Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Ο ΧΛΙΔΑΝΕΡΓΟΣ και ο ΚΑΗΜΟΣ της ΜΑΝΑΣ


Τα βάσανα που δίνουν τα παιδιά στους γονείς, ποτέ δεν είν' τα ίδια.

Παλιά ο καημός ήταν μπας κι οι κόρες πάνε και ξεπαρθενευτούν πριν την ώρα τους και τ’ αγόρια μη και γίνουνε γιεγιέδες και Τέντυ-μπόυδες. Λίγο αργότερα, το μοτίβο άλλαξε. Ο φόβος και ο τρόμος ήταν μπας και βγουν τ’ αγόρια κομμουνιστές και τα κορίτσια σοσιαλίστριες. Ήτανε βλέπετε και η ταινία με την Βουγιουκλάκη που όπως και να το κάνουμε ασκούσε μεγάλη επίδραση στις οικογένειες τότε.

Βέβαια, παρά τους φόβους των γονιών τα πράγματα παίρνανε πάντα το δρόμο που ήταν γραφτό τους να πάρουνε. Και οι κοπέλες ξεπαρθενεύονταν σε κάνα παρκάκι, ή στο πίσω κάθισμα καμιάς Citroen ή Ford Taunus και τ’ αγόρια γίνονταν κομμουνιστές και ξεροσταλιάζανε, Κυριακή, απ’ τ’ αξημέρωτα στο ξεροβόρι για να πουλήσουνε κανένα Ριζοσπάστη στις διασταυρώσεις ή παίρνανε τα σπίτια σβάρνα, πόρτα-πόρτα. Κομμουνιστές τότε, για να γίνουν μετά ΠΑΣΟΚ και μετά σε καμιά χρηματιστηριακή, οπότε κι έρχονταν και ησύχαζαν πια οι γονείς τους.

Τότε, τα Εξάρχεια ήταν ακόμα σχετικά ήσυχα. Έτσι, νομίζω. Μαζεύονταν τίποτε φρικιά στην πλατεία στα χορτάρια, τρώγανε κανένα σουβλάκι απ’ απέναντι, στρίβανε και κανένα τσιγάρο στα σκαστά για να κάνουν κεφάλι, αλλά μέχρις εδώ. Οι γονείς βέβαια πάντα ανησυχούσανε, μπας και τα παιδιά απ’ τους συνοικισμούς βρουν το δρόμο για τα Εξάρχεια, ένα τσιγάρο δρόμο ήταν τα σκασμένα απ’ την Ομόνοια. Πώς να μη φοβούνται. Μετά όμως τα Εξάρχεια αγριέψανε και οι γονείς άρχισαν να φοβούνται περισσότερο. Εμείς που δεν είχαμε Εξάρχεια στο χωριό μας, και η Αθήνα έπεφτε κομμάτι μακριά, οι γονείς μας πάλι φοβόντουσαν μπας και κάνουμε την πλατεία του χωριού Εξάρχεια και μας κλείδωναν μέσα.

Τι να πεις κανείς; Οι γονείς είναι φτιαγμένοι για ν’ ανησυχούν.

Τώρα η γενιά μου έγινε αυτή γονείς. Πριν λίγα χρόνια έβλεπα μανάδες και πατεράδες να στέκουν καραούλι στο ένα πόδι, με το ένα μάτι πάντα ανοιχτό και με το άλλο σκάντζα βάρδια, μπας και πάνε και μπλέξουνε τα παιδιά με τα ναρκωτικά, τα σκληρά και τα έτσι. Φωτιά στα μπατζάκια τους οι κακομοίρηδες, πληρώνανε τις κοπάνες των νιάτων τους αλλά με την ταρίφα τώρα διπλή. Τα παιδιά μετά ψιλομεγάλωσαν, τα ναρκωτικά μπήκανε σε δεύτερη μοίρα, αλλά το στήθος των γονιών φούσκωνε και πάλι από μια νέα αγωνία.

«Χλιδάνεργος» είναι σήμερα η λέξη που τους κάνει να ριγούν στο άκουσμά της. Ο φόβος και ο τρόμος της γενιάς μου, μπας και γίνουν τα παιδιά της χλιδάνεργοι. Δηλαδή, αφού τα σπουδάσεις, τα μορφώσεις με τα αγγλικούλια τους, τα γερμανικούλια τους, τα κινεζικούλια τους, τα μεταπτυχιακούλια τους και τα διδακτορικούλια τους, να τα έχεις μετά στο σπίτι και να συνεχίζεις να τα ταΐζεις, να τα σιδερώνεις, να τα ξεσκατίζεις, να τα χαρτζιλικώνεις, να τους δίνεις και το 4Χ4, αντίς να πάνε να βρουν το δρόμο τους και να σ’ αφήσουν και σένα ήσυχο να βρεις το δικό σου.

