Διαισθάνομαι ότι η όλη ιστορία «Ευρωπαϊκή Κρίση Χρέους» διέπεται από έναν απίθανο παραλογισμό, παρόμοιο με αυτό που συναντάει κανείς σε ασυνάρτητα Β-Movies και στις εκπομπές του Λιακόπουλου, αν στη θέση των Ελοχίμ βάλουμε τις αγορές και στη θέση των Νεφελίμ, τα spreads.
Αναμφίβολα, οι μηχανισμοί που την πυροδότησαν είναι ολότελα πραγματικοί, εξηγούνται με τη λογική και ερμηνεύονται, μπορεί όχι μονοσήμαντα, αλλά αυτό δεν έχει και πολλή σημασία. Η ουσία είναι ότι είναι πραγματικοί και επιδέχονται λογική επεξεργασία. Το παράδοξο εμφανίζεται όταν ερχόμαστε στο σκέλος της αντιμετώπισης. Αυτό που συμβαίνει στις πλείστες των περιπτώσεων είναι ότι όταν γνωρίζεις την αιτία που προκαλεί ένα δυσάρεστο γεγονός, προσπαθείς να το αντιμετωπίσεις και να το ανατρέψεις πηγαίνοντας πίσω στις αιτίες και τους μηχανισμούς που το προκάλεσαν, τους οποίους και επιχειρείς να ακυρώσεις, ώστε να πάψουν να επιδρούν και να παράγουν τη δεδομένη δυσάρεστη κατάσταση.
Στην περίπτωση όμως της παρούσας κρίσης, η τακτική που ακολουθείται δεν μοιάζει καθόλου με τις συνήθεις πρακτικές. Αν και οι αιτίες έχουν ποικιλοτρόπως εντοπιστεί και αναλυθεί, η αντιμετώπισή της δεν ασχολείται με αυτές, τις αγνοεί προκλητικά, και αντ’ αυτού, επικεντρώνεται στα συμπτώματα, τα οποία επιχειρεί απλώς να κατευνάσει.
Στην ουσία έχουμε μια κομπογιαννίτικη συμπεριφορά, παρόμοια με τη μέθοδο αντιμετώπισης των ασθενειών από ένα κομπογιαννίτη γιατρό. Ο κομπογιαννίτης αδυνατεί να συνδέσει το σύμπτωμα της ασθένειας με την αιτία της ώστε να την αντιμετωπίσει αναλόγως, άλλωστε δεν τον ενδιαφέρει καν, παρά εφαρμόζει μια μέθοδο θεραπείας που δεν βασίζεται σε επιστημονικές γνώσεις, ούτε στην εμπειρία, ούτε ακόμα και στη διαίσθηση, αλλά σε κάποια ιδεοληψία ή μεταφυσική ενόραση. Πάρτε για παράδειγμα τις προσευχές, τα ξόρκια, τα μαντζούνια και τα λογής λογής αγιωτικά για την εκδίωξη από τον ασθενή του κακού πνεύματος που τον ταλαιπωρεί και τον αρρωσταίνει.
Τον ίδιο ακριβώς αλμπάνικο τύπο θεραπείας ακολουθείται και στην Ευρώπη. Το σύμπτωμα εδώ είναι η κρίση χρέους των κρατών και ο κατά την ΕΕ εχθρός, οι αγορές γενικώς, εχθρός διάχυτος, απρόσωπος και ασυνάρτητος. Οι αγορές έχουν μόνο ένα αίτημα: να εξασφαλίσουν τα ομόλογά τους και να συνεχίσουν να λαμβάνουν τακτικά τους τόκους επί των κεφαλαίων τους. Οι αγορές δεν γνωρίζουν πώς μπορεί αυτό να επιτευχθεί, ούτε καν τους ενδιαφέρει. Και εδώ είναι το κουμπί της υπόθεσης και ο παραλογισμός της όλης κατάστασης. Οι πολιτικοί δρουν, όπως δρα ένας γονιός μπροστά σε ένα βρέφος που γκρινιάζει και κλαίει. Δεν μπορούν προφανώς να συνεννοηθούν μαζί του, και αρχίζουν να δοκιμάζουν διάφορες μεθόδους μέχρι να καταφέρουν να το ηρεμήσουν. Το πιλατεύουν, το χαϊδεύουν, άμα δεν πιάσει αυτό, το αγριεύουν, του δίνουν να φάει μπας και πεινάει, του αλλάζουν την πάνα, ή αν τίποτε απ’ αυτά δεν πιάνει, το πετάνε κάτω απ’ το μπαλκόνι και ησυχάζουν δια παντός.
