Οι νικητές του ταξικού πολέμου

Ποιος έχει κερδίσει τον μέχρι τώρα ταξικό πόλεμο; Δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη: Οι πλούσιοι! Για δεκαετίες οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Έτσι διατείνεται ο αρθρογράφος Bill Quigley στο Truthout και επειδή το τερατώδες αυτό συμπέρασμα, που αφορά την Αμερική και όχι εμάς, ακόμα δεν έχει χωνευτεί αρκετά, παραθέτει και ένα σκασμό στοιχείων.

Αυτή τη στιγμή στην Αμερική διεξάγεται ένας πολύ βρώμικος πόλεμος, όπου το άμεσο διακύβευμα στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου, είναι η νίκη των ρεπουμπλικανών και η συντριβή των μεταρρυθμίσεων του μπολσεβίκου Ομπάμα. Προς τούτο επιχειρηματικοί όμιλοι, και μεμονωμένοι δισεκατομμυριούχοι έχουν επιδοθεί σε μια μοναδική στα χρονικά των αμερικανικών εκλογών κινητοποίηση. Εξυπακούεται χρηματική. Το σύνθημα: προσοχή η Αμερική γίνεται σοσιαλιστική, οι ελευθερίες, (εννοείται του κεφαλαίου αλλά δεν ομολογείται) καταποντίζονται και η κοινωνία καταστρέφεται. Περί χρηματοδοτήσεων δείτε τις προηγούμενες αναρτήσεις, «Οι χρηματοδότες του Tea Party» και «Ο χορός της Αρκούδας».

Ας τα δούμε λοιπόν. Οι πηγές αναφέρονται στο πρωτότυπο άρθρο στα Αγγλικά.

Θέση: Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι.

Απόδειξη:

Επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι η Αμερική φιλοξενεί τον μεγαλύτερο αριθμό φτωχών στα τελευταία 50 χρόνια, σε ποσοστό 14.3%, δηλαδή 43.6 εκατομμύρια ανθρώπους. Φτωχοί είναι 1 στα 5 παιδιά και ένας στους 10 ηλικιωμένους. Ένας στους 6 εργαζόμενους είναι άνεργος, με το ποσοστό ανεργίας στο 17%, μεταφραζόμενο σε 26.8 εκατομμύρια. Το επίσημο 9.6% δεν περιλαμβάνει μακροχρόνια ανέργους, ή με μερική επισφαλή εργασία. Είπαμε, ακόμα και με μια μέρα εργασίας τη βδομάδα, δεν λογίζεσαι άνεργος.

50 εκατομμύρια αμερικανοί δεν έχουν ιατρική περίθαλψη. Οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν από περιπλοκές στη διάρκεια της κύησης, απ’ ότι γυναίκες σε 40 άλλες χώρες. Ενώ οι αφρο-αμερικάνες, είναι κατά τέσσερις φορές περισσότερο επιρρεπείς απ’ ότι οι λευκές συμπατριώτισσές τους.

Περίπου 3.5 εκατομμύρια δεν έχουν σπίτι να μείνουν. Στην Ατλάντα εμφανίστηκαν 33,000 άτομα ζητώντας επιδότηση κατοικίας. Το ίδιο και στο Ντιτρόιτ. 50,000 εμφανίστηκαν για 3,000 κουπόνια.

49 εκατομμύρια σιτίζονται με κουπόνια. 16 εκατομμύρια είναι τόσο φτωχοί που παραλείπουν γεύματα. Οι αριθμοί, ποτέ από τότε που καταγράφονται στατιστικά στοιχεία δεν υπήρξαν υψηλότεροι.

Θέση: Η Μεσαία τάξη οπισθοχωρεί.

Απόδειξη:

Μια/δυο γενιές πιο πίσω ήταν δυνατόν ένα μέσο νοικοκυριό να ζει από το εισόδημα του ενός. Τώρα χρειάζονται επιεικώς δυο για το ίδιο επίπεδο διαβίωσης. Οι μισθοί, αφαιρώντας τον πληθωρισμό βρίσκονται καθηλωμένοι για δεκαετίες. Το κόστος κατοικίας, υγείας και παιδείας έχει αυξηθεί πολύ περισσότερο από την αύξηση των μισθών. Το 1967 το μέσο 60% των νοικοκυριών ελάμβανε το 52% του συνολικού εισοδήματος. Το 1998, το 47%. Η διαφορά αυτή δεν πήγε στους φτωχούς, αλλά στο πάνω 20%.

2.8 εκατομμύρια σπίτια πήραν ειδοποίηση κατάσχεσης το 2009. (Φαντάζομαι να πήρατε χαμπάρι το σκάνδαλο με τις κατασχέσεις, που τις έστελναν αβέρτα κουβέρτα χωρίς να εξετάζουν καν τα στοιχεία).

11 εκατομμύρια ιδιοκτήτες σπιτιών, δηλαδή ένας στις τέσσερις χρωστάει σε οικιστικά δάνεια περισσότερα απ’ ότι η αξία του σπιτιού του.

Παρά το γεγονός ότι οι αμερικανοί εργάζονται σκληρότερα και περισσότερο από ποτέ, τους επιστρέφονται λιγότερα από το 1940 και εντεύθεν.

Θέση: Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι.

Απόδειξη:

Ο πλούτος των 400 πλουσιοτέρων στις ΗΠΑ μεγάλωσε κατά 8% τον τελευταίο χρόνο. Σε $1.37 τρισεκατομμύρια.

Ο ισχυρότερος manager hedge funds, David Τepper, μόνο πέρσι κέρδισε $4 δις. Οι υπόλοιποι 10 στη λίστα κέρδισαν από $3.3 δις μέχρι το ταπεινό $800 εκατομμύρια.

Η ανισότητα στην κατανομή εισοδημάτων είναι τόση όση και στη μεγάλη ύφεση του 1929. Από το 1979 στο 2006, το πλουσιότερο 1% τουλάχιστον διπλασίασε το μερίδιό του στο συνολικό εισόδημα, από 10% στο 23%. Το μέσο εισόδημα του πλουσιότερου 1% είναι στο $1.3 εκατομμύρια. Ενώ για τα τελευταία 25 χρόνια το 90% της συνολικής αύξησης του αμερικάνικου εισοδήματος πήγε στο πάνω 10%. Ενώ το 10% πήγε στο υπόλοιπο 90% του πληθυσμού!

Το 1973 , ο μέσος CEO πληρωνόταν 27 φορές περισσότερο απ’ ότι ένας μέσος εργάτης. Το 2007, ο πολλαπλασιαστής ανέβηκε μια ολόκληρη τάξη μεγέθους, στο 275.

Από το 1992, η μέση φορολογική επιβάρυνση των 400 πλουσιοτέρων έπεσε από το 26.8% στο 16.6%.

Η Αμερική έχει τη μεγαλύτερη ανισότητα ανάμεσα στις χώρες του δυτικού κόσμου, η οποία και χειροτερεύσει εδώ και 40 χρόνια.. Η θέση της χώρας (45^η) είναι στην ίδια κατηγορία με την Αργεντινή, το Καμερούν, και την Ακτή Ελεφαντοστού. Πληροφοριακά, η Ελλάδα είναι στην 33^η η Γερμανία στην 27^Η και η Σουηδία στην 23^η.

Οι πλούσιοι στην Αμερική ζούνε κατά μέσο όρο πέντε περισσότερα χρόνια απ’ ότι οι φτωχοί. (Δείτε παλιότερη ανάρτηση, "Οικονομικές ανισότητες και προσδόκιμο ζωής"). Το 1980 η διαφορά αυτή ήταν στα 2.8 έτη. Το 1990 η απόσταση ήταν κάτι λιγότερο από 4 χρόνια.

Ποιο είναι το συμπέρασμα;

Αντεπίθεση!

Bill Quigley is legal director at the Center for Constitutional Rights and a law professor at Loyola University New Orleans. He is a Katrina survivor and has been active in human rights in Haiti for years with the Institute for Justice and Democracy in Haiti. He can be reached at quigley77@gmail.com.

Υ.Γ. Για περισσότερη εμπέδωση, Please, δείτε και αυτό:

In Class Warfare, Guess Which Class Is Winning

Δια-διαδικτυακό Διάγγελμα

Η εξέγερση, αγαπητοί μου, δεν θέλει business plan...

