Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Κριτική της Πολιτικής ή των Πολιτικών; Περίπτωση Θεόδωρος Πάγκαλος



Πόσο ανεξάρτητη είναι η άσκηση της πολιτικής από τα πρόσωπα που την ασκούν, όπως και από τους τρόπους που μετέρχονται για να την ασκήσουν; Είναι οι παράμετροι αυτές τόσο αμελητέες ώστε να παραμένουν στο απυρόβλητο και η κριτική να εστιάζεται αυστηρά μόνο στο είδος των πολιτικών και μόνον αυτών, με την έννοια ότι τα πρόσωπα έρχονται και παρέρχονται ενώ οι πολιτικές που παραμένουν, μπορούν να ασκούνται και μέσω των όποιων αντικαταστατών τους;

Η άποψή μου είναι πως όχι. Οι πολιτικές ασκούνται όχι αφ’ εαυτών, από ένα ουδέτερο, και απρόσωπο εξωκοινωνικό πεδίο, αλλά μέσω συγκεκριμένων προσώπων-φορέων τα οποία και αφήνουν το δικό τους στίγμα στον τρόπο που τις χειρίζονται και τις εφαρμόζουν, τις επιβάλλουν, αλλά και κοιτούν να τις «πουλήσουν» στις μάζες.

Είναι αφελές να νομίζει κανείς ότι οι πολικές επιλογές της εξουσίας επιβάλλονται μόνον δια της πειθούς και δια της ορθότητάς τους και αφού δοκιμαστούν στην αρένα του δημοσίου διαλόγου. Η πραγματικότητα είναι ότι οι πολιτικές επιβάλλονται μέσα από πολύ καλά μελετημένες στρατηγικές marketing, οι οποίες και αναλαμβάνουν να τις παρουσιάζουν με τέτοιο τρόπο ώστε να εκμαιεύουν τη συναίνεση των μαζών είτε με παρελκυστικές μεθόδους, είτε με εκβιαστικά διλήμματα, είτε με θεατρινίστικα μαϊμουτζουλούκια, είτε με ψευτιές, είτε με τρομοκρατία, είτε με συκοφαντίες, και φυσικά με την επιστράτευση καταλλήλων προσώπων που έχουν κριθεί ότι έχουν τα εχέγγυα για να το κάνουν. Διότι, όπως και να το κάνουμε δεν έχουν όλοι την κατάλληλη στόφα για να «πουλήσουν» την πραμάτεια του κόμματός τους με αήθεις, και ανήθικους τρόπους, που φτάνουν κι ως τον ωμό τραμπουκισμό. Κι εδώ η κριτική οφείλει να παίρνει θέση όχι αόριστα ενάντια στις πολιτικές, αλλά και ενάντια στα πρόσωπα που αναλαμβάνουν να τις προωθήσουν.

Αν ο ΓΑΠ προσπαθεί να πουλήσει το μνημόνιο κάνοντας το καλό και ευαίσθητο παιδί που συμπάσχει, εγνωσμένη τακτική που στοχεύει στην καρδιά του θυμικού, με την επακόλουθη ακινητοποίηση των εγκεφαλικών λειτουργιών, ο Πάγκαλος κάνει το ίδιο, στοχεύοντας προς άλλη κατεύθυνση και με άλλο στιλ.

Η εργολαβία που του έχει ανατεθεί είναι η απ’ ευθείας συκοφάντηση των πολιτικών του αντιπάλων, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι όλη η αντιδρώσα αριστερά. Γιατί αυτός και όχι κάποιος άλλος; Πρώτον, διότι μπορεί να παρουσιάζεται σαν ο εκ των ένδον γνώστης, μιας και στα νεανικά του χρόνια θήτευσε στις τάξεις της, και δεύτερον διότι με τα χρόνια καλλιέργησε την εντύπωση του αδέσμευτου και ανεξάρτητου πολιτικού, αυτού που κοινώς δεν μασάει τα λόγια του και λέει αλήθειες. Χρησιμοποιώντας γλώσσα χοντρή, ανεπιτήδευτη και λαϊκή, και μένοντας εκτός σκανδάλων καραμπινάτης διαφθοράς, κατορθώνει να χτίσει ένα προφίλ αξιοπιστίας το οποίο όμως παρά τις υπερβολές, τις γραφικότητες και τις αντιφάσεις του κατορθώνει να γίνεται οικείο και αποδεκτό, έως και σημείο αναφοράς.

