Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Η αφόρητη γραφειοκρατία του ιδιωτικού τομέα




Όταν μιλάμε για γραφειοκρατία ο νους του καθενός πηγαίνει φυσικά στην κρατική γραφειοκρατία, η οποία έχει συνδεθεί με ποικίλα στερεότυπα, όπως σπατάλη, αναποτελεσματικότητα και διαφθορά. Η πάταξη επομένως όλων των ανωτέρω δυσλειτουργιών θα επέλθει μόνο με τη συρρίκνωση του κράτους και την αξιολόγηση, εξου και η πρεμούρα με τις ιδιωτικοποιήσεις και την απόσπαση ζωτικών για την κοινωνία λειτουργιών από το κράτος και την απόδοσή τους σε ιδιωτικούς οργανισμούς. Μπορεί οι περισσότεροι να ενοχλούνται με τη χρήση της λέξης “στερεότυπα”, μιας και είναι εντελώς πεπεισμένοι ότι έτσι έχουν τα πράγματα, δύσκολα όμως θα προσκομίσουν αποδεικτικά στοιχεία που να τεκμηριώνουν τις πεποιθήσεις τους. Επειδή στην Ελλάδα δεν θεωρείται αναγκαίο να υποστηρίζει κάποιος τις απόψεις του με απτά στοιχεία, τα οποία είναι αρκετό να υποκαθίστανται με αβανταδόρικες ατάκες, ανεκδοτολογικά περιστατικά, λογοδιάρροια και ακατάσχετη παραθυράτη μπουρδολογία, θα προστρέξουμε πάλι στις ΗΠΑ και στα δικά τους στατιστικά στοιχεία.



70% των αμερικανών συμφωνούν ότι η κυβέρνηση είναι σπάταλη και αναποτελεσματική, κι ότι το μισό από το ένα δολάριο που πάει στα ασφαλιστικά ταμεία χάνεται στο βόθρο της σπατάλης. Το Λογιστήριο του Κράτους όμως έχει άλλη γνώμη. Το ίδιο και η Έκθεση του Al Gore για την Κυβερνητική Αποδοτικότητα που εξέτασε ενδελεχώς όλα τα κλιμάκια της κρατικής γραφειοκρατίας. Το εύρημα ότι η σπατάλη συνοψίζεται σε λιγότερα από δυο σεντ στο δολάριο δεν φαίνεται ότι αρκεί να αναστρέψει πάγιες αντιλήψεις, βαθιά ριζωμένες από τον βομβαρδισμό δεκαετιών της ιδιωτικής προπαγάνδας των ΜΜΕ.



Κι έτσι, εξ αιτίας του βομβαρδισμού αυτού είναι αδιανόητο να βρεθεί έστω και μια σταλιά χώρος να χωρέσει την γραφειοκρατία του ιδιωτικού τομέα, γραφειοκρατία η οποία μεταφράζεται ομοίως σε σπατάλη, αναποτελεσματικότητα και διαφθορά (έχει κανείς αντίρρηση ως προς αυτό;). Μοιάζει σα σχήμα οξύμωρο, αλλά γιαυτό ευθύνεται η προπαγάνδα και όχι η πραγματικότητα. Η πληθώρα των ερευνών σχετικά με την σύγκριση της αποδοτικότητας των κυβερνήσεων και των ιδιωτικών οργανισμών στην παροχή δημόσιων αγαθών, όπως ενέργεια και νερό δεν παρήγαγε κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς, ούτε ως κόστος, ούτε ως ποιότητα. Εκεί όμως που τα αποτελέσματα είναι σαφή και με μεγάλη διαφορά υπέρ των κρατικών παρόχων είναι στην υγεία και την εκπαίδευση.



Το ότι το αμερικανικό σύστημα υγείας είναι εξωφρενικά ακριβό και επιλεκτικό σε σύγκριση ας πούμε με το βρετανικό είναι πασίγνωστο και τεκμηριωμένο. Αντιστοιχεί στο 13.6% του ΑΕΠ, ενώ ο μέσος όρος των 13 βιομηχανοποιημένων χωρών του ΟΟΣΑ είναι στο 8.2%. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την ανώτατη εκπαίδευση, όπου τα κόστη των ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι πάνω από τριπλάσια σε σχέση με αυτά των δημοσίων και πολιτειακών.



