Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Η Γερμανία που αλλάζει...


Αίσθηση προκάλεσαν τα λόγια της καγκελαρίου Μέρκελ όταν σε συγκέντρωση νεοσσών του κόμματός της στις 16 του περασμένου Οκτώβρη στο Πότσνταμ, έκλεισε την ομιλία της με μια θεαματική κλωτσιά στην μέχρι τούδε πολιτική του «multikulti», για να συμπληρώσει αμέσως μετά, ασφαλώς ψευδόμενη, ότι για το φρενάρισμα της γερμανικής οικονομίας φταίνε ούτε λίγο ούτε πολύ οι ορδές των πληβείων μεταναστών, τη στιγμή που το μόνο που χρειάζεται η χώρα είναι ένα εισαγόμενο πολλαπλά εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό, το οποίο δυστυχώς, τα γερμανικά σχολεία αδυνατούν να παράσχουν.


Λόγια αιχμηρά έως κυνικά, και συνάμα επικίνδυνα με ποικίλες κοινωνικές και γεωπολιτικές προεκτάσεις. Όπως επίσης και λόγια, πίσω από τα οποία θα μπορούσε κανείς να διακρίνει και σαφείς υπαινιγμούς για την υπεράσπιση της γερμανικότητας, από αλλότριες κουλτούρες, θέματα, αμφότερα άθικτα και ανομολόγητα ήδη από την επομένη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, κυρίως εξ αιτίας της ασάφειας στον καθορισμό του περιεχομένου της κυρίαρχης γερμανικής κουλτούρας.


Φυσικά δεν ήταν η πρώτη φορά που καγκελάριος κήρυττε το τέλος της πολυπολιτισμικότητας. Το 2004 είχε προηγηθεί ο Σρέντερ με τις δηλώσεις του για άμεση ενσωμάτωση των μεταναστών, σπάζοντας έτσι τη γερμανική παράδοση η οποία ποτέ δεν αναγνώρισε τη χώρα επισήμως ως μεταναστευτικό προορισμό. Αλλά τότε, το εξωτερικό περιβάλλον ήταν λιγότερο επιρρεπές από το σημερινό στο να στήσει ευήκοον ους και οι γερμανοί, λιγότερο πρόθυμοι να συντονιστούν.

Τι θέλει να πει η Μέρκελ;

Τι ήθελε άραγε να πει η Μέρκελ και γιατί αυτή τη στιγμή, όταν μάλιστα η στάση της λίγο μόλις καιρό πριν στο άκρως προκλητικό βιβλίο του Ζαρατσίν, (μέλος του διοικητικού συμβουλίου της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας), με τίτλο «Η Γερμανία καταργεί τον εαυτό της», ήταν όχι μόνο έντονα επικριτική, αλλά συνοδευόταν και από αίτημα άμεσης παραίτησής του;


Σήμαιναν αλλαγή πλεύσης, πρόθεση αυτονόμησης και επιθυμία επανόδου στο ιστορικό προσκήνιο όχι πλέον σαν ισότιμο μέλος παραπαιόντων είναι αλήθεια, διεθνών οργανισμών, όπως ΝΑΤΟ και ΕΕ, αλλά σαν ηγέτιδα δύναμη και αυτόνομο έθνος με τις δικές του στρατηγικές και εν δυνάμει συμμαχίες, ας πούμε με τη Ρωσία;


Σήμαιναν μόνο επιθυμία συμπόρευσης με τον πρωθυπουργό της Βαυαρίας και κυβερνητικό εταίρο Ζέεχόφερ, ο οποίος στον ίδιο με τη Μέρκελ χώρο είχε δηλώσει δέσμευση σε μια ηγεμονική γερμανική κουλτούρα και αντίθεση στο φιλελεύθερο ιδεολόγημα της πολυπολιτισμικότητας;