Από την επομένη της πρωτοχρονιάς του 2011 κανένα πλέον τασάκι δεν θα κοσμεί τα τραπέζια των εστιατορίων και των μπαρ της Ισπανίας. Αυτά λέει ο νόμος. Όχι όμως και οι χρήστες τους, οι οποίοι με σύνθημα «απαγορεύεται το απαγορεύεται» δείχνουν αποφασισμένοι να επιδοθούν σε ένα δυναμικό αγώνα ανυπακοής ενάντια στην πρόθεση ρύθμισης της κοινωνικής τους ζωής από το μακρύ χέρι ενός αφερέγγυου και από χιλιάδες πλευρές, ανάλγητου κράτους.

Το αντάρτικο της γόπας(;), θα μου απαντήσετε ανθυπομειδιώντας. Και ναι και όχι. Τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν και έτσι αν η συγκυρία ήταν διαφορετική. Αν για παράδειγμα η ανεργία δεν έστελνε στα σπίτια τους τουλάχιστον το 20% του ενήλικα πληθυσμού, αν τα κτίρια δεν έχασκαν μισοτελειωμένα σε ολόκληρες περιοχές, αν οι δημόσιες παροχές δεν έβαινα μειούμενες σε κρίσιμους τομείς, και αν το κράτος είχε καλύτερη φήμη ως προς την υπεράσπιση του wellbeing των πολιτών του, την υγεία των οποίων υποτίθεται ότι με τον νόμο αυτό επιθυμεί να προασπίσει.

Μέσα στο ευρύτερο οικονομικό κλίμα λοιπόν και τη συντονισμένη ολομέτωπη επίθεση στους ευρωπαϊκούς λαούς, τα λόγια του δικού μας ακατανόμαστου πρωθυπουργού ότι με τον αντικαπνιστικό νόμο «μεριμνούμε για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών μας», ακούγονται και ξετσίπωτα και γελοία.

Το τι στην ουσία της σημαίνει η νέα αυτή επίθεση, το λέει καλύτερα ο Δανός υπουργός υγείας, « Ένα θετικό αποτέλεσμα της απαγόρευσης του καπνίσματος είναι ότι οι καταναλωτές(;) που περνούν όλη τους τη μέρα περιφερόμενοι άσκοπα από καφέ σε καφέ, θα μπορούσαν να έκαναν άλλα πιο χρήσιμα πράγματα. Η παραμονή σε καφέ δεν είναι μια δραστηριότητα που παράγει αξία!». Εδώ λοιπόν είναι η ουσία, και όλα τα άλλα είναι ηθικολογίες και αντιπερισπασμοί.

Το αντάρτικο της γόπας, που απ’ ότι φαίνεται, μετά την κινητοποίηση των μαγαζατόρων, σημείωσε και την πρώτη του επιτυχία στην Ελλάδα, είναι πάνω απ’ όλα αντάρτικο και δοθείσης της συγκυρίας είναι και καλοδεχούμενο. Η κίνηση αυτή με βάζει σε κάποιες σκέψεις για το πώς και για το από πού θα προέλθει μια μαζική αντίσταση ενάντια στην παρούσα κατάσταση. Σίγουρα δεν είναι οι απεργίες της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ όσες ακόμα και να εξαγγείλει. Σίγουρα δεν φαίνεται να είναι τα κόμματα της Αριστεράς τα οποία μαζί με τη ΓΣΕΕ μοιράζονται την ίδια επίσης αναξιοπιστία και περιφρόνηση. Είναι βέβαια οι διάφορες κινήσεις και πρωτοβουλίες στις γειτονιές, αλλά όσο παραμένουν διάσπαρτες η εμβέλειά τους παραμένει περιορισμένη και προς το παρόν δεν δείχνουν ικανές να συσπειρώσουν το κίνημα κάτω από ένα ενιαίο και αδιαπραγμάτευτο αίτημα. Αίτημα όπως η εκδίωξη της κυβέρνησης και όλων των «δώρων» που δολίως και πιθανόν ιδιοτελώς έφερε μαζί της από την πίσω πόρτα

Βλέποντάς το από μια σκοπιά, αυτό θα μπορούσε όντως να το κάνει το «τσιγάρο». Όχι το κάπνισμα αυτό καθ’ αυτό, αλλά το ακόμα ένα στρίμωγμα που επιβάλλεται σε ένα ήδη σπαταλημένο λαό από μια δοτή και ξεπουλημένη κυβέρνηση. Το τσιγάρο, το τσιγαράκι, η στιγμιαία χαλάρωση και αμεριμνησία που κουβαλάει, θα είχε τη δυνατότητα, μέσα από μια τύποις εκστρατεία υπεράσπισής του να μαζέψει κόσμο, να τον κατεβάσει στο δρόμο, ούσα σίγουρη ότι τα συνθήματα που θα ακούγονταν δεν θα ήταν μόνο γι αυτό. Θα πήγαιναν πολύ παραπέρα, και ότι σύντομα θα τα αντικαθιστούσαν άλλα.

Οι ξεσηκωμοί, απ’ ό,τι θυμάμαι, είχαν πάντα μια αφορμή που λίγο σχετιζόταν με τη βαθύτερη αιτία τους. Πότε μια τυχαία δολοφονία, πότε ένας άτυχος φόρος, ήταν αυτά που έδιναν τη σπίθα για τη μεγάλη φωτιά.

Κι εδώ ερχόμαστε στο μεγάλο ερώτημα που κατά τη γνώμη μου κρατάει τον κόσμο ακόμα μουδιασμένο και κλεισμένο στο σπίτι του. «Και τι θα γίνει μετά; Ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση;»

Λάθος αγαπητοί μου, Λάθος. Κανένας ξεσηκωμός δεν έγινε, έχοντας από τα πριν προδιαγράψει την πορεία του. Οι λαοί ξεσηκώνονται για το δυσβάσταχτο τώρα. Για το μη παρέκει. Όλα τα άλλα έρχονται και βρίσκονται στο δρόμο. Έτσι πορεύτηκαν όλες οι εξεγέρσεις, όλες οι επαναστάσεις, όλοι οι ξεσηκωμοί. Από το ’21 μέχρι το Πολυτεχνείο. Ήξερε κανένας τη 17^η Νοέμβρη του ’73 για το τι θα ξημέρωνε η άλλη μέρα. Φυσικά και δεν το ήξερε. Κι όμως το έκαναν. Αυτή είναι η πορεία. Οι εξεγέρσεις αποτελούν το πρότυπο των δυναμικών καταστάσεων. Όλα παίζονται και όλα είναι δυνατά. Παλιές δυνάμεις χαντακώνονται και νέες ξεπηδούν από το πουθενά. Οι επαναστάσεις αγαπητοί μου δεν έχουν business plan και ούτε το χρειάζονται. Δεν έχουν χρονοδιαγράμματα, ασφυχτικά οργανογράμματα, deliverables και αυστηρούς και εκ των προτέρων κανονισμούς. Οι επαναστάσεις είναι δυναμικές ανοιχτές διαδικασίες και το κυριότερο έχουν απρόβλεπτα αποτελέσματα. Όπως οι επιστήμες, έτσι και οι κοινωνίες, μόνο με μια ξαφνική και θεμελιακή ανατροπή μπορούν ν’ αλλάξουν.

