Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

Νεοφιλελεύθερες (αυτ)ΑΠΑΤΕΣ: Συρίκνωση και Ανεργία στην Αμερική


Ο Νεοφιλελευθερισμός υποσχέθηκε τρία κυρίως πράγματα, 1)την αύξηση του πλούτου και του βιοτικού επιπέδου όλων των στρωμάτων της κοινωνίας, 2) την εξασφάλιση νέων θέσεων εργασίας και 3) την μείωση του πληθωρισμού που κατέτρωγε, είναι αλήθεια, ένα μεγάλο μέρος του εισοδήματος των εργαζομένων.
Τι συνέβη όμως τελικά;



A. Παραγόμενος (;) Πλούτος και Ανισοκατανομή

Μια καλή ιδέα είναι να ξεκινήσουμε από την Αμερική, την κατ’ εξοχήν εισηγήτρια, (Σχολή του Σικάγο), και υπέρμαχο του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, (αν και πρωτοεφαρμόστηκε στη Χιλή του Πινοσέτ, στο Μεξικό και στην πολιτεία της Ν. Υόρκης) και να συγκρίνουμε το ποσοστό αύξησης του πλούτου και την κατανομή του στα διάφορα κοινωνικά στρώματα κατά την μεταπολεμική περίοδο και κατά την περίοδο που συμπίπτει με την εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, από το 1973 δηλαδή και μετά.

Τα στοιχεία, δανεισμένα από το US Commerce Dept, Bureau of Census, παρουσιάζονται στον επόμενο πίνακα. H πρώτη στήλη δείχνει τις χρονικές περιόδους που εξετάζονται, η δεύτερη το ανώτερο εισόδημα σε δολάρια (σε σταθερές τιμές του 2001), του πρώτου 20% των οικογενειών με το χαμηλότερο εισόδημα, η τρίτη του επόμενου 20% με το αμέσως μεγαλύτερο εισόδημα, κ.ο.κ., ενώ η τελευταία αποτυπώνει το κατώτερο εισόδημα του πλουσιότερου 5% κομματιού της κοινωνίας.


Με μια γρήγορα ματιά γίνεται φανερό ότι,
1. Στα πρώτα 26 χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου, (1947-1973) υπάρχει σημαντική οικονομική μεγέθυνση, η οποία είναι γύρω στο 100%, δηλαδή ισοδυναμεί με διπλασιασμό του εισοδήματος στο τέλος της 26ετίας,
2. Για την ίδια περίοδο, η εισοδηματική αυτή αύξηση είναι ισοκατανεμημένη και στις πέντε εισοδηματικές κατηγορίες, με την εισοδηματική αύξηση (91%) του πλουσιότερου κομματιού να είναι ελαφρώς χαμηλότερη αυτής των φτωχότερων στρωμάτων.

Αν κοιτάξουμε τώρα τα στοιχεία της δεύτερης νεοφιλελεύθερης περιόδου, παρατηρούμε τεράστιες ποιοτικές διαφορές. Δηλαδή:
3. Η εισοδηματική αύξηση στο τέλος της 28ετίας είναι πολύ μικρότερη αυτής της πρώτης περιόδου σε όλα τα κοινωνικά στρώματα ανεξαιρέτως, πράγμα που σημαίνει ελάττωση της οικονομικής μεγέθυνσης γενικώς, μόνο 14%, για παράδειγμα, για το φτωχότερο στρώμα σε σύγκριση με την 97% αύξηση της πρώτης περιόδου,
4. Ενώ παρατηρείται σημαντική ανισοκατανομή, με το πλουσιότερο 5% του πληθυσμού να καρπούται και την μεγαλύτερη αύξηση ίση με 58%.

Την ίδια ακριβώς εικόνα δείχνει και η εξέταση του δείκτη Gini, (από τα στοιχεία της CIA), ο οποίος μετράει την ανισοκατανομή του εισοδήματος. Όσο μεγαλύτερη η τιμή του τόσο μεγαλύτερη και η ανισοκατανομή. Έτσι, ενώ κατά την πρώτη μεταπολεμική περίοδο η τάση ήταν να ελαττώνεται, από 0.376 το 1947, στο 0.348 το 1968, στη δεύτερη περίοδο η τάση, όπως αναμενόταν, άρχισε να αντιστρέφεται. Έτσι, το 1992 χτύπησε την τιμή 0.403 ενώ το 2004 ανήλθε στο 0.450, τιμή ρεκόρ.

Συγκρίνοντας την Αμερική με άλλες χώρες παρατηρούμε ότι η ανισότητα εκεί είναι μεγαλύτερη ακόμη και από το Μπαγκλαντές, το Λάος, το Βιετνάμ, την Ουγκάντα και την Καμπότζη, που είναι από τις φτωχότερες του πλανήτη.

Την ίδια επίσης εικόνα παίρνουμε και από τη διαφορά εισοδημάτων μεταξύ του πλούσιου Βορρά (χώρες του ΟΟΣΑ) και του φτωχού Νότου. Έτσι, σύμφωνα με τα στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών το χάσμα ανάμεσα στο πλουσιότερο 1/5 του πληθυσμού στο Βορρά και το φτωχότερο 1/5 στο Νότο το οποίο ήταν 30:1 το 1960, διπλασιάστηκε σε 60:1 το 1990 και σε διάστημα 7 ετών, μέχρι το 1997 πήδηξε στο 74:1.

