Περί του συναισθηματικού κόσμου της κ. Λαγκάρντ

Η μομφή της κ. Λαγκάρντ προς τα ακόμα χοντρουλά ελληνόπουλα και η εκδήλωση συμπάθειας προς τα λιποβαρή παιδάκια του Νίγηρα πιστεύω πως είναι απολύτως ειλικρινής. Η κ. Λαγκάρντ  όντως αισθάνεται λύπη για τα τελευταία και οργή για τα πρώτα. Η εξήγηση είναι απλή. Καθώς η κ. Λαγκάρντ δεν έχει καμιά επαφή με τα παιδάκια του Νίγηρα, παρά μονάχα μέσα από τις ιλουστρασιόν φωτογραφίες του national geographic, μπορεί να συγκινείται όσο βαθιά επιθυμεί. Όπως άλλωστε κάνει κι ολόκληρη η Δύση αποφορτίζοντας τη συγκίνησή της στα social media και σε "ημέρες" αφιερωμένες τιμητικά όλο και σε κάποιον από τους πολλούς του κόσμου, που δεινοπαθούν. 

Η συγκίνηση της κ. Λαγκάρντ είναι ειλικρινής γιατί είναι ανέξοδη. Μπορεί να την επικαλείται χωρίς κόστος. Η Αφρική στη συνείδηση της Δύσης, πόσον μάλλον στη συνείδηση της κ. Λαγκάρντ είναι μια χαμένη υπόθεση, μια χαμένη ήπειρος που δεν μπορεί να κάνει τίποτε καλό για τον εαυτό της και να σωθεί. Άρα, μπορούμε να τη λυπόμαστε επ' άπειρον, εφ' όσον κρατιόμαστε σε κάποια απόσταση ασφαλείας, φυσικά.  

Η αντίληψη της κ. Λαγκάρντ για τον κόσμο δεν είναι διαφορετική από την αντίληψη της κάθε κυβερνώσας ελίτ και γραφειοκρατίας σήμερα. Δηλαδή, άκρως ελλιπής και διαστρεβλωμένη, ακόμα και για τον ίδιο το λαό που κυβερνά. Οι ηγέτες μπορεί τυπικά  να εκλέγονται ακόμα απ' τον λαό αλλά μην έχοντας καμιά σχέση με αυτόν, αδυνατούν να τον συλλάβουν και να τον φανταστούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο ΓΑΠ. Ο ΓΑΠ αισθάνεται πολύ καλά, συνομιλεί πολύ καλά, κινείται πολύ καλά όσο πατάει στα γυαλιστερά πατώματα των Βρυξελλών, στο γκαζόν του Λευκού Οίκου, και στα μαρμάρινα σκαλιά των κυβερνητικών μεγάρων. Όταν πρόκειται να απευθυνθεί στο λαό τα χάνει: κάνει σαρδάμ, πέφτει, και λέει ασυναρτησίες. Είναι σαφές ότι τον χωρίζει μεγάλη απόσταση από αυτόν, απόσταση αγεφύρωτη, τόση ώστε να γελοιοποιεί κάθε προσπάθεια προσέγγισης. 

Η ιστορία του ΓΑΠ στην πολιτική δεν διαφέρει πολύ από τις ιστορίες άλλων. Οι σημερινές κυβερνώσες ελίτ, αν δεν προέρχονται από πολιτικά τζάκια με μόνιμο στασίδι σε κρίσιμα όργανα του κράτους, ολοένα και περισσότερο γεννιόνται και αναπαράγονται στο ίδιο αποστειρωμένο θερμοκήπιο. Ταξιδεύουν πρώτη θέση, κινούνται με λιμουζίνες, διανυκτερεύουν σε σουίτες επτάστερων ξενοδοχείων, και ως εκ τούτου συναναστρέφονται με τους πολύ συγκεκριμένους ομοίους τους. Πάντα φυλασσόμενοι και πάντα προστατευμένοι. Οι λαοί, και οι κοινωνίες είναι το πρόσχημα για να απολαμβάνουν τα προνόμια και την καλή ζωή. 

Η σημερινή κυβερνώσα ελίτ, κατ' όνομα μόνο και όχι στην ουσία, ιδέα δεν έχει για τον κόσμο τον οποίο θέλει να κυβερνά. Μπορεί να είχε πει ο Σαραμάγκου ότι «Η Αριστερά δεν έχει την παραμικρή γαμημένη ιδέα σε ποιον κόσμο ζει», αλλά η φράση αυτή θα ταίριαζε κουτί στις κυβερνητικές ελίτ. Γιαυτό άλλωστε αποτυγχάνουν, γιαυτό άλλωστε και αποκόπτονται και απομακρύνονται ολοένα και πιο πολύ.

Η Ευρώπη σήμερα είναι γεμάτη από πολλές μικρές και μεγάλες Λαγκάρντ. Ή και Αντουανέττες. Το ίδιο κάνει. Φύονται στα παρτέρια των Βρυξελλών, του Στρασβούργου, του Λουξεμβούργου και λιπαίνονται από το χρήμα των απλόχερων φορολογουμένων. Προς τους οποίους βγάζουν και γώσσα, αντί να τους ευγνωμονούν. Και οι οποίοι στέκονται σούζα αντί να τους καρατομούν. Η κ. Λαγκάρντ, αν κρίνουμε και από τη σημειολογία των ενδυμάτων της, θα μπορούσε να φαντάζεται τον εαυτό της και βασίλισσα, διάδοχο θρόνου ή κάτι παρόμοιο. Δεν θα παραξένευε κανένα. Η Ευρώπη έχει χάσει προ πολλού το δημοκρατικό της ρούχο. Η οικονομική αποδιάρθρωση της ΕΖ αποτελεί απόρροια της πολιτικής της παρακμής και διάρθρωσης. Το πρώτο δεν θα επιτευχθεί χωρίς αναθεώρηση των πολιτικών θεσμών. Και τώρα είναι η ώρα...