Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Οι Θρίαμβοι της Ιρλανδίας! Ή μήπως όχι;



στους N. Y. T
από την κ. Κρούγκμαν

There’s a visible push to claim that recent Irish experience — somewhat better-than-expected growth in the second quarter, rising exports — vindicates austerity policies. Here’s a new piece on export growth, trumpeting a rise in pharma exports.


So, some cold water. First of all, eventual recovery after years of Depression-level unemployment is a strange definition of success. But there’s also a specifically Irish twist. Pharma accounts for a large share of Irish exports — but it makes a much smaller contribution to the Irish economy. Partly that’s because pharma uses a lot of imported inputs, so that it has relatively low domestic content. Partly that’s because pharma is very capital-intensive, employing very few people — and the capital is foreign owned, so that the contribution to Gross National Product, which deducts income paid to foreigners, is smaller than the contribution to Gross Domestic Product, which doesn’t. Indeed, Ireland is one of those countries where you really want to track GNP rather than GDP to get a sense of how the country is doing.


And here’s how it’s doing:

Success!

To be fair, Ireland is doing a bit better than feared; it’s achieving a significant amount of “internal devaluation” via deflation, which is leading investors to mark up the possibility that it might actually avoid default. I should also make clear that given the commitment to the euro, Ireland had to engage in some kind of austerity program, although it wouldn’t have been as draconian if not for the decision to socialize all the of the banks’ debt.


But the idea that Irish experience is vindicating the demands for austerity, because real income, which bottomed out 18.4% below the previous peak, is now only 15.7% below that peak …



Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Σημάδια Πτώσης


O Paul Kennedy, στο ιστορικό βιβλίο του, "The Rise and Fall of the Great Powers", αναλύοντας τις οικονομικές αλλαγές και τις στρατιωτικές συγκρούσεις από το 1500 ως το 2000, καταλήγει στο αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα, ότι όταν μια χώρα ή αυτοκρατορία αρχίζει να εξοπλίζεται και να μαζεύει πολεμοφόδια σαν τρελή, αυτό αποτελεί ένδειξη ότι η χώρα βρίσκεται σε τροχιά βαθιάς παρακμής και επικείμενης πτώσης.


Η βιάση με την οποία ο Βενιζέλος ανακοινώνει και σωρεύει μέτρα, δεν αποτελεί παρά σημάδι της επικείμενης πτώσης αυτού, της κυβέρνησής του, της χώρας του.


Αυτό λέει η ιστορία...


Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ και προς τους πιστωτές!



Η απόρριψη της προσφυγής κατά του Μνημονίου από το Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, δικηγορικούς συλλόγους της περιφέρειας, συλλόγους των συνταξιούχων, και άλλους φορείς, που ζήτησαν να ακυρωθεί ως αντισυνταγματικό και αντίθετο στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, έγινε στη βάση ότι χωρίς αυτό, το κράτος δεν θα μπορούσε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Οι δικηγόροι μάλιστα του δημοσίου, ενώπιον της μείζονος Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας επικαλέστηκαν την «ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ» στην οποία είχε περιέλθει η χώρα.


Υπενθυμίζουμε ότι «ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ», στην οποία είχε περιέλθει και ο λαός της Αργεντινής, είχε επικαλεστεί ο Πρόεδρος Κίρσνερ, βάσει της οποίας προχώρησε σε στάση πληρωμών και κούρεμα των ομολόγων κατά 75%.


Συγκρίνοντας αυτά τα δυο περιστατικά, βλέπουμε ότι η «ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ», μπορεί να επικληθεί τόσο προς το εσωτερικό, όσο και προς το εξωτερικό. Το τελευταίο δε, είναι κατοχυρωμένο στη χάρτα του ΟΗΕ, και γίνεται δεκτό σαν επιχείρημα από τα διεθνή δικαστήρια στα οποία καταφεύγουν συνήθως οι πιστωτές, και στα οποία δικαιώνονται οι οφειλέτες.


Η παρούσα κυβέρνηση, με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, δηλώνει με κάθε επίσημο τρόπο ότι η χώρα έχει όντως περιέλθει σε ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ, και μάλιστα από το Νοέμβριο του προηγούμενου έτους, δηλαδή, εδώ και ένα χρόνο.


Αν λοιπόν, μπορεί και επικαλείται το επιχείρημα αυτό για να εξοντώσει το λαό αυτής της χώρας, έχει κάθε λόγο να το επικαλεστεί και προς τους οφειλέτες. Φυσικά, μια δωσίλογη και ξενόδουλη κυβέρνηση δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνει.


Μπορεί όμως να το κάνει ο ίδιος ο λαός, και μάλιστα με επιχειρήματα που τού τα δίνει στο πιάτο η ίδια αυτή κυβέρνηση! Αν δεν είναι κελεπούρι αυτή η κυβέρνηση, τότε τι είναι;



Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Πειρατές κατέλαβαν το Βερολίνο!




Θα μπορούσε να ήταν ένα αστείο, που ήρθε και κάθισε, θα μπορούσε επίσης να ήταν ένα τυχαίο συμβάν, απ' αυτά που συμβαίνουν μια στις τόσες. Όμως δεν φαίνεται να είναι έτσι. Ο λόγος φυσικά, για τον εκλογικό θρίαμβο των «Πειρατών», με 8,9% και 15 έδρες, ακριβώς όσες και οι υποψηφιότητές τους, την προηγούμενη Κυριακή στο κοινοβούλιο του Βερολίνου.


Οι πέννες άναψαν, τα φλας άστραψαν και δεν υπήρξε εφημερίδα που να μη σχολιάσει είτε με θαυμασμό, είτε με κακεντρέχεια, είτε με σκεπτικισμό το τόλμημα και τον αναπάντεχο θρίαμβο των 20άρηδων, 30άρηδων μελών και ψηφοφόρων, του νεότερου πολιτικού κόμματος της Γερμανίας.


Κόμμα, τρόπος του λέγειν, μιας και δεν έχει ούτε τη δομή, ούτε την οργάνωση, ούτε την επαγγελματική στελέχωση των «αυθεντικών» κομμάτων όπως τα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, αλλά ούτε και ευρύ πολιτικό πρόγραμμα, αντίστοιχο αυτών που διεκδικούν την εξουσία. Οι πειρατές ξεκίνησαν το 2006, με μια καθαρά φιλελεύθερη ατζέντα σχετιζόμενη με το ελεύθερο λογισμικό, την ελευθερία στο ίντερνετ και την προστασία των ηλεκτρονικών δεδομένων και ως εκ θαύματος, βρήκαν άμεση ανταπόκριση από μια ομήλικη γενιά, που ανδρώθηκε στο facebοok και έλιωσε σόλες σερφάροντας στα απέραντα πελάγη του διαδικτύου.


Πέρα όμως από τις βασικές τους δεσμεύσεις, στο δρόμο προστέθηκαν και καινούργια αιτήματα με κοινωνικό περιεχόμενο αυτή τη φορά, όπως εξασφάλιση κατώτατου μισθού, (αίτημα το οποίο άλλωστε υιοθετούν σχεδόν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης), μικρή αναλογία μαθητών προς καθηγητές, διαφάνεια στις κυβερνητικές αποφάσεις, καθώς επίσης και ελεύθερη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς στις πόλεις, αιτήματα δηλαδή ασύνδετα και σκόρπια. Ο χρόνος θα δείξει αν θα ριζώσουν βαθιά στο χώμα, ή θα τα πάρει ο άνεμος στο πρώτο ξεροβόρι.


Απ' ότι έδειξαν οι αναλύσεις, οι «Πειρατές» άντλησαν τους ψηφοφόρους τους κυρίως από τη δεξαμενή των «Πρασίνων», οι οποίοι με τα χρόνια γκρίζαραν, όχι μόνο ηλικιακά, μα και πολιτικά, αλλά και από τους σοσιαλδημοκράτες και την αριστερά του Die Linke. Κατ' ουσίαν βέβαια πρόκειται για κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό από τους πρώτους Πράσινους, πέρα από τη φρεσκάδα, τη νεανικότητα και τον ακτιβισμό. Οι Πράσινοι σχηματίστηκαν στους δρόμους, κατά τη διάρκεια των θυελλωδών αντι-πυρηνικών μαχών, ενώ οι «Πειρατές», στους φανταστικούς δρόμους των ηλεκτρονίων. Οι πράσινοι ήταν πολιτικοποιημένοι, οι «Πειρατές» απ’ ότι φαίνεται όχι, τουλάχιστον με την παραδοσιακή ερμηνεία της λέξης.