Οι ευρωπαίοι πολιτικοί κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα, κινούμενοι στα τυφλά, και μη γνωρίζοντας ποια θα είναι η πιο ενδεδειγμένη τακτική για να κατευνάσουν τον επιθετικό ιό των spreads, ως τη συμπύκνωση και ενσάρκωση του πνεύματος και της θέλησης των αγορών. Ό,τι και να κάνουν, πάντα εντός συγκεκριμένων ορίων φυσικά, διότι έχουν από πίσω τους και τα εκλεκτορικά σώματα, φαίνεται να αποτυγχάνει. Σε αντίθεση με το βρέφος, που η αιτία της γκρίνιας του είναι πάντοτε σωματική, πράγμα που σημαίνει ότι κάποτε θα βρεθεί η λύση, στις αγορές, η αιτία είναι ψυχολογική και ευμετάβλητη.
Τις αγορές όμως, μπορείς να τις δεις και κάτω από ένα διαφορετικό πρίσμα. Η απόδοση της κρίσης σε κρίση ρευστότητας, υπονοεί ότι οι αγορές είναι ένα ορθολογικό σώμα, που κρίνει, αναλύει και διαπιστώνει. Επίσης, μπορεί να έχει και ένα συγκεκριμένο σχέδιο το οποίο προσπαθεί να υλοποιήσει με τη σύμπραξη των πολιτικών, ή το ανάποδο. Δηλαδή, συγκεκριμένοι πολιτικοί, αυτοί δηλαδή που κινούν τα νήματα της Ευρώπης να επιδιώκουν να υλοποιήσουν ένα σχέδιο βάζοντας μπροστά τα πιο «πρωτοπόρα» κομμάτια των αγορών. Τέτοιο σχέδιο, κρίνοντας λογικά από τις συνεχείς επιθέσεις στο καθένα από τα κράτη του Νότου αποκλειστικά, θα μπορούσε να είναι και η διχοτόμηση της Ευρωζώνης σε δύο διακριτούς γεωγραφικούς και οικονομικούς πόλους. Η εξήγηση αυτή είναι αρκετά βάσιμη, αν πάρουμε το παράδειγμα της πρόσφατης επίθεσης στην Κύπρο και όχι στο Βέλγιο με τους σαφώς χειρότερους οικονομικούς και πολιτικούς δείκτες, (μεγαλύτερο χρέος για το τελευταίο και ανυπαρξία κυβέρνησης). Σημειωτέον, τα spreads είχαν αρχίσει να γυροφέρνουν το νησί, πολύ πιο πριν τη μεγάλη έκρηξη στο στρατόπεδο.
Αν όμως η κρίση, αποδοθεί σε κρίση φερεγγυότητας των κρατών, όπως συμβαίνει από μερίδα αναλυτών, (που σημαίνει ότι το πρόβλημα δεν είναι στείρο οικονομικό), τότε η διαπίστωση αυτή υπονοεί ότι οι αγορές κινούνται με ψυχολογικούς και όχι με λογικούς όρους. Το να ανορθώσει κάποιος ειδικός την ψυχολογία ενός ανθρώπου που πάσχει από κρίσεις πανικού, είναι μια επίπονη διαδικασία, με αμφίβολα τελικά αποτελέσματα. Σκεφθείτε τώρα, τι δουλειά πρέπει να γίνει και τι σόι αποτέλεσμα μπορεί να παραχθεί, αν οι πάσχοντες δεν είναι ένας, άλλα εκατομμύρια.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια η αντιμετώπιση είναι διαφορετική. Αλλιώς αντιμετωπίζεις έναν λογικό άνθρωπο που επιτίθεται βάση σχεδίου, κι αλλιώς κάποιον που επιτίθεται ακανόνιστα, αγόμενος και φερόμενος από φόβο και πανικό.