«Σιγά, μην πάω να δουλέψω για χίλια ευρώ το μήνα, με τόσα προσόντα», σου ανταπαντάνε, τη στιγμή που δεν απέχεις πολύ να τους δώσεις καμιά σπρωξιά απ’ την ταράτσα μπας και ξεκουνηθούνε και βρούνε κάτι να κάνουνε, τέλος πάντων. Σε βγάζουνε και μαλάκα από πάνω, που τα μόρφωσες και τα προίκισες με τα χιλιάδες βραχιόλια, (που έλεγε η γιαγιά μου), διαμαντένια τώρα πια, τ’ αδαμαντορυχεία του Σαλιαρέλλη ζωντανά στα χέρια τους, από τα τόσα χρυσοπληρωμένα μαθήματα στα ιδιαίτερα και τα φροντιστήρια.

Συχνά-πυκνά βλέπω μανάδες τρελαμένες και ξεμαλλιάρες να τριγυρνάνε στους δρόμους αδέσποτες κι αγριεμένες, άλλες με μια βαλίτσα, άλλες μ’ ένα μπόγο, άλλες μ’ ένα μπαούλο ψάχνοντας απεγνωσμένα για κάποιο δωμάτιο, για μια γκαρσονιέρα, να χωθούν, ν’ απαγκιάσουνε. Αφού δεν φεύγουν τα παιδιά απ’ το σπίτι, τι να κάνουν, το παίρνουν απόφαση και ξεπορτίζουν αυτές. Τι να γίνει; Είναι κι αυτό μια κάποια λύση.

Υ.Γ. Αφιερωμένο εξαιρετικά στη Μυρτώ και την Ελένη που με τη βαλίτσα έτοιμη και πίσω απ' την πόρτα περιμένουν τον Ιούνιο να το σκάσουν. Στην Ζήνα, που πρόλαβε και την έκανε νωρίς, μόνο που την βρήκανε και της τα χάλασαν. Στην Μάρια που όχι μόνο έφυγε, αλλά άλλαξε και πόλη.

10 σχόλια:

nelly είπε...

(Επεσα χτες στο ιντερνετ πανω σε σχετικη συνεντευξη στην Καθημερινη). Οντως οι γονεις μεγαλωνουν τα παιδια τους με τροπο που οι ιδιοι πιστευουν πως θα τα οδηγησει στην ανευρεση μιας καλης δουλειας και ενος καλου γαμπρου/καλης νυφης. Η αρνηση της γονεικης εστιας παντως ειναι πιο συχνη στα κοριτσια.Το να εξακολουθεις επισης να ζεις παρασιτικα εις βαρος των γονιων σου σε μεγαλη ηλικια εχει να κανει και με σενα τον ιδιο.
Προσωπικα,δεν πιεστηκα ποτε απο τους γονεις μου ουτε να τελειωσω γρηγορα τις σπουδες μου ουτε να βγω αρον αρον στην αγορα εργασιας.Για λογους προσωπικης αξιοπρεπειας και περηφανιας ομως,εγω,εφυγα απο την αιγιδα τους οσο πιο συντομα γινοταν.

ΥΓ:εν τω μεταξει τι θα γινει μ αυτη τη λεκτικη επαληθευση?Μια τη βαζεις μια τη βγαζεις...αποφασισε!

Ανώνυμος είπε...

Ο Σαλιαρέλης (γνωστός και ως Σφαλιαρέλης) ήτο αυτοκράτωρ των ρουμπινιών και ουχί των διαμαντιών.

Και βεβαίως, μόλις εκλείψει το word verification, θα υπογράψω με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ μου μπλογκοταυτότητα. Μέχρι τότε, θα παραμείνω ανώνυμος.

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

Γονείς και προβλήματα

Παιδιά και γονείς

όνειρα ,επιθυμίες, αλλαγές των ρόλων

Εποχές...και ροπές συγκυριών

Ολα στο μίξερ!!!

Το αποτέλεσμα έχει να κάνει κυρίως με τα συστατικά των υλικόν

Καλή μας βδομάδα!

SUN W KNIGHT είπε...