Κοντολογίς, είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για τις πιο βρώμικες δουλειές. Κι απ’ αυτές έκανε αρκετές στη ζωή του. Τα Ίμια και ο Οτσαλάν είναι οι παλαιότερες, ενώ η μέχρι νεύρωσης εμμονή του στη συκοφάντηση του ΚΚΕ είναι η πιο πρόσφατη. Ο Πάγκαλος δεν είναι αθώος, και ακριβώς εδώ έγκειται η επικινδυνότητά του. Είναι σαν τον λύκο που φοράει προβιά, είναι ο μασκαράς που με τις χοντράδες και τις παρλαπίπες του δουλεύει υπόγεια και διεμβολίζει.

Ο Πάγκαλος δεν είναι ένας οποιοσδήποτε πολιτικός που απλώς κηρύττει αυτά που πιστεύει, που δρα αφ' ευατού. Ο Πάγκαλος δρα ύπουλα με σχέδιο και βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Για το λόγο αυτό, ο Πάγκαλος πρέπει να απομονωθεί και να μπει στο στόχαστρο ανηλεούς ξεγυμνώματος και κριτικής.



Στο κείμενο που ακολουθεί ο Νίκος Ξυδάκης κάνει ένα πολύ αναλυτικό και πάντα επίκαιρο σχόλιο πάνω στο φαινόμενο Πάγκαλος, ήδη από το 2003.

Θόδωρος Πάγκαλος

«Κάτι συμβαίνει με την χημεία του εγκεφάλου του…» Ετσι εξηγεί κάθε φορά τις γνωστές εκρήξεις του Θόδωρου Παγκαλου παλαιός του φίλος και εμπειρότατος πολιτικός συντάκτης. Περίπου έτσι αντιμετωπίζει τις εκρήξεις του και η κοινή γνώμη: σαν χημικό παράδοξο, που όμως με την πάροδο του χρόνου, είναι πλέον μια αναμενόμενη γραφικότητα. Η χημεία είναι ασύμβατη με την πολιτική.

Ο Θόδωρος Πάγκαλος έχει την ικανότητα να λέει δημοσίως και ενυπόγραφα ό,τι περιφέρεται στα καφενεία σαν φήμη. Προσδίδει στη φήμη το κύρος του δημόσιου άνδρα, του πολιτικού που έχει εσωτερική πληροφόρηση, κι έτσι η φήμη γίνεται πολιτικό γεγονός. Ο ΘΠ, ευφυής ων και κυρίως διαθέτοντας αίσθηση του πραγματικού, εκφράζει μεγαλόφωνα αυτό που οι πολλοί είτε ψιθυρίζουν είτε δεν μπορούν να το πουν πειστικά. Αυτός έχει τον τρόπο και τα μέσα να το πει δυνατά, μέσω των φιλικών του εφημερίδων (πάντα των ίδιων). Και έχει πει κατα καιρούς διάφορες κοινότοπες «μικρές αλήθειες»: Ο Κλίντον είναι ψεύτης• η Γερμανία είναι γίγαντας με μυαλό μικρού παιδιού• ο Αβραμόπουλος είναι ο κύριος Τίποτε, ένα «μπλέιζερ που μιλάει»• τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ανήκουν στην πλουτοκρατία και τζογάρουν στο Χρηματιστήριο…
Δεν είναι όλες αυτές οι αλήθειες καινούργιες, μα ούτε και εντελώς αληθινές. Είναι κατά συνθήκην αλήθειες. Εύστοχες όμως: ικανοποιούν το κοινό αίσθημα, τρέφουν μαζί και εκτονώνουν τον βουβό θυμό του πλήθους που νιώθει ανήμπορο να αντιδράσει στις προφανείς αυθαιρεσίες της εξουσίας ή στις δυνάμεις που το ξεπερνούν.