Η πολιτική ηγεσία της Ευρωζώνης, κάνει τα στραβά μάτια και με υποκρισία περισσή, αντιμετωπίζει τις αγορές σύμφωνα με τη δεύτερη, την ψυχολογική εκδοχή, ενώ κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτές κινούνται σύμφωνα με την πρώτη, δηλαδή τη λογική εκδοχή, με σχέδιο τη διάλυση της ΟΝΕ, το οποίο και τελικά θα επιτευχθεί.
Αναρτήσεις
13 σχόλια:
Τι θα προτεινες για να αποφεχθεί αυτό;
Προσωπικά πιστεύω ότι οι "αγορές" δεν είναι το ηλεκτρονικό νέφος που μας παρουσιάζεται. Δεν είναι αυτό το "νέφος" των εκατομμυρίων επενδυτών που μόνο στατιστικά μπορείς να υποθέσεις τις διαθέσεις, την ψυχολογία και τις αποφάσεις του. Πίσω από την λεξούλα "αγορές" κρύβονται συγκεκριμένα συμφέροντα, ανταγωνισμοί, κράτη και πολιτικές κι όχι μεμονωμένοι τυχοδιώκτες-κερδοσκόποι που κατασπαράζουν, φοβούνται, ανησυχούν, επιτίθενται κλπ. Είναι πολύ αφελές στην εποχή που οι πρόεδροι και οι πρωθυπουργοί έχουν γίνει ανοιχτά dealer των πολυεθνικών των χωρών τους, να λέει κανείς ότι η πολιτική και οι αγορές είναι δύο ξέχωρα στρατόπεδα που το ένα σχεδιάζει και το άλλο δρα βάση..."ψυχολογίας".
Ωστόσο το νέφος αυτό έχει κάποια πλεονεκτήματα στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό:
Πρώτον εξασφαλίζει περισσότερους βαθμούς ελευθερίας. Κάνει ευέλικτη την διαχείριση των συμμαχιών, των πολιτικών, του κέρδους και της χασούρας των παγκόσμιων ανταγωνιστών, αφήνοντας έτσι έξω από την αντιπαράθεση αυτό που λέμε "λαϊκός παράγοντας". Ο κόσμος απλά βλέπει ένα γκρίζο και απειλητικό γι αυτόν "νέφος", αδυνατεί να δει όμως τα πραγματικά κέντρα εξουσίας, στρεφόμενος τελικά ενάντια σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς-όργανα αυτών των κέντρων -επίσημα (g8, ΠΟΕ, ΟΟΣΑ , ΠΤ, ΕΚΤ κλπ. κλπ.) ή ανεπίσημα (Μπίντελμπεργκ κλπ.)- που την μία μαζεύονται στην Γένοβα, την άλλη στο Κατάρ και την τρίτη στο Τορόντο.
Κυνήγι ουσιαστικά φαντασμάτων, με μια ταυτόχρονη ψευδαίσθηση "απονέκρωσης" των κρατών, που δήθεν κοιτάνε "ανίσχυρα" τα τέρατα που ΤΑ ΙΔΙΑ δημιούργησαν.
Δεύτερον ενοποιεί τον ιμπεριαλισμό απέναντι στους λαούς. Όχι μόνο βγάζει από το παιχνίδι του ανταγωνισμού τον λαϊκό παράγοντα, αλλά και δίνει την δυνατότητα επιθέσεων στον κόσμο της εργασίας πολύ πιο ισχυρών, συντονισμένων και άρα αποτελεσματικών, σε σχέση με τις επιθέσεις μιας κυβέρνησης ή έστω μιας συμμαχίας.
Εκτονώνει λοιπόν προς το παρόν την κρίση και τους ανταγωνισμούς πάνω στους λαούς, δίχως να διακινδυνεύει την σταθερότητα του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Κατά τη γνώμη μου αυτό δεν θα συνεχιστεί για πολύ. Κάποια στιγμή η κρίση (που είναι πραγματική και μακροχρόνια) και ο ανταγωνισμός θα πάρει άλλη μορφή, πολύ πιο φανερή και πιο βάρβαρη.
