H τοπολογία της βίας

Τελικά η «Θεωρία των Δύο Άκρων» (ΘτΔΑ) θα πρέπει να είναι η πιο διαδεδομένη, αφού όλοι σ’ αυτήν αναφέρονται, και συνάμα η πιο απλή θεωρία που γνώρισε ποτέ ο επιστημονικός κόσμος. Ακούμε συνέχεια γιαυτήν, αλλά η καρδιά της παραμένει μυστική, στα τρίσβαθα θαμμένη, γνωστή μόνο στους μύστες και τους σοφούς αυτού του τόπου. Γιατί εμείς οι ατελείς κοινοί θνητοί δεν βλέπουμε, όπως αρμόζει σε μια Θεωρία, ούτε θέσεις και προϋποθέσεις, ούτε πορίσματα, ούτε κάποια πειστήρια που να την επαληθεύουν, ούτε κάποια μονοσήμαντα συμπεράσματα. Και για προβλέψεις, ούτε λόγος.  Όμως σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αρκεί που οι σοφοί μάς διαβεβαιώνουν για την ύπαρξη και παντοδυναμία της, οπότε και δεν πρέπει ν’ αμφιβάλουμε για την ειλικρίνειά τους.  

Κοντολογίς, η ΘτΔΑ είναι μια θεωρία τηλεγράφημα. Μια θεωρία τόσο συνοπτική ώστε ν’ αρχίζει και να τελειώνει στ’ όνομά της. Μια θεωρία που θα την ζήλευαν όλοι οι μεγάλοι θεμελιωτές θεωριών, που άρχισαν και τέλειωσαν την καριέρα τους με ένα μονάχα όνειρο, όμως πεισματικά ανεκπλήρωτο: Στο πώς δηλαδή, θα  κατάφερναν να σκαρώσουν μια θεωρία οικουμενική όπως η ΘτΔΑ, της οποίας το αποτύπωμα και η ουσία, θα συνοψίζονταν σε έναν  κομψό, λιτό, περιεκτικό και εύληπτο τύπο, όπως τον ονειρεύτηκε ο Αϊνστάιν και τον κατάφερε τελικά ο Σαμαράς με την εξίσωση  

v(i)*a=S(y)*[r(i)-z(a)]

Κι όμως, αν κρίνει κανείς από τον πακτωλό των κειμένων που παράγονται καθημερινά, που όμως αντί να διαφωτίσουν περεταίρω, εμφανίζονται να βολοδέρνουν παγιδευμένα στα δίχτυα του παράξενου ελκυστή της, αδυνατώντας να δραπετεύσουν προς ένα καταληπτό και μονοσήμαντο συμπέρασμα, η ΘτΔΑ θα πρέπει να έχει ένα σοβαρό πρόβλημα. Ή μάλλον δύο.

Το ένα πρόβλημα είναι οντολογικό, το άλλο τοπολογικό.

Οντολογικό, καθ’ ότι η θεωρία εμφανίζεται ελλιπής ως προς τον προσδιορισμό του «τι συνιστά άκρο». Γεγονός, που θέτει εν αμφιβόλω την ανωτέρω μαθηματική, καταληκτική της έκφραση, καθ’ ότι δεν νοείται Θεωρία που να εγκαταλείπει τους ορισμούς των μεταβλητών της σε τυχάρπαστες και αυθαίρετες εννοιοδοτήσεις. Κι απ’ όσο γνωρίζουμε καμιά τροπολογία της ΘτΔΑ προς την κατεύθυνση αυτή, δεν έχει ακόμα κατατεθεί.

Και τοπολογικό, εφ’ όσον δεν καθίσταται σαφής, ως όφειλε, η υφή, η γεωμετρία και οι διαστάσεις του χώρου επί του οποίου θεμελιώνεται η ΘτΔΑ. Η ύπαρξη δυο άκρων προϋποθέτει χώρο με κατοπτρική συμμετρία ως προς κάποιο κέντρο, άξονα ή επίπεδο, όπου το δεξιό άκρο θα αποτελεί εικόνα του αριστερού. Τέτοιοι χώροι όντως προβλέπονταν μέχρι πρόσφατα από τις Υπερσυμμετρικές Θεωρίες, οι οποίες όμως με την ανακάλυψη στο CΕRN του σωματιδίου Higgs, ετέθησαν δια παντός εις το χονδροντούλαπον της επιστήμης. Συνεπώς, το ένα άκρο ουδόλως προϋποθέτει την ύπαρξη και του συμμετρικού του. Κάλλιστα θα μπορούσε να υπάρχει κι από μόνο του.

Κάποιος όμως θα μπορούσε να επικαλεστεί μια παράλληλη εκδοχή της ΘτΔΑ, στην οποία τα δύο άκρα, αντί να τοποθετούνται επί ενός άξονος σε δυο αντιδιαμετρικά σημεία, θα μπορούσαν και να ταυτίζονται.  Στην περίπτωση αυτή, στο χώρο εφαρμογής της θεωρίας, που θα έμοιαζε ας πούμε με σαμπρέλα,  θα ήταν αδύνατον, όπως αντιλαμβάνεστε, να προσδιοριστεί ένα κέντρο επ' αυτής, μιας και το σημείο όπου θα συνέπιπταν τα άκρα θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε. Το ίδιο και το εκάστοτε κέντρο. Έτσι το άκρον και συνεπώς η «βία» δεν θα αποτελούσε μονοπώλιο κάποιου συγκεκριμένου σημείου του χώρου, μιας και κάλλιστα θα μπορούσε να εντοπιστεί και στο κέντρο.

 Άλλωστε αυτό ακριβώς εκφράζει και μια πρόσφατη, βελτιωμένη θεωρία, η αποκαλούμενη και «Θεωρία του Εξτρεμισμού του Κέντρου», (ΘτΕΚ), σύμφωνα με την οποία άκρο μπορεί να είναι και το κέντρο και ότι η βία που εκπορεύεται από αυτό μπορεί και να υπερτερεί αυτής που εκπορεύεται από τα άκρα, όποια και να είναι αυτά.

Σύμφωνα λοιπόν με τα ανωτέρω, η ΘτΔΑ όπως αυτή διακινείται εσχάτως στο δημόσιο χώρο, λόγω των κενών που παρουσιάζει, δεν πληροί τις προϋποθέσεις μια κανονικής θεωρίας, και θα πρέπει πάραυτα να εγκαταλειφθεί.