Εμφύλιος Σπαραγμός

Θέλει δύναμη και χαλύβδινα νεύρα να παλέψεις την κυβερνητική προπαγάνδα, όπως αυτή εκπορεύεται από τα ηλεκτρονικά της γραφεία τύπου των 8μμ, όχι φυσικά με το αζημίωτο, βλ. για παράδειγμα την ανάκληση της φορολόγησης των τηλεοπτικών διαφημίσεων, που μόνο σαν αντάλλαγμα υπηρεσιών μπορεί να ιδωθεί απ’ το φτωχό μου το μυαλό. Δηλητηριώδης, πολεμική, παρελκυστική, ασύδοτη, εξοργιστικά ψευδής, απύθμενα διχαστική, ξετσίπωτη και συκοφαντική. Ο πόλεμος που με διάφορα προσχήματα έχει εξαπολυθεί εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων είναι άθλιος, επίμονος και ολοκληρωτικός, ως το επιστέγασμα μιας οικονομικής και ιδεολογικής επίθεσης, που εδώ και δεκαετίες σοβεί εναντίον αυτού που λέγεται δημόσιο, κοινό, και κοινωνικό κράτος. Δεν είναι τυχαίο που ο πόλεμος αυτός ξεπερνά κατά πολύ τα σύνορα της μικρής μας χώρας, δεν είναι τυχαίο που η ίδια μανία κατεδάφισης έχει εξαπλωθεί σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Αμερική, Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία, όλες τους βρίσκονται κάτω από την ίδια καταστροφική μανία ενός εσμού ξεπουλημένων, και απελπιστικά κατώτερων των περιστάσεων κυβερνήσεων.

Κι εδώ, προς δόξαν του κεφαλαίου, ο πόλεμος ανάμεσα στους εργαζόμενους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα καλά κρατεί, με τους δηλητηριώδεις φάρους των καναλιών να τους σέρνουν σ’ έναν αδιέξοδο και καταστροφικό εμφύλιο, όπως ακριβώς, αιώνες πριν, ανυποψίαστα εμπορικά καράβια παρασέρνονταν και τσακίζονταν στα βράχια του Μαλέα, παίρνοντας για φάρους τους φανούς, που άθλιοι μανιάτες πειρατές άναβαν επί τούτου, για να τα κουρσέψουν.

Κι αντί να κοιτάμε αυτό που χάνεται, αντί να κοιτάμε την εργοδοτική ασυδοσία, αντί να κοιτάμε την ενθάρρυνση και πριμοδότηση από πάνω της εργοδοτικής ασυδοσίας, αντί να κοιτάμε το πέταγμα σαν τα σκυλιά στο δρόμο των εργαζομένων, αντί να κοιτάμε τις συντάξεις που πληρώσαμε και τις οποίες δεν θα πάρουμε, αντί να κοιτάμε και να ζητάμε τις κεφαλές αυτών που έφαγαν, λήστεψαν, διέφθειραν και ξεπούλησαν, αντί να κοιτάμε τα μεροκάματα που πέφτουν σε ιστορικά χαμηλά, τι κάνουμε αντ’ αυτού;

Κοιτάμε την κατσίκα του γείτονα! Βαφτίζουμε σκανδαλώδες προνόμιο την εργασιακή ασφάλεια που ως τα τώρα παρείχε το δημόσιο, βαφτίζουμε σκάνδαλο τους «υψηλότερους» μισθούς του δημοσίου, βαφτίζουμε σκάνδαλο το σεβασμό των στοιχειωδών συνθηκών εργασίας και ζητάμε εκδίκηση. Εκδίκηση ναι, αλλά από τους λάθους ανθρώπους. Κανένας εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα δεν θα σωθεί αν συνηγορήσει στην κατεδάφιση του δημοσίου. Κανένας εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα δεν θα σώσει τη θέση του, πόσο μάλλον να τη βελτιώσει αν στους ήδη 600,000 και βάλε ανέργους προστεθούν και άλλοι 100,000, 200,000 του δημοσίου. Μνησικακία να το ονομάσω αυτό, χαιρεκακία, ή παντελή τύφλωση και τάση προς αυτοκτονία; Πόσο δύσκολο είναι να ανοίξουμε τις κουρτίνες που δυσχεραίνουν την όραση, πόσο δύσκολο είναι να καθαρίσουμε το μυαλό από τη λάσπη που κάθε βράδυ σβώλο το σβώλο μάς πετάνε στο κρανίο, και να καταλάβουμε επιτέλους ότι ούτε ένας εργαζόμενος, είτε από τη μια μπάντα, είτε από την άλλη, δεν θα γλιτώσει την καταιγίδα, αν δεν μπορέσει να δει καθαρά την κατεύθυνση απ’ όπου έρχονται τα μαύρα σύννεφα.

Και κάτι άλλο. Αν η αντιπαράθεση μεταξύ Ιδ. Υ. και Δ.Υ. καταλήξει σε εμφύλιο, η ιστορία μετά από χρόνια θα γράψει πως στην Ελλάδα, κάποτε παλιά το 2010 έγινε ένας πόλεμος για 250 ψωρό-ευρώ (και τρεις πουτάνες). Εκεί θα έχουμε καταντήσει...

Οι μέσοι όροι των μισθών των δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων δεν λένε την αλήθεια

Τα παρακάτω στοιχεία είναι από τις ετήσιες εκθέσεις της ΙΝΕ/ΓΣΕΕ από τα έτη 2008, (ο πίνακας, σ. 319) και 2010, (τα υπόλοιπα).

Καθαρές αποδοχές σε ευρώ	Αριθμος Δ.Υ.	Αριθμός Ι.Υ.	Συνολο μισθωτών
0-250	4615	18693	23308
251-500	18557	92539	111096
501-750	53362	453231	506593
751-1000	181398	577664	759062
1001-1250	309971	256395	566366
1251-1500	218357	101186	319543
1501-1750	49584	23067	72646
1751-2000	21296	13152	34448
>2000	24605	19230	43835
ΔΓ/ΔΑ	136255	323206	459461
ΣΥΝΟΛΟ	1018000	1878358	2896358

Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, η πλειοψηφία των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ένας στους τρεις εργαζόμενους) αμείβεται με καθαρό μηνιαίο εισόδημα από 1.000 έως 1.250 ευρώ. Αντίστοιχα, το μεγαλύτερο ποσοστό των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα (1/3) έχει μηνιαίες καθαρές αποδοχές από 750 έως 1 000 ευρώ.

Στο παρακάτω γράφημα φαίνονται καθαρά οι δυο κατανομές, καθώς και η μετατόπισή τους κατά 250 ευρώ.

Ας πάμε και παρακάτω.

Στην προηγούμενη ανάρτηση είχα αντιπαραβάλει το μισθολογικό κόστος ενός μέσου μισθωτού των ΔΕΚΟ με αυτό των διοικητών, προέδρων, συμβούλων και παρατρεχάμενων, που εντελώς επιεικώς το εξέλαβα σαν το δεκαπλάσιο. Επειδή η πρώτη ομάδα είναι συντριπτικά πολυπληθέστερη της δεύτερης, θεωρούμε ότι οι μισθοί της δεν επηρεάζουν το μέσο όρο, ο οποίος και χρησιμοποιείται σαν το κύριο προπαγανδιστικό όπλο. Αυτό όμως είναι εντελώς λάθος.

Ένας συγκριτικά μικρός αριθμός πολύ υψηλών μισθών αυξάνει τον μέσο όρο δημιουργώντας την ψευδή εντύπωση ότι έχει επέλθει βελτίωση για όλους τους μισθωτούς. Για τον λόγο αυτό η δημοσίευση του μέσου μισθού θα έπρεπε να συνοδεύεται από την δημοσίευση και του διάμεσου μισθού.

Ο διάμεσος μισθός είναι ο μισθός που παίρνει αυτός που θα τύχει να βρεθεί στο μέσον ενός πίνακα κατάταξης των μισθών όλων των μισθωτών του συνόλου που εξετάζεται, από τον μεγαλύτερο μέχρι τον μικρότερο.

Η Ελλάδα είναι στην τέταρτη θέση από άποψη ανισότητας στην κατανομή του εισοδήματος. Και όταν λέμε ανισότητα εννοούμε το λόγο του 20% με τα υψηλότερα εισοδήματα, προς το 20% με τα χαμηλότερα. Πρώτη είναι η Λετονία με λόγο 7.9, δεύτερη η Πορτογαλία με λόγο 6.8, τρίτη η Λιθουανία με 6.3 και τέταρτη η Ελλάδα με 6.1.

Στην πέμπτη θέση βρίσκεται η Πολωνία με 5.6, στην έκτη η Ουγγαρία με 5.5 κ.ο.κ.

