Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Η Ζωή μου με τις Κατσαρίδες


Καλώς τηνα, βρε, βρε πού ήσουν κρυμμένο εσύ τόσο καιρό;

Την είδα που προχωρούσε δισταχτικά, στην άκρη του κρεβατιού. Σηκώθηκα και πήγα να την καλωσορίσω. Δισταχτική κι εγώ, μην ξαφνικά ορμήσει και με φάει το θεριό, αλλά και μήπως την τρομάξω και τη χάσω μέσα σε καμιά χαραμάδα. Κι άντε να την ξετρυπώνεις μετά. Μπα... Ρούπι δεν κούνησε. Μάλλον λίγο έκανε στην άκρη να μ’ αποφύγει, με κοίταξε, την κοίταξα, και συνέχισε κούτσα-κούτσα το δρόμο που είχε αποφασίσει να πάρει από τα πριν. Παράξενη στ’ αλήθεια συμπεριφορά για τη φυλή της, συνήθως μόλις αντιληφθούνε κάτι ξένο να κινείται δίπλα τους, τεντώνουν τις κεραίες, πατάνε γκάζι, ανεβάζουνε στροφές και μην τον είδατε τον Παναγή, ή μάλλον την Τερέζα.


Στρουμπουλή, στρουμπουλή και καλοθρεμμένη, σίγουρα θα είχε έρθει από αλλού, γιατί σ’ αυτό το σπίτι ούτε ψίχουλο δεν περισσεύει. Είχε όμως κάποιο πρόβλημα στην πλάτη, από κάπου φαίνεται θα είχε βάλει ζόρι να περάσει, η χοντρή, και το ένα της φτερό έχασκε απ’ το πλάι λυτό.


Πλάσμα του θεού, είναι κι αυτό, σκέφτηκα, ας το να ζήσει. Τι ζητάει κι αυτό το ζωντανό; Λίγη συντροφιά κι ένα φαγάκι. Συντροφιά ναι, όση θέλει. Αλλά φαγάκι, κομμάτι δύσκολο να βρεθεί. Ικανοποιημένη που άφησα τα αισθήματα ανθρωπισμού ή μάλλον κατσαριδισμού ν’ αναδυθούν, κάθισα στο κρεβάτι και συνέχισα το διάβασμα.


Δεν πέρασε ώρα κι ακούω ένα υπόκωφο ντούπου-ντούπου εκεί κοντά. Βρε, καλώστηνα κι εσύ! Νάσου κουνιστή κουνιστή και μια άλλη παχουλή κατσαρίδα, που φαίνεται είχε ανησυχήσει και είχε βγει στη γύρα ψάχνοντας για το ταίρι της. Δεν έδωσα συνέχεια στο περιστατικό, άλλωστε είναι κρίμα απ’ το θεό να τα βάζεις με ερωτευμένα πλάσματα κι έτσι έδωσα και σ’ αυτή μια ευκαιρία για να ζήσει έναν έρωτα μεγάλο. Εγώ, το βιβλίο, και δυο κατσαρίδες, τετράπαχες σαν αγελάδες στο ίδιο δωμάτιο, φτιάχναμε μια περίεργη ατμόσφαιρα.


Όλο όμως έριχνα κι από μια λοξή ματιά, μπας και αποθρασυνθούν και τους έρθει να σαλτάρουν για περισσότερη θαλπωρή στο κρεβάτι, γιατί είχανε βλέπετε και φτερά· η δεύτερη δε, τετράγερα και καλογυαλισμένα. Κυνηγιόντουσαν απ’ εδώ κι από κει, μυρίζανε, ψάχνανε, αλλά επεκτατικές βλέψεις δεν φαινόταν να έχουν.


