H Miss Marple και η λίστα

Δεν έχω εντρυφήσει στην αστυνομική λογοτεχνία για να πω ότι οσφρίζομαι τον δολοφόνο με την πρώτη. Μόνο σε κάτι βίπερ της Άγκαθα Κρίστι, τα οποία θυμάμαι ότι έβγαζα μονορούφι τα μεσημέρια, καλοκαιριάτικα, όταν το λιοπύρι σε κάρφωνε αναγκαστικά για ώρες κάτω από κάποια σκιά, ή ακόμα χειρότερα στο κρεβάτι πνιγμένο στον ιδρώτα. Ωραία αναγνώσματα, που σε κρατούσαν σε εγρήγορση μέχρι την τελευταία στιγμή λόγω των πολλαπλών ανατροπών κάθε φορά που νέα στοιχεία ξεπηδούσαν στα ξαφνικά και λόγω του ότι το προφίλ του δολοφόνου διαγραφόταν μόνο λίγες σελίδες πριν το τέλος, μιας και όλα τα πρόσωπα λίγο ως πολύ είχαν κάποιο κίνητρο για να σκοτώσουν.

Η μέθοδος εξιχνίασης ήταν πάνω κάτω η ίδια: Ακριβής καταγραφή, στο χώρο και το χρόνο όλων των λεπτομερειών των κινήσεων όσων βρίσκονταν κοντά στο θύμα, οι σχέσεις τους με όσους δεν ήταν παρόντες, αλλά θα μπορούσαν, θα είχαν το χρόνο να παρευρεθούν και φυσικά το ξεσκόνισμα των πιθανών και απίθανων κινήτρων. Εφ όσον πρόκειται για ορθολογικά όντα, έγκλημα χωρίς κίνητρο είναι αδύνατο να υπάρξει. Αυτό ήταν και το ζουμί που μάς άφησε παρακαταθήκη η Άγκαθα.

Ας έρθουμε λοιπόν και στα δικά μας, στα περί λίστας και ας δούμε τι έχει συμβεί. Σε αντίθεση με την μέθοδο Κρίστι, όπου ο δολοφόνος, μέσα από μια ακολουθία ελέγχων, λογικών συλλογισμών και σταδιακών αποκλεισμών αποκαλύπτεται στο τέλος, εδώ έχουμε το εντελώς αντίθετο, όπου ο δολοφόνος κατονομάζεται χωρίς να έχει προηγηθεί κανένας έλεγχος:

1. για το ποιοι άλλοι παρευρίσκονταν στον τόπο του εγκλήματος,
2. για το χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους για να διαπράξουν το έγκλημα και κυρίως
3. για το κίνητρο που εις εξ αυτών είχε.

Το έγκλημα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι διπλό, αφ ενός η απόκρυψη της λίστας και αφ ετέρου η παραποίηση αυτής, άγνωστο με ποια σειρά, αν και δεν έχει και μεγάλη σημασία γιατί αυτός που την απέκρυψε θα είχε και λόγο για να την αλλοιώσει, ενώ αυτός που την αλλοίωσε θα είχε προφανώς και λόγο για να την αποκρύψει. Άρα στην περίπτωσή μας η αλλοίωση δεν έχει τόση μεγάλη σημασία όσο η απόκρυψη.

Όσον αφορά λοιπόν την απόκρυψη, ένοχοι αποδεικνύονται τόσο ο Παπακωνσταντίνου, όσο και ο Βενιζέλος, κατά δική τους ομολογία, και με μια απλή εξέταση των χρονικών περιόδων που η λίστα έμενε καταχωνιασμένη σε κάποια συρτάρια είτε του πρώτου είτε του δεύτερου. Ο μεν πρώτος είχε βρει κάποια 20αριά ονόματα που άξιζαν τον κόπο, ο δε δεύτερος μόνο κάποιους εβραίους, οι οποίοι και δεν άξιζαν καθόλου. Επειδή η χρονική περίοδος που μεσολάβησε από την έλευση της λίστας στην Ελλάδα μέχρι την αποκάλυψή της, το φετινό Οκτώβριο, είναι πολύ μεγάλη, θεωρητικά πολλοί είναι αυτοί που είχαν πρόσβαση και οι οποίοι θα μπορούσαν να την αποπλανήσουν. Φυσικά, όσα μη πολιτικά πρόσωπα ανακατεύτηκαν με αυτήν, όπως Καπελέρης, Διώτης, διάφοροι υπάλληλοι και γραμματείς κ.α. δεν θα μπορούσαν να πράξουν το παραμικρό χωρίς άνωθεν εντολές, για το λόγο ότι δεν θα είχαν κανένα κίνητρο, παρά μόνο να εκβιάσουν. Αυτό το τελευταίο δεν προκύπτει από πουθενά, οπότε η μόνη ευθύνη πέφτει μόνο σε όσους είχαν κίνητρα.

Ποιοι είναι αυτοί;

1. ο Παπακωνσταντίνου, για λόγους συγγένειας, αν και το κίνητρο αυτό δεν είναι ισχυρό, διότι όντως βγάζει μάτι. Και όπως έχουμε εκπαιδευτεί από την Άγκαθα, αυτός που εξ αρχής βγάζει μάτι, δεν είναι και ο δολοφόνος.
   
   
2. Ο Βενιζέλος, ο οποίος για να αποσείσει ευθύνες που κρατούσε τόσο χρόνο τη λίστα κρυφή, βάζει κάποιον να σβήσει ονόματα που ενοχοποιούν τον Παπακωνσταντίνου, μιας και είναι τα μόνα που τον συνδέουν και είναι φανερά. Τα υπόλοιπα κρύβονται πίσω απο οφσορ και αριθμούς. Τη διαγραφή θα μπορούσε να την έχει κάνει ο οποιοσδήποτε.
   
   
3. Ο Σαμαράς, διότι δεν θέλει να δει να ξετυλίγεται το κουβάρι για μίζες από εξοπλισμούς στις οποίες πιθανόν να είναι μπλεγμένα συγγενικά άτομα πρώην υπουργού και μεγαλοστελέχους της Ν.Δ. Διότι ο αείμνηστος Μιχάλης Παπακωνσταντίνου έσπειρε συγγένειες και προς τα δυο κόμματα. 
   
   
4. Οι ίδιες οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες δίνουν κατόπιν συνεννοήσεως μόνο όσα ονόματα θέλουν για να μην διαταραχτεί η συγκυβέρνηση και πάει η χώρα σε εκλογές με πιθανό νικητή το Συριζα. Για την αποτροπή μιας τέτοιας εξέλιξης πολλά χειρότερα ας είμαστε προετοιμασμένοι να δούμε.

Όπως φαίνεται λοιπόν, όλοι οι προηγούμενοι έχουν κι από ένα ισχυρό κίνητρο για να φονεύσουν τη λίστα. Το ότι είς μόνον εξ αυτών σπεύδει να κατονομάσει κάποιον άλλον ως τον δολοφόνο, αν μη τι άλλο μάς κάνει να υποψιαζόμαστε ότι αυτός μπορεί να έχει και το ισχυρότερο κίνητρο να τη δει δολοφονημένη...

Οικονομία και Φυσική: Κοινοί τόποι

Αν καθίσετε και το καλοσκεφτείτε η Οικονομία και η Φυσική έχουν κάποια βασικά σημεία κοινά. Τόσο η πρώτη στο σύνολό της, όσο και η δεύτερη σε κάποιους σημαντικούς της κλάδους, βρίσκονται αντιμέτωπες με το πρόβλημα του πώς θα περιγράψουν στο παρόν και πώς θα προβλέψουν στο μέλλον τη συμπεριφορά και τις ιδιότητες ενός συνόλου ανθρώπων που συναλλάσσονται στη μια περίπτωση, και ενός συνόλου ατόμων ή μορίων που κινούνται, στην άλλη. 

Η Φυσική, με τα μαθηματικά από δίπλα, καταπιάστηκε με το πρόβλημα ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν ο James Clerk Maxwell το 1859 θεμελίωνε τον πρώτο που είχε ποτέ διατυπωθεί νόμο της στατιστικής μηχανικής, ο οποίος και αφορούσε την παραγωγή μακροσκοπικών μεγεθών, όπως η πίεση και η θερμοκρασία από την κατανομή μικροσκοπικών ποσοτήτων, όπως οι ταχύτητες ενός μεγάλου αριθμού ατόμων ή μορίων. Πέρα του ότι μας άφησε κληρονομιά τις βασικές εξισώσεις του ηλεκτρομαγνητισμού, που φέρουν τ’ όνομά του, ο Maxwell συνέβαλε μαζί με τον Boltzmann και στη γνωστή στατιστική Maxwell-Boltzmann, η οποία εφαρμόζεται έκτοτε σε ιδανικά αέρια κοντά στη θερμοδυναμική ισορροπία. Ως ιδανικά δε, θεωρούνται τα σωματίδια εκείνα τα οποία κινούνται ελεύθερα και χωρίς ν’ αλληλεπιδρούν, παρά μονάχα τη στιγμή της κρούσης, κατά την οποία ανταλλάσσουν μόνο ορμή και κινητική ενέργεια. 

Ας πάμε τώρα και στην άλλη μεριά, στην Οικονομία. Όταν θέλησε ν’ αναβαθμιστεί και να πετάξει από πάνω της τη «ρετσινιά» της κοινωνικής επιστήμης, στράφηκε πού αλλού, στη Φυσική, η οποία από παλιά είχε μέθοδο, έπαιζε τα μαθηματικά στα δάχτυλα, και έχαιρε γι αυτό μεγάλης εκτίμησης. 

Δεν γνωρίζω αν ο William Stanley Jevons, οικονομολόγος και λογικός φιλόσοφος, είχε έρθει ποτέ σε επαφή με τον Maxwell, (αν και κανονικά θα έπρεπε, μιας και αμφότεροι έζησαν την ίδια ακριβώς περίοδο, ήταν μάλιστα και κοντοχωριανοί, από το Λίβερπουλ ο πρώτος, από το Εδιμβούργο ο δεύτερος), αλλά όταν ο Jevons δημοσίευσε το 1862 το άρθρο «A General Mathematical Theory of Political Economy», ήταν φανερό ότι είχε περιλάβει στη θεωρία του πολλές από τις βασικές ιδέες της στατιστικής του Maxwell, δημοσιευμένης, τρία μόλις χρόνια πριν.  

Οι προϋποθέσεις που έβαζε ο Jevons στο μοντέλο του ήταν η «ισορροπία», η «ανεξαρτησία» των υποκειμένων, ο «ατομικισμός», η «μεγιστοποίηση της ωφέλειας», η «ελεύθερη αγορά», κ.ά. έννοιες, οι οποίες πέρα από τη συνάφειά τους με τους ιδεολογικούς πυλώνες του θάλλοντος κατά την περίοδο αυτή καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, απλοποιούσαν ταυτόχρονα κατά πολύ τη μαθηματική αναπαράσταση του μικρο-οικονομικού γίγνεσθαι. Ωστόσο, ο Marx, συγκαιρινός και εν μέρει συντοπίτης των προηγουμένων, είχε υιοθετήσει άλλη γραμμή, χωρίς να χρειαστεί να ξεπατικώσει κάποια στοιχειώδη φυσική θεωρία. 