Πόσο σοβαρά λοιπόν μπορούμε να τους πάρουμε; Είναι απλώς φασαριόζικοι νέοι, που είδαν τη συμμετοχή τους στις εκλογές σαν ένα καινούργιο και γεμάτο πρόκληση παιχνίδι; Είναι η ψήφος τους, ψήφος διαμαρτυρίας και αηδίας απέναντι στο κατεστημένο πολιτικό σκηνικό; Ή είναι ένα συναρπαστικό πείραμα για την εφαρμογή μιας πιο άμεσης και online δημοκρατίας; Αν λάβουμε υπ' όψιν μας το προηγούμενο εγχείρημα των Σουηδών «Πειρατών» που κατάφεραν με την πρώτη, να στείλουν ένα κιόλας μέλος τους στο τρέχον ευρωκοινοβούλιο, υπάρχουν πολλές πιθανότητες η τάση αυτή να εξελιχθεί και να εξαπλωθεί και σε άλλες πόλεις και χώρες.


Αν εξαιρέσει κανείς το εξαιρετικά περιορισμένο και στοχευμένο τους πρόγραμμα, θα αναγνωρίσει ότι πίσω από αυτό κρύβονται πολύ βαθύτερες αιτίες που δικαιολογούν τα εν λόγω νεανικά εγχειρήματα και την απόφασή τους να διεκδικήσουν ενεργό ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή. Διάχυτη είναι πλέον η αντίληψη ότι το πολιτικό σύστημα είναι εν πολλοίς χρεοκοπημένο, απαξιωμένο, κουρασμένο, εσωστρεφές, στερείται φαντασίας δεν παράγει πια αξίες και ιδέες, και το κυριότερο, αδυνατεί να απευθυνθεί στη νέα γενιά, να μιλήσει στη γλώσσα της, να προσφέρει λύσεις στα αδιέξοδά της, και τελικά να την εμπνεύσει.


Κάτω από αυτό το πρίσμα, η απόπειρα των «Πειρατών» θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως η πρώτη κίνηση για το διαζύγιο με την πολιτική όπως την είχαμε γνωρίσει ως τα τώρα, και ως το πρώτο βήμα, όσο ατελές, μετέωρο, πρωτόλειο, ή απολίτικο και να φαίνεται, για την υλοποίηση περισσότερο αμεσοδημοκρατικών πρακτικών και συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων. Άλλωστε, η δυνατότητα των νέων τεχνολογιών πληροφορικής να ωθήσουν τις εξελίξεις προς αυτή την κατεύθυνση έχει συζητηθεί σε θεωρητικό επίπεδο πολλές φορές στο παρελθόν. Απλώς οι «Πειρατές» το έδεσαν κόμπο και το πήραν κατά γράμμα, όπως φαίνεται και από την επόμενη δήλωση:


«Εξ αιτίας της διαδραστικής φύσης του διαδικτύου, τους νόμους δεν χρειάζεται πια να στους υπαγορεύουν, αλλά μπορείς και συ ο ίδιος να υψώσεις το ανάστημά σου και να τους γράψεις». Μακάρι να ήταν έτσι απλά. Η «καλή» διακυβέρνηση βέβαια δεν είναι θέμα γρήγορης καλωδίωσης και καλού λογισμικού, κι αν οι Ισλανδοί έγραψαν Σύνταγμα μέσα από το facebook, αυτό συνέβη όχι γιατί υπήρχε το καλό εργαλείο facebook, αλλά γιατί τα τελευταία δυο χρόνια είχαν προηγηθεί όλα αυτά τα θαυμαστά στην Ισλανδία.


Πάντως το συμπέρασμα είναι ότι στον κόσμο που πεθαίνει, οι «Πειρατές» και η επιτυχία τους, αποτελούν ένα πρώτο βήμα προς την αποσαφήνιση και τη διαμόρφωση του καινούργιου.


Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Δεν πληρώνουμε, αν πρώτα δεν “πληρώσετε”


Αυτή είναι η ουσία της διογκούμενης άρνησης πληρωμής της καταιγίδας των επιπλέον φόρων.


Πέρα από το αυξανόμενο ποσοστό αυτών που έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν πλέον να ανταπεξέλθουν, τίθεται και θέμα νομιμότητας και ηθικής νομιμοποίησης αυτών οι οποίοι και τα απαιτούν με έωλα άρπα-κόλλα νομοθετήματα.


Ποιοι είναι αυτοί;


Ένας βιαστής, (Στρος Καν), ένας ιδιοκτήτης του μεγαλύτερου πλυντηρίου μαύρου χρήματος (Γιουνκέρ), και τρεις εγχώριες μαριονέτες, κληρονόμοι ονομάτων (Παπανδρέου, Πάγκαλος), και ας μη λησμονούμε και περιουσιών, και ένας άλλος με όνομα μαϊμού, που παραπέμπει σε μεγάλο σόι, κατ' ουσίαν όμως σώγαμπρος, που τρέφεται από τα χρήματα ενός εύπορου πεθερού, (Βενιζέλος).


Η άρνηση πληρωμής είναι ο μόνος τρόπος όλοι αυτοί να σβηστούν δια παντός από τον χάρτη, είναι ζήτημα αξιοπρέπειας, είναι ζήτημα ήθους και τάξεως ηθικής, είναι θέμα δικαιοσύνης, είναι θέμα αντίστασης, είναι θέμα αποκατάστασης μιας κολοσσιαίας αδικίας, να επωμίζονται δηλαδή το βάρος ενός άνομου χρέους οι πλάτες των πλέον αθώων και αδύναμων πολιτών, είναι κοντολογίς μια πράξη πολιτική.


Κανείς από αυτούς που το δημιούργησαν και επωφελήθηκαν από το χρέος δεν τιμωρήθηκε ποτέ, και κανείς δεν ελέγχθηκε για την προέλευση της περιουσίας που απέκτησε. Αν δεν ανοίξει η υπόθεση “ελληνικό χρέος”, αν δεν κατονομαστούν οι ένοχοι, κι αν δεν τιμωρηθούνε σκληρά και παραδειγματικά, κανείς δεν πρόκειται να ησυχάσει και να υπακούσει. Η πληγή θα μένει ανοιχτή και θα φωνάζει. Κι αν το κάνει προς στιγμήν από φόβο και μόνο, από μέσα το μίσος θα βράζει. Μίσος όχι για τον διπλανό, αυτά τέλειωσαν πια και δεν πιάνουν, αλλά μίσος προς αυτούς που τον οδήγησαν να μισεί τον διπλανό.


Αν νομίζουν ότι θα περάσουν απ' τη μπόρα, χωρίς να βραχούν, είναι γελασμένοι. LOL!

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Κι αν γυρίζαμε την πλάτη στη Δύση;


Ευτυχώς που υπάρχει η τρόικα! Τόνισε με στόμφο, και με τα σάλια να τρέχουν, το ευτραφές δουλικό, ελπίζοντας να βρει καταφύγιο στα τροφαντά της σκέλη, όταν έρθει η ευλογημένη εκείνη ώρα. Που δεν θ' αργήσει νάρθει, που δεν θ' αργήσουν ν' ανάψουν οι φωτιές στ' ανεραστα σκέλια.


Αν έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς, που λέει κι ο λαός. Ποιοι είναι όμως οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι; Γενεές και γενεές μεγάλωσαν ακούγοντας πως η Δύση είναι καλή, και η Ανατολή κακή. Παρά ταύτα ο Έλληνας, μπορεί να κοίταζε προς το μέλι της Δύσης, όμως τη γλύκα την έπαιρνε πάντα απ' την Ανατολή. Με τα τραγούδια της και τις μουσικές της, με τους χορούς της, τα λουκούμια της, τους καφέδες της, τα σιρόπια της, τα ραχάτια, την ανθρωπιά της. Μια Ανατολή μπόλικη, και ανοιχτοχέρα, απέναντι στη δυσκοίλια και σφιχτοκώλα Δύση.


Πουλήσαμε την Ανατολή και μαζί μ' αυτή και την ψυχή μας. Φάνταξε απ' τα μπιχλιμπίδια και δες την τώρα πώς κατάντησε. Θηρίο, κι αιμοβόρο αγρίμι, παγιδευμένο στις φενάκες του και την οίηση του μυαλού του. Ανθρωποφάγος και στα συντρίμια.


Κι όμως δεν είναι αργά ακόμα. Η Έλλαδα έχει μια ωραία και “πλούσια” γειτονιά, που από κακές συμβουλές της γύρισε την πλάτη και την έκανε εχθρό. Αρνούμενη τη φύση της, δεκαετίες τώρα πάσχιζε να χωθεί στα κολλάρα και τα στενά ρούχα της Δύσης.


Ισως κερδίζαμε περισσότερα αν της στρέφαμε το πρόσωπο και της δίναμε το χέρι. Δυο φίλες ένθεν και ένθεν της ωραιότερης θάλασσας του κόσμου θα μπορούσαν να συναντιώνται το σούρουπο μεσοπέλαγα, να κουτσομπολεύουν, να κουτσοπίνουν και να σιγοτραγουδάνε τους ίδιους καημούς.


