Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΕΛΑΡΓΩΝ

Αισθάνομαι πολύ τυχερή που στην εποχή μου μπορούν πλέον όλες οι απόψεις να κυκλοφορούν ελεύθερα και ν’ ακούγονται ανεμπόδιστα. Κάποιες μάλιστα απ’ αυτές, να υπερπηδούν όλα τα εμπόδια, τα κάγκελα των σχολείων για παράδειγμα, και να μπαίνουν επί ίσοις όροις και μέσα στις τάξεις.

Πάρτε τις θεωρίες του Δημιουργισμού και του Ευφυούς Σχεδιασμού που παλεύουν με νύχια και με δόντια χρόνια τώρα, ενάντια στο αυταρχικό πρόσωπο της Θεωρίας της Εξέλιξης που δεν αφήνει τίποτε άλλο ν’ ανθίσει. Εμείς, εδώ στην Ελλάδα, δεν έχουμε βέβαια τέτοια προβλήματα, γιατί η θεωρία του Δημιουργισμού αποτελεί ήδη από κτίσεως ελληνικού κράτους την επικρατούσα θεωρία, με τη Δαρβίνεια και την επιμολυντική της δράση να παραμένει εντελώς αφανής και άγνωστη στα ελληνόπουλα.

Στο παρόν άρθρο θα εξετάσουμε από κοντά μια εναλλακτική θεωρία περί αναπαραγωγής η οποία για τόσα χρόνια είχε παραμείνει στην αφάνεια κυνηγημένη και την οποία εμείς πρώτοι βγάζουμε στο φως με την ευχή να βρει γρήγορα τη θέση που της αξίζει.

Μέχρι τώρα υπάρχουν δυο επικρατούσες θεωρίες σχετικά με τον τρόπο αναπαραγωγής. Η μία αναφέρεται στην σεξουαλική αναπαραγωγή (Sexual Reproduction Theory), και η άλλη στην αναπαραγωγή μέσω πελαργών, (Stork Theory).

Οι υποστηρικτές της δεύτερης θεωρίας παρά τη συνεχή κατασυκοφάντησή τους από τις ιμπεριαλιστικές τακτικές και το άγριο lobbying των πρώτων, οργανώνονται και αναπτύσσουν με σθεναρό τρόπο τα επιχειρήματά τους πάνω σε δυο γραμμές άμυνας.

Τα επιχειρήματα της πρώτης γραμμής συνοψίζονται στο ότι:
1. Υπάρχουν αρκετά αδιευκρίνιστα σημεία στην ανάπτυξη του εμβρύου που δεν πιστοποιούν ότι το έμβρυο προκύπτει πράγματι από τη σεξουαλική επαφή,

2. Υπάρχουν σεξουαλικές επαφές που δεν καταλήγουν σε σχηματισμό εμβρύων, άρα τί μας λέτε;

3. Όπως επίσης, ότι υπάρχουν γεννήσεις εν τη απουσία σεξουαλικής επαφής. (π.χ Παρθένος Μαρία).
Τα προηγούμενα αποτελούν επιχειρήματα που πιστοποιούν την απουσία συγκεκριμένης σχέσης αιτίου-αποτελέσματος ανάμεσα στη σεξουαλική επαφή και τη σύλληψη.

Τα επιχειρήματα της δεύτερης γραμμής επικαλούνται εμβριθείς επιδημιολογικές στατιστικές μελέτες που επιβεβαιώνουν με αδιαμφισβήτητο τρόπο την Θεωρία του Πελαργού. Μελέτες ήδη από το 1960 δείχνουν θετική συσχέτιση ανάμεσα στις γεννήσεις και τον πληθυσμό των πελαργών στη Γερμανία και συγκεκριμένα στην ευρύτερη περιοχή του Βερολίνου για την οποία υπάρχουν καταγεγραμμένα στοιχεία, για γεννήσεις τόσο μέσα στα νοσοκομεία όσο και εκτός αυτών, δηλαδή είτε στα χωράφια, είτε στα σπίτια, ανελλιπώς για την χρονική περίοδο από το 1990 έως το 2000.

Τα δεδομένα παρουσιάζονται στο επόμενο διάγραμμα για τις δυο κατηγορίες γεννήσεων. Τα αποτελέσματα, όπως είναι φανερό ανάμεσα στις δυο υπο-εικόνες είναι όντως εκπληκτικά.

Στην αριστερή εικόνα παρουσιάζουμε τις γεννήσεις πελαργών στη συγκεκριμενη περιοχή και στις γεννήσεις παιδιών ΜΕΣΑ στα νοσοκομεία, ενώ στη δεξιά εικόνα τια γεννήσεις πελαργών και τις γεννήσεις παιδιών ΕΞΩ από τα νοσοκομεία.

Για τις μεν γεννήσεις εντός Νοσοκομείων η στατιστική συσχέτιση είναι αμελητέα (R^2=0.12), για τις δε εκτός αυτών η συσχέτιση είναι πάρα πολύ σημαντική, (R^2=0.49). Το γεγονός αυτό συνηγορεί υπέρ της άποψης ότι τα μωρά τα φέρνουν όντως οι πελαργοί, μιας και στα Νοσοκομεία οι ασφυκτικοί έλεγχοι εισόδου δυσχεραίνουν την είσοδό τους στα χειρουργεία απ’ όπου και δικαιολογημένα απουσιάζουν. Αντιθέτως για τις εκτός Νοσοκομείων γεννήσεις κανένας ουσιαστικός περιορισμός δεν υφίσταται.

Εξ αιτίας δε αυτού του πολύ υπαρκτού γεγονότος μπορούμε να κατανοήσουμε και την σημασία των δραστηριοτήτων εθελοντικών και ακτιβιστικών ομάδων στις ΗΠΑ που φροντίζουν να μοιράζουν στις μέλλουσες μητέρες “Stork Helper Birth Kits” για την αντιμετώπιση περιπτώσεων εκτάκτου ανάγκης.

Η Θεωρία αυτή, με μόνη την υπόθεση ότι τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός, θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί με αυστηρότερες επιστημονικές μεθόδους, εάν δεν υπήρχε εναντίωση από φιλοσοφικούς και ιατρικούς κύκλους οι οποίοι δρώντας επιθετικά και ανταγωνιστικά δεσμεύουν τους απαραίτητους ερευνητικούς πόρους.

Η Ιδιωτική Μεταφυσική της Δημόσιας Αναβάθμισης

Θα τραβήξω για λίγο ακόμα την κουβέντα που άρχισα χθες περί πανεπιστημίων, για το λόγο ότι μερικά από τα υπερασπιστικά επιχειρήματα τού άρθρου 16 που κυκλοφορούν, με κάνουν και βγάζω καπνούς από το κεφάλι μου, παρά το γεγονός ότι εδώ και πολύ καιρό έχω κόψει τις σχέσεις μου με το κάπνισμα.

Η ναυαρχίδα, λοιπόν, των επιχειρημάτων που προβάλλουν οι υπέρμαχοι του ιδιωτικού πανεπιστημίου είναι ότι τα ιδιωτικά, λόγω ανταγωνισμού θα ανεβάσουν και το επίπεδο των δημοσίων.

Ας δώσουμε πρώτα κάποια παραδείγματα για να δούμε κατά πόσο αυτό μπορεί να σταθεί ή απλώς αποτελεί ξεγυρισμένη παπαριά, απ’ αυτές που εκσφενδονίζονται αβίαστα, (σαν τις αφύλακτες πορδές), κατ’ ευθείαν στον εγκέφαλο, χωρίς πρώτα να περάσουν από το φίλτρο της λογικής.

1. Η ύπαρξη ιδιωτικών νοσοκομείων δεν είχε καμιά επίδραση στη λειτουργία των δημοσίων. (Πέρασαν και δεν ακούμπησαν). Επιχείρημα Τσίπρα, που τον καταχάρηκα χθες στη ΝΕΤ, στην εκπομπή ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ του Γ. Πολίτη.
2. Ο ΟΤΕ άρχισε ν’ αναβαθμίζεται προτού οι ιδιωτικές εταιρίες εισβάλουν στην αγορά. Επίσης είναι κοινό μυστικό ότι όλες τους υπολείπονται του ΟΤΕ σε υπηρεσίες και ποιότητα σύνδεσης. Τα πρόστιμα δε που πλήρωσαν λόγω παραπλάνησης είναι τεράστια, με πρώτη και καλύτερη την ΤΕLLAS και τη VIVODI.
3. Η Aegean δεν τράβηξε καθόλου την Ολυμπιακή προς τα πάνω. Μάλλον, το αντίθετο συνέβη. Δηλαδή την καθήλωσε στο έδαφος ακόμα παραπάνω. (Τα δυο προηγούμενα επιχειρήματα, αποτελούν ευγενική χορηγεία του φίλτατου κ. de Profoundis).

Φαντάζομαι ότι ο καθένας σας θα έχει πληθώρα παραδειγμάτων να αναφέρει, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ μηχανισμός που να εξηγεί την θετική επίδραση της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας πάνω στη δημόσια.

Σχετικά με το δημόσιο πανεπιστήμιο, αν υποτεθεί ότι η παρουσία ενός «συμμορφωμένου» ιδιωτικού στη γειτονιά λειτουργήσει σαν αμφεταμίνη ή διεγερτικό των υπαλλήλων και διδασκόντων του δημοσίου, τότε, όπως είναι φυσιολογικό, αυτοί οι άνθρωποι για να κινητοποιηθούν και να μεγαλουργήσουν σύντομα θα στραφούν στο κράτος για «καύσιμα», καθ’ ότι πρόκειται περί δημοσίων πανεπιστημίων. Στην περίπτωση αυτή, το ερώτημα που γεννιέται είναι, εφ' όσον η Κυβέρνηση και πριν την έλευση των ιδιωτικών δεν έδινε πόρους, με καθηλωμένο τον προϋπολογισμό για δεκαετίες, γιατί να θεωρήσουμε ότι αυτό θα συμβεί τώρα, όταν μάλιστα δεν θα είναι και υποχρεωμένη να το κάνει, αφού θα έχει ήδη εκχωρήσει μέρος της αρμοδιότητάς της στον ιδιωτικό τομέα;;;;

Η λογική λέει ότι δεν πρόκειται να το κάνει. Τότε, τί άλλο δρόμο έχει ένα δημόσιο πανεπιστήμιο να αναβαθμιστεί; Έναν και μοναδικό! Να γίνει και αυτό ΙΔΙΩΤΙΚΟ, δηλαδή να κοιτάξει να τραβήξει κεφάλαια από τον ιδιωτικό τομέα, με τον τρόπο που περιέγραψα μόλις χθες.

Θα τελειώσω σχολιάζοντας την πρεμούρα που δείχνει ο Στυλιανίδης να περάσει πάση θυσία το άρθρο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Σαν να ήταν αυτή η μόνη μαγική λύση που δεν πρέπει να χάσουμε για την καλυτέρευση της παιδείας που. Σαν να έχει περάσει η προθεσμία από εκτέλεση συμβολαίου μοιάζει η όλη ιστορία. Πολύ με προβληματίζει η σπουδή του. Και δεν είναι για καλό. Κάτι βρώμικο μυρίζομαι.

ΥΓ1. Ειλικρινά θα ήθελα κάποιος να μου περιέγραφε έναν έστω μηχανισμό με τον οποίο θα συμβεί η προσδοκώμενη άνοδος του επιπέδου των δημοσίων όταν αρχίσουν και λειτουργούν τα ιδιωτικά.

ΥΓ2. Επίσης, δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι μιλούν για επιχειρηματίες που θα ΕΠΕΝΔΥΟΥΝ στην ιδιωτική τριτοβάθμια, όταν τα εν λόγω πανεπιστήμια θα λειτουργούν ως ΜΗ-ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΑ ιδρύματα; Μήπως η πρόταση «επιχειρηματίας που επενδύει χωρίς να προσδοκά κέρδος» είναι σχήμα οξύμωρο;

Good Bye, Πανεπιστήμιο, Good Bye!

Εδώ και κάμποσα χρόνια, προσπαθώ να καταλάβω τις αιτίες της χρόνιας κακοδαιμονίας της Παιδείας και την αδυναμία εξεύρεσης κάποιας λύσης. Πέρα από τους σποραδικούς ξεσηκωμούς και τα συνήθη ξύλινα λόγια και ρητορείες, το εκπαιδευτικό ζήτημα είναι σε μια μακάρια ακινησία και αποσύνθεση. Δεν πάει ούτε απ’ εδώ ούτε απ’ εκεί. Ούτε ζωντανεύει, ούτε ερμοπεθαίνει.