Τι είναι αυτό όμως που ανεβάζει το κόστος της ιδιωτικής περίθαλψης; Η γραφεικρατία!



Τα διοικητικά κόστη στις ΗΠΑ απομυζούν 31 σεντ για κάθε δολάριο που δαπανάται στην Υγεία, σε σύγκριση με 17 σεντ στον Καναδά. Και πού οφείλεται αυτή η διαφορά; Στη χαρτούρα και στο υπερβολικό προσωπικό. Ο μεγαλύτερος πάροχος υγείας στη Μασαχουσέτη απασχολεί 6682 άτομα για 2.7 εκ. συνδρομητές, πολύ περισσότερα απ' ότι το κρατικό σύστημα υγείας του Καναδά για 25 εκ. . Και γιατί χρειάζονται τόσοι πολλοί; Όπως λέει ο Κρούγκμαν, όχι φυσικά για να παρέχουν καλύτερες υπηρεσίες, αλλά για να κινούν διαδικασίες ώστε να μεταφέρουν τα κόστη σε οποιονδήποτε άλλο εκτός της δικής τους εταιρίας.





Άλλοι λόγοι είναι η επικάλυψη πολλών εταιριών για τον ίδιο λόγο. Κάθε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρία πρέπει να διατηρεί τα δικά της αρχεία και να αναπτύσσει το δικό της σύστημα κάλυψης, τιμολόγησης και πληρωμών. Κι αν στα έξοδα υπολογίσουμε και το κέρδος, όλα αυτά προσθέτουν ένα 15%-25% στο ιδιωτικό ασφαλιστικό πρόγραμμα. Αντιθέτως τα διοικητικά κόστη του κυβερνητικού Medicair ανέρχονται μόλις στο 3%.



Ας πάμε τώρα στην Εκπαίδευση.



Βάσει του γνωστού νεοφιλελεύθερου μάντρα ότι ο ανταγωνισμός παρέχει καλύτερες υπηρεσίες και σε χαμηλότερο κόστος, θα έπρεπε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια στις ΗΠΑ να κατέβαζαν το κόστος όχι μόνο το δικό τους, αλλά και των δημοσίων. Αυτό που συνέβη όμως είναι ότι αντί να κατεβάσουν το κόστος το ανέβασαν και μάλιστα το πολλαπλασίασαν. Για παράδειγμα, στο πολιτειακό πανεπιστήμιο της Μινεσσότα, τα δίδακτρα ανέβηκαν πάνω από δυο φορές στη δεκαετία, στα 13.500 δολάρια. Στα ιδιωτικά η αύξηση ήταν μικρότερη, αλλά με δίδακτρα στα 30.000 δολάρια κατά μέσο όρο τα περιθώρια είναι αντικειμενικά στενά.



Και ο λόγος της αποτυχίας; Πάλι η γραφεικρατία και τα κόστη της!





Όπως φαίνεται στο παραπάνω γράφημα, οι κάθετες μπάρες στ' αριστερά δείχνουν, ενδεικτικά για το πανεπιστήμιο της Μινεσσότα, το ποσοστό αύξησης του κόστους την περίοδο 2001-2012 των διοικητικών δαπανών, κατά 45% και των δαπανών που σχετίζονται αποκλειστικά με τη διδασκαλία, όπως μισθοί καθηγητών, εργαστήρια κλπ., κατά 15.6%. Η διαφορά είναι παραπάνω από εμφανής. Την ίδια περίοδο η αύξηση των φοιτητών είναι 22.4%,.



Οι καμπύλες στα δεξιά αναφέρονται σ' όλα τα πανεπιστήμια συνολικά, τόσο στα δημόσια, όσο και στα ιδιωτικά και δείχνουν την αύξηση των διδάκτρων, κατά 92%, πολύ παερισσότερο από την αύξηση του κόστους της ιατρικής περίθαλψης (47%) και του δείκτη τιμών καταναλωτή (27%). Από τη σύγκριση των δυο αυτών γραφημάτων είναι εμφανές πού πηγαίνουν τα δίδακτρα. Στη διοίκηση και όχι στη διδασκαλία.