Ο Jevons, μαζί με τους Walras και Pareto θεωρείται ο εισηγητής των νεοκλασικών οικονομικών, μιας θεωρίας, η σημασία της οποίας φαίνεται από το γεγονός ότι έχοντας φτάσει μέχρι τις μέρες μας, καθορίζει σ’ ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο τη χάραξη της οικονομικής πολιτικής των κρατών, και του δικού μας βεβαίως.

Τόσο ο Maxwell όσο και ο Jevons et al., προϋποθέτουν ένα κλειστό,  σε ισορροπία και χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις, σύστημα πολλών σωμάτων, (άνθρωποι στο ένα, εξιδανικευμένα άτομα/μόρια στο άλλο), απ’ όπου απουσιάζει κάθε εσωτερική αλληλεπίδραση, (ανεξαρτησία των οικονομικών δρώντων στο ένα, ελαστικές κρούσεις στο άλλο). Επιπλέον, εκεί όπου η θεωρία Maxwell καταλήγει στον προσδιορισμό μιας μακροσκοπικής και αντιπροσωπευτικής του συστήματος ποσότητα, της Θερμοκρασίας, η θεωρία Jevons, καταλήγει στην Τιμή, που αποτελεί και τον θεμέλιο λίθο των νεοκλασικών οικονομικών.

Είναι ενδιαφέρον να δει κανείς πώς κατέστη δυνατόν θεωρίες, έστω και πρωτόλειες, που απευθύνονται η μια σε έμψυχες και η άλλη σε άψυχες οντότητες,  να έχουν θεμελιωθεί στις ίδιες πάνω-κάτω βασικές αρχές, με την οικονομική να παραβλέπει τον κοινωνικό παράγοντα και την ανθρώπινη ψυχολογία και συμπεριφορά. Έκτοτε, βέβαια, κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι, αλλά όσον αφορά τη νεοκλασσική θεωρία, παρά τις περίτεχνες μαθηματικές αποφύσεις που απέκτησε στο χρόνο, λίγο απομακρύνθηκε από τις βασικές αρχές που περιγράψαμε προηγουμένως.

Αν λοιπόν, διαπιστώνετε κάτι τις το αφύσικο και απάνθρωπο στις τωρινές οικονομικές πολιτικές, τώρα γνωρίζετε την πηγή τους. Ένα σύνολο από ξέμπαρκα,  ιδανικά άτομα, είχαν στο νου τους, και όχι ανθρώπους.  

Η Γη θα καταστραφεί το 2054

Δεν ξέρω αν το πήρατε χαμπάρι, αλλά δεν μάς μένει και πολύ χρόνος για σουλατσάρισμα στη γη. Δεν είναι οι Μάγιας, αυτούς προς το παρόν τους προσπεράσαμε, αλλά κάτι άλλο. Κάποια στιγμή, όχι πολύ μακριά από σήμερα, ο πληθυσμός της γης θα χτυπήσει άπειρο! Κυριολεκτικά! Θα γίνουμε τόσοι, που δεν θα 'χουμε τόπο να σταθούμε, θα ξεχειλίζουμε από τις άκρες της και θα πηδάμε στο κενό από το στρίμωγμα. Δεν θα γίνουμε απλώς πολλοί, ούτε υπερβολικά πολλοί, αλλά άπειροι!

Το παραπάνω διαγραμματάκι δείχνει στον οριζόντιο x-άξονα τα χρόνια από το 0 μΧ μέχρι το 2001, και στον κάθετο, τον πληθυσμό της Γης για όσες χρονιές είναι διαθέσιμα στοιχεία, σε δισεκατομμύρια. Κάθε τετραγωνάκι αντιστοιχεί στον πληθυσμό μιας δεδομένης χρονιάς οι οποίοι έχουν ληφθεί από διάφορες αξιόπιστες data-bases. 

Η κόκκινη γραμμή είναι το fit, δηλαδή η αναλυτική συνάρτηση που περνάει όσο το δυνατόν εγγύτερα από τα δεδομένα. Η αναλυτική έκφραση είναι ο γνωστός μας από άλλες αναρτήσεις (βλ. Θαυμαστός κόσμος των Αμμολόφων) Power Law και στη συγκεκριμένη περίπτωση δίνεται από την εξής έκφραση:

όπου η μεταβλητή P είναι ο πληθυσμός, X είναι τα χρόνια και Xc είναι η κρίσιμη χρονιά για την οποία ο πληθυσμός θα πάει στο άπειρο. Α και a είναι η πολλαπλασιαστική σταθερά και ο εκθέτης αντίστοιχα.

Όπως φαίνεται από το διάγραμμα, η κόκκινη γραμμή η οποία αναπαριστά πολύ καλά τα δεδομένα,έχει ληφθεί για το έτος Xc=2054, το οποίο δεν είναι και πολύ μακριά! 

Για να μην τρομάξουμε όμως υπερβολικά, εξίσου καλό fit λαμβάνεται και για τη χρονιά 2080, αλλά όχι  για αργότερα. Δηλαδή, αν καβατζάρουμε το 2050, σίγουρα θα κολλήσουμε στο 2080.

Ποια είναι η λύση λοιπόν; Μα φυσικά ο πόλεμος! Πόλεμος όμως κανονικός, όχι τα παιχνιδάκια του Α και του Β παγκοσμίου πολέμου. Θα πρέπει να γίνουν σοβαρά πληθυσμιακά κουρέματα, του στιλ PSI+ και PSI++ και ακόμα παραπάνω.

Νομίζω ότι η παρούσα κρίση είναι ένα σημαντικό προεόρτιο. Ο πλανήτης θα ξεφορτωθεί κάποιο παραπανίσιο φορτίο ανθρώπων, αλλά χρειάζεται μια διαδοχή από σοβαρότερες κρίσεις, ώστε να αναστραφεί η τάση της πληθυσμιακής αύξησης. Πολλές κρίσεις στη σειρά, μοιραία θα φέρουν και τον Πόλεμο, που τόσο χρειαζόμαστε, ώστε όσοι επιβιώσουν να μπορούν να ζήσουν με κάποια άπλα.

Κοιτάω τις ημερομηνίες λήξεις των ομολόγων. Γαμώτο! Τα περισσότερα λήγουν πριν το 2030. Τουλάχιστον θα γλιτώναμε μερικά και δεν θα τα πληρώναμε, αφού θα καταστρεφόταν ο κόσμος. Ευτυχώς, οι μικρο-ομολογιούχοι θα προφτάσουν να εισπράξουν τα ομόλογα που τους έχουν απομείνει. Κάτι είναι και αυτό... 

Υ.Γ. Τα data είναι από United Nations Population Division, Dept. of Economic and Social Information and Policy Analysis.

Αν πάρουμε τους λογάριθμους και στα δυο μέλη της εξίσωσης, έχουμε 

log(P-P0)=logA-alog(Xc-X)

η οποία παριστάνει μια ευθεία γραμμή. Xc=2054. Η κόκκινη καμπύλη είναι ευθεία και περνάει τζάμι από τα σημεία, δηλαδή τους πληθυσμούς. Οι χρονιές στο διάγραμμα αυτό ανεβαίνουν από τα δεξιά προς τ' αριστερά. 

Μια χαρά, λοιπόν θα βγάλουμε κοριούς το 2054!

Μόνη της η Ανάπτυξη δεν αρκεί

Αφού πάψαμε να ασχολούμαστε με το Grexit, τουλάχιστον μέχρι τις γερμανικές εκλογές, οπότε και θα το ξανακούσουμε να ηχεί γλυκά-γλυκά στ' αφτιά μας, η επόμενη λέξη που ήρθε να το αντικαταστήσει σε συχνότητα και ένταση είναι η "Ανάπτυξη". 

"Ανάπτυξη", κράζει το παιδάκι, "Ανάπτυξη"ο νιος  κι "Ανάπτυξη" ο γέρος! "Ανάπτυξη" ακούς σε κάθε μέρος, α! τι όνομα γλυκό! 

Α! τι όνομα παραπλανητικό!

Θα μου πείτε ότι σάς φορτώνω με διαγράμματα, χρονιάρες μέρες που 'ναι. Αλλά τι να κάνουμε, μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις, έτσι δε λένε; Ένα διάγραμμα συμπυκνώνει πάνω του ένα σωρό νούμερα, τα οποία έτσι αποτυπώνονται οπτικά και είναι ευκολότερο κάποιος να τ' ανακαλέσει, όλα μαζί σαν σχήμα, κι όχι μεμονωμένα που είναι πολύ δύσκολο.

Ανάπτυξη, έχει κατοχυρωθεί να σημαίνει κατά κύριο λόγο αύξηση του ΑΕΠ. Κάθε αύξηση του ΑΕΠ είθισται να προκαλεί ρίγη χαράς στους κατοίκους μιας χώρας, μιας και όλοι νομίζουν ότι θα επωφεληθούν κατά πώς τους αξίζει. Το ίδιο περίπου όπως συμβαίνει και όταν έρχεται μια καινούργια δόση, ειδικά εκεί μέσα στις γιορτές, οπότε και εύκολα γίνεται αντιληπτή σαν πρωτοχρονιάτικος μποναμάς.  και η χαρά από διπλή φτάνει να γίνεται τρίδιπλη.

Το διάγραμμα, που κοσμεί το παρόν σημείωμα δείχνει τη σωρευτική αύξηση του αμερικάνικου ΑΕΠ στο διάστημα 1948-2011, η οποία ανέρχεται στο 254,3%. Κανονικά, οι αμερικανοί θα έπρεπε να πηδάνε απ' τη χαρά τους γιαυτό τους το κατόρθωμα, αλλά δεν το κάνουν, γιατί το μάτι τους αιχμαλωτίζει η  κόκκινη καμπύλη που έχει ξαπλώσει από κάτω, και η οποία περιγράφει τη σωρευτική αύξηση της πραγματικής ωριαίας αμοιβής. Εδώ τα πράγματα στενεύουν, διότι στο ίδιο χρονικό διάστημα, οι αμοιβές ανέβηκαν λιγότερο απ' το μισό της αύξησης του ΑΕΠ, στο 113,1%. Και επιπλέον οι αμοιβές, ενώ από το 1948 συμβαδίζουν με την αύξηση του ΑΕΠ, από τα μέσα της δεκαετίας του '70 και μετά βρίσκονται μονίμως καθηλωμένες πάνω σε ένα οριζόντιο χειρουργικό τραπέζι.  

Αχ αυτά τα μέσα της δεκαετίας του '70! 

Πώς αναπλήρωσαν το εισόδημα που τους έκλεψαν οι εργαζόμενοι; Με δανεισμό. Αυτά, όμως είναι ήδη γνωστά, τα έλεγε ήδη από το 2008 ο Richard Wolf, τα γράφαμε και μεις, δειλά δειλά.