Αποτέλεσμα αυτής της τάσης ήταν ότι γύρω στα μέσα του 1990 το πλουσιότερο 20% του κόσμου έλαβε το 86% του παγκόσμιου εισοδήματος ενώ το φτωχότερο 20% έλαβε μόλις το 1%. Στην πραγματικότητα η παρατηρούμενη συγκέντρωση οικονομικής ισχύος επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι το πλουσιότερο 20% ελέγχει το 82% των παγκόσμιων εξαγωγών και το 62% των ξένων επενδύσεων.


Σχετικά τώρα με τους μισθούς, ανάμεσα στα έτη 2000-2005 ο εισαγωγικός μισθός για άρρενες απόφοιτους κολεγίου έπεσε κατά 7.3%, ενώ για τις γυναίκες κατά 3.5%. Από την άλλη μεριά το χάσμα στους μισθούς ανάμεσα σε απόφοιτους λυκείου και κολεγίου διευρύνθηκε σημαντικά από 23% το 1979 σε 45% και περισσότερο σήμερα.

Σύμφωνα με έρευνα του περιοδικού Business Week το 2004 το 25% περίπου των εργαζομένων αμερικανών βρέθηκε να παίρνει μισθούς κάτω από το όριο της φτώχιας.

Νομίζω ότι τα παραπάνω στοιχεία είναι πάνω από αρκετά για να περιγράψουν την χειροτέρευση της οικονομικής κατάστασης του μεγαλύτερου τμήματος της αμερικανικής κοινωνίας, πλην του ελάχιστου (5%) πλουσιότερου κομματιού της που έγινε ακόμα πιο πλούσιο.



B. Άνοιγμα των Αγορών και Μείωση (;) της Ανεργίας


Στην πραγματικότητα άνοιγμα και ευκαμψία των αγορών σήμαινε την εγκατάλειψη της μεταπολεμικής δέσμευσης για πλήρη απασχόληση, της εργασιακής ασφάλειας εξ αιτίας των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων, των συγχωνεύσεων και των συνεπακόλουθων απολύσεων και της υιοθέτησης νέων μορφών μερικής ή ενοικιασμένης απασχόλησης. Συγκεκριμένα το σλόγκαν που περιέγραφε την κατάσταση με τον καλύτερο τρόπο ήταν ότι καταργείται μια καλοπληρωμένη θέση εργασίας και στη θέση της δημιουργούνται στην καλύτερη των περιπτώσεων δυο κακοπληρωμένες. Ή καταργούνται θέσεις στον καλοπληρωμένο βιομηχανικό τομέα και ανοίγουν άλλες στον κακοπληρωμένο των υπηρεσιών.


Σύμφωνα με έρευνα πάλι του περιοδικού Business Week, οι νέες θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν στην Αμερική πάντα, ανάμεσα στο 2001 και 2006, κοντά 1.7 εκατομμύρια, ήταν στον τομέα της Υγείας. Από την άλλη μεριά οι δουλειές που χάθηκαν την ίδια περίοδο στον πολλά υποσχόμενο τομέα της πληροφορικής, των ηλεκτρονικών, των ημιαγωγών και του λογισμικού ανέρχονταν στα 1.1 εκατομμύρια. Οι περισσότερες θέσεις εργασίας χάθηκαν φυσικά στον βιομηχανικό τομέα και ανέρχονταν στα 3.4 εκατομμύρια από το 1998 και σε 2.9 εκατομμύρια από το 2001.


Έτσι στην περίοδο 2001-2005 χάθηκαν
Α) στον τομέα υπολογιστές ηλεκτρονικά: το 29.2% των θέσεων εργασίας
Β) στα ημιαγώγιμα υλικά και ηλεκτρονικά εξαρτήματα: το 36.7%
Γ) στις Ηλεκτρικές συσκευές: το 26%
Δ) Υφαντουργία :το 43.1%
Ε) Υφάσματα και ρουχισμός: το 65.4%
Ζ) Aυτοκινητα: το 18.6%
Η) Χημικά: το 9.7%
Θ) Αεροπορική Βιομηχανία: το 9.1%.


Πόση είναι τελικά η ανεργία στην Αμερική αυτή τη στιγμή;

Και δικαιολογείται να επαίρεται ότι η εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου επέφερε και αύξηση των θέσεων εργασίας; Η απάντηση είναι ΟΧΙ, παρά τα παρουσιαζόμενα χαμηλά ποσοστά ανεργίας, γύρω στο 5%, και αυτό κυρίως λόγου της αλλαγής του τρόπου καταμέτρησης των ανέργων.