Ο κόσμος διασκεδάζει με τις εκρήξεις ειλικρίνειας, ελεγχόμενης ή μη, του ΘΠ, επιβεβαιώνει όσα υποψιάζεται για τους νεόκοπους σοσιαλιστές των κοτέρων και του χρηματιστηριακού τζόγου, νιώθει ότι ο Πάγκαλος «τους τα είπε πάλι». Κι ύστερα επιστρέφει στις δουλειές του. Καθώς ξανασκύβει στην καθημερινότητα και έως ότου συμβεί η επόμενη παγκάλειος έκρηξη, αυτός ο «μέσος πολίτης» αντιλαμβάνεται ότι και οι εκρήξεις είναι μέρος ενός παιχνιδιού εντυπώσεων• μάλλον, είναι το γαϊτανάκι της εξουσίας. Οποιος μένει εκτός παιχνιδιού εξουσίας, διαμαρτύρεται, καθείς με τον τρόπο του. Ο τρόπος του Πάγκαλου είναι ο πιο θορυβώδης, ο πιο εντυπωσιακός, ίσως και ο πιο νόστιμος, διότι αποκαλύπτει χαραμάδες, φανερώνει μικρές αλήθειες και υπαινίσσεται μεγάλα ψέματα. Αλλά, εξακολουθεί να είναι μια ακόμη πιρουέτα, όσο δεξιοτεχνική, σε ένα έργο που παίζεται μακριά από τον «μέσο πολίτη», αυτόν που μειδιά ή καγχάζει όταν «τους τα λέει» ο πληθωρικός πολτικός. Διότι ο περίφημος «μέσος» αφού καγχάσει, αναλογίζεται πικρούτσικα: Κι αυτός ίδιος είναι…

Ναι, ο ΘΠ παρά το ιδιαίτερο χρώμα του, παρά τους διάσημους μεντιο-λεονταρισμούς του, είναι άνθρωπος της εξουσίας: ζει με αυτήν, ζει γι’ αυτήν, αναπνέει μ’ αυτήν. Και φωνασκεί μόνο όταν απειλείται αυτή η σχέση ζωής• όταν απειλείται η θέση του, όταν ο αντίπαλος είναι ημιθανής ή υπερβολικά ορμητικός, όταν ξαναμοιράζονται χαρτιά, και βέβαια όταν έχει μείνει εκτός νυμφώνος…

Λεονταρισμοί εκ του ασφαλούς; Ας το πούμε αλλιώς: Η ωμή, καυστική, ειρωνική γλώσσα του ΘΠ περιέχει μόνο κριτική για τους άλλους, και μόνο όταν νιώθει ο ίδιος στριμωγμένος. Δεν περιέχει ποτέ αυτοκριτική. Μιλά για τη διαφθορά, την ανικανότητα ή τους ανεπάγγελτους της πολιτικής σαν να μην συμμετέχει ο ίδιος πουθενά, σαν να μην είναι μέρος αυτού του σκηνικού, σαν να είναι απλός παρατηρητής, χωρίς συνευθύνη. Σαν να μην…

Ως προς τούτο είναι ίδιος με τους δύο πρωθυπουργούς με τους οποίους συνεργάστηκε και τους οποίους «άδειασε» ή επέκρινε: Μοιάζει με τον Ανδρέα Παπανδρέου, που άφησε μετέωρο το υπουργικό συμβούλιο λέγοντας το αμίμητο «εγώ απλώς προήδρευσα». Ο ΘΠ είναι προσωπική επιλογή του Α. Παπανδρέου, ο οποίος έκανε υπουργό έναν απόγονο μεγάλης οικογενείας και στέλεχος της Αριστεράς, κόντρα στο κομματικό κατεστημένο του ΠΑΣΟΚ. Ο Πάγκαλος με τη σειρά του, όταν ο ηγέτης εβάλλετο για τη βίλα της Εκάλης, τον άδειασε αποκαλώντας τον «δωρολήπτη»…

Μοιάζει και με τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος σε στιγμές κρίσης αποφεύγει να εμφανιστεί για να αναλάβει την ευθύνη και να επωμιστεί το κόστος, ενώ ποτέ δεν έχει προβεί σε οποιαδήποτε αυτοκριτική. Ο πρωθυπουργός εμφανίζεται σαν ο ηγέτης των επιτυχιών μόνο, ποτέ σαν μέτοχος αποτυχιών ή ατυχιών. Ο Θ. Πάγκαλος μέμφεται τον πρωθυπουργό για ό,τι και ο ίδιος δεν κάνει: εμφανίζεται υπεράνω κριτικής, εκτός συνευθύνης, εκτός του πλαισίου που τρέφει «νεονάκηδες» και «ανεπάγγελτους». Σαν να μην μετέχει σε κυβερνήσεις ως κορυφαίος υπουργός, σαν να μην είναι στην ηγεσία του κόμματος επί πολλά χρόνια. Σαν να μην…