Έτσι λοιπόν, οι ΔΙΑΜΕΣΕΣ ακαθάριστες μηνιαίες αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα και στις επιχειρήσεις άνω των 10 ατόμων, για τους εργαζόμενους που απασχολούνται με πλήρες ωράριο, ανέρχονταν το 2009, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, σε περίπου 1550 ευρώ. Με άλλα λόγια, το 50% των πλήρως απασχολουμέ­νων μισθωτών στην Ελλάδα αμείβονταν το 2009 με ακαθάριστες αποδοχές μικρότε­ρες των 1550 ευρώ. Οι ΜΕΣΕΣ όμως ακαθάριστες αποδοχές ανέρχονταν σε 2060 ευρώ και ήταν κατά πολύ υψηλότερες της διάμεσης αμοιβής (1550 ευρώ), πράγμα που δικαιολογείται από την μεγάλη ανισότητα στην κατανομή των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, έτσι ώστε αυτό το μικρό κομμάτι με τις μεγάλες αμοιβές να ανεβάζει και το μέσο όρο των αποδοχών των μισθωτών.

Πιο συγκεκριμένα, το 1% των μισθωτών του επιχειρηματικού τομέα της οικονομίας είχαν, το 2009, μέσες αποδοχές που υπερέβαιναν τα 7220 ευρώ. Εάν παραλεί­ψουμε την εν λόγω ομάδα μισθωτών από το δείγμα, οι ΜΕΣΕΣ ακαθάριστες αποδοχές του 99% των υπολοίπων μισθωτών, που εργάζονται με πλήρες ωράριο, περιορίζο­νται στα 1790 ευρώ (ενώ η διάμεση αμοιβή παραμένει σχεδόν αμετάβλητη). Εάν παραλείψουμε από τους υπολογισμούς μας το 5% των πλέον υψηλόμισθων, δηλαδή, όσους αμείβονται με ακαθάριστες αποδοχές άνω των 4200 ευρώ, οι ΜΕΣΕΣ ακα­θάριστες αποδοχές του υπόλοιπου 95% των πλήρως απασχολουμένων μισθωτών ανέρχονταν, το 2009, σε 1610 ευρώ (διάμεση τιμή 1470).

Μεγάλη η διαφορά από τα 2060 ευρώ των ΜΕΣΩΝ ακαθάριστων αποδοχών του συνόλου του ιδιωτικού τομέα!

Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιο περισσότερο εύγλωττο παράδειγμα από αυτό.

Δεν υπάρχει λόγος να μην ισχύει το ίδιο και στον δημόσιο τομέα, (αν και δεν έχω ακριβή στοιχεία, παρά μόνο ότι τόσο στον ιδ. τομέα όσο και στον δημ. ο αριθμός των υπαλλήλων με καθαρό εισόδημα άνω των 2000 ευρώ είναι της ιδίας τάξης μεγέθους), μιας και τα πραγματικά ρετιρέ των ΔΕΚΟ, των 200,000-500,000 ευρώ ετησίως, δεν υπολείπονται αυτών του ιδιωτικού τομέα, (κι οι ΔΕΚΟ εν μέρει ιδιωτικοποιημένες είναι,) ανεβάζοντας έτσι σημαντικά το μέσο όρο. Είναι αυτός ο μέσος όρος λοιπόν, που προπαγανδίζεται δεξιά κι αριστερά, παίρνοντας μπάλα το 90%-95% των μισθωτών του δημοσίου και των ΔΕΚΟ επίσης.

Τα βαμπίρ στη λεωφόρο με τις ΔΕΚΟ

Δεν χόρτασε φαίνεται ακόμα το αίμα, η συμμορία των βαμπίρ που μας κάθισε στο σβέρκο και τις προάλλες βγήκε παγανιά, αυτή τη φορά, στη λεωφόρο με τις ΔΕΚΟ. Καλή προοιωνίζεται η σοδιά. 21,670 φρέσκες κεφαλές, έτοιμες να γεμίσουν το κανιβαλικό καζάνι. Έτοιμη η κατηγόρια, αυτοί φαλίρισαν τις ΔΕΚΟ, έτοιμη και η απόδειξη. 40.772 ευρώ, το μέσο κόστος μισθοδοσίας ανά εργαζόμενο, διαλαλούσαν ολημερίς κι ολονυχτίς οι βαμπιρέλλες στα ηλεκτρονικά χαμαιτυπεία, αγωνιώντας μήπως και κάποιοι βρίσκονταν ν' απολαμβάνουν το 1/10 τουλάχιστον των δικών τους απολαβών.

5,300 όμως ευρώ η ασφαλιστική εισφορά, 6,161 ευρώ η φορολογία, από τα 40.772, στα 29.331, δηλαδή στα 2.093 το μήνα*. Λίγο το βλέπω το αίμα τελικά, και τα βαμπίρ τα κόβω γρήγορα να ψάχνουνε αλλού για το κόκκινο υγρό.

Αυτά, τον μήνα Οκτώβριο του σωτήριου έτους 2010.

Τον μήνα Οκτώβριο όμως του σωτήριου έτους 2009, τα πράγματα ήτανε αλλιώς. Τα μάτια ήταν στραμμένα και πάλι στις ΔΕΚΟ, αλλά στα ψηλότερα κλαδιά. Ι. Κωστόπουλος, διευθύνων σύμβουλος στα Ελληνικά Πετρέλαια. Τρεφόταν με 270.000 ευρώ. Χ. Χατζηεμμανουήλ πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος στην ΟΠΑΠ Α.Ε., με 500.000 ευρώ. Τ. Αθανασόπουλος, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ, με 300.000 ευρώ και bonus 100.000 ευρώ. Παναγής Βουρλούμης, πρόεδρος του ΟΤΕ είχε ετήσιο μισθό 580.000 ευρώ, χωρίς να υπολογίζονται οι παροχές και τα bonus (stock options, έξοδα παραστάσεως, πιστωτικές κάρτες, αυτοκίνητο κ.ά.). Χρήστος Παναγόπουλος, πρόεδρος της ΕΡΤ Α.Ε. λάμβανε ετήσια αμοιβή 347.000 ευρώ. Και η συνέχεια στον πίνακα που ακολουθεί. (Δείτε τον σε μεγέθυνση ΕΔΩ)

Έγραφαν λοιπόν προχτές οι εφημερίδες:

«…Το χαλί για νέες μειώσεις αποδοχών σε 21.627 εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ έστρωσε χθες η κυβέρνηση, δίνοντας στην δημοσιότητα τον κατάλογο με τις αμοιβές τους, οι οποίες παρά τις πρόσφατες περικοπές συνεχίζουν να προκαλούν το κοινό αίσθημα…».

Περίεργη στ’ αλήθεια φάρα. Να σοκάρεται με τα 2,000 και να χωνεύει τα 20,000. Τι να πεις! Αν δεν ξαναγυρίσουν τα βαμπίρ στους τάφους τους, κι άλλα πολλά παράξενα έχουν να δουν τα μάτια μας.

*. «Ιδού τα ρετιρέ, ιδού και τα χαλκεία»: Ν. Μπογιόπουλος, Ριζοσπάστης, 15/10.

Ο χορός της αρκούδας: αμερικανικές εκλογές

Ήταν πράγματι τεράστιο το πλήγμα που δέχτηκαν τα χρηστά μας ήθη με την αποκάλυψη ότι η διεφθαρμένη Siemens διακινούσε «βρώμικο» πολιτικό χρήμα τόσο με το κεντροδεξί, όσο και με το κεντροαριστερό της χέρι. Φυσικά όλοι γυρίσαμε αλλού το πρόσωπο με αποτροπιασμό, διότι δεν είναι δυνατόν σε μια χρηστή δημοκρατία να μπαίνει ταρίφα σε πολιτικούς και πολιτικές, καθ’ ότι, όπως το έχουμε εμπεδώσει, οι τελευταίες αποτελούν δημόσια και μη διαπραγματεύσιμη υπόθεση.

Έτσι με τον αέρα της διαφάνειας να πνέει από παντού, είμαστε πλέον σίγουροι ότι με το πλαφόν στα έξοδα ανάλογα με το είδος των εκλογών (τοπικές, βουλευτικές) και με τη δημοσιοποίηση αυτών στο διαδίκτυο, η δημοκρατία μας θα είναι οχυρωμένη ώστε τέτοια φαινόμενα να μην επαναληφθούν.