1) Σαν εργαζόμενοι λοιπόν θεωρούνται και αυτοί της μερικής απασχόλησης, με ωράριο λιγότερο των 20 ωρών εβδομαδιαίως. Φυσικά η μερική απασχόληση δεν μπορεί να συντηρήσει τον εργαζόμενο.
2) Στις στατιστικές των ανέργων δεν περιλαμβάνονται τα εκατομμύρια αυτών που έχουν παραιτηθεί από το ψάξιμο και έχουν σβηστεί από τους καταλόγους των ανέργων.
3) Στις στατιστικές δεν περιλαμβάνονται τα 1.5 εκατομμύρια των φυλακισμένων και τα 8.1 εκατομμύρια υπό αστυνομική επιτήρηση που αποτελούν σχεδόν το 10% του άρρενος εργατικού δυναμικού.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες το ποσοστό ανεργίας στην Αμερική θα ανέβαινε από το 5% στο 11% περίπου.


INFO
1. “Neo-Liberal Economic Policies in th United States: The Impact on the American Workers”, Kim Scipes, Feb 02, 2007, ZNet/Activism.
2. “Lying with Statistics: What’s the real US unemployment rate?”, Ed. Finn, Canadian Forum.

32 σχόλια:

Περαστικός είπε...

Οι ΗΠΑ είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση και πολλά από τα προβλήματα που αναφέρεις, χωρίς να έχω χρόνο να τα εξετάσω αναλυτικά, οφείλονται και στις τεράστιες δαπάνες για την άμυνα και τις επεμβάσεις στο εξωτερικό. Οι αντίστοιχες απαιτήσεις οδήγησαν την άλλη υπερδύναμη στην κατάρρευση και σήμερα ανακάμπτει με μια οικονομία της αγοράς (με τα όποια αναμφισβήτητα προβλήματα). Θα ήταν καλύτερα να συγκρίναμε δείκτες από ένα «καλάθι» χωρών που χρησιμοποιούν διαφορετικά συστήματα και έχουν διαφορετικούς βαθμούς ελευθερίας στην οικονομία. Αλλά πού ήσουν εχθές που τα συζητούσαμε αυτά;

cynical είπε...

@Περαστικέ, δυστυχώς χθες εξυπηρετούσα άλλες πιο σημαντικές προτεραιότητες με αποτέλεσμα να μείνω πίσω στην οικονομική επιστήμη. Μπορείς να μου δώσεις τα keywords που συζητήθηκαν ώστε να μην μείνω πίσω στα μαθήματα;

Και στην Βρετανία τα ίδια είναι, δηλαδή στις 2 αυτές χώρες που εφάρμοσαν το μεντέλο αυτό με τη μεγαλύτερη δυνατή πιστότητα. Οι δείκτες που αναφέρω πάντως είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση.

Τώρα, βέβαια θα ήταν καλό να δω τους αντίστοιχους δείκτες στη Γερμανία(;), Σουηδία (;) και οπωσδήποτε Ελλάδα. Βασικά όμως το μοντέλο σήμερα είναι ένα με μικρές μόνο παραλλαγές. Δεν είναι όπως παλιά με τη σοσιαλδημοκρατία. Αν ασχοληθώ όμως σοβαρά, δεν θα κάνω posts, άλλο διδακτορικό θα κάνω.

Greek Rider είπε...

Πολύ εμπεριστατωμένα αυτά που γράφεις και νομίζω ότι είναι απολύτως σωστά. Η μεγάλη διαφορά, που αναφέρεις, στους απλούς εργαζομένους φάνηκε από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 και μετά (στις ΗΠΑ τουλάχιστον). Πάνω όμως και από τους οικονομικούς παράγοντες θεωρώ ότι έχει πρωταρχική σημασία η ποιότητα ζωής (βασικός παράγοντας της οποίας είναι και το οικονομικό θέμα).
Πρέπει να βρεθεί ένα ατομικό μοντέλο διαβίωσης που δεν θα δημιουργεί στους ανθρώπους τόσο άγχος. Δηλαδή ακόμη και οι αποδοχές να ήταν καλύτερες θα πρέπει να ελέγξουμε το τίμημα. Παράλληλα, θα πρέπει να συγκεραστούν απόψεις και προκαταλήψεις προς μια πιο κοινωνικά υπεύθυνη επιχείρηση, ένα ρεύμα της διοίκησης επιχειρήσεων που διδάσκεται πλέον σε όλα τα μεγάλα business schools των ΗΠΑ. Ο φιλελευθερισμός με την δημοκρατική αριστερά έχουν πιο πολλά κοινά στοιχεία από όσο νομίζουμε στην Ελλάδα.

cynical είπε...

@greek rider, Καλημέρα.

Επικεντρώθηκα σε αμιγώς οικονομ. στοιχεία διότι τη θεραπεία αυτών ακριβώς υποσχέθηκε ο νεοφιλελευθερισμός. Και σε αυτά ακριβώς απέτυχε ολοφάνερα.
Προφανώς και η οικονομία (αποκλειστικά σε αριθμούς) δεν είναι η πανάκεια για ποιότητα ζωής αν πρέπει να ζούμε με τέτοιους ρυθμούς.

Η κοινωνική υπευθυνότητα των επιχειρ. (CSR) νομίζω ότι είναι κάτι παραπάνω από πυροτέχνημα. Δίνουν κάτι ψιλά σε κάποια ιδρύματα και ξεμπερδεύουνε. Οι καταστροφές που κάνουν δεν ισοσταθμίζονται έτσι.

Πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι δομικό και ότι χρειάζεται συνολική αναθεώρηση μοντέλου με όποιους κλυδωνισμούς και αν συνεπάγεται.

Από ένστικτο θα έλεγα ένα slowing down στην παραγωγή και στην κατανάλωση. Φυσικά καπιταλισμός χωρίς μεγέθυνση και ξέφρενη ανάπτυξη δεν λογίζεται. Τώρα αν δεχτούμε μείωση παραγωγής, ποιός θα το πληρώσει αυτό με ανεργία; Δεν τα γνωρίζω, αλλά αν έχεις να μου προτείνεις κάποιον θεωρητικό με κάποιο βιώσιμο και επεξεργασμένο μοντέλο, πολύ θα το εκτιμούσα.

Greek Rider είπε...

Συμφωνώ, η CSR είναι ένα πυροτέχνημα (όπως είναι σήμερα) με ψευτοδωρεές κτλ. Εγώ σκεφτόμουν μια CSR που θα διαμορφώνει μια νέα εταιρική κουλτούρα στο εσωτερικό της επιχείρησης (αυτό κυρίως) που δεν θα βασίζεται στην αναγκαιότητα ξέφρενης ανάπτυξης αλλά μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας. Αυτό θα αλλάξει τον τρόπο που εργαζόμαστε και ζούμε. Την ανέφερα ως γέφυρα μεταξύ δύο κόσμων. Ίσως ο μετασχηματισμός του υπάρχοντος συστήματος παραγωγής να ξεκινάει από εδώ. Συνολικό μοντέλο ή θεωρητικό δεν μπορώ να σου προτείνω αλλά σίγουρα για ατομική χρήση ένα μοντέλο χαμηλής παραγωγής, χαμηλής κατανάλωσης, περισσότερου ελεύθερου χρόνου πιστεύω οτι λειτουργεί και μεγιστοποιεί την προσωπική ωφέλεια, ίσως επειδή οι περισσότεροι κάνουν το ανάποδο και ίσως μόνο τότε.

cynical είπε...

@greek rider, πιστεύεις ότι τέτοιες επιχειρήσεις μπορούν να επιβιώσουν σήμερα; (βιώσιμη αντί ξέφρενη ανάπτυξη); Θα κλείσουν.
Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι και αυτά που την πληρώνουν είναι η εργασία και το περιβάλλον.

Ατομικά μοντέλα χαμηλής κατανάλωσης είναι εφικτά. Χαμηλής παραγωγής (;). Μόνο με γενικευμένο ξεσηκωμό των εργαζομένων το βλέπω, όταν πια οι 10-12 (οι επι πλέον ώρες είναι απλήρωτες) ώρες που δουλεύουν καθημερινά θα γίνουν περισσότερες. Ή θα διεκδικήσουν εργασία εκτός συστήματος, (τομέας κοινωνικής εργασίας, σύμφωνα με το μοντέλο Rifkin).

Είμαι πολύ απαισιόδοξη, γιατί βλέπω μια κατάσταση που κλιμακώνεται απικίνδυνα και δεν υπάρχει ορατή εναλλακτική λύση.

Greek Rider είπε...

Αν όπως λες υπάρξει έντονη διεκδίκηση όλα είναι εφικτά. Άλλωστε χωρίς ξεσηκωμούς θα ήμασταν μηχανές, όχι άνθρωποι. Ήδη υπάρχουν εταιρείες που εντάσσονται στους λεγόμενους «κοινωνικούς» δείκτες που κάποια ειδικά αμοιβαία κεφάλαια και επενδυτές επενδύουν κατά προτεραιότητα ή αποκλειστικά. Με μια ακόμη μεγαλύτερη προσαρμογή της εταιρικής τους κουλτούρας όπως περιέγραψα και παράλληλα με μαζικότερη επένδυση κατ’ αποκλειστικότητα σε τέτοιες εταιρείες θα μπορέσει το οικονομικό κατεστημένο να κάνει ένα πρώτο σημαντικό βήμα. Φαντάσου εταιρείες όπως η Wal Mart κατ’ αρχήν και όλες τις άλλες αργότερα να μην μπορούν να γίνουν αντικείμενο επένδυσης (και χρηματοδότησης) εντασσόμενες σε αυτούς τους συγκεκριμένους δείκτες (θα είχαν μεγαλύτερο κόστος από το να συμβιβαστούν). Αυτός είναι ένας έμπρακτος τρόπος που έχουν εφαρμογή αυτά. Γενικά λέω απόψεις αλλά στην πράξη το Α και το Ω είναι η γενική διεκδίκηση και συμμετοχή.

cynical είπε...

@greek rider.
Ενδιαφέρον αυτό που γράφεις για τις εταιρίες που εντάσσονται σε "κοινωνικούς δείκτες". Πρώτη φορά το ακούω. Μπορείς να μου πεις με 2 λόγια τί ακριβώς είναι ή να με παραπέμψεις κάπου.
Μπορείς να μου ονομάσεις κάποιες τέτοιες εταιρίες;
Επίσης η Wal Mart θεωρείται ο αντίπους αυτών;

Ανώνυμος είπε...