Το πρόβλημα νομίζω ότι είναι βαθύτερο και προκύπτει από την ατελή, ατελέσφορη σύγκρουση δυο θεμελιακά διαφορετικών αντιλήψεων (αφηγήσεων) περί Παιδείας, τις οποίες καμία από τις δυο πλευρές δεν έχει το σθένος να υπερασπιστεί και να επιβάλλει, όπως επίσης και ότι καμιά πλευρά δεν έχει ακριβή και ολοκληρωμένη αντίληψη για το είδος και το εύρος των αλλαγών που θεωρεί ότι πρέπει να υιοθετηθούν για να είναι συνεπής με τις αρχές της. Έτσι η έκβαση της σύγκρουσης παραμένει αβέβαιη καρκινοβατώντας για χρόνια ανάμεσα σε δυο αντιτιθέμενους πόλους .

Μιλώντας σχηματικά, μπορούμε να πούμε ότι η μια από τις δυο αυτές αντιλήψεις υπερασπίζεται (ή νομίζει ότι υπερασπίζεται) μια Παιδεία ουμανιστική, μια Παιδεία για την Παιδεία και την γνώση την ίδια, μια Παιδεία προς όφελος της ανθρωπότητας, μια Παιδεία που να δίνει αξία και να καλλιεργεί επιστήμες που να μην οδηγούν κατ’ ανάγκη σε επαγγελματική εξειδίκευση, που να θέτει σαν σκοπό να εκπαιδεύει επιστήμονες αλλά και να προωθεί την καλλιέργεια του δημοκρατικού φρονήματος και τη δημιουργία υπεύθυνων πολιτών, ενώ η άλλη, η πραγματιστική, ορμώμενη από κριτήρια κέρδους, ανταποδοτικότητας και αποτελεσματικότητας, δανεισμένα από το βαρύ οπλοστάσιο του νεοφιλελευθερισμού, θεωρεί την Παιδεία ως προϊόν και τους φοιτητές ως πελάτες καταναλωτές τους οποίους τα διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα οφείλουν να δελεάσουν και να προσεταιριστούν, όχι φυσικά με το αζημίωτο.

Η πρώτη αντίληψη, η οποία αποτελεί, ως ένα βαθμό κληρονομιά της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, βρίσκεται ως γνωστόν εδώ και δεκαετίες υπό διωγμό, ενώ η δεύτερη πασχίζει ν’ ανοίξει δρόμο στην Ευρώπη και να εδραιωθεί στη συνείδηση των ανθρώπων σαν η μόνη δυνατή και αποτελεσματική λύση, υποσκάπτοντας χρόνιες αντιλήψεις για το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης και το περιεχόμενό της που εθεωρείτο όχι αποκλειστικά συνδεδεμένο με αυστηρά χρησιμοθηρικούς σκοπούς.

Έτσι τα Αγγλικά πανεπιστήμια έκαναν το πρώτο μεγάλο βήμα με το να επιβάλλουν δίδακτρα στις προπτυχιακές σπουδές, διατηρώντας όμως τον δημόσιο χαρακτήρα και την αυτονομία του πανεπιστημίου. Ενώ για την επέκταση του μέτρου αυτού στην υπόλοιπη Ευρώπη υπάρχει ακόμα αρκετή αντίδραση. Αυστηρά ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν έχουν ανθίσει ακόμα στην Ευρώπη.

Πρόσφατα ανακάλυψα ότι η Αγγλία, (για την Αμερική δεν γνωρίζω), έκανε ακόμα ένα βήμα παραπέρα με το να εγκαθιδρύσει στο πανεπιστήμιο το ίδιο τις εταιρίες σαν εταίρους ισότιμους. Συγκεκριμένα διαβάζω ότι το πανεπιστήμιο του Nottingham Trent, ένα παλιό Polytechnic που επί Θάτσερ αναβαθμίστηκε μαζί με αρκετά άλλα σε Πανεπιστήμιο και από τότε κάνει χρυσές δουλειές όχι με την ποιότητά του αλλά με την εξασφάλιση μεγάλων ποσοστών απασχόλησης στους αποφοίτους του, δημιούργησε ένα καινούργιο τμήμα τραπεζικών εργασιών καταναλωτικής πίστης (retail banking) άμεσα συνδεδεμένο με την τράπεζα Barclays η οποία και θα το χρηματοδοτεί. Οι φοιτητές θα περνούν τον πρώτο χρόνο στο πανεπιστήμιο, ενώ το δεύτερο και τον τρίτο θα δουλεύουν σε υποκαταστήματα της τράπεζας ερχόμενοι σε άμεση επαφή με τους πελάτες και έναν συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς.

Όπως είναι φανερό η συγκεκριμένη ενέργεια μας δίνει μια πρόγευση για τον τρόπο που το πανεπιστήμιο πρόκειται να μετεξελιχθεί, δηλαδή σε παράρτημα εταιριών την επαγγελματική κατάρτιση των στελεχών των οποίων θα αναλαμβάνει να διεκπεραιώσει με πόρους που θα αντλεί μέσω χρηματοδοτήσεων φυσικά από τις εν λόγω εταιρίες-πελάτες..

Το ότι το σχέδιο βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη φαίνεται από μια πρόσφατη ανακοίνωση ότι οι εταιρίες στο προσεχές μέλλον πρόκειται να χρηματοδοτήσουν γύρω στις 30,000 θέσεις στα πανεπιστήμια της Αγγλίας για να καλύψουν τις στενές τους ανάγκες σε εξειδικευμένο προσωπικό. Μια τέτοια τακτική προφανώς καταλύει τον θεσμικό ρόλο του Πανεπιστήμιο και εκμεταλλεύεται την επιτακτική ανάγκη εξεύρεσης εργασίας εκ μέρους των νέων αποφοίτων. Προφανώς οι εταιρίες δεσμεύονται να προσλαμβάνουν τους αποφοίτους των τμημάτων που χρηματοδοτούν, φυσικά όχι με δια βίου απασχόληση.

Και θα κλείσω με ένα άλλο παράδειγμα, από το πανεπιστήμιο του Buckinghamshire το οποίο προσφέρει ένα ανάλογο τμήμα στη διοίκηση λιανικών πωλήσεων, (retail management) εκπαιδεύοντας πωλητές κρεβατιών μιας συγκεκριμένης εταιρίας, της «Dreams».
Μετά απ’ αυτό, φαντάζομαι ότι η ανταγωνίστρια εταιρία «Nightmares» θα σπεύσει να χρηματοδοτήσει κάποιο άλλο ανταγωνιστικό του Buckinghamshire πανεπιστήμιο.

Τα κόκαλα του Έρασμου σίγουρα θα τρίζουν.

Aναζητώντας τον Χαμένο Μπιντέ.

Η απόφασή μου να ασχοληθώ με την κοινωνιολογία των ειδών υγιεινής ξεκίνησε μετά από έναν αθώο περίπατο επί της Κηφισίας, όπου μια τυχαία παρατήρηση ορισμένων χαρακτηριστικών της ντουζιέρας, (όπως η διαφάνεια των τοιχωμάτων της) με οδήγησαν, μετά από συνεχείς και ενδελεχείς παρατηρήσεις, να συγγράψω ως επιστέγασμα αυτών των ερευνών και το αντίστοιχο πόνημα. Επειδή όμως στην ερευνητική κοινότητα μια σειρά παρατηρήσεων σπάνια καταλήγει σε ένα και μόνο σύγγραμμα, διότι, μεταξύ άλλων, μαζί με την κύρια παρατήρηση υπάρχουν και αρκετές παράπλευρες σε γειτονικά ας πούμε αντικείμενα, κάπως σαν υποσημειώσεις στις κύριες σημειώσεις, και επειδή η ερευνητική εργασία είναι μια ατέρμονη διαδικασία παραγωγής πονημάτων, (και ουχί αποτελεσμάτων ή συμπερασμάτων, το κόλπο μπορώ να σας το αναλύσω), όπου η μια λεπτομέρεια πυροδοτεί καινούργιους συσχετισμούς και ανοίγει καινούργια πεδία προς διερεύνηση, μετά από όλη αυτή τη λογοδιάρροια, όπως είναι φυσιολογικό επεξέτεινα τις έρευνές μου και σε γειτονικά της ντουζιέρας πεδία όπως η χέστρα και ο μπιντές.

Θα έχετε παρατηρήσει εσχάτως ότι όλο και πιο πολλοί ιστοριογράφοι, η πλειονότητά τους θα έλεγα, στρέφουν τη ματιά τους από τα πεδία των μαχών και τα γιαταγάνια του Νικηταρά, σε πιο ειρηνικές δραστηριότητες και σε καθημερινά αντικείμενα και συμπεριφορές, στην καταγραφή δηλαδή της κοινωνικής και οικονομικής ιστορίας, αντί της προσφιλούς στρατιωτικής, (σχολή Annales). Δείτε για παράδειγμα τη θύελλα αντιδράσεων που ξεσήκωσε το πρόσφατο βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού εξ αιτίας αυτής ακριβώς της αντίληψης των συγγραφέων του. Μιας και είμαι μια απ’ αυτούς που ασπάζονται τη θέση ότι η ανθρώπινη εμπειρία εγγράφεται περισσότερο στην καθημερινότητά της παρά στα πεδία των μαχών, όπου εκεί εγγράφεται η βούληση των αρχόντων, (νόμιμη και αυτή δεν αντιλέγω), αποφάσισα να ασχοληθώ με την κοινωνιολογία του μπιντέ σαν ενδεικτικό κι αυτό αντικείμενο της εξελικτικής πορείας της ελληνικής κοινωνίας.

Χωρίς να διεκδικώ τον πλούτο και τη διεισδυτικότητα της μελέτης ενός Ηλία Πετρόπουλου, θα αναφέρω ότι ο μπιντές ήταν έργο Παριζιάνων επιπλοποιών της εποχής του Λουδοβίκου ΙΕ (τέλος 17ου, αρχές του 18ου αιώνα), η πρώτη αναφορά σε αυτόν έγινε το 1710 (σώπα!!) και σχετίστηκε με τον αξιότιμο κύριο Christophe Des Rosiers κατασκευαστή μπιντέδων για την βασιλική οικογένεια, (κοινώς χεστήκαμε γι αυτή την πληροφορία). Τον μπιντέ για κάποιο λόγο, (δεν είναι δύσκολο να τον μαντέψετε!), τον οικειοποιήθηκαν αμέσως οι κύριοι και οι κυρίες της αριστοκρατίας, και όταν οι επαναστατημένοι γάλλοι επικράτησαν, πέρασαν από λεπίδι όχι μόνο αυτούς τους ίδιους, αλλά και τους μπιντέδες τους οι οποίοι φαίνεται ότι φάνταζαν στα μάτια τους σαν τα κατ’ εξοχήν σύμβολα της αντεπανάστασης και της οπισθοδρόμησης.

Με την γαλλική επανάσταση αρχίζει δυστυχώς και η σταδιακή παρακμή του είδους, σε τέτοιο βαθμό ώστε να εξοριστεί στα μπουρδέλα και τις παστρικές. Με μια τέτοια πορεία και με τη φήμη που τον συνόδευε, δεν ήταν δυνατόν να κάνει σταδιοδρομία στο εξωτερικό και ειδικά στις ευγενείς χώρες Αγγλία και Αμερική. Εκεί ούτε στα πουριτανικά τους μπουρδέλα δεν υπήρχε περίπτωση να τον δεχτούν. Όπως ακριβώς και σήμερα.

Και τότε, ήμασταν εμείς που τον καλοδεχτήκαμε. Δεν ξέρω πότε ακριβώς έγινε αυτό, ο Πετρόπουλος έχει πεθάνει για να το διερευνήσει, αλλά εκπλήσσομαι που η ντόπια αστική μας τάξη είχε την ευφυΐα να κατανοήσει από τόσο νωρίς τη συνάφειά της με τους οίκους ανοχής και τα λειτουργικά τους αντικείμενα.

Εν πάση περιπτώσει, για να μη μακρηγορήσω υπήρχαν κάποιες εποχές που οι μπιντέδες αποτελούσαν το πρώτο και καλύτερο αξεσουάρ του αστικού, μικροαστικού σπιτιού. Άσχετο, αν κανένας δεν το χρησιμοποιούσε γιατί ήταν πάντα γεμάτος με σφουγγαρόπανα, εσώρουχα και κάλτσες για πλύσιμο, τσιμπιδάκια, μανταλάκια, απορρυπαντικά, κατσαρίδες και τρίχες, άπειρες τρίχες, από κάθε σημείο του σώματος. Σκέτη μπίχλα. Μπορεί το πλυντήριο να μην χώραγε στο μπάνιο και να το θρονιάζαμε ακόμα και στο σαλόνι, αλλά ο μπιντές παρέμενε ασάλευτος στη θέση του. Ιεροσυλία να τον ξηλώσεις, έγκλημα κατά της αξιοπρεπείας του ατόμου να τον απαρνηθείς. Έτσι λοιπόν μεγαλώσαμε, με χαρές και με τραγούδια, με μπιντέδες και φιλιά.

