Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ και τα 160 ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ

Θάταν μάλλον Πέμπτη όταν ο Κακαουνάκης απ’ το μόνιμο στασίδι του στο δεξί παράθυρο του ΑLPHA ανακοίνωνε κάτι σκόρπια, για την περίφημη ομάδα προβληματισμού που σκοπεύει να συστήσει ο Βενιζέλος και για τους 40 καθηγητές που θα την απαρτίζουν. Το Σάββατο το βράδυ έμαθα απ’ τον ΑΝΤΕΝΝΑ αυτή τη φορά, ότι οι 40 μέσα σε δυο μέρες γίνηκαν 160 και χάρηκα που τόσοι πολλοί, τόσο γρήγορα κατάλαβαν τι ακριβώς έπρεπε να κάνουν για να σωθεί το ΠΑΣΟΚ και μαζί μ’ αυτό κι η χώρα όλη.

Πολύ μεγάλη αύξηση σημείωσε το εκπαιδευτικό κεφάλαιο στη χώρα μας, σκέφτηκα, τόση, που ενώ τα παλιότερα χρόνια ο Σημίτης μετά βίας έβρισκε στην πιάτσα κάποιους κακόμοιρους για να επανδρώσει μια ψιλο-επιτροπή Σοφών, τώρα το προϊόν έχει τόσο αυγατίσει που με ένα «φου!» μαζεύονται καμιά διακοσαριά και έτσι από το τίποτα φτιάχνουν όχι μια επιτροπούλα αλλά ολόκληρο Think Tank με βάθος και με πλάτος αντάξιο του εκτοπίσματος του εμπνευστή του.

Δεν μπορούμε βέβαια να μην ευγνωμονούμε γιαυτό όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις οι οποίες, (ορθώς πράττοντας), με το να σπείρουν πανεπιστήμια και σχολές απανταχού της επικρατείας, έσπειραν αναπόφευχτα και καθηγητές, αναπληρωτές και επικούρους για να έχουν, ως φαίνεται ικανό στοκ να επανδρώνουν τα μελλοντικά Think Tank τους .

Το οξύμωρον της υπόθεσης είναι ότι ενώ η λέξη «καθηγητές», εγκαλώντας ένα παλιοκαιρίσιο θυμικό, παραπέμπει σε κάτι βαρύ και με αξία, η ξαφνική συσσώρευση τόσων πολλών αξιών σε μια και μόνο νύχτα, δρα αυτομάτως προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς την αυτοϋπονόνευση, την υποτίμηση, δηλαδή, των αξιών αυτών, όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι ασχολούμενοι με τα οικονομικά και τις Θεωρίες της Αξίας. Δεν μπορώ παρά να φέρω στο μυαλό μου τις ιστορίες που μου διηγιόταν ο καλός μου φίλος Μίτια από την Πετρούπολη, όταν ο ανθυποκομισάριος της περιοχής έπιανε το τηλέφωνο και με πλήρη άνεση απαιτούσε απ’ το πανεπιστήμιο της πόλης να του στείλουν καμιά σαρανταριά καθηγητές, σαν ένα σμάρι μύγες δηλαδή, να μαζέψουν τις πατάτες που κόντευαν να σαπίσουν στα χωράφια από τις πρώιμες βροχές.

Βέβαια αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν στη χώρα μας, γιατί αν οι καθηγητές μας μάζευαν πατάτες, (όχι ότι, προς θεού, θ’ αρνιόντουσταν την κοινωνική αυτή προσφορά), τότε ποιος θα έμπαινε στο Think Tank του Βενιζέλου και ποιος θα στελέχωνε τα ψηφοδέλτια και την κυβέρνησή που θα προέκυπτε, όπως 37 bookies και 49 γκαλοπατζήδες επιβεβαιώνουν ότι κάποια μέρα δεν μπορεί παρά να συμβεί;

Οι κύριοι καθηγητές, όμως, είναι άνθρωποι ανιδιοτελείς και δεν θα πρέπει να περνάει απ’ το μυαλό κανενός η ιδέα ότι ο λόγος, που σε μια και μόνο νύχτα από 40 γίνηκαν 160 (και δεν ξέρω πόσοι άλλοι θα προστεθούν μέχρι αύριο το πρωί), ήταν τα προγνωστικά των 37 bookies και των 49 γκαλοπατζήδων. Παρά τα όσα ακούω τριγύρω μου, ότι τάχατες έσπευσαν από νωρίς να πιάσουν τα πόστα, πιστεύω ακράδαντα ότι το κάνουν μόνο από διάθεση προσφοράς και συναδελφική αλληλεγγύη.

Και άσε τη γιαγιά μου με τις περίφημες πια παροιμίες της, να φωνάζει από πίσω, «Γιούρια-γιούρια στον ταβά με τα κουλούρια!».