Θα μου αντιτείνετε όμως ότι αυτό δεν αφορά τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά μόνο τα δημόσια. Είναι όμως λάθος. Διότι η αναλογία διοικητικού προσωπικού προς φοιτητές είναι μεγαλύτερη στα ιδιωτικά, απ' ότι στα δημόσια: 9 διοικητικοί για 100 φοιτητές στα ιδιωτικά, 8, στα δημόσια. Ειδικά για το Vanderbilt η αναλογία φτάνει στους 64 διοικητικούς ανά 100 φοιτητές, στο Rochester τους 40 και στο John Hopkins, τους 31. Την περίοδο 1975-2005 ο αριθμός των διοικητικών στα δημόσια πανεπιστήμια αυξήθηκε κατά 66%, ενώ στα ιδιωτικά κατά ...135%.



Και φυσικά οι πανεπιστημιακές διοικήσεις έχουν και τα δικά τους golden boys, με μισθούς που αγγίζουν το εκατομμύριο. Και όπως μετά την κρίση τα τραπεζικά golden boys συνέχισαν να διεκδικούν και να λαμβάνουν τα χρυσά τους bonus, με τα χρήματα των φορολογουμένων αυτή τη φορά, κάτι παρόμοιο συνέβη και στην πλειονότητα των πανεπιστημίων. Οι διοικήσεις προτίμησαν να παγώσουν τις προσλήψεις και τους μισθούς του διδακτικού προσωπικού, να κλείσουν τμήματα και να απολύσουν διδάσκοντες, παρά να πειράξουν έστω και ένα σεντ από τις παχυλές αμοιβές τους.



Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια εν τέλει αποτέλεσαν κακή παρέα για τα δημόσια, για το λόγο ότι τα ανάγκασαν να δρουν με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια. Δηλαδή να πασχίζουν με όρους marketing να προσελκύουν εξωτερικές χορηγίες και φοιτητές, που σημαίνει να αναγκάζονται να ξοδεύουν το 1/4 τουλάχιστον του προυπολογισμού τους σε συμβούλους, σε άσχετα meetings, σε κατάρτιση στρατηγικών πλάνων, το περιεχόμενο των οποίων ουδείς μπορούσε να θυμηθεί τον επόμενο μήνα, σε επιτροπές επί επιτροπών για θέματα που έπρεπε να εφευρεθούν ώστε οι διοικήσεις να διατηρούν τα πόστα τους και την ισχύ, σε διοικητικές ιεραρχίες απίθανης κλιμάκωσης και μηδενικής επαφής, σε κατασκευή πολυτελών campus με πισίνες, τζακούζι, τοίχους αναρρίχησης κλπ για να γητεύουν φοιτητές και να κερδίζουν θέσεις στις αξιολογήσεις των League Tables, σε psychobubble σεμινάρια για “την ενδυνάμωση του εσωτερικού κόσμου” και “για το πώς να γίνεις επιτυχημένος”, και σε ο,τιδήποτε μαρκετίστικο και εξω-εκπαιδευτικό.



Πάντως, όσοι σκέφτηκαν να εξομοιώσουν την Εκπαίδευση και την Υγεία με συνήθη προιόντα, θα πρέπει να απογοητεύτηκαν γιατί τα συγκεκριμένα αποδείχτηκαν εντελώς απείθαρχα και προδοτικά των προσδοκιών.




INFO

Deans List: Hiring Spree Fattens College Bureaucracy—And Tuition

The Case FOR Bureaucracy

 


12 σχόλια:

spiral architect είπε...

Κλασσικό παράδειγμα αφόρητης γραφειοκρατίας του ιδιωτικού τομέα:
Τηλεφωνική εξυπηρέτηση εταιρείας τηλεφωνίας και διαδικτύου.
- Κλήση σε call center --> αναμονή 15-20min
- Διερεύνηση προβλήματος μεταξύ πελάτη και τηλεφωνήτριας που μπορεί ταυτόχρονα να εξυπηρετεί από πελάτες τραπεζών ως και παροχή πληροφοριών για απορρυπαντικά.
- Αν το πρόβλημα δεν είναι τυπικό, (αποσύνδεση, off line, router reset) σε στέλνουν σε τεχνικό τμήμα, όπου -φτου κι απ' την αρχή- η ίδια στιχομυθία με "τεχνικό" όπου και δια της μαιευτικής μεθόδου εικάζεις ότι, (μπορεί να) υπάρχει καλωδιακή βλάβη στο τοπικό DSLAM και όλη η περιοχή που έχει τον ίδιο provider δεν έχει ίντερνετ! Οπότε το ανακαλύπτει και ο "τεχνικός" και εσύ κάνεις τη δουλειά του τεχνικού, με την προϋπόθεση ότι ξέρεις.

