"Πράσινες" Φανταστικές Κηδείες

Μιας και το επόμενο διάστημα, βάσει των προγνωστικών όλων των επιδημιολόγων-γριπολόγων, πρόκειται να θρηνήσουμε εκατομμύρια θύματα σε όλο τον κόσμο, γεννάται το εύλογο ερώτημα περί της διαχείρισης του κρίσιμου προβλήματος της ταφής τους. Το ερώτημα αυτό, λόγω και της σοβούσης κλιματικής αλλαγής αποκτάει, όπως αντιλαμβάνεστε, ιδιαίτερη βαρύτητα, καθ’ όσον τόσον οι μαζικές ταφές, όσον και οι αποτεφρώσεις που αναγκαστικά θα προκύψουν, για όσους φυσικά τις επιλέξουν, αναμένεται να ανατρέψουν δυναμικά το ενεργειακό ισοζύγιο του πλανήτη και να επιταχύνουν την περιβαλλοντική καταστροφή.

Με νηφάλιο τρόπο λοιπόν, εξηγώντας αμέσως παρακάτω τι εννοώ, θα αναλύσω την κατανάλωση ενέργειας και την ποσότητα των εκπεμπομένων αερίων του θερμοκηπίου για καθέναν από τους δυο δόκιμους τρόπους αποκομιδής των νεκρών, (αποτέφρωση δηλαδή και ταφή), έτσι ώστε, όταν φτάσει η μοιραία εκείνη ώρα, οι αποφάσεις που θα πάρουμε να είναι όσο το δυνατόν οι πιο φιλικές προς το περιβάλλον.

Ας αρχίσουμε με την αποτέφρωση. Αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε με τον παραδοσιακό τρόπο, μια μεγάλη πυρά από ξύλα δηλαδή, τρόπο που επιλέγουν οι φίλοι μας οι Ινδοί, είτε με τον πιο εξελιγμένο, που είναι οι ηλεκτρικοί φούρνοι μεγάλης ισχύος, τους οποίους επιλέγουν οι φίλοι μας ευρωπαίοι και αμερικανοί.

Αν υποθέσουμε ότι χρειαζόμαστε 100 κιλά ξύλων για να κάνουμε μια αποτελεσματική πυρά, οι υπολογισμοί δείχνουν ότι η κατά κεφαλή κατανάλωση ενέργειας θα ανερχόταν σε 1700 megajoules. Ενώ αν επιλέγαμε την ηλεκτρική λύση, τότε η κατανάλωση ενέργειας θα ανερχόταν σε μόλις 0.5 megajoules ανά άτομο. Παρά τη συντριπτική ενεργειακή υπεροχή του ηλεκτρικού φούρνου έναντι της πυράς, η αποτέφρωση δεν μπορεί να αποτελέσει την πλέον ενδεδειγμένη πράσινη μέθοδο, λόγω της εκπομπής τοξικών ουσιών, όπως υδραργύρου, παρά τα ισχυρά φίλτρα με τα οποία είναι εφοδιασμένες οι εγκαταστάσεις.

Πόσο όμως περιβαλλοντικά υπεύθυνη είναι η απλή ταφή; Αν εξαιρέσουμε την αποψίλωση των δασών για την κατασκευή φερέτρων, το σώμα όπως αποσυντίθεται εκπέμπει μεγάλες ποσότητες από τα επικίνδυνα αέρια διοξείδιο του άνθρακα και μεθάνιο, τα οποία διαχεόμενα στην ατμόσφαιρα επιβαρύνουν το κλίμα, σε λιγότερο όμως βαθμό απ’ ότι ο καπνός από την πυρά.

Πέραν των μεθόδων αποκομιδής και ανακύκλωσης των σωμάτων, που περιγράψαμε μόλις τώρα, υπάρχουν φυσικά και άλλες, περισσότερο φιλικές προς το περιβάλλον, οι οποίες όμως δεν εντάσσονται στις πολιτισμικές παραδόσεις των περισσοτέρων λαών, παραμένοντας δυστυχώς περιθωριακές. Τέτοιες μπορεί να είναι το ρίξιμο στη θάλασσα, όπως έκαναν παλιά οι ναυτικοί με τους ατυχήσαντες συντρόφους τους, ή το ρίξιμο στα βουνά, βορά στα όρνια και τους γυπαετούς όπως μας δείχνει η Ζωροαστρική παράδοση.

Ζυγίζοντας λοιπόν τα υπέρ και τα κατά όλων όσων εκτέθηκαν προηγουμένως, δεν χωράει αμφιβολία, πως όταν έρθει εκείνη η ώρα, ο καθένας από μας θα ενεργήσει με τον πλέον περιβαλλοντικά υπεύθυνο τρόπο.

Χώρα Επικίνδυνη, η Χώρα μας

Τώρα, που θα πάμε στα νησιά, ειδικά σε αυτά του ανατολικού Αιγαίου θα τους ξαναδούμε. Και φέτος, όπως και πέρσι, όπως και αντιπροπέρσι. Στριμωγμένους στην ταράτσα κάποιου αστυνομικού τμήματος, ή μαντρωμένους πίσω από πρόχειρα καγκελόφρακτα πεζοδρόμια, δίπλα στην παραλία, δίπλα στην περαντζάδα των ανέμελων τουριστών. Θέαμα τσίρκου, άκρως ενοχλητικό για τις ευαισθησίες μας, τσιγκλάει τις ενοχές μας πάνω στην ώρα που θα θέλαμε να τις ξεχάσουμε. Δύσκολο να τις ξεπλύνεις, όσο κι αν θες, με ένα πακέτο τσιγάρα ή ένα μπουκάλι κρύο νερό. Οι απλωμένες παλάμες ζητάνε επίμονα την ανθρωπιά μας .

Δύσκολο, να είσαι μετανάστης στην Ελλάδα, ειδικά το καλοκαίρι, ειδικά τώρα.

Την περασμένη Παρασκευή, το γαλλικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας, ζήτησε από τον Γάλλο υπουργό Μετανάστευσης να αναστείλει τις επαναπροωθήσεις των αιτούντων άσυλο προς την Ελλάδα, βάσει του κανονισμού «Δουβλίνο ΙΙ», εξ αιτίας των πολυάριθμων παραβιάσεων των δικαιωμάτων τους στη χώρα μας, εκφράζοντας εκ νέου τις ανησυχίες του για τη μεταχείριση των μεταναστών και τις ανεπαρκείς διαδικασίες χορήγησης ασύλου.


Μόλις τις προάλλες, αποχώρησε και η Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ από τις κατά τόπους γνωμοδοτικές επιτροπές που στήθηκαν για την εξέταση αιτήσεων χορήγησης ασύλου.

Και να ‘ταν μόνο αυτό;

Πέρσι τον Φεβρουάριο, το 2008, η Νορβηγία με απόφαση της Επιτροπής Προσφύγων της Υπηρεσίας Μετανάστευσης απαγόρευσε στους πρόσφυγες που πρέπει να ζητήσουν άσυλο στην Ελλάδα να επιστρέψουν στη χώρα μας, διότι όπως επισημαίνεται «δεν υπάρχει καμία εγγύηση για τον σεβασμό των δικαιωμάτων τους»! «Με βάση τις τελευταίες πληροφορίες για πιθανή παραβίαση των δικαιωμάτων των προσφύγων που αιτούνται άσυλο στην Ελλάδα, η Επιτροπή απαγορεύει στους πρόσφυγες που θέλουν να υποβάλουν αίτηση ασύλου να πάνε στην Ελλάδα», καταγράφει στην έκθεσή της η νορβηγική υπηρεσία, που περιέχει και τις μαρτυρίες προσφύγων οι οποίοι καταγγέλλουν βασανισμούς ακόμη και με ηλεκτροσόκ από Έλληνες αστυνομικούς! Αν και από τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου υπαναχώρησε και ανακοίνωσε ότι οι επιστροφές στην Ελλάδα θα αποφασίζονται μετά από ατομική αξιολόγηση, αυτό ουδόλως σημαίνει αποδοχή των συνθηκών κράτησης.

Επιπλέον, (Human Rights Watch) τον Απρίλιο του 2008 και η Φινλανδία εξήγγειλε μια παρόμοια κίνηση, ενώ και η Γερμανία και η Σουηδία έχουν περιορίσει τις επαναπροωθήσεις ασυνόδευτων ανηλίκων.

Παρ’ όλα αυτά, η χώρα μας συνεχίζει να βαυκαλίζεται ότι ενσαρκώνει τον απόλυτο Μύθο. Μπορεί όμως να έχει και δίκαιο. Πού αλλού συμβαίνουν όλα αυτά τα μυθικά;

Πώς η Διάλυση Ερευνητικών Ινστιτούτων Εξυπηρετεί το Πολιτικό Μέλλον του κ. Τσαλίδη

Επανέρχομαι στο θέμα της «αναδιάταξης», βλέπε διάλυσης των ερευνητικών κέντρων της χώρας και συγκεκριμένα του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, (ΕΙΕ). Οι λόγοι εντελώς προσχηματικοί και υποκριτικά ευγενείς, όπως εξορθολογισμός, αποτελεσματικότητα, καλύτερη διαχείριση πόρων και άλλα φληναφήματα, που μπορεί κανείς να τραβήξει άκοπα πλέον και στην τύχη από το σακούλι της νεοφιλελεύθερης μπουρδολογίας και να ντύσει με αυτά οποιοδήποτε εγχείρημα.

Το πρώτο όμως και τελευταίο κρατούμενο, είναι ότι η κυβέρνηση αυτή δρα ιδιοτελώς και μόνον ιδιοτελώς είτε πρόκειται για την αναδιανομή δημοσίων χρημάτων σε ιδιωτικές τσέπες, είτε πρόκειται για το άμεσο κομματικό όφελος. Οι αποφάσεις της δεν έχουν κανέναν άλλο στόχο, πέραν των δυο αυτών.

Έτσι, η επικείμενη διάλυση του ΕΙΕ δεν θα μπορούσε παρά να ενταχθεί και αυτή στο στενό αυτό πλαίσιο. Και πράγματι ο Νόμος κίνησης της αθλίας αυτής κυβέρνησης, και αυτή τη φορά επαληθεύεται και στα δυο του σκέλη.

Πρώτον, με την εκδίωξη του ΕΙΕ από το κτήριο της Βασ. Κνσταντίνου, το οποίο χτίστηκε το 1958 από τον Δοξιάδη, με πόρους του Ιδρύματος Ford, για να στεγάσει το νεο-ιδρυθέν ερευνητικό κέντρο και μόνο αυτό, παραμένει έκθετο, βορά στα χέρια άπληστων για οποιαδήποτε αλλότρια χρήση ή «ανταλλαγή» πατέντας Βατοπεδίου.

Δεύτερον, όσον αφορά το στενό κομματικό συμφέρον, τα στοιχεία είναι καινούργια και προέρχονται από τοπικές εφημερίδες της Καβάλας, Ξάνθης και από δημοσίευμα του δημοσιογράφου Σ. Κασιμάτη στην Καθημερινή της 22/07.

