Συντάξεις και προσδόκιμο ζωής

Η επιμήκυνση του χρόνου συνταξιοδότησης κατά ένα ή δυο έτη, που έχει αποφασιστεί σε μια πλειάδα χωρών του πρώτου κόσμου πατάει κυρίως στο επιχείρημα της επιμήκυνσης του προσδόκιμου χρόνου ζωής, για να αποκρύψει το γεγονός ότι γίνεται για λόγους καθαρά εισπρακτικούς, όχι προς όφελος των ασφαλιστικών ταμείων αλλά προς όφελος των ποικίλων δανειστών.

Το παραπάνω γράφημα, το οποίο απεικονίζει τον μέσο όρο του προσδόκιμου χρόνου ζωής του άρρενος Αμερικανού μετά την ηλικία των 65 για δυο διαφορετικές χρονιές, το 1986 (μπλε στήλη) και 2006 (κόκκινη), είναι αρκετά εύγλωττο ως προς το ποιος θα ζημιωθεί περισσότερο. 

Οι δυο στήλες στ' αριστερά αναφέρονται σε όσους ανήκουν στην κατώτερη μισή εισοδηματική κλίμακα, ενώ οι δυο στήλες στα δεξιά σε όσους ανήκουν στην ανώτερη μισή. Τι μάς λέει λοιπόν; Ότι σε μια εικοσαετία, ανάμεσα στο 1986 και 2006, το προσδόκιμο ζωής μετά τα 65 του φτωχότερου μισού αυξήθηκε ελάχιστα κατά ένα μόλις έτος, ενώ του πλουσιότερου μισού, κατά πέντε έτη. Έτσι, με την αύξηση των χρόνων εργασίας κατά ένα έτος, οι φτωχότεροι χάνουν ουσιαστικά το κέρδος που τους προσέφεραν τα καλά της προόδου και του πολιτισμού, ώστε να επιμηκύνουν ένεκα αυτών τα χρόνια στη σύνταξη, ενώ οι πλουσιότεροι έχουν επιπλέον τέσσερα χρόνια να τα απολαύσουν.

Εν τέλει, και εδώ καταλήγουν οι φτωχοί στο να επιδοτούν τους πλούσιους.

Υ.Γ. Το γράφημα είναι του P. Krugman, από τους προχθεσινούς ΝΥΤ.