Οι πόρτες των φτωχών

Ας υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται επιτέλους κυβέρνηση, ότι ανακάμπτει η οικοδομική δραστηριότητα, αφού προηγουμένως κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά έχουν χάσει το σπίτι τους, και ότι αποφασίζει κατά προτεραιότητα να κατεβάσει νόμο στη βουλή, σύμφωνα με τον οποίο οποιαδήποτε νέα πολυκατοικία ή συγκρότημα κατοικιών που θα κατασκευάζονται θα πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνουν ένα συγκεκριμένο ποσοστό διαμερισμάτων με χαμηλό ενοίκιο, έτσι ώστε οι νεόπτωχοι να μπορούν να βάλουν ένα κεραμίδι στο κεφάλι τους σε οποια συνοικία της πόλης θελήσουν και να μην δημιουργούνται καστροπολιτείες τύπου Εκάλης, Παλαιού Ψυχικού ή Λατινικής Αμερικής με ηλεκτροφόρα σύρματα, τάφρους και περίτεχνα οχυροματικά έργα.

Μια τέτοια απόφαση θα ξεσήκωνε αναμφίβολα θύελλα αντιδράσεων όχι μόνο στα κανάλια, αλλά και στην ίδια την ελληνική κοινωνία, η οποία θα διέβλεπε στην πρόταση αυτή την αναβίωση του λενινο-σταλινο-μπολσεβίκικου φαντάσματος, έτοιμο με το κονσερβοκούτι στο χέρι ν' απειλήσει τις ελευθερίες και τις περιουσίες των κατά τ' άλλα ανελεύθερων και λεηλατημένων νοικοκυραίων. Διότι τι αξία θα έχει πλέον το ιδιόκτητο διαμέρισμα του κυρίου τάδε, που το χρυσοπλήρωσε, αν αναγκάζεται, λόγω της κομμουνιστογεννούς νοοτροπίας της νέας κυβέρνησης, να συγκατοικεί στο ίδιο οίκημα με κάποιον κύριο δείνα, πρώην τρόφιμο Μπουρναζίου, ή ακόμα χειρότερα Περάματος; Θα μπορεί ν' αντέξει το συγχρωτισμό, το μοίρασμα του ασανσέρ, τις έντονες μυρωδιές της κατσαρόλας, τις φωνασκίες και τα καψουροτράγουδα αυτών των κοινωνικώς δευτεροκλασάτων; Εδώ ολόκληρη Μύκονος σφραγίστηκε, ώστε κανείς επισκέπτης να μην μπορεί να διαβεί τη μπούκα του καραβιού χωρίς ενδελεχή έλεγχο του εκκαθαριστικού της εφορίας. Δεν τα σηκώνει αυτά η ελληνική κοινωνία. Θέλει μεταρρυθμίσεις, θέλει εκσυγχρονισμό, θέλει να γίνει Ευρώπη, θέλει θεσμούς και νόμους που να σέβονται και να διαφυλάσσουν την περιουσία και των μόχθο των πολιτών.

Κι όχι σαν κάτι χώρες, όπως η κομμουνιστική Μεγάλη Βρετανία για παράδειγμα, που για να πάρει μια κατασκευαστική εταιρία άδεια ανοικοδόμησης θα πρέπει πρώτα να δεσμευτεί ότι ένα ποσοστό των κατοικιών ή των διαμερισμάτων θα διατίθενται με προσιτά νοίκια σε κατηγορίες αναξιοπαθούντων. Για το λόγο αυτό και για ν΄αντιμετωπιστεί η οικιστική κρίση, υπάρχουν οι Housing Associations, (Οικιστικές Ενώσεις), ως προμηθευτές κοινωνικής κατοικίας, κατά κανόνα μη κερδοσκοπικές και επιδοτούμενες από το κράτος, οι οποίες διαχειρίζονται μεγάλο αριθμό διαμερισμάτων νοικιάζοντάς τα με χαμηλό νοίκι κατά προτεραιότητα σε δικαιούχους, όπως αυτοί έχουν καταγραφεί στα κατά τόπους δημοτικά συμβούλια.

Το συγκεκριμένο μοντέλο, το οποίο είχε προωθήσει ο Ken Livingstone, δήμαρχος του Λονδίνου μέχρι το 2008, και το οποίο υιοθετήθηκε τόσο στη Σκοτία, όσο και στην Ουαλλία, είχε σαν σκοπό την ανάμιξη των διάφορων κοινωνικών τάξεων για την αποφυγή δημιουργίας γκέτο εργατικών κατοικιών και υποβαθμισμένων προαστίων. 

 

Το μέτρο συνεχίζει να εφαρμόζεται, αλλά από την “πίσω πόρτα”, κιαυτό κυριολεκτικά, αλλάζοντας δηλαδή είσοδο. Με μεγάλη έκπληξη δημοσιογράφοι του βρετανικού Guardian ανακάλυψαν ότι οι ποσοστώσεις διατηρούνται, αν και με διάφορα τερτίπια (λέγε μίζες), αρκετά κουτσουρεμένες, εν τούτοις οι δευτεροκλασάτοι ένοικοι, εν είδη απαρτχάιντ, αποκτούν πρόσβαση στα διαμερίσματά τους όχι από την κύρια χλιδάτη είσοδο με το φροντισμένο lobby, τον θυρωρό και τα τοιαύτα που προορίζονται για τους ιδιοκτήτες, αλλά από την πόρτα υπηρεσίας, αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν διαφορετικό ασανσέρ, αλλά και διαφορετικούς κάδους σκουπιδιών, γραμματοθυρίδες και αποθηκευτικούς χώρους. Τουτέστιν, οι πολυκατοικίες σχεδιάζονται έτσι ώστε οι μεν να μην έρχονται ούτε σε οπτική επαφή με τους δε, πόσο μάλλον σε φυσική. 

 

Η επινοητικότητα των κατασκευαστών μάς δείχνει πώς ένα κατά τα άλλα σοσιαλιστικό μέτρο μπορεί να μεταρρυθμιστεί και να επιβιώσει στο σύγχρονο νεο-φιλελύθερο περιβάλλον,-μπορεί δε κάλλιστα να επεκταθεί και στα μέσα μαζικής μεταφοράς σε πείσμα της Ρόζας Παρκς-, αλλά και να καθησυχάσει τους εγχώριους ανησυχούντες για τα μελλοντικά σοσιαλιστικά πειράματα του ΣΥΡΙΖΑ.