Σύμφωνα με αυτό, ο Γενικός γραμματέας Έρευνας και Τεχνολογίας Τσαλίδης, καθηγητής του Παν. Θράκης και ΑΠΟΤΥΧΩΝ να εκλεγεί βουλευτής στις τελευταίες εθνικές εκλογές στο ιδιαίτερό του φέουδο στην Ξάνθη, παράλληλα με τη διάλυση μεγάλων και με κάθε έννοια επιτυχημένων ερευνητικών ινστιτούτων (όπως συνάγεται από διεθνείς αξιολογήσεις, από αριθμό και σημαντικότητα ερευνητικών προγραμμάτων, από αριθμό μεταπτυχιακών και μεταδιδακτορικών συνεργατών από όλο τον κόσμο κ.λ.π.), εξαγγέλλει τη σύσταση 15 ακόμη νέων ινστιτούτων, με ιδιόρρυθμες μάλιστα ονομασίες, όπως π.χ. το «Ινστιτούτο Ευ Ζην» ή το «Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Καινοτομίας», εκ των οποίων τα 4 στην ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΕΚΛΟΓΙΚΗ του περιφέρεια, στην ΞΑΝΘΗ!!

Σε ανακοίνωσή του δε αναφέρει και τη μεθόδευση: «Συμφωνήσαμε να το κάνουμε με νομοθετική ρύθμιση (σ.τ.σ.: δηλαδή, με τροπολογία) ώστε να μην καθυστερήσει, διότι στην περίπτωση που γινόταν με Προεδρικό Διάταγμα θα απαιτούνταν 10 - 12 μήνες αναμονής».

Προς τι τέτοια σπουδή; Διότι οι εκλογές είναι προ των πυλών και ο κ. Τσαλίδης πρέπει οπωσδήποτε να εκλεγεί! Έτσι εκπονούνται, αγαπητοί μου οι πολιτικές μεταρρυθμίσεις: Με γνώμονα πάντα το συμφέον της χώρας!

Για το τι εστί Τσαλίδης, δείτε κάποια σχόλια στο site "Αξιολόγηση Βουλευτών"

Όλα τα δημοσιεύματα που αφορούν στη διάλυση του ΕΙΕ βρίσκονται στην ιστοσελίδα του Ερευνητικού Ιδρύματος ΕΔΩ.

Η Υστερία περί του Εμβολίου

Το μυαλό μου ολοένα και γυρίζει γύρω από τη γρίπη, να, γύρω από τον βαθμό εξάπλωσής της, είτε πραγματικός είναι αυτός, είτε διογκωμένος, γύρω από τον αναμενόμενο κολοσσιαίο τζίρο των φαρμακοβιομηχανιών, γύρω από την υστερία σχετικά με το εμβόλιο. Προσπαθώντας όμως να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά προκύπτει ότι, αν ο ιός παραμείνει αυτός που είναι μέχρι τώρα, ευγενικός δηλαδή και διακριτικός, τότε τι το χρειαζόμαστε το εμβόλιο;

Αν πάλι, ό μη γέννοιτο, ο καλοσυνάτος αυτός ιός τύχει και μεταλλαχτεί κατά Αύγουστο μεριά, τότε που είναι παχιές οι μύγες και γενικώς ευνοούνται οι μεταλλάξεις, και αρχίσει κατά τον Σεπτέμβρη να μάς δείχνει το φρικαλέο, αλλά αγνώστου προς το παρόν στοιχείων, πρόσωπό του και τα αιχμηρά του δόντια, τότε τι αξία θα έχει ένα εμβόλιο που θα έχει σχεδιαστεί πάνω στο πατρόν των σημερινών του γνώριμων χαρακτηριστικών; Θα μπορέσουν οι παρασκευαστές του να κάνουν τις σωστές προβλέψεις; Κι αν ο ιός αποδειχτεί ιδιαίτερα κατεργάρης και τούς την σκάσει; Μήπως όλη αυτή η φασαρία γίνεται χωρίς λόγο;

Απλώς, αφελώς ερωτώ.

Η Εκδίκηση των Χοίρων

Παρατηρώντας σήμερα το πρωί τους χάρτες με τις χώρες που χτυπήθηκαν περισσότερο από την γρίπη των χοίρων επιβεβαίωσα αυτό που από καιρό είχα υποπτευθεί. Ότι η γρίπη είναι μια υπόθεση που αφορά κατά κύριο λόγο τον αγγλοσαξονικό κόσμο, και για να εξηγούμαστε τον νεοφιλελεύθερο αγγλοσαξονικό κόσμο.

Για του λόγου το αληθές, μέχρι σήμερα στις ΗΠΑ οι επιβεβαιωμένες περιπτώσεις ανέρχονται στα 38,000 άτομα, στο Ηνωμένο Βασίλειο, άστα να πάνε, στα 10,000 άτομα, στην Αυστραλία στα 11,000, όσα και στο Μεξικό δηλαδή που απετέλεσε και την κοιτίδα της νόσου και έχει και τον πολλαπλάσιο πληθυσμό, στον Καναδά στα 10,000, ενώ η νόσος φαίνεται να χτυπάει εξ απαλών ονύχων την πρώην σοσιαλιστική Κίνα, με μόνο 2,000 μολύνσεις, κιαυτό φαίνεται ως τιμωρία για την οξεία καπιταλιστική της παρέκκλιση, ενώ αφήνει σχεδόν ανέγγιχτη την άλλοτε κραταιά Σοβιετική Ένωση. Για την Κούβα, ούτε συζήτηση. Ο σοσιαλισμός ανθίσταται με καμιά μόλυνση, με κανένα θύμα.

Τι αποδεικνύουν τα παραπάνω στοιχεία; Γιατί η ασθένεια να χτυπάει μόνο τους ντοπαρισμένους νεοφιλελεύθερους και να αφήνει απ’ έξω εντελώς την Ινδία, την μη καπιταλιστική Ασία και την Αφρική με τις υποτυπώδεις συνθήκες υγιεινής; Βάσει λοιπόν της επιστήμης, επειδή οι ιοί αποκλείεται να γνωρίζουν την πολιτική ιστορία των χωρών που επισκέπτονται και με βάση αυτή να εφαρμόζουν τακτική διακρίσεων, δεν μένει άλλη περίπτωση παρά να παραδεχτούμε το γεγονός της ύπαρξης του νεοφιλελεύθερου γονιδίου, το οποίο παρά τις χρόνιες προσπάθειες των βιολόγων να μάς πείσουν για την ιδιαίτερη ανθεκτικότητά του, στις σημερινές συνθήκες αποδεικνύεται εντελώς ευάλωτο και ασθενικό. Τζούφιο δηλαδή.

Η γρίπη των χοίρων δεν είναι παρά η εκδίκηση της φύσης, ή να το πούμε πιο επιστημονικά, η αντίδρασή της σε ένα κακό γενετικό υλικό, το οποίο οφείλει να εξαλείψει για να συνεχίσει να υφίσταται. Αυτό όμως που με προβληματίζει, καθώς αδυνατώ να αποκωδικοποιήσω τον συμβολισμό είναι γιατί το έργο αυτό της σωτηρίας κλήρωσε στα γουρούνια.

Μπορείτε να συμβουλευτείτε interactively τον παγκόσμιο χάρτη εδώ:
http://www.guardian.co.uk/world/interactive/2009/jun/11/swine-flu-outbreak-mexico-pandemic

Η Πράσινη Ανάπτυξη των Λήσταρχων

Και εν μέσω θέρους και επερχόμενου καύσωνα η κυβέρνηση ανακοίνωσε μέτρα για την πρώτη «Πράσινη Επανάσταση» της Αθήνας. Αφού άρχισε από τον περιβάλλοντα χώρο, ανακοινώνοντας προ καιρού, την επιθυμία της να μετατρέψει τον Υμηττό σε πράσινο αναψυκτήριο, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την καταπάτησή του, όπως έδειξε η πρωτοβουλία Μαγγίνα, χθες αποφάσισε να επιβάλει χαράτσι και στα αυτοκίνητα, σαν το πλέον κατάλληλο μέτρο για να πρασινίσουν τα πάρκα και οι αλέες της πόλης.

Έτσι πληρώνοντας από 50-150 ευρώ ο καθείς εποχούμενος, θα δει τις κερασιές ν’ ανθίζουν και τα πουλιά να κελαηδούν στο Σύνταγμα. Διότι, σοφά σκεπτόμενοι οι λήσταρχοι της Ρηγίλλης, θεώρησαν ότι αφού αγανακτήσουμε με το νέο και δυσβάσταχτο αυτό χαράτσι, δεν θα μάς μένει άλλος δρόμος παρά να βάλουμε το χέρι στην τσέπη και να τρέξουμε στην πρώτη εφημερεύουσα αντιπροσωπεία αυτοκινήτων για να καταθέσουμε το δεκαχίλιαρό μας και βάλε, αυτό που μας περισσεύει, ώστε ν’ απαλλαγούμε από τα 50-150 ευρώ των τελών.

Και όλα αυτά εν μέσω κρίσης, διογκούμενης ανεργίας και γενικευμένης αβεβαιότητας. Το μέτρο αυτό, και ο πλέον καλοπροαίρετος αντιλαμβάνεται ότι μόνο τους έχοντες και κατέχοντες συμφέρει και κυρίως τις αυτοκινητοβιομηχανίες της Ευρώπης που θα τρίβουν τα χέρια τους από χαρά. Ή μήπως πρόκειται για καμιά πιο ποταπή και σκοτεινή διαπλοκή, απ’ αυτές που μας έχει συνηθίσει χρόνια τώρα αυτή η συμμορία;

Ποιους Έχει Βάλει στο Μάτι η Γρίπη των Χοίρων;

Τα νέα από το μέτωπο της γρίπης των χοίρων δυστυχώς είναι κακά. Έως πολύ κακά. Η γρίπη, ίδια με γιγάντια χιονοστιβάδα των Ιμαλαΐων απλώνεται ταχύτατα παντού, σαρώνοντας όποιον αερίσκεπτο φουκαρά βρει στο πέρασμά της. Οι αρχές δικαίως έχουν θορυβηθεί, άσχετο αν μπροστά στο φακό κάνουν τις οσίες Μαρίες με το να μασάνε τα λόγια τους, ότι τάχατες δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια απλή γριπούλα, που με μερικά σιροπάκια, βεντούζες, βδέλλες και καταπλάσματα θα πάει στον αγύριστο. Στην πραγματικότητα ετοιμάζονται να πάρουν σκληρά μέτρα.

Και τούτο γιατί η γρίπη αφήνει πίσω της νεκρούς. Ανθρώπους και όχι χοίρους. Και τι ανθρώπους; Τους καλύτερους! Αν νομίζετε ότι, όπως μας λένε, παίρνει παραμάζωμα τίποτε χούφταλα γριές, που τού ξέφυγαν του χάρου στην πρώτη διαλογή, είστε γελασμένοι.

Ανάλυση των αιτίων 99 θανατηφόρων περιστατικών βρήκε ότι από τους μακαρίτες 6% ήταν ασθματικοί, 8% έγκυες γυναίκες, 13% διαβητικοί, 14% καρδιακοί, 24% με αναπνευστικά προβλήματα, και ένα 12% απροσδιόριστο. Αυτά είδαν οι Εγγλέζοι και έβγαλαν δελτίο απαγόρευσης εξόδου των εγκύων γυναικών από τα σπίτια τους. Όχι δηλαδή που θα τις έχουν να τριγυρνάνε στους δρόμους και να τσιλιμπουρδίζουν, παντρεμένες γυναίκες και μάλιστα μέλλουσες μητέρες. Και σα να μην έφτανε αυτό, βάσει ακόμα πιο αυστηρών προληπτικών μέτρων, βγάλανε και μια οδηγία που να απαγορεύει το sex, επί ποινή μάλιστα, μπας και περιορίσουν τις συλλήψεις σ’ αυτή την καταραμένη εποχή.