Μήπως λοιπόν αυτό που λες στο τέλος Cynical, η "ψυχολογική εκδοχή", είναι αυτό που θέλουν εμείς να πιστεύουμε;
Αναγνωστη,
δεν αναφερομαι μονο στην ψυχολογια, αλλα και στο σχεδιο που πιθανον να ενυπαρχει πισω απο τις επιθεσεις, και μαλλον συμβαινει και αυτο.
Πιστευω οτι ο homo economicus δεν ειναι το απολυτα ορθολογικο ον, που κανει τις επιλογες του εχοντας γνωση και κριση στον υπερθετικο βαθμο. Αυτα εχουν συζητηθει εκτενως στη βιβλιογραφια.
Οι οικονομικες πραξεις υπαγορευονται οχι τοσο απο τους δεικτες αυτους καθ αυτους, αλλα από απο αυτους που τους "ερμηνευουν" και εν πολλοις διαμορφωνουν και την "ψυχολογια".
Αυτο που με παρακινησε να γραψω αυτο το ποστ ειναι η μεγαλη εικονα της αντιδρασης της ευρωπης μπροστα στην εξαπλωση της κρισης.
Δηλ ολες οι κινησεις των ηγετων της, οπως παρουσιαζονται τουλαχιστον προς τα εξω ειναι "για να πειστουν οι αγορές". Κανουν το ενα, δεν πειθονται. Κανουν το αλλο, συνεχιζουν να μην πειθονται κ.ο.κ.
Τι θα πείσει ομως τις αγορες; Ποια θα ειναι η κινηση που θα τις "ηρεμησουν";
Δεν ειναι παραλογο που κανεις δεν εχει διατυπώσει αυτή την ερώτηση;
Πιθανολογουν οτι αν ταίσουν το τερας με αυστηρη λιτοτητα των κρατων, αυτό θα λουφαξει στη γωνια του. Ομως δεν λουφαζει, διοτι τοτε ανακαλυπτει οτι η λιτοτητα θα επιφερει υφεση και ετσι θα κινδυνεψει περισσοτερο.
Μετα, αποφασιζουν να αναιρεσουν τη λιτοτητα στελνοντας στα κρατη πακετα χρηματων. Αλλα και παλι το "τερας" δεν ηρεμεί.
Οι αγορες, τα funds, οι μεμονωμενοι επενδυτες, που μπορει να ειναι και ο καθενας, δεν ενδιαφερονται απο πού θα βρεις τα χρηματα. Αυτο ενδιαφερει μονο τους πολιτικους οι οποιοι και τα παιρνουν με τον γνωστο τροπο.
Δεν αντιλεγω στη γενικη εικονα του καπιταλιστικου κοσμου που περιγραφεις. Εδω προσπαθω να κανω focus σε μια κατασταση η οποια εχει ντυθει με ενα πεπλο στερεοτυπων λεξεων.
Υπαρχει επιθεση;
Απο ποιους προερχεται;
Υπαρχει σχεδιο;
Ή ειναι απλώς πανικός ότι θα χαθουν χρηματα και ετσι πιεζουν γενικώς;
Ξερουν όμως προς τα πού πιέζουν;
Εδω φαινεται ότι ούτε ο εχθρός ούτε ο αμυνομενος γνωριζουν, ο μεν πρωτος τι ζητα, ο δε δευτερος πώς να πραξει.
Γιαυτο η κατασταση μου φαινεται παραλογη και εκτος ελεγχου.
Δεν νομίζω ότι παρεξήγησα αυτό που γράφεις cynical.
Άλλωστε λες στο τέλος "...ενώ κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτές κινούνται σύμφωνα με την πρώτη, δηλαδή τη λογική εκδοχή". Δηλαδή κι εσύ δεν φαίνεται να πολυ-πιστεύεις την "εκδοχή" των αγορών που λειτουργούν σαν κακομαθημένο, αψυχολόγητο και αντιπαθές πιτσιρίκι.