Ώσπου οι μικροαστοί, γίνηκαν νεόπλουτοι. Και τότε τι λογικά θα περίμενε κανείς; Την μετεξέλιξη του «αναλογικού» μπιντέ σε «ηλεκτρονικό», ή την αλά Japan, integration της χέστρας και μπιντέ σε ένα πολυεργαλείο, σε ένα πολυμηχάνημα με ποικίλες και διαφοροποιημένες χρήσεις.

Άντ’ αυτού η νέα τάξη που ακολούθησε την μικροαστική, απετέλεσε και τον νεκροθάφτη του μπιντέ. Ως δια μαγείας ο μπιντές εξαφανίστηκε από τα διαμερισματόσπιτα και πέρασε στο χοντροντούλαπο της ιστορίας παρά τις φιλότιμες προσπάθειες φίλεργων ερευνητών να τον εκσυγχρονίσουν, ακόμα και να τον αυτοματοποιήσουν.

Το ερώτημα αυτό της εκθρόνισης απασχόλησε αρκετά την ευγενή τάξη των κοινωνιολόγων, χωρίς όμως να μπορέσουν να δώσουν ως τα τώρα τελεσίδικη απάντηση. Σίγουρα, δεν ήταν η στενότης χώρου, ούτε η αλλαγή των αντιλήψεων περί σωματικής υγιεινής των νεοελλήνων. Αυτές οι τελευταίες μπορεί και να προόδευσαν με το χρόνο. Και ούτε πιστεύω ότι τα σπίτια παλιότερα ήταν πιο ευρύχωρα από τα σημερινά.

Παρά το γεγονός ότι ο μπιντές τελικά μπορεί να εξορίστηκε από την εισαγωγή νέων λατρευτικών αντικειμένων του μπάνιου, όπως μπανιέρες και ντουζιέρες τζακούζι, home cinemas και αδιάβροχα laptops, εν τούτοις το μυστήριο του χαμένου μπιντέ θα παραμένει αδιευκρίνιστο και θα στοιχειώνει τα βράδια της αϋπνίας μου.

«...Τράβηξα το καζανάκι και μετά πήγα στο παράθυρο ν΄ αναπνεύσω λιγάκι, ν’ ακούσω τον ήχο της πόλης. Από παντού ερχόταν ένας παράξενος θόρυβος. Δεν ήταν ο γνωστός θόρυβος απ’ τ’ αυτοκίνητα. Άλλου είδους αυτός: 'Ένα επίμονο πλατς-πλατς σκέπαζε κάθε άλλη βοή. 'Εστησα το αυτί και κατάλαβα. 'Ολο το λεκανοπέδιο της Αττικής είχε μεταβληθεί σ' ένα απέραντο μπιντέ κι είχαμε καθίσει όλοι επάνω και πλενόμασταν, πλενόμασταν, πλενόμασταν, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες καζανάκια χύνοντας καταρράκτες νερού, χαιρετούσαν την πρόοδό μας....»,

έγραφε ο Μάριος Χάκκας στον «Μπιντέ» γύρω στο 1970. Σήμερα, μετά τόσα χρόνια η χώρα δονείται από έναν άλλον θόρυβο, πιο βίαιο και πιο δυναμικό αυτή τη φορά, αυτόν από τον παφλασμό του νερού στο τζακούζι.

Ακριβό μου Χειρόγραφο!

Επί τέλους μπόρεσα να ανταποκριθώ,
έστω και καθυστερημένα λόγω υπερβολικού φόρτου εργασίας, που είχε να κάνει με τον συντονισμό του παγκόσμιου αντιπυρηνικού κινήματος,
και την αποκάλυψη των δόλιων σκοπών της Νέας Τάξης,
και να καταθέσω στην ανθρωπότητα τον ακριβοθώρητο (λόγω πληκτρολογίου) γραφικό χαρακτήρα μου.

Τον άλλον, δεν χρειάζεται, τον έχετε ήδη αντιληφθεί.

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τον κ. Nomad, που πρώτος με έσυρε στο χορό, καθώς και τον κ. VK, που ελπίζω να έχει συνέρθει από τον νευρικό κλονισμό που του προκάλεσε η αβλεψία μου μιας προηγούμενης πρόσκλησής του σε κάποιο από τα πολλά μπλογκοπαίγνια, στα οποία αυτό το παιδί ανελλιπώς συμμετέχει.

για το

http://autographcollectors.blogspot.com/

Η πρόσκληση είναι ανοιχτή σε ολους τους επισκέπτες.

Έμπαινε ...Γιούτσο!

Η κατά τακτά χρονικά διαστήματα ενασχόλησή μου με θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος που αφορούν ριζική αλλαγή νοοτροπίας, αντανακλά την έκπληξή μου για το πόσο διαφορετικά μπορεί να σκέφτεται η νεώτερη γενιά σε σχέση με την αμέσως προηγούμενή της. Αυτό το εξέθεσα εν συντομία στα «Νέα Αυτονόητα» αλλά και πιο εκτενώς στη σειρά άρθρων για τα «Πυρηνικά».

Το εντυπωσιακό, δε, είναι ότι η αλλαγή αυτή σκέψης και νοοτροπίας δεν έχει να κάνει με πληρέστερη πληροφόρηση της εν λόγω γενιάς και κατά συνέπεια με ορθότερη κρίση, αλλά με την επικράτηση μια νέας Ιδεολογίας σε συμφωνία με την αλλαγή προτεραιοτήτων που έθεσε η νέα αυτή φάση ανάπτυξης του παγκόσμιου καπιταλισμού και οι οποίες προτεραιότητες κρυσταλλώθηκαν, με συνεχή προπαγάνδα από τα Μ.Μ.Ε., σε ένα νέο τρόπο θέασης του κόσμου. Κύριος άξονας αυτού του καινοφανούς τρόπου σκέπτεσθαι απετέλεσε η Εργαλειακή Λογική η οποία εσκεμμένα ταυτίστηκε με τον Ορθό Λόγο.

Αφορμή για τα παραπάνω στάθηκε το ένθετο περιοδικό «Ταχυδρόμος» της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» της 17/5/2008 με τον προκλητικό τίτλο του εξωφύλλου περί του αν η Οικολογία συνιστά όντως Μύθο (!).

Στο άρθρο παρουσιάζονται οι «αιρετικές» θέσεις έγκριτων μελών της πνευματικής κοινότητας της χώρας οι οποίες θέτουν σε άμεση αμφισβήτηση τις μέχρι τούδε επικρατούσες ή αμφιλεγόμενες απόψεις για μια σειρά από hot κοινωνικά θέματα της εποχής, όπως η Ευθανασία (Christina Nicolaidis), το άβατον του Αγίου Όρους (Β. Αλεξάκης), η Πυρηνική Ενέργεια (Α. Γιούτσος), τα Ιδιωτικά Ανώτατα Ιδρύματα (Β. Κιντή), τα Γενετικά Τροποποιημένα Τρόφιμα (Ε. Northoff), κ.α.

Επειδή θεωρώ ότι ο,τιδήποτε γράφεται στα έντυπα του Λαμπρακομάγαζου ούτε τυχαίο είναι, ούτε αθώο, εκλαμβάνω το παρόν άρθρο σαν καθαρή απόπειρα επέμβασης στην κοινή γνώμη και μάλιστα με ένα βεβιασμένο και χονδροειδή τρόπο.

Συγκεκριμένα, θα σταθώ στο θέμα της πυρηνικής ενέργειας όπου ο κ. Α. Γιούτσος, διευθυντής του πυρηνικού αντιδραστήρα του Δημοκρίτου, προσβλέποντας προφανώς σε δική του αναβάθμιση από διευθυντή ενός ταπεινού αντιδραστηρίσκου χρήσιμου κατά κύριο λόγο στους ραδιοακτινολόγους και πυρηνικούς γιατρούς, σε διευθυντική θέση ενός αξιοσέβαστου nuclear plant, υπεραμύνεται της άμεσης (σε ορισμένα χρονικά πλαίσια φυσικά) εγκατάστασης πυρηνικού αντιδραστήρα στη χώρα μας στη λογική

1. του «πράσινου» της ενέργειας αυτής, (καραμέλα που πρόκειται να την ακούμε όλο και πιο συχνά),
2. της μείωσης των ρύπων, (προφανώς ο κ. Γιούτσος θεωρεί ότι ρύπο συνιστά μόνο το CO2 και όχι τα ραδιενεργά απόβλητα),
3. του να προλάβουμε να πιάσουμε σειρά στην ουρά, διότι κατά τον κ. Γιούτσο υπάρχει ήδη συνωστισμός έξω από τα γραφεία των εταιριών που πουλούν πυρηνική τεχνολογία, από υποψήφιες χώρες που έστω και την ύστατη στιγμή ανανίπτουν μετανοημένες,
4. των ψυχροπολεμικών καταλοίπων, διότι τώρα που μας τέλειωσαν οι κακοί Ρώσοι δεν υπάρχει φόβος να σπείρουμε τον κόσμο με πυρηνικά αφού θα τα διαχειρίζονται ασφαλώς οι καλοί Αμερικάνοι.

Θέλω να καταστήσω σαφές ότι αφιερώματα και πρωτοβουλίες σαν το παραπάνω πρόκειται να δούμε πολλά από το σύνολο του τύπου στο προσεχές μέλλον, με το μεγαλύτερο μέρος του δημοσιογραφικού χώρου να παρέχεται σε αυτούς που υποστηρίζουν τις επιλογές της Νέας Τάξης και με τον λιγότερο (αν και αυτό είναι συζητήσιμο) στους αντιφρονούντες, και παρουσιάζοντας τους πρώτους σαν τους αιωνίως αδικημένους από μια πρότερη ανεύθυνη και ανορθολογική αριστερή σκέψη την οποία έφτασε πλέον ο καιρός να βάλουν στο περιθώριο για να βρει η ανθρωπότητα τη σωστή της πορεία!

Ο Κουτσαβακισμός (των ενεργειών) του κ. Βγενόπουλου

Αγαπητέ μας κ. Βγενόπουλε,

Τρίβαμε τα μάτια και δεν το πιστεύαμε, Σάββατο πρωί με το μπουγιουρντί που στείλατε στον εξ ίσου αγαπητό Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, κ. Παπανδρέου.

Τi σφρίγος, τι στάμινα αυτό το παιδί σκέφτηκα και σταυροκοπήθηκα. Ο θεός να το έχει καλά με τη φόρα που πήρε. Σαν παιδί που κατάπιε ένα ολόκληρο κουτί Hemo κάνει, σαν έφηβος που πήρε μονοκοπανιά ένα κουτί βιταμίνες Supradin ενισχημένες μάλιστα και με τριπλή δόση Q10. Ίδιος ο Iron Mike, θεέ μου! Ώρες-ώρες μου φέρνετε στο νου τον Ντένις τον Τρομερό τη μέρα που στήθηκε πουρνό-πουρνό στο σταυροδρόμι και άρχισε να χτυπάει και να κλωτσάει αδιακρίτως, κάτι σαν σε αμόκ, οποιονδήποτε πήγαινε να περάσει στην περιοχή του και να του πάρει τους βόλους.

Καλά κ. Βγενόπουλε, κάντε λίγο κράτη. Εντάξει παίξατε με τον κ. Τσίπρα, Παιδί κιαυτός, και το κόμμα του παιδική χαρά κιαυτό. Ωραία. Ξεδώσατε. Αλλά και με τον κ. Παπανδρέου; Δεν λέω, παιδί και ο ΓΑΠ, αλλά το κόμμα του όπως και να το κάνουμε είναι κάπως πιο μεγάλη παιδική χαρά. Πιο κοντά σε Theme Park φέρνει, άντε και με λίγο σπρώξιμο πάει και για Disneyland. Δεν ξέρετε ότι δεν παίζουμε σε τόσο μεγάλες παιδικές χαρές κ. Βγενόπουλε, εσείς ένας άβγαλτος και πρωτάρης. Δεν έχετε νταντάδες να σας συμβουλεύσουν; Δεν ξέρετε ότι αν κάνετε του κεφαλιού σας μπορεί να φάτε και το κεφάλι σας; Είπαμε, έχουμε κράτος μπουρδέλο, αλλά μπουρδέλο ξε-μπουρδέλο, το μισό ανήκει στο ΠΑΟΚ, δεν είναι όλο στη ΝΔ. Και το ΠΑΣΟΚ έχει μερτικό, καθόλου αμελητέο και στο κράτος και στους οργανισμούς και στους δικαστές. Δεν σας πληροφόρησε κανείς γιαυτό; Α! Θα σας μαλώσω για την απερισκεψία σας.