Οι κακοήθεις ΝΕΟπλασίες δεν γιατρεύονται με ασπιρίνες στις περισσότερες φορές απαιτείται νυστέρι αλλοιώς ο ασθενής πεθαίνει.

Swell είπε...

Καλησπέρα Cynical, τους αντίστοιχους δείκτες για την Ελλάδα, θα τους μάθουμε ταυτόχρονα με την επανάσταση του κόσμου. Σε ό,τι αφορά την κοινωνική υπευθυνότητα των ελληνικών εταιριών, δες την περίπτωση της κας Μαριάννας, σκέψου (τυχαία) τη MOTOR OIL κι έχεις την απάντηση. Για να μην επεκταθώ στο πρόσφατο "πρόσωπο" της SHELL, αφού προηγήθηκαν ο Αμαζόνιος (εκτελέσεις αυτοχθόνων που αντέδρασαν) και η Βόρεια Θάλασσα.

@Greek rider: Αν είσαι όντως αυτό που υποδηλώνει το όνομά σου, ίσως σε ενδιαφέρει κι αυτό:
www.motorbikeparadise.blogspot.com

cynical είπε...

@de Profundis, αν καταλαβαίνω ορθά, είσαι κι εσύ υπέρ των επαναστατικών λύσεων.

Ποιά στρώματα όμως θα την κάνουν; Το εργατικό/βιομηχανικό προλεταριάτο έχει σημαντικά συρρικνωθεί. Στην ελλάδα άντε να είναι το 20% των εργαζομένων. Ενώ αυτοί στις υπηρεσίες το 70% περιπου.
Αυτοί παιδί μου όμως δεν αποτελούν ενιαίο σώμα και εκτός από τους ντελιβεράδες δεν έχουν "ταξική συνείδηση", (αχ! τι θυμάμαι τώρα!). Είναι δε βουτηγμένοι μέχρι τα μπούνια στα δάνεια και το καταναλωτικό μοντέλο διότι ΕΛΠΙΖΟΥΝ ότι κάποια μέρα θα πλουτίσουν και θα ζουν όπως στα περιοδικά.

Και λίγο πολύ ψιλοκαταφέρνουν να ζουν όπως στα περιοδικά γιατί οι κινέζοι παράγουν φτηνά προιόντα και γιατί οι εν δυνάμει αγοραστές μπορούν να τα αγοράζουν ακόμα, δουλεύουντας πάνω από 10 απλήρωτες ώρες. Αλλά πάντως έστω και έτσι μπορουν να καταναλώνουν.

Η σατανική μου ιδέα είναι λοιπόν να κάνουμε κάτι ώστε να ελαττωθεί ο ρυθμος ανάπτυξης της Κίνας. Τότε θα σταματήσουν οι αξαγωγές φτηνών προιόντων και οι καταναλωτές θα πρέπει να αγοράζουν ευρωπαικά που είναι ακριβά. Δηλ. δεν θα τα αγοράζουν, γιατί δεν θα υπάρχουν και περιθώρια να δουλεύουν παραπάνω. Άρα θα εγκαταλείψουν την κατανάλωση, θα αρχίσουν το διάβασμα και θα κάνουν επανάσταση!

Τώρα που το σκέφτομαι η επανάσταση είναι προορισμένη από τη φύση να συμβεί εξ αιτίας του πάνω ορίου που θέτει το ρολόι στον αριθμό των εργασίμων ωρών κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ειναι 24. Όταν θα πρέπει να δουλεύουμε πάνω από 24 ώρες τότε θα γίνουν και οι μείζονες ανατροπές.

Νομίζω ότι μόλις έχω εκθέσει ένα/δυο μεγαλοφυή σχέδια.

cynical είπε...

@swell καλημέρα.
Αν πάρεις το βιβλίο της Naomi Klein, "No Logo" που έχει κυκλοφορήσει και εδώ, τα ξετινάζει όλα. Ή το "Μανιακός Καπιταλισμός", κάποιου δημοσιογράφου που δεν θυμάμαι.

Τι να πεις επίσης για το Bhopal (Ινδία) 1984 με 25000 νεκρούς από τη Union Carbide. Για την παιδική εργασία στη Nike, και στα επώνυμα ρούχα που παράγονται στην Ασία....

Για την Ελλάδα, έχω μαζέψει ένα σωρό στοιχεία από το Ινστιτούτο Εργασίας, τη Στατιστική Υπηρεσία, την CIA, την EconStat, το ILO και αλλού για την εργασία.
Θέλω να κοιτάξω την χρονική εξέλιξη της υπερωριακής απασχόλησης (επίσημη μόνο)και της μερικής απασχόλησης.
Αν έχεις καμιά ιδέα είναι ευπρόσδεκτη.

Να ξέρουμε τι μας γίνεται...

Greek Rider είπε...