Μάλλον υπερθεματίζω αυτό που λες λοιπόν, λέγοντας ότι κατά την δική μου γνώμη η ψυχολογική εκδοχή των "αχόρταγων" και "ανεξέλεγκτων" αγορών είναι μια απάτη. Πίσω της υποκρύπτονται διάφορων τύπων πιέσεις, στα πλαίσια της ενότητας και του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών (ενότητα ως προς τους λαούς - ανταγωνισμός ως προς τις αγορές) σε ένα πόλεμο θέσεων που αύριο μπορεί να πάρει πολύ πιο επικίνδυνες διαστάσεις.
Όσο για την "γνώση και την κρίση" μπορεί να μην είναι απόλυτη και σίγουρα δεν είναι απόλυτη (ο "υπερθετικός βαθμός" δεν ξέρω τι έννοια έχει, την "μεγαλύτερη δυνατή"?), σίγουρα όμως είναι πολύ μεγαλύτερη από την δική μας, που καλούμαστε να διακρίνουμε μέσα στην ομίχλη της παραπληροφόρησης και της αντιδραστικής προπαγάνδας τα πραγματικά δεδομένα.
Κατά τη γνώμη μου ελεύθερη αγορά δεν υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ουσιαστικά από την είσοδο του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Από την στιγμή που ακόμη και η θέση ενός προιόντος στο ράφι του σούπερ μάρκετ δεν είναι τυχαία και ούτε ΚΑΝ μπορεί έτσι εύκολα να μπει ένα προϊόν στα σούπερ μάρκετ, φαντάσου πόσο τυχαίο είναι το παιχνίδι σε πολύ υψηλότερο επίπεδο, όπου νομίσματα και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα αναβαθμίζονται ή κατακρημνίζονται, συμπαρασύροντας μαζί τους ολόκληρες οικονομίες και κράτη.
Κατά την επίσης ταπεινή γνώμη μου, το να μιλά κανείς για ελεύθερο ανταγωνισμό στην εποχή των τεράστιων πολυεθνικών και πολυκλαδικών μονοπωλίων και της κατάλυσης κάθε έννοιας "διεθνούς δικαίου" εν ψυχρώ, με παιδαριώδεις δικαιολογίες και στημένα γεγονότα, είναι κάτι ανάλογο με την περίφημη προπαγανδιστική μπαρούφα "Ελλάδα, το τελευταίο κομμουνιστικό κράτος της Ευρώπης"...
Και κάτι τελευταίο.
Ρωτάς: "Τι θα πείσει ομως τις αγορες; Ποια θα ειναι η κινηση που θα τις "ηρεμησουν"; Δεν ειναι παραλογο που κανεις δεν εχει διατυπώσει αυτή την ερώτηση; "
Δεν ξέρω από ποιόν περιμένεις την ερώτηση. Πάντως αυτοί που κατέχουν την εξουσία κάνουν μόνο τις ερωτήσεις στις οποίες θέλουν να απαντήσουν.
Οι άλλες απλά πάνε στα αζήτητα, όπως άλλωστε θα έχεις παρατηρήσει κι από πολλές δικές σου ερωτήσεις που ποτέ δεν απαντήθηκαν και ούτε πρόκειται ν' απαντηθούν.