Το χειρότερο όμως μαντάτο ήταν, ότι οι μισοί από τους γριποχτυπημένους που πεθάνανε ήτανε χοντροί, παρά το γεγονός ότι η κατηγορία αυτή αντιστοιχεί μόνο στο 26% του αμερικάνικου πληθυσμού. Και όταν λέμε χοντροί, εννοούμε χοντροί, ξεχειλωμένοι, κοιλαράδες και φαρδοκάπουλοι, από κατοστάρι και πάνω.

Έρευνα σε τροφαντά ποντίκια που τα μπουκώνανε ολονυχτίς και ολημερίς, έδειξε και τις αιτίες αυτής της τάσης, που έχουν να κάνουν με την υπολειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος στα αρχικά στάδια του γριπιάσματος, και με την υπερλειτουργία και καταστροφή του ασθενούς μυός από υπερβάλλοντα ζήλο των κυτοκινών του, στα μεταγενέστερα.

Δεν χρειάζεται βέβαια να βγει ο Αβραμόπουλος για να μάς πει ποια πρέπει να είναι τα γιατρικά. Προφταίνετε δεν προφταίνετε μέχρι το φθινόπωρο. Ήδη οι αρχές της Αγγλίας, όπου εκεί το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα οξυμένο, έχουν θεσπίσει νόμο βάσει του οποίου, κάθε ύποπτος θα υποχρεώνεται να τρέχει ημερησίως τουλάχιστον 5 μίλια και να σιτίζεται στο τμήμα της περιοχής του με αυστηρά θερμιδομετρημένες μερίδες. Κατ’ εξαίρεσιν το κάπνισμα με ειδική άδεια που θα χορηγείται στους υπέρβαρους, όχι μόνο θα επιτρέπεται, αλλά θα επιβάλλεται κιόλας, γιατί είναι ιατρικώς αποδεδειγμένο ότι αυξάνει το μεταβολισμό, επιταχύνει την απίσχνανση και κατά συνέπεια συμβάλει στην υγεία.

Χοντρούληδες!! Peek a boo!! The swine flu is after you!!

Μια Φωτογραφία που Μπορεί να Γίνει Αληθινή

Παρακολουθώντας τις προάλλες τις ειδήσεις μού έκανε εντύπωση ρεπορτάζ που αναφερόταν σε μια καινούργια «επιχειρηματική» δραστηριότητα που ακμάζει στους δρόμους γύρω απ’ την Ομόνοια. Όχι, μην πάει ο νους σας στο κακό. Δεν πρόκειται για κανένα ύποπτο πάρε-δώσε. Άλλωστε, όλη η εφευρετικότητα γύρω από το «ύποπτο» έχει εξαντληθεί εδώ και καιρό.

Μια καινούργια πελατεία ήρθε να δώσει ζωή σε δεκάδες φωτογραφεία εκεί γύρω. Ασιάτες κυρίως μετανάστες συνωστίζονται στους σκοτεινούς θαλάμους τους για μια καλή φωτογραφία που θα στείλουν πίσω στην πατρίδα, στους συγγενείς και φίλους, στη μάνα, στ’ αδέρφια, στα ξαδέρφια, στους γείτονες. Καθαρό άσπρο πουκάμισο, καλοχτενισμένα μαλλιά, αστραφτερό χαμόγελο και στο φόντο το lobby ενός πολυτελούς ξενοδοχείου, ή η απαστράπτουσα αίθουσα ενός gourmand εστιατορίου, ή ένα καλοχτισμένο σπιτικό. Και μπροστά σε όλα αυτά τα φανταστικά και ονειρεμένα, να ποζάρει ένας ευτυχισμένος πετυχημένος, ένας περήφανος ιδιοκτήτης.

Πέρα όμως από το μειδίαμα, που αναδύεται σαν πρώτη αντίδραση στο ανέφικτο που το εν λόγω ρεπορτάζ υπαινίσσεται, υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα, η οποία μόνο σε μια δεύτερη ανάγνωση γίνεται αντιληπτή. Ότι, πίσω εκεί στη μακρινή πατρίδα υπάρχει ένα κάρο κόσμος που πιστεύει ότι όλα αυτά είναι όντως αληθινά. Ότι ο Χασάν, το δικό τους παιδί, το προικισμένο τους παιδί, τα κατάφερε επιτέλους! Και φυσικά ούτε ένας δεν θ' αμφέβαλε όταν τον αποχαιρετούσε ότι ο Χασάν κάποια μέρα θα επέστρεφε δοξασμένος.

Εμείς όμως αμφιβάλουμε. Ίσως φταίει το σκουρόχρωμο πρόσωπο, ίσως φταίει η ένδεια και η απόγνωση που τους προκαλούμε και που μας κάνει να βγάζουμε θολά συμπεράσματα. Ίσως φταίει και η μνήμη για τους δικούς μας μετανάστες της Αμερικής και της Γερμανίας, που την έχουμε ολοσχερώς εξορίσει. Για το πώς δηλαδή οι δικοί μας άνθρωποι είχαν φύγει και για το πώς γύρισαν, όσοι γύρισαν.

Κυρίως όμως φαίνεται να ξεχνάμε ότι από μια χώρα, είτε Ελλάδα λέγεται αυτή, είτε Αφγανιστάν, είτε Πακιστάν, πάντα φεύγουν τα πιο νέα και από τα νέα τα πιο δυναμικά και ικανά άτομα. Ποιος άλλος θα τολμούσε να κάνει ένα τόσο επικίνδυνο ταξίδι στο άγνωστο, ποιος θα μπορούσε να εξοικονομήσει τα χιλιάδες δολάρια που απαιτούνταν για την πληρωμή των δουλεμπόρων, εισόδημα πολλών χρόνων δουλειάς αν το καλοσκεφτεούμε, ποιος από μας θα είχε τη δύναμη και το κουράγιο για μια τέτοια περιπέτεια;

Και τέλος-τέλος, ας έχουμε και στο μυαλό μας ότι ένα 18% από αυτούς τους ασιάτες που βλέπουμε να τριγυρνάνε στο άσκοπο στους δρόμους και από τους οποίους αποστρέφουμε το βλέμμα είτε από απέχθεια, είτε από φόβο είτε από οίκτο, έχει τελειώσει και κάποιο πανεπιστήμιο στην πατρίδα του.


Υ.Γ1. Στο Calais, όπου, όπως γράφαμε πριν λίγες μέρες, οι αρχές προέβησαν κι εκεί στο ξήλωμα αυτοσχέδιου καταυλισμού μεταναστών, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ αποφάσισε να επέμβει παρέχοντας κάθε είδους βοήθεια, από εξασφάλιση ενός ανθρώπινου τρόπου διαβίωσης, έως και νομική για όσους δικαιούνται άσυλο. Στην Πάτρα ποιος θα επέμβει;

ΥΓ2. Διαβάστε και μια ιστορία για μια αλλη φωτογραφία, που τραβήχτηκε όμως στη Καμπούλ.

Ένας Τυχαίος Περίπατος

Έστω ότι αυτή τη στιγμή είστε ήδη σε διακοπές, έχετε κάνει το μπανάκι σας, ρίξατε τον απογευματινό σας υπνάκο, φάγατε την αστακομακαρονάδα σας, και κατά τα μεσάνυχτα σκάτε μύτη στο πρώτο μπαράκι. Μετά από καμιά ώρα στο δεύτερο, μετά στο τρίτο και κάποια στιγμή αποκαμωμένοι και με καμιά δεκαριά σφηνάκια στο ντελικάτο στομάχι σας αποφασίζετε να την κάνετε κατά δωμάτιο μεριά. Δωμάτιο; Ποιο δωμάτιο; Εδώ δωμάτιο, εκεί δωμάτιο, πού είναι το δωμάτιο; Έλα ντε! Άδικα κοπιάζετε. Γιατί για σήμερα, δωμάτιο γιόκ. Και θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.

Ας υποθέσουμε, για να απλουστεύσουμε την κατάστασή σας επειδή τα έχετε κοπανήσει, ότι κινείστε σε έναν μονοδιάστατο κόσμο και ότι θέλετε να πάτε από το σημείο Μ που είναι το μπαρ, στο σημείο Δ που είναι το δωμάτιο. Χάριν ευκολίας ας υποθέσουμε ότι το μπαρ (σημείο Μ) είναι στο μηδέν, και ότι το δωμάτιο (σημείο Δ) βρίσκεται (n) βήματα μακριά. Επίσης, επειδή είστε παραζαλισμένοι από το ποτό, που ενδεχομένως θα ήταν και μπόμπα, κινείστε με τυχαία βήματα, ακατάστατα και στα κουτουρού, άλλοτε προς τα δεξιά και άλλοτε προς τα αριστερά του Μπαρ, πάντα πάνω στον άξονα Μπαρ-Δωμάτιο, έχοντας όμως την ίδια πιθανότητα το κάθε σας βήμα να είναι είτε προς τη μια είτε προς την άλλη κατεύθυνση. Και ας δώσουμε μια τιμή στην πιθανότητα αυτή, ίση με 0.5.

Αφού θέσαμε το πρόβλημα, ας αναρωτηθούμε, εμείς οι εξωτερικοί παρατηρητές που χαζεύουμε και χασκογελάμε με τα καμώματά σας, ποια είναι η πιθανότητα να φτάσετε στο δωμάτιό σας που απέχει, ας πούμε 500 βήματα από το μπαρ σε ευθεία γραμμή. Δηλαδή, πόσα βήματα θα χρειαστείτε να κάνετε, (μαζί με τα πισωγυρίσματα), μέχρι να το φτάσετε;

Αν κάνετε συνολικά 10,000 βήματα, τότε δεν θα φτάσετε ποτέ στο δωμάτιό σας, διότι η πιθανότητα βγαίνει ακριβώς 0. Αν κάνετε τώρα 100,000 βήματα, τότε η πιθανότητα για να διανύσετε απόσταση 500 βημάτων είτε στα αριστερά είτε στα δεξιά του μπαρ, αυξάνει στο 0.286. Στα 200,000 βήματα, η πιθανότητα να διανύσετμε την ίδια απόσταση, ανεβαίνει στο 0.53. Στα 1,000,000 βήματα η πιθανότητα γίνεται 0.88, και στα 10,000,000, 0.99. Επειδή όμως θέλετε να πάτε μόνο προς τη μια κατεύθυνση, εκεί που βρίσκεται το δωμάτιό μας, θα πρέπει οι πιθανότητες να μειωθούν κατά το ήμισυ. Αν υποθέσουμε ότι κάθε βήμα είναι περίπου μισό μέτρο, τότε για να έχετε σοβαρές πιθανότητες να φτάσετε στο δωμάτιο, στα 250 μέτρα, θα πρέπει να περπατήσετε 5,000 χμ, δηλαδή τόσα όσα χρειάζονται για να φτάσετε στο Λονδίνο και βάλε. Δεν συμφέρει λοιπόν το πόδι, γιαυτό πάρτε ένα ταξί για μεγαλύτερη οικονομία.