Μπορεί όλοι μας να είχαμε κατά καιρούς συμβατικά pets, όπως γατιά, σκυλιά, παπιά, κουνέλια και χελώνες, αλλά οι κατσαρίδες, όσο και να μην θέλαμε να τ’ ομολογήσουμε, αποτελούσαν μια μόνιμη σταθερά των σπιτιών. Με το ξανθό γένος των μικρόσωμων κατσαρίδων εγώ προσωπικά είχα με τα χρόνια εξοικειωθεί. Κάπως, όπως και με τις μύγες. Που και που ξεντέριαζα καμιά, όταν την πρόφταινα στη γωνιά, μπας και πετύχω κάποια αποσυμφόρηση, αλλά άντε να τα βάλεις με τις αναπαραγωγικές ικανότητες του είδους. Μια ξεπάστρευες, εκατό ξεφύτρωναν απ’ την κοιλιά της. Έτσι είχα αποφασίσει να παραιτηθώ και να αποδεχτώ τη συμβίωση. Είχα μάλιστα τόσο πολύ εξοικειωθεί, που δεν με πείραζε καθόλου να χώνω το χέρι μου κατά καιρούς και ν’ αδειάζω τον κότσο της κυρίας Ριρής της γειτόνισσας από τις κατσαρίδες που τον είχανε κάνει στέκι.


Ποιο το πρόβλημα άλλωστε; Τα σκυλιά και τα γατιά, τα παπιά και οι χελώνες θέλουνε φροντίδα καθημερινή, ενώ οι κατσαρίδες, ούτε λουρί χρειαζόντουσαν για να τις βγάζεις βόλτα τα πρωινά, ούτε μπάνιο θέλανε, ούτε ντάντεμα, ούτε γιατρό, μόνες τους πλένονταν, μόνες τους ξεγένναγαν, μόνες τους ταΐζονταν. Το ιδανικό pet!


Το πρόβλημα όμως ήταν με το άλλο γένος, αυτό των κατσαρίδων με σώμα ελέφαντα και φτερά πτερόσαυρου. Εδώ πια είχαμε μια θεμελιακή μετάλλαξη και αναβάθμιση του είδους. Δεν ήταν απλό πράγμα να κάνεις πια μιά με το νύχι για να τις ξεφορτωθείς, ούτε ήταν εύκολο να συνηθίσεις τον ανατριχιαστικό ήχο που έκανε το σώμα όταν έσκαγε με πάταγο κάτω από την παντόφλα που έπεφτε με δύναμη. Τι να κάνεις όμως. Σ’ αυτή τη ζωή όλα συνηθίζονται. Στις αρχές, μικρή και άπειρη, έτρεχα έντρομη και χτύπαγα τα κουδούνια στα διπλανά διαμερίσματα, ψάχνοντας τον ατρόμητο δολοφόνο που θα με απάλλασσε. Κάποιες φορές τον πετύχαινα, άλλες όμως, όταν η ώρα ήταν τέτοια που δεν μού πήγαινε να ξεσηκώνω τον κόσμο με τα σώβρακα και να τον στέλνω νυχτιάτικα στη μάχη, μάζευα με προσοχή τα μπογαλάκια μου και την έκανα για το ξενοδοχείο. Μια, δυο τρεις, δεν ήταν να το κάνω και σύστημα. Έπρεπε να μάθω να αντιμετωπίζω κι αυτό το πρόβλημα, μόνη μου. Αχ, αυτή η ενηλικίωση!


Αγόρασα ό,τι εγχειρίδιο υπήρχε στην αγορά, για να εξοικειωθώ, όπως «Οι φίλες μας οι κατσαρίδες», παραμύθια όπως «Ρούλα, Ρούλα η μικρή και ορφανή κατσαριδούλα», ξαναδιάβασα τη «Μεταμόρφωση» του Κάφκα, γέμισα τον τοίχο με εμψυχωτικά stickers όπως «Ι love katsarides» ή «Μια κατσαρίδα την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα», επισκέφτηκα σεμινάρια αυτοβοήθειας με τίτλο «Πώς να μάθετε να ζείτε με τις κατσαρίδες», πλήρωσα σε ψυχολόγους για να μάθω τι λέει ο Λακάν για το φόβο μπροστά στην κατσαρίδα, πήγα σε σχολή και παρακολούθησα μαθήματα ανώδυνης εξόντωσης κατσαρίδων, με βιολογικό μάλιστα τρόπο, και χωρίς χημικά και τα ρέστα, έκανα πρακτική εξάσκηση σε υπόγεια νοσοκομείων και κουζίνες εστιατορίων και με τον καιρό αφού μάζεψα ένα σωρό διπλώματα και βεβαιώσεις σπουδών κατσαριδολογίας, αισθάνθηκα πανέτοιμη να αντιμετωπίσω και αυτή την πλευρά της ζωής.


