Κολεγιοπαιδαρισμοί

Σα ξαναζεσταμένο φαί ακούστηκε η πρόσφατη σάχλα του Γιωργάκη για το πόσο θα ήθελε να διαδηλώσει πάλι μετά των πτωχών και αδυνάτων, ενάντια στον κακό επικυρίαρχο της κυρίαρχης κυβέρνησης με τα πλήρη όμως κυριαρχικά δικαιώματα επί του λαού της, δλδ, εναντίον του εαυτού του. Το είπε μια τον Μάη, (εδώ), και το ερμηνεύσαμε επιεικώς ως πρόβλημα διχασμού προσωπικότητας, το είπε δυο τον Ιούνη (εδώ), και το ερμηνεύσαμε ως σύμπτωμα της νόσου του κολεγιοπαιδαρισμού, η οποία συνίσταται στην άμετρη εκδήλωση αμετροέπειας, αλαζονείας, χλεύης και υποτίμησης της προσωπικότητας του άλλου, στην προκειμένη του θύματος, το οποίο ο θύτης με γαλιφιές επιδιώκει να προσεταιριστεί για να γλιτώσει.

Το ότι το επανέλαβε και για άλλη μια, τρίτη, φορά, σημαίνει είτε ότι στέρεψε από εξυπνάδες, ο ίδιος ή οι σύμβουλοί του που τον τροφοδοτούν, οπότε πρέπει να βιαστεί να τους αλλάξει, είτε ότι έχει προσβληθεί από τη νόσο του Αλτσχάιμερ.

Επειδή όμως οι καιροί είναι δύσκολοι και ακατάλληλοι για τέτοιες χαριτωμενιές και εξυπνάδες, καλόν είναι να έχομεν κατά νου, ότι χρειάζεται λιγάκι παραπάνω προσοχή στο χειρισμό των «όπλων» των εργαζομένων.

Όταν κάποιος τους στερεί, ή ξευτελίζει τα όπλα που διαθέτουν, δηλαδή την απεργία και τη διαδήλωση, τότε όπως η ιστορία δείχνει, οι λαοί καταφεύγουν σε άλλα «όπλα», δυναμικότερα…

Για για την τιμή των όπλων!