Η Αμερική ως γνωστόν είναι η χώρα που υμνεί την ελευθερία όσο καμιά άλλη στον κόσμο. Κάτω λοιπόν από αυτό το πρίσμα δεν θα ήταν δυνατόν να την στερήσει και από αυτούς που θέλουν να δωροδοκούν πολιτικούς, υπό τον μανδύα φυσικά της χρηματοδότησης της προεκλογικής τους εκστρατείας, αλλά δυστυχώς κωλύονται από ένα αναχρονιστικό νομικό πλαίσιο. Θέλεις να χρυσώσεις τον υποψήφιο που αγαπάς; Θέλεις να τον ράνεις με όσα εκατονταδόλαρα τραβάει η ψυχή σου, αλλά σου φράζει το δρόμο ο Νόμος; Ουδέν πρόβλημα. Αλλάζουμε το Νόμο!

Όπερ και εγένετο. Μέχρι τώρα στην Αμερική μπορούσες να ασκήσεις το κουβαρνταλίκι σου υπέρ ενός υποψηφίου μέχρις ενός ορισμένου χρηματικού ορίου και υπό την προϋπόθεση ότι μαζί με την επιταγή θα έπρεπε για ευνόητους λόγους να καταθέσεις και το ονοματάκι σου. Όχι πλέον. Και τούτο εξ αιτίας δυο πολύ σημαντικών πρόσφατων τροπολογιών οι οποίες επιτρέπουν α) την ανωνυμία, όταν η κατάθεση γίνεται όχι απ’ ευθείας στον υποψήφιο, αλλά σε κάποιον τρέχα-γύρευε μη κερδοσκοπικό οργανισμό και β) το απεριόριστον της επιχορήγησης τόσο από εταιρίες όσο και από εργατικά σωματεία, όταν τα ποσά αυτά δεν κατευθύνονται προς ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά μπορεί να κατευθύνονται, συκοφαντώντας και δυσφημώντας, προς όλα τα άλλα, πλην του συγκεκριμένου.

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι, και γέμισε ο τόπος από οργανισμούς λογής λογής και ΜΚΟ με περίεργα κι ευφάνταστα ονόματα, που άλλο σκοπό δεν είχαν παρά πώς να εκμεταλλευτούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την απρόσμενη αυτή ευεργεσία του νόμου.

Το αποτέλεσμα φαίνεται στα νούμερα που σε σύγκριση με τις προηγούμενες ενδιάμεσες εκλογές του 2006 για τη γερουσία, πήρανε κυριολεκτικά φωτιά φτάνοντας επιεικώς στο πενταπλάσιο: $16 εκατομμύρια μάζεψαν το 2006, $80 εκατομμύρια ως τα τώρα. Κι από αυτά δε, μόνο τα $36 ήρθαν από δυο τέτοιους νεοσύστατους οργανισμούς, τους American Crossroads and Crossroads GPS κατευθυνόμενα προς τους ρεπουμπλικάνους, οι οποίοι σε αναλογία 7:1 σε σχέση με τους δημοκρατικούς, είναι και οι πλέον ευεργετημένοι από την εν λόγω τροπολογία.

Οι εκλογές στην Αμερική είναι μια πολύ ακριβή υπόθεση, η οποία από αναμέτρηση σε αναμέτρηση γίνεται δυσανάλογα ακριβότερη. Μια θέση για παράδειγμα στο Κογκρέσο στοιχίζει σήμερα αρκετά εκατομμύρια δολάρια, οπότε όπως είναι φυσικό στην κούρσα μπορούν να συμμετέχουν είτε οι βαθύπλουτοι, είτε αυτοί που μπορούν να εξασφαλίσουν γενναία υποστήριξη από εταιρίες με νόμιμο αντάλλαγμα φυσικά κάποιο ευνοϊκό νομοθέτημα. Λόγω δε του δικομματισμού που και στην Αμερική καλά κρατεί, οι εταιρίες δεν έχουν να πολυσκοτίζονται σε ποιον απ’ όλους θα μοιράσουν τις χορηγίες τους. Είτε τις μοιράζουν ακριβοδίκαια, είτε σε αναλογία 60:40 ανάλογα με τις προσδοκίες που τρέφουν κάθε φορά.

Τα χρήματα που ξοδεύτηκαν στα media, μόνο για το 2006 ανέρχονταν σε $124 εκατομμύρια, ενώ για τις φετινές ενδιάμεσες εκλογές για τη γερουσία μέχρι στιγμής φτάνουν αισίως τα $210 εκατομμύρια. Το συνολικό δε κόστος των εκλογών του 2006 ανήλθε στα $5 δις, ποσό που σίγουρα θα ξεπεραστεί κατά πολύ στις φετινές. Σαν τελευταίο δε εξωφρενικό παράδειγμα θα αναφέρω το ποσό που ξοδεύτηκε από μια μόνο υποψήφια των ρεπουμπλικάνων για τη θέση του Κυβερνήτη της Καλιφόρνιας, τη διευθύνουσα σύμβουλο του e-bay, Μεγκ Ουίτμαν, και το οποίο έφτανε τα $130 εκατομμύρια!

Μετά απ’ όλο αυτό τον πακτωλό χρημάτων που διατίθεται για την εξαγορά βουλευτών και γερουσιαστών, στην ουσία δηλαδή νομοθετημάτων, και με την εγκαθίδρυση των εταιρικών κολοσσών στα ίδια τα θεμέλια της αμερικανικής δημοκρατίας, είναι ν’ απορεί κανείς πώς τα καταφέρνει και λειτουργεί έστω και στοιχειωδώς. Μια απάντηση είναι από την εξισορρόπηση των συμφερόντων. Η Αμερική, σε αντίθεση με την Ελλάδα, είναι μια μεγάλη χώρα η οποία λόγω του μεγέθους της έχει τη δυνατότητα να εκτρέφει στους κόλπους της όλων των ειδών τα συμφέροντα. Έτσι, μπορεί η μια εταιρία να χρυσώνει τον ένα γερουσιαστή για να ψηφίσει ένα νόμο, υπάρχει όμως και κάποια άλλη ισοδύναμη, η οποία χρυσώνει έναν άλλον, ακριβώς για να μην τον ψηφίσει. Κι επειδή το διακύβευμα κάθε φορά, λόγω του μεγέθους της οικονομίας είναι ιδιαίτερα μεγάλο, ανάλογα μεγάλες είναι και οι χορηγίες και οι εξαγορές των πολιτικών.

Και οι πολίτες; Αυτοί, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, τι άλλο(;) στοιχίζονται πίσω από κάποιο μεγαλοσυμφέρον που έχει άκρες κατά Ουάσιγκτον μεριά, πειθόμενοι τις πιο πολλές φορές ότι αυτό το μεγαλοσυμφέρον είναι ταυτόσημο και με το δικό τους.

Η Αγία Eurostat

Έπρεπε να πέσει η Lehman για να αρχίσουμε να παίρνουμε μυρωδιά πώς βγαίναν τα λεφτά που τόσα χρόνια σκορπάγαμε, με ποιο τρόπο γεννούσαν χρήματα οι τράπεζες, με ποιο τρόπο στήνονταν οι κολοσσοί και οι περιουσίες. Τώρα, μπορεί να γίναμε φτωχοί, αλλά συνάμα γίναμε και σοφότεροι. Δεν είναι μικρό το κέρδος, αν το καλοσκεφτείς. Εν τω μεταξύ δεν ήμασταν και ντιπ στραβάδια. Αλλιώς, θα μάς αδικούσα. Κάτι με το χρηματιστήριο το '99, κάτι με τα δομημένα, λίγο αργότερα, είχαμε περάσει τις πρώτες τάξεις στο σχολειό της εγχώριας χρηματοπιστωτικής λαμογιάς. Σήμερα δε, τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, είμαστε πλέον έτοιμοι για μεταπτυχιακά στο εξωτερικό.