Τι άραγε να θέλουν σε μιά γκαρσονιέρα τρελαμένες μανάδες? ε?
Θέλω στοιχειοθετημένη απάντηση με αναφορά βιβλιογραφίας...

cynical είπε...

Αγαπητέ Ανώνυμε είχα την εντύπωση ότι τα διαμάντια και τα ρουμπίνια φύονται στον ίδιο αγρό. Σ' ευχαριστώ για τη διόρθωση. Τι θα πρέπει να γράψω τώρα; Ρουμπινορυχεία; Δεν μου χτυπάει καλά στ' αφτί. Μου χαλάει την πρόταση. Θα το αφήσω, ποιητική αδεία, έτσι ως έχει, παραβιάζοντας, δυστυχώς την ιστορική αλήθεια. Το μέλλον θα με κρίνει!

Αν είναι τόσο σημαντικό το word verification, ας πάει στα κομμάτια... Για λόγους επιστημονικής περιέργειας, τί πειράζει αν υπάρχει;

Άντε, τον μετριασμό σχολίων τον έβγαλα, τη λεκτική επαλήθευση την έβγαλα. Τώρα τί άλλο θα ζητήσετε;

cynical είπε...

Αγαπητέ κύριε Ιππότη μας, τί θέλετε να εξυπονοήσετε; Ότι στις γκαρσονιέρες θα γίνεται της Λάρισας;
Δυστυχώς θλίβομαι διαπιστώνοντας ότι η εσκεμμένη απομόνωση της λέξης αυτής και μόνο, και η αποσιώπηση των υπολοίπων, όπως γωνιά, άκρη, ακρίτσα, κελλί... είχε σαν μοναδικό σκοπό τον διασυρμό τους και μόνον αυτόν.
Μια τρελαμμένη μητέρα, σε απομόνωση μπορεί να αφιερωθεί για παράδειγμα στον Κύριο, μπορεί να συγγράψει περί των αμαρτιών αυτής και της οικουμένης ολόκληρης, μπορεί να σφουγγαρίζει ολημερίς για νευρική εκτόνωση, μπορεί να τύπτεται και να εκληπαρεί για εξιλέωση, ε!! και μπορεί να μιλάει στο τηλέφωνο κανένα δίωρο χωρίς διακοπή.. Λίγα είνα αυτά;

Τα σέβη μου.

cynical είπε...

Καλημέρα Νέλλη. Φαντάζομαι ότι φεύγοντας από το σπίτι σταμάτησες και το άρμεγμα. Δυστυχώς τα παιδιά, στα καθ' ημάς κυρίως, θεωρούν ότι οι γονείς παύουν να λειτουργούν σαν άνθρωποι με ανάγκες, επιθυμίες, ανεκπλήρωτα όνειρα, με δραστηριότητες, μόλις τα αποκτήσουν. Για να πούμε ότι κάποιος φταίει, ας το αποδώσουμε στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, και στην προστατευτικότητα της ελληνικής οικογένειας που έχει περισσότερο πατριαρχικά χαρακτηριστικά απ' ότι στη Δύση. Καθ' ότι εδώ είναι και Ανατολή.

cynical είπε...

Αγαπητέ Καραφλοκότσυφα, Δεν θάταν άσχημο ν' αλλάζαμε ρόλους με τα παιδιά! Not bad, not bad at all!

Spyros Vlahos είπε...

Η Βίβλος (και) του απελπισμένου πατέρα.
Κι αρχίζουν να κάνουν όνειρα ότι θα πλουτίσουν εύκολα κι αρχίζουν να γράφουν βιβλία για να δικαιολογήσουν το busybodyism τους.
Κι ό,τι καινούριο μπει στο σπίτι (πχ ψηφιακή κάμερα) στο τέλος βρίσκεται στο δωμάτιό τους.
Πραγματικά δεν αντέχω και αρχίζω να νομίζω ότι δε θα τελειώσει αυτό το πανηγύρι.
Υπάρχει ένα εξαίσιο έργο το "Tanguy" γαλλικό που πραγματεύεται χιουμοριστικά αυτη την κατάσταση.
Εγώ (που έχω αγόρι) εστιάζω την κατάντια στο οιδιπόδειο.

cynical είπε...

Σπύρο Βλάχο σε καταλαβαίνω απόλυτα! Κι εγώ αγόρι έχω αλλά δέκα χρόνια μικρότερο απ' τον δικό σου.
Αν δεν φεύγει,..φύγε εσύ από το σπίτι. Και κάλυψε τα ίχνη σου. Είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να το κάνεις.