@swell: Ναι είμαι και αυτό που δηλώνει το όνομά μου και γι’ αυτό σε ευχαριστώ τα μαζεύω κάτι τέτοια. Συμφωνώ, η έννοια της κοινωνικής ευθύνης σήμερα είναι επικάλυψη δημοσίων σχέσεων και μάρκετινγκ, συγκάλυψη των πιο ακραίων μορφών νεοφιλελευθερισμού και απορρύθμισης της εργασίας. Εγώ προφανώς δεν μιλάω για αυτό αλλά για κάτι στο οποίο θα μπορούσε η διεκδίκηση να βρει βήμα λόγου και οργάνωσης μέσα στις επιχειρήσεις. Για παράδειγμα θα ήθελα να ακούσω κάποτε αιτήματα όπως του τύπου: Ποιος ήταν ο δείκτης απολύσεων/προσλήψεων πέρυσι, γιατί αποχώρησαν τόσοι πολλοί, τι μέτρα πήρε ο οργανισμός για να εφαρμόσει την κοινωνική του ευθύνη στο εσωτερικό του, λειτουργούν οι επιτροπές προτάσεων/αλλαγών που έχουν οι εργαζόμενοι μέσα στις επιχειρήσεις, ποια εφαρμόστηκαν και πως, όχι δεν συμφωνούμε με το στόχο αύξησεις 30% των κερδών για το επόμενο έτος, λειτουργούν οι ανώνυμες γραμμές καταγγελιών των εργαζομένων και άλλα πολλά. Μέχρι οι οργανισμοί να γίνουν κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που είναι.

@de profoundis: και εγώ θα το προτιμούσα. Αλλά επειδή δεν βλέπω μεγάλη συμμετοχή κάνω μια εναλλακτική πρόταση η οποία όμως για να εφαρμοστεί χρειάζεται μεγάλη συμμετοχή και έντονη διεκδίκηση από τους εργαζομένους. Σε περιπτώσεις υποτροπών χρειάζεται σίγουρα το νυστέρι και το προτείνω ανεπιφύλακτα.

@e-cynical: Γι’ αυτό θα πρέπει παράλληλα με τις όποιες οικονομικές διεκδικήσεις οι άνθρωποι να ξεφύγουν από την υποκουλτούρα που τους έχει τυλίξει αλλιώς δεν μπορούν να αρχίσουν να σκέφτονται τι είναι ωφέλιμο γι’ αυτούς και την κοινωνία. Αυτό γίνεται με συνολική παιδεία, φιλοσοφικά διαβάσματα, ενημέρωση, blogging κτλ

Για τους δείκτες αναφέρω κάποιες πολύ ενδεικτικές πηγές: http://www.socialinvest.org/resources/mfpc/screening.cfm

http://www.co-operativebank.co.uk/servlet/Satellite?c=Page&cid=1170748475331&pagename=CB%2FPage%2FtplStandard&loc=l

http://www.sustainability-indexes.com/

http://www.coopamerica.org/socialinvesting/communityinvesting/whattoknow/index.cfm

Τα παραπάνω δες τα όχι στο σημερινό τους πλαίσιο αλλά σε ένα μελλοντικό – δυναμικό – δυνητικό πλαίσιο.

Πολλά από τα παραπάνω πρέπει να οδηγήσουν σε κρατικό έλεγχο και έντονο παρεμβατισμό στον εσωτερικό τρόπο λειτουργίας των επιχειρήσεων.

cynical είπε...

@greek rider, σ' ευχαριστώ για τις πληροφορίες.
Συμφωνώ απόλυτα ότι πρέπει να καθαρίσει ο εγκέφαλος από τα άχρηστα που δέχεται και τα οποία είναι μασκαρεμένα πίσω από ωραίες και "αυτονόητες" λέξεις και έννοιες. Η πρώτη προυπόθεση.
Πάντως εγώ συνεχίζω να έχω το πρόβλημα της απουσίας εναλλακτικού σχεδίου για την ανατροπή της κατάστασης. Όσοι δεν την αποδέχονται καταφεύγουν σε ατομικές λύσεις, δηλαδή πάνε στα χωριά και ζουνε πιο απλά με λιγότερα (αυτό συμβαίνει στην αμερική), ή ζουνε με λιγότερη δουλειά και αποδοχες. Τίποτε άλλο όμως δεν τους ενώνει, για να μην πω ότι τους ενώνουν όλα τα εναλλακτικά, (μυστικιστικά)φούμαρα που ξεστρατίζουν από τα μεγάλα προβλήματα.

Greek Rider είπε...

Συμφωνώ..

nelly είπε...

ετσι μπραβο!Κι εγω προτιμω το βουνο απ τη θαλασσα.Μας εβγαλες το "cafe by the see" και μας εβαλες το ορεινο δασος.Ετσι μαλιστα!

cynical είπε...

@nelly, αν περιμένεις λίγο θα δεις και πουλάκια πίσω από τα φύλλα. Βράχνιασαν όμως τα καημένα και δεν ακούγεται το κελάηδημα. Κράτα όμως καραούλι, μπας και έρθει κανένας νεοφιλελεύθερος και μας χαλάσει το θέαμα.

nelly είπε...

