Το ex-"σοσιαλιστικό" μουλάρι Μουμπάρακ στύλωσε τα ποδάρια και δεν λέει να το κουνήσει, παρ’ ότι η χώρα του οδηγείται αυτή τη στιγμή σε εμφύλιο σπαραγμό. Τι μπορεί άραγε να εξηγήσει την επιμονή του 82-χρονου και κατά πάσα πιθανότητα καρκινοπαθή γέροντα να κερδίσει μερικούς ακόμα μήνες στην εξουσία, κινδυνεύοντας να βυθίσει τη χώρα σε μια παρατεταμένη αιματοχυσία; Παίρνοντας σαν δεδομένο ότι θα τηρήσει την υπόσχεσή του να αποσυρθεί οριστικά τον Σεπτέμβρη, είναι προφανές ότι στους μήνες που μεσολαβούν θα επιδιώξει να τακτοποιήσει σημαντικές εκκρεμότητες που κατά πάσα πιθανότητα έχουν να κάνουν με τη διάδοχη κατάσταση και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το γεγονός ότι στις διαπραγματεύσεις μπορεί να συμμετέχουν και ξένες δυνάμεις. Το ότι η αμερικανίδα πρέσβειρα των ΗΠΑ Margaret Skobey όπως και άλλοι ανώτεροι αμερικανοί αξιωματούχοι ήρθαν σε επαφή με τον Elbaradei και το ότι οι αδελφοί μουσουλμάνοι ανέθεσαν στον τελευταίο να διαπραγματευθεί και εξ εν ονόματος αυτών, είναι γεγονός.
Για άλλη μια φορά οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών πιάνονται στον ύπνο και για μια άλλη φορά σέρνονται από τα γεγονότα που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι βέβαιο ότι θα τους ξεπεράσουν. Με την απώλεια της Αιγύπτου, οι ΗΠΑ χάνουν ένα πολύτιμο σύμμαχο στη Μέση Ανατολή, το ίδιο και το Ισραήλ.
Οι αδελφοί μουσουλμάνοι είναι το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, το οποίο αν και στην παρανομία, καθ’ ότι θρησκευτικό, κατέλαβε το 20% των θέσεων στο αιγυπτιακό κοινοβούλιο εφαρμόζοντας το κόλπο των ατομικών και ανεξάρτητων υποψηφιοτήτων. Η δημοφιλία του, κυρίως ανάμεσα στους φτωχούς των πόλεων συνίσταται στα εκτεταμένα δίκτυα περίθαλψης και κοινωνικής πρόνοιας που διαθέτει.
Σε επικείμενες εκλογές, μετά την αποχώρηση Μουμπάρακ, αν δεν προλάβουν οι μυστικές υπηρεσίες να οργανώσουν κόβοντας και ράβοντας απ’ εδώ κι απ’ εκεί, ένα κάποιο περισσότερο δυτικόστροφο κόμμα που να ταιριάζει στα γούστα του στρατού και της κοσμικής μεσαίας τάξης, αποψιλωμένης είναι αλήθεια τις τελευταίες δεκαετίες με τη νεοφιλελεύθερη στροφή του Μουμπάρακ, η οποία δημιούργησε λίγους πολύ πλούσιους και πολλούς πολύ φτωχούς, οι αδελφοί μουσουλμάνοι είναι σίγουρο ότι θα κληθούν να κυβερνήσουν. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, μιας και όλοι το ‘χουν σίγουρο πως οι συσχετισμοί στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, δεν θα είναι οι ίδιοι όπως με πριν.
