Η "δεν ξέρω τι θέλω" κοινωνία

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό, ένα μεγάλο ποσοστό των ερωτηθέντων, που όπως μάς διαβεβαιώνουν οι στατιστικολόγοι αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της ελληνικής κοινωνίας, δηλώνει σε ποσοστό από 70% έως 90% αντίθετο με την παρουσία του ΔΝΤ στη χώρα μας και με τα εξ αυτού εκπορευόμενα μέτρα.

Τόσο το ερώτημα λοιπόν, όσο και η καταγεγραμμένη γνώμη και θέληση αποτελούν αναντίρρητα γεγονότα. Βάσει αυτών, με μια μικρή και όχι αυθαίρετη, όπως ελπίζω, προέκταση του συλλογισμού, συμπεραίνω ότι το ίδιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας επιθυμεί και την απομάκρυνση του ΔΝΤ από τη χώρα. So far so good!

Τα προβλήματα ενσκήπτουν όταν ερχόμαστε στο διαταύτα, στον προσφορότερο δηλαδή τρόπο με τον οποίο το ΔΝΤ θα μάς αδειάσει τη γωνιά. Φυσικά αυτό δεν μπορεί να γίνει αφ’ εαυτού, διότι θα πρέπει να πάει part and parcel και με αυτούς που το προσκάλεσαν.

Ας απαριθμήσουμε λοιπόν μερικούς από τους ενδεικνυόμενους τρόπους:

1. Η μέθοδος των απεργιακών κινητοποιήσεων. Σκοπός τους είναι να ασκήσουν πίεση προς την κυβέρνηση προσβλέποντας είτε στην άμεση άρση των μέτρων, είτε στην παρακώλυση των χειρισμών της, ώστε να πει επιτέλους το άι σιχτίρ, να τα παρατήσει με τους ανεπίδεκτους κωλοέλληνες και δια παντός να τα μαζεύει.

Εδώ θα κάνουμε άλλη μια διάκριση απεργιών. α) Στις γενικές 24ωρες απεργίες όπως προκηρύσσονται από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, έξι τον αριθμό, μέχρι σήμερα, β) στις γενικές απεργίες διαρκείας, οι οποίες ακόμα δεν έχουν κηρυχτεί, και όπως λένε οι μάντεις, ούτε και πρόκειται αυτό να συμβεί, και γ) στις απεργιακές κινητοποιήσεις μεμονωμένων σωματείων και οργανώσεων.

Ως προς την εκδοχή α), διάχυτη είναι η αντίληψη ότι οι γενικές επίσημες 24ωρες απεργίες είναι περιορισμένης αποτελεσματικότητας, ότι ενεργούν όπως η βαλβίδα ασφαλείας στη χύτρα ταχύτητος προς στιγμιαία εκτόνωση της λαϊκής οργής, ότι πρόκειται περί επαναστατικής και μόνο γυμναστικής, με συνέπεια να ελκύουν όλο και λιγότερο κόσμο στις γραμμές τους.

Ως προς την εκδοχή β), είναι εκτός ατζέντας των μεγάλων συνδικάτων, οπότε και την βγάζουμε από τον κατάλογο.

Τελευταία στη σειρά είναι η εκδοχή γ), για την οποία όμως κάθε φορά που λαμβάνει χώρα, υπάρχει έτοιμη η κοινωνική δυσανεξία με ένα προκάτ κατάλογο αφοριστικών χαρακτηρισμών, όπως συντεχνιακή, οικονομίστικη, αντικοινωνική κλπ, με αποτέλεσμα το είδος αυτό της απεργίας να νομιμοποιείται μόνον από την κοινωνική ομάδα που συμμετέχει.

Συνοψίζοντας λοιπόν, βλέπουμε ότι η ελληνική κοινωνία απορρίπτει στην πράξη την εφαρμογή της μεθόδου των απεργιακών κινητοποιήσεων για την επίτευξη του δεδηλωμένου στόχου της.

2. Η μέθοδος του αντάρτικου πόλης, βουνού ή και παραλίας, αναλόγως των εποχών του έτους. Μέχρι τώρα, ενώ ο Βελουχιώτης χαίρει γενικής εκτίμησης, εκτιμώ ότι δεν είναι πολλοί αυτοί που θα βρεθούν ν’ αρματωθούν με φυσεκλίκια και να ιππεύσουν τ’ άλογα για να διώξουν τον εχθρό. Οπότε και η μέθοδος αυτή απορρίπτεται.

3. Υπάρχει βέβαια και η μέθοδος των εκλογών, δια της οποίας κάποιοι είναι πιθανόν να ευελπιστούν ότι έτσι θα φέρουν τούμπα το ΠΑΣΟΚ, και ότι θα έρθει κάποιο άλλο κόμμα το οποίο και θα τους απαλλάξει απ’ τη σεισάχθεια. Ανατρέχοντας όμως και πάλι στις δημοσκοπήσεις τέτοια επιλογή είναι μακράν τού να έχει πιθανότητες επιτυχίας διότι δεν υπάρχει πολιτικός σχηματισμός στον οποίον οι πολίτες να είναι πρόθυμοι να αναθέσουν το βαρύ αυτό έργο.

Φυσικά, ουδείς ανακινεί θέμα εκλογών, οπότε ούτε και αυτή η προοπτική φαίνεται θελκτική προς το παρόν.

4. Υπάρχει η μέθοδος της brute force ανατροπής διαμέσου στρατιωτικού πραξικοπήματος, δυνατότητα με την οποία φλερτάρουν ουκ ολίγοι ευυπόληπτοι και δημοκρατικοί συμπολίτες μας. Όπως και η δυνατότητα πρόσκλησης μιας έξωθεν εισβολής από δυνάμεις οι οποίες θα αναλάμβαναν το καθήκον της αποκατάστασης της δημοκρατίας στην ελλάδα, με την υπόσχεση φυσικά να αποσυρθούν με το πέρας της αποστολής τους. Μια τέτοια δύναμη δεν θα μπορούσε να είναι η Αμερική, ή η Γερμανία, θα μπορούσε όμως να είναι η Τουρκία, η οποία και θα έσπευδε ευχαρίστως να μάς εξυπηρετήσει, αλλά λείπει, βρε παιδί μου η ευρύτητα πνεύματος, οπότε και αυτό απορρίπτεται σαν προοπτική.

Δεν θα ήταν λοιπόν υπερβολή να παρομοιάσω την ελληνική κοινωνία με το τζανταμπέτικο μειράκιον του οποίου, ενώ είναι φως φανάρι ότι λυσσάει της πείνας, το ένα φαΐ του βρωμάει, το άλλο του ξινίζει, το ένα το φτύνει και το άλλο το κάνει εμετό. Βέβαια είναι πολύ πιθανόν, να την πάθει σαν και το μειράκιον, το οποίο κάποια στιγμή ενδίδοντας στην πείνα του, τρώει με όρεξη μέχρι και τον εμετό του.