Αυτά τα χρόνια, όσα ήταν τα κάστρα που γκρεμίστηκαν, άλλοι τόσοι ήταν και οι μύθοι που κατέρρευσαν. Ποιος θα φανταζόταν ότι η πτώση θα συμπαρέσυρε και τους οίκους αξιολόγησης, αυτούς στους οποίους δεν περνούσε βράδυ που να μην άναβαν καντήλι οι αρχιτραπεζίτες και οι αρχηγοί κρατών. Ανέβαζαν το φρύδι οι οίκοι, ανέβαιναν πάραυτα τα spreads. Στραβομουτσούνιαζαν οι οίκοι, χρεοκοπούσανε οι χώρες. Μέχρι που μάθαμε και γι αυτούς τι κουμάσια ήτανε και πάψαμε να τους ακούμε. Στη χλεύη λοιπόν, και οι άλλοτε πανάγιοι και πανάρετοι οίκοι!

Δύσκολα όμως ξεμπερδεύεις με τους Άγιους. Χειρότεροι γίνηκαν κι απ' τους διαβόλους, όλο και από κάπου ξεφυτρώνουν και μπερδεύονται στα πόδια μας. Δεν προλάβαμε να απο-αγιοποιήσουμε του οίκους, αμέσως τρέξαμε να αγιοποιήσουμε την Eurostat. Η Eurostat η Αγία! Ο λόγος της, λόγος της αειπαρθένου Μαρίας. Το πρότυπο της αξιοπιστίας, της αθωότητας, της αλήθειας. Αλήθεια και Eurostat, ένα και το αυτό. Ανεβάζει το έλλειμμα η Eurostat, έτσι θα 'ναι μονολογούμε και προσκυνούμε. Το κατεβάζει; Καλώς καμωμένα! Αναθεωρεί το ΑΕΠ η Eurostat προς τα πάνω; Χαράς Ευαγγέλια! Το αναθεωρεί προς τα κάτω; Έ! τι να κάνουμε, αφού δεν κάναμε σωστά τη δουλειά και της δώσαμε ψεύτικα στοιχεία;

Αυτές οι ξαφνικές αγάπες, ξέρετε εμένα δεν μου αρέσουνε καθόλου. Κάθομαι λοιπόν σε μια γωνιά και περιμένω. Όπως το κόβω, δεν θα είναι για πολύ. Κάποια στιγμή, ένας γδούπος βαρύς, θα αναγγείλει ότι ακόμα μια αγία έφαγε κλωτσιά απ' τον Παράδεισο και προσγειώθηκε στην κόλαση.

Το μόνο που περιμένω ν' ακούσω είναι πού στο καλό και πώς την έκανε την αμαρτία!

Οι αναξιοπαθούντες κ. Έλληνες εφοπλιστές

Χαλάλι τα κόκκινα χαλιά που στρώθηκαν, χαλάλι και οι τυμπανοκρουσίες και οι πανηγυρισμοί για να τιμήσουν όχι το δολάριο αυτή τη φορά, αλλά το γουάν. Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί! Ο κ. Γουάν είπε πολλά, υποσχέθηκε ακόμα περισσότερα, έκανε την περαντζάδα του κι από τον Πειραιά, έξυσε κάποιες πληγές για τα χρωστούμενα από κάτι που ονομάζεται ΦΠΑ και που δεν λέει να βρει το δρόμο του προς τα κινεζικά ταμεία, μάς κολάκεψε για τη ναυτιλία μας, που ξέρει πόσο υπερήφανοι είμαστε στο θέμα αυτό, θα κλάφτηκαν και τίποτε αναξιοπαθούντες εφοπλιστές, τον έπιασαν τον άνθρωπο οι ευαισθησίες και τα κουβαρνταλίκια του, άνοιξε το πορτοφόλι του και έτσι για να συχωρεθούν τα πεθαμένα άφησε πάνω στο τραπέζι κάτι ψωρο πέντε δις για το καλό. Να τα έχουν οι καημένοι εφοπλιστές για να πορεύονται τώρα που οι καιροί είναι δύσκολοι και μετά βίας τα φέρνουν βόλτα.

Και πράγματι, πριν καλά-καλά βγούνε τα λεφτά από τη φιλάνθρωπη τσέπη του κ. Γουάν, και πριν προφτάσουνε να βρούνε το δρόμο τους για τα κινεζικά ναυπηγεία, κοιτάξτε τι έμαθα σήμερα από την πάντα ευαίσθητη στα πάθια των εφοπλιστών Καθημερινή. Ότι το 2009 ήτανε όντως μαύρη χρονιά για τους Έλληνες εφοπλιστές, αφού είχαν επενδύσει μόνο 2,3 δις δολάρια, δηλαδή μόνο το 9% των παγκόσμιων επενδύσεων. Αλλά όχι πια, οι καιροί γύρισαν τούμπα και το 2010, φτου να μη το βασκάνουμε, ήταν έτος μεγάλης επιχειρηματικής ευκαιρίας, καθ' ότι επένδυσαν συνολικά 7,78 δις δολάρια, ποσό που αντιστοιχεί στο 22% των συνολικών επενδύσεων που έχουν γίνει παγκοσμίως για παραγγελίες πλοίων.

Ευτυχώς που ο κ. Γουάν δεν διαβάζει Καθημερινή κι έτσι δεν θα κινδυνέψουν να τους κόψει την επιδότηση.

Καινοτόμες μορφές εργασιακού καταναγκασμού

Γιατί δουλεύει κάποιος; Μα για να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Δεν είναι όμως μόνο αυτό η δουλειά. Είναι η κοινωνικοποίηση, είναι η αυτοπραγμάτωση και το σμίλευμα της προσωπικότητας, είναι η διοχέτευση της δημιουργικότητας και το ξεδίπλωμα των ικανοτήτων, είναι η ικανοποίηση από το αποτέλεσμα, είναι η συνεισφορά στο κοινωνικό σύνολο, είναι η μαθητεία, είναι η αίσθηση της χρησιμότητας, είναι κι άλλα πολλά που συναρτούν ένα αξιακό σύστημα, εγγενές της εργασίας.

Πόσα όμως από αυτά εκπληρώνονται σήμερα; Η εργασία έχει χάσει τους περισσότερους από τους προαναφερθέντες στόχους, κυρίως αυτούς που σχετίζονται με την ικανοποίηση από την προσφορά. Ο σημερινός καταμερισμός εργασίας, η ενασχόληση με ένα μόνο μικρό κομμάτι μιας αλυσίδας παραγωγής ο προσανατολισμός αποκλειστικά στο κέρδος και σε οικονομικά μεγέθη, αποξενώνουν τον εργαζόμενο από το τελικό προϊόν, κυρίως όμως από τους αποδέκτες του προϊόντος αυτού, γεγονός που επισκιάζει και το νόημα και τον σκοπό της επενδυμένης προσπάθειας.

Αυτό είναι η μια πλευρά. Η άλλη, ακόμα και να υπάρχει επαφή με το αποτέλεσμα και τους αποδέκτες, είναι η αίσθηση της απουσίας της κοινωνικής χρησιμότητας αυτού που παρήχθη, της μοναδικότητας και της αφ’ εαυτού αξίας, ελλείψεις που μολύνουν σχεδόν ολόκληρο τον εργασιακό βίο με τον θανατηφόρο ιό της πλήξης, της απαξίας και της ματαιότητας. Βαρύ το φορτίο για να το κουβαλάς σ’ ολόκληρη τη ζωή.

Έτσι, εκ των πραγμάτων, η μόνη ικανοποίηση που μπορεί να αντισταθμίσει το χρόνο παρουσίας στον εργασιακό χώρο είναι η ικανοποίηση όχι από τις εσωτερικές αξίες της εργασίας στις οποίες αναφερθήκαμε προηγουμένως, αλλά από αξίες εξωτερικές από αυτήν, όπως η οικονομική επιτυχία, η μεγέθυνση της ικανότητας κατανάλωσης, η συσσώρευση αγαθών, η ανέλιξη στην ιεραρχία, το κοινωνικό status σε συνάρτηση με την οικονομική επιφάνεια, και άλλα παρεμφερή που δρουν αντισταθμιστικά.

Η εργασία, με την μορφή που έχει πάρει σήμερα, όλο και περισσότερο έρχεται σε αντίθετη με τη φύση και τις εσωτερικές ανάγκες του ανθρώπου, και δεν είναι η εντατικοποίηση, τα εξουθενωτικά ωράρια, και η ανασφάλεια, αυτά που τσακίζουν περισσότερο, αλλά η τεράστια μαύρη τρύπα της ματαιότητας και της έλλειψης νοήματος. Η πιο συχνή απάντηση στην ερώτηση «τι κάνεις στη δουλειά», έρχεται αβίαστη με ένα μεγαλοπρεπές: Μαλακίες!