Οι κατσαρίδες στο δωμάτιο, συνέχισαν να παίζουν και να κάνουν θόρυβο, τόσο που δεν μπορούσα πια να συγκεντρωθώ και να διαβάσω. Είχαν μαζευτεί και άλλες πολλές, από τα διπλανά δωμάτια, είχε μαυρίσει το πάτωμα από το πλήθος. Κατά πως φαίνεται έκαναν πάρτι και ήταν όλες στο τσακίρ κέφι. Μερικές δε, μάλλον απ’ το πολύ πιοτό, είχαν ξεπεράσει τις αναστολές και το σύμφωνο συμβίωσης που είχαμε από κοινού υπογράψει και είχαν βάλει πλώρη για το κρεβάτι. Δώσε θάρρος στο χωριάτη, να σ’ ανέβει στο κρεβάτι!, μονολόγησα. Σαν φρουρός ακοίμητος στο κάστρο της Ωριάς είχα πιάσει θέση στο χείλος του κρεβατιού και με μοναδικό όπλο μια οδοντογλυφίδα πάσχιζα απεγνωσμένα να τις αποκρούσω.


Στην αρχή προσπάθησα να τις συνετίσω και να διαπραγματευτώ μαζί τους, τις έπιασα με το καλό, προσπάθησα να εξηγήσω τα δικαιώματά μου, τους έφερα το Σύνταγμα του σπιτιού, που και οι ίδιες είχαν αποδεχτεί και ψηφίσει, τις έπιασα μετά με το άγριο, αλλά πού. Αυτές το χαβά τους. Συνέχισαν να προκαλούν και ν’ αυθαδιάζουν. Να με αγνοούν και να σκαρφαλώνουν, να πατούν στα σεντόνια μου, στις κουβέρτες μου, να χορεύουν και να χέζουν προκλητικά στα βιβλία μου.


Δεν άντεξα άλλο, ένας εσμός ελεεινών κατσαρίδων να θέλει να κάνει κουμάντο στο κρεβάτι μου! Πήγα στο ντουλάπι και έφερα το μπουκάλι με το πετρέλαιο. Τις ράντισα μια μια, σταγόνα, σταγόνα. Τις έβλεπα να γυρνούν ανάποδα, να ξύνουν τις πλάτες τους στο στρώμα, να κουνάνε τα πόδια στον αέρα και να χαχανίζουν, οι γελοίες. Μ’ ένα σπίρτο, δεν υπήρχε πια τίποτα που να τις θυμίζει. Λαμπάδιασαν, τσιτσίρισε για λίγο το τροφαντό τους κρέας, και μετά καπνός.


Μ’ ένα δεύτερο σπίρτο λαμπάδιασε και το σύμφωνο συμβίωσης, και όσα χαρτιά είχαμε όλα αυτά τα χρόνια υπογράψει. Δεν θα χρειαζόταν πια. Δυο μπουκάλια bygone ήταν αρκετά για να σβήσουν κάθε ίχνος τους τόσο στο παρόν, όσο και στα χρόνια που μου έμελλε να ζήσω. Από δω και πέρα, οι κατσαρίδες ήταν εχθρός. Καμιά ανοχή, καμιά φιλία, κανένα κανάκεμα. Bygone και ξερό ψωμί!


36 σχόλια:

Νοσφεράτος είπε...

τι εχετε παθει ολοι με τις κατασαριδες; ε; Και ο Δυτης των νιπτηρων εγραψε για κατασαριδες ..
Τωρα δεν γινεται Πρεπει να γραψω και γω κατι για ΚΑΤΑΣΑΡΙΔΕΣ

ΧΜΜΜ ..θα γραψω για δυο πολύ συμπαθητιές κατσαριδες που με ακολουθουν οπου κιαν παω και κανουνε Κωλοτουμπες για ναμε κανουν να γελασω και να διωξουν την θλιψη για το Δου Νου Του...

Βρηκα και τον τιτλο
ΟΙ ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ
προσεχως .. Μην το χασετε...

cynical είπε...

Αληθεια;;

Κοιτα συμπτωση! Φαινεται πλακωσανε πολλες στην πολη, και δεν μπορεις να τις αγνοεις πλεον!

δύτης των νιπτήρων είπε...