Κι αν ενώνανε μάλιστα τα βαπόρια και τ' αεροπλάνα τους, κάποιοι θα έχαναν για πάντα τον ύπνο τους. Και τα σκέλια τους θα έπαιρναν στ' αλήθεια φωτιά...


Υ.Γ. Ένα σχόλιο για την πρόσφατη επίδειξη δύναμης της Τουρκίας. Ας Υποθέσουμε ότι η Βίβιαν και η Πάολα είναι δυο κολλητές φίλες, και ότι η Πάολα έχει ένα γκόμενο τον Μήτσο. Η Πάολα κάποια στιγμή τα χαλάει με τον Μήτσο μετά από άγριο μαλλιοτράβηγμα και σκυλοκαυγά. Η Βίβιαν, δεν χάνει καιρό και την άλλη μέρα πάει και τα φτιάχνει με τον Μήτσο και ορίζουν μάλιστα και αρραβώνα. Εσείς αν ήσασταν η Πάολα, πείτε μου πώς θα αντιδρούσατε;

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Να πως φτιάχνονται τα Συντάγματα!



Κάποιοι λαοί ψήνουν επαναστάσεις την άνοιξη, και κάποιοι άλλοι, κατακαλόκαιρο, μαγειρεύουν Συντάγματα. Βέβαια, το ισλανδικό καλοκαίρι δεν είναι τόσο καυτό, όσο η αραβική άνοιξη, και ίσως έτσι δικαιολογείται η πρωτοφανής προθυμία με την οποία δεκάδες χιλιάδες Ισλανδών καρφώθηκαν μπροστά στις πλατφόρμες του Facebook, Twitter, Youtube και Flickr, σβήνοντας και γράφοντας με χαρά το νέο τους Σύνταγμα. Αυτό κι αν είναι επανάσταση!

Σύνταγμα όχι μόνο για το λαό, αλλά από τον ίδιο το λαό για τον εαυτό του. Ο λαός, και παραγωγός και καταναλωτής συνάμα. Τέρμα οι μυστικότητες και τα σκοτεινά δωμάτια με μια χούφτα «εκλεκτούς» να ξηλώνουν και να ράβουν, κατά το δοκούν.

Η εκπληκτική αυτή ιστορία έχει ως εξής: Οι Ισλανδοί μετά τη μεγάλη φουρτούνα που τους βρήκε κατακούτελα, με τη γνωστή κατάρρευση των τραπεζών το 2008, αποφάσισαν να δράσουν δυναμικά, συλλογικά και προπάντων αμεσο-δημοκρατικά. Μετά από δύο, ευτυχούς κατάληξης, δημοψηφίσματα, την ανατροπή της κυβέρνησης και την παραπομπή σε δίκη, (πραγματική απ’ ό,τι φαίνεται και όχι μαϊμού), του πρώην πρωθυπουργού της χώρας για εγκληματική αμέλεια, αποφάσισαν ότι χρειάζονταν και ένα καινούργιο Σύνταγμα (το προηγούμενο, κατ’ ουσίαν δάνειο εκ Δανίας, χρονολογείτο από το 1944 με τα όσα κατά καιρούς μπαλώματα) υπό την προϋπόθεση ότι θα το συνέτασσαν γραμμή προς γραμμή, άρθρο προς άρθρο όλοι μαζί, και οι 320.000 κάτοικοι αυτής της χώρας.

Έτσι, λοιπόν, εξέλεξαν το 25μελές Συνταγματικό Συμβούλιο από μια προεπιλεγμένη δεξαμενή 522, υπεράνω πάσης υποψίας και ευρείας αποδοχής συμπολιτών τους, καθηγητών, δικηγόρων, δημοσιογράφων κ.λπ., στους οποίους και ανετέθη η επεξεργασία μιας 700σέλιδης έκθεσης, την οποία είχε συντάξει από τα πριν μια ομάδα περίπου 1.000 πολιτών (το Εθνικό Φόρουμ), επιλεγμένων με κλήρωση και στην τύχη γι’ αυτή ακριβώς τη δουλειά.

Η πρώτη ενέργεια του Συνταγματικού Συμβουλίου ήταν να εκμεταλλευτεί όλα τα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα οποία και άνοιξε σε σχόλια, υποδείξεις, απόψεις και συζητήσεις. Περιττό να πούμε ότι για κάμποσους μήνες πήραν φωτιά. Οι εβδομαδιαίες συνεδριάσεις του Συμβουλίου μεταδίδονταν απ’ ευθείας στον ιστό και ανέβαιναν κατόπιν στο Youtube. Το ενδιαφέρον και η συμμετοχή κρατήθηκαν σε υψηλά επίπεδα μέχρι τις 29 Ιουλίου, οπότε και η επιτροπή παρέδωσε και επισήμως στη Βουλή την πρώτη εκδοχή του νιόβγαλτου Συντάγματος, το οποίο αποτελείτο από 114 άρθρα και 9 κεφάλαια.

Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε στον αυστηρό διαχωρισμό των εξουσιών, στην αυξημένη λαϊκή συμμετοχή στις αποφάσεις, στη διαφάνεια της κυβέρνησης, στις σχέσεις κράτους εκκλησίας, στη χρήση των φυσικών πόρων και την προστασία του περιβάλλοντος. Το κεφάλαιο περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει, για παράδειγμα, διευρυνθεί ώστε να περιέχει και τη Φύση. Η αρχή της ισότητας περιγράφεται με περισσότερες λεπτομέρειες, όπως και η κατοχύρωση για όλους της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Επίσης, κατοχυρώνεται η δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφισμάτων για έγκριση/απόρριψη νόμων που έχουν περάσει από τη Βουλή, εφ’ όσον το αίτημα υπογράφεται από το 10% του εκλογικού σώματος. Ενώ, αρκεί ένα 2%, όταν πρόκειται για κατάθεση νομοσχεδίων προς ψήφιση στη βουλή, από τους ίδιους τους ψηφοφόρους.

Ενδεικτικά, ο πρόεδρος δεν μπορεί να ξεπερνά τις τρεις θητείες, ενώ κανένας υπουργός δεν προβλέπεται να θητεύει για πάνω από 8 χρόνια. Ο δε πρωθυπουργός εκλέγεται απ’ ευθείας απ’ τη Βουλή. Επίσης, αν η Βουλή αποφασίσει να υπογράψει συνθήκη που να περιέχει εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας, τότε υποχρεούται να φέρει τη συνθήκη για έγκριση σε δημοψήφισμα. Και άλλα πολλά.

Το σχέδιο Συντάγματος με νομοθετική ρύθμιση, προτού ψηφιστεί απ’ τη Βουλή, θα δοθεί για έγκριση από τους Ισλανδούς μέσω δημοψηφίσματος, γύρω στον Οκτώβριο.

Καλοφώτιστο, λοιπόν, και να τους ζήσει!


Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Όπου νάναι εκλογές...



Οι χθεσινές εξελίξεις στο eurogroup έφεραν την κυβέρνηση πολλά βήματα κοντύτερα στο μνήμα της. Ο πανικός του Βενιζέλου έμοιαζε με τον πανικό του πιλότου που βλέπει το έδαφος να τούρχεται στα μούτρα με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ο κρότος από το στουκάρισμα θα ακουστεί δυνατός μέσα στις επόμενες μέρες, άντε βδομάδες.

Κι ο λόγος είναι ότι η κυβέρνηση φτάνει μια ανάσα κοντά στο tipping point. Η επιβολή όλο και σκληρότερων μέτρων, φορολογικών και εργασιακών, δεν μπορεί να συνεχίζεται χωρίς να τίθενται σε κίνηση αντίρροπες δυνάμεις. Αυτός είναι Νόμος, και όχι οι νόμοι της κυβέρνησης.

Μια αντίρροπη δύναμη είναι η μειωμένη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών, λόγω της μείωσης των εισοδημάτων και της ανεργίας. Άρα, ο οποιοσδήποτε επιπλέον φόρος έχει και μεγαλύτερη πιθανότητα να μην εισπραχθεί. Όταν ακούς το πρώτο χαράτσι, σφίγγεσαι και τρομάζεις. Το ίδιο και με το δεύτερο. Το τρίτο, όμως και το τέταρτο θαρρείς και δρουν απελευθερωτικά. Εφ' όσον δεν υπάρχει ούτε και μια πιθανότητα να ικανοποιηθούν, ξαφνικά γίνονται αόρατα για ολοένα και περισσότερο κόσμο, και είναι σαν να μην υπάρχουν.

