Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Το άλογο που ξέρει


Ένα ψωράλογο με φαγωμένο δέρμα, -χωράφια αθέριστα οι τρίχες που τού απόμειναν,- και βαριοφορτωμένο σακιά γιομάτα πέτρες και ξύλα αγκομαχά στην ανηφόρα. Οι αφέντες του, σαδιστές και μοχθηροί, το χτυπάνε αλύπητα με το μαστίγιο, προστάζοντάς το να τρέξει ακόμα πιο γρήγορα για την κορφή, το τρυπάνε με σουβλερή βουκέντρα, το βρίζουν, το κλωτσούν, κι όταν δε το βαστούν άλλο τα γόνατα και πέφτει, το περιγελούν. Το περιλούζουν με κουβάδες σάπιο νερό, του χώνουνε στο στόμα κοπριές και το αναγκάζουν να γλύφει το κάτουρο, που απ’ την αδυναμιά είναι αδύνατον πια να συγκρατήσει.


Η κορυφή ακόμα ψηλά, ίσα που αχνοφαίνεται, τυλιγμένη σ’ ένα μαύρο σεντόνι από σύννεφα, και ο δρόμος όλο και πιο στενός και τα βράχια όλο και πιο μυτερά. Το άλογο, υπό την απειλή του μαστιγίου καταφέρνει να σηκωθεί, κάνει κάποια βήματα, και τρικλίζοντας ξαναπέφτει. Για να ξαναπέσει και να ξανασηκωθεί, κι ας έχουν πια τα γόνατα φαγωθεί, κι ας έχει μείνει μόνο ένα πετσί να τα κρατάει στη θέση τους, κι ας έχουν ανοίξει δεκάδες μικρές βρυσούλες στη ράχη που τού στραγγίζουν το αίμα και τη δύναμη.


Το σπρώχνουν με το στανιό στην κορυφή, για να βρει, όπως τού λένε, τα άλλα άλογα που έφτασαν εκεί πριν από κείνο, για να φτιάσει κοπάδι, και να μην κάνει του κεφαλιού του, να μην τρέχει όπως έτρεχε ρέμπελο στα πράσινα λιβάδια της πεδιάδας, απ’ όπου και το ξεσήκωσαν, να μην τρώει όποτε και όσο θέλει, να μην κάνει αγώι όποτε και μ’ όποιον θέλει, αλλά τα άλλα άλογα μπροστά δεν έχουν τόσο φορτίο, όσο ανεβαίνουν τόσο και λιγοστεύει, κι έτσι μπορούν να τρέχουν ανάλαφρα και αγόγγυστα.


Το άλογο, όμως έχει φορτίο διπλό και τρίδιπλο, που όσο ανεβαίνει το μονοπάτι, τόσο αυτό μεγαλώνει. Οι αφεντάδες κάθε τόσο του προσθέτουν και καινούργια σακιά, απ’ αυτά που πετάνε τα άλογα που προπορεύονται και ξελαφρώνουν. Σακιά με ξύλα και πέτρες, άχρηστα υλικά, απλά για να τα πάει στην κορυφή, χωρίς νόημα και σκοπό, να τα’ αποθέσει εκεί πάνω, έρμαια στις ορέξεις των ανέμων που λυμαίνονται τους χειμώνες τις κορφές. Κι όσο το φόρτωμα μεγαλώνει, τόσο το βήμα κονταίνει, και ούτε λόγος πια να προφτάσει τα άλλα άλογα μπροστά που ξεμακραίνουν.


Κι όμως οι αφεντάδες επιμένουν, που αν μπορούσες να τους ρωτήσεις το γιατί, ο καθένας απ’ αυτούς θα σήκωνε τους ώμους αδιάφορα και θα σού έλεγε με τη σιγουριά που μόνο τους αδαείς κι ανόητους χαρακτηρίζει, ότι έτσι θα γίνει γιατί αυτό πρέπει να γίνει. Είναι σαφές λοιπόν ότι δεν ξέρουν, αλλά προσποιούνται ότι γνωρίζουν το γιατί, με τρόπο που μόνο οι αφεντάδες διδάχτηκαν να κάνουν για να παραμένουν αφεντάδες. Αν πετούσαν κάποια σακιά απ’ το φορτίο, αν άφηναν στο άλογο λίγο χρόνο να ξαποστάσει, αν του έβαζαν λάδι στις πληγές, αν του έδιναν λίγο σανό να φάει και λίγο νερό να πιεί, ίσως και να κατάφερνε να βγάλει το δρόμο, ακόμα κι αν ήταν άσκοπος και η κορφή μια χίμαιρα, κορφή μόνο για την κορφή και τίποτε παραπάνω. Κι ίσως να πρόφταινε και το υπόλοιπο κοπάδι, αν φυσικά καταδεχόταν ή ακόμα αν το ανάγκαζαν να μοιραστεί κάποια απ’ τα σακιά.