Οι δικές μου είναι στην επαρχία, αλλά όντως, κοίτα σύμπτωση. Και γράψαμε και με παρόμοιο πνεύμα βλέπω.
(πάντως στη θέση σου θα είχα φρικάρει...)

cynical είπε...

γεια σου Δυτη,

οι δικες μου ειναι πρωτευουσιάνες, και κακομαθημενες... Παντως, τωρα εχω παρει το κολάι και τις σκοτωνω χωρις δισταγμο. Λιγο ανατριχιαζω, ακομα, αλλα το παλευω...

katerina είπε...

Κοιτα να δεις ρε Cynical... Παρελθοντολογουμε όλοι σήμερα, ίσως γιατί οι εποχές ενδεικνυνται για να πιασουμε τους νόμους και τις γραφές απο την αρχή. Ισως γιατί ξαμολησαμε πολύ τα λουριά και αφησαμε πολύ χωρο στις ...κατσαριδες. Αλλά ότι απομενει απο αυτή την μάταιη ζωή ειναι ένα. Να την ζησεις όπως της αξιζει.

Κι αν κληθείς να εξολοθρευσεις τις κατσαριδες, "αναμεσα σε Νομο και σε ...Θεό", η επιλογή ειναι πάντα δεδομένη. Μιας που ο Νόμος, όσο κι αν ενδυεται θεικές τις πορφυρες που του φορεσανε, ειναι συχνά ο χυδαίος ο Νομος της κατσαρίδας.

Ανώνυμος είπε...

Εχει το κείμενο κλαποια αλληγορία που δεν κατάλαβα???? Γιατί άλλοιως οuτε ο Λακάν σας σώζει ούτε ο Λένιν

cynical είπε...

Κατερινα,

τις κατσαριδες δεν τις θελει ουτε ο θεος.

cynical είπε...

παντως οσο και να εψαξα τη βιβλιογραφια, βιβλιο του Λενιν για τις κατσαριδες δεν ηύρα...

Συμφωνα ομως με το Φρουντ οι κατσαριδες ειναι γεματες συμβολισμους. Δεν θυμαμαι τωρα σε ποια σελιδα του ονειροκριτη του αναφερεται σ' αυτες.

espectador είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=beh0rithHSo&feature=related

athinovio είπε...

Ααααααα!
Με ανατρίχιασες!
Κάποιο καλοκαίρι που είχα ξεμείνει στην Αθήνα, ξύπνησα με μια τέτοια υπερμεγέθη μπερδεμένη στα μαλλιά μου.
ΙΙΙΙΙΧ!

cynical είπε...

Αθηνα
και πως επιβιωσες βρε θηριο;
Πώς δεν επαθες κανενα καρδιακο;

Νοσφεράτος είπε...

σεμενα περπατησε ποντικι

celin είπε...

cynical,το προβλημα ειναι οτι οι ανθρωποι συνηθισαν τις κατσαριδες διπλα τους,κοντα τους,πανω τους.Κ δεν εχουν καμια διαθεση να τις αποδιωξουν γιατι ο φοβος τους οτι δε μπορουν να τις αποδιωξουν,εξελιχτηκε σε αυτοεκπληρουμενη προφητεια.
Κ τωρα σταληθεια δε μπορουν

cynical είπε...

γεια σου celin,

τελικα, ο φοβος της κατσαριδας ειναι εντελως αδικαιολογητος, αμα συνειδητοποιησεις ποσο μικρη ειναι. Κανεις ετσι το παπουτσι και την συντρίβεις...

Νοσφεράτος είπε...

αλλο φόβος αλλο φοβία

athinovio είπε...

Δεν είναι φόβος, είναι αηδία

Selinios Katroutsos είπε...

Η ωδή στην κατσαρίδα:
http://selinios.blogspot.com/2007/03/blog-post_25.html
Από αλλοτινές εποχές που η συμβίωση ήταν και στην δική μου καθημερινότητα.

vripol είπε...

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ, ΨΟΦΟΥΝΕ ΜΕ ΟΒΙΔΕΣ

Απ ΄τον αγώνα τον σκληρό, που μήνες πια κρατάει,
Σερνάμενοι σ΄ ορύγματα πού ο εχθρός δεν τα πατάει,
Μαχόμενοι το ΔΝΤ και εαυτόν παραμελούντες,
Άπλυτοι παραμένουμε, σφόδρα σκυλοβρωμούντες.

