσει σε δυσάρεστα μέτρα, όπως αύξηση φόρων και μείωση των κοινωνικών παροχών και επενδύσεων.

Εμένα μου λες; Δεν πέρασε ούτε μήνας που λένε, και o υπουργός οικονομικών Όσμπορν ανακοίνωσε το σκληρότερο από το 1922 πακέτο λιτότητας. Ήτοι, £81 δισεκατομμύρια για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, εκ των οποίων τα £18 θα προέλθουν από το στράγγισμα του κοινωνικού κράτους. Οι περικοπές θα κοστίσουν περί τις 500,000 θέσεις εργασίας στο δημόσιο τομέα, με το πρόσχημα, όπως κι εδώ, των τεμπέληδων και αδιάφορων δημοσίων υπαλλήλων, και άλλες 500,000 που συνδέονται άμεσα με τις προηγούμενες, γεγονός που θα προσθέσει άλλο ένα εκατομμύριο στα ήδη 3 εκατομμύρια ανέργων. Η κυβέρνηση υπολογίζει να ελαττώσει το 71% του δημόσιου ελλείμματος από περικοπές δαπανών και μόνο το 29% από αύξηση της φορολογίας. Ενώ η αύξηση του ΦΠΑ στο 20% από τον επόμενο Γενάρη, θα φέρει ένα ακόμα γερό χτύπημα στα φτωχά στρώματα.

Οι περικοπές βέβαια που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα δεν σταματούν εδώ. Στο στόχαστρο, ανάμεσα στα άλλα, βρίσκονται η χρηματοδότηση των τοπικών κοινοτήτων και κυβερνήσεων η οποία προβλέπεται να περισταλεί κατά 50%, καθώς επίσης και τα επιδόματα ενοικίου, γεγονός που θα αναγκάσει τα φτωχότερα στρώματα να εγκαταλείψουν τις εστίες του στον ακριβό νότο και να μετακομίσουν στο βορρά, όπου όμως οι δουλειές είναι κατά πολύ λιγότερες. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία ένα στα πέντε νοικοκυριά έχει όλα τα μέλη του στην ανεργία, ενώ ειδικά στο Λίβερπουλ, Γλασκώβη και Νόττινχαμ ο αριθμός αυτός ανεβαίνει στο ένα στα τρία.

Το πλήγμα όμως που δέχονται τα πανεπιστήμια είναι ανυπολόγιστο. Εδώ, αντί για την πρόταση Όσμπορν, έχουμε την άρτι ανακοινωθείσα έκθεση του Λόρδου Μπράουν, η οποία προειδοποιεί τα ανώτατα ιδρύματα να αναμένουν περικοπές της τάξης του 80% στο κονδύλι για τη διδασκαλία, δηλαδή γύρω στα £4.2 δις και περίπου £1.4 δις στο κονδύλι για την έρευνα. Όλες οι επιστήμες, εκτός της ιατρικής, των φυσικών επιστημών και της μηχανικής παύουν εφ’ εξής να επιδοτούνται. Φυσικά από το κράτος, όχι όμως και από τα πορτοφόλια των φοιτητών, στους οποίους και ανετέθη το έργο αναστήλωσης των τραπεζών.

Τούτο, σύμφωνα με την έκθεση, θα επιτευχθεί με την άρση του άνω ορίου στα δίδακτρα, έτσι ώστε τα πανεπιστήμια να μπορούν από το 2012 να χρεώνουν όχι £3,290 όπως ισχύει σήμερα, αλλά οτιδήποτε από £6,000 μέχρι £9,000 χωρίς να αποκλείεται και το περισσότερο. Έτσι λοιπόν, κάθε φοιτητής μαζί με τα δάνεια για έξοδα διαβίωσης, θ’ αποχωρεί από το πανεπιστήμιο με ένα αξιοσέβαστο χρέος, το λιγότερο £50,000, ποσό το οποίο θα δράσει αποτρεπτικά ακόμα και για φοιτητές των μεσοστρωμάτων. Επιπλέον, με την κατάργηση του επιδόματος για έξοδα διαβίωσης, που προτείνεται, κοντά στους 600,000 φοιτητές από τα φτωχά στρώματα θα μείνουν εντελώς ξεκρέμαστοι. Η προβλεπόμενη αντικατάστασή του από κάτι λιγότερο και περισσότερο επιλεκτικό έχει προκαλέσει την απογοήτευση και την οργή του φοιτητικού κόσμου.