Το περίεργο είναι ότι ανεξάρτητα από τον αριθμό των βημάτων που θα κάνετε, η πιθανότητα να μην διανύσετε καμιά καθαρή απόσταση και να παραμείνετε αιωνίως στο μπαρ, παρά τα άσκοπα γυρίσματά σας, είναι πάντα ίση με 1 και αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να πάρει.

Έτσι εξηγείται και το γεγονός, πώς όταν χαθούμε στο δάσος και προσπαθούμε να βρούμε το μονοπάτι, έχουμε πάντα την αίσθηση ότι περνάμε και ξαναπερνάμε από το ίδιο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε. Είναι γιατί το σημείο αφετηρίας έχει την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα.

Οι παραπάνω πιθανότητες να βρεθούμε σε μια απόσταση (n) από την αφετηρία μας ύστερα από ένα αριθμό (Ν) διακριτών βημάτων δίνονται από τη διωνυμική κατανομή, η οποία στην ουσία είναι η κανονική, (Γκαουσιανή κατανομή) για συνεχείς τιμές της απόστασης. Αμφότερες είναι συμμετρικές ως προς ένα σημείο, (εδώ διαλέξαμε το μηδέν), και το πόσο στενές ή φαρδιές είναι εξαρτάται από τον αριθμό των βημάτων που θα περπατήσουμε.

Στο παρακάτω σχήμα δίνουμε την αλγεβρική εξίσωση, μαζί με τη γραφική παράσταση μιας γκαουσιανής κατανομής.

Ενώ οι Power Law κατανομές που είδαμε σε προηγούμενη ανάρτηση για τους αμμόλοφους, κρύβουν από πίσω τους ένα fractal, οι Γκαουσιανές συμμετρικές κατανομές κρύβουν εντελώς ΤΥΧΑΙΕΣ και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ μεταβλητές. Στα fractals αντιθέτως οι μεταβλητές βρίσκονται σε πολύ ισχυρή αλληλεπίδραση.

Ένα πολύ κεντρικό θεώρημα της Φυσικής (central limit theorem), μάς λέει ότι η κατανομή μεταβλητών, που οι τιμές τους διαμορφώνονται από το ΑΘΡΟΙΣΜΑ πολλών τυχαίων φαινομένων, είναι Γκαουσιανή. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό που κατανέμεται είναι ο αριθμός των «δρόμων», (paths), που ακολουθούμε ώστε στο τέλος να διανύσουμε κάποια συγκεκριμένη απόσταση (n). Επειδή κάθε «δρόμος» όμως αποτελείται από το άθροισμα Ν ανεξάρτητων βημάτων, στο τέλος η κατανομή που περιμένουμε να πάρουμε είναι όντως η Γκαουσιανή.

Αν η Φύση συμπαθεί τις Power Law κατανομές, με τις Γκαουσιανές είναι τρελά ερωτευμένη. Πολυάριθμα φαινόμενα γύρω μας μπορούν να εξηγηθούν με το μοντέλο του «τυχαίου περιπάτου», ή άλλως «Random Walk». Αλλά περί αυτού κάποια άλλη φορά. Πιθανόν και σύντομα...

Τι Απέγιναν οι Συλληφθέντες της Πάτρας;

Η μαφιόζικου στυλ, (hit and run και μετά βάλε και καμιά φωτιά για κάλυψη των ιχνών), εκκαθαριστική επιχείρηση των ελληνικών αρχών, τα χαράματα της Κυριακής στον καταυλισμό της Πάτρας είχε σαν αποτέλεσμα συλλήψεις εκατοντάδων περίπου προσφύγων.

Σύμφωνα με ανακοινώσεις, 44 ανήλικοι μεταφέρθηκαν στην Κόνιτσα, 20-25 που ήταν καταγεγραμμένοι, εξ αιτίας αίτησης για άσυλο μεταφέρθηκαν σε ξενοδοχείο στην Πάτρα, φυσικά όχι για μόνιμες διακοπές, ενώ άγνωστος παραμένει ο αριθμός αυτών που δεν είχαν έγγραφα και συνεπώς συνελήφθησαν.

Ερωτήματα ανοιχτά είναι τα ακόλουθα:

1. Ξέρει κανείς τι απέγιναν;

2. Τι ετσί "Κέντρο Υποδοχής" ανηλίκων στην Κόνιτσα;

3. Υπάρχει κάποια ομάδα ή οργάνωση που παρακολουθεί στενά την υπόθεση;

4. Από πού μπορούμε να έχουμε συνεχή πληροφόρηση;

Δεν είναι περίεργο, μέσα στο καλοκαίρι και τα μπάνια να φαγωθούνε και μερικοί.

Αν γνωρίζετε κάτι, στείλτε το εδώ.

Πάτρα-Calais: Σημειώσατε Χ.

Αν η Πάτρα αποτελεί τον ένα πόλο μαρτυρίου των Αφγανών και Πακιστανών κυρίως, προσφύγων, το Calais, λίγα μόνο μίλια από τις ακτές της ultimum «Γης της Επαγγελίας», αποτελεί τον άλλον. Και στις δυο πόλεις, πόλος έλξης το λιμάνι, τα πλοία, τα φορτηγά και οι νταλίκες και η μεγάλη υπόσχεση για μια νέα ζωή, την οποία όμως ένα υδάτινο σύνορο κρατάει ανεκπλήρωτη. Και στις δυο πόλεις το ίδιο σκηνικό. Άθλια στρατόπεδα, εξαθλιωμένες ψυχές, μόνη τους έγνοια το κυνήγι της καρότσας. Δυο λιμάνια που στομώνουν από απελπισμένους. Όσοι καταφέρνουν να σαλτάρουν από Πάτρα στην Ιταλία, μοιραία θα φρενάρουν στο Calais. 10, 20, 30 οι προσπάθειες σε κάθε λιμάνι, άλλες τόσες οι αποτυχίες.

Όπως εδώ, έτσι και κει ο τόπος βρίθει από δουλεμπόρους. 500 ως 1200 λίρες η ταρίφα γι’ απέναντι και τα κεφάλια πολλά.

Στις άκρες της πόλης του Calais, κοντά σ’ ένα υποβαθμισμένο ξερότοπο, μια νέα πόλη φάντασμα έχει ξεπηδήσει με καλύβες φτιαγμένες στα πρόχειρα από χαρτόνια, πλαστικά, παλιοσίδερα, ξύλα, χωρίς νερό χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς τίποτε. Η «Ζούγκλα». Όνομα δοσμένο όχι για την πλούσια βλάστηση του τόπου φυσικά, αλλά για ό,τι απέμεινε από τους ανθρώπους που ήρθαν από το Ιράκ, Αφγανιστάν και Πακιστάν. Γύρω στις χίλιες ψυχές. Οι Αφρικάνοι ζούνε αλλού, σε εγκαταλελειμμένα κτήρια στο κέντρο του Calais. Όπως και δω. Τρέφονται από φιλάνθρωπους Γάλλους που μοιράζουν φαΐ, ρούχα και κουβέρτες.

Το 2002, κάτω από την πίεση της Αγγλίας, οι γαλλικές αρχές ισοπέδωσαν ένα γειτονικό προσφυγικό στρατόπεδο του Ερυθρού Σταυρού, στη Sangatte, για να τους εξαναγκάσουν σε φυγή και να αποθαρρύνουν τους επόμενους. Μπορείς όμως να διώξεις τη δυστυχία με μια μπουλντόζα; Σήμερα, η γαλλική αστυνομία κάνει ό,τι περνάει απ’ το χέρι της. Συλλήψεις, δακρυγόνα, συνεχείς παρενοχλήσεις επί το επιεικότερον. Τον Απρίλιο δε, λίγο πριν την άφιξη του Γάλλου Υπουργού Μετανάστευσης, η αστυνομία ξήλωσε ένα κομμάτι της «Ζούγκλας» και προέβη σε συλλήψεις 190 μεταναστών, με στόχο να έχει ξηλωθεί μέχρι το τέλος του χρόνου όλο το στρατόπεδο. Μέχρι τότε, ίσως κάποιοι καταφέρουν να περάσουν απέναντι. Γιατί το μετά, θα είναι ακόμα δυσκολότερο.

Μερικές ανταποκρίσεις εδώ.
http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/7941060.stm
http://www.guardian.co.uk/world/2009/apr/23/calais-migrants-the-jungle
http://www.thisislondon.co.uk/standard/article-23663401-details/Instant+detention+centre+to+deter+Calais+migrants/article.do

ΥΓ. Δεν πρόλαβα να αναρτήσω το ποστ και νάσου έσκασαν τα νέα από την κατεδάφιση του καταυλισμού προσφύγων της Πάτρας. Σαν να είχα προαίσθημα όταν έγραφα τα ίδια για το Calais πριν λίγο. Δείτε εδώ.

http://nosferatos.blogspot.com/2009/07/120709-bbc.html

http://kersanidis.wordpress.com/2009/07/13/%ce%b1%cf%85%cf%84%cf%8c%cf%80%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%ac%cf%81%cf%84%cf%85%cf%81%ce%b1%cf%82-%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%b3%cf%81%ce%ac%cf%86%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%bf%ce%b3%ce%ba/

Έχει ο Εγκέφαλος Αμμόλοφους;

Όσοι είχαν την υπομονή και το θάρρος, εν μέσω καύσωνος, να διαβάσουν την προηγούμενη ανάρτηση (Ο Θαυμαστός Κόσμος των Αμμόλοφων), για τον τρόπο που λειτουργούν οι συμπαθείς αμμόλοφοι, θα εκπλαγούν όταν μάθουν ότι και ο ανθρώπινος εγκέφαλος μοιράζεται αρκετά κοινά στοιχεία με αυτούς. Ποιο είναι το κοινό τους χαρακτηριστικό; Ότι αμφότερα τα συστήματα εντάσσονται σε αυτό που ονομάζεται αυτο-οργανωμένη κρισιμότητα, (self-organized criticality). Τουτέστιν τόσο ένας αμμόλοφος, πριν πέσει επάνω του αυτός ο τελευταίος κόκκος άμμου που θα τον καταστρέψει, όσο και ένας εγκέφαλος, προτού γίνει αυτή η μοιραία μετάπτωση που θα κάνει όλα τα «λαμπάκια» να πάρουν φωτιά, βρίσκονται σε μια τακτοποιημένη και σταθερή κατάσταση, με τον μεν τον αμμόλοφο να καλοδέχεται και να χωνεύει αδιαμαρτύρητα τον κάθε νέο κόκκο άμμου που τού ‘ρχεται στο κεφάλι, με τον δε εγκέφαλο να εκτελεί το έργο του με ηρεμία και λογική.

Όπως ένας αμμόλοφος βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, έτσι και ένας εγκέφαλος δουλεύει πάντα στα όρια του χάους. Ενώ η σταθερότητα συνεπάγεται την λογική και δομημένη σκέψη, το χάος απ’ την άλλη μεριά εκφράζει την απροσδόκητη σκέψη, ίσως και τη διάνοια. Άλλωστε και η κοινή λαλιά έχει βρει τρόπο, χωρίς να το γνωρίζει, να περιγράφει λεκτικά αυτές τις χαοτικές, αλλά άκρως δημιουργικές εγκεφαλικές καταστάσεις, ονομάζοντάς τες «brainstorming». Ελληνιστί, «τρικυμία εν κρανίω», αλλά με την καλή έννοια! Δεν μπορεί, όλοι θα το νοιώσαμε κάποτε αυτό, στα καλά καθούμενα, εκεί που τηγανίζαμε γαύρο ας πούμε, να μάς έρθει από το πουθενά κάτι σαν ηλεκτροσόκ, να σηκωθούμε ορθοί και να αναφωνήσουμε, «Ναι ρε γαμώτο!, Αυτό είναι!». Και φυσικά να μην αφορά τον γαύρο και πώς τηγανίζονται καλύτερα οι ουρές του.