Το γενικό όνομα «αγορές» κάτω από το οποίο καλύπτονται οι χρηματαγορές και μόνο δεν είναι τυχαίο πως περιβάλλεται από ένα μεταφυσικό νέφος. Το υπερφυσικό αυτό νέφος συσκοτίζει σε σημαντικό βαθμό και για την μεγάλη πλειονότητα των εργαζόμενων τον αντίπαλο. Κι όχι μόνο αυτό. Οι κυβερνήσεις φαίνονται να αντιπαλεύουν έναν αόρατο και ύπουλο εχθρό . είναι κάπως σαν να δέχεται η Γη επίθεση από εξωγήινους. Φυσικά μόνο έτσι δεν είναι τα πράγματα. Οι αγορές είναι ουσιαστικά οι διαχειριστές των υπό διαχείριση περιουσιακών στοιχείων κυρίως. Τράπεζες, ασφαλιστικές, αμοιβαία κεφάλαια, hedge funds. Τα υπό διαχείριση περιουσιακά στοιχεία ανέρχονται σε 350 δις δολάρια περίπου εκ των οποίων τα 50 με 60 δις ανήκουν σε καμιά δεκαριά χιλιάδες άτομα διασπαρμένα σε όλο τον κόσμο. Το κουμάντο ανήκει σε μια χούφτα τράπεζες κυρίως οι οποίες και κάνουν το παιχνίδι. Όταν δανείζουν τους λένε επενδυτές και όταν τα ζητάνε κερδοσκόπους. Τα στοιχεία όλων είναι απολύτως γνωστά καθώς και τα κεφάλαια που διαχειρίζονται. Ο ορθολογικά δρών είναι ένας μύθος, μια αναγκαία αυθαίρετη σταθερά, για να μπορέσει να στηριχθεί πάνω του το θεωρητικό οικοδόμημα της φιλοκαπιταλιστικής οικονομικής θεωρίας. Στην πραγματική συμπεριφορά των παραπάνω διαχειριστών των κεφαλαίων υπάρχει πράγματι κάτι ψυχολογικό. Αυτό είναι η αγελαία του συμπεριφορά. Τρέχουν όλοι μαζί χωρίς καμιά σκέψη όπου οσμίζονται κέρδος και φεύγουν πανικόβλητοι όταν διαγνώσουν κίνδυνο. Αυτά χωρίς να αναφέρω τα τελείως ψεύτικα «εργαλεία» που χρησιμοποιούν όπως τα παράγωγα και τις αγοραπωλησίες τίτλων που δεν έχουν. Το γεγονός πως είναι ουσιαστικά πολλοί λίγοι αυτοί που καθορίζουν τους κανόνες τους δίνει τη δυνατότητα και σχεδιασμών κάτι που γενικά δε μπορεί να αποκλειστεί.
Λάθος το δις. Τρις είναι το σωστό
Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που έχουν πληροφόρηση από τον μέσο όρο και πάνω γνωρίζουν ότι το κεντρικό μοντέλο των ανθρώπινων οικονομιών εδώ και χιλιάδες χρόνια είναι απαράλλαχτο. Το 1% κατέχει το 25% του πλούτου, το 20% κατέχει το 80% του πλούτου και το υπόλοιπο 80% των ανθρώπων ζουν με ψίχουλα δηλαδή με το υπόλοιπο 15%.
Τα ποσοστά μπορεί να ‘παίζουν’ λίγο πάνω – κάτω από εποχή σε εποχή και από χώρα σε χώρα αλλά η κεντρική ιδέα παραμένει απαράλλαχτη ως παγκόσμια σταθερά και ανθεκτική ως γρανίτης. Η κατάσταση αυτή δεν έχει μεταβληθεί ως τα σήμερα αρχίζοντας από την εποχή του κώδικα του Χαμουραμπί (-1900) ή και πιο παλιά αφού πολλοί υποπτεύονται ότι πηγάζει από τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας των πρώιμων ανθρώπινων κοινωνιών.
Αυτό το περιβόητο 1% λοιπόν εννοούμε (κι ας μην το ξέρουμε) όταν λέμε «Αγορές». Αυτό το περιβόητο 1% είναι ο Κύριος του παιχνιδιού.
Ο Κύριος λοιπόν, είναι αχόρταγος και ανηλεής. Δεν τον αγγίζουν οι κρίσεις και οι υφέσεις. Δεν τον αγγίζουν οι πόλεμοι. Αν καμιά φορά τύχει να χάσει παιδιά κι αδέλφια στους πολέμους είναι από ιδιοτέλεια ή από «υψηλή» σπορτίβικη διάθεση και όχι από πραγματική ανάγκη ή εμπλοκή. Ακουμπισμένος με νωχέλεια πάνω στην ιστορικά επιβεβαιωμένη α-μεταβλητότητά του βλέπει όλους εμάς τους υπόλοιπους ως ενοχλητικά παράσιτα ή – στην καλύτερη περίπτωση – ως πρόσκαιρα χρήσιμα εργαλεία.