Παρά την αυξανόμενη συμμετοχή παιδιών από εργατικές οικογένειες στην ανώτατη εκπαίδευση, εν τούτοις το ποσοστό αυτό υπολείπεται σημαντικά των μεσαίων στρωμάτων, πόσο μάλλον των ανωτέρων. Αν οι προτάσεις Μπράουν περάσουν, πράγμα που θεωρείται πολύ πιθανό, παρά την προεκλογική και ενυπόγραφη μάλιστα, δέσμευση του Κλεγκ περί του αντιθέτου, τα πανεπιστήμια χωρίς κανένα πρόσχημα θα λειτουργούν όχι μόνο σαν επιχειρήσεις, αλλά θα ισχυροποιήσουν και την ήδη υπάρχουσα τάση, οι φτωχοί φοιτητές να πηγαίνουν σε υπο-χρηματοδοτούμενα πανεπιστήμια και οι πλούσιοι στα καλύτερα. Ουσιαστικά με την άρση του περιορισμού στο ύψος των διδάκτρων ικανοποιείται πάγιο αίτημα των ελίτ πανεπιστημίων να τους επιτρέπεται να χρεώνουν τόσα, όσα σηκώνει η …αγορά. Η ενέργεια αυτή ισοδυναμεί επίσης με τη διάνοιξη λεωφόρου για την εκπόρθηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από ιδιωτικούς φορείς, οι οποίοι με τα ισχύοντα δίδακτρα δεν είχαν τη δυνατότητα να ανταγωνιστούν τα δημόσια πανεπιστήμια.

Με την έκθεση Μπράουν χάνεται πλέον οριστικά ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης, βάζοντας στη θέση της τον αγοραίο. Περισσότερο από ποτέ και με τη δαμόκλεια σπάθη του χρέους πάνω απ’ τα κεφάλια τους, όσοι από τους φοιτητές το τολμήσουν, θα αντιμετωπίζουν τις σπουδές σαν μια επένδυση πλέον και τίποτε περισσότερο. Δεν είναι τυχαίο που τα πανεπιστήμια την εποχή Μπλερ, στη διάρκεια της οποίας θεσπίστηκαν και τα δίδακτρα, μετακόμισαν από το υπουργείο παιδείας στο υπουργείο για την επιχειρηματικότητα.

«Μα πού πήγαν τα λεφτά;», αναρωτιέται το «Prospect» στο τελευταίο του τεύχος για τα 200 δισεκατομμύρια της ποσοτικής χαλάρωσης. Πάντως όχι στην οικονομία, όχι στις κοινωνικές δαπάνες, όχι στους μικροεπιχειρηματίες. Αυτοί που ωφελήθηκαν ήταν οι παίκτες του City, που είδαν τα χαρτοφυλάκια ομολόγων τους να αυγατίζουν, οι χρηματιστές κρατικών ομολόγων και οι εμπορικές τράπεζες που κοίταξαν με το φτηνό δανεισμό να ξεπλύνουν παλιά χρέη και να επενδύσουν/κερδοσκοπήσουν σε καλύτερες μεριές εκτός Βρετανίας.

Γι αυτό ακριβώς το λόγο τα πανεπιστήμια είναι ανάστατα. Την Τετάρτη (10/11) που μας πέρασε σε μεγαλειώδη διαδήλωση, (τη μεγαλύτερη σε βάθος δεκαετιών), που προκήρυξαν η εθνική ένωση φοιτητών (NUS) και η ένωση πανεπιστημίων και κολεγίων (UCU), έχοντας ταυτόχρονα και την υποστήριξη της συνομοσπονδίας των εργατικών συνδικάτων (TUC), 52,000 καθηγητές και φοιτητές από κάθε άκρη του νησιού, αλλά και από τη Β. Ιρλανδία, κατέφτασαν με όλα τα μέσα στο κέντρο του Λονδίνου αποφασισμένοι να ακουστούν.

