ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΣΥΣΚΟΤΙΣΗ....

Αφιερωμένο "εξαιρετικά" στους απεργούς της ΔΕΗ

Μόλις έσβησαν τα φώτα στην κουζίνα και βεβαιώθηκα ότι πουθενά αλλού στο σπίτι δεν υπήρχε φως, ούτε και τριγύρω στη γειτονιά, ούτε και πιο πέρα στην πολιτεία ίσαμε εκεί που έφτανε το μάτι, στην άκρη του λιμανιού, αναπήδησα σαν σούστα και με την καρδιά να χτυπάει γοργά έτρεξα στo σερβάν για να πάρω τις μπλε κόλλες που η μάνα φυλούσε για τα παράθυρα, τις ώρες της συσκότισης όταν άρχιζαν να βουίζουν οι σειρήνες αναγγέλλοντας μια συνηθισμένη αεροπορική επιδρομή.

Τι κάνεις μωρή Κερασούλα, μου έβαλε τις φωνές. Ξέχασες ότι τέλειωσε πια η κατοχή κι ο πόλεμος; Τι αλάφιασες έτσι σαν το ζουλάπι που είδε τον κυνηγό φαντάρο; Αμάν κόρη μου έλα κούρνιασε πια, ησύχασε επί τέλους. Δεν είναι τίποτε. Κάνα π'λι θάκατσε σε κάνα σύρμα, θάρθε και καμιά ζόρικια θηλυκιά για παρέα, θα παρακουνήθηκαν τα καλώδια, και να, πολύ νομίζεις θέλ’ να γενεί η ζημιά;

Πήγαμε στο σαλόνι, τραβήξαμε τις κουρτίνες, για να δούμε επί τέλους τον ουρανό και κάτσαμε παρέα στις ντιβανοκασέλες γύρω-γύρω από το τραπεζάκι. Ο πατέρας σε μια γωνιά καθότανε αμίλητος, και κάπνιζε. Η καύτρα, μοναδική φωτεινή πηγή στο δωμάτιο, μαγνήτιζε τα βλέμματα ολονών μας έτσι που την κινούσε ράθυμα, μια προς τα πάνω στο στόμα και μια προς τα κάτω στο τασάκι ή να αιωρείται στο κενό. Η μητέρα είχε αφήσει το πλεχτό στην άκρη και σταύρωσε τα χέρια της μην έχοντας τίποτα να κάνει. Τόσα χρόνια τώρα, που αυτά τα χέρια δεν κόπασαν ποτέ να δουλεύουν και να δέρνουν, να δέρνουν παιδιά και μετά εγγόνια. Τα εγγόνια είναι αλήθεια με μικρότερη δύναμη, γιατί είχαν περάσει και τα χρόνια.

Ευλογημένη απραξία. Η γιαγιά κούρνιασε στη γωνία, κάρφωσε τα μάτια στον ουρανό, παρασύρθηκε από τα φως ενός αστεριού που τρεμόπαιζε στον ορίζοντα, και με το βλέμμα καρφωμένο εδώ και ώρα στην ίδια κατεύθυνση αποκοιμήθηκε. Τον παππού τον είχαμε χάσει πριν από καιρό, κάτω από συνθήκες που κανείς δεν ήθελε να μιλάει πια γι’ αυτές. Κυρίως η γιαγιά, που όταν της το θυμίζανε έλεγε πάντα ότι ο παππούς γλίστρησε μια σκοτεινή βραδιά στο μουσκεμένο σοκάκι με τις γυαλισμένες πέτρες και έφαγε το κεφάλι του. Η αλήθεια όμως ήταν άλλη, την είχα μισακούσει από μισόλογα στο μπακάλικο του κυρ-Ανέστη, ότι τον παππού μου τάχατες τον φάγανε οι πουτάνες, που μια νύχτα, εκείνη τη νύχτα ειδικά, του πέταξαν τα μάτια έξω και τον σχόλασαν μιας δια παντός και εις τον αιώνα των αιώνων αμήν.

Ο Νάσος ήταν ο μόνος που δεν μπορούσε να βολευτεί στην ομήγυρη. Πήγε ήρθε, πήγε ήρθε κάμποσες φορές και μετά κουράστηκε, παλουκώθηκε κιαυτός σε μια γωνιά και βυθίστηκε στον εαυτό του. Τέλος ήρθε κι η ριρίκα η ψιψίνα για να συμπληρώσει την εικόνα της ευτυχισμένης μας οικογένειας.