Ο Κύριος σήμερα συγκεντρώνει το έχει Του επειδή (α) δεν υπάρχει αντίπαλο δέος (β) επειδή έτσι του είπε ο Φρήντμαν και (γ) επειδή φοβάται λίγο την απρόβλεπτη Κίνα.
Ο Κύριος δεν δίνει πεντάρα τσακιστή για το αν εμείς οι υπόλοιποι θα πεινάσουμε, θα διαδηλώσουμε ή θα τρελαθούμε από την απραξία της ανεργίας. Πεντάρα !
Βλέπετε εσείς κάπου την Λογική;
.
Λίγα στοιχεία για μια πιο πολύπλοκη εικόνα.
Τίποτα δεν πρόκειται να ηρεμήσει τις αγορές, όπως συνηθίσαμε να λέμε, εκτός από την απαξίωση κεφαλαίου και τα πλήγματα στην εργασία. Όλη μαζί η διαδικασία, είναι αυτό του οποίου τα θεμέλια περιέγραψε ο Μαρξ: καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων.
Μέχρι πότε; Ώσπου να αποκατασταθεί η κερδοφορία του κεφάλαιου - πράγμα ακριβώς που θα θέσει τις προϋποθέσεις για μια καινούργια κρίση.Τότε και για τόσο μόνο θα "ηρεμήσουν οι αγορές", και γι αυτό ακριβώς η έκφραση είναι τόσο εσφαλμένη.
Αυτά τα γνωστά επιβεβαιώνονται μονότονα από την τρέχουσα κρίση. Αντίθετα, εκείνο που κανείς δεν γνωρίζει είναι αν η παραπάνω διαδικασία θα αφανίσει τον ανθρώπινο πολιτισμό, ή το αντίστροφο, και πόσο θα διαρκέσει η ιστορική περίοδος μέχρι να λήξει αυτή η αντιπαράθεση. Τίποτα στην Ιστορία δε δίνει κάποια ένδειξη για το μήκος της. Τίποτα δηλαδή δεν αποκλείει μια περίοδο "ιστορικών παγετώνων", έναν νέο Μεσαίωνα, ή "σκοτεινά χρόνια". Τίποτα επίσης δεν αποκλείει, κατά την ταπεινή μου κρίση, μια φυσική καταστροφή - καρπό της σημερινής σύγκρουσης, από κλονισμό της οικολογικής ισορροπίας ώς θερμοπυρηνικό ολοκαύτωμα.
Αντίθετα, όλα στην Ιστορία συμβάλλουν στη δημιουργία του πεδίου δυνάμεων εκείνου που άλλοι φιλόσοφοι ονόμασαν αναγκαιότητα, άλλοι νομοτέλεια και που μας σπρώχνει να σκεφτόμαστε και να δρούμε ως μέρη αυτής της σύγκρουσης. Μένει να έχουμε συνείδηση του πράγματος. Αυτή μπορεί να είναι η δική μας λογική και η δική μας ψυχή.
Υπό κανονικές συνθήκες θα γινόταν πόλεμος. Τόσο μεγάλο είναι το αδιέξοδο. Κυκλοφορεί μια απίστευτη ποσότητα χρήματος, αέρας, χωρίς αντίκρισμα, την οποία τώρα οι αγορές, ζητάνε να πάρουνε πίσω. Όσο και να ξεζουμίσεις την εργασία, αυτή η ποσοτητα δεν βγαίνει, παρά μονάχα ψίχουλα. Και αυτό είναι πλέον φανερό και οι αγορές το γνωρίζουν.
Γιαυτο και κανουν σπασμωδικές κινήσεις, σαν το εγκλωβισμένο αγρίμι στο κλουβί.
Η μόνη διέξοδος για να γίνει reset, αν δεν ξεσπάσει κανένας πόλεμος, είναι να γίνει μαζική διαγραφή χρεών. Με ένα delete στον computer να σβηστούν μερικά τρις, για να μην χρειαστει να γινουν delete μερικά εκατομμύρια ζωές.