Μι άλλη αντίρροπη δύναμη είναι το σήμα που η ίδια κυβέρνηση στέλνει, με την έννοια ότι δεν έχει κανένα άλλο εργαλείο στα χέρια της, παρά μόνο την απέλπιδα καταφυγή σε αδιάξοδα μέτρα. Άρα η κυβέρνηση φαίνεται πια καθαρά στα μάτια των πολιτών ολόγυμνη, αδύναμη, πανικόβλητη, τυφλή και παγιδευμένη σε πολιτικό vertigo. Και τον αδύναμο, τον παίρνεις εύκολα φαλάγγι.

Αν αυτό το καταλαβαίνει και ο τελευταίος πολίτης, δεν είναι δυνατόν να μην το καταλαβαίνει και ο Σαμαράς. Κατέβηκε στη ΔΕΘ με τον αέρα του μέλλοντος πρωθυπουργού και η ομιλία του ήταν ανακοίνωση κυβερνητικών θέσεων και όχι προτάσεων στα στενά πλαίσια εξόδου από την κρίση.

Το κλίμα οδηγεί σε παραίτηση Παπανδρέου και κήρυξη εκλογών, τάχιστα και πριν την εκπνοή του χρόνου τούτου. Έχω την εντύπωση ότι αλλαγή πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα με μια επικράτηση Σαμαρά, θα γινόταν δεκτή ακόμα και με ανακούφιση απο την Τρόικα για δυο λόγους.

  1. Να απαλλαγουν από τον Great Thinker, ο οποίος φάνηκε εντελώς αναντίστοιχος του τίτλου που του επέδωσαν. Παρά την καλή του θέληση δεν μπόρεσε να τους εξυπηρετήσει.
  2. Να χρησιμοποιήσουν τον Σαμαρά ως άλλοθι, ώστε να προβούν σε αλλαγές στη συνταγή της αυστηρής λιτότητας, μιας και γίνεται ολοένα και περισσότερο αντιληπτό ότι δεν δουλεύει. Με τον νυν πρωθυπουργό, δεν θα μπορεί να δικαιολογήσει μια αλλαγή κατεύθυνσης στην πολιτική της. Με τον Σαμαρά, ή με οποιονδήποτε άλλον, θα της είναι ευκολότερο να το περάσει επικοινωνιακά.

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Τι είναι ΔΕΚΟ; Ένα φιλοσοφικό ερώτημα



Όσοι είχαν διαβάσει με προσοχή το βιβλίο “Το δόγμα του Σοκ” της Ναόμι Κλάιν, δεν θα έπεφταν τώρα από τα σύννεφα ακούγοντας τις αποκαλύψεις Γεωργαντά. Όσοι δε, είχαν διαβάσει τις αναρτήσεις μας, με τίτλους “Η Αγία Eurostat”, “Στατιστικές υπηρεσίες στη δούλεψη του ΔΝΤ και των αγορών” και “ Eurostat: η τσατσά στο μπουρδέλο του ΔΝΤ”, γραμμένες στις 16 Οκτωβρίου 2010, 23 Δεκεμβρίου 2010 και 4 Απριλίου 2011 αντιστοίχως, όχι μόνο δεν θα είχαν εκπλαγεί, αλλά θα είχαν αγανακτήσει κιόλας που τα μαντάτα άργησαν τόσο πολύ να βγούν στη φόρα.


Ήδη από τότε, θυμάμαι κάτι ψελλίσματα μόνο, για το πώς συμπεριελήφθησαν στο έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης και οι ΔΕΚΟ, και για το αν η ίδια διαδικασία ακολουθείται και στις άλλες ευπρεπείς χώρες των εταίρων μας, αλλά γρήγορα θάφτηκαν κάτω από την παχιά σκιά του κράτους και των θεσμών του άμεμπτου Βορρά, και από το ιδεολόγημα ότι ο Βορράς σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να γίνει Νότος.


Το ότι έχει συμβεί ακριβώς όπως το περιγράφει η κ. Γεωργαντά, φαίνεται και από την άμεση, χωρίς ούτε μιας στιγμής δισταγμό, υποστήριξη εκ μέρους των ευρωπαίων αξιωματούχων, της αξιοπιστίας των μετά το 2009 στατιστικών στοιχείων. Έχοντας το προηγούμενο συμβάν των greek statistics, που ειρρήσθω εν παρόδω, μόνο greek δεν είναι, θα έπρεπε τουλάχιστον να ήταν περισσότερο προσεχτικοί στις καταγγελίες. Το ότι δεν ήταν, δείχνει ακριβώς συνενοχή, και βιασύνη για συγκάλυψη αυτής.


Τι εστί όμως ΔΕΚΟ; Από τον κατάλογο των 151 οργανισμών δεν μπορεί να βγει κάποιο ασφαλές συμπέρασμα. Η συντακτική επιτροπή τσουβαλιάζει στη λίστα με τις ΔΕΚΟ οποιοδήποτε οργανισμό που βρέθηκε πρόχειρος εκείνη τη στιγμή. Μέσα σ' αυτές αναφέρονται από τη Λυρική Σκηνή, έως το Ινστιτούτο Αργιλλομάζας, για παράδειγμα, αλλά το κυριότερο, συμπεριλαμβάνει και την πλειονότητα των Ερευνητικών Ιδρυμάτων της χώρας, από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας και Ερευνας της Κρήτης, ώς το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, το Ινστιτούτο Παστέρ, Ινστιτούτο Φλέμιγκ, το νεοσύστατο Αθηνά και άλλα. Απ' έξω αφήνει μόνο τον Δημόκριτο, και το Αστεροσκοπείο, κι αυτό για το μοναδικό λόγο ότι έτυχε να είναι ΝΠΔΔ, και να καταβάλλεται η μισθοδοσία τους από τον κρατικό προυπολογισμό, ενώ τα λοιπά ερευνητικά ιδρύματα έτυχε να συσταθούν σαν ΝΠΙΔ και η μισθοδοσία τους να καταβάλλεται ως επιχορήγηση.


Το οντολογικό λοιπόν ερώτημα, περί της φύσης των ΔΕΚΟ, αν ήταν άλλοι οι καιροί θα είχε φυσικά πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και θα έδινε τροφή για σκέψη στα ποικίλα τμήματα φιλοσοφίας στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Αλλά τώρα οι καιροί είναι άσχημοι, η λέξη ΔΕΚΟ ηχεί κακά στ' αυτιά σαν ναός ανομίας, σαν άντρο συντεχνιών και σαν στρούγκα εργατοπατέρων, και γιατί ΔΕΚΟ πια σημαίνει απόλυση, και γιατί η λίστα των ΔΕΚΟ δεν είναι παρά μια λίστα προγραφών και μελλοθανάτων. Έτσι δεν είναι τυχαίο που τα μαντάτα Γεωργαντά σκάνε αυτή τη στιγμή.


Αν αφού διαλογισθούν οι φιλόσοφοι, αποφανθούν ότι τα Ερευνητικά Ιδρύματα είναι όντως ΔΕΚΟ, για το λόγο ότι παράγουν γνώση, η οποία τουλάχιστον μέχρι αυτή τη στιγμή, θεωρείται ακόμα προιόν κοινής ωφελείας, τότε γιατί να μην είναι ΔΕΚΟ και τα πανεπιστήμια, γιατί να μην είναι ΔΕΚΟ και τα σχολεία, γιατί να μην είναι ΔΕΚΟ και τα νηπιαγωγεία; Πόσο μάλλον τώρα που η κ. Υπουργός θέλει να μπάσει μέσα στα σχολεία και τα ΑΕΙ και τις επιχειρήσεις, για όλων των ειδών τις συμπαραγωγές.


Η κ. Γεωργαντά, αυτό το φιλοσοφικό ερώτημα θέλησε ν' απαντήσει, με τον τρόπο που τής επιβάλλει η επιστήμη της. Αλλά, δεν πρόκανε. Με φιλοσοφίες θ΄ ασχολούμαστε τώρα; ήρθε η απάντηση του Βενιζέλου, καθ' υπαγόρευσιν των ανωτέρων του.


Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Cost effective μέθοδοι για αντιπολιτευτική χρήση


Η Αριστερά, αλλά και η όποια αντιπολίτευση στην Ελλάδα δυστυχώς συνεχίζουν να αντιπολιτεύονται με μεθόδους απηρχαιωμένες. Δεκαετίες, για δεκαετίες ο κόσμος ξεπατώνεται στον ποδαρόδρομο, ξεπαραδιάζεται στο να φτιάχνει πανό, κοψομεσιάζεται στο να κολλάει αφίσες, όλο και πιο ψηλά στα στειλιάρια των δρόμων, χαραμίζει το χρόνο του στο να εκδίδει δελτία τύπου και ανακοινώσεις, και στο τέλος, ποιο το αποτέλεσμα; Μηδέν.

Το ίδιο βιολί επαναλαμβάνεται και στην παρούσα περίπτωση. Η Αριστερά και η όποια αντιπολίτευση αδυνατούν να εκσυγχρονιστούν και να καινοτομήσουν. Είναι πλέον φανερό ότι οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν δεν είναι cost effective. Πολύς ιδρώτας, πολύ αίμα, πολλά δάκρυα, και η κυβέρνηση κατσικωμένη στα έδρανά της.