Ως προς τούτο, ο ΘΠ είναι απολύτως προβλέψιμος. Είναι απρόβλεπτος μόνο όταν οι λεκτικές εκρήξεις του είναι εντελώς άστοχες και παίρνουν διαστάσεις ιστορικής γκάφας. Δεν μπορεί ο υπουργός Εξωτερικών να λοιδωρεί τη Γερμανία ή τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, σαν να μιλά σε καφενείο, κι ύστερα να ανασκευάζει σαν καφενείο ― έως ότου επανέλθει με την επόμενη έκπληξη. Ολα αυτά ίσως ήταν χαριτωμένα, αν δεν προέρχονταν από το στόμα του υπουργού Εξωτερικών. Ετσι ειπωμένα όμως είναι κακόγουστο καλαμπούρι προς λαϊκή κατανάλωση. Και ειπώθηκαν ακριβώς για να αρέσουν στο λαό… Ο ΘΠ θέλει να αρέσει στον λαό, ξέρει τι αρέσει να ακούει ο λαός και τα λέει: Μιλά ως οιονεί αδέσμευτος Ελληνάρας σε περήφανους Ελληναράδες, αυτός ένας επαγγελματίας του συγκεκριμένου και του εφικτού…

Με τον ίδιο ναρκισιστικό, ελλαναράδικο τρόπο εξήγησε και την αποπομπή του από το ΥΠΕΞ: τον έφαγαν οι Αμερικανοί… Το ίδιο υπαινίχθηκε και ο Κώστας Λαλιώτης για την καρατόμησή του από την ηγεσία του κόμματος, το ίδιο επικαλούνται εκατομμύρια συνέλληνες για κάθε αναποδιά του καθ’ ημέραν βίου: φταίει ο ξένος δάκτυλος… Εξ ου και οι «μικρές αλήθειες» του ΘΠ γίνονται δεκτές με ευθυμία ή και ενθουσιασμό από το πανελλήνιο, το αναλόγως ναρκισσιστικό και κυνικό, μα ουδέποτε το πείθουν, ακριβώς επειδή το ακροατήριο ξέρει… Κάνει τα ίδια κόλπα.

Υπό αυτή την οπτική, η σχέση του Πάγκαλου με το ακροατήριό του είναι σχέση συνενοχής και συγκατάβασης. Ο ΘΠ, από «μέσα», λέει αυτά που θέλει να ακούσει το κοινό, «απ’ έξω». Λέει αυτά που του ζητούν. Κάποιων τα νεύρα κλονίζονται, όσοι «λούζονται» θυμώνουν, το κοινό στην πλατεία ξεφαντώνει, ο οργίλος υπουργός αποπέμπεται προσώρας από το προσκήνιο, και το σύστημα προχωρεί αράγιστο. Λίγο αργότερα ο καταπραϋνθείς ανακάμπτει στη σκηνή, μόλις στερεωθεί βάλλει κατά άλλων, υποχωρεί και πάλι, το έργο συνεχίζεται και ο λαύρος ΘΠ έχει πάντα τα ρέστα του: Εγώ τους τα ‘πα.

Εως ότου πάλι η εξουσία η προσφιλής τον ξανακαλέσει στα μετερίζια με ένα νεύμα, με την Υπόσχεση, τη μία και μοναδική: ένα ρόλο στο έργο. Οπως τώρα, παραμονές εκλογών, που ο οξύθυμος πρώην, προκειμένου να αναπνεύσει και πάλι το οξυγόνο της εξουσίας, θυμήθηκε ότι ανεπάγγελτοι υπάρχουν και εκτός ΠΑΣΟΚ και επετέθη στον Κώστα Καραμανλή.

Ο ΘΠ αναμφίβολα είναι προικισμένος άνθρωπος. Δεν είναι απλώς ευφυής, διαθέτει χαρακτηριστικά που δεν συναντώνται εύκολα στους σημερινούς Ελληνες πολιτικούς: είναι καλλιεργημένος, κοσμοπολίτης, με χιούμορ, με αίσθηση του πραγματικού, βρίσκεται σε επαφή με τη ζωή, δεν είναι άφιλος, αντιλαμβάνεται τα ιστορικά μεγέθη. Είναι ένας διανοούμενος homme d’etat, είδος υπό εξαφάνιση στην εγχώρια πανίδα. Αυτά τα χαρακτηριστικά του τον οδηγούν να συλλαμβάνει όψεις του δημόσιου βίου παρακμιακές, εξοργιστικές ή απλώς φαιδρές, και να τις προβάλλει σε ένα βαθύτερο ιστορικό φόντο• διαβλέπει το φαιδρό και το επαίσχυντο σε ό,τι επιπλέει σαν αυτονόητο• ενίοτε επιχειρεί να ραγίσει την τερατώδη συγκατάβαση των μικροπρονομιούχων και συμφεροντούχων που τσιμεντάρει τα πάντα. Σφάλλει όμως: δεν βλέπει (ή καμώνεται πώς δεν βλέπει) ότι και ο ίδιος αποτελεί μέρος αυτής της δαιμονικής συγκατάβασης ισχυρών και φτωχοδιάβολων, πλουτοκρατών και φουκαράδων. Ο κωμωδός σατιρίζει και καυτηριάζει, μα δεν είναι μέρος του παλατιού. Ο Θόδωρος Πάγκαλος είναι, κι ας μιλάει σαν να μην…