Ήταν απλώς δευτερευούσης σημασίας λαϊκιστικές κορώνες για την ανάκτηση μέρους της καταρρέουσας δημοφιλίας του κυβερνητικού σχήματος του οποίου ηγείται, με το να επιχειρεί να στρέψει την οργή από την ανεργία και την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων, προς τον συνήθη αποδιοπομπαίο τράγο, δηλαδή τους μετανάστες, και για να είμαστε περισσότερο σαφείς, προς τα περίπου 4 εκατομμύρια των μουσουλμάνων μεταναστών και δη των Τούρκων;


Θέλησε να στενέψει το πολιτικό κενό με κομμάτια της ακροδεξιάς, μέσα και έξω από το κόμμα της, τα οποία θα μπορούσαν να εμφανιστούν με μια άκρως αντι-ισλαμική ατζέντα;


Πόσο ειλικρινής ήταν η ομολογία της για το τέλος των ψευδαισθήσεων σχετικά με τη δυνατότητα αρμονικής συμβίωσης με τους μετανάστες και κατά πόσο στόχευε με την ομολογία της αυτή ν’ ανοίξει επιτέλους ο διάλογος για το τι πρέπει να γίνει από δω και πέρα;

Διαζύγιο

Δύσκολα ν’ απαντήσει κανείς με σιγουριά. Το σημαντικό όμως είναι ότι έθιξε με απροκάλυπτο πλέον τρόπο, ένα θέμα το οποίο έρπει από καιρό και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπου αν λάβουμε επιπλέον υπ’ όψιν μας και την πρόσφατη πολιτική Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι προς τους Ρομά, και πριν από αυτή, την πολιτική απαγόρευσης της μπούρκας σε Γαλλία και των τεμένων στην Ελβετία, όπως επίσης και την άνοδο των ακροδεξιών αντι-μεταναστευτικών κομμάτων σε Ολλανδία, Αυστρία, Βέλγιο, Δανία, Ελβετία, Ουγγαρία, Γερμανία και προσφάτως Σουηδία, διαπιστώνουμε ότι η τουφεκιά της Μέρκελ κάθε άλλο παρά άστοχη ήταν. Τα λόγια της έβγαλαν στην επιφάνεια αυτό που από δεκαετία τουλάχιστον ψιθυριζόταν, ότι οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αρχίζουν πλέον ανοιχτά να παίρνουν διαζύγιο από την ανεκτικότητα των «παράλληλων κοινωνιών». Σε αντίθεση με τη Γαλλία που είχε εξ αρχής εφαρμόσει πολιτικές αφομοίωσης των μεταναστών, και την Αγγλία με τις πιο ενεργές πολιτικές, έστω και τύποις, σεβασμού της διαφοράς, η Γερμανία, ποτέ δεν παραδέχτηκε ανοιχτά ότι στο έδαφός της οι μετανάστες κόντευαν ήδη στην τρίτη γενιά και ότι ήταν κάτι παραπάνω από προσωρινοί. Έτσι η ελλιπής ενσωμάτωσή τους κάθε άλλο παρά στη δική τους άρνηση θα μπορούσε να χρεωθεί.


«Η απαίτηση για ενσωμάτωση θα αποτελέσει ένα από τα κύρια καθήκοντά μας», δηλώνει η Μέρκελ, και αμέσως μετά το Βερολίνο θα πλημμυρίσει με αφίσες παροτρύνοντας το πολυπληθές τουρκικό στοιχείο να καθίσει στα θρανία και να μάθει τουλάχιστον τη γλώσσα. Για να προλάβει δε κάθε όσμωση με τους ακροδεξιούς που παραμονεύουν να τραβήξουν το σπαθί, σπεύδει να προειδοποιήσει ότι τα τζαμιά αποτελούν κομμάτι του γερμανικού χώρου, ενώ ο γερμανός πρόεδρος Βουλφ, αναλαμβάνει να καθησυχάσει τον τούρκο ομόλογό του τονίζοντας με θέρμη ότι οι γερμανοί τρέφουν τα «καλυτερότερα» των αισθημάτων προς τους ξενιτεμένους συμπατριώτες του.