Όπως η αμμοστιβάδα αποφορτίζει τον αμμόλοφο, όπως ο κεραυνός αποφορτίζει τη ατμόσφαιρα, έτσι και μια ξαφνική ηλεκτρική εκκένωση μπορεί να ξεκινήσει από ένα νευρώνα, ο οποίος να δώσει πάσα σε έναν γειτονικό του, και αυτός σε έναν άλλο, κ.ο.κ, με κατάληξη ένα ολόκληρο νευρωνικό κύκλωμα να πάρει φωτιά από το πουθενά. Αυτή η ηλεκτρική λοιπόν χιονοστιβάδα, λέγεται ότι γεννάει τη μεγάλη σκέψη, που πιθανόν να κυοφορούσαμε καιρό, αλλά τεμπέληδες καθώς ήμασταν προτιμούσαμε την ασφάλεια της σταθερής περιοχής με τις μικρούτσικες, λογικούτσικες σκέψεις, αποφεύγοντας να κοιτάξουμε κάτω στο γκρεμό που δίνει και τα ωραία και τα μεγάλα. Εγκέφαλος, κοινώς, χωρίς αστάθειες και τυχαιότητες, είναι ένας κοινός και άχρηστος εγκέφαλος!

Και για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις ότι ο εγκέφαλός μας δουλεύει διαφορετικά από ότι ένας αμμόλοφος, μετρήσεις του μεγέθους τέτοιων ηλεκτρονικών καταιγίδων στον εγκέφαλο ιδιαιτέρως έξυπνων ποντικών έδειξαν, άκουσον-άκουσον ότι και αυτές ακολουθούν την γνωστή μας κατανομή (Power Law). Και το καλύτερο είναι ότι κάθε νευρώνας που διεγείρεται ηλεκτρικά, διεγείρει μόνον ένα γειτονικό του και όχι περισσότερους, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον κόκκο της άμμου, έναν δηλαδή κάθε φορά.


Να δείτε τώρα πώς η φύση έχει μάθει καλά το μάθημά της. Αν ένας νευρώνας διέγειρε περισσότερους από έναν γείτονές του κάθε φορά, τότε σίγουρα θα είχαμε μεγάλους μπελάδες, διότι το σύστημα θα έπεφτε στο βαθύ χάος και άντε να ξεμπερδεύεις. Εικάζεται ότι αυτό συμβαίνει σε μια επιληπτική κρίση, δηλαδή όταν από υπερβολικό ζήλο κάθε νευρώνας πυροδοτεί περισσότερους από έναν γείτονές του. Αν, από την άλλη μεριά πυροδοτούσε κατά μέσον όρο λιγότερους από έναν, τότε θα ήταν ένας ανιαρός και ίσως ατροφικός εγκέφαλος.

Υπάρχουν και πολλές άλλες ενδείξεις ότι ένας εγκέφαλος έχει πλεονέκτημα να δουλεύει σε τέτοιου είδους κρίσιμες καταστάσεις, στα όρια δηλαδή του χάους, διότι έτσι μπορεί να μεταφέρει πληροφορίες σε απομακρυσμένες εγκεφαλικές περιοχές, χωρίς να κινδυνεύει να πέσει στο πηγάδι της αταξίας και να χάσει τα μυαλά του. Καθώς επίσης και να μπορεί να προσαρμόζεται σε νέες καταστάσεις αναδιατάσσοντας ταχύτατα τα νευρωνικά του δίκτυα. Και δυστυχώς αυτό μπορεί να το κάνει μόνο κινούμενος οριακά. Μεταξύ μας, αυτό το βίτσιο μού θυμίζει κάποια παιδιά που δεν αποφασίζουν να ανοίξουν βιβλίο, παρά μόνον αν έχουν φτάσει τα πράγματα στο παρά πέντε. Μην ανησυχείτε λοιπόν, Φαίνεται ότι έχουν έναν πολύ ζωηρό εγκέφαλο!

Η τάση των εγκεφάλων να κινούνται στα όρια μεταξύ σταθερότητας και χάους ίσως δίνει εξήγηση και σε αυτό που πάντα γνώριζαν οι άνθρωποι, ότι δηλαδή μια μόνο λεπτή γραμμούλα χωρίζει την τρέλα από την μεγαλοφυΐα. Και για του λόγου το αληθές ας θυμηθούμε τον Νίτσε και τον Gödel, και τους δικούς μας Βιζυηνό και Χαλεπά.

Περισσότερα γιαυτά στο άρθρο του New Scientist: "Disorderly genius: How chaos drives the brain"

Ο Θαυμαστός Κόσμος των Αμμόλοφων και Όχι Μόνο!

Καλοκαίριασε λοιπόν για τα καλά και πολλοί από εμάς έχουν ήδη αρχίσει τα μπάνια, ενώ στον κοντινό ορίζοντα φαίνονται καθαρά και οι πολυαναμενόμενες διακοπές. Καλές και άγιες οι ξάπλες και οι καταχρήσεις, αλλά κάπου παραμονεύει και η πλήξη για τις ατέλειωτες ώρες, που όντας μακριά από τις γνώριμες ασχολίες δεν ξέρουμε πώς να τις γεμίσουμε με ενδιαφέρουσες δραστηριότητες.

Μιας και είναι πολύ πιθανό να στρατοπεδεύσουμε κοντά σε κάποια αμμουδερή παραλία, και να ξεγελάσουμε την πλήξη μας παίζοντας καμιά φορά με την άμμο, φτιάχνοντας κάστρα ή απλώς σκορπίζοντάς την εδώ κι εκεί, σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε κάποια λίγα πράγματα για τον περίεργο κόσμο των αμμόλοφων, (sandpiles).

Για το παιχνίδι μας λοιπόν, χρειαζόμαστε η άμμος να είναι απολύτως στεγνή και ει δυνατόν κρυσταλλική, από αυτήν που συνήθως βρίσκουμε στις απάτητες παραλίες των κυκλαδονήσων. Γνωρίζουμε ήδη από τότε που ήμασταν παιδιά και είχαμε όλο το χρόνο να παίζουμε και να παρατηρούμε, ότι αφήνοντας την άμμο από τη χούφτα μας να ρέει σιγά σιγά μπορούσαμε να φτιάξουμε πολύ ωραίους κωνικούς λοφίσκους, οι οποίοι όμως κάποτε σταματούσαν να μεγαλώνουν σε ύψος, καθώς βλέπαμε ότι η επιπλέον άμμος που ρίχναμε κατέληγε στη δημιουργία μικρών αμμοστιβάδων διαφόρων μεγεθών (κάτι ανάλογο με τις χιονοστιβάδες), που τούς αποφόρτιζαν από την επιπλέον ποσότητα και τούς σταθεροποιούσαν. Κάποια δε φορά, άμα ήμασταν πολύ τυχεροί, θα παρατηρούσαμε η σταθεροποίηση αυτή να συμβαίνει με τη βοήθεια μιας μεγάλης και άκρως θεαματικής αμμοστιβάδας. Αυτά για μάς τους κοινούς θνητούς.

Γιατί κάποια παιχνιδιάρικα και περισσότερο φιλέρευνα πνεύματα όταν γύρισαν σπίτι τους από τις διακοπές θεώρησαν ότι το πράγμα είχε ζουμί και στρώθηκαν στους υπολογιστές τους για να το μελετήσουν περισσότερο. Τι θα μπορούσε να ρωτήσει ο οποιοσδήποτε; Να για παράδειγμα: πόσο μεγάλες μπορούν να γίνουν οι αμμοστιβάδες και ποια είναι η κατανομή τους; Πόσο συχνές είναι δηλαδή οι μεγάλες αμμοστιβάδες και πόσο οι μικρές; Υπακούουν οι κατανομές αυτές σε κάποιο νόμο; Αν ναι, τι ενδιαφέρον έχει και πού αλλού απαντάται στη φύση; Και άλλα πολλά που είναι όμως πιο τεχνικά και δεν θα μας απασχολήσουν σε πρώτη φάση.

Με απλά υπολογιστικά, αλλά χρονοβόρα, μοντέλα βρέθηκε ότι οι αμμοστιβάδες αποτελούν πρώτυπο σύστημα μιας ενδιαφέρουσας κατηγορίας φαινομένων που ονομάζονται κρίσιμα φαινόμενα (critical phenomena), για το λόγο ότι η προσθήκη ενός επιπλέον κόκκου άμμου στον λοφίσκο μπορεί να θέσει σε κίνηση μια ολόκληρη αμμοστιβάδα, η οποία βοηθάει στην απομάκρυνση μεγάλων ή μικρών ποσοτήτων άμμου μέχρις ότου ο λοφίσκος ηρεμήσει από το σοκ της κατολίσθησης και σταθεροποιηθεί. Πριν την έναρξη της αμμοστιβάδας λέμε ότι το σύστημα βρίσκεται σε μια ασταθή κρίσιμη κατάσταση, από την οποία με την προσθήκη ενός μόνο κόκκου όλα είναι δυνατόν να συμβούν. Το ότι ο λοφίσκος φτάνει σε αυτή την άκρως «επικίνδυνη» κατάσταση, στο «τσακ» δηλαδή, οφείλεται στη συνεργασία σε τοπικό επίπεδο πολλών κόκκων μαζί από διάφορα μέρη του λοφίσκου μέσα από άκρως μη-γραμμικές αλληλεπιδράσεις, τις οποίες τρέχα-γύρευε να προσδιορίσεις μικροσκοπικά.

Αν έχουμε την υπομονή και τα εργαλεία να μετράμε κάθε φορά το μέγεθος των αμμοστιβάδων και το κάνουμε αυτό πάρα πολλές φορές, βλέπουμε ότι η κατανομή τους ακολουθεί έναν απλό, αλλά πολύ σημαντικό νόμο, που αναπαρίσταται από την ακόλουθη εξίσωση:

Εδώ, N(S) είναι η συχνότητα εμφάνισης μια αμμοστιβάδας μεγέθους S. Ο εκθέτης (-τ) δείχνει πόσο γρήγορα πέφτει η κατανομή τους, δηλαδή πόσο μεγάλες αμμοστιβάδες περιμένουμε να συμβούν και πόσο συχνές θα είναι αυτές. Η γραφική παράσταση της προηγούμενης εξίσωσης φαίνεται στην επόμενη εικόνα,

όπου ο οριζόντιος άξονας δείχνει το μέγεθος μιας αμμοστιβάδας (S), το οποίο μπορεί να μεταβάλλεται από το μηδέν μέχρι το άπειρο. Ο δε κάθετος δείχνει τη συχνότητα εμφάνισης N(S) ενός ορισμένου μεγέθους (S).