Αλλά δεν το κάνουν, ίσως πιστεύουν υπερβολικά στην πίστη τους, που αν δεν την πίστευαν με τόση επιμονή θα φαίνονταν στα μάτια των αλόγων διστακτικοί και άβουλοι, πράγμα αδιανόητο γι αυτούς που θέλουν να ποιμεναρχούν κοπάδια, ίσως πιστεύουν ότι το άλογο κάνει μπαγαμποντιές και προσποιείται, κι ότι το αίμα δεν είναι αληθινό, μα νερό που το πασπάλισε με κόκκινη μπογιά, ίσως και να μην τους νοιάζει αν πέσει κάτω τελικά και δεν ξανασκωθεί, αρκεί που το ‘χουν τώρα μπροστά να το περιπαίζουν και να το τυραννούν, διασκέδαση είναι κι αυτή, η χαρά του αφέντη, η απογείωση του σαδιστή, και φυσικά πρόοδος της τεχνικής και εξέλιξη της ποιότητας των συναισθημάτων, άλλο να πνίγεις στα μικράτα σου γατάκια, άλλο να στρίβεις το λαιμό των κουνελιών, κι άλλο να κεντρίζεις μέχρι θανάτου, αργά και βασανιστικά ένα περήφανο άτι. Κι είναι αυτή η μυρωδιά, του αίματος και των εκκρίσεων που τρυπάει το μυαλό και τρελαίνει τις αισθήσεις. Αλλά, ακόμα κι αν τη σκορπίζει ο άνεμος, αυτή παραμένει επίμονη στην κόκκινη γραμμή που αφήνουν πίσω τους οι δεκάδες μικρές βρυσούλες που τρέχουν ασταμάτητα από την πληγιασμένη ράχη.


Το άλογο όμως, παρ’ όλο που είναι άλογο, ξέρει. Ξέρει ότι δεν θα προφτάσει κανένα κοπάδι, γιατί αυτοί είναι οι νόμοι της φύσης, όταν ο άλλος τρέχει στην ίδια κατεύθυνση με σένα και με μεγαλύτερη ταχύτητα δεν πρόκειται ποτέ να τον προλάβεις, παρά μονάχα αν σταθείς τυχερός και παρακάμψεις το χρόνο, μέσα από κάποιο φαρδύ τούνελ, δηλαδή, καμωμένο ειδικά για μεγαλόσωμα άλογα. Ακόμα ξέρει ότι η κορυφή δεν έχει χρυσό, άγονη είναι και ξερή, σπαρμένη με αγκωνάρια και πετρωμένο χώμα, κι αυτή η μόνιμη μαυρίλα που την τυλίγει, σάβανο μοιάζει πιο πολύ παρά σύννεφο που κάθισε παροδικά να ξαποστάσει.


Σταθμίζει τις δυνάμεις του, και βρίσκει ακόμα αντοχές, ίσως γιατί νοιώθει ότι μπορεί να έχει και ένα δικό του σκοπό. Δεξιά κι αριστερά του μονοπατιού χάσκουν γκρεμίλες και βαθιά φαράγγια. Και τα βράχια είναι γλιστερά. Όσο και να τρεκλίζουν τα πόδια, άλογο είναι, τι στο καλό. Τέσσερα πόδια, τέσσερεις κλωτσιές, που άμα συγκεντρωθεί μπορεί και να τις καταφέρει δυνατές. Και η ουρά μπορεί ακόμα ν’ ανεμίζει, να ραπίζει και να τυφλώνει. Και το κεφάλι να δίνει γερές κουτουλιές, τις πιο γερές μάλιστα, στη κατεύθυνση του γκρεμού. Βοηθάει και ο αέρας που σπρώχνει τα φύλλα και τη σκόνη προς τα κει. Μετά θα μπορέσει να ξεφορτωθεί και τα σακιά με την ησυχία του. Και μετά θα δει.


Την τελευταία ώρα το σκέφτεται όλο και πιο πολύ. Και όσο πιο πολύ το σκέφτεται τόσο και πιο πολύ δυναμώνει. Ίσως στο πρώτο γύρισμα του μονοπατιού…


5 σχόλια:

Swell είπε...

Πανέμοργη η παραβολή σας αγαπητή!

Ανώνυμος είπε...

http://iasos.com/oasis/Oasis-smaller.jpg

Καλή Χρονιά.

cynical είπε...

Καλη σας χρονια!
Ας προσεχουμε τα ζωα, μπορουν να μάς διδαξουν πολλά1

λες να τη βρουμε την όαση, iasos?

ο δείμος του πολίτη είπε...

Τέλειο... Φοβερό...

Ανώνυμος είπε...

Ωραια η παραβολη σας,μην γραφετε τοσο καλα, θα μου παρετε την δουλεια και θα μεινω ανεργος!!

