Το ανταγωνιστικό Σύνταγμα

Χωρίς να είμαι νομικός, μέχρι τώρα νόμιζα η έρμη ότι τα απανταχού Συντάγματα κατοχύρωναν κάποιες θεμελιώδεις αξίες, και κάποιες μεγάλες ιδέες που ανά τους αιώνες εξέθρεψαν, όχι χωρίς αίμα, και τίμησαν οι λαοί. Ξέρετε τώρα, αξίες όπως ελευθερία, ισότητα, αξιοπρέπεια, προστασία ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων κ.λ.π., οι οποίες και θα αποτελούσαν το υπόστρωμα όλων των νόμων που θα απέρρεαν από αυτά, ώστε οι πολίτες της συγκεκριμένης πολιτείας να ζούνε καλά κι εμείς καλύτερα.

Και πάλι στην πορεία των αιώνων και μέσα στους δαιδάλους του μυαλού φωτεινών πνευμάτων βρέθηκε ότι οι αξίες αυτές οι ίδιες και όχι κάποιες άλλες, θα μπορούσαν να συστήσουν αυτό που ονομάζεται κοινωνία και Πολιτεία.

Γιατί, όπως καταλαβαίνετε, ένα Σύνταγμα που θα αποθέωνε, ας πούμε, την κλεψιά και θα την έθετε στη βάση του δικαίου, δεν θα μπορούσε να σταθεί και για πολύ, γιατί πάραυτα θα έπαυε να υφίσταται και η χώρα που θα το υιοθετούσε, λόγω γενικευμένου εσωτερικού πολέμου και άλλων δυσάρεστων τινών.

Τα Συντάγματα για τη νεωτερικότητα είναι ό,τι η βίβλος, το κοράνι, το πράσινο και το κόκκινο βιβλιαράκι για τις προ-νεωτερικές κοινωνίες, δηλαδή κάτι παραπάνω από ιερά, και τούτο γιατί χωρίς θεμελιώδεις κανόνες δικαίου και αλληλοσεβασμού δεν υπάρχει συνοχή κι όλα όσα προκύπτουν από την έλλειψη αυτής.

Σκεφτείτε τώρα ένα Σύνταγμα που θα θεμελιωνόταν πάνω στον ανταγωνισμό και την ανταγωνιστικότητα, τι σόι νόμους θα μπορούσε να παραγάγει, αλλά και τι σόι ποινές θα επέσυρε η παραβίασή τους, γιατί νόμος χωρίς ποινές, απλά δεν είναι νόμος. Αν η αλληλεγγύη εξασφαλίζει την ύπαρξη μιας κοινωνίας, ο ανταγωνισμός των μελών της την διαλύει. Το γεγονός όμως ότι μια διαλυμένη κοινωνία είναι και άνομη, αυτό φαίνεται να μην περνάει απ’ το μυαλό κανενός.

Αν λοιπόν το Σύνταγμα σκοπεύει εφ εξής να αναδεικνύει την ανταγωνιστικότητα ως μια από τις θεμελιώδεις αρχές της κοινωνίας, λογικά αυτή θα πρέπει να αντικατοπτρίζεται και σε όλων των ειδών τις σχέσεις και όχι μόνο τις οικονομικές και εμπορικές. Διότι αλλιώς τι νόημα θα είχε να κατοχυρωνόταν και συνταγματικά! Και επειδή ο νόμος είναι νόμος, κάθε σχέση λοιπόν μη ανταγωνιστική θα πρέπει να ποινικοποιείται.

Να ποινικοποιείται δηλαδή η αγάπη, η αλληλεγγύη, ο έρωτας, η φιλία, η φιλευσπλαχνία, η φιλανθρωπία, η φιλοζωία, η φιλοπατρία, η φιλοκαλία, η φιλολογία, η φιλομάθεια, η φιλοξενία, η φιλοπονία, οι φιλόπτωχες κυρίες, η φιλοσοφία, η φιλοστοργία, οι φιλότιμοι, αλλά και ο φιλοτελισμός, ενώ σαν εξαίρεση του νόμου ενάντια σε κάθε «φιλο» θα επιτρέπονται η φιλοκέρδεια, οι φιλοχρήματοι και ο φιλοτομαρισμός.

Καθώς και οι άφιλοι, οι αφιλόξενοι, οι αφιλότιμοι, οι αλήτες και οι φίλοι αυτών...