Δεν λέω, βιάζεστε, θέλετε να κάνετε κουμάντο πριν σαν πάρουν και πολύ τα χρόνια και σας ρίξουν κάτω τ’ αρθριτικά και η μέση. Αλλά λάου-λάου βρε παιδί μου. Κάντε λίγη κράτη. Δεν χρειάζεται άγχος, δεν χρειάζεται ανυπομονησία. Σαν «βρέφος πεινασμένο, που δεν μπορώ να περιμένω» κάνετε.

Δεν γίνονται έτσι οι δουλειές, κ. Βγενόπουλε. Πολύ άγαρμπα ξεκινήσατε, εκεί που θα έπρεπε να είχατε πρώτα περάσει από το σχολείο του Ζαμπούνη και του Ζάχου για να μάθετε καλούς τρόπους και κυρίως να μάθετε να περιμένετε. Δεν κερδίζονται έτσι οι δουλειές, με μαγκιές και κουτσαβακισμούς. Συγνώμη κ. Βγενόπουλε, αλλά εγώ σας είχα για πιο έξυπνο άνθρωπο. Ε!, δεν είστε και Κόκκαλης, ούτε Βαρδινογιάννης, ούτε και Λάτσης. Λυπάμαι, αλλά θα χάσετε. Ο ψυχαναλυτής σας θα σας έλεγε πάραυτα, ότι δυστυχώς διαθέτετε μια άκρως αυτοκαταστροφική προσωπικότητα. Και πολύ ανασφάλεια κ. Βγενόπουλε. Από τα μπατζάκια σας τρέχει. Πάντως είναι ακόμα καιρός να μάθετε πως συμπεριφέρονται τα μεγαλύτερα παιδιά.

ΥΓ. Ως έγκριτος νομικός που είστε θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι το δικαστήριο είναι αναρμόδιο να κρίνει την αγωγή εναντίον του ΓΑΠ. Με τα λίγα νομικά που ξέρω θεωρώ ότι αυτού του είδους οι αγωγές κρίνονται συνήθως από τα δικαστήρια ανηλίκων!

Η ΚΒΑΝΤΩΣΗ ΤΗΣ ΜΠΟΥΡΔΑΣ

Ποτέ πριν δεν μπορούσα να φανταστώ, ότι η Κβαντομηχανική θα γνώριζε στις μέρες μας τέτοιες πιένες, ότι η επιστημονική γνώση θα ξέφευγε από τα ερμητικά γραφεία των σοφών πανεπιστημιακών δασκάλων και ότι θα κατρακυλούσε, σα φρέσκο δροσερό νερό, στα διψασμένα εγκεφαλικά ρυάκια των απανταχού συνανθρώπων μας, ακόμα και των λιγότερο ευνοημένων από άποψη εκπαίδευσης και νοημοσύνης.

Ποτέ πριν δεν είχα συναντήσει τέτοια ευχέρεια στη χρήση των δυσνόητων και πέρα από άμεση εμπειρία εννοιών και τόπων της.

Ποτέ πριν δενείχα φανταστεί τον πλούτο εφαρμογών της και ότι το ταπεινό quantum (κβάντο), θα εξελισσόταν σε μια τόσο ευέλικτη μηχανή εξήγησης των Πάντων, από τον μικρόκοσμο, απ’ όπου δειλά ξεμύτισε, ως τον μακρόκοσμο, ως το ίδιο το σύμπαν αλλά και ως αυτόν ακόμα τον κόσμο των ιδεών.

Μπορούμε πια να μιλάμε για Σύμπαν χωρίς να το κβαντώνουμε, μπορούμε να μιλάμε για Εγκέφαλο, Μνήμη, Συνείδηση, Ελεύθερη Βούληση, χωρίς να ανατρέχουμε στα κβάντα; Στις μέρες μας, ακόμη και η μαλακία θέλει την κβάντωσή της!

Μπορεί το «κβάντο» να πήγε παντού, ακόμα και να μας θεράπευσε, (Deepak Chopra), να απέκτησε ακόμα και λογική (για να μην νομίσετε ότι σας δουλεύω, δείτε τα σεμινάρια των εκδόσεων ΑΡΜΟΣ τον Φλεβάρη του 2007, περί «Λογικών Κβάντων»), αλλά αποδείχτηκε τελείως δευτεράντζα μπροστά στην Κυματοσυνάρτηση, την άλλη μεγάλη Κυρία της Κβαντομηχανικής.

Έχοντάς την λοιπόν πάντα στις αποσκευές μας μάθαμε ότι μπορούμε να βγαίνουμε από το σώμα μας, να παίρνουμε τον αέρα μας στο Σύνταγμα, μετά να την διπλώνουμε, να την μαζεύουμε και να ξαναμπαίνουμε πίσω στη σάρκινη κασέλα, (άμα λάχει να μαζεύουμε και κανένα φράγκο από τους περαστικούς), να επικοινωνούμε με το υπερπέραν, να κινούμαστε με ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός, να είμαστε την ίδια στιγμή και εδώ και εκεί, δηλαδή και στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια, να μπλέκουμε τις κυματοσυναρτήσεις μας με αυτές των άλλων ανθρώπων (εδώ χρειάζεται προσοχή!!) και πραγμάτων και να τα αλλάζουμε όπως εμείς γουστάρουμε, να μετέχουμε ταυτόχρονα σε πολλά σύμπαντα και πολλά άλλα που μου φεύγει το καφάσι όσο τα σκέφτομαι.

Για δες, πόσο προόδευσαν τα πράγματα και ‘γω τόσα χρόνια να μην έχω πάρει χαμπάρι. Φαντάζομαι, λοιπόν, ότι η Κβαντομηχανική σαν μια πλήρης και συνεπής θεωρία με τόσες πολλές αποδεδειγμένες εφαρμογές και δυνατότητες θα έχει τα εχέγγυα ώστε δειλά-δειλά να τολμήσει να αγγίξει και το πρόβλημα του Θεού. Με τόσους σκεπτικιστές, αγνωστικιστές και αθεϊστές να κόβουν βόλτες, τελευταία, στους δρόμους, μια επιστημονική απόδειξη περί της ύπαρξης του Θεού, θεωρώ ότι θα ήταν απολύτως απαραίτητη, και ότι δεν θα μπορούσε να προέλθει από πουθενά αλλού, παρά μόνον από την Κβαντομηχανική.

Πιστεύω, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι στην περίπτωση αυτή οι επιστήμονες-θεολόγοι θα μπορούσαν να καταφύγουν στις εκπληκτικές δυνατότητες της ήδη υπάρχουσας «Κβαντικής Θεωρίας Πεδίων» και να ορίσουν τον Θεό σαν ένα Κβαντικό Σώμα, (το Godium) με άπειρη χωρο-χρονική Κυματοσυνάρτηση, τη δε Θεία Χάρη σαν ένα άπειρης ενέργειας Κβαντικό Πεδίο. Ο λόγος είναι ότι το εννοιολογικό οπλοστάσιο και ο φορμαλισμός της Κβαντικής θεωρίας

1) παρέχουν apriori τη δυνατότητα περιγραφής των απειρισμών (με renormalization) που συνοδεύουν την έννοια του θείου, το οποίο εξ ορισμού είναι αιώνιο, άφθαρτο, κατέχεται από άπειρη αγάπη, άπειρη γνώση, σοφία κ.λ.π.,

2) έχουν τη δυνατότητα περιγραφής μιας από τις βασικές ιδιότητες του Θεού, το «Πανταχού Παρών», καθ’ όσον προβλέπει, όπως είπαμε και παραπάνω, την ταυτόχρονη εμφάνιση των κβαντικών σωμάτων σε περισσότερα του ενός σημεία και κυρίως

3) έχουν τη δυνατότητα περιγραφής των μυστηρίων της Γέννησης και του Θανάτου, με το να τα ανάγουν στην ενισχυτική (οπότε και συμβαίνει η Γέννηση) ή καταστρεπτική (οπότε και επέρχεται ο Θάνατος) συμβολή της Θεϊικής Κυματοσυνάρτησης μεαυτές των ανθρώπων, αντιστοίχως.

Αμήν....

ΑΥΞΗΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ΚΑΡΚΙΝΟΓΕΝΕΣΗΣ

Τα τελευταία χρόνια βλέπω αρκετούς γνωστούς, σχετικά νέους, να προσβάλλονται από καρκίνο. Άνδρες και γυναίκες. Κυρίως όμως γυναίκες. Καρκίνους στο στήθος, στα έντερα, στο στομάχι, στον πνεύμονα, στον θυρεοειδή. Ανθρώπους που στην πλειονότητά τους έκαναν μετρημένη ζωή, γυμνάζονταν, δεν κάπνιζαν, δεν έκαναν καταχρήσεις.

Ρώτησα κάποιους γιατρούς για το αν παρατηρήθηκε κάποια αύξηση. Άλλοι μου απάντησαν θετικά, άλλοι αρνητικά. Λογικό, μιας και όπως διαπίστωσα δεν υπάρχει Εθνικό Κέντρο Αναφοράς Νεοπλασματικών Ασθενειών. Επομένως οι εκτιμήσεις παραμένουν διαισθητικές και συνεπώς ατεκμηρίωτες. Η μόνη πηγή που μου ήταν διαθέσιμη ήταν η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία από την οποία και προμηθεύτηκα τα στοιχεία που παραθέτω, μόνο για την εφταετία 2000-2006 όμως. Για το προηγούμενο χρονικό διάστημα δεν κατόρθωσα να βρω κάτι σχετικό στο internet. Τα στοιχεία αυτά συνίστανται σε απόλυτους αριθμούς θανάτων από διάφορες ασθένειες καθώς επίσης και από δέκα διαφόρους τύπους νεοπλασματικών ασθενειών.

Το πρώτο που έκανα λοιπόν, ήταν να σχεδιάσω στην ΕΙΚΟΝΑ 1, τη γραφική παράσταση του αριθμού των θανάτων από καρκίνο στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Το πιο φυσιολογικό θα ήταν να σχεδιάσω τον αριθμό των ΚΡΟΥΣΜΑΤΩΝ καρκίνου ανά (ας πούμε) 100,000 πληθυσμού, αλλά τόσο τα κρούσματα, όσο και ο ετήσιος πληθυσμός της χώρας είναι στοιχεία που δεν έχουν καταγραφεί.

Η συγκεκριμένη καμπύλη είναι με το κόκκινο χρώμα, αναφέρεται στον αριστερό κατακόρυφο άξονα και έχει μια σαφή αυξητική τάση.

Είναι γνωστό ότι το κυριότερο ραδιενεργό στοιχείο που εκπέμφθηκε από το Chernobyl ήταν το Καίσιο, το οποίο αποτελεί αιτία εμφάνισης καρκίνου του θυρεοειδούς καθώς επίσης και καρκίνου του γαστρεντερικού λόγω κατανάλωσης μολυσμένων τροφών. Οι συγκεκριμένοι καρκίνοι δε, εκτιμάται ότι έχουν περίοδο επώασης μέχρι και 30 χρόνια, οπότε από το 1986 είμαστε σαφώς «μέσα».

Για το λόγο αυτό θέλησα να περιλάβω στη ΕΙΚΟΝΑ 1 και τον αριθμό των θανάτων από καρκίνο του γαστρεντερικού, ο οποίος παρίσταται από τη μπλε καμπύλη, που αναφέρεται στον δεξιό άξονα.

Η ταύτιση της ΜΟΡΦΗΣ των δυο αυτών καμπυλών είναι εκπληκτική. (συνολικοί καρκίνοι και καρκίνοι του γαστρεντερικού).

Η ΕΙΚΟΝΑ 2 περιλαμβάνει τον αριθμό των θανάτων από καρκίνο του στήθους (κόκκινη καμπύλη) και τον καρκίνο του θυρεοειδούς, (μπλε καμπύλη). Αμφότερες δείχνουν τάση σαφέστατα αυξητική.

Για σύγκριση, παραθέτω και την ΕΙΚΟΝΑ 3 με θανάτους από αιτίες μη σχετιζόμενες με ραδιενεργούς ρύπους, όπως είναι για παράδειγμα τα ισχαιμικά και εγκεφαλικά επεισόδια, όπου εδώ η τάση είναι μάλλον πτωτική και η μορφή των καμπυλών ουδεμία έχει σχέση με την χρονική εξέλιξη των καρκινικών.

Θα ήθελα να προειδοποιήσω ότι τα ανωτέρω ευρήματα είναι ενδεικτικά και μονο των συσχετίσεων αυξημένης καρκινογένεσης και Chernobyl. Επειδή όμως από την άλλη μεριά δεν μπορούν και να αγνοηθούν, θα ήθελα να είχα στη διάθεσή μου στοιχεία για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ει δυνατόν και πέρα του 1986 καθώς επίσης και ποσοστό συγκεκριμένων καρκινογενέσεων επί του γενικού πληθυσμού. Ζητάω πολλά; Όποιος γνωρίζει κάτι, ας κάνει τον κόπο να με πληροφορήσει....