Τώρα, σαν τις μωρές παρθένες, στρώνουμε με ροδοπέταλα τα χώματα για να προσγειώσουμε την Ανάπτυξη, κάνοντάς της νάζια και χαρούλες να μάς καταδεχτεί και να μην μάς προσπεράσει. Η Ανάπτυξη όμως από μόνη της δεν φτάνει. Αν δεν κάνουμε κάτι και για την άλλη κοπελιά, την Αναδιανομή, τίποτε καλό δεν πρόκειται να ξαναματαδούμε.

Πόσο πιο εύγλωττα πια να μάς το πει και το διάγραμμα επάνω;


Υ.Γ. Για να είμαστε συνεπείς με το διάγραμμα, βάλτε όπου ΑΕΠ, παραγωγικότητα. Αυτό παθαίνει κάποιος όταν του χτυπούν κάθε δυο και τρεις το κουδούνι για τα κάλαντα και δεν μπορεί να συγκεντρωθεί. Πάντως και το ΑΕΠ, την ιδία μονότονη ανοδική πορεία έχει με την παραγωγικότητα, και το συμπέρασμα περί κλεψιάς, δεν αλλάζει. Το 1948 το ΑΕΠ ήταν $260 δις και το 2011 $15,000 δις. Η συνολική αύξηση είναι γύρω στο 5700%.

Η στάση των Ευρωπαίων απέναντι στο ευρώ

Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι παραπάνω. Το διάγραμμα, που έχει συνταχθεί από το Nomura, δείχνει τη φθίνουσα αποδοχή της Ευρωζώνης και του Ευρώ, ήδη από τον πρώτο χρόνο της εισαγωγής του. Ο λόγος για τότε ήταν η απότομη αύξηση των τιμών, και πηγαίνοντας κάποιος πίσω στα ρεπορτάζ εκείνης της εποχής στη Γαλλία, Ισπανία και αλλού, θα έχει την ευκαιρία να το διαπιστώσει.

Όπως διαπιστώνει και το Nomura, ο κίνδυνος διάλυσης της ευρωζώνης δεν οφείλεται τόσο στις χρηματοπιστωτικές διακυμάνσεις, όσο στην αυξανόμενη διάθεση των Ευρωπαίων πολιτών να  απεμπλακούν από αυτό. Η κρίση κλώτσησε λίγο παραπάνω την αποστροφή, αλλά όχι σημαντικά. Άρα το φαινόμενο δεν είναι ευκαιριακό, και δεν αναμένεται ν' αλλάξει όσο η ΕΖ λειτουργεί όπως λειτουργεί. Κάλλιστα η γκρίζα καμπύλη μπορεί να αναπαραχθεί από μια ευθεία γραμμή με σταθερή κλίση.

Για το 2012, η αποδοχή στο σύνολο της ΕΖ έχει φτάσει στο 53%. 

Γιατί συμπαθώ τον Λαυρεντιάδη

Ο Λαυρεντιάδης μού είναι συμπαθής. Το ίδιο συμπαθής μού ήταν και ο Κοσκωτάς. Τι ήταν; Δυο απλά παιδιά, δραστήρια, φιλόδοξα και έξυπνα, που πίστεψαν ότι στον καπιταλισμό υπάρχουν ευκαιρίες, τις οποίες αν εκμεταλλευτούν «σωστά» δεν μπορεί παρά να κερδίσουν. Δεν τους έλλειπε δα και τίποτε. Και όρεξη είχαν, και μυαλό είχαν, και δουλευταράδες ήταν. Γιατί, δηλαδή, να μην ανέβαιναν ψηλά; Οι άλλοι που τους κοίταζαν αφ υψηλού, τι είχαν παραπάνω; 

Η θεωρία είναι σαφής: Γίνε ανταγωνιστικός, βρες/φτιάξε ένα προϊόν καλύτερο απ αυτά που κυκλοφορούν, ανέδειξε τα προτερήματά του και άνοιξε μια καινούργια αγορά ή φρόντισε να πάρεις ένα μερίδιο από την υπάρχουσα, για να το πουλήσεις.  Επειδή όμως η αγορά δεν είναι άδεια, για να μπει ένας καινούργιος μέσα, πρέπει αναγκαστικά να εκτοπίσει κάποιους προηγούμενους. 

Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Διότι η αγορά έχει τους μπάστακές της, τους φύλακες αγγέλους της. Για να μπεις πρέπει να πληρώσεις, όπως άλλωστε συμβαίνει οπουδήποτε αλλού, από το σινεμά, μέχρι το μπουρδέλο. Οι φύλακες της αγοράς, το πολιτικό δηλαδή σύστημα, είναι εκεί για να ρυθμίζει την κυκλοφορία προς όφελος αυτών που ήδη έχουν πιάσει τα πόστα από νωρίς, -οι πέντε νταβατζήδες, που έλεγε ο Κωστάκης ο Μικρός-, και προς όφελος αυτών οι οποίοι πλειοδοτούν στη μίζα. Ο καπιταλισμός, όπως έχουμε πολλές φορές τονίσει, σιχαίνεται τον ανταγωνισμό και κάνει το παν για να τον εξαλείψει, γιαυτό άλλωστε μισθώνει και τους πολιτικούς.  

Πριν από κάμποσα χρόνια, ο Γιωργάκης ο Μικρός, είχε μαζέψει κάποιους φερέλπιδες επιχειρηματίες ή αεριτζήδες, (δεν το συγκράτησα), σκοπεύοντας να φτιάξει, κατά δήλωσή του, τα καινούργια τζάκια, μιας και τα παλιά είχαν αρχίσει φαίνεται ν’ αυτονομούνται και να αυθαδιάζουν. Είχα τότε εντυπωσιαστεί από το γεγονός, πως τα τζάκια δεν τ’ ανάβει ο ανταγωνισμός και το ρίσκο, αλλά ότι αρκεί το επιδέξιο χέρι κάποιου πολιτικού για να εκτοπίσει το μακρύ χέρι της αγοράς. Όπως επίσης, ότι κάθε πολιτικός με βλέψεις, ήθελε να έχει το δικό του, κατάδικο, τζάκι, κι όχι κάποιο παλιό και μεταχειρισμένο.

Πιθανόν, ο Λαυρεντιάδης να μην είχε συμπεριληφθεί στο προηγούμενο kick-off meeting χορήγησης διαβατηρίων, μπορεί να ήταν και γκρινιάρης, αλλά τον άκουσα πολλές φορές να παραπονιέται ότι τα παλιά τζάκια, ούτε που ήθελαν να τον δουν, ούτε να τον ακούσουν, δεν τον «έπαιζαν» δηλαδή. Τα ίδια παράπονα είχε και ο Κοσκωτάς. Οι μεγάλοι, είχαν σηκώσει μύτη και δεν τους έπαιζαν. Άπαξ, κι είχαν πιάσει το στασίδι εκεί στα ψηλά, είχαν φροντίσει να τραβήξουν και τη σκάλα πίσω τους, αφήνοντας τους από κάτω φιλόδοξους και δραστήριους να χτυπιούνται και να βουρλίζονται. 

Και να πεις ότι έκαναν λάθη; Κανένα! Απλώθηκαν όσο πιο πολύ μπορούσαν, αυτό άλλωστε δεν λέει και το εγχειρίδιο του καλού καπιταλιστή; Expand, expand, expand! Έπιασαν τα πόστα στις εφημερίδες, τα κανάλια και τα περιοδικά. Αυτό δεν κάνει άλλωστε ο καλός καπιταλιστής, να φυλάει όσο πιο καλά μπορεί τα νώτα του από αήθεις επιθέσεις; Έπιασαν και τις άκρες στην πολιτική, ο ένας τον μακαρίτη Κουτσόγιωργα, ο άλλος τον Βενιζέλο. Μήπως κι αυτό ήταν λάθος κίνηση; Σύμφωνα με τα προηγούμενα, καθόλου! Προσφέρθηκαν τα παιδιά οικειοθελώς να χτίσουν τα καινούργια prive τζάκια, κι αυτοί θα τους απέρριπταν; Δεν είναι δα και τόσο χαζοί. 

Μα θα μου πείτε, ότι για να βγάλουν τα έξοδα του τζακιού, έβαλαν χέρι στις τράπεζες που είχαν με κόπο στήσει, και ότι αυτό ήταν το λάθος τους. Λάθος! Μήπως έπαψε να ισχύει ότι όποιος θέλει να κλέψει μια τράπεζα, την αγοράζει; Όχι φυσικά ισχύει και παραισχύει. Τα παιδιά, τα έκανα όλα σωστά, ακολουθώντας κατά γράμμα το εγχειρίδιο. 

Γιατί την πάτησαν όμως; 

Γιατί παρά ήταν πολύ ικανοί. Τα παλιά τζάκια, όπως ήταν φυσικό τρόμαξαν και διαμαρτυρήθηκαν. Κάποιος έπρεπε να τους σταματήσει με τη φόρα που είχαν πάρει. Και έτσι ξεθάφτηκε από το παλιό συρτάρι η νομιμότητα και η παράβασή της.  Γιαυτό κι εγώ τον συμπαθώ τον Λαυρεντιάδη. Γιατί ήταν παιδί άξιο, με  όρεξη και ταλέντο, που δεν πρόλαβε ν’ ανθίσει γιατί το έφαγαν η γεροντοκρατία, τα μονοπώλια και η αναξιοκρατία.

Γιαυτό και η χώρα δεν πρόκειται να πάει ποτέ μπροστά. Ούτε ένα καπιταλισμό της προκοπής δεν μπορούν να στήσουν...

Η κουλτούρα της βίας στην Αμερική

Τα  δημοσιεύματα και σχόλια του αμερικάνικου τύπου κυρίως, μετά το πρόσφατο μακελειό στο δημοτικό σχολείο του Κονέκτικατ, μοιάζουν σαν ξαναζεσταμένο φαΐ  Δεν λένε τίποτε καινούργιο, παρά επαναλαμβάνουν τα χιλιοειπωμένα, αυτά που έχουμε ήδη ακούσει και διαβάσει μετά από κάθε παρόμοιο περιστατικό, έτσι που να καθίσταται αδύνατον να διακρίνουμε αν αφορούν το Columbine, το Virginia Tech, το σινεμά Aurora, το ναό των Σιχ στο Wisconsin, ή τελευταία το Newtown. Μόνιμη επωδός, τα δάκρυα και οι κοπετοί, οι υποσχέσεις για τον περιορισμό των όπλων, για τον αυστηρότερο έλεγχο στη χορήγηση αδειών, για την ψυχιατρική εξέταση των υποψήφιων αγοραστών, αλλά μιλιά για τυχόν απαγόρευσή τους. Αν είναι δυνατόν να παραβιαστεί το Σύνταγμα, άσχετο αν παραβιάζεται συχνά-πυκνά, αν είναι δυνατόν να τροποποιηθεί, άσχετα αν έχει τροποποιηθεί καμιά τριανταριά φορές ως τα τώρα για άλλους λόγους. 