Οι αδελφοί μουσουλμάνοι αν και μετριοπαθείς ισλαμιστές σήμερα, έχοντας στο παρελθόν «διαγραφεί» από τα φυσικά τους τέκνα Χαμάς, Χεσμπολά και Αλ Κάιντα, με τη δικαιολογία ότι ήταν εξαιρετικά ήπιοι και ενεργούμενα του Μουμπάρακ και της Αμερικής, εγείρουν φόβους ότι άμα τη αναλήψει του κυβερνητικού θώκου μπορεί να μεταλλαχτούν σύντομα προς το ισλαμικότερον. Προς το παρόν κρατούν χαμηλό προφίλ και βάζουν μπροστά τον κοσμικό και δυτικόφρονα ElBaradei να διαλαλεί στα αμερικανικά μέσα ότι δεν πρόκειται να εφαρμοστεί κανένας ισλαμικός νόμος και ότι οι αδελφοί μουσουλμάνοι δεν έχουν καμιά σχέση με Ιράκ, Αφγανιστάν ή το επάρατο Ιράν, προφανώς για να μην εγείρουν αντι-ισλαμικά φοβικά σύνδρομα και η όλη προσπάθεια πατώσει εν τη γενέσει της. Αλλά κανείς δεν δίνει εγγυήσεις για το μέλλον, ότι δηλαδή δεν θα επικρατήσουν στην πορεία περισσότερο φονταμενταλιστικές φωνές.
Το πιο πιθανόν είναι ότι οι αδελφοί, ακόμα και αν παραμείνουν ως έχουν, κάπως όπως οι μετριοπαθείς ισλαμιστές του Ερντογάν δηλαδή, και κρατήσουν την σημερινή τους δέσμευση για ένα δημοκρατικό καθεστώς, δεν θα τηρήσουν την ίδια φιλική στάση με το Ισραήλ. Θα ανοίξουν τα σύνορα με τη Γάζα, θα κόψουν τις ανενόχλητες βόλτες και τα πήγαιν’ έλα των ισραηλινών στο Σουέζ, και θα περιορίσουν την οικονομική συνεργασία. Μια τέτοια στροφή πιθανόν να παρασύρει και την Ιορδανία ώστε να επανεξετάσει τη στάση της με το Ισραήλ, ίσως και άλλα κράτη της ευρύτερης περιοχής.
Πάντως ότι και να γίνει, με τα σημερινά δεδομένα, ο χάρτης της μέσης ανατολής δεν θα είναι ο ίδιος όπως παλιά. Και το Ισραήλ περισσότερο από ποτέ θα βρεθεί στριμωγμένο.
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
Αν στεναχωριεσαι τοσο πολυ για το ισραηλ αλλος ενας λογος να συνεργαστουμε μαζι του μπας και δουμε ασπρη μερα στα εθνικα μας συμφεροντα
Offtopic η από πάνω...άσπρη μέρα θα δούμε όταν γίνουμε εθνικά ανεξάρτητοι,μακριά από μνημόνια,ΕΕ,ΝΑΤΟ κλπ
Αλλά στου εθνικιστή την πόρτα βράσε όριζα...
Η κύρια αγωνία του Μουμπάρακ δεν είναι να βρεθεί ένας κομματικός διάδοχος, αλλά μην ενισχυθεί το ισλαμικό κίνημα. Στις εκλογές αμφιβάλλω, αν εμφανιστούν οι ισλαμιστές, γιατί μάλλον θα εξακολουθούν να μένουν στην παρανομία.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι το ισλαμικό κίνημα αυτή τη στιγμή είναι ένα κομματικό σύμπλεγμα με στήριξη μόνο από το εξωτερικό και το φανατισμένο θρησκευτικά λαό. Δεν ικανοποιεί ούτε την αστική τάξη, ούτε το στρατό και τις Μεγάλες Δυνάμεις.
Η ανασυγκρότηση της αντιπολίτευσης δεν είναι γνωστό πόσο προχωράει κάθε μέρα ώστε να συγκροτήσει ένα δυναμικό κέντρο εξουσίας που θα επιβάλει τη λαϊκή θέληση. Έτσι με την ασφυκτική καθοδήγηση των ΗΠΑ προωθείται μια απολύτως ελεγχόμενη καπελωτική λύση με τον Ελ Μπαραντέι, τον Αμίρ Μούσα και τις κορυφές του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών. Είναι άγνωστο τι γίνεται στο «κάτω μέρος» του στρατού που συντηρεί πάντα τη Νασσερική παρακαταθήκη του.