Δυο είναι οι δρόμοι για μια θεαματική και αποτελεσματική πτώση.

Ο πρώτος είναι η πτώση μέσω της κατάρρευσης των δημοσιονομικών. Η κατάρρευση θα επέλθη, έτσι κι αλλιώς. Οπότε, δεν έχει νόημα να δίνουμε άλλο χρόνο. Αρνούμαστε να πληρώσουμε και έτσι επιταχύνουμε τη διαδικασία. Αυτό αποτελεί ενδεικτικό λαϊκής βούλησης, αποφασιστικότητας και ανάκτησης της αξιοπρέπειας και της αυτοπεποίθησης. Η γενναία αυτή πράξη συνεπάγεται αλλαγή πολιτικού σκηνικού και άμεση στάση πληρωμών. Τα υπόλοιπα έχουν ειπωθεί πολλές φορές, οπότε δεν τα επαναλαμβάνουμε.

Ο δεύτερος δρόμος είναι μέσω της «έξυπνης» χρήσης των νέων τεχνολογιών για την πάραυτα απομάκρυνση επιλεγμένων κυβερνητικών στελεχών. Πώς θα συμβεί αυτό;

Α) Η αποκάλυψη φαινομένων λογοκλοπής μέσω της χρήσης κατάλληλου software έχει δείξει ότι φέρνει άμεσα αποτελέσματα στη Γερμανία και Αυστρία, κυρίως γιατί είναι ένα νέο όπλο, και ο κρατικός οργανισμός είναι ακόμα αμάθητος στην καταπολέμησή του. Κυβερνητικά στελέχη στις χώρες αυτές καρατομήθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και εδώ, αν ρίξουμε μια ματιά σε όλες τις διατριβές πολιτικών που εκπονήθηκαν, ή βιβλίων που συγγράφηκαν την τελευταία δεκαετία. Δεν έχω αμφιβολία ότι αρκετοί πολιτικοί θα βρεθούν σε λίαν δυσάρεστη θέση. Και η εικόνα της κυβέρνησης θα αμαυρωθεί. Ναι έτσι αμαυρώνονται οι υποκριτές. Προσφωνήσεις όπως «κλέφτες, ψεύτες, αγύρτες κλπ» δεν έχουν καμιά ισχύ, λόγω πολύχρονης ανοσίας.

Β) Ή δημοσίευση αποδεικτικών στοιχείων για κερατώματα, ξενοπηδήματα, τσιλιμπουρδίσματα, σαλιαρίσματα και σεξουαλικές παρενοχλήσεις οικογενειαρχών πολιτικών. Η τακτική αυτή εφαρμόζεται ευρέως στο εξωτερικό και είναι πολύ δραστική. Δείτε την περίπτωση Μπερλουσκόνι, και πώς το κωλαράκι της Ρούμπι προλείανε το έδαφος για την επίθεση των αγορών στα ιταλικά ομόλογα λόγω της μειωμένης αξιοπιστίας του Καβαλιέρε. Επίσης ακόμα και η Τουρκία, εξουδετέρωσε την ακροδεξιά, με τη δημοσίευση λίγο πριν τις εκλογές καυτών βίντεο με τις σεξουαλικές επιδόσεις των στελεχών της. Οι ζαρτιέρες στο κοινοβούλιο της Αγγλίας, πριν από μερικά χρόνια, έκαναν επίσης καλή δουλειά, όπως και ο λεκές της Μόνικας, λίγο αργότερα.

Και σαν τελευταίο συμβάν από το μέτωπο του σεξο-πολέμου αναφέρω την αποκάλυψη με το νι και με το σίγμα από το βιβλίο του McGinniss, όλων των ξενοπηδημάτων της εκρηκτικής Σάρας Πέιλιν. Μιας και οι αποκαλύψεις είναι ακόμα χθεσινές, οι επιπτώσεις δεν έχουν ακόμα αξιολογηθεί. Πάντως προβλέπω σταδιακή κατακρήμνιση του κινήματος μετά από την τόση μεγάλη ντροπή!

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Σπάλα με εντόσθια και κιμά, αλά Δ.Υ.


-Τι ορέγεται σήμερα η κυρία;

Ο μπάτλερ Georg έχει φτιάξει κάτι πρόχειρο, με όποια υλικά βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στο ψυγείο. Δεν είχε χρόνο να πάει στη λαϊκή και να ψωνίσει, ούτε φυσικά να καθίσει κάτω και να καταρτίσει κάποιο μενού της προκοπής.

-Θα φτιάξω κάτι εντυπωσιακό, μπας και ξεγελαστεί η κυρία σήμερα και το φάει. Τα υλικά φτάνουν για ψητό στο φούρνο αλά Δ.Υ., συκώτι αλά ΔΕΚΟ, και ένα περιποιημένο πατσά αλά ΟΤΑ. Θα τα περιχύσω και με μια ωραία διάφανη σάλτσα, και θα το σερβίρω στον καλό ασημένιο δίσκο της γιαγιάς.

Η κυρία ευχαριστήθηκε με το μενού, την επιλογή, τον τρόπο σερβιρίσματος, τα καθαρά νύχια του μπάτλερ, και μ’ όλη γενικά την παρουσίαση, αλλά δεν το άγγιξε. Άλλωστε ήταν από καιρό σε δίαιτα. Αυτό που ήθελε μόνο, ήταν να δει πόσο σβέλτος και υπάκουος ήταν ο καινούργιος μπάτλερ. Αν ναι, θα τον κράταγε και για την επόμενη σεζόν.

Πήρε τον δίσκο με τα φαγιά, ευχαρίστησε τον μπάτλερ με ευγένεια, και μόλις αυτός έκλεισε την πόρτα πίσω του, η κυρία άνοιξε το παράθυρο και πέταξε τον δίσκο στα σκυλιά. Κρίμα, τα τόσα γουρούνια που σφαγιάστηκαν, κρίμα και τα μοσχάρια, και τ’ αρνιά και οι κότες. Έμεινε μόνο το αίμα, που όσο περνούσε η ώρα, αυτό τόσο και πότιζε την αυλή, τα σκαλιά, και τα μάρμαρα στο ισόγειο. Κι αυτή η μυρωδιά, θεέ μου, πόσο ανυπόφορη. Ευτυχώς, που δεν έφτανε ακόμα στο πάνω πάτωμα, κι ενοχληθεί η κυρία.

Την άλλη μέρα, η κυρία ξαναχτύπησε το κουδούνι, και ξαναζήτησε φαΐ. Άλλη μια μέρα σφαγής στο στάβλο, πιο πολύ αίμα στα μάρμαρα, πιο δυνατή η μυρωδιά. Πάλι ο δίσκος έξω απ’ το παράθυρο, πάλι το φαΐ στα σκυλιά.

Κι οι ώρες κυλούσαν, ο χρόνος περνούσε, οι δίσκοι με τα σφαχτάρια πήγαιναν κι ερχόντουσαν, ο μπάτλερ δεν είχε ακόμα απολυθεί, τα σκυλιά ούτε που έδιναν πια σημασία στα μαγειρεμένα έντερα που πεταγόντουσαν από τον πρώτο όροφο, και ο κύκλος δεν φαινόταν να σπάει με τίποτε. Όλα τα σκέπαζε η επανάληψη και η ανατριχιαστική σιωπή που περιβάλει την νευρική αναμονή του άγνωστου και του τυχαίου.

Η κυρία ζήταγε, και τα πέταγε. Τα ζώα, όσα είχαν απομείνει στο στάβλο, δεν είχαν ακόμα αλαφιάσει από την καθημερινή σφαγή και τα ουρλιαχτά των διπλανών τους, ο μπάτλερ, περίμενε πως κάποια στιγμή θα προσληφθεί και για την επόμενη σεζόν. Έτσι, συνέχιζε να σφάζει για την κυρία, αλλά η κυρία ατένιζε τα άστρα, λες και περίμενε το νεύμα του ουρανού για οδηγίες.

Και τα ζώα στο υπόγειο, ακόμα ν' αλαφιάσουν...

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Οι μέρες της κυβέρνησης είναι μετρημένες


Οι μέρες της κυβέρνησης είναι μετρημένες. Άκουσα ότι το είπε και ο Τσίπρας. Δεν ξέρω από πού πήρε το μήνυμα, μπορεί να το πήρε από την ίδια πηγή, όπως κι εγώ. Κι αυτή η πηγή είναι ο κόσμος, που αρχίζει να βλέπει τη χρεοκοπία και την επιστροφή στη δραχμή σαν λύτρωση πλέον, κι όχι σαν κατάρα.