Η οπλοφορία, κατά την πλειοψηφία των Αμερικανών, αποτελεί θεμελιώδες δικαίωμα για την κατοχύρωση της ελευθερίας, την αυτοπροστασία και την προστασία του πολιτεύματος από επίδοξους ανατροπείς. Αυτά διακηρύσσει η πανίσχυρη Εθνική Ένωση Όπλων, (NRA), η οποία όμως δεν θα τα διακήρυττε σαν ευαγγέλιο, αν δεν εύρισκε ευήκοον ους στην πλειοψηφία των Αμερικανών. Δεν είναι εικασία, είναι γεγονός, ότι μετά από κάθε μαζική δολοφονία αυξάνονται τόσο οι πωλήσεις όπλων, όσο και οι υποστηρικτές της άρσης των όποιων ελάχιστων ελέγχων για την αγορά και κατοχή τους. Το 1990 αποτελούσαν μόνο το 19%, σήμερα αγγίζουν το 60%, και μερικές πολιτείες φτάνουν στο σημείο να προωθούν τη νομιμοποίηση κρυμμένων όπλων ακόμα και στα σχολεία. Το μόνο που βρήκε να πει ο εκτελεστικός διευθυντής της NRA, Larry Pratt μετά το φονικό, ήταν να καταλογίσει ευθύνες στους υποστηρικτές του περιορισμού των όπλων, τους οποίους κατηγόρησε ότι με το να αντιτίθενται στον εξοπλισμό των σχολείων, έβαψαν τα χέρια τους με το αίμα των μικρών παιδιών.

Μπλεγμένη θαρρείς, σε μια ομοιοπαθητική του κακού, η Αμερική κοιτάει να ξορκίσει την κλιμακούμενη βία με όλο και περισσότερες αρματωσιές. Τα γεγονότα όμως δείχνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Παρά την εκτόξευση του αριθμού των όπλων, που εκτιμάται στα 200 εκατομμύρια, τα περιστατικά μαζικών δολοφονιών, από εξαιρετικά σπάνια μέχρι το 1980, κανά δυο δηλαδή τη δεκαετία, από το 2000 και εντεύθεν φτάνουν τα μερικά το χρόνο. Αν τώρα, που ένας στους δυο Αμερικανούς ζει σε σπίτι με ένα τουλάχιστον όπλο, υπάρχει εκτίναξη των δολοφονιών, γιατί η γενίκευση της οπλοκατοχής να τις αποτρέψει; Δεν υπάρχει αμφιβολία. Είναι φανερό ότι η Αμερική έχει πιαστεί σε μια παρανοϊκή παγίδα θανάτου και βίας. 

Είναι όμως μόνο η ευρεία διασπορά των όπλων που οδηγεί κάθε λίγο και λιγάκι σε τραγωδία; Θα έφτανε δηλαδή μια αυστηρότερη νομοθεσία και μια γενίκευση των ψυχιατρικών εξετάσεων; Αν ήταν έτσι, στην Ελβετία, όπου η οπλοφορία των ενηλίκων ανδρών είναι υποχρεωτική, (καθότι όλοι θεωρούνται εν δυνάμει στρατιώτες), θα έπρεπε το χιόνι να είναι μονίμως κόκκινο.  Αλλά δεν είναι. 

Η διαφορά εδώ είναι ότι η βία αποτελεί συστατικό στοιχείο της αμερικάνικης κουλτούρας, πράγμα που δεν συμβαίνει με την ελβετική. Και όπως ένα αεροπορικό ατύχημα προκύπτει από τη συμβολή πολλών ταυτόχρονα παραγόντων, έτσι και η διάχυση της κουλτούρας αυτής προέρχεται από τη συνέργεια παραγόντων για τους οποίους διαχρονικά υπεύθυνο είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα και οι εξαρτήσεις του. 

Αν το Χόλιγουντ είναι η πρώτη εξαγωγική βιομηχανία, η δεύτερη είναι η βία. Η Αμερική είναι ο υπ’ αριθμόν ένα εξαγωγέας όπλων, διεξάγει πολέμους, μόνο για το 2011-2012, σε 9 διαφορετικές χώρες ταυτόχρονα, απασχολεί 400,000 προσωπικό σε περίπου 1,000 στρατιωτικές βάσεις και ευθύνεται για τον θάνατο τουλάχιστον μισού εκατομμυρίων παιδιών μόνο στο Ιράκ, για τα οποία, φυσικά, κανένας δεν έχυσε ούτε μισό δάκρυ. Η πολεμική βιομηχανία δεν συντηρείται φυσικά μόνο από τις εξαγωγές, αλλά και από την εσωτερική αγορά, τη διεύρυνση της οποίας έχουν αναλάβει με μεγάλη επιτυχία αδρά χρηματοδοτούμενα πανίσχυρα λόμπι. 

Βία ξεχειλίζει και από τα media. Ένα παιδί μέχρι τα δώδεκά του, θα έχει παρακολουθήσει στην τηλεόραση πάνω από 8,000 φόνους, και πάνω από 100,000 άλλες πράξεις βίας. Η Αμερική πρωτοπορεί επίσης στις πωλήσεις των πλέον βίαιων βιντεο-παιχνιδιών, καθώς και στη διάδοση πολεμικών παιχνιδιών, τα οποία στις περισσότερες χώρες τελούν υπό απαγόρευση.

Και συνεχίζουμε. Η Αμερική έχει τους περισσότερους ανά κάτοικο φυλακισμένους. Η Αμερική παρουσιάζει μια από τις μεγαλύτερες ανισότητες στην κατανομή του πλούτου. Η μεσαία τάξη βρίσκεται σε καθίζηση, η φτώχεια σε άνοδο, και δεν είναι τυχαίο που η ραγδαία αύξηση των επεισοδίων βίας συμπίπτει με την περίοδο άνθισης του νεοφιλελευθερισμού. Η πίεση που ασκείται στα άτομα μέσα από τη γενικευμένη ανασφάλεια και τη θεοποίηση του ανταγωνισμού, έρχεται τότε και βρίσκει εκτόνωση στους κοινούς μύθους του μοναχικού καβαλάρη που εκεί στην άγρια δύση, δεν έχει τίποτε άλλο, παρά μονάχα τη καραμπίνα του για να προστατευτεί. Επικίνδυνο μείγμα.

Η εταιρική αποτίμηση της ανθρώπινης ζωής

Στις 24 του Νοέμβρη που μάς πέρασε, το εργοστάσιο ρούχων Tazreen, στα περίχωρα της Ντάκα, πρωτεύουσας του Μπαγκλαντές τυλίχτηκε στις φλόγες, με αποτέλεσμα 112 εργάτες ν’ απανθρακωθούν. Συνηθισμένα πράγματα…

Το Μπαγκλαντές, τις τελευταίες δεκαετίες έχει εξελιχθεί στον δεύτερο, μετά την Κίνα, κατασκευαστή ρούχων για λογαριασμό γνωστών, αμερικάνικων κυρίως εταιριών, με περίπου 4,000 εργοστάσια, και τις εξαγωγές ν’ αγγίζουν τα $18 δις ετησίως. 

Το Tazreen έραβε ρούχα κυρίως για το Walmart, το μεγαλύτερο εμπορικό κατάστημα στον κόσμο, γνωστό για τις φτηνές τιμές, τα φτηνά μεροκάματα (αυτά πάνε συνήθως μαζί), και τις άθλιες συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων του και όχι μόνο. Σύμφωνα με ντοκουμέντα, που έφερε στο φως το Bloomberg, το Walmart μαζί με άλλες εταιρίες που χρησιμοποιούσαν το εργοστάσιο για τον ίδιο σκοπό, όπως η GAP και η Target, είχαν ειδοποιηθεί ήδη από τον Απρίλιο του 2011 για τα προβλήματα ασφάλειας που παρουσίαζε και για το σκοπό αυτό τούς είχε ζητηθεί να δώσουν κάτι τις περισσότερο, ώστε το εργοστάσιο να επισκευασθεί και να γίνει ασφαλές. Η απάντηση των εκπροσώπων του Walmart ήταν ότι, ναι, ξέρετε, ξέρουμε ότι υπάρχουν προβλήματα στα ηλεκτρικά και στα συστήματα πυρόσβεσης, αλλά έχουμε να κουμαντάρουμε άλλα 4,500 εργοστάσια, οπότε δεν θα είναι οικονομικά εφικτό να προβούμε σε τέτοιας έκτασης επενδύσεις. Όπερ μεθερμηνευόμενο, σήμαινε ότι αναλαμβάνουμε το όποιο ρίσκο, διότι εκτιμούμε ότι θα μας έρθει φτηνότερα. Κυνισμός; Μπα! Επιχειρηματικός ορθολογισμός, βάση των συνήθων αναλύσεων οφέλους-κόστους.

Το Walmart, φυσικά δεν αποτελεί εξαίρεση. Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα από τον κόσμο των επιχειρήσεων, όπου η ανθρώπινη ζωή μπαίνει στο ίδιο exel με τα αναλώσιμα, και αποτιμάται αντιστοίχως, αναλόγως πάντοτε του γεωγραφικού πλάτους και μήκους. Άλλη η αποτίμηση στο Μπαγκλαντές, άλλη στη Βραζιλία, άλλη στην Αμερική.

Ανάμεσα λοιπόν, στα 1973 και 2009, είχε παρατηρηθεί ότι όταν ένα φορτηγό συγκεκριμένης μάρκας (General Motors) συγκρουόταν με ένα άλλο, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα το ρεζερβουάρ του πρώτου να εκραγεί. Εξ αιτίας αυτού του κατασκευαστικού λάθους, 2,000 περίπου άνθρωποι στις ΗΠΑ είχαν αφήσει τα κοκαλάκια τους στην άσφαλτο Από έρευνες αποδείχτηκε ότι το πρόβλημα οφειλόταν στη θέση που είχε το ρεζερβουάρ, στα πλαϊνά του φορτηγού, για λόγους εξοικονόμησης ενέργειας. Αντί να ανακαλέσει η εταιρία τα προβληματικά μοντέλα, έβαλε τους μηχανικούς και τους λογιστές της να υπολογίσουν πόσο θα κόστιζε ο επανασχεδιασμός και η ανακατασκευή, και πόσο η αποζημίωση των υποψήφιων θυμάτων. Οι αριθμοί έδειξαν αυτό που υποπτευόμαστε: η αντικατάσταση θα κόστιζε 8.6 δολάρια το όχημα, ενώ η αποζημίωση, για ένα υποθετικό αριθμό 500 θυμάτων το χρόνο, θα κόστιζε 2.4 δολάρια ανά φορτηγό. Σκεπτόμενη, λοιπόν, ορθολογικά, η εταιρία εγκατέλειψε κάθε σχέδιο για απόσυρση και ανακατασκευή. Όχι όμως για πολύ. Ο τρόπος σκέψης της δεν εκτιμήθηκε από ένα δικαστήριο του Λος Άντζελες, το οποίο τής εκδίκασε πρόστιμο περί τα 5 δις δολάρια για αποζημιώσεις των θυμάτων. 

Παρά τον ορθολογισμό της, όμως, η GM, είχε και άλλες ατυχίες. Με το που ξέσπασε η κρίση, ήταν από τις πρώτες που παρασύρθηκε, κηρύσσοντας αναγκαστατικά πτώχευση. Αν δεν ήταν τα 25 και πλέον δις του αμερικανικού κράτους να τη συγκρατήσουν, σήμερα η GM θα βρισκόταν στα θυμαράκια.  