Μην έχοντας άλλο τι να κάνουμε, αφουγκραστήκαμε στην αρχή ο ένας τις ανάσες του άλλου, πρόσεξα ότι ο μπαμπάς ανάσανε περίεργα, έβγαζε έναν αστείο, λίγο βραχνό συριγμό, μετά υπήρχε παύση και ύστερα μια πολύ βαθιά ανάσα για να μαζέψει όσον αέρα δεν είχαν τη δύναμη να μαζέψουν οι προηγούμενες δυο. Στο μισόφως, με ό,τι φως ερχόταν από τις άλλες περιοχές του σύμπαντος, τις φωτεινές, είδα το πρόσωπο της μάνας, γερασμένο. Οι ρυτίδες είχαν χαλάσει το περίγραμμά που τώρα διαγραφόταν ακανόνιστο και με άτσαλες ασυνεχείς γραμμές. Τα χέρια της δε, τώρα που 'ταν ακίνητα, πρόσεξα ότι έτρεμαν και μάλιστα πολύ. Άντε, πάει κιαυτή για σχόλασμα σκέφτηκα. Άντε να βαστήξει για κάνα δυο-τρια ακόμα πουλόβερ.

Η γιαγιά θαρρείς άντεχε περισσότερο. Την είχαμε ξεγραμμένη εδώ και πολύ καιρό, όταν πρωτόπεσε και είχαμε αρχίσει να προετοιμαζόμαστε για τα σχετικά, αλλά μετά σταμάτησε την κατηφόρα έπιασε ισιάδα και έτσι πάει καμιά δέκα χρόνια τώρα.

Η πόλη ήταν ακόμα βυθισμένη στο σκοτάδι και η τηλεόραση άδειο κουφάρι στεκόταν στη γωνιά βουβή και άχρηστη. Θαρρείς με το σκοτάδι σκοτείνιασαν κι οι θόρυβοι. Οι άνθρωποι αφήκαν τους δρόμους, από πίσω ακολούθησαν και οι σκιές και μαζεύτηκαν στις τρύπες τους, όπως εμείς καλή ώρα. Η γιαγιά κάποια στιγμή πετάχτηκε αλαφιασμένη απ’ τον ύπνο, μουρμούρισε κάτι ακαταλαβίστικα χωρίς ν’ ανοίξει τα μάτια, κάπως της χάιδεψε την πλάτη η μάνα και η γιαγιά ξαναγύρισε στον κόσμο της. Όχι, όχι, δεν ήρθαν σήμερα τ’ αεροπλάνα. Κοιμήσου. Κανείς δεν σκοτώθηκε απόψε. Ούτε αύριο θα σκοτωθεί. Μην ανησυχείς.

Ο πατέρας ήταν καρφωμένος στο ίδιο σημείο, μόνο κάπνιζε και ανέπνεε βαριά. Η καύτρα σαν σημαδούρα τον πρόδιδε ότι ήταν ακόμα εκεί. Η μάνα γύρισε και τον κοίταξε με ανησυχία. Τελείως άλλο πρόσωπο από αυτό που πρωταντίκρυσα. Αλλοιωμένο, απόκοσμο, λειψό. Κάθε δεκαετία και ένα άλλο στρώμα πάνω στο προηγούμενο. Ως πότε; Κάποια στιγμή ένα από αυτά θα 'ναι και το τελευταίο. Μέσ’ το σκοτάδι έμοιαζε με άγιο. Η μάνα ακούμπησε τα μάτια της επάνω του και δάκρυσε. Μεσ’ το σκοτάδι δεν την πήραμε χαμπάρι.

Οι ώρες περνούσαν με μας βυθισμένους στην θαλπωρή ενός αργοκίνητου χρόνου.
Ακόμα να φύγει το π'λι; Αναρωτήθηκε η μάνα.

Έφυγαν, έφυγαν ξεφώνισε ο Νάσος, όταν μια λάμψη στο βάθος του απέσπασε την προσοχή. Και μετά μια άλλη δεξιότερα και μια άλλη ζερβότερα, κι ύστερα σαν πυγολαμπίδες άρχισαν να ξεπετάγονται ένα, ένα τα φώτα σε κάθε μεριά όπου κι αν γύριζες το κεφάλι. Σε ένα δυο δευτερόλεπτα ένα φωτεινό κύμα πέρασε από πάνω μας και μας ταρακούνησε. Το δωμάτιο σκόρπισε με μιας και ο καθένας γύρισε στις δουλειές του και στον δικό του χρόνο.