Όχι σαν τη λύτρωση που προσφέρει ο θάνατος, αλλά σαν τη λύτρωση από τον τρόμο του θανάτου. Δεν είναι το λυτρωτικό και απελπισμένο πήδημα στο ανοιχτό χάος του γκρεμού, αλλά αντίθετα, είναι η ελπίδα που λυτρώνει.


Κι ο καταλύτης αυτής της αλλαγής δεν είναι άλλος παρά ο νέος φόρος επί των ακινήτων. Θα επιδράσει με τον ίδιο τρόπο όπως επέδρασε σε τόσες άλλες φορές στην ιστορία, με πρόσφατο σχετικά παράδειγμα τον φόρο που είχε προσπαθήσει να επιβάλλει η Θάτσερ και η οποία ευρισκόμενη μπρος τη γροθιά του μισού πληθυσμού της χώρας της, έκανε πίσω και τον απέσυρε.


Έρχονται έτσι τα πράγματα, που το βάρος της μεσσιανικής τροικανής “λύτρωσης” αρχίζει να φαίνεται μεγαλύτερο από το βάρος που θα υποστεί η χώρα από μια στάση πληρωμών. Τουλάχιστον τότε θα υπάρχει ελπίδα, και αυτός ο δρόμος αν μη τι άλλο θα ξαναδώσει στο λαό την τσαλαπατημένη αξιοπρέπεια και την χαμένη αυτοπεποίθηση.


Και σιγά σιγά αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι ακόμα και τα πιο τρομακτικά σενάρια της χρεοκοπίας που εξυφαίνονται ωχριούν μπροστά στην καθημερινή απεχθή πραγματικότητα.


Σαν επιβεβαίωση ήρθε και το σημερινό ρεπορτάζ του Spiegel, το οποίο με τίτλο “Οι Έλληνες ορκίζονται να επαναστατήσουν ενάντια στο φόρο τέρας”, καταγράφει τις διαθέσεις των απλών ανθρώπων.


“Ανησυχούμε περισσότερο για το φόρο, παρά για την προοπτική μιας εθνικής χρεοκοπίας και εξόδου από το ευρώ”, λέει ο ένας.


Στην πραγματικότητα, δεν θα τον πείραζε καθόλου να πάει πάλι πίσω στη δραχμή, συνεχίζει ο ρεπόρτερ για κάποιον άλλον. “Όλοι εδώ είχαμε κακές εμπειρίες με το ευρώ”.


“Επιστροφή στη δραχμή, δεν θα ήταν και τόσο κακό”, λέει μια κοπελιά, παραδίπλα.


Οι Έλληνες έχουν ουσιαστικά "μπουχτίσει" από τα μέτρα λιτότητας”, γράφει σήμερα η WSJ, τονίζοντας ότι είναι απρόθυμοι να συναινέσουν σε ακόμα πιο επώδυνες συνθήκες για να αποφευχθεί η χρεοκοπία.


Η Ελλάδα έχει αρχίσει να αναρωτιέται αν υπάρχει πιο εύκολος δρόμος για να βγει από την κρίση, με το παράδειγμα της Αργεντινής να προσελκύει τα βλέμματα. Η Αργεντινή, που άρχισε να ανακάμπτει τρία χρόνια μετά τη χρεοκοπία της, ενδεχομένως εκλαμβάνεται από τους Έλληνες ως η μόνη εναλλακτική επιλογή".


Ο κόσμος αρχίζει να βλέπει πια με τα δικά του τα μάτια και τίποτε δεν είναι πιο ισχυρό στο να κατευθύνει τις πεποιθήσεις από την ίδια τη βιωμένη εμπειρία.


Την εμπειρία, που θα υψώσει το φράκτη στους ηλίθιους και σαδιστές καραγκιόζηδες, εντός και εκτός συνόρων. Όσο και να φοβίζουν, όσο και να βιάζουν...


Το δάχτυλο με την κουκούλα


Στα μπλόκα της γερμανικής κατοχής, μπροστά από τους άνδρες που ήταν αραδιασμένοι με τη σειρά στον τοίχο, ένα δάχτυλο κρυμμένο σε κουκούλα, αργά αλλά σταθερά περνούσε και σημάδευε. Όταν τέλειωνε το πρώτο μέρος της ιεροτελεστίας, ερχόταν ένα καμιόνι, φόρτωνε τους άνδρες και τους μετέφερε μπροστά σε ένα άλλο τοίχο. Τότε, ένα άλλο δάχτυλο, αυτό χωρίς κουκούλα, μα με κράνος, τους ξανασημάδευε, και κάτω από τον ξερό κρότο των όπλων που εκπυρσοκροτούσαν ολοκληρωνόταν η δεύτερη και τελευταία πράξη της συμφωνίας του θανάτου.

Αρκετοί από τους κουκουλοφόρους με το τεντωμένο δάχτυλο δεν πρόκαναν να έχουν ευτυχισμένο τέλος. Κάποιοι, αργότερα, τους σημάδεψαν κι αυτούς. Μα πριν τους σημαδέψουν, στάθηκαν πρώτα και τούς έφτυσαν, με σάλιο που έβγαινε από βαθιά, απ’ το στομάχι.

Χθες, μια νέα φουρνιά Ελλήνων, πιστά σκυλιά κατακτητών, τρεις γενιές μετέπειτα, θυμάται τις κουκούλες, και ντύνει μ’ αυτές ξανά το δάχτυλο των διοικήσεων 151 οργανισμών, με εντολή να σημαδέψουν και να εκτελέσουν. Αν το κάνουν, θα έχουμε αργότερα να λέμε ότι η ιστορία η πουτάνα, επαναλήφθηκε σαν τραγωδία, όχι μισή μα σ' όλες της τις πράξεις.


Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Επιχείρηση Φόβος



Σπάνια η κοινή γνώμη στρέφεται προς μια κατευθυνση από μόνη της, επειδή τάχατες εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια άνθρωποι έβαλαν κάτω τη λογική και την ίδια ακριβώς στιγμή αποφάσισαν ότι αυτό που ασπάζονται είναι η αλήθεια και το απολύτως ορθό. Δεν νομίζω να υπάρχει κανένας που να πιστεύει ότι η κοινή γνώμη δεν είναι χειραγωγίσιμη από αυτούς που λυμαίνονται τους επικοινωνιακούς διαύλους καθώς και την απαραίτητη ποσότητα χρήματος για να τους συντηρούν. Το έργο αυτό το βλέπουμε να παίζεται καθημερινά και στη χώρα μας από συγκεκριμένα συγκροτήματα, έντυπα και ηλεκτρονικά και όχι φυσικά με το αζημίωτο. Αλλά το θέμα μας είναι η ΗΠΑ. Το κίνημα του άκρως συντηρητικού, έως ακροδεξιού Tea Party δεν ανδρώθηκε μόνο από τον ιεραποστολικό ζήλο απλών και τίμιων μικροαστών, αλλά, όπως είχαμε γράψει και σε προηγούμενη ανάρτηση, από τον ιεραποστολικό ζήλο συγκεκριμένων συμφερόντων, και δη των πολυ-δισεκατομμυριούχων αδελφών Κοκ, οι οποίοι χρηματοδοτώντας το από το παρασκήνιο, το κατέστησαν δούρειο ίππο και διασπορέα των δικών τους απόψεων και επιχειρηματικών βλέψεων.