Ας δούμε και μια άλλη περίπτωση. Το 2005 σε κάποιο διυλιστήριο της BP στο Τέξας σημειώθηκε έκρηξη σκοτώνοντας 15 εργάτες, που εκείνη την ώρα βρίσκονταν σε παρακείμενα τροχόσπιτα. Θα μπορούσε να περάσει σαν μια άτυχη στιγμή, για κάποιους  άτυχους εργάτες. Στη δίκη, όμως που ακολούθησε ήρθαν στο φως έγγραφα που αποδείκνυαν ότι τρια χρόνια πριν, η BP είχα κάνει μια ανάλυση κόστους-οφέλους για το είδος του υλικού που θα χρησιμοποιούσε στις γύρω εγκαταστάσεις, και από τα οποία προέκυπτε ότι η χρήση ενός φτηνού αλλά ακατάλληλου υλικού, αντί ενός ακριβού, αλλά ανθεκτικού στις εκρήξεις, θα μπορούσε να εξισορροπήσει το κόστος από πιθανές αποζημιώσεις σε περίπτωση ατυχήματος.  Για τους υπολογισμούς αυτούς, η BP καταδικάστηκε τελικά να πληρώσει από 10 εκ. Δολάρια για κάθε σκοτωμένο εργάτη . 

Δυστυχώς, στα περισσότερα από τα ατυχήματα, η απόδειξη ύπαρξης δόλου πίσω από τη λήψη ελλιπών μέτρων ασφαλείας είναι δύσκολο να προσκομιστεί, με αποτέλεσμα οι εταιρίες να ξεφεύγουν με κάτι ψιλά και να συνεχίζουν να εκθέτουν σε κίνδυνο τις ζωές των εργαζομένων.  

Υ.Γ. Το παρόν κείμενο βασίστηκε στο άρθρο “Death and Number-Crunching in Corporate America”  των Thom Hartmann και Sam Sacks, το οποίο δημοσιεύτηκε στις 13/12 στην ιστοσελίδα http://truth-out.org.

Η εξέγερση των ήσυχων Σλοβένων

Πριν ακριβώς 10 μέρες οι δρόμοι του Maribor (Σλοβενία) άστραψαν και βρόντηξαν. 20,000 κάτοικοι κατέβηκαν στους δρόμους και τα έκαναν γης μαδιάμ, με πέτρες, ξύλα, μολότοφ, και τα λοιπά αξεσουάρ του αγριεμένου πλήθους. Και να πεις, ότι οι Σλοβένιοι έχουν θητεύσει στη μολότοφ από την κούνια τους; Επ’ ουδενί. Συγκαταλέγονται ανάμεσα στους πλέον αποστασιοποιημένους πολιτικά της ΕΖ. Μετά βίας σηκώνονταν από τον καναπέ για να συρθούν ως το εκλογικό τμήμα, όταν και εφόσον. Κι όμως τα πήραν στο κρανίο με το δήμαρχο της πόλης τους, ο οποίος είναι βουτηγμένος μέχρι το λαιμό στη διαφθορά. Ποια διαφθορά όμως;

Αυτή που προέκυψε φυσιολογικά μέσα από το σπορ των ιδιωτικοποιήσεων στο οποίο επιδίδεται με επιτυχία από το 1997. Μέχρι αυτή τη στιγμή έχει ιδιωτικοποιήσει τους υπονόμους (εκεί δηλαδή που ανήκει), τη διανομή νερού, τις δημόσιες συγκοινωνίες, τα τραμ, ακόμα και τα κοινοτικά γραφεία κηδειών. Ναι τον αθεόφοβο! Έτσι, που έφτασε μια κηδεία στο Μάριμπορ να κοστίζει τα διπλάσια από μια κηδεία στη Λουμπλιάνα. Και να σκεφτείτε ότι προεκλογικά έλεγε ότι θα έριχνε το κόστος της κηδείας στο μισό.

Αυτό όμως που ξεχείλισε το ποτήρι και έβγαλε ακόμα και τους Σλοβένους στο δρόμο ήταν η απόφασή του να εγκαταστήσει 70,000 (!) κάμερες στους δρόμους του Μάριμπορ για να ελέγχουν την ταχύτητα των αυτοκινήτων, και ειδικά σε μέρη, όπου ήταν αδύνατον να μην υπερβείς το όριο. Φυσικά, το όλο project είχε δοθεί σε ιδιωτική εταιρία η οποία, βάση της σύμβασης θα εισέπραττε το 93% των προστίμων. Το τι κάμερα κάηκε, είναι αδύνατο να περιγραφεί. Προς συμπαράσταση δε των κατοίκων του Μάριμπορ, ο ξεσηκωμός γενικεύτηκε και στις άλλες πόλεις. 

Και όχι μόνο γιαυτό. Ο συγκεκριμένος δήμαρχος δεν είναι ο μόνος που κατηγορείται για διαφθορά. Στην ίδια κατάσταση βρίσκονται και μια ντουζίνα άλλοι, δήμαρχοι αλλά και βουλευτές, καθώς και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, Janez Janša, ο οποίος παρά τις κατηγορίες για διαφθορά που αντιμετωπίζει, συνεχίζει να αποφεύγει τη δίωξη και αρνείται να παραιτηθεί. Και γιατί κατηγορείται ο άνθρωπος; Για κάτι ψιλά που πήρε από τη Φινλανδία για ν’ αγοράσει φιλανδικά άρματα μάχης! Με το που γίνηκαν σύμμαχοι με τους Γερμανούς, οι Φινλανδοί, μπήκαν αμέσως και στα κόλπα της δωροδοκίας, δικαιώνοντας την ποιότητα του εκπαιδευτικού τους συστήματος. 

Ο πρωθυπουργός κατηγορείται και για άλλα, ότι δηλαδή χειραγωγεί τη δικαστική εξουσία, εξασφαλίζοντας το ακαταδίωκτο για πάρτη του και για όλη την πολιτική ελίτ της Σλοβενίας, γεγονός που αφήνει αδιάφορους τους εύθικτους και δημοκρατικούς Ευρωπαίους.

Παρ’ όλα αυτά, και σε αντίθεση με τους Σλοβένους, οι Κροάτες τα κατάφεραν και έστειλαν στην ψειρού για 10 ολόκληρα χρονάκια, τον πρώην Πρωθυπουργό τους, Ivo Sanader, ο οποίος βρέθηκε ένοχος για δωροδοκία 10 εκ. ευρώ από τον Ουγγρικό ενεργειακό κολοσσό MOL, και 500,000 ευρώ από την Αυστριακή τράπεζα Hypo Group Alpe Adria. Φυσικά ο Sanader δεν ήταν ο μόνος, ούτε τα 10.5 εκ. ήταν ένα μεγάλο ποσό μπρος στα άλλα που δόθηκαν σε αφανείς ακόμα πολιτικούς.

Φυσικά και ο Τσοχατζόπουλος, δεν ήταν μόνος. Υπάρχουν πολλές ενδείξεις και συμπτώσεις, και υπονοούμενα για ιστάμενους υψηλότερα του Τσοχατζόπουλου. Γιατί δεν προχωράει η δικαιοσύνη; Γιατί, καλέ;

Προβλέψεις (για γέλια) της Deutsche Bank για το ΑΕΠ

Τώρα που με την ευχή του θεού και της παναγιάς τελείωσε το buyback, ας ρίξουμε και μια ματιά στις εκτιμήσεις των σοφών για το πόσο θα είναι το χρέος το 2020. 124% λέει ο ένας, 128% λέει  ο άλλος. 4 μονάδες η μεταξύ τους διαφορά, για 8 χρόνια μετά, δεν είναι και πολύ κακή προσέγγιση.

Για να έχεις όμως αξιώσεις για τόσο μακριά, όσο είναι το 2020, θα πρέπει να έχει καλό παρελθόν στα μαντέματα. Κι εδώ τα χαλάνε. Και μάλιστα πολύ. 

Όλα τα διαγράμματα δείχνουν την πραγματική μεταβολή του ΑΕΠ ανά χρονιά, (γαλάζια καμπύλη) και την πρόβλεψη που είχε κάνει η Deutsche Bank μόλις ένα χρόνο πριν, (μπλε καμπύλη). 

Το πάνω-πάνω διάγραμμα αφορά στην Ελλάδα. Τα υπόλοιπα αφορούν, με τη σειρά, στην Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία, ΗΠΑ και ΗΒ. Το πόσο συμπίπτουν οι δυο καμπύλες,  δεν χρειάζεται καν να το σχολιάσουμε. Η μια πάει ανατολή, κι άλλη δύση. Τώρα, πώς είναι σίγουροι ότι το 2020 το ΑΕΠ θα είναι τόσο, κι όχι άλλα αντ' άλλων, ας πάει κι αυτό ασχολίαστο. Αλλά,αφού καθόμαστε και ακούμε τις μαλακίες τους, χωρίς να  τους παίρνουμε στο κατόπι, καλά να πάθουμε.

Τα διαγράμματα είναι από το zerohedge, "The sheer Comedy of Erroneous...".

H «Πολιτιστική Επανάσταση» του Βερολίνου

Πολλές φορές όταν κοιτάς τα πράγματα από απόσταση, είτε στο χρόνο, είτε ως μη άμεσα εμπλεκόμενος, μπορείς να έχεις καλύτερη αντίληψη για τη δυναμική που τα κινεί, για το ποιοι είναι οι κύριοι παίχτες, για τα κίνητρα που τους καθοδηγούν, για το κεντρικό διακύβευμα, το οποίο και θέτει σε κίνηση τα γεγονότα. Περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο αυτό βρίσκει εφαρμογή στην κατανόηση του ιστορικού παρελθόντος, αν και παρ’ όλα αυτά, για ένα κάποιο γεγονός σπανίως υπάρχει απόλυτη ταύτιση των κατανοήσεων μεταξύ των ιστορικών.

Εν πάση περιπτώσει, ρίχνοντας μια ματιά πίσω, στον κοντινό μας 20ο αιώνα, παρατηρούμε μια πλειάδα αιματηρών γεγονότων, με εκατοντάδες χιλιάδες, έως και εκατομμύρια θύματα, τα οποία, σαν μύγες, σαρώθηκαν από τις παρανοϊκές ιδεοληψίες των ηγεμόνων τους. 

Ο Στάλιν, από τη δεκαετία του ’30 μέχρι το θάνατό του άφησε πίσω του τουλάχιστον 3 εκ. νεκρούς, είτε ως άμεσα εκτελεσθέντες, είτε ως έμμεσα, από τα βασανιστήρια και τις κακουχίες των γκούλαγκ. Αν αναφερθούμε και στα θύματα λιμών λόγω της βίαιης κολεκτιβοποίησης, τότε μπορεί να φτάνουν και τα 10 εκατομμύρια, για μερικούς δε άλλους ερευνητές, ακόμα και τα 20. Σύμφωνα με τα μέτρα και τα σταθμά του Στάλιν, οι άνθρωποι αυτοί κρίθηκε απαραίτητο να εκλείψουν, μιας και σκίαζαν με την παρουσία τους τον ήλιο του σοσιαλισμού. 