σκεψου ομως πως αυτο που κανουμε τωρα μπορει να ειναι και απορροια του νεοφιλελευθερισμου που κατακεραυνωνεις με περισσο παθος.Σε διαφορετικη περιπτωση θα επικοινωνουσαμε με ταχυδρομικα περιστερια τα οποια ενδεχομενως στο δρομο να τα εφτυναν απ την κουραση και να σταματουσαν στο μπαλκονι του Περαστικου για να ξαποστασουν και μολις εβρισκαν εκει τζαμπα φαι θα ξεχνουσαν την αποστολη τους και θα την περνουσαν ζαχαρη εκει περα.Διοτι και τα περιστερια κατα βαθος ειναι υπερ του νεοφιλελευθερισμου.

Με αλλα λογια σ ΑΥΤΟ το συστημα ειδαν οι πολλοι μιαν ασπρη μερα.

Greek Rider είπε...

@nelly: Μας ξύπνησες απότομα. Να σου πω κάτι, νομίζω, τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας αν ο υπέρτατος σκοπός είναι να παραδοθεί το γράμμα δεν θα πειράξει ακόμη και αν ψοφήσει το περιστέρι. Αν σε κάποιον αρέσει το πολύ τρέξιμο και να απολαμβάνει αυτού του είδους τη ζωή (πολύ τρέξιμο-πολύ χρήμα-πολύ κατανάλωση)τότε γι'αυτόν είναι καλός ο νεοφιλελευθερισμός. Δεν είναι κακό αυτό. Τίποτε δεν είναι κακό για όλους,ανάλογα τι επιζητεί ο κάθε ένας. Εμένα μου αρέσει το πολύ τρέξιμο μόνο με τη μηχανή...

nelly είπε...

greek rider (on the storm),
αγαπητε μου,δε με γνωριζεις προσωπικα αρα μπορεις να εικαζεις ο,τι θες για το ατομο μου.Μαθε ομως,εντελως πληροφοριακα,οτι προσωπικα ειμαι υπερανω χρηματων και στα σχεδια μου δε συμπεριλαμβανεται η ανεγερση εξοχικης κατοικιας στη Μυκονο(για το καλοκαιρι )και στην Αραχωβα(για το χειμωνα)ουτε σκοπευω να εχω σπιτι με γηπεδο του γκολφ.Θελω τοσα χρηματα οσα μου χρειαζονται για να κανω αυτα που μου αρεσουν σε αυτη τη ζωη.Κι αυτα δεν ειναι πολλα.Μετριουνται στα δαχτυλα του ενος χεριου.
Το σχολιο μου ειχε σκοπο να θιξει το οτι απο ενα συστημα δεν προκυπτουν μονο δεινα κι οτι κατα βαση ολοι οι ανθρωποι επιθυμουν ενα συστημα ευημεριας πανω απ ολα.
Δεν σκαμπαζω απο διεθνολογια,πολιτικες επιστημες και οικονομια για αυτο δεν επιχειρω να εμβαθυνω στο θεμα.
Παντως εχουμε ενα κοινο.Εσενα σ αρεσει το τρεξιμο και μενα οι road movies.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Δεν τολμώ να απαντήσω γιατί υστερώ πολύ γνώσεων σε πολιτικά και οικονομικά θέματα μιά απλή ζωγράφος είμαι.Αρκέστηκα να διαβάσω με ενδιαφέρον όλα αυτά και να συμφωνήσω γιατί είναι προφανές οτι η οικονομική κατάσταση των ΗΠΑ είναι πολύ άσχημη.Να την καταλάβω δεν μπορώ , γιατί μπλέκεται σε πολέμους τόσο μακριά πάλι δεν το καταλαβαίνω εγώ η απλή αστή..όμως..καλά να πάθει! Με θαυμασμό για όσα γράφεις ,φιλάκια!

Greek Rider είπε...

Έβγαλε πρόσφατα το Ταραντίνο μια πολύ ωραία τανιά (Death Proof) με έναν κασκαντέρ που του αρέσει η ταχύτητα και σκοτώνει κάτι γυναίκες που τους αρέσουν τα road movies...

http://www.imdb.com/title/tt1028528/

Τελικά στο τέλος ο κασκαντέρ την πατάει άσχημα...

nelly είπε...

A!Σ'ευχαριστω πολυ που μου αποκαλυψες το τελος μιας ταινιας που ουτως η αλλως δεν θα εβλεπα,γιατι απο Ταραντινο προτιμω τα πρωτα εργα(reservoir dogs,pulp fiction,jackie brown)

nelly είπε...

ρε συ greek rider,
το εικονιδιο σου παραπεμπει σε greek writer...

cynical είπε...

@Nelly αν δεν σε έπεισαν τα νουμερα στον πίνακα για το ποιος επωφελειται του νεοφιλελευθερισμού (το πάνω 5% της κοινωνίας), έχω πολλά περισσότερα να αναρτήσω. Μάλλον πρέπει να τα ξαναδιαβάσεις.

cynical είπε...

@καλημέρα αχτίδα. Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω. Έλα, σήμερα έχω κάτι φρέσκο για σένα. Τη Φρόσω σε ρόλο Σεχραζάτ...

cynical είπε...

@greek rider. Νομίζω ότι δεν είναι όλα θέμα οπτικής γωνίας. Φερ' ειπείν κάτω από τις τρέχουσε συνθήκες ακόμα κι αν γίνεις Βέγγος ή Forest Gump, δεν υπάρχει περίπτωση ν' αποκτήσεις ούτε δυάρι στο Παγκράτι.