Ως εκ τούτου στον δημόσιο βίο εκτός από ευφυής και πραγματιστής εμφανίζεται και νάρκισσος και αλαζών και αμετροεπής, σαν να χάνει την επαφή με τη θέση του και την πραγματικότητα, εγωτιστής, έρμαιο ενός έμφυτου λαϊκισμού που τον οδηγεί στην γραφικότητα. Συδαυλίζει μια μάταιη φωτιά: τις «μικρές αλήθειες», που χαϊδεύουν τα αυτιά του πλήθους χωρίς ν’ απειλούν κανένα κατεστημένο, και όντας «μικρές» σκεπάζουν και τις εσαεί ανέπαφες μεγάλες. Σαν να μην…

περιοδικό “Κ”, Καθημερινή 23.11.2003


11 σχόλια:

celin είπε...

cynical,σε μια προηγουμενη συζητηση μου ειχες πει
"Προσπαθω να βρω τον προσφοροτερο τροπο ακυρωσης αυτου του ατομου."

Νομιζω οτι τον βρηκες!Ευστοχοτερη απο τη κριτικη του Ξυδακη(που γραφτηκε κ 7 χρονια πριν),
ο Παγκαλος ειναι αυτο ακριβως που περιγραφεις.

Χαρ. Αλβερτος είπε...

ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΝΔΡΩΝ.

Ο ΠΑΓΚΑΛΟΣ, ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟ, ΦΕΡΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ. ΑΛΛΑΖΟΝΑΣ ΚΑΙ ΧΥΔΑΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΜΑΘΗΤΗΣ. ΤΟΝ ΒΡΗΚΑ ΣΤΗΝ Ζ' ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΤΟ 1954-55 ΟΤΑΝ ΕΓΩ ΜΠΗΚΑ ΣΑΝ ΠΡΩΤΟΕΤΗΣ ΣΤΗ Γ'. ΟΛΟΙ, ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΙ ΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ, ΤΟΝ ΘΕΩΡΟΥΣΑΝ ΣΑΝ ΤΟΝ ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ.

ΜΕ ΤΟΝ ΞΥΔΑΚΗ ΔΙΑΦΩΝΩ ΩΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΜΟΝΟ. ΟΥΤΕ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΦΙΛΙΑΣ ΔΙΑΘΕΤΕΙ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΓΕΝΙΚΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΟΣΩΝ ΔΙΑΤΗΡΗΣΑΝ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, ΠΟΤΕ ΑΠ' ΤΟ 1955-56 ΠΟΥ ΕΚΕΙΝΟΣ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΕ ΚΙ ΕΠΕΙΤΑ ΤΟΝ ΕΧΩ ΞΑΝΑΔΕΙ.
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ, ΑΠ' ΤΟ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΑΝ ΜΑΡΤΥΡΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΟΤΣΑΛΑΝ. ΗΤΑΝ ΑΝΕΚΔΙΗΓΗΤΟΣ.
ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΕΝΑ ΦΑΙΔΡΟ ΚΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΑΚΡΩΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΑΤΟΜΟ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΟΜΩΣ, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ Ο ΞΥΔΑΚΗΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΣ. ΑΛΛΩΣΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ.
Ο ΓΑΠ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΙΤΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΑΦΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΚΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΟΝ ΕΧΕΙ ΜΙΛΗΣΕΙ, ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ, ΜΕ ΑΚΡΩΣ ΑΠΑΞΙΩΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ.
ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ! ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΦΟΡΕΣ, ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ/ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΟΧΙΣΤΕΣ Η ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΚΑΠΟΙΑ, ΑΠ' ΑΛΛΟΥΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΜΕΝΗ, "ΘΕΑΤΡΙΚΗ" ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ.

cloudsinthemirror είπε...

Δεν αξίζει να μιλάς για τέτοια άτομα. Βρίσε καλύτερα αυτούς που τον ψήφισαν.

ippoliti_ippoliti είπε...