Ο Χίτλερ, εξαπέλυσε το δικό του ανθρωποκυνηγητό, αφήνοντας ξωπίσω του κάποια άλλα εκατομμύρια, τα οποία με τα δικά του μέτρα και σταθμά μόλυναν το βέρο και αγνό άριο γερμανικό αίμα. 

Ο Μάο, κάπου το 1966 και για δέκα χρόνια βάλθηκε να σιάξει το λοξοδρόμημα της κινεζικής κοινωνίας από το ορθό μονοπάτι του μαοϊκού σοσιαλισμού. Και σάλπισε την έναρξη της πολιτιστικής επανάστασης, κατά την οποία εκατομμύρια αθώων κυνηγήθηκαν, εκτοπίστηκαν, φυλακίστηκαν, ενώ γύρω στους 500,000 σβήστηκαν εντελώς από τα τεφτέρια των ζωντανών.  

Περίπου δέκα χρόνια αργότερα, ο Πολ Ποτ στην Καμπότζη με τους Ερυθρούς Χμερ, είχε το δικό του ουτοπικό όραμα του αγροτικού σοσιαλισμού, το οποίο και αυτό για να πραγματοποιηθεί έπρεπε να περάσει μέσα από δολοφονίες του ενός τρίτου περίπου, του πληθυσμού της Καμπότζης.

Όσο απομακρυνόμαστε χρονικά από αυτά τα γεγονότα όλο και περισσότεροι συμφωνούν ότι οι ουτοπικές φιλοδοξίες των αντίστοιχων ηγετών θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν και με λιγότερο ή και καθόλου αίμα, ή ότι το τόσο αίμα δεν τους ήταν και τόσο απαραίτητο για την εμπέδωση των σχεδίων τους. Στο κάτω κάτω μπορεί και να έφταιγαν τα ίδια τα σχέδια. Φυσικά, εκείνες τις εποχές, που έτρεχαν τα γεγονότα, υπήρχαν πολλοί που συναινούσαν στα οράματα των κυβερνώντων τους, τα οποία μάλιστα υποστήριζαν με θέρμη. Απόδειξη, ότι όλοι αυτοί οι ηγέτες, πλην ενός, πέθαναν ήσυχα ήσυχα στα κρεβάτια τους.

Αν μεταφερθούμε τώρα, ας πούμε, 50 χρόνια μπροστά, και ως ιστορικοί εξετάσουμε εκ νέου, με την ασφάλεια και νηφαλιότητα που εξασφαλίζει η απόσταση, τα τωρινά γεγονότα στην Ευρωζώνη, θα μπορέσουμε να δούμε καλύτερα τη μεγάλη εικόνα: δηλαδή το σχέδιο εκκαθάρισης από το Βερολίνο ολόκληρων πληθυσμών της Νότια Ευρώπης, μέσω μιας οικονομικής γενοκτονίας  που φυσιολογικά θα έχει ως επακόλουθο και τη φυσική γενοκτονία των ασθενέστερων και της νέας γενιάς που δεν θα αφεθεί να γεννηθεί. Όπως και έχει ξανασυμβεί, ως ιστορικοί  του μέλλοντος, θα κουνήσουμε με απορία το κεφάλι, για το πώς εκατομμύρια ανθρώπων αφέθηκαν να πιαστούν στα δίχτυα ενός παρανοϊκού σχεδίου, για το πώς αρκετοί το επικρότησαν ανοιχτά, για το πώς άλλοι βρέθηκαν να παραπατούν ανάμεσα στην αποδοχή και την απόρριψη, και για το πώς τελικά όλοι μαζί κατακρημνίστηκαν αμαχητί.  

Έτσι, θα αποδειχθεί ότι ο 21ος αιώνας δεν ήταν παρά μια ομαλή διαδοχή του 20ου. 

Ο πλανήτης πάει χρηματιστήριο

Πιάνω πολλούς τον τελευταίο καιρό ν’ αναρωτιούνται για το πού θα βρει το οικονομικό μας σύστημα την απαραίτητη καύσιμη ύλη για να συνεχίσει την πορεία του. Με το που τέλειωσε η μεταπολεμική Χρυσή Εποχή, μια ωραία πρωία του 1971 στα χιονοσκεπή δάση του Bretton, η καύσιμη ύλη βρέθηκε στις απέραντες πεδιάδες των χρηματοοικονομικών, όπου το χρήμα μπορούσε πλέον να καλπάζει χωρίς χαλινό, λουριά και παρωπίδες. Αυτά μέχρι σήμερα. Οι πεδιάδες αποδείχτηκε ότι είχαν ένα σύνορο, και μάλιστα επικίνδυνο που από κάτω του έχασκε ο γκρεμός.

Προς στιγμήν σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να στραφεί κατ’ αλλού, σε πεδία πιο καινοτόμα. Ας πούμε εκεί, όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να πουλούν και ν’ αγοράζουν ελεύθερα όργανα, νεφρά, σπλήνες, συκώτια, ωάρια και σπέρμα, αλλά πάλι κάτι τέτοιο θα σήμαινε κεφάλαια, χειρουργεία, πολλά χειρουργεία, αναισθησιολόγους, νοσοκόμες, νεκροτομεία, για όταν κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά στεγνές οι εποχές και δύσκολες, χωρίς ρευστό και οι καλύτερες ιδέες πάνε άπατες. Είναι αλήθεια ότι μια τέτοια αγορά με φαινομενικά ανεξάντλητους πόρους θα τερμάτιζε τις όποιες παράνομες συναλλαγές, θα κόβονταν αποδείξεις, ο ΦΠΑ θα πληρωνόταν στην ώρα του, και όλοι θα έβγαιναν εσαεί κερδισμένοι. Αλλά είπαμε, δύσκολοι οι καιροί για επενδύσεις σε υλικότητες. Άσε που το άυλο γεννά πολλά περισσότερα.

Τότε τι άλλο; Μα ο πλανήτης!

Μπορεί αυτή τη στιγμή να μην υπάρχει έντονο επενδυτικό ενδιαφέρον, ελλείψει της κρίσιμης εκείνης μάζας εξωγήινων που θα ενδιαφέρονταν να επενδύσουν σε real estate, αλλά ο πλανήτης μας θα μπορούσε να αποτελέσει ο ίδιος μια μεγάλη και δυνητικά ατελεύτητη αγορά με γνώμονα τη σωτηρία του. Είναι αλήθεια ότι η καταστροφή του περιβάλλοντος έχει μεγάλο αντίκτυπο στην οικονομία, διότι απλά χωρίς καθαρό νερό να πιεις και αέρα ν’ αναπνεύσεις θα πάψει και η ίδια να υπάρχει. Οι παράγοντες όμως αυτοί δεν λαμβάνονται υπόψη, ούτε και αντανακλώνται στις τιμές των αγαθών, παρά αντιμετωπίζονται σαν «εξωτερικότητες», με αποτέλεσμα οι επιχειρήσεις να συνεχίζουν να ρυπαίνουν ως το βαθμό που η φήμη και η μετοχή τους παραμένουν ανεπηρέαστες.

Μια άλλη ιδέα είναι ότι το πρόβλημα θα μπορούσε ν’ αντιμετωπιστεί με τη δημιουργία διαφοροποιημένων «περιβαλλοντικών αγορών», με τη χρηματιστικοποίηση, δηλαδή, περιοχών ιδιαίτερης σημασίας για τη διατήρηση και αναπαραγωγή της ζωής, όπως τα τροπικά δάση, και εν κατακλείδι με την εισαγωγή ολόκληρου του πλανήτη στο χρηματιστήριο. Για την επιτυχία αυτού του project χρειάζεται αφ’ ενός ακριβής αποτίμηση σε χρήμα όσων περιοχών εκτιμώνται ως σημαντικές και άξιες να διασωθούν, και αφ’ ετέρου, έκδοση εξειδικευμένων, εμπορεύσιμων χρηματιστηριακών προϊόντων με βάση την αποτιμηθείσα αξία της κάθε μιας υπό διάσωση περιοχής. Μια επιχείρηση που για παράδειγμα μολύνει ποτάμια σε μια περιοχή θα μπορεί να «αντισταθμίζει» τη ζημιά, αγοράζοντας

στην «περιβαλλοντική αγορά», ομόλογα, ας πούμε, ποταμών της Βραζιλίας, με αξία ισότιμη της ζημιάς που προκαλεί στην έδρα της, όπως αυτή θα έχει αποτιμηθεί. Έτσι θα είχαμε τη δημιουργία ενός νέου συστήματος τραπεζών, όπως τράπεζα υγροτόπων, τράπεζα ποταμών, τράπεζα τροπικών δασών, τράπεζα ειδών υπό εξαφάνιση, τράπεζα του εμπριμέ κολεόπτερου της Ζάμπια και τράπεζα της ροζ ακρίδας του Ορινόκο.

Σχετικά με την εύλογη απορία για τον τρόπο καθορισμού της τιμής του ομολόγου της ροζ ακρίδας ή του swap των δέντρων μονγκρόβια της Γουιάνα, ο νέος κλάδος των «Πράσινων Οικονομικών» έρχεται για να κρεμάσει καρτελάκια με τιμές, σε ό,τι έχει μείνει ακόμα εκτός αγορών. Από κοντά, φυσικά, και οι πάντα πρόθυμες τράπεζες. Οι JP Morgan, Uni Credit, Credit Suisse, Citigroup, Barclays, BoA, κ.α. σπεύδουν να «πουλήσουν προστασία», μιας και το δυναμικό μόνο της «αγοράς υγροτόπων» στις ΗΠΑ εκτιμάται στα $2 δις.

Είναι όμως δυνατόν η προστασία του περιβάλλοντος να περνάει μέσα από μηχανισμούς τιμών και αγοράς; Ούτε κατά διάνοια. Δεν είναι τα είδη αυτά που κινδυνεύουν, αλλά η ασυδοσία, η έλλειψη κανόνων και περιορισμών, καθώς και η ελλειμματική κοινωνική και περιβαλλοντική ευθύνη. Το ταμπελάκι που θα κρεμάσουμε στο κάθε τι που απαρτίζει το οικοσύστημα δεν είναι τόσο αθώο. Επεκτείνει τον έλεγχο των εταιριών σε ό,τι συνιστά κοινή περιουσία και κληρονομιά, στρώνει το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση της Φύσης και ξαναδίνει δουλειά και υπόσταση στους παραπαίοντες τραπεζίτες.

Ο σαδιστής, ο παράφρων και ο ψυχασθενής

Δεν σβήστηκε από τη μνήμη μου, παρά τα χρόνια που πέρασαν, μια σκηνή από ταινία ασπρόμαυρη, που δεν θυμάμαι καν τ’ όνομά της κι ούτε τίποτα άλλο απ’ αυτήν, παρά μονάχα το τρομαγμένο πρόσωπο κάποιου μέσα σ’ ένα δωμάτιο κελί, οι σιδερένιοι τοίχοι του οποίου αργά αλλά σταθερά μετακινούνταν ο ένας απέναντι στον άλλον, με στόχο να τον συνθλίψουν. Αν ήταν να συγκρίνω τεχνικές και τεχνάσματα βασανισμού ανθρώπων στη διάρκεια των αιώνων, αυτό θα το τοποθετούσα στα 10 καλύτερα. Άλλο να σε παίρνει ο χάρος με μιάς κι άλλο να σε πλησιάζει βήμα-βήμα και κατά μέτωπο. 