Όσο ο ΟΤΕ ήταν (ημι)κρατικός το call center του εξυπηρετείτο από ωρομίσθιους υπαλλήλους του με μέσο χρόνο αναμονής ~5min. Όταν πέρασε στους Γερμανούς της DT έδωσαν το call center σε εργολάβο. Την ίδια περίοδο και πριν το δώσιμο του ΟΤΕ στους Γερμανούς, πέρασα για ένα διάστημα στην αλήστου μνήμης Vivodi, όπου και έσπασα μονομερώς το συμβόλαιο μου απειλώντας τους ότι θα τους πάω στα δικαστήρια γιατί, όπως ανακάλυψα, είχα κακής ποιότητας τηλεφωνία μέσω VoIP με αποτέλεσμα να ακούω αντηχήσεις και να μην μπορώ να συνεννοηθώ με το συνομιλητή μου. Χρόνος αναμονής στο call center (εργολάβου) της Vivodi ~20-30min.

Ότι όμως και να λέμε όμως εμείς, γεγονός είναι ότι, η ιδιωτική πρωτοβουλία την έχει πιο μεγάλη οπότε έχει συγκριτικό πλεονέκτημα, ειδικά αν απ' τα "κακά" και "καταπιεστικά" κρατικά μονοπώλια οποιουδήποτε επιτηδεύματος, περάσουμε στα καλά καγαθά απελευθερωμένα απ' την καταπίεση ιδιωτικά τοιαύτα και ειδικά αν έχει αβανταδόρους τύπου Φλουδόπουλου και ΣΙΑ.

cynical είπε...

Αν το ψαξει κανεις το θεμα περαιτέρω θα αντλήσει πολλά παραδείγματα. Δεν υπαρχει κανενας λογος ενας ιδιωτικος οργανισμος ή επιχειρηση να μην ειναι γραφειοκρατικος. Μπορει παντα το κοστος να το μεταφερει αλλου, δλδ στους εργαζομενους ή στη φοροδιαφυγη.

Η αριστερα θα πρεπει να βγει απο την παγια αμυντική θεση που κρατα υπερασπιζομενη τα δημοσια και κρατικα. Αυτη η τακτικη εχει καταντησει αγονη.
Θα πρεπει να γινει πιο επιθετικη καταδεικνυοντας οτι ουσιαστικά ο αντιπαλος ειναι γυμνος.

spiral architect είπε...

cynical,
στο βαθμό που της αναλογεί, η (όποια) αριστερά φταίει λιγότερο απ' ότι φταίει ο μη συνειδητοποιημένος ψηφοφόρος-πολίτης-υπηκόος:
"Άντε γαμήσου εργατιά"

Δεν μπορώ πλέον με τίποτα να δεχθώ ότι ο λαός είναι άμοιρος ευθυνών για όλα όσα του περνάνε. Στο κάτω κάτω της γραφής ας τραβήξει αυτός την (όποια) αριστερά απ' τ' αυτί!

Unknown είπε...

Οπως πάντα με τα στοιχεία σου, τους πίνακές σου και τα επιχειρήματα σου.
markos

LeftG700 είπε...

Η αριστερα θα πρεπει να βγει απο την παγια αμυντική θεση που κρατα υπερασπιζομενη τα δημοσια και κρατικα. Αυτη η τακτικη εχει καταντησει αγονη.
Θα πρεπει να γινει πιο επιθετικη καταδεικνυοντας οτι ουσιαστικά ο αντιπαλος ειναι γυμνος.