Επιεικείς βρίσκω και σένα και τον Ξυδάκη αναφορικά με το "ανεξήγητο για μένα ναρκισσιστικό αυτό άτομο", Είναι από τους πολιτικούς που σιχαίνομαι, από αυτούς που παρουσιάζουν το μαύρο άσπρο τόσο συνειδητά εμπαίζοντας τον κόσμο. Ελπίζω να τιμωρηθεί κάποτε.
Καλό βράδυ

akrat είπε...

έχει εκπαιδευτεί σε καλή σχολή......

άξιος άξιος

ο μισθός...

vripol είπε...

ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΙΜΩΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΥ (ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΚΚΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΙΠΠΟΛΥΤΗΣ)

Ως είν’ γνωστόν ο Πάγκαλος, έχει στην Τζιά αμπέλι,
Πού φέρει κρασοστάφυλα να ευφραίνουν τον τεμπέλη,
Παράσιτο μία ζωή , χυδαίος και λιγδιάρης
Νοιώθει μ’ αυτό μια ηδονή, λές κ’ είναι ο Μπουτάρης

Ακόμα κι ο αισχρότερος , κι ο ποιο φτηνός αήθης,
Θέλει να πείσει εαυτόν πώς είναι φιλαλήθης,
Πως είναι όν ευαίσθητο κι όχι κοινό τομάρι,
Πως σίγουρα δεν θ’ άξιζε ο διάλος να τον πάρει..

Μές στης αμπέλου τους βλαστούς, ο Πάγκαλος νομίζει,
Πώς είναι κάπου χρήσιμος, πως κάτιτις αξίζει,
Πως δεν βαραίνει άδικα τον δόλιο τον πλανήτη,
Πως ο πατήρ δεν έτεκεν έναν σχαιό κοπρήτη

Καθώς είδα στο βίντεο, λιπαίνει το αμπέλι,
Με υλικό απ’ την μύτη του, που επιμελώς συλλέγει,
Ευθύς το ενθυλακώνεται, το φτιάχνει πλαστελίνη,
Και στις αμπέλου τους βλαστούς, ηδονικά το δίνει.

Στην πράσινη ανάπτυξη, που είναι κι αειφόρος,
Ομνύει ο γλυφτοθόδωρος, του ΓΑΠ σημαιοφόρος.
Για τούτο εις ανακύκλωσαν προβαίνει της βλεννός του
Μα δεν αφήνει να χαθεί και το έκκριμα του ωτός του

Προτείνω ως εκδίκηση, σατανικήν , ραδίαν,
Την άμπελο να ρίψουμε εις ξέραν, καχεξίαν,
Διακόπτοντας την λίπανσην με του ανδρός τις λέρες,
Θα υποστραφεί η άμπελος και θα γεμίσει φτέρες.

Αν φτύνουμε τον Πάγκαλο, ποσώς δεν τον πειράζει.
Ελα όμως που ο σίελος, από τους πόρους μπάζει,
Ενυδατώνει το έκκριμα και νερουλό το κάνει,
Και πλαστελίνη ο Θόδωρος, δεν θα ημπορέι να φκιάνει.

Φτύστε λοιπόν τον Πάγκαλο, γεμίστε τον μπουγέλα,
Εμπρός ενυδατώστε τον μέχρι να τούρθει τρέλα,
Άλλο τ’ αμπέλι, στο νησί, τροφή να μην γνωρίσει,
Κι ο Πάγκαλος με μαρασμό, σταδιακά να σβύσει!!!

Ανώνυμος είπε...

Παιδιά είναι αλήθεια ότι τα στοιχεία της απογραφής μέχρι τώρα δείχνουν ότι ο πραγματικός αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων ξεπερνά τα 2 εκ?!

Στεργιος είπε...

Η περίπτωση του Πάγκαλου
(1)

Εν αρχή είναι η εξουσία. Μετά είναι οι στόχοι των πολιτικών που θέτει. Μετά είναι η οργάνωση της επιβολής του μέτρου. Όλα αυτά είναι αναγκαιότητα. Οι στόχοι δεν παζαρεύονται. Παζαρεύεται όμως το εύρος της εφαρμογής τους.