Και είναι τέτοια η οσμή, που ολόκληρη η πανίδα,
Αποπροσανατόλιστη σ’ οβίδων καταιγίδα,
Μας εκλαμβάνει ως πτώματα, όζοντα, μες την σήψη.
Και πλησιάζει λαίμαργα, ζουμάκια για να γλύψει

Επτά σμήνη από έντομα το πτώμα αποσυνθέτουν,
Τα πλειστα είν’ υμενόπτερα και φτέρωμα διαθέτουν,
Μα κι αν δεν έχουνε, γεννούν απ’ την αδημονία
Να ανακυκλώσουν το υλικό, ποθούν, με βουλιμία.

Εξ ού και η ταυτόχρονη αποτρόπαια παρουσία,
Κατσαριδών με πτέρωμα, εδώ και στα Χαυτία,
Που δόλια επωφελούμενες από την καχεξία,
Όργια επιδιώκουνε, φούλ στην ανωμαλία.

Σ’ εμε, το ζώον πλησίασε, δια να με διακορεύσει
Στις μαύρες ονειρώξεις του, εχθές είχε μια ρεύση,
Τα άγρια του τα ένστικτα, θέλησε να κορέσει,
Το κατσαριδοπέος του, να μου το εφορέσει.

Την τελευταία την στιγμή, γλύτωσα από θαύμα,
Μα μου μεινε μες την ψυχή, τεράστιο ένα τραύμα,
Καλά, να σε πηδά ο ΓΑΠ, το ΔΝΤ ,η Μερκέλλα,
μα να στην φέρνει έντομο, είναι να σούρθει τρέλα..

cloudsinthemirror είπε...

La cucaracha...la cucaracha...

Ακόμα κι εγώ έγραψα για τις κατσαρίδες, μετά τον Κάφκα.

Ζεστό κείμενο, ευχάριστο και καλοκαιριάτικο, cynical.

Νοσφεράτος είπε...

''Σ’ εμε, το ζώον πλησίασε, δια να με διακορεύσει
Στις μαύρες ονειρώξεις του, εχθές είχε μια ρεύση,
Τα άγρια του τα ένστικτα, θέλησε να κορέσει,
Το κατσαριδοπέος του, να μου το εφορέσει.''


ΑΜΆΝ Υιέ μου Βριπολα τι ειναι αυτο το ποίημα;
μου μοαζει φαντασίωση Βρυκολακα σε Μνημα
σαν Οργιο τρομαχτικό !Σαν Παρτυ Βρυκολακων
σαν να Γάμος γαιοσκώληκων βαθια μεσ σεναν Λάκον .


με τουτο σου το εύρημα, το κατσαριδοπέος
εγινες Μέγας ποιητής παρόλο που εισαι νέος

vripol είπε...

ΟΙ ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ ΜΑΣ ΠΗΔΑΝ.
ΑΛΛΑ ΤΙ ΛΕΕΙ ΚΙ Ο ΛΑΚΑΝ;

πατέρα ξεσκεπάστηκα στον ύπνο μου,
το είδες,
θα μού πεσαν βαρούτσικες το βράδυ οι γαρίδες,
γι αυτό στόν ύπνο μου εχθές έβλεπα κατσαριδες.

μα έλα ν' αναλύσουμε το ονειρο πού είδα,
έχει σαφή εξήγηση,
δεν μουστριψε η βίδα:

το δόλιο υποσεινηδητο πού σύμβολα δεν έχει.
τα παίρνει από την γλώσσα μας, κι ευθύς μας κατατρέχει..

γιά να υποδείξει απειλή, στό όνειρο πού είδα,
την εξουσία του πατρός την ντύνει... κατσαρίδα.

μαζί μ' αυτό το έντομο, ερχονται και τα "πρέπει",
και το καθήκον με φτερά, από ψηλά την πέφτει..

όπου καθήκον, νόησε του ΔΝΤ κανόνες,
πού θέλουν να επιβάλλουνε στά όνειρά μας νόρμες.

να αρνηθώ το έντομο και ευθύς να το πατάξω,
σημαινει πώς παράβασην μεγάλη θα διαπράξω

να το δεχθώ όμως σιωπηρά,
δουλοπρεπώς με μόκο,
με κάνει δούλο του πατρός, συνήθιο πού δεν τόχω

η πάταξη του φτερωτού
με δένει στο οιδιπόδιο,
η ανοχή του με βοηθά, μού δίνει κατευόδιο,
στον κόσμο τον συμβολικό, στους κώδικες της γλώσσας, αρκεί να μην υποταχθώ με πειθαρχία κλώσσας.

