End Game για την Ευρωζώνη

Η νίκη Σαμαρά δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να σπρώξει αυτό το έρμο το τενεκεδάκι ακόμα παραπέρα. Είναι απορίας άξιο που ακόμα δεν έχει τρυπήσει, και που παρά τις τόσες κλωτσιές που έφαγε αυτά τα δυο τελευταία χρόνια, ακόμα αντέχει. Πολύ πιθανόν, οι στεναγμοί ανακούφισης που ακούστηκαν από τα πολιτικά γραφεία της Ευρώπης να ήταν για αυτό και μόνο: για το τενεκεδάκι δηλαδή που για ακόμα μια φορά κατρακύλησε. Σαν θαύμα! Παρά τον τόσο σαματά που έκαναν τα πολιτικά κύμβαλα ανά τας Ευρώπας ώστε να βγει ο Σαμαράς, μετά το χθεσινό αποτέλεσμα, οι αγορές δεν μάσησαν. Ούτε που ίδρωσε καθόλου το αυτί τους για τις 129 έδρες που έβγαλε. Θαρρείς κι η ανακατωσούρα των ημερών γινόταν για άλλους, κι όχι γιαυτές. Το ίδιο αφασικές, υποψιάζομαι ότι θα ήταν, ακόμα κι αν έβγαζε 200, ακόμα κι αν έπαιρνε κι ολόκληρη τη βουλή υπό μάλης. Αυτές το χαβά τους. Τα χρηματιστήρια, ανέβηκαν για λίγο το πρωί, λόγω αδράνειας πιο πολύ, παρασυρμένα από το χαζοχαρούμενο κλίμα των Αθηνών και του Βερολίνου, γρήγορα όμως λογικεύτηκαν και συνέχισαν την καθοδική τους πορεία. Το ευρώ ξανάπεσε έναντι του δολαρίου, το ίδιο και ο δείκτης DAX της Φρανκφούρτης. Τα επιτόκια των Ισπανικών και Ιταλικών ομολόγων, συμπεριφέρθηκαν ως συνήθως, αγνοώντας επιδεικτικά τις ελληνικές εξελίξεις. Και γιατί όχι;

Το πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι το πρόσχημα, είναι το εμπόδιο για να σκοντάφτει ο χρόνος, να καθυστερεί, να πλαταίνει και να εξασθενεί η ορμή του. Είναι το δόκανο, είναι το χασομέρι του χρόνου, είναι ο φύλακας άγγελος αυτού του παλιοτενεκέ που πρέπει πάσει θυσία να συνεχίζει να κυλάει, να κυλάει, ώσπου κάποιος από μηχανής θεός  ν' αποφασίσει επιτέλους να φανερωθεί.

Το πρόβλημα είναι πλέον το ευρώ, η ίδια η ευρωζώνη. Τρεις μήνες καιρό της δίνουν η Λαγκάρντ και ο Σόρος, επενδύοντας στην πρόβλεψη αυτή όλα τα αποθέματα της αισιοδοξίας τους. Η κηδεία θα μπορούσε να συμβεί και νωρίτερα. Τα σύννεφα που από καιρό μαζεύονται στην περιφέρεια, τώρα κινούνται απειλητικά προς το κέντρο. Δεν είναι μόνο οι υποβαθμίσεις των Ιταλικών-Ισπανικών-Κυπριακών και Πορτογαλικών τραπεζών. Στο χορό έχουν μπει και οι Ολλανδικές και οι Δανικές τράπεζες, και δεν είναι μακριά ο καιρός που στο γύρο θα μπουν και οι Γερμανικές.

Η Ευρωζώνη είναι πραγματικά σε αδιέξοδο. Τα δάχτυλα, στραμμένα προς τη Γερμανία τής ζητούν ν' αναλάβει τις ευθύνες της. Η Γερμανία αρνείται και απορρίπτει, όχι πάντα άδικα, όλες τις λύσεις που πέφτουν στο τραπέζι, και οι οποίες, παρά τις όποιες επί μέρους διαφοροποιήσεις, έχουν στον πυρήνα τους κάποιο τρόπο μοιράσματος τους χρέους, (ουσιαστικά ξελάσπωμα της ΕΖ από τη Γερμανία), είτε με έκδοση ευρωομολόγων, είτε με τη σύσταση κοινού ταμείου εξυπηρέτησης των κρατικών χρεών, είτε με την ένωση των τραπεζών και την εγγύηση των καταθέσεων σε πανευρωπαικό επίπεδο, είτε με το 'να, είτε με τ' άλλο. 

Καμια όμως λύση δεν διαφαίνεται, που να μπορεί να ξεγελάσει τις αγορές και να αντιστρέψει την τροχιά προς τη μεριά της πτώσης.  

Η επήρεια της νίκης Σαμαρά το πολύ να διαρκέσει ως το τέλος του μήνα, ας πούμε, ίσαμε τη σύγκλιση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ. Ένα μικρό σκουπιδάκι στην αμείλικτη ροή του χρόνου. Κι εκεί δίπλα, είναι η καταβόθρα, και παραμονεύει...