Η εν λόγω κατανομή που ονομάζεται Νόμος Ισχύος (Power Law), μάς λέει ότι τα μεγάλου μεγέθους φαινόμενα έχουν μικρότερη συχνότητα εμφάνισης, από τα μικρού μεγέθους τα οποία εμφανίζονται συχνότερα, ενώ θεωρητικά πάντα, η πιθανότητα είναι άπειρη για να μην εμφανιστεί καμιά αμμοστιβάδα. Σε αντίθεση όμως με άλλες φθίνουσες κατανομές, όπως οι εκθετικές ή οι κανονικές, αυτές δηλαδή που μοιάζουν με καμπάνα, οι συγκεκριμένες είναι πολύ τεμπέλικες, τείνουν δηλαδή στο μηδέν πολύ πολύ αργά, με αποτέλεσμα να δίνουν (αναλόγως του εκθέτη), μακριές έως πολύ μακριές ουρές, (η κίτρινη περιοχή), όπερ μεταφράζεται σε πολλές μεγάλες αμμοστιβάδες, έστω και με μικρή πιθανότητα για κάθε μιά τους. Και εδώ ακριβώς εστιάζεται η παραξενιά και το ενδιαφέρον τους.


ΓΕΝΙΚΕΥΣΗ του ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ (Παραδείγματα)

Αν τώρα ψάξουμε ολόγυρά μας στη φύση και στον πραγματικό πολύπλοκο κόσμο μας, διαπιστώνουμε ότι τέτοιου είδους (Power Law) κατανομές είναι πάρα πολύ συχνές. Αποτελούν τον πλέον κοινό τόπο και είναι απίστευτο πώς καταφέρνουν και αναπαριστούν ένα σωρό φαινόμενα τελείως διαφορετικά μεταξύ τους.

Πρώτα πρώτα στην Οικονομία. Η διαπίστωση ότι η ανισότητα στην κατανομή εισοδήματος μπορεί να περιγραφεί από έναν τέτοιο νόμο ανήκει στον Pareto, ο οποίος είχε βρει χοντρά χοντρά ότι στην Ιταλία της εποχής του το 80% του πλούτου ανήκε στο 20% του πληθυσμού, και ότι στα άκρα της κατανομής, στα πολύ χαμηλά δηλαδή εισοδήματα γινόταν το αδιαχώρητο. Αυτό δείχνουν στην πραγματικότητα οι μακριές ουρές: μικρή πιθανότητα να συμβεί κάτι, αλλά αν αυτά τα «μικρά» είναι τόσα πολλά, αποκτούν σημαντικό βάρος ώστε να μην μπορούμε να τα αγνοήσουμε.

Επίσης οι διακυμάνσεις των μετοχών ακολουθούν παρόμοια κατανομή, όπως και οι οικονομικές κρίσεις. Τουτέστιν, οι μεγάλες κρίσεις δεν είναι ένα τόσο σπάνιο φαινόμενο, όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Και εδώ οι μακριές, αλλά και παχιές ουρές βάζουν το χέρι τους.

Οι αγορές επίσης. Ενώ η μεγαλύτερη ποσότητα προϊόντων διακινείται από malls και department stores, εν τούτοις κάτω από την μακριά και παχιά ουρά της κατανομής βρίσκονται κρυμμένα πάρα πολλά προϊόντα που διακινούνται από πληθώρα μικρών επιχειρήσεων και τα οποία στο σύνολό τους συγκροτούν μια καθόλου αμελητέα αγορά.

Αν ξεφύγουμε από την οικονομία και πάμε στις πόλεις, βλέπουμε ότι η κατανομή που ακολουθούν αναλόγως του πληθυσμού τους υπακούει στον ίδιο ακριβώς νόμο. Υπάρχουν λίγες πόλεις με μεγάλο πληθυσμό, ενώ πάρα πολλές με μικρό.

Αλλά τα περισσότερα παραδείγματα έρχονται από την ίδια την φύση και κυρίως από φαινόμενα φυσικών καταστροφών! Πάρτε για παράδειγμα τους σεισμούς, τις κατολισθήσεις και τις πυρκαγιές. Το μέγεθός τους κατανέμεται όπως και το μέγεθος των αμμοστιβάδων βάσει της εξίσωσης που δείξαμε παραπάνω.

Πάμε τώρα στη βιολογία. Ο ρυθμός μεταβολισμού στα έμβια όντα και το προσδόκιμο ζωής σαν συνάρτηση της μάζας του σώματός τους πέφτουν στα χνάρια του ίδιου νόμου.

Στη γλωσσολογία, η κατανομή των λέξεων σε ένα κείμενο έχει πάλι την ίδια κατανομή.

Τα παραδείγματα που ανέφερα ως τα τώρα μπορεί να φαίνονται αυτονόητα και λογικά, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Και τούτο διότι υπάρχουν πάρα πολλές συναρτήσεις με τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά όπως αυτή που δείξαμε, αλλά σε καμία από αυτές δεν μπορούν να ταιριάξουν τα δεδομένα όλων των προηγούμενων και τόσο διαφορετικών περιπτώσεων.

Πέρα απ’ αυτά, υπάρχουν και άλλα πολλά περισσότερα παραδείγματα που μπορείτε να βρείτε στη βιβλιογραφία. Μοιραία, όμως ερχόμαστε στο ερώτημα τού γιατί η Φύση δείχνει τόση μεγάλη εύνοια στις κατανομές αυτές (Power Law). Έλα ντε!

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ενιαία εξήγηση, γιατί κάθε σύστημα έχει τις ιδιαιτερότητές του και τον δικό του μυστικό μηχανισμό. Αλλά η ενιαία μακροσκοπική έκφραση δεν μπορεί παρά να υπαγορεύεται από κάτι το κοινό και το θεμελιώδες που ενυπάρχει στο υπόστρωμα όλων των προαναφερθέντων συστημάτων. Και αυτό το θεμελιώδες δεν είναι παρά η φρακταλική φύση του παράγωγου μηχανισμού. Για παράδειγμα, έχει αποδειχτεί μαθηματικά ότι ο ρυθμός μεταβολισμού στα έμβια όντα, που είναι ανάλογος της μάζας του σώματός τους υψωμένης στο 0.75, (~m^(0.75)), οφείλεται στο πλέγμα των αιμοφόρων αγγείων τα οποία συνιστούν ένα φρακταλικό αντικείμενο. Η συνάρτηση Power Law, από τη φύση της, έχει ενσωματωμένη την ιδιότητα τής αυτο-ομοιότητας, που χαρακτηρίζει ένα φράκταλ, διότι διατηρεί τη μορφή της σε όλες τις κλίμακες, (scale invariance).

Το δίδαγμα της παρούσας ιστορίας λοιπόν είναι ότι η πολυπλοκότητα στη Φύση μπορεί να εκφραστεί με έναν πολύ απλό νόμο, ο οποίος και μας υπενθυμίζει ότι στα θεμέλια κάθε πολύπλοκου συστήματος πιθανόν να κατοικοεδρεύει κάποιο πανέμορφο και παντοδύναμο φράκταλ!

Υ.Γ. Αν και καύσων, σάς ευχαριστώ για την προσοχή σας!!!

Μια Ιδιαιτέρως Αχρεία Διαφήμιση

Δεν είναι η πρώτη φορά που θα μιλήσουμε εδώ για την καλοστημένη αγορά και τους επιχειρηματίες του Φόβου, (δείτε για παράδειγμα «Η Κουλτούρα του Φόβου» και «Οι Έμποροι του Φόβου»), αυτούς δηλαδή που κερδοσκοπούν πατώντας πάνω στις αγωνίες μας για τη ζωή, αγωνίες τις οποίες συγκεκριμενοποιούν σε απτούς, πλην εξαγοράσιμους φόβους με τη βοήθεια του τάδε ή δείνα προϊόντος ή υπηρεσίας που παρέχουν. Πρώτες και καλύτερες φυσικά οι ασφαλιστικές εταιρίες, οι οποίες μέχρι και καλύψεις για πτώση αστεροειδούς πάνω στο κεφάλι μας έχουν επινοήσει.

Σήμερα όμως, για να μην συγχυστώ πολύ, θα τις αφήσω στην άκρη και θα μιλήσω για καλλυντικά και συγκεκριμένα για την άκρως επιθετική διαφήμιση της εταιρίας καλλυντικών RoC σχετικά με ένα από τ’ αντηλιακά της προϊόντα, όπως καταχωρήθηκε στο ένθετο της κυριακάτικης «Καθημερινής» και φαντάζομαι και σε πολλά άλλα περιοδικά.

Από την επαφή μου με τις διαφημίσεις και εφ’ όσον τις έχω ζυγίσει σωστά, έχω την εντύπωση ότι η μεγάλη τους πλειοψηφία προσπαθεί να πλασάρει το προϊόν μέσα από τη δημιουργία ενός κλίματος θετικού, που θα προκύψει από την κατανάλωση του συγκεκριμένου προϊόντος και μόνο. Για παράδειγμα ένα στεγαστικό δάνειο προωθείται μέσα από μια σειρά εικόνων που παραπέμπουν στην ευτυχία την οποία η απόκτηση ενός σπιτιού θα φέρει στον δανειολήπτη, και όχι μέσα από εικόνες που παραπέμπουν στις συμφορές από τις οποίες θα γλιτώσει επειδή δεν έχει ένα σπίτι δικό του και κατ’ επέκταση και ένα δάνειο ολόδικό του επίσης. Το ίδιο συμβαίνει και στο πλασάρισμα μιας σειράς καταναλωτικών προϊόντων, όπως αυτοκίνητα, ποτά, ρούχα, καλλυντικά κ.λ.π.

Η διαφήμιση όμως του συγκεκριμένου αντηλιακού ξεκόβει τελείως από την πεπατημένη, καθ’ όσον σείει εντελώς προκλητικά και ξεδιάντροπα τον μαύρο πανί του καρκίνου του δέρματος και μάλιστα της πλέον θανατηφόρου, αλλά συνάμα και της πλέον σπάνιας εκδοχής του, τού μελανώματος.

«1 στις 3 γυναίκες που γνωρίζει για το μελάνωμα, δεν προστατεύεται», είναι το διαφημιστικό motto της εταιρίας, επικαλείται μάλιστα και «έρευνα», υπό τύπον τηλεφωνικών συνεντεύξεων σε 260 γυναίκες, για να «τεκμηριώσει» την αδιαφορία των γυναικών και επομένως την αναγκαιότητα αγοράς του προϊόντος που θα τις σώσει.

Για την αχρειότητα και μόνο της διαφήμισης αυτής, καλό είναι να βάλουμε την εταιρία στα μαύρα κατάστιχα!

To Publish or Not to Publish?

Δεν μπορώ να πω, στην οικογένειά μου τιμούσαμε ανέκαθεν τους προγόνους μας, τους σεβόμασταν όσο ήταν ακόμα εν ζωή, αλλά και όταν εξέρχονταν από τον μάταιο τούτο κόσμο, ακόμα κι αν δεν μάς είχαν αφήσει τίποτε πίσω για να τους θυμόμαστε, εμείς χωρίς καμιά διάκριση κάναμε το παν να τους κρατάμε στη μνήμη φρέσκους και ζωντανούς. Τους μακαρίζαμε, πίναμε κανά ποτήρι στην υγειά τους, τούς κάναμε τα μνημόσυνα και όλα τα πρέποντα αγιωτικά, και πάνω απ’ όλα τούς τοποθετούσαμε κορνιζαρισμένους και χαμογελαστούς στην πιο περίοπτη θέση του μπουφέ, στην ίδια παρέα με όλους τους μακαρίτες και μακαρίτισσες, γενιές επί γενεών προς τα πίσω, τόσο πίσω, ως την εποχή της πρώτης νταγκεροτυπίας. Για τους προηγούμενους, που δεν είχαν ευτυχήσει να δούνε τις φάτσες τους στο γυαλί, υπήρχε το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας, που κι εγώ δεν ξέρω πόσο μακριά τρυπούσε το χρόνο.

