Προσθετική Μυαλών

Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς άρχισε όλη αυτή η ιστορία με τις προσθετικές για λόγους βασικά αισθητικής, μερών σώματος, σίγουρα κάμποσες δεκαετίες πιο πίσω, με νύχια στην αρχή, μετά με μαλλιά, μετά με βυζιά, μετά με πέη και πιθανόν και με κάποια άλλα δευτερεύοντα μέλη που προς στιγμήν, λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος, μού διαφεύγουν.

Κι αφού τα είδαμε, τα συνηθίσαμε και πάψαμε να τα προσέχουμε, παρά μόνον όταν από το πολύ τιγκάρισμα η σιλικόνη έρεε ποτάμι απ’ τα μπατζάκια, και όταν πια η αντίστοιχη αγορά φτάνοντας πια σε κορεσμό, κόντευε να βάλει λουκέτο, κάποιες ντουζίνες νοματαίων, από αρχαιολόγους, ανθρωπολόγους, τεχνολόγους, νευρολόγους και φιλοσόφους, (οι τελευταίοι σίγουρα σε ρόλο μαϊντανού, για να συγκρατούν τάχατες τα καβαλημένα τεχνοφρικιά), ένωσαν τις δυνάμεις τους κάποια νυχτιά στο Βερολίνο, με σκοπό να την αναστήσουν, εισηγούμενοι την πιο καινοτόμο υπηρεσία που μπορούσε κανείς να φανταστεί στον 21ο αιώνα, αυτή της προσθετικής μυαλού.

Κατ’ αρχήν δεν ήταν και πολύ άσχημη η ιδέα, αν σκεφτεί κανείς την επιδημία νέκρωσης εγκεφαλικών κυττάρων που ενέσκηψε στον πλανήτη τις τελευταίες δεκαετίες. Και πού καιρός να περιμένουμε τη φυσική επιλογή να κοπιάσει και να φτιάξει τα πράγματα! Θα αργήσει που θ’ αργήσει, άσε που υπάρχει κι ο κίνδυνος να βγει και σε λάθος μεριά.

Αν αφήσουμε κατά μέρος τη γενετική μηχανική, γιατί παρ’ όλο το σπρώξιμο, γονίδιο που να το τσιγκλάς και να αυξάνει την ευφυΐα δεν έχει προς το παρόν ακόμα βρεθεί, δεν μένει τίποτε άλλο πιο προσιτό και εύκολο, από την προσθετική. Και σε τι θα συνίσταται αυτή; Απλά, απλούστατα. Είτε από ένα μικρό βαλιτσάκι με συνθετικό μυαλό, κατά προτίμηση ρεπλίκα του μυαλού του Αϊνστάιν, που θα το σέρνεις πάντα μαζί σου και θα το συμβουλεύεσαι στα δύσκολα, είτε, το πιο πιθανό, από ένα κύκλωμα μικροτσίπ που θα κουβαλάς στην τσάντα και αναλόγως των περιστάσεων θα το προσαρμόζεις σε κάποια εξωτερική περιοχή του εγκεφάλου, κάτω από καμιά πιάστρα δηλαδή, ή πίσω από κανένα σκουλαρίκι, για να μην γινόμαστε και ρεζίλι που καταφεύγουμε στα τεχνητά και στα έτοιμα.

Αν εσείς δυσκολεύεστε να το χωνέψετε, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τον Dr. Λάμπρο Μαλαφούρη, νευρο-αρχαιολόγο στο Cambridge, (πάλι οι δικοί μας καβάλα στην πρωτοπορία), ο οποίος πιστεύει ότι η εγκεφαλο-προσθετική είναι το μόνο διαθέσιμο, λογικό (και αναγκαίο) βήμα, για την ενίσχυση της γνωστικής ικανότητας του ανθρώπου. Κι ας παλεύετε εσείς τάλαινες γονείς με μουρουνόλαδο, φρέσκο ψάρι, και γάλα, Βέλτσο, Μότσαρτ και Ντεριντά να διεγείρετε τα εγκεφαλικά κύτταρα των βλαστών σας. Ό,τι και να κάνετε, θα μοιάζει απλή βόλτα με παπάκι, ενώ δίπλα σας θα περνούν σφεντόνα τα παιδιά Φερράρι των γειτόνων, με την τελευταία λέξη της προσθετικής στα κρανία τους. Και άντε μετά να τα πιάσεις! Και άντε μετά να εξηγείς στα παιδάκια σου ότι δεν ήταν το μουρουνόλαδο αυτό που έφταιγε.

Τώρα, αν κάπου στο βάθος, σαν σώφρονες άνθρωποι, διαβλέπετε και κάποιο ηθικό πρόβλημα, μη θορυβείστε. Υπάρχουν στην ομήγυρη και μια αρμαθιά φιλόσοφοι γιαυτόν ακριβώς το λόγο: Για να το επιλύσουν!