Το Ισοζύγιο των Ζωών

Συνήθως κάνω βάρδια νυχτερινή, απ’ τις 11 ως τις 7 το πρωί. Σκατοώρα, αλλά τα λεφτά καλά, ειδικά αν πέσεις σε αργία ή Σαββατοκύριακα. Πάνω από 100. Μήπως με νοιάζει που είναι αργία; Ούτε ακόμα κι η ώρα. Σάμπως έχω παιδιά να νταντέψω ή κανέναν να με περιμένει; Μεγαλωμένα πια, δεν με χρειάζονταν, πήρα και ‘γω των ομματιών μου και την έκανα για το Νότο. Είμαι περίπου δέκα χρόνια σ’ αυτό τον τόπο, έχω χαρτιά, έχω ασφάλεια, δεν έχω πρόβλημα. Έβαλα και κάτι στην άκρη, άμα θέλει ο θεός τα δίνω μπροστάντζα για καμιά γκαρσονιέρα και μετά εμένα ποιος με πιάνει . Κεραμίδι, ομπρέλα, όπως και να το πεις, όλοι τελικά το ίδιο πράγμα εννοούμε.

Δεν λέω, είναι βρομοδουλειά. Δεν μου πάει όμως και να λουφάρω. Τον βλέπεις τον άλλον ότι πονάει, βρε αδελφέ, βογκάει, δυσανασχετεί. Μια κουρνιάζει, μια πετάγεται πάνω, μια φέρε αυτό, μια φέρε το άλλο, μια διψάει, μια ζεσταίνεται, μια κρυώνει. Μετά βρίζει αν μπορεί, όχι πάντα, μετά σταυροκοπιέται, όλα μαζί αξεδιάλυτα, στριφογυρνάει σαν σβούρα, μια τυλίγεται στο σεντόνι, μια το πετάει καταγής. Κανένας δεν κλείνει μάτι το βράδυ στα νοσοκομεία.

Δε βαριέσαι πολύς πόνος εκεί μέσα. Τον συνηθίζεις όμως. Αλίμονο αν δεν γινόταν έτσι. Κρατιέσαι μακριά, δεν μπλέκεσαι, μόνο κάνεις μηχανικά αυτά που είναι να κάνεις. Δηλαδή όλα, όσα σου ζητήσει. Θα πεις και τον καλό το λόγο, θα του δώσεις και θάρρος, θα του βρέξεις τα χείλια με βαμβάκι, θα προσέχεις τον ορό, τα σωληνάκια να μην στρίψουνε, θα έχεις τα μάτια σου ανοιχτά αν βγάζει ούρα, θα τον πλύνεις να δροσερέψει ο καψερός. Δεν είμαι δα και τελείως πετσί. Δεν μου πάει να κάθομαι σαν κάτι άλλα κουμάσια που στρώνουν τον κώλο τους σε μια καρέκλα, αρπάζουν κι από ένα σινερομάντσο και μην τον είδατε τον Παναγή. Κι ας τον άρρωστο να βουρλίζεται. Κοπρομηχανές του κερατά!

Είναι δεν είναι πέντε η ώρα. Δεν έχει ακόμα αρχίζει να χαράζει, αλλά βρε παιδί μου το οσμίζεσαι το πράγμα ότι πάει να γίνει μέρα, να ξανοίξει ο ουρανός, κι όχι να σκουρύνει άλλο. Το βλέπεις παντού στην ατμόσφαιρα, ακόμα και γύρω από την Κηφισίας. Παράξενο, αλλά ακούω πουλάκια, και καμιά φορά, μην με κοροϊδέψετε, πιάνει τ’ αφτί μου κι από κανένα πετεινάρι. Ναι ξέρω, έχω δει κάτι χαμόσπιτα εκεί πίσω απ' το Υγεία, από κει πρέπει να έρχεται το λάλημα.

Σήμερα έτυχε και σχόλασα πιο νωρίς. Συμβαίνει καμιά φορά. Δεν ήταν όμως κάτι που δεν το περίμενα. Φαινόταν απ’ την αρχή ότι δεν θα την έβγαζε καθαρή ο άμοιρος. Νέος άνθρωπος. Είχε χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον και είχε αρχίσει εκείνη την απεγνωσμένη πάλη, την τελευταία, για να στραγγίξουν τα πνευμόνια έστω και μια σταγόνα απ' τον αέρα. Κάποια στιγμή κουράστηκε και τα παράτησε. Ήρθαν αμέσως οι νοσοκόμοι, τον μάζεψαν στο λεπτό και τον κατέβασαν στο υπόγειο. Να μην βλέπουν και οι διπλανοί για πολύ και σαλτάρουν.