Κάποια μέρα, όταν είχα πάρει να μεγαλώνω, με πήρε η μάνα μου από το χέρι και με πήγε στο ζωολογικό κήπο. Νάτος, μου λέει, ο μακρινός μας παππούς και μού ‘δειξε έναν τσαχπίνη χιμπατζή: ο παππούς όλων των παππούδων! Γιατί παππούς τώρα, και όχι γιαγιά, δεν μού ‘ρθε εκείνη τη στιγμή να το ρωτήσω, ούτε και για το πώς άντεχε τόσα χρόνια η μάνα μου να βλέπει την τόση αδικία της φύσης, που είχε καταδικάσει αυτόν τον πρωταρχικό μακρινό παππού στο να μην έχει ο ίδιος έναν δικό του, κατάδικο παππού.

Ο αξιαγάπητος αυτός χιμπατζής ήρθε λοιπόν και βρήκε τη θέση του στο Νο. 1 του γενεαλογικού μας δέντρου, αλλά όπως ανακάλυψα σύντομα, ο ίδιος χιμπατζής είχε επίσης στρογγυλοκαθίσει και σε όλα τ’ άλλα γενεαλογικά δέντρα του κόσμου, μιας και ήταν πια κοινό μυστικό ότι ο πιο κοντινός- μακρινός πρόγονος του ανθρώπου δεν ήταν άλλος από τον παππού μου τον χιμπατζή. Ήμουν πολύ χαρούμενη που μπορούσα να αποκαλώ «παππού» αυτό το τρισχαριτωμένο πλάσμα και όχι καμιά ασχημομούρα κατσαρίδα.

Υπήρχαν πολλοί μουστερήδες για την προνομιακή αυτή συγγένεια, στην ουσία όλα τα πλάσματα αυτής της γης αδιακρίτως, δυστυχώς όμως άλλα είχαν εξαφανιστεί μυστηριωδώς από προσώπου γης εντελώς κι αμετακλήτως, αλλονών τους έλλειπε κάτι, κανα χέρι, κανα μάτι, κανα πόδι, αναπηρίες που τους έκοψαν το δρόμο στους αιώνες, παρά ταύτα, όταν με τα πολλά κάποιοι βάλθηκαν να βάλουν σε σειρά τα γονίδια όλων των υποψηφίων προγόνων μου, δεν έμειναν παρά ο χιμπατζής με το 98.4% του DNA του να μοιάζει με το δικό μου, ο γορίλας με το 97.5% και ο ουραγκοτάγκος με μόνο το 96.5%. Αναμφίβολα λοιπόν, η ναυαρχίδα του γενεαλογικού μου δέντρου, καλώς βρισκόταν εκεί που βρισκόταν.

Μέχρι που πριν λίγο καιρό, η επιστήμη, άστατη όπως είναι, μα και αναντικατάστατη, ανακατεύτηκε και άλλαξε τη σειρά. Μια καινούργια δημοσίευση που βγήκε στον αέρα (τα σχετικά δείτε τα σε πρόσφατο τεύχος του New Scientist), ισχυρίστηκε, αμφισβητώντας τον ίδιο τον κορμό της βιολογίας, ότι το ποσοστό ομοιότητας του DNA δύο ειδών δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για τη συγγενική τους σχέση. Και με βάση μια σειρά επιχειρημάτων που δεν κατανοώ, αλλά και τα οποία δεν κατανοεί και ως εκ τούτου απορρίπτει σύμπασα η γενετική ορθοδοξία, ο πιο κοντινός μας συγγενής δεν είναι ο χιμπατζής, αλλά ο ουραγκοτάγκος!

Σιγά τα ωά, θα πει κανείς. Τι χιμπατζής, τι ουραγκοτάγκος! Για μας τους κοινούς θνητούς δεν έχει και μεγάλη σημασία. Μια μικρή, χωρίς περαιτέρω επιπτώσεις στις επόμενες γενιές, αντικατάσταση της Νο 1 θέσης του γενεαλογικού μου δέντρου, και μια δευτερεύουσα στην προμετωπίδα του παρόντος blog, και η ζημιά θα έχει πλήρως αποκατασταθεί.

Εκεί όμως που πράγματι «σπάσανε αυγά» ήταν το γεγονός αυτής καθ’ αυτής της δημοσίευσης σε έγκυρο επιστημονικό περιοδικό μιας εντελώς αιρετικής άποψης, εν γνώσει φυσικά των εκδοτών που αποφάσισαν να πάρουν την ευθύνη των πράξεών τους και να αντιμετωπίσουν ευθαρσώς (ελπίζω) την διεθνή κατακραυγή. Η απόφαση αυτή ξαναβγάζει στην επιφάνεια το θέμα τού ποιες επιστημονικές εργασίες δημοσιεύονται και ποιες όχι. Η μέχρι τώρα πρακτική, η οποία σε μεγάλο βαθμό έχει διαφυλάξει και το κύρος της επιστημονικής έρευνας, είναι οι επιστημονικές εργασίες να αξιολογούνται από ανώνυμους κριτές του ιδίου επιστημονικού αντικειμένου και να δημοσιεύονται σε αντίστοιχα περιοδικά με τη σύμφωνη γνώμη αυτών και του εκδότη.

Με την πρακτική όμως αυτή, (peer review), ενώ περνάνε απ’ την κρησάρα των κριτών ως επί το πλείστον τεκμηριωμένες εργασίες, εν τούτοις παραμένουν εκτός κοινής θέας και υπόληψης και κάποιες άλλες οι οποίες πιθανόν να περιέχουν πολύ πρωτοποριακές ιδέες που θα μπορούσαν να δώσουν το έναυσμα για καινούργιες αναζητήσεις. Υπάρχουν βέβαια και οι ακραίες γνώμες (ευτυχώς λίγες) οι οποίες θέτουν επί τάπητος ολόκληρο το θεσμό της αξιολόγησης, αγνοώντας όμως ότι με τον τρόπο αυτό θα προσφέρουν χείρα βοηθείας στους απανταχού παραφυσικούς, δημιουργιστές και μάγους που καιροφυλακτούν στην γωνία, να εφορμήσουν σε νερά που δεν τους ανήκουν και να ματαιώσουν το θεσμό και την αξιοπιστία του

Οι Συκοφαντίες του κυρ Νικήτα

ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

Ο Δήμαρχος Αθηναίων ισχυρίστηκε, σύμφωνα με τα πρακτικά της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου, την Τρίτη 30/6, στις 3.00 μμ, οτι οι περισσότεροι σύλλογοι και φορείς που πραγματοποιούσαν εκείνη την ώρα, έξω από το Δημαρχείο, εκδήλωση σιωπηρής διαμαρτυρίας με σύνθημα “Ψάχνουμε Δήμαρχο” δεν γνώριζαν για την κινητοποίηση και οτι δεν είχε ληφθεί η συγκατάθεση τους – και μάλιστα “οτι έχει γραπτές αποδείξεις στα χέρια του”!
Κατόπιν αυτής της απόπειρας συκοφάντησης των πολιτών που ζητούσαν τη συμπαράσταση του Δήμου, αλλά και της συνειδητής και κατάφωρης παραπλάνησης του Δημοτικού Συμβουλίου, η ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ σας προσκαλεί σε συνέντευξη τύπου, για να σας ενημερώσει για τις πρωτοβουλίες της και να απαντήσει με την αυτοπρόσωπη παρουσία των προέδρων των συλλόγων και φορέων που διοργάνωσαν την εκδήλωση, στα ψέμματα του Νικήτα Κακλαμάνη.

Σύλλογος Κεραμεικού-Γκάζι-Ρουφ “Μέγας Αλέξανδρος”

Εξωραϊστικός Σύλλογος “Ο Λυκαβηττός”

Σύλλογος κατοίκων και επαγγελματιών «Τα Εξάρχεια»

Πολιτιστικός Σύλλογος “Παναθήναια”

Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία για την προστασία της φυσικής και της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς Ελλάδας και Κύπρου "MOnuMENTA" (www. monumenta.org)

Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Πλάκας και Ξενοδοχεία του ιστορικού κέντρου

Επίσης προσυπογράφουν, καθώς συμμετείχαν στην εκδήλωση:

Επιτροπή Κατοίκων του Άλσους Παγκρατίου

Ένωση Συλλόγων Γονέων Γ' Διαμερίσματος Αθήνας

Επιτροπή Αγώνα για την προστασία του Πεδίου του Άρεως

Επιτροπή Εξαρχειωτών και Φίλων για το Λόφο του Στρέφη



Για του λόγου το αληθές, απόσπασμα από πρακτικά της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου, Τρίτη 30/6:

"ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Απλά πρoς εvημέρωσή σας, διότι εvδεχoμέvως vα τo έχετε υπόψη σας, κυκλoφόρησε έvα e mail για μία διαμαρτυρία σήμερα, δεv ξέρω αv θα γίvει και τι ώρα θα γίvει, πoυ ovoμάζεται Κίvηση, λέει, Πoλιτώv για τη διάσωση τoυ ιστoρικoύ κέvτρoυ. Τώρα δεv ασχoλείται αυτή η κίvηση πια με τoυς λαθρoμεταvάστες, εvτός ή εκτός εισαγωγικώv, ασχoλείται με τov ΟΚΑΝΑ και υπoτίθεται, λέω υπoτίθεται, θα σας πω γιατί είvαι η λέξη υπoτίθεται, ότι αυτό τo κείμεvo τo υπoγράφoυv συγκεκριμεvα σωματεία. Εγώ, λoιπόv, από τηv Παρασκευή έπαιρvα τηλέφωvo έvα - έvα τα σωματεία για vα δω πόσα πράγματι τo υπoγράφoυv. Εχω εδώ τις έγγραφες απαvτήσεις τoυς. Τo 90% αυτώv πoυ δηλώvει αυτό τo e-mail, ότι συμμετέχoυv και θα κυκλώσoυv τo Δημαρχείo και διαμαρτύρovται για τov ΟΚΑΝΑ κλπ, όχι μόvo δεv τo υπoγράφoυv, όχι μόvo δεv έχoυv ιδέα, αλλά είvαι και κατηγoρηματικά αvτίθετoι με τo περιεχόμεvo τoυ κειμέvoυ. Ετσι για vα έχoυμε μία εvημέρωση, βεβαίως, πρoς τη δική σας πλήρη εvημέρωση, πρoϊσταται αυτής της κίvησης κάπoιoς κύριoς πoυ έχει έvα μπαρ στη Μύκovo και έvα στηv πλατεία Θεάτρoυ, δε με εvδιαφέρει vα πω καv τo όvoμα τoυ, κάπoιoς αρχιτέκτovας και ακoύω και έvας Διαμερισματικός Σύμβoυλoς εκ της αvτιπoλιτεύσεως και δεv ξέρω, αv έχoυv και κάπoιov πoλιτικό πάτρovα, δεv τo γvωρίζω. Απλά πόσo πρoσεκτικoί πρέπει vα είμαστε, γιατί μoυ έκαvε εvτύπωση. Αυτoί συvεχώς βγάζoυv αvακoιvώσεις. Αφήσαvε τώρα, όπως σας είπα, τoυς μεταvάστες και πήγαvε στoυς εξαρτημέvoυς από τα vαρκωτικά. Εvτάξει. Αυτό για vα γραφτεί στα πρακτικά για vα ξέρoυμε, όταv παίρvoυμε στα χέρια μας τέτoια κείμεvα, ότι πρέπει και vα τα ελέγχoυμε. "