πρεπει την κατσαρίδα μου
πρώτα να την θαυμάσω,
να επιδιώξω αρχικα, με δέος να της μοιάσω,

κι αφού μετα την βαρεθώ, καί νιώσω μιά ανία,
να την αφήσω πίσω μου,μακριά στην ιστορία.

ελα θηρίο ΔΝΤ, πού διεκδικεις την μάνα,
δεν σε φοβάμαι,
σύμβολο, να πάρε μια μπανάνα,
σε σένα καθηλώθηκε ο ολίγιστος γιωργάκης,
για να ξεφύγει απ την μαμά, να γίνει λίγο...Άκης...

νοσφερατος είπε...

Αυτο το ασυνειδητο που ολους μας ..αμάει
σαν κατσαριδα που βαθεια μεσα μας εισχωρεί
μοιαζει με καμπιαμεσα μας που πάντα ξενυχταει
κι ακομα και στα ονειρα , μας εμφιλοχωρεί

Τι θελει το ασυνειδειτο ; Αραγε Che Vuoi ;
σαν κατσαριδα εισερχεται κι ολοι φωναζουν
''όιιιιι''

και ολοι τον κατηγορουν τον Αμοιρο Γιωργακη
και δν βλεπουν τα μουτρα του που ειναισαν του Ακη

You Pay Your Crisis είπε...

Σεληνιε,

πώς τα καταφερες και εδιωξες τις κατσαριδες απο την καθημερινοτητα σου;

cynical

You Pay Your Crisis είπε...

Vripolidi

πλακα, πλακα, εισαι Ποιητής!

Τα μαζευω, και καποια μερα θα τα εκδωσω!

You Pay Your Crisis είπε...

clouds...

πολλοι παντως δεν το βρηκαν ευχαριστο το κειμενο. Ανατριχιασαν και εχασαν τον υπνο τους...
μαλλον θα γραψω κειμενο για ποντικια, για να ερθουν στα ζυγια τους!

Ανώνυμος είπε...

Έσκασα στα γέλια cynical και ΣΙΑ σχολιαστών!
Πριν λίγες μέρες με έπιασε υστερία με μια από δαύτες, τις ξανθές, τις καλο-αναθρεμένες, που έχουν εμφανιστεί και στον Γέρακα πλέον, μετά την εγκατάσταση αποχέτευσης, κι ανέβηκα στο κρεβάτι, αναζητώντας με το κινητό συμμάχους, καθώς ανατριχιάζω αν ακούσω το λοιώσιμο με παντόφλα.....μπρρρρρρρρ......
Μακάρι νάχα το χιούμορ σου, όταν έρχεται ώρα αντιμετώπισης πρόσωπο με "πρόσωπο". Έχετε πλάκα πάντως, νάστε καλά.
Θα καρφιτσώσω το μπλογκ να το διερευνήσω και γι άλλα τέτοια αν έχεις, φίλτατη.

Harmonic Ecology = MI VIA είπε...

Είμαι η προηγούμενη Ανώνυμη και ξαναγράφω για να συστηθώ, που το αποφεύγω λόγω ιδιαιτερότητος όπως θα δείτε. Γιατί να το κρύβομεν άλλωστε;
Εδώ λυπάσαι όπως βλέπω και τις κατσαρίδες κι έχω τις ίδιες τύψεις για την αποστροφή μου, έτσι θα με κατανοήσεις που είμαι χορτοφάγος.
http://ygieinidiatrofi-zoi.blogspot.com

cynical είπε...

γεια σου ανωνυμη,

κακως δεν συστηνεσαι. Η υγιεινη διατροφη αφορα ολους, ασχετο αν δεν ειναι πρωτη πρωτη στην ατζεντα για πολλους. Ολοι ομως ψαχνομαστε, και φυσικα φοβομαστε οταν αναλογιζομαστε τα σκουπιδια που τρωμε.

