ΔΗΜΙΟΥΡΓΙ-ΣΤΑΝ

Δεν θέλω να μου αμφισβητήσετε το γεγονός, ότι κάθε εποχή, εκτός από τα ονόματα που δίνει στους βλαστούς της, σημαδεύεται επίσης και από την εισαγωγή και την μετέπειτα γενίκευση ορισμένων λέξεων-κλειδιά, που φυσικά δεν είναι ξέμπαρκες, αλλά αποτελούν εκφράσεις προσδιοριστικές μιας νέας νοοτροπίας και ιδεολογίας που εξήλθε νικηφόρα μέσα από μια συνήθως μακροχρόνια ιδεολογική πάλη και που επί τέλους απέκτησε το πάνω χέρι στο ιδεολογικό εποικοδόμημα της κοινωνίας. Δεν έχω την ευχέρεια τη στιγμή αυτή να κάνω μια ιστορική περιοδολόγηση για να σας πείσω, αλλά μπορώ να εντοπίσω, πάνω-κάτω τον χρόνο που κάποιες νέες λέξεις εισήχθησαν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο που με το χρόνο φούντωσαν και απέκτησαν κομβική σημασία.

Μια τέτοια λέξη κλειδί που συνειδητοποίησα ότι άρχισε να με περικυκλώνει μέχρι στραγκαλισμού ήταν το επίθετο «δημιουργικός» μαζί με όλα του τα παράγωγά . Συνέπεσε με την όψιμη βασιλεία του ΠΑΣΟΚ, τότε που η χώρα άρχιζε να μπαίνει σε τροχιά ανάπτυξης κάτω από την καθοδήγηση του μεγάλου Τιμονιέρη Σιμήτη και του πρωτοπαλλήκαρού του μεγάλου οικονομολόγου Ν. Χριστοδουλάκη.

Επίσης συνέπεσε και με την είσοδο στη χώρα μας των πακέτων κάποιου Αγίου Ντελόρ και των διαδόχων του, τότε που και η κουτσή Μαρία, διακατεχόμενη από επιχειρηματικό οίστρο έστηνε εταιρίες και κονσόρτσια με μόνο σκοπό το ξεπέρασμα της τεχνολογικής υστέρησης της χώρας και την οικοδόμηση της Νέας Ελλάδας. Όντως τότε η λέξη Δημιουργικός ακουγόταν παντού όπου κι αν γύριζες, τόσο σαν Περιγραφή, όσο και σαν Ευχή.

«Δημιουργική Φωνή», άκουγες να λένε για καποιον τραγουδιστή.

«Αέρας Δημιουργίας σάρωσε τη χώρα», γκαρίζανε τα κυβερνητικά φερέφωνα.

«Δημιουργικό το Νέο Έτος», αρχίσαμε να ευχόμαστε ο ένας στον άλλον, φράση, απαραίτητο συμπλήρωμα στις κάρτες μιας δυναμικής γενιάς που ξεμύτιζε θαμπωμένη και αργότερα εκμαυλισμένη από το τόσο φρέσκο χρήμα που έρεε απρόσκοπτα από την Εσπερία.

Τα πρώτα εργαστήρια «Δημιουργικής Γραφής» άρχισαν να ξεφυτρώνουν εδώ κι εκεί, ενώ πάνω στην ώρα φούντωσε και η

«Θεωρία του Δημιουργισμού», αυτή που χαντάκωνε τον Δαρβίνο στα αζήτητα της Ιστορίας και ενθρόνιζε πάλι, έμπλεο δόξης τον Θεό σαν αδιαφιλονίκητο δημιουργό και αρχιδερβέναγα των πάντων.
Είδατε τι μπορούμε να πάθουμε από μια λέξη αν την αφήσουμε αφύλακτη. Μπορεί να πάρει σβάρνα τα πάντα και να σαρώσει ακόμα και το σύμπαν.

Παρά την τόση Δημιουργικότητα, όμως, κάποια στιγμή έπρεπε να καταφύγουμε στις υπηρεσίες της «Δημιουργικής Λογιστικής» τελικά, για να συνεχίσουμε να είμαστε δημιουργικοί!

Δυστυχώς από την κατάχρηση των δημιουργικών πόρων.