Οι "Ειδικοί" και τα Πυρηνικά

Θα συνεχίσω λίγο ακόμα την κουβέντα περί πυρηνικών θίγοντας δυο επί πλέον θέματα.

Το ένα έχει να κάνει με το κατά πόσο μπορούμε να βασιζόμαστε στις γνώμες των "ειδικών" και το άλλο με την αύξηση των καρκινογενέσεων στην Ελλάδα. Αυτό το δεύτερο μπορεί και να μην σχετίζεται άμεσα με το Chernobyl αλλά τα νούμερα που θα παραθέσω είναι όντως ανησυχητικά. Όπως και η αύξηση των περιστατικών στη Β. Ελλάδα.

Σχετικά με το πρώτο:
1. Το να υποστηρίζουμε μια άποψη καταφεύγοντας στη ρήση κάποιου ειδικού επιστήμονα δημοσιευμένη σε κάποιο, ακόμα και στο πιο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό δεν συνιστά επ’ ουδενί λόγο θέσφατο, ούτε τεκμηρίωση αδιαμφησβήτητη της όποιας επιχειρηματολογίας μας. Έχω πολλές φορές τονίσει ότι σε πολλά πράγματα υπάρχουν τόσες δημοσιεύσεις που υποστηρίζουν τη μια άποψη, αλλά και τόσες άλλες που υποστηρίζουν την αντίθετη. Στην περίπτωση αυτή η έρευνα είναι inconclusive και καλό είναι να μην παίρνουμε καμιά θέση αλλά να περιμένουμε για νεώτερες μελέτες ώσπου να επιτευχθεί ένα γενικό consensus. Και φυσικά σε διφορούμενα θεμέλια να μην παίρνεται καμιά μεγάλη απόφαση. Έτσι δουλεύει η επιστημονική κοινότητα. Μέχρι να θεμελιωθεί μια άποψη με αδιαμφισβήτητο τρόπο, η έρευνα περνά μια transient θα έλεγα περίοδο. Ακούγονται όλες οι απόψεις, διευρύνεται η κατανόηση, αποκλείονται ορισμένες παραδοχές, ανακαλύπτονται λάθη, έως ότου λάμψει η ...Αλήθεια.

Δείτε, για παράδειγμα τι συμβαίνει με τα μεταλλαγμένα, όπως και με τις επιπτώσεις των πυρηνικών αντιδραστήρων στον γειτονικό πληθυσμό.

Αυτό το δεύτερο θα το χρησιμοποιήσω σαν παράδειγμα για να δείξω καθαρά αυτά που υποστήριξα. Εντελώς τυχαία έπεσε στα χέρια μου μια δημοσίευση από το University of Alcalá, Madrid σχετικά με τον κίνδυνο καρκινογένεσης γύρω από δυο πυρηνικούς σταθμούς στην Ισπανία, στο Trillo και Zorita, με τίτλο «Cancer risk around the nuclear plants of Trillo and Zorita», Occup Environ Med 2003:60, 521-527,

Δεν θα σταθώ σε λεπτομέρειες, παρά μόνο σε αυτά που αναφέρουν οι συγγραφείς στην εισαγωγή ότι «....Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει τελειωτική επιδημιολογική απόδειξη να υποστηρίξει την υπόθεση μεγαλύτερου ρίσκου καρκινογένεσης γύρω από τις συγκεκριμένες πυρηνικές εγκαταστάσεις....». Και απαριθμούν 10 εργασίες που δείχνουν αυξημένο ρίσκο και 3 που ενώ διεξήχθησαν κάτω από παρόμοιες συνθήκες δεν έδειξαν κάτι τέτοιο.
Παρόμοια ατελέσφορη ήταν και η δική τους έρευνα σχετικά με το plant της Zorita, τα αποτελέσματα της οποίας ήταν σε αντίθεση με αυτά άλλων ερευνητών.

Το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχουν πολλά πεδία της επιστήμης για τα οποία δεν υπάρχει μια και μόνο απάντηση Και είναι σκέτη ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ να επικαλούμαστε τι είπε ο ένας ειδικός και τι είπε ο άλλος. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε and TAKE NO ACTION ειδικά σε θέματα όπου διακυβεύονται πάρα πολλά.

Το άλλο για τις καρκινογενέσεις στην Ελλάδα, αύριο!!

ΤΑ Πυρηνικά και ο Καντ

Καλημέρα και καλή βδομάδα σε ΟΛΟΥΣ σας,

Συνεχίζω την έκθεση των προβληματισμών μου σχετικά με την ασφάλεια ή μη της πυρηνικής ενέργειας σε μια καινούργια ανάρτηση, σαν απάντηση στα σχόλια θετικά ή αρνητικά, στα ερωτήματα που τέθηκαν και στις διαφορετικές απόψεις που εκτέθηκαν στα προηγούμενα από Αλέξανδρο, Σχολιαστή, Elias, ndn, de Profundis, Nomad, Greek Rider, Swell, Κούκος.

Η αρχή μου είναι, και ας με κατηγορεί (καλόπιστα) ο Αλέξανδρος για Ιδεοληψία και Συναισθηματισμούς,

1. ότι δεν υπάρχει ασφαλής πυρηνική ενέργεια, για τον λόγο ότι και ένα μικρό λάθος θα αποβεί απελπιστικά μοιραίο, και

2. ότι το ενεργειακό θα το έχουμε μπροστά μας ακόμα και με πυρηνική ενέργεια, διότι τα αποθεματα ουρανίου δεν είναι ανεξάντλητα κι αυτά.

Επομένως,

3. Θα πρέπει να αλλάξουμε αρδην τροπο σκέψης, του πώς νούμε την ΑΝΑΠΤΥΞΗ, και του πώς θα πρέπει να πορευτούμε από δω και μπρος αν θέλουμε να επιζήσουμε. Ο Greek Rider, παρουσιάζει συνεχως προτάσεις και ιδέες που κυοφορούνται παγκοσμίως για εναλλακτικούς τροπους διαχείρησης της οικονομίας.

Συνεχίζω να πιστεύω πέρα από οποιαδήποτε ανάλυση περί ασφάλειας, ότι οι αντιδραστήρες είναι μια πολυ risky business. Η πίση αυτή δεν συνιστά ιδεοληψια για τον λόγο ότι όλοι οι ειδικοί (στην πρόσφατη ημερίδα που παρακολούθησα) συμφωνούν ότι ο κυριώτερος παράγοντας κινδύνου σε ένα power plant είναι το ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΛΑΘΟΣ. Και δεν είναι άντε ένα λαθάκι που θα στοιχίσει τη ζωή σε 10, 100, 1000 κ.λπ. ανθρώπους. Νομίζω ότι καταλαβαίνουμε όλοι την έκταση.

Όσο αυξάνονται οι αντιδραστήρες τόσο ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ και η πιθανότητα ΛΑΘΟΥΣ. Είναι παράλογη αυτή η σκέψη;

Αυτοί τη στιγμή υπάρχουν περί τους 439 αντιδραστήρες σε 31 χώρες και 284 για ερευνητικούς μόνο σκοπούς. Η Κίνα μόνο σκοπεύει να εγκαταστήσει άλλους 200 μέχρι το 2050!

Σύμφωνα με την Καντιανή κατηγορική προσταγή "Να ενεργείς µε βάση τον κανόνα ότι αυτό που θέλεις µπορεί να αποτελέσει καθολικό νόµο", αν πιστεύουμε για το ορθον της χρήσης πυρηνικής ενέργειας, τότε αυτό θα επιθυμούμε να γενικευτεί.

Ένα τέτοιο σενάριο δεν σας δημιουργεί καμιά ανησυχία;

Δεν γνωριζω για νεα γενια επιταχυντων, αλλά πιστέψτε με δεν πιστεύω γρυ για αυτά που λενε περι ασφάλειας. Ειναι βγαλμενα απο ιλουστρασιον φυλλαδια. Περσυ δεν ήταν το ραδιενεργό νερό στην Ιαπωνια; Το θαψανε το ζήτημα, μεχρι και για την Ουκρανια λένε ότι το death rate και οι προβληματικες γεννησεις δεν διαφερουν από το φυσιολογικό. Τους πιστεύουμε;

Η πυρηνική ενέργεια δεν είναι πανάκεια, ακόμα και αν παραβλέψουμε το θεμα της ασφάλειας. Τα αποθέματα ουρανίου φτάνουν για 65χρονια. Επίσης καθε power plant έχει χρονο ζωής 30 χρονια. (Καθημερινή, 11/5/2008, οικονομικές σελίδες).
Το θεμα της διαχείρησης των αποβλήτων δεν είναι αμελητέο. Λετε ΛΙΓΑ ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ. Πόσο ΛΙΓΑ; Εδώ διαβάζω ότι πρόκειται για 27 τονους για καθε 1000 MW ηλεκτρικής ενέργειας. Αν γενικευτεί η χρήση των αντιδραστήρων (και γιατί όχι αφού κάνουν γενικώς καλό), ΠΟΣΑ ΑΠΟΒΛΗΤΑ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΝΕ ΑΥΤΑ; Ανακύκλωση ακομα δεν έχει ευφερεθεί για αυτά τα υπόλοιπα.

ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΦΤΗΝΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

Σχετικά με το θέμα του κόστους, η πυρηνική ενέργεια δεν είναι ΦΤΗΝΗ. Είναι 4 φορές πιο ακριβή από φυσικό αέριο (από mediterranean anti-nuclear watch). Στο κόστος της πρέπει να συνυπολογιστεί το κόστος κατασκευής, το λειτουργικό κόστος που είναι τεράστιο καθώς και το κόστος απόσυρσης του power plant το οποίο ανέρχεται στο 50% του κόστους κατασκευής του.

ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΡΥΠΩΝ

Το εκπεμπόμενο CO2 δεν είναι καθόλου αμελητέο σε ποσότητα, αλλά εξαρτάται από την ποιότητα του ουρανίου.

Η direct θερμική επιβάρυνση του περιβάλλοντος είναι πολύ μεγαλύτερη από άλλου είδους power plant.

Υπάρχουν αναπτυγμένες χώρες όπως Δανία, Νορβηγία που δεν χρειάζονται την πυρηνική ενέργεια. Πώς τα καταφέρνουν;

WARNING!!!

ΥΓ1. Παιδιά, οι τύποι, τα κοράκια δηλαδή, της πυρηνικής τεχνολογίας, μετά από εικοσάχρονη απραξία, δηλαδή μετά το Chernobyl, όπου κάθε δραστηριότητα σταμάτησε, ΞΑΝΑΒΓΗΚΑΝΕ στη ΓΥΡΑ να ΠΟΥΛΗΣΟΥΝΕ. Φυσιολογικά λοιπόν, περιμένετε να ακούσετε τόσα γλυκά λογια όσα δεν έχετε ξανακούσει ποτέ. ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΤΙΠΟΤΕ. 'Εμποροι είναι. Marketing κάνουν.

ΚΑΙ ΜΗΝ ΘΑΜΠΩΝΕΣΤΕ ΑΠΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΔΗΘΕΝ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ. Οι Επιστήμονες είναι τόσο ηλίθιοι όσο και ο καθένας μας, αλλά πιο πολύ, πολύ πιο πολύ είναι ΜΩΡΟΦΙΛΟΔΟΞΟΙ, ΑΝΟΗΤΟΙ και ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΟΙ.

Θεωρούν ότι το αποτελεσματάκι τους και η εργασιούλα τους έχουν καθολική και τελεσίδικη ισχύ. Και ΤΟΥΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ οι εταιριες ΑΣΥΣΤΟΛΑ, για πενταροδεκάρες πάντα!

ΥΓ2. Greek Rider, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μας μετέφερες την κατάσταση σχετικά με την διάθεση των πυρηνικών αποβλήτων.

ΥΓ3. Για όσες εργασίες είναι υπερ των πυρηνικών, υπάρχουν και άλλες τοσες που αποδεικνύουν με ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΤΡΟΠΟ πάντα, το αντίθετο.

ΥΓ4. Δείτε επίσης την ανάρτηση ... και Πράσιν' άλογα ... "Σαρακατσανέϊκα" του ΑΓΡΥΠΝΟΥ.


ΑΛΛΑ Η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ως συνήθως, ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΧΤΕΙ.

ΤΑ ΠΥΡΗΝΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ...ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ

Το παρόν κείμενο προέκυψε ύστερα από κάποιες σκέψεις που έκανα, με αφορμή τα σχόλια που κατατέθηκαν στην ακριβώς προηγούμενη ανάρτησή μου σχετικά με την προσπάθεια ανακίνησης του θέματος εγκατάστασης πυρηνικού αντιδραστήρα στην Ελλάδα.Ο χαρακτηρισμός της πυρηνικής ενέργειας σαν «Πράσινης» από τον Σουφλιά, περιέργως ΔΕΝ ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, όπως θα συνέβαινε σε προηγούμενες δεκαετίες.