Πριν λίγες μέρες, στο τέλος Αυγούστου, ήρθε στη δημοσιότητα πολυσέλιδη έκθεση του Κέντρου για την Αμερικανική Πρόοδο, ( Center for the American Progress), η οποία κάτω από τον τίτλο “Επιχείρηση Φόβος” καταγράφει και αποκαλύπτει μια προς μια τις πηγές χρηματοδότησης και ένα προς ένα τα think tanks και τα πρόσωπα τα οποία συγκρότησαν και στήριξαν μετά το 2001, την εκτίναξη της Ισλαμοφοβίας και της βιομηχανίας μίσους στις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια μικρή και καλά δικτυωμένη ομάδα στοχευμένης παραπληροφόρησης, η οποία με budget 40 εκατομμυρίων δολαρίων από επτά οργανισμούς, στους οποίους με διάφορους τρόπους βρέθηκαν μπλεγμένοι τόσο το Ίδρυμα Heritage, όσο και δημοσιογράφοι της Wall Street Journal, κατάφερε, με επίκεντρο την πρόθεση ανέγερσης από τη μουσουλμανική κοινότητα της Νέας Υόρκης, πολιτιστικού κέντρου λίγα τετράγωνα πιο μακρυά από το σημείο Μηδέν των Δίδυμων Πύργων, να αυξήσει το αντι-μουσουλμανικό αίσθημα και να εμπλέξει ολόκληρη την Αμερική σε μια ολέθρια διαμάχη για την ανέγερσή του. Τα αποτελέσματα της δράσης της ομάδας αυτής με τον προκλητικό τίτλο “Σταματείστε τον εξισλαμισμό της Αμερικής”, αποτυπώνονται όχι μόνο στις δημοσκοπήσεις, (ABC network), όπου το ποσοστό των αμερικανών με αρνητική γνώμη για το Ισλάμ βρέθηκε να εκτοξεύεται στο 49%, από to 39% που ήταν τον Οκτώβριο του 2002, αλλά και στην ευρεία δημοσιότητα που δόθηκε στους πρωτοστατούντες Pamela Geller και Robert Spencer, (αμφότεροι εμπρηστικοί bloggers και τόποι αναφοράς σιωνιστικών ομάδων, του Νορβηγού Anders Breivik, του Ολλανδού ρατσιστή βουλευτή Geert Wilders, καθώς και της υπόλοιπης οικογένειας της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς), από μεγάλα ακροδεξιά μέσα όπως η εφημερίδα New York Post και το κανάλι Fox News. Η προβολή δε και απήχηση που είχαν ήταν τόσο μεγάλη, ώστε όχι μόνο ο Spencer τσίμπησε και μια πρόσκληση από το πιο σοβαρό, υποτίθεται, CNN, αλλά ακόμα παραπέρα, ο ίδιος ο Ομπάμα αναγκάστηκε να βγει μπροστά και να δηλώσει, με σκοπό να κατευνάσει τα πνεύματα, την υποστήριξή του στην ανέγερση του μουσουλμανικού τεμένους-πολιτιστικού κέντρου.


Δέκα χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου η υστερία για τους αμερικανούς μουσουλμάνους αντί να κοπάσει έχει ενδυναμωθεί. Απ' ακρη σ' άκρη, από το αγροτικό Τενεσί μέχρι την κοσμοπολίτικη Νέα Υόρκη σημειώνεται έκρηξη εμπρησμών μουσουλμανικών τεμένων, παρατηρείται πολλαπλασιασμός εκστρατειών για τη διακοπή ανέγερσης νέων, οι μουσουλμανικές κοινότητες στοχοποιούνται σαν φυτώρια μελλοντικών τρομοκρατών, ενώ η παράκρουση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε ψηφοφόροι στην Οκλαχόμα να ζητήσουν να διεξαχθεί ψηφοφορία για την κατάργηση της εφαρμογής του νόμου της σαρία, στην Αμερική φυσικά! Μέσα σ' αυτή την παραζάλη κυκλοφόρησαν και φήμες για την κρυφή μουσουλμανική ταυτότητα και πίστη του Ομπάμα, τις οποίες βρέθηκε να υιοθετεί ένας στους πέντε Αμερικανούς. Για τους πιο φανατικούς μάλιστα, ο Ομπάμα είναι το νόθο παιδί του Malcolm X, και πάει λέγοντας...


Αν και οι ομάδες αυτές άσκησαν μικρή επιρροή στις εκλογές του 2008, σήμερα μετά την επικράτηση των ρεπουμπλικανών στη Βουλή, και των πλέον ακραίων εξ αυτών στο δημόσιο λόγο, το δίκτυο φαίνεται να έχει αποκτήσει την κρίσιμη μάζα ώστε να διαδραματίσει πιο σημαντικό ρόλο στις προσεχείς εκλογές, φυσικά και με τη βοήθεια του Tea Party, με τους οποίους η ηγερία Σάρα Πέιλιν έχει συμπλεύσει σε αρκετές αντι-μουσουλμανικές εκστρατείες. Αλλά δεν είναι μόνο αυτή. Οι ρίζες της εκστρατείας έχουν πάει πολύ βαθύτερα, και πιάνουν μέχρι και τους νέους ρεπουμπικανούς υποψηφίους για την προσεχή προεδρία στις εκλογές του 2012.


Το καλό με την αμερικανική κοινωνία είναι η ύπαρξη αρκετών ανεξάρτητων και προοδευτικών ινστιτούτων, οργανισμών, κέντρων ή think tanks με σημαντικό ερευνητικό έργο και ακτιβιστική δράση, τα οποία αν και δεν μπορούν, λόγω δυσανάλογων πόρων να λειτουργήσουν σαν αντίβαρο στην κεντρική πολιτική σκηνή και να επηρεάσουν εκβάσεις, εν τούτοις εκτελούν σημαντικό έργο με το να ρίχνουν άπλετο φως στους μηχανισμούς που κινούν τα νήματα και χειραγωγούν συνειδήσεις.

Κατασκηνώνοντας έξω από τον Λευκό Οίκο



Το περιβάλλον, δεν θα αποτελούσε τη μόνιμη τσόντα των πολιτικών δεκάρικων, και των προεκλογικών εξαγγελιών των κομμάτων αν δεν δρούσε εξωραϊστικά στο συνήθως τραχύ προφίλ των εξαγγελόντων. Μέριμνα για το περιβάλλον υποδηλώνει αθωότητα, ευαισθησία, ανθρωπιά, προβατάκια που βόσκουν και παιδάκια που ζωγραφίζουν ανέφελους ουρανούς και λαμπερούς ήλιους. Όπως και να το κάνουμε όλα αυτά δρουν καθησυχαστικά στους ψηφοφόρους. Αυτά στο πριν. Διότι στο μετά, το «περιβάλλον» πετιέται σούμπιτο στην κάλαθο των όποιων συμφερόντων και το προφίλ επανακτά την πρότερη σκληρή του γραμμή.

Αν αυτό συμβαίνει σε κάθε χώρα, οι ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Αφού ο πρόεδρος Ομπάμα στην προεκλογική του εκστρατεία ενέπνευσε τις περιβαλλοντικές οργανώσεις με τις υποσχέσεις του περί «απελευθέρωσης των Αμερικανών από την τυραννία του πετρελαίου», και αφού οι τελευταίες συνέβαλαν με ζέση στη χρηματοδότηση αυτής, μαζεύοντας πόρτα-πόρτα τον οβολό των περιβαλλοντικά ευαίσθητων πολιτών, και ειδικά της νεολαίας, τώρα έρχεται και τις αναιρεί, κάτω από την προσφιλή, αλλά όχι πλέον πιστευτή, δικαιολογία «του εθνικού συμφέροντος».

Από τις 21 Αυγούστου και για δυο εβδομάδες, Αμερικανοί από όλες τις ηλικίες, πολιτικές πεποιθήσεις και κοινωνικές τάξεις βρέθηκαν να κατασκηνώνουν έξω από τον Λευκό Οίκο, σε μια μοναδική από το ‘70 κινητοποίηση, διαμαρτυρόμενοι εμπράκτως και με προσωπικό κόστος, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του τις 1250 και πλέον συλλήψεις που συνόδευσαν την ειρηνική διαμαρτυρία, για την αποτροπή της προγραμματιζόμενης διέλευσης από αμερικανικό έδαφος αγωγού, που θα μεταφέρει αργό πετρέλαιο από την Αλμπέρτα του Καναδά στα διυλιστήρια του κόλπου του Μεξικού, στις ακτές του Τέξας. Ανάμεσα δε στους συλληφθέντες ήταν και ο ακτιβιστής, και γνωστός επιστήμονας της NASA περί της κλιματικής αλλαγής, James Hansen.

Συγκεκριμένα, πρόκειται για τον αγωγό Keystone XL, μήκους περίπου 2,400 χλμ, ο οποίος θα μεταφέρει 500,000 βαρέλια ημερησίως και θα διασχίζει κάθετα περιβαλλοντικά ευαίσθητες περιοχές έξι αμερικανικών πολιτειών. Και ποιο είναι το πρόβλημα, θα σκεφτεί κανείς. Πρώτα-πρώτα, το πετρέλαιο αυτό, είναι από τα πλέον βαριά και βρώμικα που υπάρχουν, (καμία σχέση με το καθαρό και ξάστερο πετρέλαιο της Λιβύης), και εξορύσσεται από τις γεμάτες πίσσα αμμώδεις εκτάσεις της καναδικής πολιτείας, με τις πλέον ενεργοβόρες τεχνικές. Η διαδικασία εξόρυξης εκτιμάται ότι εκπέμπει τρεις φορές περισσότερο CO2 απ’ ό,τι από τις κανονικές πετρελαιοπηγές, και αν το σχέδιο αυτό αναπτυχθεί πλήρως, φυσικά με τη συμβολή του εν λόγω αγωγού, η Βόρεια Αμερική θα καταστεί ο μεγαλύτερος βιομηχανικός ρυπαντής και συντελεστής της κλιματικής αλλαγής. Κατά δεύτερο λόγο, οι φόβοι για διαρροές, οι οποίες αν συμβούν θα μολύνουν τον υδροφόρο ορίζοντα τεράστιων περιοχών, κάθε άλλο παρά αβάσιμοι είναι. Μόνο μέσα σ’ ένα χρόνο, εντοπίστηκαν ούτε λίγο, ούτε πολύ 14 διαρροές στον ομοειδή με τον προγραμματιζόμενο, αγωγό Keystone I.