Θέλω να πω ότι δεν τίθεται καν θέμα επιλογής. Το αποτέλεσμα είναι σύμφητο στο συγκεκριμένο σύστημα και δεν είναι ευνοικό για την συντριπτική πλειοψηφία. (Αυτό ξανά για τη Νέλλη, που ας με συγχωρέσει, αλλά έχει αυταπάτες.

Η συσσώρευση δεν είναι ευθέως ανάλογη της τρεχάλας.

nelly είπε...

την επομενη φορα να κανεις αντικειμενικη προσεγγιση.Οφελη και επιπτωσεις.Και φυσικα,αντιπροτασεις που να μπορουν να εφαρμοστουν...

cynical είπε...

@nelly, αν δεν μου πεις που ακριβώς μερολήπτησα, (δέχομαι μόνο νουμεράκια), θα συνεχίσω να ζω με την αυταπάτη ότι ήμουν αντικειμενική. Ο πίνακας δείχνει καθαρά ποιος ωφελήθηκε. Τι άλλο πια; Τώρα μην αρχίσουμε να λέμε, ξέρεις η Σούλα είχε πατίνι πριν και μετά πήρε τσερόκι και ο Μητσάρας πήρε μεζονέτα στο Χαιδάρι, γιατί δεν θα τελειώσουμε ποτέ έτσι.

Ένα όφελος είναι ότι πλημμυρίσαμε με φτηνά Κινέζικα, αλλά αν δεις τι θα συμβεί αν οι κινέζοι αρχίσουν να τρώνε κρέας και όλοι να οδηγούν αυτοκίνητο, τότε μάλλον θα είναι αργά για να αλλάξεις γνώμη.

Αντιπρόταση είναι αυτή που είπα και στον profundis. Να βυθίσουμε την Κίνα!

nelly είπε...

επανασταση κανει οποιος πειναει.Αυτος που εχει γεματο το στομαχι του καθεται στ αυγα του.Κι εσυ κι εγω χορτατες ειμαστε ασχετα με το αν εχουμε να καλυψουμε τρυπες απο δω κι απο κει.Για να ανατρεψουν οι ανθρωποι ενα συστημα πρεπει να τους λειψει η προσβαση σε ΖΩΤΙΚΑ αγαθα.Το οτι μειωνονται τα εισοδηματα δε σημαινει οτι ο κοσμος πειναει.Τα δανεια,οι πιστωτικες,τα αυτοκινητα,οι σαμπανιες στην επετειο γαμου,τα μπουκαλια των 150 ευρω στα κεντρα,οι θεραπειες για τα μαλλια των 100 ευρω στα κομμωτηρια και ολα αυτα,ειναι ατομικες επιλογες και δεν εχουν να κανουν ουτε με το "συστημα" ουτε με την απελευθερωση της αγορας.Ασφαλως οι μισθοι ειναι της πεινας αλλα μαλλον ευθυνεται και ο τροπος ζωης που εχουμε υιοθετησει.Και μη μου πεις οτι κι αυτο ειναι οργανωμενο σχεδιο των νεοφιλελευθερων που μας κρατουν δεσμιους στον ακρατο καταναλωτισμο.Αν και στην αλλη αναρτηση σου κατι τετοιο ειχες υποστηριξει.

cynical είπε...

@nelly, έστω και καθυστερημένα, κανείς δεν είπε ότι η επανάσταση είναι προ των πυλών. Αλλά ότι η μεσαία τάξη φτωχαίνει επικίνδυνα είναι γεγονός. Η φτώχεια δεν εννοείται σε απόλυτους αλλά σε σχετικούς αριθμούς, σε σχέση με τα πιο ευημερούντα στρώματα. Άρα δεν περιμένουμε κάποιος να πεινάει για να ξεσηκωθεί. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι.
Αυτό ακριβώς υποστηρίζω, ότι η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού έχει βασικό πυλώνα τον homus katanaloticus.

Napo είπε...

Οσον αφορα την πρωτη περιοδο τα στοιχεια ειναι σχετικα παραποιημενα κηριως λογω του πληθωρισμου

Ο τεραστιος πληθωρισμος του σοσιαλιστικου NEW DEAL εφερε τις διαφορες στα εισοδηματα να ειναι μικρες σε σχεση με την αυξηση που εφερε η τιμη του χρηματος

Οσον αφορα τη δευτερη περιοδο που εξεταζεις δεν αντιλαμβανομαι απο που τεκμερεις το γεγονος πως τα κατωτερα στρωματα βρισκονται σε χειροτερη κατασταση αφου επισημαινεις πως ΟΛΑ τα τμηματα του πλυθησμου αρα και τα κατωτερα ειχαν αυξηση?

Το οτι η αυξηση αυτη ηταν μικροτερη απο τα ανωτερα δεν ανατρεπει το γεγονος πως μιλαμε για αυξηση και οχι μειωση οπως π.χ. ειχαν χωρες του πρωην υπαρκτου δηθεν σοσιαλισμου