Υπενθυμίζω ότι το θέμα είχε ανακινηθεί από την ΔΕΗ γύρω στο 1980, αλλά η κοινή γνώμη ήταν τόσο ευαισθητοποιημένη εκείνες τις εποχές, που το σχέδιο δεν προχώρησε παραπέρα και ξαναμπήκε στο συρτάρι.

Η ΓΓΕΤ συνεπικουρούμενη από τον Δημόκριτο και άλλους ξένους φορείς διοργάνωσε την αμέσως επόμενη μέρα Ημερίδα ΟΧΙ σχετικά με τα υπέρ ή τα κατά της Πυρηνικής Ενέργειας, (πράγμα που θα σήμαινε ότι θα ήταν διατεθειμένη να ανοίξει δημόσιο διάλογο), ΑΛΛΑ με τα ΠΡΑΚΤΙΚΑ προβλήματα που θα έπρεπε να επιλυθούν πριν την εγκατάσταση ενός πυρηνικού αντιδραστήρα, όπως νομοθετικό πλαίσιο, επιμόρφωση, training προσωπικού, προμηθευτές, είδη συμβάσεων κ.λ.π., (πράγμα που σημαίνει ότι η απόφαση για την εγκατάσταση αυτή, που σημειωτέον παίρνει 10-15 χρόνια, έχει ήδη ληφθεί και αυτό που απομένει είναι να πλασαριστεί με το μαλακό στον πληθυσμό.

Σημειωτέον, ότι μια παρόμοια ομιλία είχε δοθεί, ΠΑΡΟΥΣΙΑ του κ. ΦΩΛΙΑ επίσης στον ΔΗΜΟΚΡΙΤΟ στις 11/12/2007.

Με έκπληξη διαπίστωσα ότι η ανακοίνωση της Ημερίδας απουσίαζε τόσο από τις ιστοσελίδες της ΓΓΕΤ όσο και του Δημοκρίτου, και το ερώτημα που παραμένει είναι ποιος ήταν ο σκοπός της οργάνωσής της; Με τόσες μετακλήσεις ομιλητών από Αμερική θα πρέπει να ήταν μια αρκετά δαπανηρή υπόθεση.

Οι σκέψεις μου όμως στρέφονται κυρίως στην αλλαγή της νοοτροπίας και των κοινωνικών αντανακλαστικών πάνω στο θέμα των πυρηνικών, πράγμα που βρίσκω άκρως ανησυχητικό.

Η προηγούμενη γενιά ήταν αρκετά ευαισθητοποιημένη και ίσως κάποιοι από σας θα θυμάστε τα σηματάκια που κυκλοφορούσαν παντού με συνθήματα εναντίον της πυρηνικής ενέργειας σε όλες τις γλώσσες. Είχε βέβαια και τα ευτράπελα με τους αποπυρηνικοποιημένους δήμους κ.λ.π., αλλά δεν βαριέσαι. Το αντι-πυρηνικό κίνημα ήταν αρκετά μαχητικό και παγκοσμιοποιημένο. Κατάφερε δε πολλά, δηλαδή να περιοριστεί όσο ήταν δυνατόν η διασπορά τους. Η εναντίωση δε, ήταν ολοκληρωτική, στην βάση ότι ένα ατύχημα θα έθετε σε κίνδυνο την ζωή πάνω σε όλο τον πλανήτη και για τις επόμενες γενιές επίσης. Ατυχήματα δε έγιναν αρκετά, με αυτά του Three Mile Island στην Pennsylvania, του Τσερνομπίλ και πρόσφατα στην Ιαπωνία, να πιστώνονται σαν τα πιο σοβαρά.

Σήμερα, με ΤΡΟΜΟ βλέπω ότι ο διάλογος από θέματα ουσίας έχει μεταφερθεί σε μια ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΛΕΙΑΚΗ ΒΑΣΗ, δηλαδή στο κατά πόσον η χρήση πυρηνικής ενέργειας είναι πιο φιλική προς το περιβάλλον και άλλες τέτοιες ΜΠΟΥΡΔΕΣ, παραβλέποντας τον εγγενή κίνδυνο από την χρήση, την διασπορά της, αλλά και την ΔΙΑΘΕΣΗ των πυρηνικών αποβλήτων. Παραδόξως, το τελευταίο αυτό θέμα ουτε καν θίγεται, σαν να είναι μικρής σημασίας η επιβάρυνση εδαφών και ωκεανών από τόνους ραδιενεργών σκουπιδιών. Το βλέμμα είναι συγκεντρωμένο στο παρόν και η μελλοντική εξέλιξη επιμελώς αποσιωπείται.

Είμαι πεπεισμένη ότι μια συζήτηση σε μια βάση περί ρύπων, ενεργειακής αποδοτικότητας κ.λ.π. είναι χαμένη από χέρι και ότι αν θέλουμε να κερδίσουμε κάτι, θα πρέπει να αρνηθούμε τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις. Με λύπη μου είδα ότι και η Greenpeace που παραβρέθηκε στην Ημερίδα και o εκπρόσωπος του Mediterranean anti-nuclear watch έπεσαν και αυτοί στην παγίδα, αν και υπάρχουν μελέτες που αποδεικνύουν ότι η επιβάρυνση με CO2 είναι μεγαλύτερη. Το πρόβλημα δεν είναι να λύσουμε το ενεργειακό με όρους οικονομικούς, παραγνωριζοντας το μελλοντικό κόστος.

Η άρνηση των πυρηνικών θα πρέπει να είναι ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ, γιατί δεν υπάρχει καμια λογική που να δικαιολογεί την έκθεση του πλανήτη και των μελλοντικών γενεών σε τέτοιο κίνδυνο. Ένα λάθος, ΜΟΝΟ ένα λάθος μπορεί να αποβεί μοιραίο.

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι αυτή είναι και η Λογική της Νέας Τάξης, να μεταφέρει δηλαδή το επίπεδο συζήτησης σε τεχνοκρατικής φύσης θέματα, σε οικονομίστικες λογικές και συμψηφισμούς, παραγνωρίζοντας τα υπόλοιπα.

Πολλές φορές σε αυτό το blog προσπάθησα να εκθέσω τις σκοπιμότητες που κρύβονται πίσω από αυτά που έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε σαν Αυτονόητα. Τα Αυτονόητα κάθε άλλο παρά αθώα είναι, εκφράζουν τη λογική και τα συμφέροντα της Νέας Τάξης και παρουσιάζονται σαν μονόδρομος.

Η ...ΠΥΡΗΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Μόλις προχθές (7/5) έκανε την εμφάνισή του στον τύπο, ξαφνικά (;) και μέσα από την κατινίστικη αντιπαράθεση δυο ανδρών, των Δήμα και Σουφλιά, το ζήτημα του μακροπρόθεσμου ενεργειακού σχεδιασμού της χώρας, εν όψει νέων, σε σχέση με την δεκαετία του 1980, δεδομένων, (όπως περιβαντολλογική επιβάρυνση, άνοδος νέων οικονομιών Κίνας και Ινδίας, ενεργειακή πολιτική των γειτονικών Βαλκανικών χωρών, ελάττωση αποθεμάτων πετρελαίου κ.λ.π. ), καθώς επίσης και της στάσης που θα κρατήσει η Ελλάδα στην χρήση πυρηνικής ενέργειας.

Πράσινη ενέργεια ο ένας (Σουφλιάς), Κόκκινο πανί η Πράσινη ενέργεια για τον άλλον, (Δήμας), εν πάση περιπτώσει φαίνεται ότι έστω και με αυτόν τον τόσο άκομψο, βλάχικο θα έλεγα, τρόπο, ξανα-ξεκίνησε στην χώρα μας ο «διάλογος» για μια πιθανή μελλοντική εγκατάσταση πυρηνικού αντιδραστήρα στα εδάφη μας.

Ξαφνικά;

Όχι και τόσο, αν πήρε κανείς είδηση την ημερίδα (με θέμα NUCLEAR ENERGΥ RENAISSANCE) που διοργανώθηκε χθες (8/5) στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών από τη Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας, τον Δημόκριτο, το Παν. Purdue Η.Π.Α., και άλλους δυο που στείλανε μόνο τα logo τους και απαξιώσανε να μας χαρίσουν το ονοματάκι τους, σαν να ήμασταν υποχρεωμένοι να το γνωρίζαμε. Όπως είναι εύλογο, μια ημερίδα με κοντά 15 ομιλητές, οι περισσότεροι από το εξωτερικό, δεν είναι κάτι που διοργανώνεται σε μια νύχτα. Θέλει αρκετούς μήνες πριν η προετοιμασία. Άλλωστε και η παρουσία του Φώλια αποδεικνύει του λόγου το αληθές, δηλαδή ότι η διοργάνωση αυτή είχε προετοιμαστεί από καιρό και ότι μάλιστα εντάσσεται στα κυβερνητικά σχέδια.

Και τι προετοιμασία!! Μόνο τα κρασιά να διαλέξεις θέλεις καμιά βδομάδα.

Από τους τίτλους των ενοτήτων που παρουσιάστηκαν :

1. Rebirth of Nuclear Energy and Greece (οι ινστρούχτορες)

2. Climate Change and Sustainability (οι μαϊντανοί)

3. Nuclear Reactor Safety in the 21st Century (οι μηχανικοί)

και από το περιεχόμενο των ομιλιών, (όλες στα αγγλικά και με επιστημονικό layout και διακόσμηση), ήταν φανερό ότι ο όλος σκοπός δεν ήταν για να παρουσιαστούν τα υπέρ και τα κατά της εγκατάστασης πυρηνικών αντιδραστήρων, αλλά τα κύρια σημεία μιας οικονομοτεχνικής μελέτης για την επίτευξη, για την πραγμάτωση μιας τέτοιας εγκατάστασης, η οποία λίγο πολύ εμφανίστηκε ως τετελεσμένη.

Έτσι, οι ομιλητές: (ΠΡΟΣΕΞΤΕ παρακαλώ τις ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΕΣ)

1. Ι. Facer από την Διεθνή Επιτροπή ατομικής ενέργειας (IAEA),
2. Prof. L. Tsoukalas καθηγητής Πυρηνικής Τεχνολογίας από το Purdue,
3. Δρ. Μωυσής, πρώην διοικητής της ΔΕΗ, και νυν Πρόεδρος του Συμβουλίου Ενεργειακής Πολιτικής,
4. Prof. N. Tsoulfanidis, Ed. οf Nuclear Technology, USA,
5. Dr. L. Lois, Nuclear Regulatory Commission, USA,
6. Dr. D. Kokkinos, Brookhaven National Laboratory, US Dept. of Energy
7. Dr. C. Tzanos, από το Argonne National Laboratory, USA
8. Prof. R. Uhring, Oak Ridge National Laboratory, USA

επικεντρώθηκαν αποκλειστικά και εξειδικευμένα και με εξαντλητική ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ σε θέματα που αφορούν στην εγκατάσταση και λειτουργία των πυρηνικών σταθμών, όπως
α) αλλαγή νομοθεσίας ή νέο νομοθετικό πλαίσιο
β) κανόνες ασφαλείας
γ) ειδικότητες του προσωπικού που θα προσληφτεί, τα πτυχία που θα πρέπει να κατέχουν, τα χρόνια σπουδών τους, οι αρμοδιότητές τους,
δ) προμηθευτές πρώτων υλών, και είδος των συμφωνιών που θα συναφθούν και για την απομάκρυνση των αποβλήτων,
ε) κόστος κατασκευής και λειτουργικά έξοδα,
κ.λ.π.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την εθνικότητα των περισσότερων ομιλητών (έλληνες), δεν θα μπορούσα να μη σκεφτώ μήπως αυτοί θα συνιστούσαν κιόλας την ομάδα εμπειρογνωμόνων που θα αναλάμβανε το στήσιμο κα τη διοίκηση του εγχειρήματος.

Για να εξασφαλιστεί δε το αντικειμενικόν της υπόθεσης και για την τιμή των όπλων δόθηκε βήμα και στους «απέναντι», όπως στον κ. Χαραλαμπίδη της Greepeace, Παπαθεοδώρου από το Mediterranean Antinuclear Watch, (TEE) και Ντρόλα από το Centre for Global Energy Studies, UK, οι οποίοι όμως ήταν εκ των πραγμάτων εκτός κλίματος γιατί όπως είπαμε και στην αρχή η ημερίδα δεν στόχευε σε κανέναν διάλογο, ο οποίος και προφανώς δεν έλαβε χώρα, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια των παρουσιάσεων.