Αυτό προφανώς είναι γνωστό στους εργοδότες από καιρό, οι οποίοι και προσπαθούν με διάφορα τεχνητά μέσα και κόλπα να δώσουν κίνητρα, απονέμοντάς διακριτούς ανόητους και χωρίς αντίκρισμα τίτλους, bonus, και διαφόρων ειδών έξτρα παροχές, όπως επίσης και να διασφαλίσουν τη συνοχή και τη δέσμευση των εργαζομένων μέσα από την καλλιέργεια κοινής επιχειρηματικής κουλτούρας και οράματος.

Οι εταιρικοί όμως ύμνοι, τα εταιρικά σύμβολα και τα προσκοπικά τοτέμ, φαίνεται ότι έχουν φάει τα ψωμιά τους και δεν αποδίδουν. Οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να είναι αποκαρδιωμένοι και οι managers να μη ξέρουν τι άλλο πια να εφεύρουν για να τους παρακινήσουν ώστε να προσέρχονται στην εργασία χαρωποί. Μόνο ένα 20% των εργαζομένων φαίνεται να είναι προσηλωμένο στην εργασία του, ενώ το ποσοστό αυτών που δουλεύουν δημιουργικά είναι ακόμα χαμηλότερο.

Όχι πια. Το νέο γιατρικό λέγεται «διασκέδαση». Όχι μέσα από τα συνήθη προτρεπτικά συνθήματα του στυλ ότι «η δουλειά σε μας δεν είναι δουλειά, αλλά διασκέδαση», αλλά με την κυριολεκτική σημασία του όρου. Οι εταιρίες αρχίζουν να μετατρέπονται σε λούνα παρκ, και τα γραφεία σε χώρους άθλησης. Εταιρίες λογισμικού στη Silicon Valley εγκαθιστούν πίστες αναρρίχησης στους χώρους υποδοχής, και φουσκωτά ζώα στα γραφεία. Ένα κύμα παλιμπαιδισμού, ένα τσουνάμι λατρείας της ιλαρότητας έχει απλωθεί σαν αιμορραγικός πυρετός απ’ άκρη σ’ άκρη στη χώρα. Δεν είναι μόνο που οι υπάλληλοι πρέπει να χαμογελούν, όπως λέγανε παλιά, απλά σαν ένδειξη ευγένειας και καλών τρόπων, αλλά τουναντίον επιβάλλεται να γελούν, να γελούν προκλητικά, να ξεκαρδίζονται, να κυλιούνται κατάχαμα στο πάτωμα, να χτυπιούνται και να φωνάζουν κι από πάνω «Wow!». Η ευχαρίστηση από το εργασιακό περιβάλλον δεν πρέπει μόνο να υπονοείται, αλλά επιβάλλεται να εξωτερικεύεται με τον πιο κραυγαλέο τρόπο, να γίνεται ορατή ακόμα και στους πλέον δύσπιστους. Οι εταιρίες δεν προσλαμβάνουν πια ψυχολόγους και συμβούλους εργασίας, αλλά επαγγελματίες διασκεδαστές, ταχυδακτυλουργούς και κλόουν, γκουρού του γέλιου, γελωτοποιούς, σαλτιμπάγκους, new age γιόγκι ειδικούς στο να μυούν τους εργαζόμενους στις τεχνικές του γέλιου, και επιστήμονες της ευτυχίας.

Η Google πρωτοπορεί και στον τομέα αυτό. Τα γραφεία της είδαν να ευλογούνται με μπασκέτες, ποδηλατόδρομους, ομοιώματα δεινοσαύρων, και επαγγελματίες μασέζ. Από πίσω ακολουθούν η Twitter επιβάλλοντας στους υπαλλήλους να κυκλοφορούν με καπέλα καουμπόη, και ένα σωρό άλλες βγαλμένες απ’ τη μαρμίτα της νέας επιχειρηματικότητας.

Κι από την άλλη μεριά η πίεση, η αυταρχικότητα, οι αυστηροί κανόνες συμπεριφοράς, η εντατικοποίηση, οι απλήρωτες ώρες, οι εκβιασμοί, το ξαφνικό πέταμα στο δρόμο, δίνουν και παίρνουν. Με 17% ανεργία οι εργοδότες μπορούν να αλωνίζουν ανενόχλητοι, τσακίζοντας την αξιοπρέπεια και επεκτείνοντας τον έλεγχο όχι μόνο στο σώμα και στην εμφάνιση, αλλά και στο μυαλό και στα συναισθήματα, ξεφτιλίζοντας και γελοιοποιώντας την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση. Κι όχι απλά με συστάσεις και υποδείξεις, αλλά με την ωμή βία και το γυμνό εκβιασμό.

Κι όλα αυτά να σκεφτείτε ότι είναι γραμμένα σε κάποια βιβλία, είναι διδαγμένα σε κάποια σχολεία, τα έχουν σκεφτεί κάποιοι δάσκαλοι σε κάποια πανεπιστήμια, που κάποια στιγμή δεν αποκλείεται να δουν το έργο τους να επιβραβεύεται και με κάποιο Nobel. Μήπως νομίζετε ότι αυτά είναι μακριά από μας; Λάθος! Κάποιο Σάββατο, εκεί κοντά σε μια Καθαρή Δευτέρα θυμάμαι τους υπαλλήλους του Βασιλόπουλου ντυμένους μασκαράδες με το στανιό, να προσπαθούν να περισώσουν κάτι απ’ την αξιοπρέπειά τους.

Η «καινοτόμος σκέψη» σε όλη της τη βία!

Ο πραγματικός κίνδυνος

Φωτογραφία: Ξουρή Αναστασία

Καλώς ξεσήκωσε σάλο η υπερψήφιση από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, της πρότασης για την καταδίκη των εξτρεμισμών γενικώς, εξισώνοντας με τον τρόπο αυτό τα φονταμενταλιστικά και φασιστικά κινήματα με τα κινήματα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη επέλαση. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται κάτι τέτοιο. Πριν λίγα χρόνια ένα ανάλογο ψήφισμα κατά των ολοκληρωτισμών αυτή τη φορά, εξίσωνε το ναζισμό με τον σταλινισμό. Παρά τις έντονες αντιδράσεις όμως, οι προτάσεις υπερψηφίζονται και η εξίσωση κατοχυρώνεται στη συνείδηση, αν όχι της παρούσας γενιάς, τουλάχιστον της επερχόμενης.

Ποιο είναι όμως το διακύβευμα; Είναι αλήθεια ότι τους έπιασε τάχατες τώρα ο πόνος, τρία τέταρτα του αιώνα μετά, και χωρίς να συντρέχει άμεσος λόγος, να αποκαταστήσουν μια κατά τη γνώμη τους ιστορική ανακρίβεια, σαν δώρο στις επόμενες γενιές; Σίγουρα όχι. Είναι τέτοια η δυναμική των κινημάτων είτε από τη μια μπάντα, είτε από την άλλη που να εμπνέουν τέτοια ανησυχία; Μάλλον όχι. Άρα;

Η ουσία συμπυκνώνεται σε αυτό που ορίζεται ως παρελκυστική τακτική. Όταν ο εχθρός, ο οποίος κατονομάζεται και υποδεικνύεται, βρίσκεται αλλού και "εκεί έξω", δεν είναι δυνατόν εκ των πραγμάτων να βρίσκεται ταυτόχρονα κι "εδώ" και μέσα, δηλαδή και μέσα στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, και μέσα στις ευρωπαϊκές επιτροπές, και μέσα στο ευρωπαϊκό συμβούλιο, και μέσα στις εθνικές κυβερνήσεις. Μέσα σε αυτά δηλαδή που κατ' ευφημισμό ονομάζονται δημοκρατικά όργανα.