Από την αλλη μερια σκεφτομαι, πως αν τώρα έχουν βρει την ευκαιρία καποια μεγαλα funds να διαλυσουν την ευρωζώνη, (γιατί δεν εξηγείται αλλιως η συστηματικη και μαζικη επιθεση σε χωρες του Νοτου), τοτε ειναι σιγουρο οτι δεν προκειται να παρουν τα λεφτα τους πισω.
Αντε, αν ηταν μονο η Ελλαδα και οι μικρες χωρες, ισως τα bail-outs να δουλευαν. Αλλα επιτιθεμενοι στην ιταλια, Ισπανια και Γαλλια, ειναι σιγουρο οτι δεν προκειται να τις σωσει κανενας. Και οτι οσο τις στριμωχνουν με λιτοτητα, τοσο μικραινουν και οι πιθανοτητες αποπληρωμης των χρεων τους.
Γιατι το κανουν τοτε; Εχουν χασει την ψυχραιμια τους και κτυπουν στα τυφλα, ή εχουν αποφασισει να χασουν, με κερδος τη διαλυση του ευρω;
Φανταζομαι οτι υπάρχει λογος. Με το δολαριο να χανει ολοενα σε αξια, κανεις πια δεν θα το θελει. Αν δεν υπάρχει ομως εναλλακτικα και το ευρω, τοτε, ισως το δολαριο κρατηθει.
Οι επιθέσεις κατά την δική μου άποψη έχουν στόχο να επιτύχουν βαθιά συντηρητικοποίηση στα Ευρωπαϊκά καθεστώτα και σε δεύτερη φάση ή παράλληλα, την επίτευξη κεντρικής διακυβέρνησης σε ένα απόλυτα νεοφιλελεύθερο περιβάλλον. Θα πρόκειται για την οικοδόμηση ενός ομογενοποιημένου οικονομικού κέντρου που θα στέκεται ως δεύτερος ή και ισότιμος πυλώνας της Δύσης. Δεν βλέπω την παραμικρή πιθανότητα για διάλυση της Ευρωζώνης. Οι στόχοι μάλλον είναι περισσότερο πολιτικοί παρά οικονομικοί-κερδοσκοπικοί. Σε αυτό το πλαίσιο η πρόσφατη υποβάθμιση των ΗΠΑ απευθύνεται περισσότερο στην κοινωνία ως μέσο πίεσης προς από-κοινωνικοποίηση (θυμάστε την Θάτσερ;) παρά στις ελίτ.
.
Η διαγραφή θα ήταν πράγματι cynical μια λύση. Χρειάζεται όμως μια γενική διαγραφή. Τόσο δηλαδή του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού χρέους. Υπό τις πολιτικές συνθήκες που επικρατούν σήμερα αυτό εγώ το κρίνω αδύνατο. Κι όχι μόνο αυτό. Τα αίτια που δημιούργησαν αυτά τα χρέη βρίσκονται στη βάση του σημερινού καπιταλισμού και αποτελούν την ουσία του. Καμία τεχνοκρατικής φύσης παρέμβαση, ακόμη και η διαγραφή δηλαδή, δεν αίρει τα αίτια που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Αρά; Απλά θα δοθεί μια πίστωση χρόνου και η διαδικασία θα αρχίσει ίδια από την αρχή αλλά με ρυθμούς που θα είναι εξαιρετικά ταχείς καθώς το αδιάθετο και λιμνάζον κεφάλαιο είναι τεράστιο από τη μια και από την άλλη το μέρος του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου που καταλήγει στην εργασία γίνεται όλο και μικρότερο. Αν είναι αυτή η πραγματική κατάσταση τότε καμιά λύση μόνιμη δεν είναι εφικτή μέσα στο σύστημα. Μέχρι εκεί μπορώ να πάω τη σκέψη μου με κάποια σχετική ασφάλεια. Ο πόλεμος αποτελούσε μια λύση αλλά σήμερα, με τα δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας τουλάχιστον, θεωρώ πως δεν είναι εφικτός.
Δημοσίευση σχολίου