Μετά, στην ίδια ταινία ή μπορεί κι αλλού, ήταν εκείνος ο τύπος που τού ‘χαν κλειδώσει στο πρόσωπο μια σιδερένια μάσκα, κι απ’ ότι θυμάμαι, δεν θα ‘ταν μακριά η στιγμή που τα γένια καθώς θα μεγάλωναν πυκνά, θα τον τύλιγαν και θα τον έπνιγαν. Μπορεί να ξέχασα πολλά από την υπόθεση, αλλά η γεύση του τρόμου, κάπως ξεθυμασμένη είν’ αλήθεια από τον καιρό, δεν μ’ εγκατέλειψε. Φωλιασμένη κάπου και σε ύπνωση, ήταν η ώρα της φαίνεται να ξαναζωντανέψει. 

Δεν έβλεπα πια κελί, αλλά μια πόλη, μια χώρα σα λαβύρινθο, με δρόμους κι εμπόδια που μετακινούνταν, που εμφανίζονταν στα ξαφνικά εκεί που πριν από λίγο έβλεπες πέρασμα, τοίχους που σού ‘φραζαν την έξοδο, κάθε φορά που έκανες στροφή για ν’ αποφύγεις άλλους, και να στραφείς προς ένα καινούργιο άνοιγμα.  Μάταια, όπου και να πήγαινες κάποιος πιο γρήγορος, και πιο πανούργος σε πρόφταινε και τα σφράγιζε. Μετά από λίγο καιρό, το ‘ξερα πως όλες αυτές οι σκιές που έβλεπα να τρέχουν δίπλα μου, πίσω μου κι εμπρός μου,  αλαλιασμένες, με τις τρίχες ορθές, τις φουσκωμένες φλέβες και τα μάτια δέκα πόντους έξω από τις κόγχες θα είχαν πέσει κάτω νεκρές. Άδικα, χωρίς τουλάχιστον, ούτε ένα τοίχο να καταφέρουν ν’ ανατινάξουν.

Η κυβερνώσα τρόικα τα έχει όλα αυτά μαζί. Έχει κάτι από τον σαδισμό του εκτελεστή που βάζει τους τοίχους σε κίνηση, κάτι από την παραφροσύνη του κατασκευαστή της μάσκας, κάτι από τη μισανθρωπία του τέρατος που κυριεύει την πόλη και χτίζει με φράχτες τους δρόμους της. Ο Σαμαράς που νομίζει ότι είναι Θεός, ο Βενιζέλος που νομίζει ότι είναι Ναπολέοντας, και ο Κουβέλης, που νομίζει ότι είναι φιλόσοφος.     

  

1,5 εκατομμύρια άνεργοι, αυτοί και τα παιδιά τους, στράφηκαν προς στιγμή στους γεννήτορες, τελευταίο καταφύγιο πριν την αυτοκτονία, για να επιβιώσουν. Ο σαδιστής πανόπτης, μόλις το αντιλήφθηκε, έβαλε τους φρουρούς του και τους έκλεισε το δρόμο, πριν καν απλώσουν βήμα. Έβγαλε το μαχαίρι κι έκοψε τις συντάξεις. 

  

11 εκατομμύρια εγκλωβισμένοι σ’ αυτήν την τερατόμορφη χώρα, φέτος δεν θα ζεσταθούν. Από ένστικτο στράφηκαν αλλού, στο υγραέριο. Ο ψυχασθενής πανόπτης, μόλις το αντιλήφθηκε έβγαλε φετφά και αύξησε την τιμή. Τα ποντίκια, για να σωθούν στράφηκαν στα ξύλα. Ο ψυχασθενής πανόπτης απαγόρευσε την υλοτομία, και αύξησε την τιμή και την τιμωρία.  Τα ποντίκια, για να σωθούν στράφηκαν στο ρεύμα. Ο ψυχασθενής πανόπτης, μόλις το αντιλήφθηκε, αύξησε την τιμή. Πολλοί απ’ αυτούς που θα κρυώσουν και θα μείνουν νηστικοί, δεν θα προφτάσουν τον επόμενο χειμώνα, παρά μονάχα ανάποδα, κι από τα κάτω. 

5 εκατομμύρια κάνουν το σκατό τους παξιμάδι, για να τα καταφέρουν να επιβιώσουν αυτή τη χρονιά και την επόμενη, που όπως πάνε τα πράγματα δεν θα ‘χουνε δουλειά. Ο παράφρων πανόπτης, μόλις το αντιλήφθηκε, άλλαξε τους κανόνες ώστε ν’ αρχίσουν να ξοδεύουν αυτά τα λίγα που έβαζαν στην άκρη, τιμωρώντας τους σε περίπτωση που δεν το έκαναν, με μεγαλύτερη φορολογία. 

Οι οδηγοί που θέλησαν να ακινητοποιήσουν τα αυτοκίνητά τους για να γλυτώσουν τα τέλη, απειλήθηκαν με τέλη ακινησίας.

Οι άνεργοι που δεν είχαν τίποτε να δηλώσουν, απειλήθηκαν να φορολογηθούν ακριβώς επειδή ήταν άνεργοι.

Οι μέτοχοι που θα δουν την περιουσία τους να κατατρώγεται από τους τραπεζίτες στο δεύτερο κούρεμα που είναι σε εξέλιξη, δεν θα μπορέσουν ν’ αμυνθούν, γιατί οι μισάνθρωποι πανόπτες θα τους αφαιρέσουν το δικαίωμα της προσφυγής εκεί όπου ακόμα υπάρχει η ψευδαίσθηση της προστασίας και της δικαιοσύνης.

11 εκατομμύρια λοιπόν, στο έλεος μιας κλίκας μισάνθρωπων, σαδιστών και παραφρόνων. Κι ούτε ένα ρουθούνι ακόμα να ματώσει…

Εισαγωγή Διαφθορόμετρου από την Εσθονία

Αυτή την ώρα, συζητείται στην ολομέλεια της βουλής η κύρωση του «Μνημονίου Κατανόησης μεταξύ του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και μπλα, μπλα, του Ελληνικού παραρτήματος της Γερμανικής Δημοκρατίας και του Υπουργείου Οικονομικών Υποθέσεων και Επικοινωνιών της Δημοκρατίας της Εσθονίας για τη συνεργασία όσον αφορά τρόπους καταπολέμησης της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας μέσω της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και των τεχνολογιών πληροφοριών και επικοινωνίας».

Παίρνει τις ρούγες δηλαδή η κυβέρνηση διαλαλώντας τη σαπίλα όχι τη δική της, αλλά του μαγαζιού που τόσα χρόνια διαφέντευε και πέφτει επάνω στους Εσθονούς, και καταπλήσσεται για την ηθική τους διακυβέρνηση, την τεχνογνωσία και τις προόδους τους. Καλά είναι τόσο άμεμπτη η Εσθονία, ώστε να εξάγει τόσα πολλά ζηλευτά προϊόντα; Φυσικά, αν παίρνεις στα σοβαρά τους δείκτες. 

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, βλέπεις ότι ας πούμε για το 2010 η Εσθονία κατέχει την 26η θέση από άποψη διαφθοράς, ενώ η Ελλάδα, άστα να πάνε, φτάνει και ξεπερνάει την 80η. Οπότε, λες καλώς το σκέφτηκε και το έπραξε η κυβέρνηση.

Όπως το έχουμε τονίσει πολλές φορές απ’ αυτό το μαγαζί κανένα νούμερο, κανέναν δείκτη δεν πρέπει να δεχόμαστε στα τυφλά, χωρίς πρώτα να αποκτήσουμε κάποια ιδέα για το πώς παρήχθη και κάτω από ποιες παραδοχές. Ο Διεθνής Δείκτης Διαφάνειας είναι ένας από αυτούς. Προφανώς δεν διαθέτει κάποιο όργανο, το «Διαφθορόμετρο», για να διεξάγει αντικειμενικές μετρήσεις, αλλά ρωτάει απ’ εδώ κι απ’ εκεί τους πολίτες, για το ποια είναι η ΑΝΤΙΛΗΨΗ τους για τη διαφθορά που επικρατεί στη χώρα τους. 

Η αντίληψη αυτή διαμορφώνεται από δυο παράγοντες. Ο ένας είναι το τι βλέπει, ακούει και υφίσταται στην καθημερινότητά του ο πολίτης, που είναι ένα κάποιο μέτρο, όχι όμως τόσο αντικειμενικό, καθ’ ότι φιλτράρεται από την προσωπικότητα του καθενός και τις διάσπαρτες φήμες. Ο άλλος παράγοντας είναι η πληροφορία που παίρνει έτοιμη από τα μέσα που ελέγχουν και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Αυτό το ζήσαμε και το ζούμε έντονα στα καθ’ ημάς.

Μέχρι να ξεσπάσει η κρίση, η αντίληψή μας για το τι συνιστά διαφθορά, για την  έκτασή της και για το ποιες ομάδες βρίσκονταν στην πρωτοπορία, ήταν διαφορετική απ’ ότι είναι σήμερα, τώρα που μάθαμε να κοιτάμε τα πράγματα κάπως διαφορετικά. Έτσι, ενώ προ κρίσης η διαφθορά εντοπιζόταν κυρίως στους γιατρούς με τα φακελάκια, σήμερα την εντοπίζουμε πρωτίστως στο πολιτικό σύστημα και ειδικά στο δικομματικό. Δηλαδή μάθαμε να κοιτάμε από τα χαμηλά στα υψηλά.

Το ίδιο έχουν πάθει και οι Εσθονοί. Πιθανόν να βλέπουν την έλλειψη φακελακίων στα νοσοκομεία, και γρηγορόσημων στις πολεοδομίες, και να νομίζουν ότι είναι καθαροί, αλλά δεν μπορούν ακόμα να δουν ή να αξιολογήσουν το τι συμβαίνει στα ψηλότερα δώματα. Τα οποία και διεφθαρμένα είναι και γιαυτό αδιαφανή.

Πώς το ξέρουμε; 

Μα από το γεγονός ότι η Εσθονία έχει βρεθεί λίαν προσφάτων στο στόχαστρο της Αρχής GRECO, (όπως λέμε δηλαδή γκρέκο μασκαρά), η οποία λειτουργεί στο ευρύτερο πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, με αφορμή υπαινιγμούς για διαφθορά και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος από το κυβερνών κόμμα της χώρας.

Στην Εσθονία έχει ανοίξει ήδη από το καλοκαίρι επίσημη έρευνα της υπόθεσης, στην οποία εμπλέκονται νυν και πρώην βουλευτές του κεντροδεξιού κόμματος των Ρεφορμιστών. Σύμφωνα με τους ανακριτές φαίνεται ότι για αρκετά χρόνια εισέρχονταν στα ταμεία του κόμματος σημαντικά χρηματικά ποσά άγνωστης προέλευσης…

Όχι, για να έχουμε επίγνωση ποιοι είναι αυτοί που θα μας δώσουν τα φώτα τους και θα μας καθαρίσουν! 