Ως εδώ τα πράγματα είναι σχετικά απρόσωπα. Από δω και πέρα γίνονται επώνυμα σε πρόσωπα, σε κόμματα και σε πολιτικές εφαρμογής. Στη πολιτική σκηνή των υπηρετών του συστήματος (πολιτικό σύστημα) διεξάγεται ένας αδυσώπητος αγώνας ποιος και με ποιον τρόπο, αποτελεσματικότερο κάθε άλλου, θα τα προωθήσει τους στόχους της εξουσίας. Πάνω εδώ στήνονται κόμματα, ιδεολογίες, οράματα, «καινοτόμες» ιδέες, νομπελιστικά συγγράμματα κλπ, κλπ. Δεν λείπει καμία ιδέα από άκρως «φιλολαϊκή» και σοσιαλιστική όπως η 3η Σεπτέμβρη και η… «5η του Μάη» (μέρα που έγινε νόμος το Μνημόνιο) μέχρι τις άκρως νεοφιλελεύθερες και φασιστικές ιδέες.

Στο παραπάνω πλαίσιο διαμορφώνονται και τα πρόσωπα και οι προσωπικές πολιτικές. Έτσι ο κάθε πολιτικός της άρχουσας τάξης επιλέγει τη θέση και τη τακτική που νομίζει ότι θα πετύχει ταυτόχρονα τόσο το στόχο της άρχουσας τάξης που υπηρετεί όσο και τους προσωπικούς του στόχους να ανέλθει στην πολιτική εξουσία και να αμειφθεί. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πραγματικά αμείφθηκαν με τα ρίσκα που έχουν πάρει κατά καιρούς να υπηρετήσουν δια πυρός και σιδήρου ή δια της… δημοκρατικής παραπλάνησης των μαζών την άρχουσα τάξη.

Τα πρόσωπα αυτά εναλλάσσονται και ενίοτε μεταλλάσσονται στο ρόλο τους ή μεταλλάσσουν τους ρόλους θεωρώντας ότι έτσι θα πετύχουν τον ποθητό συνδυασμό και των δύο στόχων. Δείτε την πορεία πολλών μεγάλων ελλήνων αστών πολιτικών και βγάλτε τα συμπεράσματά σας με τις μεταλλαγές, ανάλογα με τους καιρούς και τις τακτικές επιδιώξεις της άρχουσας τάξης.

Στέργιος

Στέργιος είπε...

Η περίπτωση του Πάγκαλου
(2)

Η περίπτωση του Πάγκαλου δεν διαφέρει σε τίποτα από τα παραπάνω. Το αντίθετο μάλιστα είναι η προσωποποίηση αυτής της διαδικασίας μεταλλάξεων. Από επαναστάτης κομμουνιστής, λίγο ροζέ με τη διάσπαση του ΚΚΕ, πούρος σοσιαλιστής της 3η Σεπτέμβρη ‘74 που υπόσχονταν «στις 17 σοσιαλισμό»(!!!) κατέληξε διαπλεκόμενος κυνηγός κεφαλών του ΚΚΕ , του ΣΥΡΙΖΑ και κάθε αριστερού που δεν προσκυνά και αντιδρά στη νέα κατοχή!

Παίρνει τα πρόχειρα εύσημα από την άρχουσα τάξη γι αυτό αλλά και αυτή μετρά κατά πόσο τη συμφέρει πάντα ο Πάγκαλος γι αυτό και παρουσιάζονται για λογαριασμό της και επικριτές του στα μέσα ενημέρωσης του κεφαλαίου που δήθεν παίρνουν αποστάσεις αλλά στην ουσία υπηρετούν δικούς τους σκοπούς ανάλογης φιλοδοξίας με αυτή του Πάγκαλου.

Από πάντα δεν συνήθιζα να ρίχνω μεγαλύτερο βάρος από όσο έπρεπε στα πρόσωπα από τη πολιτική. Αυτά είναι διαλεκτικά δεμένα και το ένα επηρεάζει το άλλο. Όμως το πρωτεύον είναι οι πολιτικές. Πολλές φορές ο «κακός» πολιτικός υπηρέτης τα έκανε θάλασσα και δεν πέρασε ήπιους σχετικά σκοπούς (πχ Γιαννίτσης) και ο «καλός» (ΓΑΠ) κατάφερε ό,τι δεν κατάφεραν δεξιοί, σοσιλίζοντες, κεντρώοι ακόμη και δικτάτορες. Σε 9 μήνες γκρέμισε λαϊκές κατακτήσεις ενός αιώνα! Φυσικά ευνόησαν και οι καιροί, δηλ. οι συσχετισμοί πολιτικών και ταξικών δυνάμεων.

Ωστόσο ο Πάγκαλος αν και βασιλικότερος του βασιλέως δεν αποτελεί για την άρχουσα τάξη καλύτερο χαρτί από τον ΓΑΠ. Αντίθετα μάλλον της ξινίζει όταν τραβάει πολύ το σχοινάκι για να φαίνεται ο ΓΑΠ μετριοπαθής. Έτσι τον κατατάσσει στους αλλά κάρτ βοηθητικούς.

