H δυσωδία της σημερινής βουλής

Σήμερα το βράδυ 160 τουρλωτά κωλαράκια, ελαφρυμμένα ίσως από κανά δυο-τρία την τελευταία στιγμή, θα ρίξουν στην κάλπη τις σκατούλες τους, συνεισφέροντας με τον ευωδιαστό αυτό σωρό στη σωτηρία της πατρίδας τους.

Στο κατόπι συσκευασμένες σε περίτεχνο κουτί από το «Αριστοκρατικόν» θα ταξιδέψουν πρώτη θέση προς το Βερολίνο, ως το πειστήριο μιας παρατεταμένης δυσκοιλιότητας και ισόχρονου επίπονου σφιξίματος, και ως το αντάλλαγμα για τις υποσχεθείσες γερμανικής τεχνολογίας καραμέλες αντιμετώπισης των εντερικών δυσλειτουργειών των αποστολέων.  

Ο κόπος όμως άδικος. Ο αρχιτρίκλινος της καγγελαρίας θα τα μυρίσει από δω, θα τα μυρίσει από κει, θα τα ζυγίσει με το μάτι, θα τα ζυγίσει με το καντάρι και θα τα βρει λειψά. Πολύς ο κόπος, μικρό το αποτέλεσμα, θ ‘αποφανθεί και θα τα στείλει πίσω με εντολή να αυγατεύσουν κι άλλο, παραβλέποντας όμως, τον κίνδυνο, στην επόμενη αποστολή, που δεν έχει ακόμα προσδιοριστεί, αλλά θα γίνει σύντομα. να μην υπάρχουν καν τόσοι πολλοί κώλοι πρόθυμοι να αφοδεύσουν. Κάποια στιγμή μπορεί κι αυτοί να κουραστούν απ’ την υπερπροσπάθεια ή να βουλώσουν.

Ο προυπολογισμός και το μεσοπρόθεσμο δείχνουν ήδη τα όρια του ξεπατώματος. Όσες αλχημείες και να κάνουν, όσο και να βιάσουν τα νούμερα, με ύφεση που είναι ισάξια και μεγαλύτερη της φετινης για το 2013, (όπως πολύ γρήγορα θ’ αποδειχτεί), η ανεργία δεν θα μπορεί να παραμείνει στα ίδια επίπεδα όπως το καταγράφουν, η ανοδική πορεία του χρέους να αναστραφεί και τα ελλείμματα ν’ αρχίσουν να υποχωρούν.

Ο λόγος που δεν πιστεύουμε ούτε ένα από τα χιλιάδες νούμερα του προυπολογισμού και του μεσοπρόθεσμου βρίσκεται στο παραπάνω διάγραμμα, που απεικονίζει τις μαντεψιές των αρίστων της κυβέρνησης και του ΔΝΤ για το ύψος του χρέους. Κάθε στήλη δείχνει την πρόβλεψη που έγινε τον Απρίλιο του 2012 (κόκκινη), την πρόβλεψη έξι μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο του 2012 (πράσινη) και την τελική πρόβλεψη του προυπολογισμού, ένα μόλις μήνα μετά, (μπλε). Οι αποκλίσεις προς τα πάνω είναι συνταρακτικές, ακόμα και για κείνες τις προβλέψεις που έγιναν με διαφορά ενός μηνός.  Μετά από αυτό, κάθε πρόβλεψη ότι το χρέος θα φτάσει κοντά στο διπλάσιο του ΑΕΠ το 2016,  μόνο καθησυχαστική δεν μπορεί να είναι.