Παράλληλα σε συνέντευξη τύπου, η NUS ανακοίνωσε την πρόθεσή της να παλέψει για την ακύρωση της εκλογής βουλευτών του κυβερνητικού συνασπισμού, οι οποίοι με τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις ότι δεν θα υπάρξει αύξηση διδάκτρων απέσπασαν δολίως ψήφους φοιτητών και καθηγητών. Αν και ο συγκεκριμένος νόμος δεν έχει ακόμα ψηφιστεί, εν τούτοις η NUS ευελπιστεί ότι η κίνηση αυτή θα ευαισθητοποιήσει πολύ κόσμο και θα φέρει σε αμηχανία την κυβέρνηση, αν φυσικά υπάρχει ακόμα τσίπα.

Μετά το Δουβλίνο (3/11) και το Λονδίνο πήρε τους δρόμους...

Κυνισμός στηνΥγεία

Το βρετανικό NHS (national health institute), κάτι ανάλογο με το δικό μας ΕΣΥ, έχει καταφέρει να διατηρήσει τη φήμη του εδώ και δεκαετίες, χρησιμοποιείται δε σαν παράδειγμα προς μίμηση από πολλές άλλες χώρες. Για να το λένε τόσοι πολλοί, μάλλον θα είναι αλήθεια. Αυτή την εντύπωση είχα κι εγώ.

Μέχρι χθες όμως, όταν μια είδηση με έβαλε σε μαύρες σκέψεις. Συγκεκριμένα, το NICE (The National Institute for Health and Clinical Excellence), ένα συμβουλευτικό όργανο με αρμοδιότητα να συντάσσει τη λίστα με τα φάρμακα που επιτρέπεται να συνταγογραφούν οι γιατροί του εθνικού συστήματος υγείας, απέκλεισε ένα φάρμακο νέας γενιάς, συγκεκριμένα το Avastin, το οποίο ενδείκνυται για μεταστατικούς καρκίνους του εντέρου, με το σκεπτικό ότι η παράταση ζωής που εξασφαλίζει δεν είναι ανάλογη του κόστους του, γύρω στις 20,000 λίρες για θεραπεία ενός χρόνου, άσχετο αν 6000 ασθενείς αυτή τη στιγμή εξαρτούν την επιμήκυνση της ζωής τους, ακόμα και τη θεραπεία τους από το φάρμακο αυτό.

Η αναλογία με την απόφαση του δικού μας ΙΚΑ, πριν λίγο καιρό να αρνηθεί σε διαβητικούς ασφαλισμένους του την χορήγηση ειδικών ορθοπεδικών υποδημάτων, με το σκεπτικό ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι συγκεκριμένοι ασθενείς να ακρωτηριαστούν, είναι εμφανής, τόσο που με κάνει να ανατριχιάζω για τον κυνισμό αυτών που αποφασίζουν.

Ενώ η είδηση που αφορούσε την Ελλάδα, μπορούσε αρχικά να εκληφθεί σαν ένα περιστασιακό ατόπημα, η επικράτηση της ίδιας λογικής και στην Αγγλία, αναιρεί την αρχική μου εκτίμηση περί ενός τυχαίου συμβάντος.

Από Δευτέρα, η Ελλάδα μπαίνει ξανά στο χειρουργείο, για μια δεύτερη εγχείρηση του μεταστατικού καρκίνου που προκαλεί η κρίση. Όλα τα προγνωστικά συγκλίνουν ότι τη φορά αυτή θα την πληρώσουν κυρίως οι επενδύσεις στην Υγεία και Παιδεία. Το τι θα γίνει είναι εύκολο να το μαντέψει κανείς.

Ταυτόχρονα όμως, πήρε το μάτι μου στη σημερινή Ελευθεροτυπία, άρθρο του Χρήστου Μέγα στο οποίο αναφερόταν ότι το δημόσιο για φέτος σπατάλησε ούτε λίγο ούτε πολύ 140 εκατομμύρια ευρώ μόνο σε τηλέφωνα, εκ των οποίων τα 2,530 χρηματοδότησαν τις φλυαρίες του κ. Πάγκαλου.