Μια διαδεδομένη Αντίληψη περί "Ποιότητας"

Μέσα στην αναμπουμπούλα, ευτυχώς που συμβαίνουν και μερικά ευτράπελα. Ενώ ο ΥπΑν Χατζηδάκης, θέλοντας να κάνει οικονομία για να συμμαζέψει τα κρατικά ταμεία που τού τα εξανέμισαν τα επιτήδεια τρωκτικά, διαλύει κυριολεκτικά στα εξ ων συνετέθησαν τα Ερευνητικά Ιδρύματα, ταυτόχρονα προσλαμβάνει, φαντάζομαι όχι αυτός αλλά κάποιος απληροφόρητος συνάδελφός του από το Υπουργείο Οικονομικών, ιδιωτική εταιρία Συμβούλων Επιχειρήσεων, (ποιος ξέρει με ποιο τίμημα), για να αναδιατάξει τον διοικητικό μηχανισμό, τουλάχιστον ενός εκ των προς διάλυση ινστιτούτων για το οποίο έχω πληροφόρηση. Δηλαδή, όπως ορθά κατανοήσατε, το ένα Υπουργείο χτίζει το Ερευνητικό Κέντρο από τα πάνω, αναδιαρθρώνοντας τη Διοίκηση, ενώ το άλλο, νύκτωρ, το κατεδαφίζει από τα κάτω, και όλα αυτά εν μέσω διακηρυχθέντος πνεύματος οικονομίας και αποτελεσματικότητας.

Μέσα στα καθήκοντα της εταιρίας συμβούλων ήταν φαίνεται και η ενημέρωση του ερευνητικού προσωπικού για τις διοικητικές μεταρρυθμίσεις, στα πλαίσια οργανωμένων ολιγόωρων σεμιναρίων. Δεν έχω και μεγάλη εκτίμηση στο εν λόγω επάγγελμα, και σάς παρακαλώ να με συγχωρήσετε γιαυτό, όσοι έχετε διαφορετική γνώμη. Η, για μια ακόμη φορά, επαφή μου με «Σύμβουλο», δυστυχώς δεν κατόρθωσε να με μεταπείσει. Αν θεωρείτε ότι οι πολιτικοί εκφράζονται μέσα από μια ξύλινη γλώσσα, οι «Σύμβουλοι», σκέφτονται και εκφράζονται μέσα από μια μπετονένια. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς πώς σε ένα τέτοιο σεμινάριο η μόνη λέξη που κυριαρχούσε ήταν η μία και μοναδική «ΠΕΛΑΤΗΣ», παρ’ ότι τού εξηγήθηκε αρκετές φορές ότι το εν λόγω Ίδρυμα δεν είναι κατάστημα που κατατάσσεται στα «εδώδιμα-αποικιακά».

Δεν γνωρίζω τι θα δώσει το λεξικό του Μπαμπινιώτη στο λήμμα «Ποιότητα», αλλά νομίζω ότι ό,τι και να γράφει, θα είναι λειψό και κουτσουρεμένο. Η ποιότητα, όπως και το γούστο, δεν είναι κάτι που μαθαίνονται από βιβλία και εγχειρίδια αυτοβοήθειας, αλλά εκτιμώνται από την μακροχρόνια τριβή και την επίπονη ενασχόληση του καθενός με ό,τι συνιστά πολιτισμό και παιδεία.

Και όμως ο κ. «Σύμβουλος» έμπλεος αυτοπεποίθησης ότι γνωρίζει το Ορθόν, δεν είχε κανένα δισταγμό να παραθέσει τον παρακάτω περί «ποιότητας» ορισμό:

«ΠΟΙΟΤΗΤΑ είναι η επίτευξη και διατήρηση της Ικανοποίησης του Πελάτη με την ανταπόκριση στις ανάγκες και τις προσδοκίες του, μέσα σε ένα οργανωτικό περιβάλλον, που είναι αφιερωμένο στη συνεχή βελτίωση της Αποδοτικότητας και της Αποτελεσματικότητας».

Οι Καρκινοπαθείς Καταναλωτές του κ. Χατζηδάκη

Θα επανέλθω και σήμερα στην προβληματική και εσπευσμένη απόφαση του Χατζηδάκη (ΥΠΑΝ), την οποία είχα σχολιάσει σε προηγούμενη ανάρτηση, για το κλείσιμο ορισμένων ερευνητικών κέντρων και τη συγχώνευση αναδιάταξη άλλων, μια απόφαση αυθαιρεσίας, απύθμενης άγνοιας, (αλλά και σκοπιμότητας που διαφεύγει του καθαρά ερευνητικού αντικειμένου), για το ποια είναι τα ερευνητικά ιδρύματα, για το είδος της έρευνας που επιτελούν, για το ποια είναι η θέση τους στην παγκόσμια ερευνητική κοινότητα, και κυρίως για την αναγκαιότητα της διάλυσής τους, καθώς και για τις επιπτώσεις εξ αυτού τόσο στην οικονομία, όσο και στην ομαλή διεξαγωγή των τρεχουσών ερευνητικών δραστηριοτήτων οι οποίες και βιαίως θα διακοπούν.

Η ολοκληρωτική υπαγωγή των ερευνητικών κέντρων, και εν μέρει των πανεπιστημίων στην υπηρεσία των εταιριών και της βιομηχανίας είναι ένας καθαρά διακηρυγμένος στόχος του ΥΠΑΝ, ο οποίος απορρέει από την διαστροφική νοοτροπία των καιρών ότι τίποτε δεν νοείται ότι κατέχει και παράγει αξία αφ΄ εαυτού, παρά μόνον εφ’ όσον καταλήγει σε εμπορεύσιμο προϊόν και αποφέρει χρήμα (στις εταιρίες). Είχαμε τονίσει και σε προηγούμενο σημείωμα πώς οι εταιρίες φειδώμενες ιδίων πόρων για την οργάνωση και στελέχωση δικών τους ερευνητικών τμημάτων, προσβλέπουν στην ποδηγέτηση και εκμετάλλευση των ήδη υπαρχόντων δημόσιων ερευνητικών κέντρων, προσπάθεια που σήμερα ενορχηστρώνεται από τον συγκεκριμένο υπουργό, αλλά και που ομοίως θα ενορχηστρωθεί και αύριο από τον όποιον άλλον τυχάρπαστο επόμενο.

Αφορμή για τούτο δω το κείμενο, στάθηκε απόσπασμα ομιλίας του Χατζηδάκη στις 29/06 στο συνέδριο για τους Συνεργατικούς Σχηματισμούς (Clusters) Επιχειρήσεων, οι οποίοι πιστές στο Χατζηδάκειο όραμα θα δημιουργούν «...στρατηγικές συμμαχίες με άλλους οργανισμούς, όπως για παράδειγμα πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, φορείς μεταφοράς τεχνολογίας και τεχνογνωσίας, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, κεφάλαια επιχειρηματικών συμμετοχών κλπ... με κοινές εγκαταστάσεις, υποδομές και υπηρεσίες...»


Ως επίρρωση των λεχθέντων στην προηγούμενη παράγραφο περί του σφετερισμού των δημοσίων ερευνητικών κέντρων από τον ιδιωτικό τομέα, στο συγκεκριμένο cluster μικροηλεκτρονικής (Corallia) στο οποίο αναφερόταν ο υπουργός, συμμετέχουν συνολικά 70 επιχειρήσεις, 36 πανεπιστημιακά εργαστήρια και ινστιτούτα ηλεκτρονικής από όλη την Ελλάδα και προσέξτε, μόνο 3 ερευνητικά τμήματα πολυεθνικών εταιρειών, δηλαδή σε αναλογία 3/36.

Στη συνέχεια, επιδιώκοντας τη γενίκευση του μοντέλου αυτού των clusters και σε περισσότερα θεματικά πεδία, φαίνεται καθαρά ότι η μόνη μεταφορά γνώσης που αντιλαμβάνεται ο υπουργός είναι αυτή που αφορά μόνο στις επιχειρήσεις, εκμηδενίζοντας οποιαδήποτε άλλη και μερικεύοντας την κοινωνία σε ένα ελάχιστο τμήμα της μόνο.

Η νέα γνώση που παράγει η έρευνα οφείλει να διαχέεται σε ολόκληρη την κοινωνία, η οποία είναι κάτι παραπάνω από την οικονομία. Η γνώση αυτή είναι ελεύθερη και στη διάθεση του καθενός τολμηρού να την αξιοποιήσει κατά το δοκούν. Η ελεύθερη και ακηδεμόνευτη έρευνα έδωσε όλες τις μεγάλες ανακαλύψεις, όπως το transistor και το laser, για ν’ αναφερθούμε σε δυο από τις πιο σημαντικές. Αντίθετα, η στοχευμένη έρευνα ουδόλως παράγει καινούργια γνώση, παρά μόνον εφαρμογές πάνω σε χιλιοπατημένα μονοπάτια. Με τον τρόπο λοιπόν αυτό μπορεί να γίνεται οικονομικά αποτελεσματική, γιατί το διακύβευμα είναι μικρό, αλλά παράλληλα αποτελεί και φραγμό στο να ανοιχτούν καινούργιοι δρόμοι. Μόνο κοντόφθαλμες κοινωνίες σκέφτονται και λειτουργούν με τον τρόπο αυτό.

Η κορύφωση όμως της ξετσιπωσιάς και της ποταπότητας έρχεται λιγάκι παρακάτω όταν μέσα στο παραλήρημα των οραματισμών για τη δημιουργία βιοτεχνολογικών πάρκων, προβάλει ως στόχο «...την παραγωγή εξειδικευμένων προϊόντων σε διαφορετικές μεγάλες καταναλωτικές ομάδες, όπως αυτές των νεφροπαθών, διαβητικών, ηλικιωμένων, καρκινοπαθών, εγκύων...» οι οποίοι και θα συμβάλουν (ΝΑΙ μα τω Θεώ) στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Μετά από αυτό νομίζω ότι πρέπει να σταματήσω από σεβασμό και μόνο προς τους ανθρώπους που ποδοπατά.

Ναι αγαπητοί καρκινοπαθείς, νεφροπαθείς, διαβητικοί και λοιποί αναξιοπαθούντες, δεν είστε τίποτε άλλο παρά εύρωστοι καταναλωτές προϊόντων υγείας, βιοτεχνολογίας, κ.λ.π., είστε εσείς το μέλλον της χώρας, είστε εσείς αυτοί που τρέφετε τα όρνια που σας ξεσκίζουν, είστε σεις αυτοί που δίνετε ψωμί σ’ ό,τι πιο σάπιο ανδρώνεται σ’ αυτή η χώρα, είστε εσείς αυτοί που με τις λιωμένες απο την αρρώστια σάρκες και την αξιοπρέπειά σας στο ναδίρ, δίνετε την ευκαιρία σε κάποιους ανόητους να οραματίζονται το μέλλον της ανθρωπότητας.

Ζήτω οι καρκινοπαθείς καταναλωτές!

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από τo citypress-gr 1/10/2008