Η πραγματικότητα όμως στο εσωτερικό της Γερμανίας δείχνει ότι όντως υπάρχει πρόβλημα, κυρίως με την κυριαρχία στερεοτυπικών αντιλήψεων, εξ αιτίας της απουσίας εκπαίδευσης στην αποδοχή, σεβασμό και συμβίωση με τον άλλον. Πρόβλημα, που ενώ βρισκόταν ανέκαθεν σε λανθάνουσα κατάσταση, τώρα εκδηλώνεται ανοιχτά. Πρόσφατη δημοσκόπηση ενός think tank προσκείμενου στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, είχε δείξει ότι το 55% των Γερμανών θεωρεί ότι οι μετανάστες αποτελούν βάρος στην οικονομία, ενώ το 33%, ότι η χώρα έχει κυριολεκτικά κατακλυστεί από αυτούς. Το πιο ανησυχητικό όμως σημείο της μελέτης ήταν η εξάπλωση των ακροδεξιών συμπεριφορών από τα περιθωριακά στρώματα στο κέντρο ακριβώς της γερμανικής κοινωνίας. Οι απόψεις δε του Ζαρατσίν, το βιβλίο του οποίου αναμένεται να ξεπεράσει σε πωλήσεις το εκατομμύριο, συντονίστηκαν αρκετά καλά με το θυμό των Γερμανών για τη γκετοποίηση των μουσουλμάνων, και την απροθυμία τους, όπως την αντιλαμβάνονται, να ενσωματωθούν.


Η Μέρκελ, είναι φανερό ότι προσπαθεί να ισορροπήσει στο αντι-μεταναστευτικό αίσθημα των ψηφοφόρων της και την κακή πλευρά της γερμανικής ιστορίας. Παρά ταύτα, το ερώτημα «γιατί τώρα;» παραμένει. Και τούτο, διότι η γερμανική οικονομία βρίσκεται σε άνοδο, η ανεργία πέφτει σταθερά και γρήγορα, και η ροή των μεταναστών ειδικά από την Τουρκία έχει αρχίσει να παίρνει αρνητικό πρόσημο. Ένα όμως πράγμα φαίνεται σίγουρο. Με το τέλος της κρίσης, η Γερμανία δεν θα είναι καθόλου αυτή που για τόσες δεκαετίες ξέραμε.

8 σχόλια:

στελιος είπε...

Οσο η οικονομική ανάπτυξη των καπιταλιστικών χωρών είναι σε ανοδική πορεία , τότε οι μετανάστες είναι απαραίτητοι και ιδίως οι παράνομοι, για να μην ανεβαίνουν τα μεροκάματα.
Οταν υπάρχει κρίση, τότε φταίνε οι μετανάστες και οι λοιποί εργαζόμενοι.
Αυτά τα παραμύθια πλέον δεν περνάνε.
Ζούμε σε παγκόσμια αγορά, με τεράστιες μετακινησεις πληθυσμών και βρίσκονται σε αμηχανία πως θα εξαπατήσουν και πάλι τον κόσμο ,μη όντας σίγουροι και ίδιοι που πατάνε.
Ο καπιταλισμός συνενώνει τους εργαζόμενους κάθε μέρα εναντίον του σαν ένα σύστημα καταδικασμένο να πεθάνει.
Η Μέρκελ, Σαρκοζί , Μπερλουσκόνι κλπ θα σαρωθούν.
Η Ιστορία πίσω δεν γυρίζει.
Οι αντιδραστικές ιδεολογίες οδηγούν σε αδιέξοδα, θλιβερά κατάλοιπα του παρελθόντος.

bbimbo ( PR PROFILE ) είπε...