Επιπλέον δαπανήθηκαν (σπαταλήθηκαν):

*49 εκ. για Συμβούλια και Επιτροπές.

*26 εκ. για δημόσιες σχέσεις.

*134 εκ. για αμοιβές φυσικών και νομικών προσώπων (αφορούν μελέτες, παροχή υπηρεσιών προς το Δημόσιο κ.λπ).

*165 εκ. για λοιπές λειτουργικές δαπάνες που προβλέπονται (αποτελεί μαξιλάρι για την υπέρβαση των άλλων προσδιορισμένων κωδικών των υπόλοιπων λειτουργικών δαπανών). Και αυτά τα ποσά έχουν ήδη περιοριστεί εν σχέσει με το 2009 και τις σπατάλες του παρελθόντος.

Κάνοντας μια σούμα των ...απαραίτητων αυτών αναγκών του Δημοσίου φτάνουμε στο αξιοσέβαστο ποσό των 480 εκ. ευρώ!

Ας θυμόμαστε αυτό το νούμερο, όταν μελιστάλαχτες ύαινες σύντομα θα μάς καλέσουν σε νέες αναγκαίες θυσίες, που δεν αποκλείεται να είναι και life threatening...

Μετανάστες στην Αθήνα

Το μεταναστευτικό δεν είναι ένα ζήτημα που μπορεί να λυθεί με ένα «ΝΑΙ» ή με ένα «ΟΧΙ». Οι μετανάστες δεν είναι εχθροί, βάρβαροι, εισβολείς για να βγάλεις τα όπλα και να σαλπίσεις αντεπίθεση. Πέρα από τους γείτονες Αλβανούς οι οποίοι αποτελούν και την πλειονότητα, αλλά και το μικρότερο πρόβλημα ενσωμάτωσης, οι υπόλοιποι, Αφγανοί, Πακιστανοί, Σομαλοί, Ιρακινοί και Παλαιστίνιοι προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες. Η έξοδος από τις πατρίδες τους αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου γι αυτούς, ενώ τυχόν επιστροφή τους έχει πολλές πιθανότητες να κοντύνει κι άλλο την έτσι κι αλλιώς λειψή τους ζωή.

Από την άλλη μεριά, όπως είδα χθες στο ντοκιμαντέρ του Βαξεβάνη στη ΝΕΤ, περί τους 250 πρόσφυγες ή ό,τι άλλο αντιπροσωπεύουν, περνάνε καθημερινά τα σύνορα του Έβρου με κατεύθυνση την Ομόνοια. Ένας πολλαπλασιασμός επί 365, βγάζει κοντά στους 90,000 το χρόνο, κι αυτό μόνο από το συγκεκριμένο σύνορο. Με όποιο μάτι κι αν το δεις, το νούμερο μεγάλο, και η Αθήνα όλο και πιο στενή, να τους χωρέσει όλους με άπλα.

Αν όλοι αυτοί βρίσκανε δουλειές, δεν θα υπήρχε καν πρόβλημα, όπως δεν υπήρξε σε προηγούμενες εποχές στις χώρες που από παράδοση δέχονταν μετανάστες για να κινούν τα εργοστάσιά, βλ. για παράδειγμα Γερμανία, Βέλγιο και Αμερική. Όταν άρχισαν οι δουλειές να στερεύουν, τότε ανακαλύψαμε ότι μάς πείραζε η μαντίλα, μάς πείραζε ο μιναρές, μάς πείραζε η έντονη μυρωδιά απ’ την κουζίνα του Ινδού. Το δόγμα της πολυπολιτισμικότητας σε αυτά ακριβώς τα στοιχεία στόχευε, στο χώνεμα της μαντίλας, του μιναρέ και του κάρυ. Ως εδώ, καλά. Όσο οι δουλειές έτρεχαν, η «ανεκτικότητα» μπορούσε να φορεθεί σαν πολύχρωμο πανωφόρι πάνω απ’ τη δυσφορία και να την καλύψει. Τώρα όμως;