Ο πρόεδρος Ομπάμα έχει όλο το χρόνο μέχρι το τέλος του έτους ν’ αποφασίσει αν θα εκδώσει τελικά την άδεια διέλευσης. Αν και η τελευταία έκθεση του Υπ. Εξωτερικών δεν δικαιώνει τις ανησυχίες των περιβαλλοντολόγων, εν τούτοις οι πιθανότητες για την τελική ακύρωση του σχεδίου συνεχίζουν να είναι υψηλές. Προς αυτό συνηγορούν οι πιέσεις των ακτιβιστών που προγραμματίζουν καινούργιο γύρο κινητοποιήσεων, η συμπαράσταση εξεχόντων μελών της αμερικανικής διανόησης, (όχι ένα, αλλά εννιά Νόμπελ έχουν υπογράψει έκκληση για τη ματαίωσή του αγωγού), αλλά και οι επερχόμενες εκλογές το 2012, στις οποίες ο Ομπάμα θα ήθελε να κατέβει με τουλάχιστον κάποια μέτωπα κλειστά.

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Γερμανός υπουργός οικονομκών προετοιμάζεται για πιθανή ελληνική χρεοκοπία



Πηγή: Spiegel (10/9/2011)
Μετάφραση: CYNICAL

Με τις αμφιβολίες να μεγαλώνουν σχετικά με την ικανότητα της Ελλάδας να εφαρμόσει μέτρα εξοικονόμησης και μεταρρυθμίσεις, η ανησυχία ότι η αθέτηση πληρωμών θα είναι αναπόφευκτη μεγαλώνει. Στη Γερμανία, αξιωματούχοι του Σόιμπλε διερευνούν τι θα σήμαινε για την ευρωζώνη μια οικονομική κατάρρευση στην Αθήνα. Το ευρωπαικό πακέτο σωτηρίας, το EFSF, παίζει σημαντικό ρόλο σ' αυτές τις θεωρήσεις. Σύντομα θα δοθούν νέες εξουσίες στο EFSF όπως συμφωνήθηκαν στο τέλος του Ιουλίου. Δυο εργαλεία στη διάθεση του EFSF, βρίσκονται στην πρώτη θέση των σεναρίων του ΥΠΟΙΚ.

Ο Σόιμπλε, που σύμφωνα με το ρεπορτάζ αμφιβάλει ότι η χώρα θα σωθεί από τη χρεοκοπία, προετοιμάζεται για την πιθανότητα η Ελλάδα να αποδειχθεί αφερέγγυα στην εκπλήρωση των υποχρεώσεών της. Αξιωματούχοι στο υπουργείο του επεξεργάζονται σενάρια για τη διαχείρηση μιας τέτοιας κατάστασης, διερευνώντας τι αυτό θα σήμαινε για την υπόλοιπη ευρωζώνη. Σύμφωνα με το πρώτο σενάριο, μια ελληνικής χρεοκοπίας, η χώρα θα παραμείνει στην ευρωζώνη. Σύμφωνα με το άλλο, η Αθήνα θα μπορούσε να εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα και να εισάγει τη δραχμή.

Η Χρεοκοπία θα δημιουργούσε πιστωτικό γεγονός

Ένα από τα διαθέσιμα κύρια εργαλεία, θα ήταν η παροχή πιστώσεων σε χώρες όπως Ισπανία ή Ιταλία, εφ' όσον οι επενδυτές σταματήσουν να τις δανείζουν μετά από μια ελληνική χρεοκοπία. Εαν οι τράπεζες υποχρεωθούν να διαγράψουν από τα βιβλία τους δισεκατομμύρια ελληνικών ομολόγων, θα μπορούσαν να βασιστουν σε δισεκατομμύρια κεφαλαίων διάσωσης από αναρίθμητες χώρες της ευρωζώνης. Αμφότερες οι εξελίξεις αναμένονται να συμβούν σε περίπτωση ελληνικής χρεοκοπίας, ανεξάρτητα του αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ ή όχι.

Ο Volker Bouffier, κυβερνήτης του κρατιδίου της Έσσης, όπου ανήκει η Φρανκφούρτη, είναι μέλος του κόμματος της Μέρκελ, όπως και ο Σόιμπλε. Ο Bouffier, βιάζεται ώστε οι προϋποθέσεις για μια χώρα να εγκαταλείψει το ευρώ, να θεσπισθούν τάχιστα. Οι συνθήκες της ΕΕ, προς το παρόν δεν προβλέπουν κάτι τέτοιο. “Εαν οι προσπάθειες εξοικονόμησης ελλειμμάτων και οι μεταρρυθμίσεις της ελληνικής κυβέρνησης δεν πετύχουν, τότε θα πρέπει να θέσουμε το ερώτημα εαν χρειαζόμαστε νέους κανόνες ώστε να γίνει δυνατό μια χώρα να εγκαταλείψει την ευρωζώνη”, δήλωσε στο Spiegel, ο Bouffier.

Το πλήρες άρθρο θα δημοσιευτεί στο Spiegel τη Δευτέρα.

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Οι Δ.Υ. δεν πρέπει να ψηφίζουν


Όταν η έννοια της δημοκρατίας έχει ξεχειλώσει τόσο πολύ ώστε να μπαλώνει μ’αυτή τα ρούχα της όλο το φάσμα της πολιτικής, από την ακροδεξιά ως την ακροαριστερά, όταν ολοένα και περισσότερα think tanks, πολιτικοί και ακαδημαϊκοί δεν σκιάζονται πλέον να το λένε καθαρά ότι η δημοκρατία ξόφλησε, εμπρός λοιπόν για την ενδυνάμωση των ελίτ που ξέρουν και μπορούν καλύτερα από τον αμαθή λαό, κι όταν το χειρότερο όλων τα λόγια αυτά βρίσκουν και συντονίζονται και στα ώτα του άφρονος λαού, τι άλλο μένει τότε να περιμένουμε; Αν η δημοκρατία όπως την διαβάζαμε σε σκονισμένα βιβλία, ή έστω και την θυμόμασταν, ακόμα και στην πιο ευτελισμένη της μορφή δεν έχει μεγαλύτερη αξία κι από τα κουρελιασμένα ελληνικά ομόλογα, γιατί να πρέπει να συνεχίζουμε να στήνουμε εικονικά και πολυέξοδα πανηγύρια όπως οι εκλογές;


Παρ’ όλο που αυτό ακούγεται απόλυτα λογικό, εν τούτοις οι πολιτικοί διστάζουν ακόμα να τις καταργήσουν εντελώς, θες λόγω αδράνειας, θες λόγω του ότι ακόμα επιζητούν μια έστω εικονική νομιμοποίηση που θα αποκοιμίζει και θα φρενάρει το υποβόσκον εξεγερσιακό δυναμικό, θες λόγω του γεγονότος ότι υπάρχουν τρόποι ώστε να τις ροκανίζουν σταδιακά και ψήφο-φήφο, δηλαδή να αποστερούν το δικαίωμα ψήφου κάθε φορά από ολοένα και μεγαλύτερες κατηγορίες. Έτσι, όταν στο τέλος δεν θα έχει μείνει κανένας να ψηφίζει να μην γίνει και πολύ αντιληπτό.


Αν νομίζετε ότι αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας, κάνετε μεγάλο λάθος. Αυτό που έγραψε ο αρθρογράφος Matthew Vadum στο American Thinker, δεν είναι παρά η γνωστοποίηση αυτού που ως τώρα ψιθυριζόταν στους διαδρόμους και τα γραφεία.


«Δίνοντας ψήφο στους φτωχούς αντιστοιχεί στο να δίνεις διαρρηκτικά εργαλεία σε εγκληματία. Είναι βαθιά αντικοινωνικό και αντι-αμερικανικό να δίνεις τη δυνατότητα σε μη-παραγωγικά κομμάτια του πληθυσμού να καταστρέφουν τη χώρα. Ενθαρρύνοντας αυτούς που επιβαρύνουν την κοινωνία να συμμετέχουν στις εκλογές δεν σημαίνει ότι βοηθάς τους φτωχούς. Σημαίνει ότι βοηθάς τους φτωχούς να βοηθήσουν τον εαυτό τους με τα λεφτά των άλλων. Και αυτό δεν είναι κοινωνική δικαιοσύνη»


Προς το παρόν, ο Λοβέρδος έδωσε το σήμα για τη βλάβη που προκαλούν οι Δ.Υ. στο κοινωνικό σώμα. Δεν μένει παρά να το λάβει ο Καστανίδης και να το κάνει πράξη. Άλλωστε έχουν οργώσει καλά το έδαφος του φασισμού...