Το θέμα είναι ότι και στη Τυνησία και στην Αίγυπτο, παρότι δεν φαίνεται, υπάρχει από κάτω ένα αδήλωτο καθεστώς διαδικής εξουσίας. Γίνεται αγώνας δρόμου για να απαντηθεί το γνωστό από τον Λένιν ερώτημα «ποιος – ποιόν». Με άλλα λόγια ποια τάξη θα φάει ποια και θα εγκαταστήσει την εξουσία της.
Δεν είναι γνωστό πως θα λήξη η μάχη. Για την ώρα η μονοπωλιακή αστική τάξη που συνδέεται άμεσα με το κοσμοπολίτικο κεφάλαιο φαίνεται να επικρατεί. Επειδή όμως οι πραγματικές διεργασίες τώρα άρχισαν και οι χώρες είναι «γκαστρωμένες» δεν ξέρουμε τι θα «γεννήσουν» στο τέλος οι εξελίξεις.
Είτε τώρα είτε στο επόμενο χρονικό διάστημα, όταν ένα μεγάλο και μαχητικό τμήμα του λαού θα έχει συνειδητοποιήσει ότι έχει τη δύναμη, όχι μόνο να ρίχνει εξουσίες σαν του Μομπάρακ που φαινόταν ατράνταχτες, αλλά, μπορεί και να εγκαθιστά δικές του εξουσίες.
Μέχρι τότε το «ποιος – ποιόν» θα επανέρχεται στο προσκήνιο με κάθε ευκαιρία και κυρίως με κάθε είδους διεκδίκηση της αφυπνιζόμενης εργατική τάξης, η οποία μέχρι τώρα κανένα δικαίωμα στη ζωή και στη χώρα δεν είχε.
Το ζήτημα ήταν να ανακαλύψουν η εργατική τάξη και ο λαός ότι «μπορούν». Μετά από αυτό, το ποτάμι της εξέγερσης του λαού δεν γυρίζει πίσω.
Ας δούμε λοιπόν που θα κάτσει η «μπίλια» για την ώρα και ας παρακολουθούμε με ποιον τρόπο θα ξαναπεταχτεί στη γύρα για να «ξανακάτσει» αλλού ανάλογα με τις δυνάμεις που τη σβουρίζουν.
Μεγάλη η χώρα μεγάλο το ρίσκο. Θα δούμε σε λίγες μέρες τη διαμόρφωση των μετώπων.
Στο μεταξύ το ντόμινο στη Μ. Ανατολή δεν ελέγχεται. Υεμένη, Ιορδανία, Τυνησία, Αλγερία… Δεν αποκλείεται ακόμη και σε «ήσυχες» (ξεπουλημένες) χώρες όπως η Λιβύη, η Σ. Αραβία, το Μαρόκο κ.α. να έχουμε εκρήξεις.
Οι αμερικανοί τρέχουν αλλά όλα έχουν όρια. Όταν οι λαοί αποφασίσουν να δράσουν οι αντιδραστικές ηγεσίες πετιούνται στο καλάθι της άχρηστης ιστορίας. Τότε άλλοι γράφουν την ιστορία ακόμη και όταν ο Ομπάμα μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά, «ανακαλύπτει», μετά 30 χρόνια αισχρής στήριξης της δικτατορίας από τις ΗΠΑ, ότι πρέπει να γίνει δημοκρατία!
Όσο για το Ισραήλ; Απλά τρέμει...
"Τα ποτάμια του αίματος που έγιναν ποτάμια της οργής"
http://aristeripolitiki.blogspot.com/
"Το ζήτημα ήταν να ανακαλύψουν η εργατική τάξη και ο λαός ότι «μπορούν». Μετά από αυτό, το ποτάμι της εξέγερσης του λαού δεν γυρίζει πίσω."
Θα ψηφίσουν μουσουλμάνους και όλα περι τάξεων και αριστερών μπούρδων θα πάνε στα αζήτητα. Συνεχίστε να βλέπετε τις αλλαγές που είναι ραγδαίες με τα αριστερά γυαλία σας.
Δημοσίευση σχολίου