Λοιπόν, ας γυμνάσουμε τους νευρώνες και μυώνες μας και ας προετοιμαστούμε για σκληρή αντιπαράθεση εις το προσεχές μέλλον!

Για Wannabe Οινογνώστες

Αγαπητοί μου φίλοι,

Αν έχετε βαρεθεί εσείς, καθώς και οι συνδαιτυμόνες σας να σας ακούνε να επαναλαμβάνετε στις βραδινές σας εξόδους σε gourmet εστιατόρια, τα ίδια και τα ίδια για το ποιόν του οίνου που πρόκειται να συνοδεύσει το πανάκριβο δείπνο σας, καλό θα ήταν να ξεστραβωνόσασταν λιγάκι και να μαθαίνατε κάτι τις περισσότερον από «φρουτώδες, γευστικό, και ώριμο» και άλλες σάχλες του συρμού.

Αν έχετε επίσης απηυδήσει να μεταφέρετε την ασχετοσύνη σας από πολυτελή, σε πολυτελή κάβα του Κολωνακίου, και να καταρρακώνεστε κάθε φορά που τα επιτιμητικά βλέμματα των επαϊόντων πωλητών πίπτουν βαριά και ασήκωτα επάνω σας,

Αν, στα τραπέζια που σας προσκαλούν στις χλιδάτες μεζονέτες της Κηφισιάς φέρνετε σαν δώρο κρασί Βauseulais από Βασιλόπουλο ή Riesling του Mosel, τότε καλόν ίσως θα ήταν να ρίξετε και μια ματιά στα παρακάτω.

Το κρασί, αγαπητοί μου, δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι σύνθετο εργαλείο και εκτιμάται από πολλούς παράγοντες όπως,
1) Χρώμα,
2) Άρωμα,
3) Γεύση και
4) Επίγευση

1) ΧΡΩΜΑ:
Για το Λευκό κρασί, οι δόκιμοι χαρακτηρισμοί είναι:
Βαθύ κίτρινο, Πράσινες / Χρυσές / Μπρούτζινες ανταύγειες (που σχετίζονται με την παλαιότητα).
Για το Κόκκινο κρασί: Πορφυρό – Κεραμιδί ανταύγειες (που επίσης σχετίζονται με την παλαιότητα).

2) ΜΥΤΗ:
Λευκά:
Φρούτο, Εσπεριδοειδή, Λεμόνι, Ανθώδες, Βούτυρο, Καραμέλα, Βανίλια, Ξύλο, Άγουρο φρούτο, εξωτικό φρούτο, άχυρο, εξελιγμένη, εξελιγμένη μύτη.
Πιο σπάνια: Βρεγμένο μαλλί, (προσοχή όχι μαλλί της γριάς), Πέτρας, Πιπί γάτας (εδώ μεγαλύτερη προσοχή), αλλά αφού δεν πάτε συχνά στη Ν. Ζηλανδία δεν χρειάζεται να ανησυχείτε μήπως και τα μπερδέψετε.

Κόκκινα:
Ερυθρό φρούτο, φρούτο του δάσους, κεράσι, μούρο, ώριμο φρούτο, δέρμα (Ροδανού), ξύλο, καπνός, βανίλια, κέδρος, βατόμουρο, μπαχαρικά, κανέλα.
Πιο σπάνια: Ντομάτα.

3) ΓΕΥΣΗ:
Γεμάτο, άδειο, ισορροπημένο, πλαδαρό, οξύτητα, φινετσάτο, έντονο, ελαφρά πικρό, πολύπλοκο, μονοδιάστατο.

4) ΕΠΙΓΕΥΣΗ:
Μακριά επίγευση, μέτρια, μικρή επίγευση=κοντό.

Όπως θα διαπιστώσατε, από τον κατάλογο λείπουν παντελώς τα ροζέ. Αν ως τώρα τα περιλαμβάνατε στην συνομοταξία των οίνων, καλόν είναι να αρχίζετε σιγά-σιγά να τα εξορίζετε!
Με τον περιεκτικό και ευσύνοπτο αυτό οδηγό νομίζω ότι συμπληρώνετε το κοσμικό και κοινωνικό σας προφίλ και ότι είστε έτοιμοι να κατακτήσετε τα αθηναϊκά σαλόνια.


ΥΓ. Στο σημείο αυτό, για δική σας εξάσκηση έχω προετοιμάσει κάποιες ασκήσεις τις οποίες επιθυμώ να φέρετε συμπληρωμένες σ’ ένα μήνα από τώρα, αυστηρά.

Ε1: Πώς θα χαρακτηρίζατε το κρασί που ήπιατε ανήμερα του Πάσχα από άποψη μύτης;

Ε2: Αναφέρατε 2 μάρκες κρασιού που μυρίζουν Πιπί της Γάτας.

Ε3: Ονομάστε μου δυο πλαδαρά κρασιά καθώς και ένα μονοδιάστατο + πλαδαρό μαζί. Ποιες είναι οι διαφορές στο αποτέλεσμα;

Ε4: Αναφέρατε μια διάταξη μέτρησης της Επίγευσης, καθώς και τη μονάδα μέτρησής της.

Ε5: Αναφέρατε ένα τουλάχιστον κρασί που από χρώμα έχει «Ξανθές Ανταύγειες», μυρίζει «Βρεγμένο Μαλλί», και από γεύση είναι «Άδειο».

Καλή Επιτυχία!

Η ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΗΘΙΚΟΥ ΣΧΕΤΙΚΙΣΜΟΥ

Βρίσκω αφάνταστα "διασκεδαστικό" το γεγονός που η φιλοσοφία, μετά από τόσα χρόνια διαλογισμού, ατέρμονος στοχασμού και κατανάλωσης καθαρής εγκεφαλικής ουσίας, αρχίζει εσχάτως να επιζητεί τα φώτα εμπειρικών επιστημών, όπως είναι η νευροφυσιολογία ή η φυσική για παράδειγμα, για να διαλευκάνει και να τεκμηριώσει μερικά από τα κεντρικά της προβλήματα. Είτε είναι πάντως η φιλοσοφία αυτή που δίνει το χέρι στις επιστήμες, είτε είναι οι επιστήμες που την τσιγκλίζουν, το αποτέλεσμα είναι ότι δεν μπορεί να παραγνωρίσει την πρόκληση και να παραμείνει ανεπηρέαστη.

Σε προηγούμενες αναρτήσεις (εδώ και εδώ) είχαμε αναφερθεί σ’ ένα από τα πρωταρχικά ερωτήματα της φιλοσοφίας, αυτό της ελεύθερης βούλησης και είχαμε παρουσιάσει τα περίφημα πειράματα του Prof. Benjamin Libet, που αποδείκνυαν την ανυπαρξία ελεύθερης βούλησης, με την έννοια ότι η εγκεφαλική διέγερση εξ αιτίας μιας πράξης που πρόκειται να εκτελέσει ο συμμετέχων στο πείραμα, προηγείται της συνειδητοποίησης της από τον ίδιο κατά ένα σημαντικό χρονικό διάστημα της τάξεως των 350 ms.

Παράλληλα είχαμε και τις περίφημες θεωρίες του Prof. Gerard t’Hooft, ο οποίος λίγο πολύ μας έλεγε ότι σε κλίμακες μικρότερες του μήκους του Planck (κάπου δηλαδή μικρότερο από 10(-35) εκατοστά), η φύση γίνεται ντετερμινιστική, άρα τρία πουλάκια κάθονται.

Σήμερα διαπίστωσα ότι και ένα άλλο φιλοσοφικό πρόβλημα έχει περιέλθει στην επικράτεια της νευροφυσιολογίας, αυτό του Ηθικού Σχετικισμού. Τί ακριβώς συμβαίνει;

Είναι γνωστόν ότι για πολλούς αιώνες οι κοινωνίες και οι άνθρωποι γαλουχήθηκαν στην πίστη για την ύπαρξη αιώνιων και αμετάκλητων Αληθειών καθώς και για το ενιαίο περιεχόμενο του καλού και του κακού. Τις τελευταίες όμως δεκαετίες, ανάμεσα στ’ άλλα, και η πίστη αυτή άρχισε να κλονίζεται στη βάση ενός σχετικισμού των αξιών ο οποίος και επιχείρησε να καταργήσει αξιακές ιεραρχήσεις κυρίως μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών ή διαφοροποιημένων κοινωνικών ομάδων θεωρώντας τες αποτέλεσμα του πολιτισμικού ιμπεριαλισμού μιας κυρίαρχης τάξης ή ενός πολιτισμού. Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή του Ηθικού Σχετικισμού οι αξίες μιας κοινωνίας εξαρτώνται από τις δικές της πολιτισμικές παραδόσεις, από τις εμπειρίες της και τις πίστεις της και οι οποίες μπορεί να διαφέρουν ριζικά από κοινωνία σε κοινωνία ή από εποχή σε εποχή. Επειδή λοιπόν δεν είναι δυνατόν να οριστεί μια κοινή βάση για συγκρίσεις και αποφάνσεις, κάθε κοινωνία θα πρέπει να λαμβάνει τον ίδιο σεβασμό με οποιαδήποτε άλλη.

Τώρα η νευρολογία έρχεται να αποδείξει το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή ότι δεν υπάρχει φυσιολογική βάση για τον Ηθικό Σχετικισμό και τούτο επικαλούμενη την ύπαρξη μιας ειδικής κατηγορίας νευρώνων, των επονομαζόμενων «νευρώνων καθρεπτών», (mirror neurons), οι οποίοι ενεργοποιούνται μόνον όταν ο ιδιοκτήτης τους συμπάσχει με αυτά που αντιλαμβάνεται στις δραστηριότητες και εμπειρίες των άλλων, όπως όταν γελούν, χασμουριούνται, κλαίνε κ.λ.π. Η ενεργοποίηση αυτή των συγκεκριμένων νευρώνων μας δίνει άμεση γνώση για την κατάσταση του μυαλού των άλλων ανθρώπων, της συμπεριφοράς τους ή της συναισθηματικής τους κατάστασης. Δηλαδή, το κοινωνικό δυναμικό ενός ανθρώπου συνδέεται με την ακούσια κατανόηση των άλλων, κατανόηση η οποία διαμεσολαβείται από την ειδική κατηγορία των προαναφερθέντων νευρώνων του εγκεφάλου. Υπάρχουν ισχυρές υποψίες ότι δυσλειτουργία των νευρώνων αυτών πιθανόν να ευθύνεται για τον αυτισμό.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι η ικανότητα να κατανοούμε τους άλλους, που αποτελεί και τη βάση των Ηθικών κρίσεων μας απέναντι σ’ αυτούς, είναι εγγεγραμμένη στον εγκέφαλό μας. Έτσι ακόμα και αν τα ήθη διαφέρουν η βασική Ηθική παραμένει κοινή για όλη την ανθρωπότητα. Και αν δυο κοινωνίες διαφέρουν ως προς αυτήν, αναγκαστικά κάποια από τις δυο θα κάνει λάθος.

Τάδε έφησαν οι Νευρώνες Καθρέπτες! Και δεν θέλω τσιμουδιά επ’ αυτού!

Τώρα, αν το παρόν κείμενο δεν αποτελεί ηχηρό ράπισμα εναντίον του Μεταμοντέρνου, και μάλιστα από αψύ επιστημονικό χέρι, τότε τι είναι;

Το παρόν κείμενο βασίστηκε στο άρθρο του A. C. Grayling “Our Mirror on Morality”, p.50, NewScientist, Issue 3 May 2008.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΘΑΛΠΩΡΗ

Καλοί μου φίλοι,

Αποφράς μέρα η σημερινή και η ανάρτηση αυτή άλλο σκοπό δεν έχει παρά να σας το θυμίσει και μάλιστα με τον πιο χαιρέκακο τρόπο. Είστε λοιπόν, όλοι προσηλωμένοι μπροστά στα τερματικά σας και μετά από μέρες χαϊδεύετε την πλάτη της καρέκλας που σας έλειψε, απολαμβάνετε, ως συνήθως, το δευτεριάτικο ξεχαρμάνιασμα στα blogs αναπληρώνοντας το σύνδρομο στέρησης του Σαββατοκύριακου, (γιατί κακά τα ψέματα τα blogs κινούνται μόνον κατά τις ώρες εργασίας και όχι κατά τις ώρες της ανάπαυλας όπως θα ήταν το φυσιολογικό) και ρουφάτε τον ωραιότερο καφέ των τελευταίων ημερών, αυτόν που με τόσο μαστοριά και μεράκι φτιάχνει ο Γρηγόρης απ’ απέναντι.