Ο ακραία λαϊκίστικος δρόμος του Π. δεν χρειάζεται και πάρα πολύ σήμερα στη άρχουσα τάξη εκτός για κάτι ξεπλύματα και «βρώμικες δουλειές». Είναι όμως καλή εφεδρεία. Και αν δεν γίνει αυτός πρώτο βιολί, θα γίνει κάποιος όμοιος διάδοχος .Το σύστημα δεν έπαψε ποτέ να έχει εφεδρικούς και άκρως φιλόδοξους ανταγωνιστές υπηρέτες σε κάθε θέση. Αν πχ ο Λίνεν του Ολυμπιακού θέλει δυο για κάθε θέση, το σύστημα διαθέτει, δυστυχώς, χιλιάδες. Αυτές είναι οι «προσωπικότητες» αυτά είναι τα πρόσωπα που δεν λείπουν ποτέ από το παιχνίδι του ρόλου της προσωπικότητας στην ιστορία.

Ορισμένες φορές η προσωπικότητα, το πρόσωπο δηλαδή συγκεντρώνει επάνω του τόσο μεγάλη διαλεκτική αντίδραση (επηρεασμό) στη πολιτική της άρχουσας τάξης που η πτώση του συμπαρασύρει και τη τάξη (πχ Τσάρος, Τσαγκ Καϊ Σεκ, Μπατίστα, Σάχης κλπ). Τότε λέμε ότι η πολιτική ή φυσική εξόντωση της προσωπικότητας είναι και όρος ανατροπής της πολιτικής ή ταξικής εξουσίας. Μόνο τότε όμως.

Ο Π. φυσικά δεν ανήκει σε αυτές τις προσωπικότητες. Μάλλον δεν θα πέσει δάκρυ αν εξοντωθεί πολιτικά, αντίθετα ίσως προκαλέσει πολλές ανακουφίσεις αφού όπως φαίνεται έπαιξε τον αισχρό ρόλο του και τώρα ο χρόνος είναι εναντίον του.

Περιποιεί μεγάλη τιμή λοιπόν για αυτόν η κριτική που του κάνουν τα blog!


Στέργιος

Ανώνυμος είπε...

Καταρχήν καλημέρα και συγχαρητήρια για μια ακόμη φορά για τα εύστοχα σχόλια που κάνεις και δημοσιεύεις στο Blog σου.
Σε ότι αφορά τον συγκεκριμένο άνθρωπο, δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω. Με έχεις καλύψει πλήρως. Αυτό που θα πρέπει να αναφερθεί είναι η πολιτική και κομματική σκοπιμότητα ύπαρξης ενός τέτοιου ανθρώπου σε μια "σοσιαλιστική" κυβέρνηση. Θα έπρεπε να θυμηθούμε όλοι μας τον μακαρίτη τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο, που ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της κυβερνητικής προπαγάνδας του ΠΑΣΟΚ και της οικογένειας Παπανδρέου. Πάντοτε λοιπόν το ΠΑΣΟΚ, είχε στην πρώτη γραμμή της επικοινωνιακής του πολιτικής και πολιτικής αντιπαράθεσης ανθρώπους υβριστές, χαμηλού πολιτικού και πολιτισμικού ήθους, λαϊκιστές και θρασείς που θα ξεσήκωναν τους αδαείς, αγράμματους και κομπλεξικούς οπαδούς των καφενείων. Αυτή η τακτική είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το ήθος των τηλεοπτικών παραθύρων, όπου δίκιο έχει ο πιο φωνακλάς και ο άνθρωπος που έχει το θράσος και την ικανότητα να ισοπεδώνει κάθε γνώση (πολιτική, ιστορική και επιστημονική). Αυτοί οι άνθρωποι είναι που φανερώνουν και το πραγματικό όραμα του ΠΑΣΟΚ που ήταν και είναι "εθνικο"-σοσιαλιστικό. Γι αυτόν το λόγο και έχει τον Πάγκαλο σαν αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπάρχει αυτή η συνεργασία και σύμπνοια με το κόμμα των Ελληναράδων.
Τυχαίο??? Δε νομίζω...

SKANDALOS είπε...

Ο ΛΑΟΣ ΑΠΑΙΤΕΙ ΤΗΝ ΠΑΣΟΚΟΑΠΑΛΛΑΓΗ
http://gataros.blogspot.com/2010/07/blog-post_2946.html