Η απαίτηση της μέρκελ για ενσωμάτωση,
δεν δηλώνει τίποτε άλλο από την απαίτηση για "πλήρη υποταγή/υπακοή"
των μεταναστών στις επιθυμίες του νεοφιλελευθερισμού(βλ. Συνθήκη της Λισσαβώνας).
Στην αγγλία που οι περισσότεροι μετανάστες είναι Πακις (ΒενγκαλοΙνδοΠακιστανοί)
η βασσίλισσα
επιβράβευσε σήμερα τους Τούρκους
προσδίνοντας στον Ερντογκάν
"Ευρωπαϊκή Ταυτότητα και Ενσωμάτωση"

Ανώνυμος είπε...

Για ρίχτε και μια ματιά εδώ για το πως η Αριστερά έχει τις ευθύνες της για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη κατά τον Σλαβόι Ζίζεκ:http://www.youtube.com/watch?v=x6QcDXDPU4Y&feature=player_embedded

Ρέφλης

cynical είπε...

Ρεφλη

μη με συγχυζεις τωρα μεσημεριατικα, που κατονομαζεις τοσο ευκολα τον εχθρο για την ανοδο της ακροδεξιας.

Πρωτα δεν ηταν η αριστερα σε καμια εξουσια και δεν ηταν η αριστερα που διελυσε την οικονομια και αυξησε την ανεργια.

Και καλά που ηταν η αριστερα, αλλα και οχι μονο, (η πολυπολυτισμικοτητα ειναι καθαρα φιλελευθερο ιδεολογημα και οχι αριστερο), που προσπαθησε να αναδειξει το τι σημαινει να εισαι ξενος σε ξενο τοπο.

Ανώνυμος είπε...

Φοβάμαι ότι αρχίζεις και το χάνεις. Που λέω εγώ ότι η αριστερά είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την άνοδο της ακροδεξιάς; Ένα από τα κύρια ζητήματα είναι, όπως λέει και ο Ζίζεκ ότι η ακροδεξιά θέτει την ατζέντα και η αριστερά αντιδρά είτε αφ' υψηλού είτε αμήχανα.
Πρόσεχε για θα καταλήξεις η Κανέλη των μπλογκερς.

Ρέφλης

cynical είπε...

"...η Αριστερά έχει τις ευθύνες της για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη κατά τον Σλαβόι Ζίζεκ..."

Mαλλον αλλος τα χανει...

Ανώνυμος είπε...

Μου φαίνεται ότι πρέπει να ξεσκονίσεις τα ελληνικά σου!

Ρέφλης

cynical είπε...

Το ιδεολογημα της πολυπολιτισμικοτητας δεν προερχεται απο την αριστερα, και κακως (κατα τη γνωμη μου) αν υιοθετηθηκε απο καποια κομματια της. Και τουτο διοτι αναγει ενα κοινωνικο ζητημα σε πολιτισμικο, (θυμαστε τον Χαντιγκτον με τον πολεμο των πολιτισμων) ενω οι ριζες του εχουν να κανουν με τη φτωχεια.
Οταν η γερμανια καλουσε αβερτα μεταναστες να κινουν τα εργοστασια της, αυτοι δεν αποτελουσαν προβλημα. Σημερα που το οικονομικο κλιμα καθισταται δυσμενες, ξαφνικα αποτελουν. Ενοχλει η ενδυση τους, η μυρωδια των φαγητων τους, η γλωσσα του κλπ., δλδ άλλα λόγια ν' αγαπιώμαστε.

Το ιδιο συνεβη και στην ελλαδα. Η αριστερα αυτο που κανει ειναι οτι προσπαθει να διαχειριστει ενα ανθρωπιστικο ζητημα, για την επιλυση του οποιου δεν εχει καμια δυνατοτητα να αποφασισει αμεσα.

Τα γκετο δημιουργουνται απο φτωχους και ανεργους μεταναστες. Οσοι εχουν δουλειες, ειτε μαυροι ειναι, ειτε ασπροι ειτε κιτρινοι ειναι ενσωματωμενοι και δεν αποτελουν προβλημα.

Η αποτυχία της πολιτικης multikulti δειχνει ακριβως τη λαθος βαση στην οποια ειχαν εστιασει οι ευρωπαικες κυβερνησεις το μεταναστευτικο.