Το Ευρωπαϊκό δικαστήριο μπλοκάρει αποδεικτικά έγγραφα για την Ελλάδα

Τις προάλλες, και συγκεκριμένα στις 29 Νοεμβρίου,  στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, στο Λουξεμβούργο εκδικάστηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση. Δυστυχώς, όμως, είχε αρνητικό αποτέλεσμα και έτσι δεν ήρθαν στη δημοσιότητα τα έγγραφα τα οποία αποδείκνυαν τον τρόπο που η Ελλάδα κατόρθωνε, όλα αυτά τα χρόνια της αμαρτωλής δεκαετίας, να κρύβει τα χρέη της, μέσω παραγώγων, swaps, και ποικίλων χρήσιμων εργαλείων της σκιώδους τραπεζικής.

Δεν γνωρίζω γιατί ο κλήρος έπεσε στο Bloomberg να αναζητήσει τα πώς και διατί, και γιατί κανένας από το εγχώριο πολιτικό σύστημα δεν σκέφτηκε να το κάνει πρώτος. Ίσως, σαν πιο ψυλλιασμένος, δεν έτρεφε αυταπάτες. 

Συγκεκριμένα, τον Αύγουστο του 2010, το Bloomberg κάνοντας χρήση του υπάρχοντος νόμου της ΕΕ για την ελευθερία της πληροφορίας, ζήτησε από την ΕΚΤ να αποκτήσει πρόσβαση σε δυο εσωτερικές εκθέσεις της Τράπεζας που προορίζονταν για τα 6 μέλη του διοικητικού συμβουλίου της και οι οποίες είχαν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Μόλις ένα χρόνο πριν, τον Απρίλιο του 2009, αξιωματούχοι της ΕΚΤ είχαν  εντοπίσει ένα "περίεργο" swap με εμπλεκόμενο την Εθνική Τράπεζα Ελλάδος. Με τη χρήση των swaps, τα οποία η Ελληνική κυβέρνηση είχε φροντίσει να κρύψει στα σεντούκια της, είχε δανειστεί στη ζούλα 5.3 δις, τα οποία ουδέποτε πέρασαν στο εξωτερικό χρέος. Με το μεγαλύτερο δε παράγωγο που αποκαλύφτηκε, η Ελλάδα είχε δανειστεί το 2001 από την Goldman Sach 2.8 δις ευρώ.

Παρά λοιπόν, τις περί διαφάνειας ρητορικές της ΕΕ, και παρά τις κατηγόριες της Μέρκελ εναντίον των τραπεζών που συστηματικά μασκάρευαν το ελληνικό χρέος, το δικαστήριο του Λουξεμβούργο αρνήθηκε να δώσει στη δημοσιότητα τα εν λόγω ντοκουμέντα, επικαλούμενο, τι άλλο(;) την γνωστή καραμέλα,  περί της προστασίας του δημοσίου συμφέροντος!  

Αν λάβουμε υπ' όψιν μας το γεγονός ότι ο Ντράγκι, ο διοικητής της ΕΚΤ, είναι άνθρωπος της Goldman Sachs, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι όσα  τάματα και γονυκλισίες και να κάνουν στο όνομα της διαφάνειας, της ελευθερίας της πληροφόρησης και της δημοκρατίας, τα κυκλώματα, που σφιχτοδένουν της πολιτική και δικαστική εξουσία με τις τράπεζες, δεν σπάνε με τίποτα. Όχι ότι δεν το γνωρίζαμε, αλλά να, έχουμε ακόμα ένα παράδειγμα στη φαρέτρα των επιχειρημάτων μας. Και επιπλέον, αποδεικνύεται ότι όλοι μα όλοι ήταν ενήμεροι για τα όσα παράξενα πράγματα συνέβαιναν στις νότιες επαρχίες της εσπερίας εδώ και πολλά χρόνια.

Υ.Γ. Δείτε το δημοσίευμα του Guardian "Court blocks release of greek accounts"

Καλώς τονα τον Μανιτάκη με τα κόλπα του!

Όταν τα νομοσχέδια έρχονται στις επιτροπές της βουλής για διαβούλευση (τρομάρα τους, η διαβούλευση τους μάρανε!), συνήθως έχουν μοιραστεί στους βουλευτές που συμμετέχουν, μια με μιάμιση μέρες πριν, έτσι ώστε και το τυπικό της δημοκρατίας να τηρείται στα χαρτιά, και παράλληλα η δημοκρατία επί της ουσίας να παρακάμπτεται.  Διότι, όταν θέλεις να κάνεις τη βρομοδουλειά η διαφάνεια και η δημοκρατία, παρά τα χαριεντίσματα με δαύτες στα τηλεοπτικά παράθυρα και στους δεκάρικους του κώλου στα κομματικά ακροατήρια, οι δυο αυτές κυρές παραμένουν εντελώς ανεπιθύμητες. Όσο δε πιο κάλπικο είναι το νομοσχέδιο τόσο πιο σύντομος είναι και ο χρόνος ανάμεσα στο μοίρασμα και τη διαβούλευση. 

Σ’ ένα νομοσχέδιο 500-700 σελίδων, όπως είναι αυτά που κατεβάζει προσφάτως η κυβέρνηση, με τροπολογίες επί τροπολογιών της τελευταίας κυριολεκτικά στιγμής, αλλά και με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου να περιμένουν στη γωνιά για τα ακόμα πιο άθλια και βρομερά που δεν τολμά ούτε σε μια τυπική και ακίνδυνη διαβούλευση να βάλει, είναι εντελώς φυσιολογικό μέσα σ’ ένα τέτοιο νομοθετικό λαβύρινθο, κάποια χέρια να βρίσκουν την ευκαιρία να σπρώχνουν στη λάθρα και άρθρα όχι εντελώς αθώα, όσον αφορά τουλάχιστον κάποιες επιμέρους εκδουλεύσεις προς ημετέρους και εξυπηρετήσεις. Άλλωστε, οι πιθανότητες να αποκαλυφθούν πριν από την ψήφιση είναι μηδαμινές. Για μετά, δεν έχει πια σημασία, αφού η τσίπα και το φιλότιμο έχουν πάρει διαζύγιο απ’ την πολιτική.

Ας δώσουμε λοιπόν ένα παράδειγμα, για να μη μιλάμε στο βρόντο. Και δώστε λίγη προσοχή, γιατί η μπαγαμποντιά έχει πυκνο-υφασμένο φερετζέ.

Στο νομοσχέδιο για την «Κατάργηση και Συγχώνευση νομικών προσώπων του δημοσίου και του ευρύτερου δημοσίου τομέα», που όπου να ‘ναι θα κατατεθεί στη βουλή από το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, με Υπουργό τον κ. Μανιτάκη, ανάμεσα στα άλλα περιλαμβάνονται και άρθρα για τη συγχώνευση 4 ερευνητικών ιδρυμάτων σε δύο· συγκεκριμένα, του «Κέντρου Έρευνας, Τεχνολογίας και Ανάπτυξης Θεσσαλίας» με το «Εθνικό Κέντρο Έρευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης, Ε.Κ.Ε.Τ.Α.» και του «Εθνικoύ Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, Ε.Κ.Κ.Ε» με το «Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Ε.Ι.Ε.». 

Με το πώς και γιατί γίνονται αυτές οι συγχωνεύσεις, και τι κενά αφήνει το προβλεπόμενο νομοσχέδιο, θ’ ασχοληθούμε άλλη φορά. Εδώ θα στήσουμε το μικροσκόπιο και θα εστιάσουμε σ’ αυτό που λέγαμε προηγουμένως για εσκεμμένες παραλείψεις, που παραπέμπουν σε συγκεκριμένες «μικρο-εξυπηρετήσεις». 

Στη δεύτερη από τις δύο συγχωνεύσεις, αυτή του Ε.Κ.Κ.Ε με το Ε.Ι.Ε., όπως προβλέπεται στο Άρθρο 9, το πρώτο εντάσσεται στο δεύτερο, με το προσωπικό του πρώτου να μεταφέρεται στον δεύτερο φορέα, δηλαδή το Ε.Ι.Ε., ο οποίος θα είναι και ο μοναδικός που θα υφίσταται εφ εξής. 

Επειδή όμως το Ε.Κ.Κ.Ε είναι νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου (νπδδ) και το Ε.Ι.Ε. ιδιωτικού δικαίου (νπιδ), ένα απλό τσούλημα του προσωπικού από το ένα στο άλλο κολλάει νομικά, παρά μονάχα αν πρώτα γίνει κατάργηση του Ε.Κ.Κ.Ε όπως προβλέπεται στην πρώτη παράγραφο του Άρθρου 9, αλλά παραλείπεται από τον τίτλο του άρθρου που μιλάει μόνο για ένταξη.

Και είναι όλως τυχαία η απάλειψη της λέξης κατάργηση από τον τίτλο του Άρθρου 9;

Καλέ τι μας λέτε!

Θα πρέπει να πηδήξουμε κάμποσες σελίδες και να πάμε στο σωτήριο Άρθρο 15, όπου κάτω από τον τίτλο «Γενικές διατάξεις», διακρίνεις, (φυσικά άμα έχεις μάτι αετού πονηρεμένου), ότι υπάρχει κάποιος τυχερός από το Ε.Κ.Κ.Ε, που διασώζεται. 

Πώς;

Κάθε άρθρο που σέβεται τον εαυτό του έχει μια και δυο και τρεις και χίλιες δεκατρείς παραγράφους, όπου γίνεται και το παιχνίδι. Η παράγραφος (δ) του άρθρου 15 ασχολείται αποκλειστικά με τους δικηγόρους των υπό κατάργηση οργανισμών, στην οποία και αναφέρεται ρητά η λύση κάθε έμμισθης σχέσης με αυτούς. Λογικό, αφού το μαγαζί κλείνει. 

Αμ δε!

Ενώ, λοιπόν, αραδιάζονται ένα-ένα τα Άρθρα των καταργούμενων οργανισμών, από τους οποίους οι δικηγόροι θα πάρουν πόδι, απουσιάζει, σαν ν’ άνοιξε στα ξάφνου μια τρύπα ανάμεσα στα άρθρα 8 και 10, το Άρθρο 9.  Κάπως, σαν να γλίστρησε και άθελά του να παράπεσε, ρίχνοντας έτσι σκοινί διάσωσης προς έναν και μοναδικό δικηγόρο, αυτόν του Ε.Κ.Κ.Ε.

Το ξέρω, ότι ο νους σας θα πάει στο πονηρό, και θα σκεφτείτε διάφορα κακόβουλα για τον Υπουργό. Αλλά, όχι, όχι δεν πρέπει. Αφού η καλή νεράιδα Μανιτάκης δυσκολεύεται να διασώσει τις δεκάδες χιλιάδες απολύσεις που ήρθαν και έρχονται, τώρα που βρήκε τη φόρμουλα για να διασώσει τουλάχιστον έναν, θ’ αρχίσουμε να στραβομουτσουνιάζουμε; Ποτέ! Μη γινόμαστε και αχάριστοι!