Είναι όμως αυτά τα ίδια τα "δημοκρατικά όργανα" που στέλνουν τους λαούς πίσω στον μεσαίωνα, είναι αυτά που καταπατούν τη δημοκρατία, κρατώντας μόνο τα φτιασίδια της και τη ρητορική της, είναι αυτά που έχουν πια ξεκόψει από αυτό που ονομάζεται δήμος, έχοντας αποσυρθεί σε αίθουσες κλειστές και διαδρόμους, είναι αυτά λοιπόν από τα οποία κινδυνεύουμε εν πρώτοις.

Ο ολοκληρωτισμός με δημοκρατικό μανδύα δεν είναι 'εξω', αλλά 'μεσα', δεν είναι 'αλλού', αλλά 'εδώ'.

"...Οι κανονικοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι όλα είναι δυνατά, κι αρνούνται να πιστέψουν το τέρας που βλέπουν μπροστά τους. Η αιτία που τα ολοκληρωτικά καθεστώτα μπορούν και πάνε τόσο μακριά, είναι γιατί ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού παραδίνεται στο νεφέλωμα των ευσεβών πόθων και στην αποφυγή του κοιτάγματος της πραγματικότητας στα ίσια..."

Αυτά λέει η Χάνα Άρεντ στο βιβλίο της "Περί της προέλευσης των ολοκληρωτισμών". Κι ας φροντίσουμε ν' ανοίξουμε τα μάτια μας.

Ιδιωτικές φυλακές ως επενδυτική ευκαιρία!

Με την προβλεπόμενη από το Υπουργείο Οικονομικών αυστηροποίηση του ισχύοντος ποινικού θεσµικού πλαισίου για φορολογικές παραβάσεις και περιπτώσεις φοροδιαφυγής ακόμα και για ένα ευρώ, εύλογα αναρωτήθηκαν οι δικαστές για το πού θα χωρέσουν όλοι αυτοί οι νέοι παραβάτες, που χωρίς αμφιβολία θ’ αποτελέσουν ένα καθόλου ευκαταφρόνητο σύνολο. Οι ελληνικές φυλακές είναι ήδη υπερπλήρεις, μιας και στα 30 σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας, συνολικής χωρητικότητας περίπου 6,000 θέσεων, κρατούνται 12,000 άνθρωποι. Χρήματα για ανέγερση νέων δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα, οπότε το ερώτημα είναι τι κάνουμε;

Η απάντηση βρίσκεται στις μαγικές λέξεις ιδιωτικός και ιδιωτικοποίηση, που τα καταφέρνουν φτηνότερα και καλύτερα, και το παρόν κείμενο αποτελεί μια ευγενική προσφορά στους ιθύνοντες, παρέχοντάς τους υλικό με την εμπειρία χωρών όπου το μοντέλο των ιδιωτικών φυλακών βρίσκεται ήδη σε λειτουργία και θάλλει.

Ας αρχίσουμε από την πάντα «πρωτοπόρα» Αμερική. Αυτή τη στιγμή, πέρα από αρκετές δεκάδες μικρές, υπάρχουν τρεις μεγάλες ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρίες, οι Corrections Corporation of America, ο όμιλος GEO και τα Community Education Centers, οι οποίες και μονοπωλούν τον κλάδο με 264 σωφρονιστικά καταστήματα κυρίως στις νότιες και δυτικές πολιτείες, χωρητικότητας 99,000 κρεβατιών-κρατουμένων. Και όπως δείχνουν τα νούμερα τα καταφέρνουν αρκετά καλά αυξάνοντας σταθερά την αναλογία των κρατουμένων σε ιδιωτικές προς κρατικές φυλακές, από 6% το 2000, σε 9% το 2007, καθώς και τα κέρδη τα οποία ανέρχεται σε αρκετά δισεκατομμύρια δολάρια.

Τα κέρδη δε αυτά οφείλονται είτε σε λειψές υπηρεσίες, είτε σε υπαμειβόμενους σωφρονιστικούς υπαλλήλους, είτε σε αμοιβές για ανύπαρκτους κρατούμενους μιας και το κράτος βρέξει χιονίσει εγγυάται και πληρώνει για ένα ορισμένο αριθμό κεφαλών, είτε σε αύξηση της πελατείας και του κύκλου εργασιών, είτε στην υπερεκμετάλλευση της εργασίας που παρέχουν οι κρατούμενοι έναντι εξευτελιστικής αμοιβής σε συμβεβλημένες εταιρίες όπως Microsoft, Nike, Dell Computers, Best Western Hotels, Honda, K-Mart, McDonald’s, Burger King κ.α. Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο, ενώ η εγκληματικότητα στην Αμερική να ελαττώνεται, ο αριθμός των φυλακισμένων να αυξάνει. Μπορεί να είναι τυχαίο, μπορεί όμως και όχι, αν κι όλες οι ενδείξεις συνηγορούν υπέρ της δεύτερης εκδοχής. Μια υπόθεση που έχει έρθει πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας αφορούσε κύκλωμα δικαστών στην Πενσυλβανία, οι οποίοι ήδη από το 2002 και έναντι αδρής αμοιβής ίσης με $2.6 εκατομμύρια, έστελναν σωρηδόν πελάτες ακόμα και εφήβους, 2000 τον αριθμό, στις ιδιωτικές φυλακές, ακόμα και για αδικήματα όπως χαστούκια και προσβολές παιδιών προς τους συμμαθητές τους.

Πέρα απ’ αυτό, η εμπειρία μάς έχει διδάξει ότι επιχειρηματικοί κολοσσοί δύσκολα μπορούν να σταθούν στα πόδια τους χωρίς την ανάλογη πολιτική υποστήριξη με αμοιβαίο προφανώς όφελος. Έτσι η συμμετοχή των δυο πρώτων στο αμερικανικό νομοθετικό συμβούλιο (ALEC), οργανισμό που προωθεί νομοθετήματα για σκληρότερες ποινές, και τον οποίον χρηματοδοτούν αδρά, δεν μπορεί να ιδωθεί ξέχωρα από την αυστηροποίηση των ποινών που έχει επιβληθεί σε αρκετές πολιτείες από τη μια, και την αύξηση των συμβολαίων που συνάπτουν με το κράτος, απ’ την άλλη. Αυστηρότερες ποινές και αύξηση του αριθμού των εγκλείστων είναι μια πρακτική που συντονίζεται αρκετά καλά με τα φοβικά αντανακλαστικά των νοικοκυραίων, αλλά και με τα κέρδη των επιχειρήσεων. Για να μην πούμε ότι αυξάνουν κιόλας την απασχόληση σε εγκαταλελειμμένες ημι-αγροτικές περιοχές, οπότε είναι και διπλά ευχαριστημένοι.

Απ’ όλες όμως τις κατηγορίες παραβατών η πιο πολυπληθής και αγαπημένη είναι αυτή των μεταναστών, που εισέρχονται παράνομα στη χώρα. Τα τελευταία πέντε χρόνια ο αριθμός των διώξεων έχει αυξηθεί κατά 400%, γεγονός που κάνει τις εταιρίες και ειδικά την GEO, να τρίβουν τα χέρια τους από χαρά μπροστά σ’ αυτή την ανέλπιστα σταθερή πελατεία. Σκέφτομαι ότι επειδή και στην Ελλάδα εκπληρώνονται αυτές οι προϋποθέσεις, η κυβέρνηση θα μπορούσε κάλλιστα, ειδικά δε μετά τις fast-track διευκολύνσεις, ν’ αναζητήσει επί τούτου ανάλογα επενδυτικά κεφάλαια στο εξωτερικό.

Φυσικά στον επιχειρηματικό αυτό τομέα δεν θα μπορούσε να μείνει πίσω το Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 11 συνολικά ιδιωτικές φυλακές, οι οποίες φιλοξενούν το 11% των κρατουμένων, δηλαδή γύρω στους 9,000. Το ότι κι εκεί έχει αυξηθεί ο αριθμός τους σε σχέση με Γαλλία και Γερμανία, δεν θα μπορούσε να ήταν κι αυτό τυχαίο. Το ρεκόρ όμως το έχει η Αυστραλία με το 17% των φυλακισμένων να βρίσκεται σε ιδιωτικά χέρια. Ιδιωτικές φυλακές λειτουργούν επίσης και στην Νότια Αφρική, τη Νέα Ζηλανδία και τον Καναδά.

Άντε βρε, και στα δικά μας!