Φίλη cynical, το επεξηγείς λίγο αυτό;


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Σπειροειδή,


Άδικα των αδίκων έβαλες το λινκ με το άρθρο τού Χατζηστεφάνου. Αυτό που θέλει να πει είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που υπονοείς! Ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενό του αρκεί:

Κι’ όμως το πέρασμα από τη λογική του «εχθρού λαού» στην καταδίκη του «ηλίθιου λαού» αποτελεί την μεγαλύτερη απάτη αλλά και προδοσία στην οποία μπορεί να πέσει κανείς. Αν ο Τσε Γκεβάρα, ο υποδιοικητής Μάρκος ή ο Άρης Βελουχιώτης έπαιρναν ένα τσούρμο αμόρφωτους, θρησκόληπτους, σωβινιστές και τους έπειθαν ότι πρέπει να πολεμήσουν για ορισμένα από τα ανώτερα ιδανικά που έπλασε ο νους του ανθρώπου, στην Ελλάδα πώς δεν βρέθηκε σήμερα ένας να συνεπάρει την καλύτερα μορφωμένη γενιά που έβγαλε αυτός ο τόπος από δημιουργίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους; Η πεποίθηση ορισμένων εξ ημών ότι έχουμε τις καλύτερες ιδέες αλλά το «λάθος λαό» για να τις εφαρμόσει δεν είναι απλώς ελιτίστικη, είναι βαθιά προδοτική.

Κοντολογίς, ο Χατζηστεφάνου δεν λέει «άντε γαμήσου εργατιά». Λέει «άντε γαμήσου πρωτοπορία» (που δεν μπορείς να δικαιώσεις την αποστολή σου)!

Προσεκτικότερα Κουροπάτκιν! ;-) :-)


Τα λέμε

spiral architect είπε...

Ε, ας το κάνει λοιπόν "η καλύτερα μορφωμένη γενιά που έβγαλε αυτός ο τόπος από δημιουργίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους" και να γίνει αυτή η πρωτοπορία. Να κλάσει κόμματα και ηγεσίες, Αλέξηδες και Μήτσους και μέσα απ' τα σπλάχνα της να πεταχτεί ένας πραγματικός ηγέτης να τους (μας) συνεπάρει.
Μπορεί;

Απελθέτω απ' εμού το ποτήριον του ελιτισμού.

spiral architect είπε...

H γραφειοκρατία των golden boyzz:
Οταν ο ΟΤΕ ήταν δημόσιος, είχε μόλις 4 γενικούς διευθυντές τώρα έχει 20.

cynical είπε...

leftg700

μου θυμιζει τα τσιχουαουα που μονο γαυγιζουν, αλλα κανεις δεν τα φοβαται. Η αντιπολίτευση που κανει ειναι προβλεπομενη, και ασφαιρη.

cynical είπε...

σπαιραλ,
αυτο που θα πουνε ειναι οτι οκ, οι μεγαλοι οργανισμοι για να διοικηθουν διογκωνουν τη γραφειοκρατια.
Ενω, ομως, απαιτουν απο κρατικους οργανισμους να σπανε και να διαλυονται, δεν χρησιμοποιουν τα ιδια μετρα και σταθμα για τους ιδιωτικους που γιγαντωνονται μεσα απο mergings and acquisitions. Aντιθετως αυτο θεωρουν οτι αυξανει την efficiency...

Insp Rebus είπε...

Απαλλοτριώθηκε

Ανώνυμος είπε...

Όπως πάντα, πολύ καλό και εμπεριστατωμένο άρθρο cynical.

Όπως πολύ σωστά γράφεις, το πρόβλημα δεν είναι οι ιδιωτικοποιήσεις αυτές καθαυτές, αλλά η τάξη μεγέθους της συντεχνίας των διοικητικών/managers.

Είτε οι εταιρείες είναι συγκεντρωμένες στο ιδιωτικό, είτε στο δημόσιο τομέα, το διοικητικό/managerial μερος τους πάντα θα επιδιώκει να μεγιστοποιεί την επιρροή του - άρα και τις αποδοχές του - στην κάθε εταιρεία.

Για μένα το πρόβλημα βρίσκεται και στο ότι ολοένα και περισσότεροι δημιουργικοί άνθρωποι επιλέγουν καριέρα στη διοίκηση επιχειρήσεων, ακριβώς επειδή οι γραφειοκράτες - κυβερνητικοί ή άλλοι - τείνουν όλο και περισσότερο να απομυζούν τον πλούτο όλων των υπολοίπων που ασχολούνται με πραγματικά δημιουργικές εργασίες.