οσο για τις κατσαριδες, προσπαθησε να τις σκοτωνεις φορωντας ακουστικα με δυνατη μουσικη, ωστε να μην ακους τον ανατριχιαστικο θορυβο. Επισης μια μποτα με χοντρη σολα, θα ελαχιστοποιησει το σοκ της επαφης.

Αλλιως, μου δινεις ιδεα, να συστησουμε ομαδα αμεσης βοηθειας σε αυτους που ακομα τις σκιαζονται...

Την πρωτη φορα ειναι τα δυσκολα.

Νοσφερατος είπε...

Με τα μικρα μας οργανα τα κατσαριδοπέη
Ματαιως επιδιωξαμε να γινου'ευρωπέη

Τωρα Γυριζουμε ξανά στην Ψωροκωσταινά μας
παν'οι φιλοδοξιες μας πανε τα ονειρα μας.

----------------------------------

Και η βενζινη εφτασε τα δυο ευρώ το λίτρο
Με το κατσαριδακι σου που πας ρε Καραμήτροοοο;

Harmonic Ecology = MI VIA είπε...

"οσο για τις κατσαριδες, προσπαθησε να τις σκοτωνεις φορωντας ακουστικα με δυνατη μουσικη, ωστε να μην ακους τον ανατριχιαστικο θορυβο. Επισης μια μποτα με χοντρη σολα, θα ελαχιστοποιησει το σοκ της επαφης.

Αλλιως, μου δινεις ιδεα, να συστησουμε ομαδα αμεσης βοηθειας σε αυτους που ακομα τις σκιαζονται..."

ΧΑ! ΧΑ! ΧΑ! ΧΑ! ΧΑ!....ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ!

Κατσαριδοκτόνος είπε...

Οι δικές μου πάντως εξαφανίστηκαν με το MAXFORCE IC (δεν δουλεύω για την BAYER).

Ανώνυμος είπε...

Το πόσο το καταφχαριστήθηκα διαβάζοντας τα σχόλια δεν λέγεται..Είχαν περίεργη συνέπεια όμως.Είδα όνειρο ότι ήμουν σε δικό μου σπίτι με τον αδερφό μου και σκότωνα κατσαρίδες με το baygon.Οι άτιμες ήταν χιλιάδες,μικρές και μεγάλες,σε περίεργα σχήματα και σχέδια,μερικές ήταν και διάφανες!! (τα χω παίξει;)
Βέβαια μετά από λίγο εθίστηκα και ήθελα να τις κυνηγώ όπου τις έβρισκα! (σίγουρα τα 'χω παίξει!!)

Νοσφεράτος είπε...

Ενα ελαφρως λυπημένο για τις κατσαριδες αλλά με αισιοδοξο μηνυμα εν τέλει:
(ας δουμε τι θα μου βγει ..ελπίζω)
-------------
Ετσι σιγά σιγά εξοικειωθηκαμε με τις κατσαριδες .. στην αρχή αηδια ,αποστροφή,μετά οργή
αγανάκτηση,δοκιμασαμε να τις πατησουμε αλλά ειδαμε
οτι ητανε ΠΡΑ ΠΟΛΛΕΣ...
και δεν καταλαβαιναν τιποτε ρε γαμοτι,τιποτε
μονο δοκιμαζαν ΔΙΑΡΚΩΣ να μας εκγαμισουι με τα μικρουλια κατασαριδοπέη κατσαριζοντας ακαταπαυστα...
Ετσι

εντελει

Αφεθηκαμε στο τσιριχτο τους χαδι..

Ηπιαμε απο το ιδιο νερό

φαγαμε το ψωμι μαζί τους
και

καθισαμε ανακουρκουδα και τις κοιταξαμε καλά καλά
και με συμπονοια: Ερχονται απο το παρελθόν η απο το μέλλον
Υστερα
ξαπλωσαμε κατω και αφησαμε να μας πλημμυρισουν -οπως ο Γκιουλιβερ τους Λιλιπουτειους ..μιλιουνια απο κατσαριδουλες ,μυγακια ,σαραντοποδαρουσες και αλλα ερποντα πολυποδα ζούδια ..
Ορεα

Margarita Hoper είπε...

πολύ ωραίο :)

Margarita Hoper είπε...

Πολύ ωραίο ,εύγε! Σωστή ροή και έξυπνο περιεχόμενο :)

cynical είπε...

Σ' ευχαριστω Μαργαριτα. Ομοιοπαθής?