Ξελυσσάξατε στους Επιταφίους και τις γονυκλισίες, ξεσκιστήκατε στο αρνί και το κοκορέτσι, (αχ! αυτά τα απαγορευμένα τα οποία με τόσο επαναστατικό πνεύμα τιμήσατε), πήγατε και στην παρέλαση της Πρωτομαγιάς, κοντολογίς αποτίσατε φόρο τιμής και στον Θεό και στον Μαρξ, ανανεώσατε και το συμβόλαιο με την οικογένεια για να κρατάτε πισινή στα κληρονομικά, περπατήσατε και στο πλακόστρωτο του χωριού σας ή πεταχτήκατε μέχρι το κοντινό αν το χωρίον απ’ όπου κατάγεστε δεν διαθέτει παρά λασπόδρομους και γιδόστρατα, ξεριζώσατε και μερικές παπαρούνες από κάτι κομμάτια γης που τα λένε αγρούς, σαν αναμνηστικό εμβόλιο της μνήμης για αυτό που τέλος πάνων ονομάζουμε Φύση, και αφού καλύψατε με έντιμο τρόπο κάθε υποχρέωση στα επίγεια και τα επουράνια, επιστρέψατε εξαγνισμένοι και πανευτυχείς σ’ αυτό το γλυκό, το γνώριμο και καθησυχαστικό νανουριστικό που λέγεται ρουτίνα και καθημερινότητα.

Όσο και να σας κουρελιάζει τα νεύρα, όσο και να διαρρηγνύετε τα ιμάτιά σας για τον ανεπίστρεπτο φόρο που της αποτίνετε καθημερινά, να έχετε πάντα υπ’ όψιν σας ότι μερικώς τουλάχιστον ψεύδεστε. Διότι την ώρα που ρουφάτε τον τρίτο σας καφέ στο γραφείο και τραβάτε τις δυο τρεις τζούρες απ’ το ενοχοποιητικό σας τσιγάρο, αισθάνεστε ένα πέπλο ευδαιμονίας να σας τυλίγει απαλά για το γεγονός ότι όλα αυτά, οι επιτάφιοι δηλαδή, τα τσουγκρίσματα και τ’ αρνιά, οι επισκέψεις σε σπίτια ξεχασμένων συγγενών, τα σαλιωμένα φιλιά της ξεδοντιάρας τρίτης εξαδέλφης του παππού σας, το μούδιασμα των γνάθων από τα παρατεταμένα χαμόγελα ευτυχίας που οφείλετε να επιδεικνύετε, αποτελούν πια παρελθόν, και ότι είστε πάλι πίσω στη θαλπωρή που προσφέρουν τα συνήθη και γνώριμα και ότι μέχρι να ξανασυμβούν όλα αυτά θα μεσολαβήσουν περίπου 365 μέρες.

Όπως και να το κάνουμε είναι μεγάλη παρηγοριά.

Οι Διαφανείς Ντουζιέρες ως Καθρέφτης των Ταξικών Διαφορών

Η Κηφισίας είναι ό,τι πιο σύγχρονο, ό,τι πιο ευρωπαϊκό έχει να επιδείξει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Θα έλεγα ίσως ότι είναι ο μοναδικός δρόμος που φέρνει κάπως προς Ευρώπη, ειδικά συγκρινόμενος με την Μεσογείων, τον δεύτερο τη τάξει δρόμο, που προς το παρόν ανεβαίνει μεν δυναμικά, αλλά, παρ’ όλ’ αυτά φαντάζει ακόμα σαν το φτωχό συγγενή που τρέχει να προλάβει.

Βέβαια είναι και η Βουλιαγμένης, αλλά δεν έχει αποκτήσει ακόμη τη γκλαμουριά και τη φινέτσα της Κηφισίας. Για άλλους κεντρικούς αντιπροσωπευτικούς δρόμους της πρωτεύουσας ούτε λόγος να γίνεται, για την Αχαρνών π.χ. ή τη Λιοσίων, ή την Λεωφόρο Καβάλας, ή το ποτάμι, ή την Ιερά Οδό. Καμιά τους δεν φτάνει την Κηφισίας η οποία παραμένει by far η βασίλισσα των αθηναϊκών κεντρικών οδών. Μπορεί να σας τη δίνει ο babis, μπορεί να σας εξοργίζει το πάρκο των γυάλινων γραφείων, αλλά ομολογείστε ότι από κει πρωτοπερνάτε τους ξένους επισκέπτες σας όταν θέλετε να τους δείξετε την σύγχρονη Αθήνα· πρώτα από την βωβούπολη δηλαδή και όχι από τη Λιοσίων. Αυτή η συγκεκριμένη εκδρομή, αν επιμένετε σε πλουραλισμούς και αντικειμενικότητες στις ξεναγήσεις, μπορεί να γίνει από το δεύτερο ή τρίτο ταξίδι τους και μετά, όταν θα έχετε εξοικειωθεί κάπως μαζί τους και όταν δεν θα υπάρχει πλέον ο κίνδυνος η Λιοσίων να τους καταστρέψει την εικόνα που έχουν για τη μεγάλη μας πόλη. Ήδη, θα έχουν δει τόσα πολλά τα μάτια τους που δεν θα υπάρχει πλέον περιθώριο ν’ αλληθωρίσουν κι άλλο.

Θα σας παρακαλέσω, να μην θεωρήσετε διαστροφή τη συνήθειά μου να απολαμβάνω κάποιες φορές έναν απογευματινό περίπατο στον παράδρομο κατά μήκος της Κηφισίας. Είναι τότε που με πιάνει μια φαγούρα να θέλω να μπω μέχρι τα μπούνια στο θόρυβο και στο καυσαέριο, να νοιώσω στο πετσί μου εκ βαθέων τι πάει να πει πόλη, μητρόπολη, μεγαλούπολη, να βουλώσουν τα αυτιά μου απ’ τα κορναρίσματα και τα μαρσαρίσματα και τα ρουθούνια μου από τις εξατμίσεις των φορτηγών και των λεωφορείων και προ πάντων να χαζέψω τις βιτρίνες, που τις καημένες λόγω θέσης δεν βρίσκεται εύκολα περιπατητής να τις παρατηρεί και να τις χαϊδεύει, όπως για παράδειγμα τις βιτρίνες της Ερμού που τις καταβροχθίζουν καθημερινά χιλιάδες μάτια.

Δεν χρειάζεται φυσικά να περιγράψω το είδος των εμπορευμάτων της Λεωφόρου. Τα πάντα, στην πολυτελή τους εκδοχή. Ό,τι έχει, τρόπος του λέγειν, η Γ. Σεπτεμβρίου, αλλά εδώ στον υπερθετικό.

Μια απ’ τις διαφορές είναι στο μέγεθος. Πάρτε τα έπιπλα για παράδειγμα. Κάτι μικρά στενόχωρα καναπεδάκια, στην Γ. Σεπτεμβρίου, κάτι τρίμετρους καναπέδες για άπλες, ξάπλες και φαρδιές αγκαλιές, στην Κηφισίας. Για στριμωγμένα δυάρια και τριάρια στην Γ. Σεπτεμβρίου, για μεζονέτες δίπατες και τρίπατες στην Κηφισίας. Ανάλογοι λοιπόν κι οι καναπέδες, ορίζουν με το μέγεθος πώς θα ‘πρεπε η αγάπη να βολεύεται: με τον πόντο στα δυτικά, να ξεχειλίζει ανεμπόδιστα και να διπλοτεντώνεται με τον πήχη στα βόρεια.

Τα ίδια και στις κουζίνες. Από μακριά κάνουν μπαμ τα σπίτια για τα οποία προορίζονται. Με νεροχύτες στη μέση, με διπλούς και τριπλούς φούρνους, σαν να υπάρχει περίπτωση τελικά κάποια νοικοκυρά να μπει στον κόπο να τα χρησιμοποιήσει όλα αυτά. Αλλά είπαμε εδώ όλα παίζουν στον υπερθετικό.

Μια άλλη σημαντική διαφορά είναι στη διαφάνεια των υλικών. Πάρτε για παράδειγμα τις καμπίνες των ντους. Μετά από πολύωρες παρατηρήσεις και διασταυρώσεις δεδομένων σε διάφορα καταστήματα επί της λεωφόρου, ναι, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι οι ντουζιέρες της Κηφισίας, εντελώς διαφανείς, είναι σαφώς πιο ξεδιάντροπες από τις αμμοβολισμένες ντουζιέρες της Γ. Σεπτεμβρίου, οι οποίες ακόμα κρατάνε τα ηθικά προσχήματα μιας εργατικής τάξης, που παρά τις προσδοκίες του Λένιν και άλλων συγκαιρινών του ουτοπιστών, ότι δήθεν θα αποτελούσε πρωτοπορία και κεφαλή των εξελίξεων, μετά από τόσα χρόνια εξακολουθεί να παραμένει οπισθοδρομική και σεμνότυφη.

Και δεν είναι αυτή η εξήγηση η μόνη. Είναι και τα σώματα τα οποία εκτρέφονται στις παρυφές της Κηφισίας με τα γιγάντια γυμναστήρια, που με τον ιδρώτα σταγόνα-σταγόνα τσιτώνουν κοιλιακούς, σμιλεύουν τρικέφαλους, φουσκώνουν τετρακέφαλους, αλφαδιάζουν πλάτες και σφίγγουν στήθια και καπούλια. Πάνε οι εποχές που τα γιαπιά έφταναν και περίσσευαν για να χτίζουν σώματα ο Παπαμιχαήλ κι οι όμοιοί του. Πώς να τα κρύψεις λοιπόν αυτά τα σώματα; Η διαφανής ντουζιέρα δεν είναι παρά η ελάχιστη δυνατή έκθεση, ο πιο επιτρεπτός συμβιβασμός, για να μην μείνουν εντελώς αθέατα αυτά τα κομψοτεχνήματα.

Αλλά εμένα μου έμεινε τελικά η απορία. Γιατί τελικά τέτοια σπατάλη, οι φαρδείς καναπέδες της Κηφισίας να φιλοξενούν τα τόσα συμμαζεμένα σώματα ενώ τα στενόχωρα καναπεδάκια της Γ. Σεπτεμβρίου να αναγκάζονται πολλές φορές να στριμώχνουν μπόγους και μιαν ανοικονόμητη πλαδαρότητα;

Για να κατανοήσετε πλήρως την τελευταία παράγραφο, θα πρέπει αναγκαστικά να διαβάσετε το άρθρο η «Σημειολογία του Πάχους» στο οποίο επιχειρώ μια ταξική ανάλυση του φαινομένου. Ευχαριστώ για την κατανόησή σας.

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ

Από την «Θαλασσινή Ωδή» του Αλβάρο ντε Κάμπος (ετερώνυμο του Φερνάντο Πεσσόα, σελ.172, εκδ. Εξάντας 2003.


στ


Πέφτω φαρδιά-πλατιά σ’ όλη τη ζωή

ουρλιάζοντας μέσα μου την αγριότητά μου να ζω...

Δεν υπάρχουν χειρονομίες ηδονής στον κόσμο που ν’ αξίζουν

την τρομερή χαρά αυτού που δεν έχει άλλο τρόπο για να την εκφράσει

παρά να κυλιστεί καταγής ανάμεσα σε χορτάρια και

μαργαρίτες

και να συρθεί στο χώμα ώσπου να λερώσει ρούχα και μαλλιά...

Δεν υπάρχουν στίχοι για να το πουν....

Ξεριζώστε ένα  χορταριού, δαγκώστε το και θα με

καταλάβετε

θα καταλάβετε πλήρως αυτό που ατελώς εκφράζω.

Ποθώ λυσσασμένα να ‘μαι ρίζα

ακολουθώντας τις αισθήσεις από μέσα σαν χυμός

θα ‘θελα να ΄χα όλες τις αισθήσεις, συμπεριλαμβανομένης και της ευφυΐας,

της φαντασίας και της αναστολής

πάνω στο δέρμα μου για να μπορώ να κυλιστώ πάνω στη

σκληρή γη

από μέσα της, νιώθοντας κι άλλο τη σκληράδα και τις
ανωμαλίες.


Και θα ‘μουν ευτυχής μονάχα αν το κορμί μου ήταν η ψυχή
μου...

Έτσι όλους τους ανέμους, όλους τους ήλιους, κι όλες τις
βροχές

θα τους ένοιωθα με το μοναδικό τρόπο που θα ‘θελα...

Καθώς αυτό δεν μπορεί να μου συμβεί, απελπίζομαι, μανιάζω,

θέλω να ξεσκίσω με τα δόντια τα ρούχα μου

κι ύστερα με δυνατά λιονταρίσια νύχια να με κομματιάσω ώσπου το αίμα να τρέξει, τρέξει, να
τρέξει, να τρέξει...

Πονάω γιατί όλα αυτά είναι παράλογα σαν κάποιος να με φόβισε,

με την επιθετικότητα που νοιώθω για το πεπρωμένο, για τον

θεό,

που γεννιέται μπροστά στο Ανείπωτο

και ξαφνικά μετράμε ακριβώς πόσο αδύναμοι και μικροί

είμαστε.