Πού το πάει η Ευρώπη;

Όλο και λιγοστεύουν αυτοί που ακόμα πιστεύουν ότι η ΕΕ θα τα καταφέρει να μακροημερεύσει. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση που έφερε στο φως την οικονομική εκμετάλλευση των χωρών της περιφέρειας από το κέντρο, δεν είναι οι πολιτικές της πολυπολιτισμικότητας που σε μια σειρά χωρών πνέουν τα λοίσθια, οδηγώντας στην εθνική αναδίπλωση, δεν είναι η έκλειψη των λόγων που καθιστούν μια κοινότητα κρατών συνεκτική, πάνω απ’ όλα είναι η πρόσφατη συζήτηση και ψήφιση μηχανισμών αποπομπής χωρών στη βάση έστω και ελάχιστων δημοσιονομικών υπερβάσεων.

Μια ένωση που θεσπίζει τέτοιους σκληρούς κανόνες δεν βοηθάει στη συνοχή, αλλά αποτελεί προχωρημένο ήδη βήμα για τη διάλυση, ακόμα ένα δείγμα των ελλειμματικών ανθρώπων που βρέθηκαν σ’ αυτή τη συγκυρία να κυβερνούνε την Ευρώπη. Οι ικανοί χτίζουν, οι ανίκανοι έντρομοι από τη συνειδητοποίηση της ανικανότητάς τους σκορπίζουν.

Δεν θα σταθώ όμως στις οικονομικές κυρώσεις, αλλά στις πολιτικές, που προς το παρόν αναβλήθηκαν για να συζητηθούν στην επόμενη σύνοδο. Δηλαδή, στην αποστέρηση της ψήφου κρατών που παραβιάζουν κάποιες αυθαίρετα τεθείσες οικονομικές γραμμές. Κοντολογίς στη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων κρατών για οικονομικές παραβάσεις, κάτι που κανένα δίκαιο δεν έχει τολμήσει να εφαρμόσει στα φυσικά πρόσωπα σε καμιά χώρα, σε καμιά ιστορική περίοδο. Τα πολιτικά τους δικαιώματα δεν τα στερούνται ούτε οι απεχθέστεροι εγκληματίες, πόσο μάλλον οι χρεώστες.

Βλέπουμε λοιπόν μια επικίνδυνη αλλαγή νοοτροπίας, που προχωράει τον αυταρχισμό πολλά σκαλιά πιο πέρα από τον μέχρι τούδε ευρωπαϊκό νομικό πολιτισμό. Το πώς αντιλαμβάνονται την Ευρώπη τα εν λόγω κοντόθωρα μυαλό δεν διαφέρει από την εικόνα που έχουμε ενός αυταρχικού παρθεναγωγείου με αυστηρούς κανόνες, γκεσταπίτισσα διευθύντρια και σκληρές σωματικές ποινές για ψύλλου πήδημα.

Η συγκεκριμένη στροφή της ΕΕ, η ποινικοποίηση δηλαδή της οικονομικής αποτυχίας, θέμα μέχρι πρότινος ταμπού, δεν είναι τυχαίο ότι επιστρέφει ξανά στην κοινωνική ζωή. Στην Αμερική, και συγκεκριμένα στη Λουιζιάνα, άρχισαν να ξαναλειτουργούν φυλακές για χρεώστες, φυσικά φτωχούς μικροχρεώστες, που είτε δεν έχουν να πληρώσουν κάποιο πρόστιμο, είτε δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν στο δικαστήριο, για οικονομικούς κυρίως λόγους. Ποινές που μπορεί να ξεκινούν από λίγες μέρες, έως μερικούς μήνες αναλόγως του ποσού. Το ίδιο συμβαίνει και στην Βόρεια Καρολίνα, και για να μην τα πολυλογώ, 16 ολόκληρες πολιτείες έχουν προσχωρήσει ήδη σ’ αυτή την πρακτική.

Ο λόγος, η οικονομική επιβίωση των δικαστηρίων, τα οποία μετά από τις συνεχείς περικοπές στον προϋπολογισμό τους «αναγκάζονται» να χρησιμοποιούν το εκβιαστικό δίλημμα «πληρώνεις ή πηγαίνεις φυλακή» για τη συλλογή των προστίμων, που θα επιτρέψουν τη συνέχιση της λειτουργίας τους. Στη Ν. Ορλεάνη, για παράδειγμα, το 40% του προϋπολογισμού των δικαστηρίων είναι τέτοιας προέλευσης.

Η παρακμή πριν αποτυπωθεί οπουδήποτε αλλού ώστε να καταστεί ορατή, έχει προ πολλού συντελεστεί μέσα στους εγκεφάλους.