Η κυβέρνηση για πολλοστή φορά διατείνεται ότι τα μέτρα αυτά θα είναι τα τελευταία. Δεν θα είναι όμως. Και τούτο για το εξής πολύ απλό. Η επενέργεια της δόσης των 15 δις μέτρων των επόμενων δυο χρόνων έχει όριο λήξης το τέλος των δυο αυτών χρόνων. Αν παρατηρήσει κανείς την πορεία του ελλείμματος, υπό την προυπόθεση βεβαίως ότι αυτά δεν θα αναθεωρηθούν οσονούπω εκ νέου, θα διαπιστώσει ότι αυτά μεν μειώνονται μέχρι το 2014, από κει και πέρα όμως ξαναπαίρνουν κεφάλι, πράγμα που σηματοδοτεί την ανάγκη λήψης επιπρόσθετων μέτρων. Συμπέρασμα, ότι ο δρόμος προς τον πάτο θα πάρει ακόμα αρκετό καιρό. Τα μέτρα θα παίρνονται με ταχύτερο ρυθμό, το ΑΕΠ θα συρρικνώνεται με ακόμα μεγαλύτερο ρυθμό, ας όψονται οι καινούργιοι πολλαπλασιαστές του ΔΝΤ, και το γυμνό κόκκαλο της κοινωνίας θα γίνεται ολοένα και πιο ορατό.

Και πού βασίζει η κυβέρνηση την ανάκαμψη; Στις αποκρατικοποιήσεις. Και στο υποτιθέμενο πολλαπλασιαστικό όφελος που θα έχουν στην οικονομία. Σύμφωνα πάλι με το μεσοπρόθεσμο, το σύνολο των χρημάτων που αναμένεται να εισπραχθούν από το σύνολο του ξεπουλήματος μέχρι το 2016 είναι μόνο 9.5 δις, ποσό που αντιστοιχεί στο πενιχρό 2.6% του χρέους των 360 δις, όπως αυτό θα αποτιμάται, με τις γνωστές προβλέψεις, στο τέλος του 2016. Αν καθίσει κανείς να αθροίσει τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις, και να τα συγκρίνει με τα διαφυγόντα έσοδα του κράτους από φόρους, κέρδη και μερίσματα μέσα στην επόμενη τετραετία, θα τα βρει συγκρίσιμα, ή ακόμα και λιγότερα. Επομένως το μόνο που θα αποφέρουν οι ιδιωτικοποιήσεις είναι την έμπρακτη απόδειξη της υποτέλειας, των 160 και παρά κάτι αποψινών κώλων που θα καταθέσουν την κόπρο τους για τη σωτηρία της πατρίδας.

Ο Στουρνάρας, όψιμος εραστής των απαξιωμένων πλέον πολλαπλασιαστών, δεν παύει να λανσάρει  την παραμυθία αυτού που ακούει στο όνομα 3: δηλαδή για κάθε 1 ευρώ που θα πέφτει στη χώρα, άλλα 3 θα αυγατίζουν. Αν παρακάμψουμε το αυθαίρετο του 3, διαπιστώνουμε ότι κατά πρώτον ούτε ένα ευρώ από τις ιδιωτικοποιήσεις δεν θα περάσει τα σύνορα του ΤΑΙΠΕΔ προς την εναπομείνουσα ελληνική επικράτεια, και κατά δεύτερον, καμια ιδιωτικοποίηση δεν θα συμβάλει στην ανάπτυξη, παρά μόνο στην μείωση των θέσεων εργασίας και στην πιθανή κερδοφορία του "επενδυτή", αλλά με τους όσους φόρους, αμφίβολο αν θα αποδωθούν στη χώρα. Η διεθνής εμπειρία των ιδιωτικοποιήσεων αυτό μόνο δείχνει. Για να μην τον αδικούμε όμως τελείως, ένας κάποιος πολλαπλασιαστής μπορεί να δράσει μόνο όμως πρόσκαιρα, σε σχέση με τη γη, λόγω πιθανής αναθέρμανσης της ανοικοδόμησης.

Πα' όλη τη σοβαρότητα της κατάστασης, υπάρχει και ένα καλό, που είναι η απόλαυση της πτώσης, μετά από κάθε ψηφοφορία ακόμα περισσότερων γλοιωδών υποκειμένων στο λάκκο με τα σκατά του αυτο-εξευτελισμού και της ανυποληψίας.