Ο Αγ. Παντελεήμονας και η περί αυτόν συνοικίες αποτελούν αυτή τη στιγμή τη θεατρική σκηνή όπου πρόκειται να «επιλυθεί» το μεταναστευτικό. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν οι ροπαλοφόροι της Χρυσής Αυγής, η οποία και παίρνει εργολαβία τη βρώμικη δουλειά. Δηλαδή, τη μετατροπή τμήματος των Αθηνών σε κολαστήριο, τόσο για τους προηγούμενους, όσο και για τους νυν κατοίκους, με συνέπεια τη μεταστροφή του κλίματος εναντίον των μεταναστών ακόμα και από τους μετριοπαθείς και συγκαταβατικούς σε τέτοιο βαθμό, ώστε να λύσει τα χέρια μιας επόμενης, μεθεπόμενης κυβέρνησης για να πράξει αυτό που δεν τολμάει να πράξει τώρα: δηλαδή να αντιμετωπίσει το μεταναστευτικό με μια επιχείρηση ανάλογη του τύπου «σοκ και δέος», «πίσσα και πούπουλα» ή «φωτιά και τσεκούρι».

Η Αριστερά αυτή τη στιγμή δρα σαν ανάχωμα απέναντι σε εξτρεμιστικές διαθέσεις, προσπαθεί να κατευνάσει τα πνεύματα και να λειάνει όσο μπορεί άκαμπτες νοοτροπίες. Όπως επίσης και να διαχειριστεί ένα μείζον ανθρωπιστικό πρόβλημα. Η Αριστερά δεν μπορεί να λύσει το μεταναστευτικό, ούτε κανένας δήμαρχος μπορεί να το κάνει από μόνος του. Το πολύ πολύ να νοικιάσει ακόμα ένα ξενοδοχείο, το πολύ πολύ να διπλασιάσει τις μερίδες στα συσσίτια. Ούτε φυσικά η Αριστερά μπαίνει εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια επίλυσης, εκτός φυσικά από τις προσπάθειες της Χρυσής Αυγής. Στην πραγματικότητα καμιά κυβέρνηση δεν έχει αγγίξει το μεταναστευτικό. Ούτε με ενεργές, ούτε με ανενεργές πολιτικές. Ή μάλλον οι μόνες ενεργές πολιτικές που εφαρμόζει είναι αυτές της εγκατάλειψης σαν μέσο αποτροπής έλευσης νέων μεταναστών.

Η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη και η είσοδος μάλιστα πολλών εξ αυτών στη Βουλή, δρα σαν μοχλός πίεσης προς τις κυβερνήσεις να δράσουν περισσότερο αποφασιστικά. Γι αυτό το λόγο, προσπάθειες και πιέσεις εκ μέρους της Ελλάδας ώστε να πειστούν τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη να δεχτούν κάποιους από τους μετανάστες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, δεν πρόκειται να τελεσφορήσουν.

Τι θα μπορούσε να κάνει, ας πούμε μια καλοπροαίρετη κυβέρνηση; Θα μπορούσε για παράδειγμα, να φυλάξει καλύτερα τα σύνορα, ώστε να περιοριστεί η ροή. Συμφωνούμε με αυτό;

Θα μπορούσε, άλλο παράδειγμα, να κατευθύνει όλο αυτό το σφύζον και ανεκμετάλλευτο εργατικό δυναμικό σε καλλιέργειες νέων εδαφών ή στην κατασκευή μεγάλων έργων. Αν δεν μπορεί να βρει τους πόρους μόνη της, πιστεύω ότι θα είχε την οικονομική αρωγή της Δύσης, αν ήταν να ξεφορτωθεί από πάνω της τη μεταναστευτική «απειλή».

Μια καουμπόικη ενέργεια θα ήταν να μοιράσει σε όλους ελληνικά διαβατήρια, γεγονός που θα αυτομάτως θα άνοιγε στον καθένα την πόρτα για όπου τραβάει η καρδιά του.

Φυσικά θα μπορούσε να συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει και τώρα. Πόλεμο χαρακωμάτων μεταξύ των κατοίκων, μέχρι η μάχη να ανεβεί σε μεγαλύτερο level, το οποίο και θα κρίνει την περαιτέρω στάση της όποιας κυβέρνησης.