Αφωτιστος Φιλελλην

ΥΓ Σημερα των Φωτων, ειναι η δεν ειναι η εορτη του διαδικτυακου ονοματος μου;
(οπως υλη και -υλη)

Cynical, το παρακατω κειμενο ειναι μια παραβολη μου, οχι με αλογο αλλα με ανθρωπους. Αν το κρινεις δημοσευσιμο εχει καλως. Προηγειται απο το κοριτσακι με τα σπιρτα και τη βεζινη καθαρισμου.

Το τριγωνο της καυσης

Οκτωβριος 2012

Επί τέλους, καταλάβανε οτι κι αυτοι θα επρεπε να επαιζαν πλεον με τους κανονες της αγορας. Κανοντας την πρωτη επαναστατικη εργασια του Σταλιν καταφεραν και μαζεψαν αρκετα χρηματα ωστε να αγορασουν δυο φαλιρισμενα βενζιναδικα.

Ιδιοκτητες -στα χαρτια- δυο ευποληπτοι επιστημονες-επιχειρηματιες υπερανω καθε υποψιας, που ανεκαθεν χρηματοδοτουσαν τον χωρο. Οι υπαλληλοι επιλεχθηκαν προσεκτικα μετα απο ενδελεχη ερευνα απο το ψυχιατρικο και το νομικο τμημα της ομοσπονδιας, ωστε οι εργαζομενοι να εχουν το καλυτερο δυνατον προφιλ και να μην ομιλουν πολυ. Δυστυχως μονον 2 μουγγοι βρεθηκαν. Οι υπολοποιποι 6 ομιλουσαν αλλα μονον οι μισοι μπορουσαν να συνενοηθουν στην νοηματικη.

...........................
Η δουλεια πηγε πολύ καλα. Πουλωντας λιγο παραπανω από το ”νεκρο σημειο”, ειχαν αποταμiευσει αρκετα για να ...αγορασουν και τριτο βενζιναδικο. Τελικα ο καπιταλισμος δινει το καυσιμο , ο αερας ακομα δεν κοστιζε ιδιαιτερα, ελλειπε ο σπινθηρας για την εναυση.

Νοεμβριος 2013

Στην γιορτη για τα σαρανταχρονα της επετειου του Πολυτεχνειου, συμμετειχαν δυναμικα εκτος απο τους συνηθεις υποπτους, εκατονταδες χιλιαδες ανεργοι απολυμενοι εδω και δυο ετη, συμβασιουχοι δημοσιοι υπαλληλοι σε εργασιακη εφεδρεια, νεοι επιστημονες που δεν ειχαν προλαβει να μεταναστευσουν, ακομα και πρωην εργαζομενοι στην μαυρη οικονομια , η οποια ειχε πληγει σημαντικα μετα την διαδοχικη υφεση της επισημης οικονομιας το 2102 και 2013 υψους 7% και 5% αντιστοιχα.

Όλα τα καταστηματα ειχαν κλειστα τα μεταλλικα ρολλα. Η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ διαδηλωναν υπο αυστηρη αστυνομικη προστασια, για να αποφυγουν το λιτζαρισμα από το αγανακτισμενο πληθος. Βουλευτες, δημοσιογραφοι και celebrities (ακομα και της αριστερας δεν κυκλοφορούσαν για λογους αυτοπροστασίας).

Ξαφνικά, στην Σταδιου, από δεκα ξενοικιαστα μαγαζια ανοιγουν με τηλεχειρισμο ταυτοχρονα τα ρολλα προστασίας. Με εκπληξη το πληθος βλέπει τις πόρτες ανοικτες, ενω στο δαπεδο και στα μεχρι προτινος αδεια ραφια να εκτιθενται εκατονταδες μπουκαλια μπυρας κάθε μαρκας με ένα ευφλεκτο υγρο και ένα στουπι στο στομιο κάθε φιαλης. Σε κάθε καταστημα μεσω βιντεο στον απεναντι τοιχο παιζονταν σκηνες από τον Δεκεμβρη του 2008.

Η αντιδραση του πληθους ηταν αναμενομενη. Εκατονταδες εξαλλοι διαδηλωτες προμηθευονταν από 2 φιαλες και αναβοντας το φυτιλι τις πεταγαν παντου. Λιγοτερο προστατευμενα καταστηματα, αυτοκινητα, μοτοσυκλετες, καδοι απορριματων, δενδρα, αρχισαν να φλεγονται. Από την απειρια του πληθους δεν έλειψαν και κατά λαθος εμπρησμοι μερικων ατυχων διαδηλωτων.

Η νυχτα φωτιστηκε παιρνοντας κοκκινομαυρο χρωμα . Το εμπορικο κεντρο ειχε τις περισσοτερες απωλειες. Ευτυχως στο δυσκολο εργο της Πυροσβεστικης Υπηρεσιας, συνεδραμαν αυτοματα δικτυα καταιωνισμου με νερο με συστοιχια πλαστικων δεξαμενων μεγαλης χωρητικοτητας σε νερο και αντλητικα συγκροτηματα. που ειχαν εγκαταστησει αρκετοι εμποροι οι οποιοι ειχαν παθει μεγαλες ζημιες τον Δεκεμβρη του 2008.