Μ’ αρέσει αυτή η ώρα, ιδίως τα καλοκαίρια, όπως τώρα δα. Σήμερα φυσάει και το αεράκι όπως είναι ελαφρύ και δροσερό με ξανανιώνει. Νοιώθω τόσο ωραία, η κίνηση δεν έχει ακόμα αρχίσει, άσε θα περπατήσω, θα πιάσω όλον τον κατήφορο της Κηφισίας μέχρι την Αλεξάνδρας και μετά θέλω δεν θέλω κάνα δεκάλεπτο για το σπίτι. Την ώρα αυτή ο δρόμος αρχίζει να γίνεται πιο φιλικός σε σχέση με λίγο πρωτύτερα. Μπορείς να δεις κάμποσους ανθρώπους μεροκαματιάρηδες να προσπερνούν μηχανικά, με το κεφάλι κάτω, με τη συνείδηση βυθισμένη ακόμα σ’ έναν ύπνο που κόπηκε βίαια. Μια μυρωδιά έντονη από φρεσκοψημένο καφέ μου τρυπάει τα ρουθούνια. Δεν χάνω καιρό, μπαίνω μέσα και κάθομαι σ’ ένα τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο.

Βλέπω ένα κύριο μπροστά μου μ’ ένα φλιτζάνι που αχνίζει, στο χέρι. Κοντός, κακομούτσουνος. Φέρνει προς ταξιτζή, ή μάλλον σε διασταύρωση μαϊμού με ταξιτζή. Μεγάλα πεταχτά αφτιά με τις άκρες στρογγυλεμένες. Όπως του χιμπατζή. Και με βαθιές, αλλά καλοσχηματισμένες ρυτίδες στο πρόσωπο. Σαν τον ήρεμο κυματισμό της βαθιάς θάλασσας. Στο αυτί του πιότερο κι από σκουλαρίκι στραφταλίζει το εμφύτευμα ενός blue tooth. Χιμπατζής Hi-Tech, σκέφτομαι. Πεντέμισι η ώρα το πρωί σ’ ένα άδειο καφέ στην Κηφισίας.

Η αντίθεση τόσο χτυπητή που με τραβάει. Αφήνω το μάτι να γλιστρήσει προς τα κάτω. Φοράει χοντρό βραχιόλι, όχι όμως απ’ αυτά τα κραυγαλέα χρυσά που λογικά θα περίμενε κανείς να δει στο χέρι ενός νταβατζή, ή ενός μπουζουκόβιου γκαραζίστα, θαμώνα της παραλιακής. Ή εκείνου που τον δείχνει η διαφήμιση να συντονίζει το ραδιόφωνο στον σταθμό του Derti-Fm. Κολλάω στο βραχιόλι από μασίφ ασήμι με τις περίεργες χαράξεις. Θα μπορούσε άνετα να στόλιζε το χέρι κάποιου φρικιού από άλλες εποχές. Τις νοσταλγώ, αν και δεν τις έζησα, παρά μόνο από εικόνες, διηγήσεις και πιο πολύ με τη φαντασία μου. Τα ζεστά κλίματα, πάντα μου άρεζαν, το ίδιο και η μποέμικη ζωή. Στο άλλο χέρι, δύο δαχτυλίδια της ιδίας κοπής. Το ένα στον παράμεσο και το άλλο στον μικρό. Ασημένια, χοντρά με μεγάλες πέτρες σαν κιαυτά που φαντάζομαι ότι θα πουλιούνται κατά κόρον στις ακτές της Γκόα, στην Ινδία. Όλη του η φιγούρα ένα μυστήριο. Τόπος διασταυρούμενων σημείων.

Με αντιλαμβάνεται που τον κοιτάζω και μου χαμογελά. Χαμογελάει ωραία και ένας απαλός κυματισμός απλώνει φως σ’ όλο το πρόσωπο. Οι ρυτίδες παίρνουν να γλυκαίνουν και να χάνονται. Το χαμόγελο τον φέρνει πίσω στα ανθρώπινα πάλι. Τον βλέπω πως θέλει να έρθει προς το μέρος μου αλλά διστάζει. Τον ενθαρρύνω μ’ ένα νεύμα.

Δεν βαριέσαι, σήμερα κάποια έχασε έναν άνθρωπο. Όμως εγώ κέρδισα έναν άλλον. Τί σημασία έχει; Το ισοζύγιο παρέμεινε σταθερό και ο Θεός ευχαριστημένος. Τίποτε δεν άλλαξε. Τα πάντα είναι ίδια όπως και πριν.